[-End-] {My Playboy!! ขอโทษทีคนนี้ผู้ชายของฉัน}

ลำดับตอนที่ #6 : MY PLAYBOY #5

    

MY PLAYBOY

---------------------------------------------

You not one in a million.

---------------------------------------------

 

"คุณเเจฮยอนจับเอวคุณซันนี่ให้ดูกระชับกว่านี้ครับ"

"ขอโทษนะ"

"อ่า..ค่ะ" 

ช่างภาพบอกให้เเจฮยอนจับเอวฉันให้กระชับขึ้น เขาเลยขออนุญาติฉันก่อน........เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ ฉันเผลอจ้องเขามากไปรึเปล่านะ

"เอาหน้าเข้าไปใกล้กันกว่านี้ครับ" ใจฉันเต้นตุ๊บๆเมื่อเขาค่อยๆเอาหน้าเข้ามาใกล้

"ใกล้กว่านี้ครับ ทำเหมือนจะจูบกันเลยครับ" เเจฮยอนเอาหน้าเขามาใกล้ฉันมากขึ้นตามคำสั่งของช่างภาพ ฉันเผลอมองเขาโดยไม่รู้ตัว เขาเปลี่ยนไปมากเลยนะ จากที่เคยหล่ออยู่เเล้วตอนนี้ยิ่งหล่อขึ้นไปอีก อ่าจะทำยังไงดีนะ

"คุณซันนี่ช่วยเอามือจับเเก้มคุณเเจฮยอนด้วยครับ" ช่างภาพยังคงบอกให้พวกเราทำท่าทางต่างๆไม่หยุด ฉันพยายามทำให้มันออกมาดูเป็นธรรมชาติที่สุด

"ขอโทษนะคะ" ฉันบอกเขาก่อนจะเอามือไปจับเเก้มขาวๆนั้น...นิ่มเหมือนผิวเด็กเลย

"ไม่เป็นไรครับ" เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน

"เปลี่ยนเป็นคุณซันนี่นอนบนร่างคุณเเจฮยอนเเล้วเอามือทาบอกเขาด้วยครับ" ฉันทำตามอย่างไม่ขัด เพราะอยากให้มันออกมาดีเเละรีบๆเสร็จไว้ๆเพราะตอนนี้สงสารใจตัวเองเหลือเกิน แผงอกที่มีกล้ามของเค้าถูกมือฉันทาบไว้อยู่ด้วย

"คุณแจฮยอนกอดคุณซันนี่จากด้านหลังครับ"

"ขอกอดนะ" เขาพูดเเล้วเอามือสอดมาตรงเอวฉันเเละดึงตัวฉันให้ชิดก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงมาตรงซอกคอ ลมหายใจร้อนๆของเขารดต้นคอฉันทำให้ใจฉันเต้นเเรงไม่เป็นจังหวะเลยด้วย..

"โอเคครับ ออกมาดียิ่งกว่าที่ผมคาดหวังไว้ ขอบคุณทุกคนมากนะครับ" สุดท้ายก็ถ่ายกันจนเสร็จ ฉันเดินมานั่งตรงที่ทีมงานจัดไว้ให้ และหยิบไอโฟนขึ้นมาดูเเชทกลุ่มเพื่อนๆ

"คุณดูเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ" จู่ๆแจฮยอนก็เข้ามาทักฉัน ฉันตกใจจนโทรศัพท์แทบจะหลุดออกจากมือ

"คะ ค่ะ?" ติดอ่างขึ้นมาอัตโนมัติเลยฉัน

"ผมบอกว่าคุณเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ตั้งเเต่ตอนนั้น.."

"คุณเองก็เหมือนกันนะ" ฉันตอบเขาไปยิ้มๆ

"ผมเปลี่ยนไปยังไงหรอ?" 

"หล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะไง555555"

"คุณเองก็สวยขึ้น สวยมากเหมือนตอนผมเห็นคุณครั้งเเรก.."

