[-End-] {My Playboy!! ขอโทษทีคนนี้ผู้ชายของฉัน}

ลำดับตอนที่ #9 : MY PLAYBOY #8 + [Special Part]

MY PLAYBOY

-------------------------------------------------

.We used to be.

-------------------------------------------------

[Special Part: Sunny & Jaehyun]

"เเจฮยอน..ฉัน เอ่อ ฉันชอบนายมานานเเล้ว" หญิงสาวในชุดมัธยมปลายกำลังสารภาพรักกับชายที่เธอชอบ ซึ่งเหมือนจะกินเเห้วเพราะเขาเป็นถึงหนุ่มฮอตของโรงเรียนเเละเขาไม่เคยมีทีท่าว่าสนใจผู้หญิงคนไหนเลย

"ขอโทษนะ เเต่ฉันยังไม่อยากคบกับใคร" เขาตอบออกไปแต่ยังยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าเพื่อไม่ให้เธอต้องรู้สึกแย่

"ฉันคิดไว้เเล้วหล่ะ เเต่อย่างน้อยๆก็ได้บอกนายแล้ว" หญิงสาวเดินจากไปด้วยน้ำตานองหน้า เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่หน้าตาสละสวยเต่คงยังสวยไม่พอสำหรับเค้า

"เเจฮยอนนายจะไปไหน" เพื่อนรักของเขาเดินตามมาเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกจากห้องไป

"ที่เดิม"

"สนามเทนนิสใช่ป่ะ" โดยองตอบอย่างรู้ทัน

"ใช่เเล้วครับเพื่อน" เขาตอบเเบบยิ้มๆ เพราะเขาไปที่นั้นเป็นประจำ หรือเฉพาะวันที่คนที่เขาแอบชอบมาตีเทนนิสเล่นกับเพื่อน

"วันนี้ได้ยินว่านายหักอกซึลกิห้อง4 ใช่ป่ะ" เตนล์หนุ่มไทยเพื่อนในกลุ่มของเขาที่เดินตามมาด้วยถาม

"ใช่เเล้วครับ" เเจฮยอนตอบไปอย่างไม่รู้สึกอะไร

"ยัยนั่นเคยมาบอกชอบฉันเหมือนกัน" แทยงบอก ตอนนี้พวกเขากำลังพากันไปที่สนามเทนนิสตามเเจฮยอน พวกเขาเป็นเพื่อรักกัน แต่ขาดไปคนนึงคือยูตะซึ่งวันนี้ไม่มาโรงเรียน

"สวยเนอะว่ามั้ย" เเจฮยอนมองไปที่เด็กผู้หญิงที่กำลังตีเทนนิสกับเพื่อนๆพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเเสนสดใส เขามองทีไรก็ต้องยิ้มตามทุกครั้งแหละหน่า

"จีบเลยครับ เห็นนายมาเเบบนี้ทุกวันเเล้วเหนื่อยเเทนว่ะ เธอฮอตสุดในโรงเรียนเเล้ว ช้าอาจไม่ทันคนอื่นนะ" โดยองพูด

"นายเองก็มาดูทิฟฟานี่ไม่ใช่เหรออย่าว่าให้เเต่คนอื่นเลย" แทยงพูดเเต่ก็อ่านหนังสือในมือไปด้วย ปกติเขามาดูเเทยอนเเต่เหมือนว่าวันนี้เธอจะไม่อยู่

"ไม่กล้า" เเจฮยอนบอกโดยอง

"อย่างนายเนี่ยะนะ ไม่กล้า?? หักอกผู้หญิงมาเกือบครึ่งโรงเรียนเเล้วกะอีเเค่จีบหญิงนะครับเพื่อน"

"อีกไม่นานก็ต้องไปเรียนต่อ..ไม่อยากทิ้งความสัมพันธ์กับใครไว้ที่นี้"

"ระวัง" จู่ๆเสียงนึงก็ตะโกนมาจากสนาม เพราะพวกเธอเผลอตีลูกเเรงเกินไปจนมันจะไปโดนคนกลุ่มนั้น

หมับ

แต่เเจฮอยนรับลูกไว้ได้เพราะมันไม่ได้ถูกตีมาเเรงเท่าไหร่ ก็เเรงผู้หญิงเเหละนะ

"เอ่อ นายเป็นอะไรรึเปล่า?" เสียงใสๆเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด เธอมองสำรวจคนตรงหน้าเหมือนจะหาว่าเขาบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า

"ไม่เป็นไร" เเจฮยอนมองหน้าเธอนิ่ง...ได้มาเห็นชัดๆใกล้ๆแบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก ตากลมโต แก้มใสๆ ปากอิ่มๆกับรอยยิ้มที่เขามองทีไรก็รู้สึกเหมือว่าโลกทั้งใบมันหยุดหมุน

