คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4.OS: เมมเบอร์คนโปรด Part 2.
OS: เมมเบอร์คนโปรด Part 2.
Couple :KrisYeolft. EXO
Author: KC_NeNe’s
เมื่อรถตู้ของค่ายมาถึง ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นเก็บของของตัวเองเตรียมขึ้นรถ ผมที่กำลังจะช่วยไอ้แบคมันยกของ กลับมีมือใหญ่ของใครอีกคนมาฉวยไปไว้ในมือแทน
“ ผมถือให้ พี่มานั่งกับผมเลย ” จื่อเทาเดินหน้ายุ่งเข้ามาแย่งกระเป๋าของแบคอยอนไปถือก่อนเดินไปขึ้นรถของฝั่งเอ็ม กะมัดมือชกเลยว่างั้น
“ เอาแต่ใจชะมัด เป็นอะไรอีกเนี่ย ” แบคฮยอนที่ดูจะขัดอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ส่ายหัวบ่นเบาๆ ก่อน จำต้องสาวเท้าเดินตามไปนั่งรถฝั่งเอ็มแทนผมมองตามคู่นั้นไปอย่างงงๆ
“เป็นห่วงมากนักก็ไปนั่งคันนั้นก็ได้นะ ” เสียงทุ้มพูดกระแซะก่อนจะโดดขึ้นไปนั่งที่ของผมบนรถฝั่งเค อะไรของมันวะ!?
“ เฮ้ย! เฮีย ผิดคันแล้ว นี่มันที่ผมที่เฮียมันคันนู้น ไปเลยๆ หลบๆ ” ผมทั้งดึง ทั้งทึ้งแขนให้ลงมา มันก็ยังหน้าด้านหน้าทนตีหน้าตายไม่ยอมลงมา
“ ก็แบคฮยอนไปนั่งโน้นแล้ว จะให้ฉันเกาะล้อรถไปรึไง แล้งน้ำใจชะมัด” นอกจากจะไม่ลุกออกไป ยังมีหน้ามาว่ากูอีก ได้ ไม่ลงใช่มั้ย
“ เฮ้ย! ทำไรอ่ะ” เสียงทุ้มหลงเล็กน้อง หลังจากที่ผมโดดขึ้นมานั่งบนตักร่างสูง
“ ก็นั่งรถกลับหอไง พอดีที่โดนแย่งเลยไม่มีที่นั่ง!! ” ผมพูดก่อนจะกอดอกเชิดหน้า ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร ที่สบายมีให้นั่งไม่นั่งเอง
“ ที่ข้างๆมี ทำไมไม่นั่งเข้าไปล่ะ ” ร่างสูงยังคงดึงดันให้ผมลุกออกไป
“ ชอบนั่งตรงนี้มีปัญหาไรมั้ย ” ผมว่าพลางทำหน้าท้าทาย ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะอ้าปาก เสียงของเซฮุนก็ขัดขึ้นก่อน
“ อ้าว! ฮยองนั่งไรนั่นล่ะ ตรงนี้ไม่นั่งใช่มั้ย งั้นผมขอวางของให้พี่ลู่หานกับของของผมนะ ” พูดจบ เซฮุนมันก็เอาของสัมภาระของมันกับลู่หานมาวางที่นั่งข้างๆของผมกับไอ้เฮียคริส นี่มันกะจะย้ายหนีออกจากบ้านตามไปอยู่ด้วยกันเหรอวะ ทำไมมันเยอะขนาดนี้เนี่ย
ประตูรถปิดลงก่อนจะรับรู้ถึงการเคลื่อนที่ของล้อรถ ระหว่างทางกลับหอ ล้อรถก็วิ่งกระแทกลูกระนาดบ้าง ตกหลุมบ้าง ทำให้ตัวผมกระแทกลงบนตักของอีกคนอย่างแรง ไอ้แรงกระแทกจากรถมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่ไอ้แรงกระแทกจากคนรวมเข้าไปด้วยนี่สิ มันปวดร้าวจนคนข้างล่างเผลอหลุดปากร้องโอดครวญออกมา เรียกร้อยยิ้มปิศาจของผมได้เป็นอย่างดี
“ บอกแล้วว่านั่งสบายๆไม่ชอบ เหอะ อยากจะมีปัญหา ” ผมเอียงหน้าพูดลอยๆให้อีกคนได้ยิน ส่วนหูก็ยัดหูฟังเพลงตลอดทาง
“ คิดว่าฉันคนเดียวที่มีปัญหาหรือไง จำที่จงแดมันพูดได้มั้ยว่าอย่ายั่วน่ะ ” อะไรนั่วๆยั่วๆนะ
“ ห๊ะ! บ่นไรงึมงำๆ ” ผมเอียงหน้าหันมาถาม
“ หูฟังคาอยู่อย่างนี้มันจะได้ยินมั้ย ” ไม่ว่าเปล่า แขนแกร่งยกขึ้นมาตวัดโอบรอบเอวของผม ก่อนจะเอาคางมาเกยไว้บนหัวไหล่ ลมหายใจแผ่วเบาที่ระต้นคอทำให้ผมตัวแข็งทื่อ จมูกโด่ง ไล่ไล้จากหัวไหล่ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงใบหู ปากหนางับสายหูฟังของผมออกแทนการใช้มือ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา
“ ได้ยินชัดยัง ว่าอย่ายั่วฉัน ” ได้ยินแล้วครับพี่ ชัดใสกังวานเต็มรูหูเลย อ๊ากกกกก!! นี่กูคิดผิดที่มานั่งนี่ใช่ม่ายยยยย ตอบกูที ตอบ!?
