[-End-] {My Playboy!! ขอโทษทีคนนี้ผู้ชายของฉัน}

ลำดับตอนที่ #8 : MY PLAYBOY #7 **(์NC20+)

MY PLAYBOY

------------------------------------------------------

.You don't know about me.

------------------------------------------------------

"โอ๊ยยย!!"ชานยอลทั้งกระชากและลากฉันมาที่รถ เขายัดฉันลงไปหัวเเทบจะชนกับขอบประตูรถเเล้ว!

".............." เขาไม่พูดอะไรสักอย่างเเละอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับรถ

"เกิดบ้าอะไรขึ้นมาห่ะ! นายจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้" ฉันตะโกนใส่เขา

"เธอควรจะไว้หน้าฉันบ้างนะ" ชานยอลน้ำเสียงนิ่งมาก เหมือนไม่ใช่เขาเลย

"ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายไว้หน้านาย? ทีนายหล่ะชานยอลเคยไว้หน้ากันบ้างมั้ย"

"แล้วเธอเป็นใครฉันถึงต้องไว้หน้าเธอก่อน?"

"เเล้วนายหล่ะเป็นใครทำไมฉันต้องไว้หน้านายก่อน" 

"...................." ชานยอลไม่พูดอะไร เเต่ฉันเห็นเขากำพวงมาลัยเเน่น เขาขบกรามเหมือนจะข่มอารมณ์ไว้อยู่

"ฟังนะ..ฉันเข้าใจว่านายไม่อยากเเต่งงาน ฉันเองก็ไม่อยากทำไมเราไม่มาตกลงกันดีๆหล่ะเพราะไหนๆก็เเต่งกันมาเเล้ว ขอให้เรื่องทุกอย่างมันนิ่งก่อนเเล้วฉันจะหย่าให้ตามที่นายต้องการ ขอร้องหล่ะฉันไม่อยากให้พ่อแม่ขายหน้าถ้ามีคนรู้ว่าพวกเราโดนคลุมถุงชน" ฉันพยายามพูดกับเขาแบบมีเหตุผล

"..................." เเต่เขายังนิ่งไม่พูดอะไร

"ฉันรู้นะว่านายไม่ชอบฉัน ใช่ฉันเองก็ไม่ชอบนายมันอาจอึดอัดที่ต้องมาอยู่ด้วยกัน เเต่นายไม่ควรพูดกับฉันด้วยคำพูดเเย่ๆแบบนั้น เพราะอย่างที่นายเห็นฉันไม่ยอมคน เเละฉันก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ถ้าโกรธขึ้นมา" ฉันพูดด้วยเหตุผลจริงๆจังๆ ถึงเขาจะนิสัยไม่ดีก็หวังว่าเขาจะฟังฉันบ้าง

"ถึงเธอจะพูดยังไงฉันก็ขยะเเขยงเธออยู่ดี ถ้าฉันไม่ไปเห็นคงพากันไปต่อที่ห้อง" เห้อเขามันไม่ฟังอะไรจริงๆแหละนะ ได้ชานยอลนายชอบที่จะพูดว่าฉันน่าขยะเเขยงไร้ค่าเหมือนพวกผู้หญิงของนายมากนักใช่มั้ย

"แล้วนายมาห้ามทำไมหล่ะ? ป่านนี้ฉันถึงสวรรค์ไปร้อยชั้นเเล้ว!" ฉันพูดออกไปอย่างไม่ทันได้คิดหรอก 

"เธอ!" ชานยอลเบรกรถจนหน้าฉันเเถมจะทิ่ม

"นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันมันง่ายนะชานยอล เเต่รู้อะไรมั้ยฉันน่ะง่ายกับทุกคนยกเว้นนาย!"

เพี้ย!

หน้าฉันหันไปตามเเรงตบ เจ็บจังสองครั้งเเล้วที่เขาตบฉัน เเต่แปลกเเหะฉันไม่โมโหเเต่รู้สึกอยากจะร้องไห้มากกว่า ฉันเป็นอะไรนะถึงได้ลงไม่ลงมือเหมือนไม่เเคร์ความรู้สึกกันเเบบนี้ ฉันโคตรเกลียดเขาเลย

"หน้าตัวเมียเเบบนี้ไง นายไม่มีหัวใจสินะฉันโคตรเกลียดนายเลยรู้มั้ยชานยอล คนที่น่าขยะเเขยงคือนาย นายทั้งน่าสมเพสเเละน่ารังเกียจ"

"พอที!"

"ตบอีกสิ ตบเลยชานยอลถ้าฉันโกรธขึ้นมาเเล้วฆ่านายทิ้งฉันก็จะได้ไม่รู้สึกผิด ไอ่คนชั่ว!"