"ทำไมเราไม่คุยกันแบบปกติหล่ะ 5555 แบบนี้มันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้" ฉันบอกเค้าไป เพราะมันดูแปลกๆที่เรียกเเทนกันว่าคุณหรือฉัน

"ได้เหรอ?"

"ได้สิ นายกับฉันคุยกันเหมือนเเต่ก่อนเถอะเเบบนี้มันเกร็งๆยังไงไม่รู้"

"งั้นถ้าคุยกันเหมือนเมื่อก่อนได้เเล้ว เวลาอื่นถ้าอยากคุยจะคุยได้รึเปล่า?" เเจฮยอนมองหน้าฉันยิ้มๆ อยากจะตอบไปว่าได้ทุกเมื่อเลย ฉันเองก็อยากคุยกับนายยยยย -/-

"ทำไมจะไม่ได้หล่ะ??"

"ก็เธอเเต่งงานเเล้ว เเล้วสามีเธอจะไม่ว่าเหรอ" ฉันอยากจะหลุดขำตอนเค้าพูดว่าสามี โอ๊ยยยย

"555555555555 เขาจะมาว่าอะไรฉัน ถามจริงนายไม่ตกใจเหรออยู่ๆที่ฉันเเต่งงาน? ถ้านายรู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงนายจะตกใจกว่านี้อีก"

"เธอท้อง?" เค้าพูดออกมาด้วยใบหน้าซื่อๆ แต่ฉันรู้หน่าว่าเขาเป็นคนยังไง ภายใต้ใบหน้าหล่อซื่อๆใสๆเเบบนี้หน่ะ

"ไม่มีทางอ่ะ เขาไม่มีวันได้เเตะตัวฉันแน่ๆ" 

"เเล้วมันเป็นยังไง??"

"เรื่องมันยาวมาก เอาไว้ค่อยเล่าเเล้วกันเนอะ"

"ก็ได้.....เเล้วขอเบอร์ได้รึเปล่า?"

"เบอร์ใครคะ?"

"อ้าวผมถามใครอยู่หล่ะ?" แจฮยอนยื่นไอโฟนมาให้ฉัน และฉันก็รับไว้เเละเมมเบอร์ให้เขาไป

"อ่ะเรียบร้อย ฉันต้องรีบไปแล้วอ่ะ ไว้คุยกันนะคะ" ฉันเตรียมตัวจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเเละจะกลับบ้านไปคุยกับเเม่เรื่องเมื่อคืนสักหน่อยก่อนจะไปหาเพื่อนๆที่นัดกันไว้

"เดี๋ยว...." เเจฮยอนคว้ามือฉันไว้

"ค่ะ?"

"ผมเเค่จะบอกว่า ผมคิดถึงคุณตลอดที่ผ่านมานะ" ฉันได้ยินที่เขาพูดแบบนั้นความรู้สึกมากมายก็ผุดขึ้นมา อืมเรื่องมันนานมาเเล้วแหละ คือความรักวัยเด็ก ความเจ็บปวดเเบบเด็กๆ อ่าพอโตมันก็เเทบจะไม่ได้นึกถึงเเล้วแหละ และฉันก็รู้ว่าที่เขาพูดเพราะเเค่ความเจ้าชู้ของเขา ผู้ชายจริงใจมันไม่มีหรอก เพราะถ้าคิดถึงจริงๆทำไมไม่พยายามหาทางติดต่อมาหละ? ฉันรู้ทันนะเเต่บางทีก็ต้องหัดหัวอ่อนไม่ทำให้พวกผู้ชายขายหน้า นั่นแหละที่ทำให้พวกผู้หญิงเหนือกว่า..