“ อ๊ะ!” ตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน ดีนะที่คนข้างหน้าหลับกันไปหมดแล้ว เลยไม่ได้ยินเสียงน่าอายของผมที่โพล่งขึ้นจากแรงสัมผัมของฝ่ามือหนาที่เลื้อยซนเข้ามาในสาบเสื้อ
“ หึ ” ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนปากเก่งในอ้อมกอด
“ อะ อะไรเฮีย นะ นี่มันบนรถนะ” ผมพยายามควบคุมเสียงให้ปกติ แต่ใจผมมันกลับเต้นแรงมากขึ้น กว่าเดิม โอ๊ย! จะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ
“ งั้นค่อยต่อที่หอนะ ฟอด~” อึ้งจากคำพูดสุดท้ายยังไม่พอ ร่างสูงยังทิ้งท้ายให้ผมนั่งนิ่งค้างด้วยการกดสันจมูกโด่งๆลงบนแก้มนุ่มอันแสนรักแสนหวงของผมอีก โอ๊ยยย! ไอ้บ้าเฮียคริสส!!!!!!
เมื่อล้อรถจอดเทียบหน้าหอ ทุกคนบนรถก็ทยอยลงจากรถ ชานยอลที่นั่งนิ่งรู้สึกตัวได้ ก็รีบกระโดดลงจากรถทันที ก่อนจะวิ่งตรงขึ้นหออย่างรวดเร็ว
“ เป็นไงเฮีย เคลียร์ให้จบนะ ก่อนที่ผมจะต้องเสียหมาน้อยของผมไป คืนนี้ผมแลกห้องให้แล้ว จัดการเองก็แล้วกัน ” จื่อเทาเดินตรงมายังร่างสูง พร้อมบอกถึงแผนการจัดแจงให้แบคฮยอนย้ายห้องนอนกับคริสเสร็จสรรพ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับร่างสูงแล้วว่าจะทำยังไงต่อไป
แกร๊ก!
เสียงประตูเปิดออก ผมจึงลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปหาคนที่เข้ามาทันที
“ แบคฮยอนมึงจะอาบน้ำ...เฮ้ย!!! เฮีย!!!” พระเจ้าช่วยกล้วยอบ นี่ผมคิดแต่เรื่องของมันจนมันตามมาหลอนยันในห้องเลยเหรอ พระเจ้า!วอทดาเฮล!?
“ ว่าไง ตกใจขนาดนั้นเลย? ” ร่างสูงวางกระเป๋าก่อนจะค่อยๆก้าวเดินมาหาผมช้าๆ
“ อย่าเข้ามานะ ผมมีพระนะ ” ผมชูสร้อยคอขึ้น หวังว่าร่างวิญญาณร้ายตรงหน้าจะกลัวแล้วหายวับกลับไป ผมว่าผมชักจะประสาทฝั่นเฟือนแล้วล่ะผมสัมผัสได้ลางๆ
“ ฉันไม่ใช่ผีนะ เจ้าเด็กบ้า ” ร่างสูงว่าพลางกระโดดมากอดตัวผมไว้ ผมที่หนีไม่ทันก็ได้แต่ดิ้นแหกปากร้องสุดชีวิต
“ ปล่อยผมนะ ไอ้บ้า ไอ้หื่นกาม ไอ้โรคจิด ไอ้วิกลจริต ไอ้ลามก ไอ้เฮียยคริสสสสปล่อยยยยยย~~”
ร่างสูงไม่ฟังคำด่าทอจากผม ซ้ำยังก้มหน้ามาสูดดมเอาความหอมไปจากซอกคอของผมอีก ผมดิ้นขัดขืนได้ไม่นาน ร่างสูงก็ชะงักเพราะจู่ๆผมก็ยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ขัดขืนอะไรเค้าเหมือนตอนแรก
“ ฮึก~ ปล่อยเถอะ ขอร้อง อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกผมแบบนี้เลย ” ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆก้อนอะไรซักอย่างก็มาจุกอยู่ต้องคอ จนน้ำตาออขึ้นมาเต็มหน่วยตาก่อนจะหยดลงเป็นทางบนแก้มของผม
“ ชะ ชานยอล เป็นไร พะ พี่ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เราร้องไห้นะ ” ร่างสูงแลดูตกใจกับอาการของผม จนเค้าต้องดึงร่างผมไปกอดไว้แนบอกอุ่น สัมผัสที่อ่อนโยน ยิ่งทำให้ผมปล่อยน้ำตามากขึ้นไปอีก ความรู้สึกหลายอย่างสับสนตีกันจนงุนงงไปหมด นี่ผมเป็นอะไร!?