"............" เขาไม่พูดอะไรเเต่จ้องมาทางฉันเหมือนอยากจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ

"หรือว่านายกำลังหวงก้างห่ะชานยอล?" ฉันมองเขาตาไม่กระพริบ ความเค็มจากเลือดคลุ้งไปทั่วปาก สงสารตัวเองจังเลยนะฉัน เกิดมามีพร้อมทุกอย่างเเต่ต้องมาโดนคนอย่างเขาตบลงไม้ลงมือเหมือนไม่มีความรู้สึก

"อย่าหลงตัวเองยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ"

"เเล้วนายมาห้ามทำไม!ถ้าว่าฉันขนาดนี้ฉันจะไปนอนกับใครก็เรื่องของฉันไม่ใช่เหรอ นายหึงก็พูดมาตรงๆเถอะหึ!"

"หุบปากนะ!"

"นายหลงรักฉันเเล้วงั้นสิ....นายก็เหมือนผู้ชายทุกคนที่พอเห็นฉันก็หลงรักฉัน นายมันก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่นแหละน่า" ฉันยกยิ้มอย่างคนเหนื่อกว่า...เเต่เจ็บตรงมุมปากชะมัด

"ฉันไม่เหมือนไอ่หน้าโง่พวกนั้น!" พูดจบชานยอลก็พุ่งเข้ามาจูบฉัน เขารั้งท้ายทอยฉันให้กดเข้าหาเขา รสจูบที่มีเลือดคลุ้งทำให้ฉันสะเอียนเเต่เขาก็ยังจูบหนักๆลงมา ฉันพยายามดันเขาออกไปแต่ไม่เป็นผล ทำยังไงดีฉันรังเกียจ รังเกียจสัมผัสนี้จากเขา

"อื้อ อื้ออออ" ฉันทุบอก พยายามดันเขาออกไปเเต่เขาเเข็งเเรงกว่า เเละไม่ยอมปล่อยฉันง่ายๆ ตรงมุมปากมันยังเจ็บที่เขาตบอยู่เลยนะ

"โอ๊ย!" ฉันตัดสินใจกัดปากเขาทำให้เค้ายอมผละออก

"อยากได้ฉันขนาดนั้นเลยเหรอชานยอลถึงได้ฉวยโอกาสเเบบนี้หน่ะ!"

"ถ้าฉันจะเอาเธอฉันไม่ฉวยโอกาสให้เสียเวลาหรอก ยังไงวันนี้เธอก็ต้องโดน!" พูดจบเขาก็ออกรถอย่าไว เขาขับเร็วจนฉันกลัว

"มานี่!" พอถึงคอนโดชานยอลก็ลากฉันขึ้นห้องมา ฉันพยายามขัดขืนเเต่ไม่รู้เรี่ยวเเรงหายไปไหนหมด ทุกที่ที่เขาจับทิ้งรอยช้ำไว้อย่างน่ากลัว

"ปล่อยฉันนะ!" ฉันเจ็บจนทนไม่ไหวเเล้ว ทำไมต้องรุนเเรงขนาดนี้ด้วยนะ ป่าเถื่อนที่สุด

"วันนี้ฉันจะสนองให้เธอเเทนมัน" ชานยอลพูดเเล้วแบกฉันขึ้นบ่า ฉันได้เเต่ดิ้นและทุบหลังเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เเย่! เเย่เเน่ๆเพราะชานยอลไม่มีท่าทีล้อเล่น ตอนนี้ฉันกลับมีความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

"ปล่อยนะไอ่ทุเรศ ไอ่ชั่ว! นายมันเลวปล่อย!"

"อย่าทำเป็นขัดขืนเลยซันนี่" ชานยอลพูดตอนมาถึงห้อง เขาพาฉันมาที่ห้องของเขาเละโยนฉันลงบนเตียง

"นี่! อย่าทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงพวกนั้นนะ!" ฉันพยายามจะลุกออกไปแต่เขาก็ลงมาคร่อมร่างฉันเเละตรึงเเขนฉันไว้กับเตียง

"พูดเหมือนเธอไม่เคย ผ่านมาเท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้หึ!" ชานอยอลก้มลงมาจูบฉันอีก ก็ไม่เคยน่ะสิไอ่บ้า! เจ็บนะ! คนบ้าอะไรจูบได้ป่าเถื่อนที่สุด!

"ปล่อยนะ ปล่อยเถอะ!" ฉันขอร้องเขาดีๆ

"มันก็เหมือนกับที่เธอโดนผู้ชายคนอื่นนั้นแหละ อยู่นิ่งๆซะ!" ชานยอลไม่ฟังฉันเลยเเต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ ทำไมเวลานี้ฉันไม่โมโหขึ้นมานะ ทำไมฉันไม่โกรธเเต่รู้สึกกลัวมากๆแทน

"ปล่อยนะ ปล่อย กรี๊ดดดด" ฉันตัดสินใจแหกปากเต็มที่เพื่อให้เขาปล่อยฉัน

"กรี๊ดไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เธอกำลังทำให้ฉันหงุดหงิดนะ" ชานยอลพูดเสียงเย็น นี่เขาจะเอาจริงเหรอ นี่ไม่ได้นะ  ฉันไม่พร้อมนะ!