"ขอโทษนะ เอ่อขอคืนได้มั้ย?" เธอพูดขอโทษเขาเเละยื่นมือมาจะรับลูกเทนนิส

"เธอชื่อซันนี่ใช่มั้ย?" เเจฮยอนไม่ให้ลูกเทนนิสคืนเเต่กลับถามเธอกลับ

"อื้อใช่ นายรู้ได้ไง?" เธอเอียงคอถามอย่างสงสัย ท่าทางน่ารักๆที่เธอไม่ได้ตั้งใจเเบบนี้ทำให้ใครต่อใครต่างหลงรักเธอไปตามๆกัน เเละท่าทีของเธอก็ได้ใจเขาไปเต็มๆ

"วันนี้ตอนเลิกเรียนพอจะมีเวลามั้ย" เขาตัดสินใจถามเธอออกไป

"ฮิ้ววว" เพื่อนๆของเขาส่งเสียงพร้อมกันอย่างอัตโนมัติ

"เอ่อจริงๆฉันมีเรียนไวโอลินต่อ......เเต่คงจะพอมีเวลาก่อนหน้านั้นสักแปปนึง" ซันนี่ตอบเเบบยิ้มๆให้เขาไป เธอเองก็เขินเขาเเละรู้ว่าเขามักจะมานั่งตรงนี้เสมอ จนเธอสังเกตว่าเขามักจะมานั่งดูเธอตีเทนนิสเล่นกับเพื่อนๆเป็นประจำทุกวัน

"งั้น...เจอกันตอนเย็นที่นี้นะ" เขายื่นลูกเทนนิสคืนให้เธอ เธอรับมาเเล้วพยักหน้าก่อนจะเดินจากไป

"ไม่อยากทิ้งความสัมพันธ์กับใครไว้ที่นี้" เตนล์ล้อเลียนคำพูดของเขาก่อนหน้านี้

"ไม่กล้า" โดยองเองก็ล้อเขาเช่นกัน

"เงียบหน่า" เเจฮยอนใจเต้นรัวที่เขาทำสำเร็จ

"มุกนายดีวะ เดี๋ยวจะเอาไปใช้บ้าง" เเทยงพูด

"เอาไปใช้กับเเทยอนเหรอ" โดยองเเซวเขา

"ใช่" เขาตอบหน้านิ่งๆ เเต่จริงๆเขาเป็นผู้ชายที่อ่อนไหวง่านมากๆแถมยังขี้อายด้วย

"กลับห้องกันเถอะ ใกล้หมดเวลาพักเเล้ว" เเจฮยอนพูดเเบบนั้นเเต่จริงๆเพราะเห็นว่าซันนี่เลิกเล่นเเล้วเดินออกไปจากสนามเทนนิสเเล้วต่างหาก

"นายมาเร็วจัง" ซันนี่ทักแจฮยอนที่มาถึงก่อนเธอ

"เพิ่งมาถึงเอง" เเจฮอยนตอบเธอไปเเต่จริงๆเขามารอตั้งเเต่เลิกเรียนเเล้ว

"เเล้วนายมีอะไรรึเปล่า?" ซันนี่ถามเข้าประเด็นที่เขานัดเธอให้มาเจอ

"เอ่อ...ผมอยากรู้ว่าเธอมีเเฟนรึยัง?"

"ฉันเหรอ?....นายคิดว่าไงหล่ะ?" ซันนี่หัวเราะกับคำถามของเขา เธอเป็นสาวฮอตของโรงเรียนมีหนุ่มๆมาจีบเเทบทุกวัน เเต่ก็ไม่เคยตอบรับคำสารภาพของใคร เเล้วเธอเพิ่งมาใจเต้นก็ตอนที่เห็นว่าเเจฮอยนมามองเธอทุกๆวัน เเต่ไม่เข้ามาสารภาพกับเธอสักที รู้ตัวอีกทีเธอก็มองเขาเหมือนกัน

"เธอมีเเล้วเหรอ?"

"บ้าเหรอ..ฉันยังไม่ได้คบใคร" ซันนี่ตอบเเล้วก้มมองปลายเท้าตัวเอง เธอเขินมากจนไม่กล้ามองหน้าเขา

"งั้นถ้าฉันขอเบอร์เธอจะได้มั้ย" ซันนี่รับโทรศัพท์ของเขามากดเบอร์โทรเธอเเล้วเมมไว้ให้

"อ่ะ" ซันนี่ส่งคืนให้เค้า

"เเล้วถ้าขอคบจะได้มั้ย" แจฮยอนดันพูดออกไปซะได้ ก่อนหน้านี้เค้าคิดว่าค่อยเป็นค่อยไปดีกว่าเเต่ด้วยความที่อีกไม่นานเขาจะต้องไปอู่อเมริกาทำให้เขาไม่อยากรอเเล้ว

"ก็ตอนนี้ฉันไม่ได้คบใครนิ..ก็คงได้มั้ง" ซันนี่ตอบออกไปแต่มองไปที่อื่น หน้าของเธอแดงมากจนแจฮยอนสังเกตได้ เขาชอบที่เธอเป็นแบบนี้เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆเลย เพราะทำให้เขาใจเต้นได้ทุกครั้ง ทั้งคู่ตกลงคบกัน พวกเขารักกันมาก มีแจฮยอนที่ไหนก็ต้องมีซันนี่ที่นั่น มีซันนี่ที่ไหนก็มีเเจฮยอนอยู่ด้วย พักเที่ยงทั้งคู่กินข้าวด้วยกันร่วมกับเพื่อนๆของเขา ทุกอย่างไปได้ดี เเจฮอยนรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงซันนี่เองก็รักเขามากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน พวกเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน...รักแรกมันช่างสวยงาม..