“ พอเถอะพี่ ผมไม่เล่นด้วยหรอกนะ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรผมไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจ ฮึก~” ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของผมเองเลยในตอนนี้ ผมงงมากที่อยู่ๆ ผมก็ดันไปอยู่ในลิสต์ของเมมเบอร์ที่พี่คริสเค้าบอกว่าเป็นคนโปรด ตอนนั้นผมงงก็จริงแต่อีกใจผมก็รู้สึกดีจนบอกไม่ถูกว่า ทำไมต้องตื่นเต้นดีใจขนาดนั้น แต่เมื่อผมเข้ามาถามความจริงจากร่างสูง ผมเองก็ได้คำตอบกลับมาว่าแค่ล้อเล่น แค่นั้น กลับรู้สึกหงุดหงิด น้อยใจ ผมไม่เข้าใจเวลาที่เค้าเล่นกับคนอื่นทำไมผมต้องโมโห ทำไม นี่ผมจิตไม่ปกติตามเค้าไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย
“ ฟังพี่นะ เด็กน้อย มองหน้าพี่ ” ร่างสูงดันตัวผมออกมาแล้วใช้มือหนาโอบใบหน้าของผมให้เงยขึ้นมองใบหน้าคมคายนั่น วินาทีนั้น ผมใจเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะกระโดดออกมาเต้นข้างนอก
“ ที่พี่บอกว่าล้อเล่นน่ะ พี่แกล้งเราเฉยๆ ความรู้สึกจริงๆของพี่ก็คืออย่างที่บอกไป สำหรับคนอื่นๆพี่ต้องพูดขึ้นมาเพราะกลัวจะโดนพี่เมเนเจอร์กับคนอื่นๆว่าเอา แต่ชื่อแรกที่พี่เรียกน่ะ พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ” สรรพนามใหม่ที่ใช้แทนผมกับพี่เค้า บวกกับน้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้ผมอุ่นใจมากกว่าเดิม ผมเริ่มกลืนก้อนน้ำตาลงคอไป ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่ตนเองยังไม่เข้าใจ
“ หมายความว่ายังไงเหรอฮะ ” ผมเอียงหน้าเล็กน้อย ก่อนที่คำตอบนั้นจะถูกตอบกลับมา ไม่ใช่ถ้อยคำแต่เป็นการกระทำที่ผมคาดไม่ถึงต่างหาก
ร่างสูงไม่ตอบอะไร เค้าได้แต่ยกยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงมาประทับริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากของผม สัมผัสแผ่วเบาและนุ่มนวลทำให้ผมหลับตาคล้อยรับสัมผัสอันแสนหวานนั้น ริมฝีปากหนาคลึงวนละเลียดชิมปากบางของผมก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นหนาเข้ามาสำรวจภายใน ซึ่งผมก็เผลอรับอย่างลืมตัว ลิ้นหนาไล่กวดเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่ถดถอยหนีอย่างดูดดื่ม ก่อนจะไล่กวาดความหวานไปทุกซอกมุมในโพรงปาก ผมบีบไหล่หนาเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวหลังจากที่รู้สึกตัวว่าขาแข้งเริ่มอ่อนระทวย มือผมระดมทุบอกแกร่งประท้วงเพื่อขอออกซิเจนเข้ามาเติมเต็มภายในปอดก่อนจะขาดอากาศหายใจ
“ อื้อ..แฮ่กๆ พะ พอแล้ว หายใจไม่ทัน ” หลังจากที่เห็นว่าผมพยายามอ้าปากพะงาบๆงับออกซิเจนเข้าปอด ร่างสูงก็ยอมละริมฝีปากออกจากผม แต่ก็ยังคลอเคลียใบหน้าผมก่อนจะค่อยๆ กดจูบลงบนหน้าผาก ไล่ลงมาที่เปลือกตา และจมูกของผม แม้ว่าอุณหภูมิของห้องจะเปิดแอร์ทิ้งไว้ แต่อุณหภูมิในร่างกายผมมันสูงกว่าจนดันความร้อนขึ้นมาอยู่บนพวงแก้มทั้งสองข้าง