"ไม่ได้นะ นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะชานยอล ปล่อยนะ ขอร้องหล่ะ" ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ กลัว กลัวมากๆฉันยังไม่เคยนะเรื่องพวกนี้ฉันไม่อยากรับรู้ไม่อยากเจอเรื่องเเบบนี้ฉันไม่พร้อม!

"ที่กับคนอื่นเธอยังเต็มใจนอนด้วยวะ! ฉันจะไม่ทนกับผู้หญิงอย่างเธอเเล้ว" ชานยอลกดจูบลงมาอีก เขาไม่ได้เเค่จูบเเต่ดึงชุดฉันออกเเบบไม่สนใจว่ามันจะขาดรึเปล่า ฉันเจ็บไปหมดเลยที่เขาทำ

"อื้อ อื้อ" ฉันไม่มีเรี่ยวเเรงจะต่อต้านเเล้ว ชานยอลเองก็ไม่ยอมหยุดด้วย เขาดึงเสื้อผ้าฉันออกทีละชิ้นอย่างไม่ปราณี จนตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรปกคลุมร่างกายเลย.....

NC 20+

ไรต์ให้เเค่คนที่เม้นทุกตอนนะค้า ทิ้งอีเมลล์ไว้เเค่ตอนนี้

หลังจากนี้คงไม่ได้อัพไปสักพักน้า หลังสอบเจอกันนะรีดเดอร์ทุกคนน

ปล.ย้ำ!!ไรต์ให้เเค่คนที่"เม้นทุกตอนเท่านั้น"ถ้าได้รับเเล้วเม้นบอกไรต์ด้วยนะคะ

     ชานยอลมองผลงานของตัวเองบนเตียง ซันนี่ที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มใต้ผ้าห่มที่ปกปิดร่างอันเปลือยเปล่าของเธอ

........ทำอะไรลงไปวะเนี่ยะ .........

          ชานยอลได้เเต่คิดวนไปวนมาเเละรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้กับซันนี่ คำที่เขาเคยด่าทอเธอว่าง่าย ว่าผ่านผู้ชายมาเยอะถูกกลืนหายไปหมดตั้งเเต่ที่เขาได้ล่วงล้ำความสาวของเธอ เธอยังบริสุทธิ์เเต่มันสายไปที่เขาจะหยุดทำแบบนั้นกลางคัน เขาไม่ปฏิเสธเลยว่าซันนี่น่าขย้ำแค่ไหน ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เขานอนด้วยเลยเเม้เเต่คนเดียว เธอทำให้เขาเเทบจะสำลักความสุขตายไปแล้ว

.......จะทำยังไงต่อดีวะ .........

          เขามองไปยังรอยเปื้อนเลือดเป็นวงที่เตียงยังไม่อยากจะเชื่อว่าซันนี่ยังไม่เคยผ่านผู้ชายมาเลยเพราะเธอมีข่าวกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า เเละสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนมันก็ป่าเถื่อนมากทั้งๆที่รู้ตั้งเเต่ล่วงล้ำเข้าไปแต่กลับห้ามตัวเองไม่ได้ ชานยอลพยายามสะบัดหัวไล่ภาพใบหน้าของซันนี่ที่อ้อนวอนขอให้เขาหยุดทั้งน้ำตา เธอบอกว่าเจ็บแต่เขาก็ยังทำรุนเเรง 

"อื้อ" ซันนี่ขยับตัวทั้งๆที่ยังหลับอยู่ ชานยอลกระตุกยิ้มเเล้วความคิดนึงก็วิ่งเเล่นเข้ามาในหัว...ไหนๆก็ได้เเล้ว ทำให้ทรมาณจนกว่าจะยอมหย่าเร็วๆดีกว่า ถือว่าเขาได้ปราบผยศซันนี่ลงได้สำเร็จ

"ชานยอล..ฉันเจ็บ" เธอละเมอพูดออกมา ชานยอลเดินเข้าไปหาร่างบางที่นอนอยู่เเล้วทาบร่างเขาลงไปอีกครั้ง เธอยังคงไม่รู้สึกตัว ชานยอลกดจูบลงไปที่ปากอิ่มนั้น อีกสักยกคงไม่เป็นไร ชานยอลคิดดังนั้นก็ไม่รอช้าพลิกร่างเธอให้นอนหงาย ซันนี่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

"ปะ ปล่อยนะ พอได้เเล้ว" เธอขืนเขาอีกครั้งเเต่เขาไม่ฟังหรอก รู้สึกผิดก็ส่วนรู้สึกผิดสิ..เเต่ซันนี่เย้ายวนขนาดนี้ใครบ้างจะทนไหว 

"เงียบน่า ยังกล้าขัดอีกเหรอ" ชานยอลกระซิบซันนี่เสียงเเผ่ว เเล้วเขาก็ทำให้เธอเป็นของเขาอีกหลายต่อหลายครั้ง...