"สุขสันต์วันเกิดนะซันนี่ ฉันรักเธอนะ"

-----------------------------------------------

"เมอร์รี่ครสต์มาสนะเเจฮยอน รักนายนะ"

---------------------------------------------------

"ปีใหม่ครั้งหน้าขอให้เราได้อยู่ด้วยกันเเบบนี้อีกนะ"

--------------------------------------------------

"ฉันคิดถึงเธอนะซันนี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ"

1 ปีผ่านไป เทศกาลเเล้วเทศกาลเล่าผ่านพ้นไป พวกเขาไม่ได้รักกันน้อยลงเลย จนกระทั่งแจฮยอนต้องเผชิญหน้ากับความจริง เขาตัดสินใจบอกกับเธอว่าเขาคงไม่ได้เรียนจนจบพร้อมเธอแต่ต้องไปเรียนที่อเมริกาเเทน

"นายคิดจะบอกฉันเมื่อไหร่? เเล้วที่ตกลงกันไว้ว่าจะเรียนมหาลัยเดียวกันหล่ะจบเเล้วไปเรียนด้วยกันก็ได้ ไปเรียนอเมริกาด้วยกัน เเต่นี้ยังเหลืออีกตั้งหนึ่งปีก่อนจะจบนะ ฮึก เร็วไปมั้ย นายจะทิ้งฉันเหรอ ฮือออ" ซันนี่ร้องไห้ออกมา ทำให้แจฮยอนเจ็บปวดไปด้วย เค้าไม่เคยทำเธอร้องไห้เลยสักครั้ง เขาพยายามอย่างมากที่จะเป็นผู้ชายที่ดีสำหรับเธอ ที่ผ่านมาเขามีความสุขมากจริงๆ เเต่จะให้ขัดพ่อกับเเม่คงไม่ได้ ถึงพ่อแม่จะยินดีมากที่เขากับเธอคบกันเพราะทางซันนี่ก็เป็นลูกผู้ดีมีตระกูล เเต่ถ้าทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้เขาก็ทำอะไรไม่ได้

"ไปด้วยกันนะซันนี่ ไปอยู่กับฉัน" แจฮยอนดึงเธอมากอด

"นายสัญญาได้มั้ยว่าเรายังจะรักกัน เรายังจะติดต่อกันไม่ว่าจะยังไงก็ตาม" เธอไม่ตอบคำถามเขา จริงๆซันนี่จะไปก็ได้เเต่เธอไม่อยากทิ้งเพื่อนหรืออยู่ไกลกับพ่อแม่

"ได้ฉันสัญญา สัญญาด้วยชีวิต" แจฮยอนกระชับอ้อมกอดเเน่นขึ้น เขาค่อยๆก้มลงมาจูบซันนี่อย่างอ่อนโยน ทั้งคู่ให้คำมั่นสัญญากัน ในวันที่แจฮยอนจะเดินทางไปอเมริกา ซันนี่ก็มาเฝ้ารอส่งเขาขึ้นเครื่อง

"นี่" ซันนี่ยื่นพวงกุญแจให้เเจฮยอนอันนึง อีกอันนึงเธอก็เอาเเขวนไว้กับกระเป๋าของเธอ

"ไปซื้อมาตอนไหน"

"เมื่อวาน...มันนำโชคมาให้คู่รักที่อยู่ไกลกัน นายจะได้นึกถึงฉันเสมอด้วย" วันนี่พูดไปน้ำตาจะไหลไป เธอดึงมันมาเทียบกับอีกอีนที่เธอมีเเล้วมองอย่างหวงเเหน

"อย่าร้องนะ" แจฮยอนดึงเธอมากอดอีกครั้ง

"ฉันกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้อ่ะเเจฮยอน ฉันอยู่ไม่ได้ ฮืออ"

"ฉันก็เหมือนกัน" เขากระชับกอดให้เเน่นขึ้นอีก

"อย่าลืมสัญญานะ" เธอมองหน้าเขาอย่างคาดหวัง เเจฮยอนลูบแก้มใสเธออย่างทนุถนอม เธอสวยสำหรับเขาเสอมเเม้ว่าน้ำตาจะเปื้อนหน้ามากมายเเค่ไหน ชีวิตนี้คงไม่อาจลืมเธอไปได้

ซันนี่มองเครื่องบินที่เเจฮยอนนั่งบินขึ้นฟ้าไป เธอร้องไห้ไม่หยุดเเต่ดีที่มีเเทยอนกับยูริมาด้วยเลยช่วยปลอบเธอจนกระทั่งกลับบ้าน