“ ทีนี้เข้าใจความรู้สึกของพี่แล้วใช่มั้ย ” ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้าหงึกหงักๆ ก่อนจะก้มหน้างุดเข้าแผงอกอุ่นด้วยความอายทันที
“ หึ เด็กน้อยของพี่ คบกับพี่นะ หลายเดือนที่ผ่านมาที่เราอยู่ด้วยกัน ทุกรายการที่เราออกด้วยกัน ถึงแม้ว่ามันเป็นงาน แต่พี่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ที่เห็นเราโดนจับคู่กับคนอื่น แต่พี่ก็ดีใจนะ ที่บางทีพี่ก็ได้แสดงความรู้สึกของตนเองออกมาบ้าง พี่ดีใจที่มีรูปคู่ของพี่กับเราร่อนเต็มเน็ต แต่ถึงอย่างนั้น พี่ก็ยังอยากให้คนอื่นรู้ความรู้สึกของพี่จริงๆ ไม่ใช่แค่คิดว่าพี่ทำไปเพราะต้องการเรียกเรตติ้งหรืออะไรทั้งนั้น ” คำสารภาพถูกระบายออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมไม่รู้มาก่อนว่าที่พี่เค้าชอบแกล้งผม แหย่ผม วุ่นวายกับผม เพราะพี่เค้าก็รู้สึกคล้ายๆกับผมเหมือนกัน ความรู้สึกที่ค่อยๆกระจ่างขึ้นมาอย่างที่หลายคนเรียกมันว่า “ความรัก”
“ ชานยอลครับ ตกลงว่า...คบกับพี่นะครับ ” ร่างสูงก้มลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับผมพร้อมส่งรอยยิ้มอันแสนหวานมาให้
“ ไม่หรอก...ไม่ได้หรอก..” ใบหน้าร่างสูงเผยความหม่นหมองทันทีที่ผมตอบกลับไป
“ พี่เตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องเป็นแบบนี้ ” ร่างสูงยิ้มเจื่อนๆส่งมาให้ผม ผมยิ้มขำก่อนจะใช้มือบางๆของตัวเองโอบกรอบหน้าคมให้เงยขึ้นมาฟังในสิ่งที่ผมยังพูดไม่จบ
“ ไม่ได้หรอก....ผมจะยอมทิ้งหัวใจของผมให้หลุดมือไป ไมได้หรอก ” พูดจบผมก็ยืดตัวผมไปประทับริมฝีปากหนาอย่างแผ่วเบา เพื่อเน้นความรู้สึกต่อคนตรงหน้า
“ พี่รักชานยอลนะครับ ”
“ ชานยอลก็รักพี่คริสนะครับ ”
.
.
…Speciel part...
หลังจากที่ใช้วาจาเชิงบังคับให้มานั่งรถคันเดียวกันได้ ร่างหนาที่เดินนำอยู่ก่อนต้องรีบโยนสัมภาระไว้เบาะหลัง ก่อนจะพาร่างบางที่ตอนนี้ถอดเสื้อคลุมออกเพราะอากาศร้อน เหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวเท่านั้น นี่แบคไม่ได้อ่อยน้า ก็ตอนที่รออยู่กะไอ้หยอยแอร์มันเย็นนี่ แต่ข้างนอกมันร้อนอ่ะ>///<
พอได้ที่นั่งปุ๊บ เหมือนร่างหนาจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องงอนร่างเล็กข้างๆอยู่จึงทำหน้าบูดใส่
“ เป็นไรอีกล่ะ หน้าบูดเป็นตูดแมวเลย ” คนตัวเล็กถามขึ้นหลังจากที่ขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว
“ ป่าว ” ร่างหนาของมักเน่ฝั่งเอ็มยู่ปากเล็กน้อย อย่างเอาแต่ใจ
“ ใครสั่งใครสอนนายให้ทำหน้าแบบนี้เนี่ย นอกจากหน้าจะเหมือนหมีแพนด้าแล้ว ยังอยากจะให้หน้าตัวเองเหมือนลิงอีกเหรอ ”ว่าพลางใช้นิ้วเรียวจิ้ม จึกๆที่แก้มของคนข้างตัวเล่นอย่างสนุกมือ เอาเข้าไป ทำแบบนี้ทีไรจะโกรธๆก็ชอบหลุดทุกที ให้มันได้อย่างนี้สิ!!!