-------------------------------------

"ไอ่ชั่ว" ทันทีที่ฉันตื่นมาเห็นหน้าของชานยอลฉันก็ด่าเขาทันที เเต่ชานยอลกลับยกยิ้มใส่ฉัน

"ด่าไปเถอะ ยังไงฉันก็ผัวเธอนิ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มร้ายกาจให้ฉัน

"ฉันไม่นับคนหน้าตัวเมียเป็นผัวหรอก" ความคับเเค้นเเน่นใจนี้มันอะไรกันนะ ทำไมฉันถึงได้จุกแบบนี้นะ เจ็บปวดทางร่างกายไม่พอยังต้องมาเจ็บใจอีก

"ไอ่หน้าตัวเมียคนนี้ก็ได้เปิดบริสุทธิ์เธอแหละวะ" ชานยอลเกยค้างฉันให้ไปเผชิญหน้ากับเขา

"..................." ฉันพูดไม่ออก พูดไม่ออกเลยสักคำ

"ลุกไหวมั้ย" เขาถามพร้อมกับทำท่าจะดึงฉันขึ้น

"ไม่ต้อง ฉันลุกเองได้!" ฉันปัดมือเขาออกเเละจะลุกขึ้นเอง

'ตุบ' ทันทีที่ฉันเอาเท้าลงกับพื้นความเจ็บปวดมากมายก็เเล่นขึ้นมา ทำให้ทรงตัวไว้ไม่อยู่เเละล้มลง

"อวดเก่ง" ชานยอลพูดพร้อมกับเข้ามาประคองฉันให้ลุกขึ้น ฉันจะขัดขืนเเต่เเรงเขาเยอะกว่า

"ขยะเเขยง" ฉันพูดเเต่ตาไม่มองเขา ฉันเกลียด เกลียดเขาจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

"พูดไปเถอะ ฉันจะอาบน้ำให้เเล้วกัน" เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย นี่เขาคิดว่ามันไม่เป็นไรเหรอ? เขาคิดว่าสำหรับฉันมันไม่เป็นไรเลยรึไง เขามันเเย่มากที่ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นหรือมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขางั้นเหรอ

"ไม่ต้อง! อย่ามาเเตะฉันอีก" ฉันพยายามปัดมือเขาออกอีกครั้งเเต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิม ฉันเเพ้

"ไม่ไหวก็อย่ามาทำเก่ง" ชานยอลพาฉันมาที่ห้องน้ำ ฉันมองตัวเองในกระจก...เหมือนไปฟัดกับสัตว์ป่ามาเลย รอยเขี้ยว รอยดูด รอยช้ำเต็มร่างกายไปหมด นี่เขาใช่คนจริงๆเหรอ ทำไมถึงทำกับฉันขนาดนี้นะ

"นายมันเลวรู้ตัวใช่มั้ย?" ฉันถามเขา เพราะตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในอ่างน้ำเดียวกัน เพียงเเต่เราอยู่คนละฝั่งเเละฉันก็ลงไปแช่ทั้งผ้าเช็ดตัวเขาเองก็ด้วย เเต่ฉันไม่มองหน้าเขา...ฉันเกลียดที่เขาทำกับฉัน

"..................." ชานยอลไม่พูดเเต่จิบไวน์เเดงในมืออย่างไม่สะทกสะท้าน

"เห็นสิ่งที่นายทำมั้ย..." ฉันไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา มันเจ็บปวดไปหมดฉันรู้สึกแย่เหลือเกิน ฉันก็เเค่ผู้หญิงตัวเล็กๆป่ะวะ เเค่เพราะการที่ฉันไม่ยอมเขาเหมือนผู้หญิงพวกนั้นถึงได้ทำกันขนาดนี้เหรอ

"เเล้วไง" เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย..เเล้วไงงั้นเหรอ เหอะ

"นายรู้สึกยังไงที่ทำลายฉันลงได้เหรอ นายสะใจมากใช่มั้ย?" ฉันหันกลับมาจ้องหน้าเขาตรงๆอีกครั้ง เขาทำลายฉันให้พังไปทั้งตัวเเละใจ

"ไม่รู้สึกอะไรเลย...เเละขอบคุณนะที่ทำให้ฉันสนุก"

"................" สนุกงั้นเหรอ? อ่า....พูดไม่ออกเลยจริงๆ

"ฉันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับผู้หญิงบริสุทธิ์มานานเเล้ว หึๆ" ชานยอลหัวเราะออกมาเหมือนไม่เเคร์อะไร

"..............." ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เหมือนไม่ใช่ตัวเองเลย ฉันต้องสู้สิ สู้สิซันนี่ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้นะ

"ที่พูดเพราะอยากให้รับผิดชอบเหรอ?....อ่าได้สิฉันจะหย่าให้หึ" อ๋อเขาเเค่อยากจะหย่าสินะ...นี่ฉันโดนฟันเเล้วทิ้งเหรอเนี่ยะ สมเพชตัวเองจัง ที่ทำทั้งหมดเพราะอยากให้ฉันทรมาณเเล้วหย่าสินะ เลวจริงๆทั้งๆที่ฉันพูดไปเมื่อคืนเเล้วเรื่องหย่า ฉันหย่าให้เเน่เเต่เเค่ขอให้เรื่องมันนิ่งก่อนเเต่เขากลับไม่ฟัง