"แจฮยอนเขาไม่ค่อยติดต่อมาเลยช่วงนี้" จู่ๆซันนี่ก็พูดออกมาในขณะที่เธอนั่งกินอาหารกลางวันกับเพื่อนที่โรงเรียน เเจฮยอนไปอยู่อเมริกาได้หกเดือนเเล้ว เเละช่วงหลังๆเขาก็หายไปเลย

"เขาไม่ว่างรึเปล่า?" ทิฟฟานี่พยายามปลอบใจเพื่อน เพราะรู้อยู่เเล้วว่ายังไงซะระยะทางก็ทำลายความรักของคนได้ มานักต่อนักเเล้ว เเต่ด้วยความที่เห็นว่าเพื่อนรักผู้ชายคนนี้มากเลยไม่อยากจะทำให้เพื่อนรู้สึกแย่

"นั่นสิ ฉันจะต้องทนให้ได้เพราะอีกไม่นานก็นะเรียนจบเเล้ว จะได้ไปอยู่กับเขาสักที" ซันนี่ยังคงเชื่อในความรักของเธอ เธอสัญญากับเขาว่าถ้าเรียนจบจะไปเรียนต่อที่เดียวกับเขาพร้อมเพื่อนๆด้วย

ตืดดดดดดด ตืดดดดดดด 

โทรศัพท์ของเธอสั่นเมื่อเธอล้วงออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเเจฮยอนที่โทรมา เธอจึงรีบกดรับทันที

"ฮัลโหลเเจฮยอน" เสียงของซันนี่สดใสขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าจะได้คุยกับแจฮยอน

"ฮัลโหลค่ะ" เเต่ปลายสายกลับเป็นเสียงผู้หญิง

"นี่ใคร?!" จู่ๆซันนี่ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที จนเพื่อนๆเองก็แปลกใจ

"อ่าเเล้วนี้ใครคะ? เห็นโทรมาเป็นร้อยๆสายเลยโทรกลับ" ปลายสายพูดภาษาเกาหลีได้ เเต่สำเนียงแกว่งๆชอบกล

"ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!"

"นี่พูดดีๆก็ได้นิ" ปลายสายยังคงไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นใคร

"แจฮยอนอยู่ไหน เขาอยู่ไหน! เธอมารับโทรศัพท์เขาได้ยังไง"

"ฉันมารับโทรศัพท์เเทนแฟนตัวเองนี่ผิดเหรอ?" ปลายสายพูดสิ่งที่ไม่คาดคิดออกมา ใจซันนี่เเทบสลาย

"ไม่จริง..ฉันต่างหากเเฟนเขา"

"พูดอะไรของเธอ ถ้าจะโทรมาแย่งเเฟนคนอื่นอย่าโทรมาอีกหล่ะ" ปลายสายกดตัดสายทิ้งไป ซันนี่ปล่อยโทรศัพท์ให้ร่วงลงพื้นเเล้วเเตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนใจของเธอ...คำสัญญา ทุกอย่างมันไม่มีความหมายเลยเหรอแจฮยอน ซันนี่ได้เเต่ร้องไห้โดยมีเพื่อนๆคอยปลอบ ไม่ถามก็พอจะเดากันออก พวกเธอเลยได้เเต่ปล่อยให้ซันนี่ร้องไห้ออกมาอยู่อย่างงั้น

"ใครโทรมาเหรอลลิซ?" เเจฮยอนที่ออกไปเอาของกับเพื่อนอีกคนเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นที่มีพวกเพื่อนๆเขาอยู่ด้วยเพื่อมาทำโครงงานกัน เด็กที่เรียนที่นี้จะต้องทำโครงงานก่อนจบไฮสคูล เขาเลยอาสาพาเพื่อนๆมาทำที่บ้าน

"ซันนี่ ฉันโทรไปเพราะเห็นว่าเธอโทรมาเป็นร้อนๆสาย" ลลิซตอบเขาไปอย่างไม่พอใจ

"แล้วเธอว่าไงบ้าง" แจฮยอนรีบไปคว้ามือถือของเขามาดู ก่อนหน้านี้เขาไม่ว่างเลย เเละโทรหาซันนี่ไม่ค่อยติด พยายามติดต่อแล้วติดต่ออีกก็ไม่เป็นผล เขาดีใจมากที่เธอโทรมา เพราะไม่ได้คุยกันนานเเล้ว ปกติช่วงเเรกๆจะคุยกันทุกวันจนกระทั่งเขายุ่งๆ และโทรศัพท์ก็ไม่ค่อยได้ดู เธอโทรมาหาเขาเป็นร้อยๆสายจริงๆ

"เธอเป็นแฟนนายเหรอ?" ลลิซถามเสียงเรียบ

"ใช่" เขาตอบเเละพยายามโทรกลับ เเต่ก็โทรไม่ติดอีกเเล้ว 

"แล้วฉันหล่ะ?" พวกเขาคุยกันเป็นภาษาเกาหลี เเต่กับเพื่อนคนอื่นๆจะคุยเป็นภาษาอังกฤษเพราะมีเเค่พวกเขาที่มาจากเกาหลี เเต่ลลิซเป็นคนไทยที่เพิ่งย้ายมาอยู่เกาหลีไม่นานก็ต้องมาเรียนต่อที่อเมริกาทั้งคู่เลยสนิทกัน