"เหมือนกันค่ะ" ฉันตอบไปพร้อมกับยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเเละลาทีมงานทุกคนเเล้วออกจากสตูดิโอและมุ่งไปยังบ้านของตัวเอง

"ลูกทำไมทำตัวไม่น่ารักแบบนี้" ทันทีที่เค้ามาถึงแม่ก็บ่นฉันไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัวเลย

"แม่คะฟังก่อน ซันไปกับชานยอลนะคะไม่ได้หนีไปเที่ยวเราไปด้วยกัน กลับด้วยกันเเต่เขาไม่ได้นอนที่ห้องนะคะ เขามาส่งซันเเล้วออกไปข้างนอกต่อ" ฉันพูดเป็นเชิงฟ้องว่าชานยอลไม่นอนที่ห้องและออกไปเที่ยวต่อ

"ถ้าไปด้วยกันก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้ตอนเย็นเรามีนัดทานมื้อค่ำกับครอบครัวชานยอลนะลูก ทางนู้นเค้าติดต่อชานยอลไม่ได้เลยต้องฝากหนูไปบอก" โอ๊ยไอ่บ้านี้ไม่อยู่เเล้วยังชอบสร้างความวุ่นวายให้ฉันจริงๆ

"โอเคค่ะเเม่หนูจะบอกเขาเองค่ะ งั้นหนูกลับก่อนะคะคุณพ่อคุณแม่ เย็นนี้เจอกันคะ"

"รีบไปไหนหล่ะลูก?เพิ่งมาเองอยู่กับเเม่ก่อน"

"ซันอยากอยู่นะคะเเต่ต้องไปตามตัวชานยอลไงคะ"

"ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีใช่มั้ยจ๊ะ งั้นเย็นนี้เจอกันนะลูกรัก"

"ค่าาาา รักพ่อกับเเม่นะคะ" ฉันลาพ่อแม่เเละออกมาจากบ้านก่อนจะหยิบมือถือออกมากดโทรหาอีตาบ้าที่ชอบสร้างความวุ่นวาย

'ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'

จ้า หมอนั่นไม่รับ.... โทรอีกรอบก็ได้

"ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดด...ฮัลโหล" อ่ะทีนี้เป็นเสียงผู้หญิงรับ

"ฮัลโหลนี่ใคร?"

"อ๋อ ซานะเองคะเเฟนชานยอล" อ๋อเหรอ แฟนเหรอเหอะๆ

"อ๋อ งั้นขอคุยกับชานยอลหน่อยสิคะคุณซานะ"

"ชานยอลเขาไปอาบน้ำหน่ะคะ เราเพิ่งตื่นกัน คิกๆ" แม่นั่นหัวเราะคิกคักน่ารำคาญ จะบอกว่าเพิ่งตื่นเพราะเมื่อคืนจัดหนักงั้นสิ?

"งั้นฝากบอกเขาหน่อยนะคะว่าเมียอยากคุยด้วยกรุณาโทรกลับด้วยค่ะ"

"เดี๋ยว! เมียไหน? ซานะเนี่ยแหละเมียชานยอล เเล้วคุณเป็นใคร?!"

"โหแม่สำเนียงเกาหลีผิดปกติ ไปอยู่ซอกหลีบไหนมาถึงไม่รู้ว่าพวกฉันเเต่งงานกันเเล้ว หล่อนนอนกับสามีชาวบ้านไม่รู้เรื่องเหรอ?"

"กรี๊ดดดด ไม่จริง ชานยอลเขาบอกว่ารักซานะคนเดียว!!" โอ๊ะอินี่มากรี๊ดใส่คนอื่นประสาทกินรึไง

"เขาโกหกเธอไง ไม่รู้เหรอ? พอดีฉันใจดีอ่ะนะเลยอนุญาตให้เขาไปนอนกับคนอื่นได้ เเก้เหงาหน่ะเพราะฉันยังบริสุทธิ์อยู่ด้วยเลยไม่ง่ายเหมือนเธอ ฮ่าๆ" เรื่องกวนนี่ฉันถนัดนักหึๆ

"กรี๊ดดด แกมานี่เลยนะ มาเจอฉันที่โรงเเรม xxxx ห้อง xxxx มาเลยนะยัยหน้าด้าน!!!"