"นายน่าสงสารนะชานยอล..ทำตัวได้เหมือนขยะมาก" ฉันพูดเเต่เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่คอ ไม่ได้นะจะร้องไห้ไม่ได้

"เธอต่างหากน่าสงสาร อยากหย่าเมื่อไหร่ก็บอกหละซันนี่ฉันพร้อมเสมอ" เขาพูดจบก็ลุกจากอ่างเเละออกจากห้องน้ำไป พอเขาไปลับตาฉันก็ยอมให้น้ำตาที่จ่อรอไหลออกมาอย่างเจ็บปวด...ทำไมเจ็บอย่างนี้นะ เจ็บใจชะมัด...

"หิว ทำไรให้กินหน่อยสิ" ทันทีที่ฉันออกจากห้องเเละลงมาข้างล่างก็เจอกับชานยอลที่นั่งดูทีวีอยู่

"หิวก็ออกไปกินสิ" ฉันพูดเเละเดินผ่านเขาไป

"จะไปไหน?"

"เสือก!" ฉันพูดเเต่ไม่มองเขา พร้อมกับก้มลงสวมรองเท้าพร้อมที่จะออกไปข้างนอก..ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอเขาไง

"ปากเก่งจังนะ" พอยืดตัวขึ้น ชานยอลก็โผล่มาอยู่ข้างหลังฉันตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เเละคว้าเอวฉันไว้ให้ไปชิดตัว

"โอ๊ย นี่!เจ็บนะ"

"บอกให้ทำอะไรให้กินไง"

"ไม่ ฉันจะไปข้างนอก"

"ไปไหน?"

"ก็บอกว่าอย่าสะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากพูดว่าเสือกชานยอลก็หมุนตัวฉันไปหาเขาเเละก้มลงมาจูบฉัน

"ถ้าไม่ทำ ฉันจะกินเธอแทน" เขาพูดตอนละออกเเต่หน้าเราห่างกันไม่ถึงเซ็นต์เลยนะ

"มันไม่มีวัตถุดิบจะให้ฉันทำยังไงห่ะ ไปกินร้านง่ายกว่าอีก!"

"งั้นก็ไปกินร้าน" พูดจบเขาก็เดินไปหยิบกุญแจเเละเดินผ่านฉันไปเปิดประตู "ยืนบื๊ออยู่ทำไมละ ออกมาสิ" เขาเร่งฉัน

"ไม่อ่ะ ฉันไม่ไปกับนายถ้านายไปฉันจะอยู่" ฉันบอกแล้วจะถอดรองเท้าออก เเต่เขาก็เข้ามากระชากแขนฉัน นี่ยังเห็นฉันเป็นคนอยู่มั้ย ดึงไปดึงมาคือฉันก็ยังเจ็บที่เขาทำไว้เมื่อคืนเเล้วตอนนี้ก็มาทำร้ายร่างกายกันอีก

"จะไปดีๆหรือให้อุ้มเเบบเมื่อคืน?" เขาทำท่าจะช้อนตัวฉัน ฉันเลยเดินออกไปนอกประตูเเล้วเขาก็ตามมา

"ว่าง่ายๆก็น่ารักดีนะ" เขาเดินนำหน้าฉันไป ไอ่ผู้ชายเฮงซวยเอ้ย เกลียด!!!ยังไงฉันก็เกลียดนาย

"จะกินอะไร" ชานยอลถามฉัน ก่อนหน้านี้เรานิ่งเงียบใส่กันเเละฉันก็เอาเเต่มองนอกหน้าต่างเพราะไม่อยากแม้แต่ที่จะให้หางตาตัวเองเห็นเขา

"นายเป็นคนอยากกินก็ตัดสินใจเองสิ" ฉันพูดเเต่ตาก็ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง

"นี่ เวลาคุยกับฉันก็หันมามองหน้าสิ" ชานยอลจับคางฉันให้หันไปมองเขา เเต่เขาก็ชะงักเมื่อเห็นว่าตาฉันเเดงก่ำ..ใช่ฉันร้องไห้

"กินอะไรก็กินเถอะ อย่าถามเลย" ฉันปัดมือเขาออกเเล้วหันออกนอกหน้าต่างต่อ เขาเลยขับรถมาที่ห้างที่มีภัตตาคารอยู่มากมาย เราเดินมาถึงร้าอาหารจีนเขาโทรมาจองโต๊ะระหว่างที่เราขับรถมาเเล้ว เเค่เอ่ยชื่อว่าเขาเป็นใครต่อให้ร้านเต็มก็ต้องมีที่ว่างสำหรับชานยอล

"จะกินอะไร" ชานยอลถามฉันเมื่อบริกรมากางเมนูให้

"ไม่รู้ ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น"