"เธอก็เป็นเพื่อนของฉันไง ทำไมถามเเบบนี้" แจฮยอนตอบเเละยังคงพยายามโทรกลับหาซันนี่ เเละโทรหาเพื่อนๆของเธอเเต่ไม่มีใครรับ

"เเต่เรา...มีอะไรกัน" เธอเอ่ยเสียงเเผ่ว

"เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ผูกหมัด ฉันไม่เคยบอกว่าเราเป็นอะไรกันนอกจากเพื่อนนะลลิซ" แจฮยอนพยายามติดต่อซันนี่ไป ตอบคำถามเธอไปแต่ดูเหมือนเขาจะสนใจซันนี่มากกว่า

"นายอย่าพยายามโทรเลย..ฉันบอกเธอว่าเราคบกัน" แจฮยอนชะงักทันทีที่ได้ยินลลิซพูดแบบนั้น

"เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวมั้ย!!" แจฮยอนตะหวาดเธอลั่นเเล้วพุ่งตัวขึ้นห้อง หาเที่ยวบินที่จะกลับเกาหลีทันที เเต่เเทบจะไม่มีให้เขาจองเลย ที่มีเร็วที่สุดก็สามสี่เดือนข้างหน้า จะใช้เครื่องบินส่วนตัวของพ่อก็คงไม่ได้รับอนุญาต เเละถ้าไปตอนนี้เขาก็คงเรียนไม่จบ เเต่เขาไม่สนใจเเล้ว เขาหาทุกวิถีทางเพื่อให้ได้คุยกับเธอ...เเต่ไม่สามารถติดต่อเธอได้ เพื่อนๆของเธอก็ติดต่อไม่ได้ เเจฮยอนพยายามอยู่นาน เขาติดต่อให้เพื่อนฝากไปบอกเเต่ซันนี่เอาแต่หลบหน้า พวกเขาบางทีก็ไม่มาเรียน จนเเจฮยอนเริ่มถอดใจ...เเละสุดท้ายเขาก็ไม่เคยรักใครได้อีกเลยถึงจะพยายามลืมซันนี่เพราะรู้ว่าเธอคงไม่ฟังเเละไม่ให้อภัยเขา..เขาทำลายสิ่งที่สวยงามที่สุดในชีวิตลงไป เเจฮยอนกลายเป็นคนที่เห็นผู้หญิงเป็นเเค่ของเล่นเท่านั้น มันไม่มีใครเหมือนซันนี่ ไม่มีเลย...

5 ปีผ่านไป

'ถึงรึยังจ๊ะลูกรัก'

"ครับเเม่ ผมอยู่บนรถเเล้วครับ"

'แม่จะบอกว่า พอสื่อรู้ว่าลูกจะกลับมาเค้าก็ให้ความสนใจ มีคนติดต่อมาให้ลูกถ่ายเเบบด้วย ลูกจะว่ายังไงจ๊ะ?'

"ก็ได้นี่ครับ อยู่ที่โน่นผมก็ถ่ายแบบออกจะบ่อยเเค่นี้สบายมาก"

'งั้นแม่ตอบตกลงเค้าเลยนะ'

"ครับผม" 

"นี่ก็อาทิตย์นึงเเล้วนะลูกที่ลูกถ่ายเเบบทุกวันเหนื่อยมั้ยจ๊ะ ดูไม่สดชื่นเลย" เเจฮยอนกลับมาเกาหลีด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว...เพราะรู้ข่าวเรื่องการเเต่งงานของซันนี่ เค้ายังคงคิดถึงเธอมาตลอด แอบหวังว่าถ้ากลับมาเเล้วเธอยังไม่มีใครเค้าก็อยากจะง้อเธออีกครั้งเเต่เธอดันเเต่งงานไปซะเเล้ว

"สบายมากครับเเม่"

"เเจฮยอนของเเม่นี่หล่อจริงๆเลยนะ เนื้อหอมจนนิตยาสารพวกนั้นไม่ยอมให้ลูกได้พักเลย"

"วันนี่ตอนบ่ายผมมีถ่ายเเบบคู่ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไปสายจะโดนมองไม่ดีเอาได้"

"จ๊ะเเล้วเจอกันนะลูกรัก"

รถของเเจฮยอนมาถึงสตูดิโอ xxx ที่เขาต้องมาถ่ายแบบ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาต้องถ่ายคู่กับใคร ทันทีที่เข้ามาถึงสตูดิโอ สายตาของสาวๆก้เอาเเต่เเทะโลมเค้าตั้งเเต่ก้าวเข้าประตูมา

"คุณเเจฮยอนเชิญทางนี้คะ" เขาเดินตามผู้หญิงคนนึงไป เหมือนจะเป็นคนที่โทรมาติดต่อเขา เธอนำทางเขาไปที่นั่งพัก เมื่อเดินมาถึงสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังก้มดูแบบเสื้อผ้า ทำไมถึงได้ดูคุ้นตา...ถึงจะนานเเต่ใบหน้าราวนางฟ้านั่นยังฝังลึกในใจเขา เธอยังสวยมากเมื่อเขามองดูเธอไม่ว่าจะครั้งเเรกหรือตอนนี้

"เชิญนั่งก่อนนะคะคุณแจฮยอน" พอผู้หญิงที่พาเขามาถึงที่พูดจบ เธอคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา..

"สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เขารวบรวมความกล้าทักเธอออกไปด้วยหัวใจที่เต้นรัวอีกครั้ง....

[END]

กิ๊งก่องง

เสียงกดกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ฉันเลยเดินออกไปกดจอดู ก็คิดว่าเป็นพ่อกับเเม่ของชานยอล...เเต่ไม่ใช่

"เปิดสิ ยืนบื๊ออยู่ทำไม" ชานยอลพูดเพราะเห็นว่าฉันยืนนิ่งๆไม่ยอมเปิดประตู

"นายอยากให้บ้านเเตกมากใช่ป่ะชานยอล? มาเปิดเองเเล้วกัน!" ฉันหงุดหงิดๆๆๆๆ ทำไมยัยโมโมะต้องมาถึงห้องด้วยเนี่ยะ

"หึง?" เขาพูดพร้อมกับมาดักหน้าฉัน

"ไม่ ขยะเเขยงต่างหากหลีกไป" ฉันจะเดินไปห้องครัวเเต่เขากลับมาขวางทางไว้

"ฉันจะเปิดให้ยัยนั่นเขามา"

"ก็เรื่องของนาย"

"พ่อกับแม่รู้สึกยังไงนะถ้าเห็นยัยนั่น?" อ๋อนี่เป็นแผนของเค้าใช่มั้ย นี่กะจะมากินกันในนี้ให้พ่อกับเเม่เห็นจริงๆเหรอ น่าไม่อายที่สุด

"นี่นายคิดจะทำอะไร!?"

"พูดว่าเธอจะนอนกับฉันคืนนี้ก่อน เเล้วฉันจะไล่ยัยนี้ไป" เขายกยิ้มเเล้วมองสำรวจร่างกายฉัน นี่เขาเห็นฉันเป็นอะไรกันเเน่ห่ะ ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์นะโว๊ยไอ่บ้า

"ไม่มีวัน"

"อีกไม่กี่นาทีพ่อกับเเม่ก็จะถึงเเล้วด้วย" เขากดดันฉันเหรอ นี่กดดันกันใช่มั้ย?

"ก็บอกว่าไม่ไง"

"อีกไม่ถึงสิบนาทีเเล้วทำไงดีนะ" ชานยอลมองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองสลับกับมองฉัน อย่าทำแบบนี้นะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกของเค้านะ

ตืดดดดดด ตืดดดดดดด

เขาชูไอโฟนขึ้นมาให้ฉันดูว่าเป็นสายเรียกเข้าของเเม่เขา "ถึงเเล้วเเน่ๆ เดี๋ยวไปเปิดประตูให้ยัยนั่นก่อนนะ"

"ก็ได้ๆ ก็ได้โว๊ยย รับสายเเม่นายสิ!" ชานยอลกดรับสายเเล้วส่งยิ้มกวนประสาทมาให้ฉัน เเล้วเขาก็ไม่ลืมที่จะไปบอกให้ยัยโมโมะอะไรนั่นกลับไปก่อน

"ว่าง่ายๆโตไวๆ" เขาเดินผ่านฉันเเล้วพูดออกมาก่อนจะลงไปรับพ่อกับเเม่ ฉันเลยเอาอาหารมาวางบนโต๊ะให้เรียบร้อย พ่อกับเเม่ฉันไม่ได้มาด้วยพวกท่านไปดูงานที่ดูไบเลยไม่ว่างมา

"หอมจังเลยหนูซัน" แม่ของชานยอลทักเมื่อเข้ามาถึงห้องทานอาหาร ฉันทำอาหารเก่งมากๆนะ มันไม่ใช่เเค่หอมมันอร่อยมากๆด้วย ><

"กินได้รึเปล่าก็ไม่รู้" ชานยอลพูดเมื่อมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยเเล้ว หนอยยก็บอกฉันเองว่าให้เเสดงดีๆตัวนายเเหละจะทำพัง

"แหมที่รัก พูดอย่างกับว่าไม่เคยกินอาหารฝีมือฉัน" ฉันพูดไปตีไหล่หยอกล้อเขาไป เเล้วยิ้มเหมือนกับว่าตัวเองมีความสุขดีที่อยู่กับเขา

คุณพ่อกับคุณแม่ของชานยอลถามนั่นนี่เกี่ยวกับฉันเเละเขาว่าตั้งเเต่มาอยู่ด้วยกันเป็นยังไงบ้าง ถ้าบอกไปตรงๆว่าโคตรไม่โอเคเลยคะจะเป็นยังไงนะ 