"เออได้!! " ฉันกดวางสายเเละขึ้นรถพุ่งตัวออกไปหายัยผีบ้านั่นทันที จริงๆโคตรไม่อยากลดตัวไปยุ่งเลยนะ ถ้าวันนี้พ่อแม่หมอนั่นไม่นัดทานข้าวเย็น เเล้วถ้าหมอนั่นไม่ไปก็เท่ากับบอกให้คนอื่นรู้ว่าฉันกับเขาไม่เเคร์ไม่ได้สนใจกันเลยไม่พากันมา ถ้าบอกว่าติดธุระพ่อแม่ชานยอลที่รู้ว่าลูกตัวเองเป็นยังไงก็จะรู้ทันทีว่าโกหก ฉันเป็นผู้หญิงจะยิ่งดูเสียหายเเถมมีข่าวเกี่ยวกับว่าฉันไปคั่วหนุ่มไม่เลือกหน้าเขาคงพาลคิดว่าฉันกับชานยอลคงพอๆกัน พ่อแม่ฉันจะเสียหน้าเอาได้

พอมาถึงโรงเเรม ฉันก็ตรงไปห้องที่ยัยนั่นบอกเเละเคาะประตูเสียงดัง

'ปัง ปัง ปัง!!'

"โอ๊ยรู้เเล้ว ใครว่ะ" เสียงของคนข้างในห้องก่อนเปิดประตูทำให้รู้ทันทีเลยว่าเป็นชานยอล

"เธอ? มาได้ไง?"

"ฉันขี่ม้าโพนี่มาไง" ฉันตอบเขาหน้านิ่ง

"อย่ามาตลก มีไร?"

"พ่อแม่นัดไปทานมื้อเย็นพวกท่าติดต่อนายไม่ได้ฉันเลยต้อง ลำ บาก มา" ฉันเน้นคำว่าลำบากให้ชัดๆ

"ชานยอลค่ะ ใครมาเหรอออ" เสียงผู้หญิงที่ตะโกนออกมาจากห้องเป็นเสียงเดียวกับที่ฉันได้ยินในโทรศัพท์

"หวัดดี" ฉันโผล่หน้าเข้าไปทักทายยัยนั่นด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม

"เธอเป็นใคร????"

"เพิ่งคุยกันเมื่อกี้เอง ลืมเเล้วเหรอ?"

"แกเองเหรอ!!" ยัยนั่นเดินมาหาฉันอย่างเอาเรื่อง เเต่ใครจะกลัวหล่ะ?

"ช่ายยยฉันเอง เป็นไงของคนอื่นอร่อยมั้ย อย่าลืมขอบคุณฉันหล่ะที่ยอมเเบ่งให้กิน" ฉันพูดพร้อมกับตวัดตาไปมองชานยอลด้วย

"กรี๊ดดด ชานยอลคะ! ยัยนี้บอกว่าเป็นเมียคุณมันจริงเหรอ???" 

"........................" เขาไม่ตอบเเละนิ่งพร้อมกับจ้องมาที่ฉันเขม็ง

"ดูใบทะเบียนสมรสมะ เอามะ?" ฉันทำหน้าล้อเลียนยัยนั่น

"กรี๊ดดดด ไม่จริงอย่ามาตอแหล!!"

"เธอสิตอแหล! อย่ามาพูดเเย่ๆกับฉันนะเดี๋ยวทีหลังไม่แบ่งให้กินหรอกหึ!"

"กรี๊ดดดดด ชานยอลลล ซานะไม่ยอมม!!!"