“ ก็ใครใช่ให้พี่ทำแบบนั้นล่ะ” เทายังคงทำหน้ายู่พลางเอียงหน้าหนี
“ ฉันทำอะไรอ่า~ แพนด้าเทา หันมามองหน้ากันก่อนเซ่~” ไม่พูดเปล่า ร่างเล็กใช้มือเรียวกอบกุมใบหน้าคมของรุ่นน้องให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง ตากลมบริสุทธิ์ของคนตัวเล็กทำให้อีกคนหลงลืมความขุ่นเคืองในใจไปเสียหมดสิ้น
“ เฮ้อ~ นี่ผมจะงอนพี่ได้ข้ามวันมั้ยเนี่ย ชอบทำหน้าแบบนี้ใส่ใครเค้าจะโกรธลง ”
“ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ.....แล้วนี่! สรุปงอนฉันเรื่องอะไร นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ” ใบหน้าคมที่จะเบือนหน้าหนี กลับถูกมือเล็กรั้งให้หันมาสบตาและเค้นให้ตอบคำถามอีกครั้ง
“ ก็...ตอนที่พี่นั่งรอรถ..” กลายเป็นตัวของเทาเองที่อ้ำอึ้งที่จะตอบ
“ รอรถ..แล้ว!? ”
“ ...ที่รอกับพี่ชานยอลอ่า~ ”
“ รอกับไอ้หยอย...แล้ว!? ” คนตัวเล็กนึกเหตุการณ์ตามไปเรื่อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามเป็นระยะ
“ ..ก็..ที่พี่กับพี่ชานเล่นกันอ่า~” ร่างสูงพยายามพูดย้อนให้ร่างเล็กตรงหน้านึกถึงเหตุการณ์ที่เป็นต้นเหตุทำให้เค้าหงุดหงิด
“ อือ เล่นกะไอ้หยอย ก็แล้วไง!? ” คนตัวเล็กก็ยังคงได้แต่นึกภาพตามที่คนตรงหน้าพูด ก่อนจะเอียงคอถามอย่างสงสัย ว่า ก็แล้วไง? แค่เล่น มันมีอะไรน่าหงุดหงิดตรงไหนกัน?
“ ก็ไม่แล้วไง!? ก็แค่ผมหึงพี่ไง ชัดมะ!? ” เหมือนร่างสูงจะทนกับความอึนของร่างบางไม่ไหวจึงเผลอหลุดคำพูดที่ทำให้คนฟังถึงกับนิ่งค้างกลางอากาศ พอๆกับเจ้าตัวที่เพิ่งรู้สึกได้ว่าตนพูดอะไรออกไปจึงได้แต่อ้ำอึ้ง
“ เอ่อ..คือ.ผมหมายถึง..” เทาเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ รู้สึกมือไม้มันชักจะเกะกะชอบกล พันกันมั่วซั่ว ไม่รู้จะหยิบจับหรือวางไว้ไหนดี
“ พะ แพนด้า นะนี่อย่าบอกนะว่า นาย...” คนตัวเล็กระล่ำระลักพูดไป พวงแก้มขาวก็ซับสีชมพูระเรื่อไปด้วย
“ อืม ผมคิดว่าผมชอบพี่นะ พี่แบคฮยอน พัพพี่แบคของผม....” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่นายพยอนแบคฮยอน เมนโวคอลแห่งวงเอ็กโซได้ยิน ก่อนที่สมองทุกย่างหยุดการรับรู้ไปชั่วระยะนึง ล่องลอย ~~ ไปแล้วสติ กู่ไม่กลับแล้ว....
.
.
.
END…>//<
Talk: แรกๆดูเหมือนจะไม่ชอบขี้หน้า แต่ไหงคริสยอลตอนจบกลับหวานซะ ( งงกับสติสตังที่ไม่ค่อยจะเต็มของตัวเอง = =;) เพิ่มสเปเชี่ยลพาร์ทเป็นของเทาแบค หวังว่าไม่ค้างกันน้า ทิ้งไว้แค่น้องเทาบอกชอบพี่แบค แล้วให้ไปมโนต่อกันเองละกันเน๊อะ! ไงก็ขอฝากคริสยอลไว้ด้วยน้า เรื่องหน้าเป็นยังไงฝากติดตามกันเยอะๆนะจ๊ะ รัก รีดเดอร์นะ ม๊วฟฟฟ!!!!
ความคิดเห็น