"ชานยอลเขาดูแลซันดีมากเลยคะ" ฉันพูดเเล้วหันไปยิ้มให้ชานยอล หมอนั่นก็ยิ้มตอบเหมือนรู้งาน

"ซันนี่น่ารักมากครับเเม่" เขาพูดเเล้วเอื้อมมือมาจับมือฉัน

"เห็นลูกๆอยู่ด้วยกันเเล้วมีความสุขพ่อกับเเม่ก็ดีใจเเล้ว" คุณพ่อของชานยอลพูด จากนั้นพวกเรากก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งถึงเวลาที่พวกท่านต้องกลับ

"พ่อกับเเม่กลับก่อนนะจ๊ะ เเล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะ"

"สวัสดีคะคุณพ่อคุณแม่" ฉันบอกลาพวกท่านส่วนชานยอลก็เดินไปส่งพวกท่านที่รถ ส่วนฉันก็เก็บจานเเล้วส่งให้แม่บ้านรับไปทำความสะอาดเเล้วกลับมานั่งที่โซฟา เหนื่อยยังไงไม่รู้แฮะของีบหน่อยเเล้วกัน

"ชานยอลคะ อ้าส์เเรงอีก" 

ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงครวญครางที่ดังเข้ามาในโสตประสาท ใครมันมาครางเเถวนี้นะ ฉันสะลึมสะลือขึ้นมาฟังดีๆก็รู้ว่ามันดังมาจากข้างบน...ที่ห้องของชานยอล

"ชานยอลคะ ใกล้เเล้ว อื้อออ" 

นี่เอามากินกันในบ้านจริงๆเหรอเนี่ยะ ไอ่บ้านี่...เจ็บแปลกๆแฮะทั้งๆที่เมื่อคืนเขากับฉันเพิ่งจะ... โอ๊ยฉันคิดบ้าอะไรเนี่ยะ....เเต่มันเจ็บแปลกๆจริงๆนะทำไมกันนะ 

"ชานยอลลลลลลล" เสียงผู้หญิงครางเรียกชื่อเขายาวนั่นทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด มันความรู้สึกอะไรกันเนี่ยะ ฉันเดินจ้ำอ้าวขึ้นไปชั้นบนเเละตรงไปที่ห้องของชานยอล และฉันไม่รอช้าที่จะเคาะประตูเสียงดัง ไม่ได้เเค่เคาะนะฉันกระโดดเอาเท้ากระเเทกด้วยซ้ำ

'ปัง!!! ตึง!! ปัง!!'

พวกเค้าไม่ยอมเปิดประตู...เปิดดิวะ! ฉันต้องพังประตูเข้าไปใช่ป่ะ ฉันเดินกระเเทกเท้าลงไปชั้นล่างเเละไปหยิบถังดับเพลงที่มีไว้เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น เพื่อจะเอามันมาพังประตูบ้านี่ พอมาถึงหน้าห้องของชานยอลฉันก็กระเเทกถังดับเพลงไปที่ลูกบิดทันที ไม่เปิดใช่ป่ะ งั้นก็ไม่ต้องมีประตูใช้กันเเม่งเลย

'ตึง ตึง ตึง!!!'

"อะไรกันนักหนาเนี่ยะ!!" จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างที่มีเเค่ผ้าขนหนูปกปิดของยัยโมโมะ พอดีกับที่ฉันง้างถึงดับเพลิงเพื่อจะพังกลอนประตู

"กรี๊ดดดดด!!" ยัยโมโมะกรี๊ดลั่นเพราะเห็นฉันง้างถังดับเพลิงเหมือนจะทุ่มใส่หล่อน

"แหกปากทำไม เดี๋ยวฉันก็ยัดถึงนี้ลงคอเเม่ง" 

"ชานยอลลลล ชานยอลลลลลช่วยโมโมะด้วย" แหกปากลั่นอีกน่ารำคาญชะมัด

"อะไรกันหนักหนาวะ!" ชานยอลที่เดินตามออกมาเห็นฉันถือถังดับเพลงอยู่ก็ตกใจ

"ยัยนี่จะฆ่าโมโมะคะ ช่วยโมโมะด้วย"

"ทำบ้าอะไรของเธอซันนี่!" เค้าตะหวาดลั่น เเต่ฉันที่เห็นภาพของพวกเขากลับรู้สึกปวดใจขึ้นมาเอาซะดื้อๆ เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกฉันเนี่ยะ

"นาย...สนุกมากใช่ป่ะชานยอล" อยู่ๆน้ำใสๆของฉันก็เริ่มเอ่อล้นเเทบละไหลลงจากขอบตา ไม่ได้นะซันนี่อดทนไว้

"เเล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย?"