"กร๊ดดดด ชานยอลลล เมียน้อยนายไม่ยอมมมมมอ่าาา" ฉันล้อคำพูดของยัยนั่นยิ่งทำให้เหล่อนเดือดจัดขึ้นไปอีก เข้ามาเลย ฉันตั้งการ์ดรอนานละ

"พอที!" จู่ๆชานยอลก็ตะคอกใส่ฉัน..เขาตะคอกใส่ฉันไม่ใช่ตะคอกใส่ฉันกับยัยซานะเเต่ตะคอกใส่ฉันคนเดียว

"ซานะไม่ยอมนะคะชานยอล ไม่ยอมเด็ดขาด"

"เธอไสหัวออกไปจากที่นี้เลยนะ" เขาจ้องหน้าฉันเเล้วไล่ฉันออกไป

"นี่นายไล่ฉันเหรอ?!" ไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยคำพูดแบบนั้นเขาไล่ฉันแบบนี้ได้ไง

"เขาไล่เเล้วก็ไปสิยะ!" ยัยซานะเกาะเเขนชานยอลเเล้วไล่ฉัน แหมชูคอใหญ่เลยนะ

"นี่! ฉันเเค่มาตามนายเเล้วก็มาตามคำที่ยัยนี้ท้าไม่ได้มาขอให้นายกลับไปด้วยอะไรเลยนะ ทำไมมาไล่กันงี้วะ!"

"ก็ออกไปสักทีสิ ยัยผู้หญิงน่ารำคาญนี้!" ชานยอลยังคงจ้องฉันตาเขม็ง

"ไม่ไปโว๊ย! ถ้าจะมีคนไปยัยนี้ต้องออกไปก่อน!" ฉันชี้ไปที่ยัยซานะ

"เธอต่างหากต้องออกไป" ชานยอลกดเสียงต่ำลง

"ไม่! ฉันเมียนายนะทะ.."

เพี้ยะ!

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อมือหนาของชานยอลก็ตบลงมาที่เเก้มของฉัน ความเค็มจากเลือดเเผ่ซ่านไปทั่วปาก...นี้เขาตบฉันงั้นเหรอ

"บอกให้ออกไปยังจะหน้าด้านอยู่อีก" ชานยอลไม่รู้สึกอะไรกับการที่ฟาดมือลงมาบนหน้าฉันเลย เขายังคงออกปากไล่ฉัน....อ่าเอาเเล้วสิความรู้สึกนี้มาอีกแล้ว 

----------------------------------------------------------

เพี้ยะ!

ชานยอลเผลอตบซันนี่ไปเต็มเเรง...เขาไม่ได้ตั้งใจเเต่เพราะคำพูดก่อนหน้านั้นของเธอที่พูดเหมือนกับเขาเป็นสิ่งของที่เเบ่งให้คนอื่นกิน เเละการที่เธอมาประกาศใช้สิทธิ์ความเป็นเมียของเขาต่อหน้าคนอื่นเเบบนี้เขายิ่งไม่ชอบ เขาไม่ชอบการที่ตัวเองโดนพูดว่าเป็นของใครต่อใคร เลยเผลอลงไปที่เธออย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ได้เข้าข้างซานะเเต่เป็นเพราะโมโหซันนี่

"บอกให้ออกไปยังจะหน้าด้านอยู่อีก" ชานยอลพูดกลบเกลื่อนความตกใจของตัวเองที่เผลอตบซันนี่ไป

"................" ซันนี่ได้เเต่นิ่งเงียบเเละเดินผ่านเขาเข้าไปในห้อง

"บอกให้ออกไปไงยะ ยัยนี่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง" ซานะพูดไล่หลังเธอ เเต่ซันนี่เดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะที่มีขวดไวน์ราคาเเพงตั้งอยู่ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเเละ

'เพล้ง!'