"นี่ อย่าทำหน้าแบบนี้ได้มั้ย ฉันจะกินอะไรไม่ลง"

"ก็เรื่องของนายดิ" ฉันตอบเขา เเล้วหันไปสั่งอาหารกับบริกรจะได้จบๆ เเละเขาจะได้ไม่เซ้าซี้ถามฉันอีก บริกรรับเมนูเเล้วเดินไป เขาก็เท้าคางจ้องฉัน เเต่ฉันมองออกไปนอกกระจกใส่ ไม่ได้สนใจเขา

"ชานยอล...ใช่ปาร์ค ชานยอลรึเปล่าคะ?" เเละอยู่ๆก็มีผู้หญิงเดินมาทักเขาถึงโต๊ะ

"ใช่ครับ เเล้ว?" หูฉันได้ยินนะ เเต่ไม่หันไปมอง คงจะเหมือนเดิมแหละเดินมาทัก ให้เบอร์ คืนนี้พวกเขาก็ไปต่อกัน วงเวียนชีวิตของคนพวกนี้นะ ฉันจะเงียบๆเหมือนไม่มีตัวตนเเล้วกัน

"โมโมะไงคะ จำกันไม่ได้เหรอ?"

"อ๋อ ใช่ที่เจอกันในคลับวันนั้นรึเปล่า"

"ใช่คะ แหมจำได้ด้วยดีใจจัง"

"มาทำอะไรที่นี้เหรอ?"

"มาทานข้าวกับเพื่อนคะ พอเห็นคุณโมโมะก็รีบเข้ามาทักเลย ว่าเเต่วันนี้คุณว่างมั้ยคะ?"

"นี่ถ้าจะคุยกันขนาดนี้มากินข้าวร่วมโต๊ะกันเลยมั้ย?" ฉันทนไม่ไหวเลยพูดออกไป คือรำคาญอ่ะเออถ้าจะคุยยาวขนาดนี้มานั่งด้วยกันเลยเหอะ ฟังดูเหมือนฉันกำลังหึงนะ เเต่ไม่อ่ะ ฉันเเค่...หงุดหงิดใจ..เฉยๆ

"ตายเเล้ว ขอโทษนะคะพอดีฉันไม่เห็นคุณ"

"นั่งหัวโด่อยู่นี้เป็นไปไม่ได้ที่จะมองไม่เห็นนะคะ" อ้าวยัยนี่มาบอกว่ามองไม่เห็นฉันทั้งๆที่นั่งหัวโ่อยู่นี้เนี่ยะนะ

"ฉันไม่เห็นจริงๆคะ" ยังจะมาทำหน้าใสซื่อใส่อีก 

"สงสัยตาจะโฟกัสเเค่ผู้ชายละมั้งคะ ฉันเป็นผู้หญิงคุณเลยมองไม่เห็น" ฉันตอบไปแล้วยิ้มให้เธอ ยัยนั่นสีหน้าเปลี่ยนทันที

"ทำไมพูดจาแบบนี้หล่ะคะ"

"เเล้วทำไมต้องมาสตอว่ามองไม่เห็นด้วยละคะ?"

"พอเเล้วซันนี่!" ชานยอลส่งเสียงดุๆใส่ฉัน ฉันเมินหน้าหนีเขาเหมือนไม่สนใจเเล้วหันกลับไปมองนอกร้านต่อ

"เมื่อกี้ถึงไหนเเล้วนะ"

"โมโมะถามว่าคุณว่างรึเปล่าวันนี้"

"ว่างครับ" เขาตอบเเบบไม่คิดเลยด้วยซ้ำหึ!

"งั้นเราไปเที่ยวกันดีมั้ยค่ะวันนี้....คลับเดิมที่เราเจอกันก็ได้" จริงๆคงที่ไหนก็ได้สินะ ผู้หญิงพวกนี้นี่จริงๆเลย

"ได้ครับ"

"เเล้วโมโมะจะโทรไปนะคะ" ยัยนั่นพูดจบก็เดินไปจากโต๊ะของฉันกับชานยอล

"อย่ามาทำตัวน่ารำคาญแบบนี้" ชานยอลพูดใส่ฉันเมื่อยัยนั่นเดินไปถึงโต๊ะของหล่อนเเล้ว

"นายต่างหากน่ารำคาญ ก็ดีนะไปๆซะ ฉันจะได้ออกไปเที่ยวเหมือนกัน" ฉันหันไปมองชานยอล คือความเจ็บปวดพวกนี่มันมาจากไหนกันนะ ปกติฉันไม่ได้รู้สึกหรอกว่าเขาจะไปไหนทำอะไร เเต่พอหลังจากที่เขาครอบครองฉันเเล้ว ฉันกลับมีความรู้สึกพวกนี้ขึ้นมาเต็มหัวใจไปหมด อึดอัดจัง

"ใครให้เธอไป"

"ฉันก็ให้ตัวฉันไปเองไง บอกเเล้วไงอย่ามาทำตัวน่ารำคาญหน่าชานยอล แฟร์ๆอ่ะเคยได้ยินป่ะ?" ฉันมองเขาอย่างล้อเลียน เปล่าหึงนะ ฉันไม่ได้หึง ฉันเเค่รำคาญ...