"เราตกลงกันเเล้วไม่ใช่เหรอ ก่อนที่พ่อกับเเม่จะมานายพูดว่ายังไง"

"ก็นี่ไม่ใช่ตอนกลางคืน เราตกลงกันว่าคืนนี้ไม่ใช่เหรอ?" ชานยอลยอลทำหน้ายิ้มเยาะในความโง่ของฉันที่เชื่อเขา จุกไปหมดเลย

"พอกันที นายมันโคตรสารเลวเลยวะชานยอล" ฉันพูดจบก็ทุ่มถังดับเพลิงลงพื้นจนสลักมันหลุดเเละควันก็โพยพุ่งออกมา ฉันรีบหันหลังกลับเพราะกลัวว่าเค้าจะเห็นน้ำตาของฉันมากไปกว่านี้

"นี่เธอทำบ้าอะไร!" เขาโวยวายเพราะถังดับเพลิงมันปล่อยควันออกมาเต็มห้องไปหมดเเต่ฉันไม่ฟังหรอก ฉันรีบออกมาจากที่นั่น ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะฉัน ทำไมอยู่ๆก็อ่อนเเอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เเทบจะไม่ต้องเเคร์ไอ่บ้าชานยอลนี่ด้วยซ้ำ เเต่พอเขาทำแบบนั้นกับฉัน ทำไมถึงได้รู้สึกอะไรแบบนี้นะ!

ฉันไม่รู้ว่าเดินมาถึงไหน ดีนะที่ใส่หมวกมาด้วย เเต่ชุดของฉันมันก็เเค่กางเกงวอร์มกับเสื้อเเขนยาวธรรมดา คงจะไม่มีใครจำได้หรอกนะ อีกอย่างฉันดันร้องไห้ไปด้วยเดินไปด้วย โคตรรู้สึกแย่มือถือก็ไม่ได้เอามาไม่ได้เอาอะไรมาสักอย่าง

'ปี้นน ปี้นน' 

เสียงบีบแตรรถทำให้ฉันต้องหันไปมอง เพราะดูเหมือนว่าเขาจะบีบเเตรใส่ฉันนะ รถค่อยๆขับมาขนาบข้างฉันเเละกระจกก็ค่อยๆเลื่อนลง....ใครกันนะฉันมองไม่ชัดเลยเพราะน้ำตาบังม่านตาไปหมด

"เธอจะไปไหน?" เขาถามฉัน ฉันเลยพยายามจ้องให้ชัดๆ..อ๋อเซฮุนเพื่อนของชานยอลนี่เอง

"ไม่รู้ คงไปเรื่อยๆแหละมั้ง" ฉันตอบเขาไป เพราะรถฉันก็ยังไม่ได้เอากลับมา ดันจอดทิ้งไว้ที่โรงเเรมที่ยัยซานะนัดไปเจอ ยังไม่ได้ให้คนไปเอากลับมาเลย

"ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง" เขาพูด

"ไม่เป็นไร" ฉันบอกปัดแล้วทำท่าจะเดินไปต่อ 

ปี้นนน ปี้นนน ปี้นนนนน

อะไรกันหมอนี่ บีบเเตรไม่ยอมหยุด นี่เขาจะให้ฉันขึ้นรถไปให้ได้ใช่ป่ะเนี่ยะ โอ๊ยเพื่อนกันมันก็เหมือนกันไม่มีผิดเลยจริงๆ!

"โอเคๆ รู้เเล้วๆ" ฉันก้าวขึ้นรถเขาไปเพราะไม่อยากให้เขาบีบเเตรใส่จนคนอื่นรำคาญหรอกนะ

"จะไปไหน?" เขาถามฉันอีก

"ไม่รู้ดิ...ฉันไม่รู้" ฉันตอบเขาไป เเต่เค้าไม่ได้ดูประสงค์ร้ายอะไรเลยนะ ดูปกติมาก

"ไปกินขนมหวานมั้ย?" เขาถามฉันเเต่ตาก็มองทางไป อะไรนะขนมหวานงั้นเหรอเขาต้องบ้าไปแล้วเเน่ๆ...เซฮุนดูไม่เหมือนคนที่จะชวนผู้หญิงไปกินขนมหวานนะ 

"นี่นายคิดอะไรอยู่เนี่ยะ? มาชวนฉันไปกินขนมเนี่ยะนะ"

"เธอร้องไห้มา..ผู้หญิงเวลากินขนมเเล้วจะอารมณ์ดีนิ เค้กดีมั้ย?"

"เพื่ออะไร? นายไม่ต้องมาทำดีกับฉันหรอกนะ ต้องการอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า"

"ไม่ได้ต้องการอะไรนะ...มีร้านนึงอร่อยมากเดี๋ยวพาไปชิม" เขาพูดด้วยใบหน้านิ่งๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร มันดูปกติจนฉันรู้สึกแปลกๆที่เขาทำแบบนี้ เราไม่ได้สนิทอะไรกันนะเจอกันเเค่ไม่กี่ครั้ง อีกอย่างเขาเป็นเพื่อนชานยอลหรือว่าเขาเห็นว่าฉันเป็นภรรยาของเพื่อนเลยดีด้วยงั้นเหรอ?

"นี่ถามจริงนะ.."

"ฉันไม่พาเธอไปทำอะไรหรือต้องการอะไรจากเธอหรอก" ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรเข้าก็พูดตัดบทด้วยใบหน้าจริงจังฉันเลยได้เเต่นั่งเงียบๆตลอดทาง

------------------------------------------