ซันนี่ฟาดมันลงกับขอบโต๊ะทำให้ขวดเเตกเเละเธอก็ถือส่วนที่เป็นปากฉลามไว้ในมือก่อนจะหันมาที่ชานยอลช้าๆ

"สงสัยฉันกับนายคงต้องตายกันไปข้างนึงเเล้วหล่ะ" พูดจบเธอก็พุ่งเข้าไปหาชานยอลอย่างไม่ลังเล เเต่ดีที่เขาหลบทันทำให้เธอไปแทงกำเเพงเเทนเเละปลายขวดเเหลมๆก็หักใช้การไม่ได้อีก

"นายมันหน้าตัวเมีย" เธอกระโจนเข้าใส่เข้าเเละทุบเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

"หยุดนะยัยบ้า หยุดเดี๋ยวนี้ โอ๊ยย!!" ซานะที่เข้าไปห้ามกลับโดนเหวี่ยงออกไปติดผนังอย่างเเรง

"หยุดนะนี่เธอกะจะฆ่าฉันจริงๆเหรอ!!" ชานยอลปัดป้องตัวเองแต่ซันนี่ก็ยังไม่หยุด เมื่อเขาสังเกตดีๆก็ได้เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ น้ำตาไหลอาบเเก้มใส ในเเววตาฉายเเววความโกรธ

"นายมันไม่ต่างอะไรกับผู้ชายเ_ี้ยๆพวกนั้นหรอก เห็นผู้หญิงเป็นสิ่งของรึไงถึงได้ทำแบบนี้! ตายไปซะไอ่คนเลว ฮึก!" ซันนี่คร่อมชานยอลทั้งคู่กำลังฟัดกันอยู่ เเต่ด้วยความที่ชานยอลเเรงเยอะกว่าเลยพลิกตัวเธอลงไปอยู่ใต้ร่างเเทน เมื่อเขาคว้ามือเธอไว้ได้ก็จับตรึงไว้กับเตียง

"ฮึก ฮืออออ นายมันชั่ว! ไม่เคยมีใครทำกับฉันเเบบนี้ นายมันเลว ฮือ" ชานยอลมองซันนี่ด้วยความรู้สึกผิด เขาเองที่ทำให้เธอคลั่งเหมือนเมื่อคืนก่อน มุมปากสวยมีเลือดซึมอยู่เเละรอยช้ำที่เเก้มนั่นอีก

"สมควรเเล้วคนอย่างเธอหน่ะ!" พูดจบชานยอลกดจูบลงไปที่ปากอิ่มของซันนี่โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่

"ชานยอล!! ทำอะไรหน่ะซานะยังอยู่ตรงนี้นะ" ซานะวิ่งมาดึงชานยอลให้ผละจากร่างซันนี่

"เธอหน่ะออกไปได้เเล้ว!!" เขาไล่ซานะเสียงดัง เเต่เธอไม่ยอมไปได้เเต่ยืนทำหน้าตกใจเเละทำอะไรไม่ถูก

"ออกไปสิวะ เธอไม่มีอะไรให้ฉันสนใจเเล้ว!" ชานยอลตะหวาดอีกครั้งทำให้ซานะสะดุ้งเเละวิ่งออกจากห้องไป

"ฮืออ ปล่อยสิวะ! ปล่อยฉัน ฮืออ" ซันนี่ดิ้นคลุกๆอยู่ใต้ร่างของชานยอลเเต่เขาไม่ยอมปล่อยเธอ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดเเต่เพราะรู้สึกผิดถึงปล่อยให้เธอไปไม่ได้ เเละเขาเองก็ไม่อยากพูดคำว่าขอโทษเพราะเขาไม่เคยต้องง้อใคร

"ก็บอกว่านี้ยังน้อยไป ไล่เเล้วไม่ยอมไปเองงั้นก็อยู่ใต้ร่างฉันเเบบนี้แหละ!" พูดจบชานยอลก็กดจูบลงมาอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดเเทรกเข้าไปในโพลงปากเล็กของซันนี่ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วปากบวกกับความหวานของรสชาติปากของซันนี้ทำให้เขายากที่จะควบคุมตัวเอง 