"ฉันไม่ให้ไป"

"งั้นฉันก็ไม่ให้นายไป"

"เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่ง"

"นายเองก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!"

"เธอนี่ดื้อด้านจังเลยนะ" ชานยอลดูโกรธขึ้นมาอีกแล้ว..แต่ฉันเองก็โกรธเหมือนกัน!

"งั้นเอางี้มั้ยหล่ะ นายไปกินคนอื่นนอกบ้าน ส่วนฉันจะชวนคนอื่นมากินในบ้าน" ฉันไม่มีวันยอมเเพ้หรอก เขาไม่มีสิทธิ์มาใช้คำพูดพวกนี้กับฉัน เเละไม่มีวันบังคับฉันได้ เพราะเขาไม่ได้มีอิทธิพลต่อชีวิตฉันเเม้เเต่น้อย

"ซันนี่!" ชานยอลตะหวาดฉันทำให้โต๊ะอื่นเริ่มหันมามอง

"อะไรคะที่รัก?" ฉันทำท่าเอียงคอมองเขาอย่างไร้เดียงสา

"อย่ามาเเสดง" เขาพูดเเต่นั่นทำให้ฉันยิ้ม สะใจโว๊ย พวกเราส่งสายตาอาฆาตใส่กันไปมาสักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ ฉันกินไปมองนอกร้านไป ก็สังเกตเห็นใครบางคนโบกมือให้ ฉันเลยพยายามจ้องให้เห็นชัดๆ อ่ายูตะเพื่อนเก่านี้เอง

"ทำอะไรขอเธอ" ชานยอลถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันทำท่าโบกมือไปทางนอกร้าน เเต่ดูเหมือนเขาจะไม่เห็นยูตะ 

"ยุ่ง" ฉันหันไปมองค้อนเค้า

"หาเหยื่อเหรอหึ!" เอาอีกแล้ว พูดจาแย่ๆแบบนี้อีกแล้ว

"อ่าห่ะ ได้ด้วยเเหละ" ฉันยิ้มให้เค้าเเต่เขากลับทำหน้าไม่พอใจ

"นี่เมื่อคืนยังไม่อิ่มเหรอ?" 

"ไม่อิ่มหรอก เบื่อนายเเล้วด้วย" ฉันยักคิ้วให้เขาอย่างท้าทาย

"พูดเเบบนี้เธอไม่รอดเเน่ซันนี่" ชานยอลกดเสียงลงต่ำจนฉันกลัว เขาทานอาหารตรงหน้าอย่างใจเย็น ฉันหันกลับไปมองตรงที่ยูตะอยู่ก็เห็นว่าเขาไม่อยู่เเล้ว เลยหันกลับมาทานอาหารของตัวเอง...แต่รู้สึกไม่อร่อยเลยแฮะ สุขภาพจิตเเย่พาลให้ทุกอย่างเเย่ไปหมด

"จะไปไหนอีกเนี่ยะ?" ชานยอลลากฉันมาตรงที่เป็นโซนขายของต่างๆในห้างสรรพสินค้า

"ซื้อของเข้าบ้าน" เขาตอบเสียงเรียบเเล้วเดินไปเอารถเข็น

"จะซื้ออะไร?"

"ไม่รู้" เขาพูดเเล้วเดินนำฉันไป ฉันเลยเดินตามอย่างช่วยไม่ได้

ตืดดดดด ตืดดดดด ตืดดดดดดด โทรศัพท์ในกระเป๋าฉันสั่นฉันเลยล่วงเข้าไปหยิบมากดรับ

'ฮัลโหลหนูซัน นี่แม่เองนะจ๊ะ' เสียงเเบบนี้มันเเม่ของชานยอลนิ

"ค่าคุณแม่ ว่าไงคะ"

'อยู่กับชาลยอลรึเปล่าจ๊ะ?'

"ค่า อยู่ด้วยกันค่ะตอนนี้"

'อ่าแม่ก็นึกว่าชานยอลไม่เข้าบ้านเพราะติดต่อไม่ได้เลยทั้งคู่'

"พอดีเมื่อคืนกลับจากงานก็เข้านอนกันเลยหน่ะคะ คุณเเม่มีอะไรรึเปล่าคะ?"