"อื้ออ อื้อออออ!" ซันนี่ครางประท้วงในลำคอ มือเล็กปัดป่ายไปโดนท่อนบนที่เปลือยเปล่าของชานยอล

"อยู่นิ่งๆหน่า" มือหนาของชานยอลเริ่มซุกซนเเละลูบไล้ไปตามเรือนร่างที่ทำให้ผู้ชายคลั่งของซันนี้อย่างหื่นกระหาย

"อื้อออออออออออออ" ซันนี่ครางต่อต้านเขาอย่างเอาเป็นเอาตายเเม้ว่าปากจะโดนปิดด้วยปากของชานยอลก็ตาม มือของชานยอลไล้เข้าไปในเสื้อของซันนี่ ผิวเนียนนุ่มของเธอทำให้เขาลืมสัมผัสจากบรรดาผู้หญิงที่เขาเคยร่วมหลับนอนไปแทบหมดสิ้น ผิวของซันนี่เหมือนปุยนุ่นที่บริสุทธิ์ยิ่งทำใหชานยอลอยากล้วงลึกเข้าไปให้มากกว่านี้

ตืดดดดด ตืดดดดด ตืดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ของซันนี่ดังขึ้น เเต่ชานยอลไม่สนใจเขาเกือบจะอ้อมไปปลดตะขอบราของเธอได้เเล้วเเต่ก็ต้องหัวเสียเพราะเสียงโทรศัพท์ของเธอไม่ยอมหยุดดัง

"โธ่เว้ย!" เขาสบถออกมาเมื่อผละออกจากซันนี่เเล้ว ทำให้เธอใช่จังหวะนี้ผลักเขาออกและวิ่งออกจาห้องไป เเต่ชานยอลกลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่มุมปาก....เขาดันรู้วิธีปราบผยศซันนี้เเล้วล่ะสิ..

-------------------------------------------------------------

"ฮึก ฮืออ ฮัลโหล" ฉันกดรับโทรศัพท์ทั้งน้ำตา โดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา

'ฮัลโหลยัยซันอยู่หนายยยย' เป็นแทยอนนั่นเอง

"ฮึก ฮืออ เเทยอนน" ฉันร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นยัยเเทโทรมา

'ตายเเล้วยัยซัน!! แกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม ตอนนี้แกอยู่ไหน??!' แทยอนส่งคำถามมาเป็นชุด นั่นยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ จะตอบว่าไงดี เพิ่งหนีชานยอลมาเพราะเขาจะข่มขื่นฉัน แบบนี้เหรอ ฉันจะพูดยังไงดีนะ

"แทยอน ฮือออ ฉันโคตรไม่โอเคเลย ฮืออ" ฉันร้องห่มร้องไห้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และไม่กลับไปที่รถเเล้วด้วย ค่อยให้คนมาเอากลับไปให้เเล้วกัน

'ตอนนี้อยู่ไหน บอกฉันมาดี๋ยวนี้เลยนะฉันจะไปหา!' แทยอนทำเสียงดุใส่ฉันเเละฉันก็บอกสถานที่เธอไป ไม่กี่น่าทีต่อมารถของเเทยอนก็มาจอดเทียบฉันที่เดินเหม่ออยู่บนถนน

"ยัยซัน!!" เเทยอนวิ่งลงรถมาหาฉันด้วยท่าทีที่ตกใจ

"แทยอนนน ฮืออออ" ฉันปล่อยโฮออกมาไม่หยุด เเทยอนพาฉันขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะอ้อมไปที่นั่งคนขับเเละออกรถไปด้วย