'วันนี้พ่อกับเเม่จะไปเยี่ยมที่คอนโดนะจ๊ะ ฝากบอกชานยอลด้วย'

"งั้นคุณแม่บอกเขาเองเลยดีกว่าคะ เดี๋ยวซันเรียกให้นะคะสักครู่ค่ะ"

"ที่รัก" ฉันเรียกชานยอลเเบบนั้นทำให้เค้าชะงักเเละหันกลับมามองฉันอย่างเเปลกใจ ฉันเลยชี้ไปที่โทรศัพท์เเล้วขยับปากบอกเขาว่าเเม่โทรมา

"ฮัลโหลครับเเม่" เขารับโทรศัพท์ไปคุย

-------------------------------

"วันนี้เหรอครับ"

-------------------------------

"เอ่อ"

-----------------------------------

"ได้ครับ ผมจะให้ซันนี่เตรียมอาหารไว้"

"ผมก็พาภรรยามาซื้อของที่ห้างมันแปลกตรงไหน" เขาตอบแม่ไปพร้อมกับมองหน้าฉัน อึดอัดนะที่ต้องเเสดงว่ารักกันดีเเต่จริงๆแล้วเกลียดกันจะตาย เขาวางสายเเล้วยื่นไอโฟนคืนมาให้ฉัน

"ว้า เเย่จังเลยนะคะที่รัก วันนี้คุณก็อดไปกินนอกบ้านเลยหน่ะสิ" ฉันล้อเลียนเขาเเล้วทำท่าเดินดูของไปเรื่อย เขาก็เข็นรถตามมา

"วันนี้เเสดงให้ดีเเล้วกัน" เขาบอกแค่นั่นเเล้วเดินไปเลือกซื้อของ เราตกลงกันว่าจะทำอาหารเอง เเต่เขาทำบ้าอะไรไม่เป็นสักอย่าง สุดท้ายก็ต้องฉันที่ต้องทำเอง พอซื้อของเสร็จก็ตรงกลับไปที่คอนโดเตรียมทุกอย่างรอพ่อแม่ ยัยแทเเละเพื่อนๆส่งเเชทกลุ่มมารัวเพราะฉันไม่อ่านเเชทเลย ยัยยุนอาโทรมารอบนึงเเต่ฉันไม่ได้รับ ยัยเเทอีกสองสาย ฉันเลยโทรกลับไปหายัยยุนอาก่อน หล่อนเเค่โทรมาเช็คเฉยๆ ยัยเเทก็เช่นกัน ฉันก็เลยตอบเเชทกลุ่มไปว่าฉันสบายดีเเล้วเซลฟี่ส่งไปให้

ตืดดดดดด ตืดดดดดดด เเต่ก็มีสายโทรเค้ามาอีก...ฉันเมมไว้ว่าเเจฮยอน

"ฮัลโหล"

'ฮัลโหลซันนี่ คุณอยู่ไหน?'

"ฉันอยู่ข้างนอก กำลังจะกลับคอนโดหน่ะ"

'เมื่อคืนไม่มันไม่ได้ทำอะไรคุณใช่มั้ย?' มันที่ว่าหมายถึงชานยอลสินะ ฉันเหลือบมองชานยอลที่กำลังขับรถอยู่เงียบๆโดยอัตโนมัติ

"ไม่..ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ"

'ผมกลัวว่าคุณจะเป็นอะไร'

"ฉันไม่เป็นอะไรสบายใจได้ค่ะ เอ่อแจฮยอนคะฉันต้องวางเเล้วพอดีวันนี้พ่อกับเเม่มาที่คอนโดหน่ะคะเลยยุ่งๆ"

'โอเค งั้นไว้คุยกันนะครับ' เขาวางสายไปเเต่ชานยอลกลับมองมาที่ฉัน เขาหันมามองตั้งเเต่ฉันพูดว่าเเจฮยอนเเล้วหล่ะ

"นี่กะจะเอากันให้ได้เลยเหรอ?"

"เขาเป็นเพื่อนฉันนะ นายอย่าพูดจาเเย่ๆแบบนี้" จริงๆแล้วต้องพูดว่าเขาเป็นรักแรกของฉันนะ

"เพื่อนที่ไหนจูบกัน" ชานยอลหน้านิ่ง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เดาความคิดหมอนี่ไม่ได้เลยเวลาเขานิ่งอ่ะ ฉันจะอ่านเขาออกเเค่เวลาเถียงกันเท่านั้นแหละ

"เพื่อนไง เพื่อนกันมันส์ดีอ่ะ" ฉันยอมรับว่าตั้งใจกวน

"อ่า...งั้นเธอควรขอบใจฉันนะเพราะครั้งต่อไปกับไอ่นั่นเธอคงไม่เจ็บเเล้ว หึ!" คำพูดของเค้าเหมือนมีดพุ่งมาเเทงใจฉัน...ทำไมถึงได้คิดอะไรเเย่ๆได้ขนาดนี้นะ

"อ่าก็นะ งั้นขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลย" ฉันประชดพร้อมกับความคับเเค้นเเน่นอก น้อยใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่เป็นตัวเองเลยเกลียดความรู้สึกแบบนี้จัง

".................."

เรานิ่งเงียบจนมาถึงคอนโด ฉันเข้าไปที่ห้องครัวพร้อมกับลงมือทำอาหาร เเต่ชานยอลคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงที่ชื่อโมโมะ...

----------------------------------------