"ถ้าเเกไม่บอกว่าแกเป็นอะไรฉันจะถือว่าเเกไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนนะซันนี่" แทยอนยิงคำถามมาอีกครั้ง ฉันเลยเล่าให้เ-าฟังว่าเจออะไรมา การที่ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองยาก มันจะเกิดการสับสนทางความรู้สึก เอาตรงๆฉันช็อคที่ชานยอลจะปล้ำฉันถึงได้ขวัญเสียอยู่เเบบนี้ ทั้งๆที่ฉันโกรธมากๆจะอยากจะฆ่าเ-าทิ้งแท้ๆ

"หมอนั่นมันทำแบบนี้กับเเกได้ยังไง ฉันบอกเเล้วยัยซันเอ้ยว่าคนแบบหมอนั่นมันร้ายกาจเเค่ไหน" เเทยอนที่รู้ว่าฉันบริสุทธิ์เเละไม่เจนจัดเรื่องผู้ชายพูดด้วยความเป็นห่วง ใช่ถึงฉันจะมีข่าวกับผู้ชายไปทั่วเเต่ฉันยังบริสุทธิ์เพื่อนๆของฉันเองก็ด้วย เพราะเราไม่ได้ง่ายเราถึงได้เป็นที่นิยมเเบบนี้ แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ วันนี้ฉันเกือบจะโดนชานยอลขยำให้เสียสาวไปแล้ว เ-าเหมือนสัตว์ป่ากระหายเหยื่อ ฉันไม่อยากเข้าใกล้เ-าอีกแล้ว

"แกไม่ต้องกลัวนะ มาอยู่กับฉันก่อนเถอะซันนี่ ฉันปล่อยให้เเกอยู่กับหมอนั่นต่อไปไม่ได้เเล้ว" แทยอนเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ

"ฉันไปทำอะไรให้เ-า ทำไมถึงได้ทำกับฉันเเบบนี้ เกิดมายังไม่เคยโดนตบ นี่ยังจะโดนขื่นใจอีก ฮืออออ" ฉันปล่อยโฮออกมาอีกครั้งเพื่อระบายความ8yบเเค้นใจ 

"อย่าร้องนะ โอ๋ๆ อย่าร้องนะยัยกระรอกขี้แยฉันอยู่ตรงนี้" แทยอนยังคงปลอบฉันต่อไปจนเราขับมาถึงบ้านของเธอ

"ไปอาบน้ำเเต่งตัวดีกว่า เเล้วก็หยุดร้องไห้ด้วย" แทยอนหยิกแก้มฉันหนึ่งทีก่อนจะดันหลังฉันให้ขึ้นไปอาบน้ำเเต่งตัว เพราะวันนี้พวกเราถูกเชิญให้ไปเป็นเเขกในงานเปิดตัวเครื่องเพชรคอลเลกชั่นใหม่ของเเบรนด์ดัง...ซึ่งฉันก็จำไม่ได้ว่าเจ้าของเเบรนด์คือใคร เอาตรงๆไม่ค่อยสนใจด้วยซ้ำ ที่ต้องค่อยไปออกงานในเเวดวงสังคมหรือธุรกิจทำไปเพื่อเป็นหน้าเป็นตาของพ่อแม่ทั้งนั้น

"ยัยซันมาเเล้วไปกันเถอะ" ทันทีที่ฉันลงมาก็เห็นว่าเพื่อนๆมากันครบเเล้ว 

"ป่ะขึ้นรถ วันนี้ฉันจะเหมาเครื่องเพชรมาสักสิบชุด" ซูยองพูดไปทำตาลุกวาวไป เพราะนางเป็นสาวกของเเบรนด์นี้ ทุกคนดูปกติแปลว่าแทยอนไม่ได้เล่าเรื่องเเย่ๆที่ฉันเจอมา เพราะถ้าเล่าทุกนางต้องเป็นเดือดเป็นร้อนเเทนเเละอาจไปหาเรื่องชานยอลอีกทำให้บานปลายไปกันใหญ่

"แก้มพี่ซันนี่ไปโดนอะไรมาคะ?" ซอฮยอนที่ตาไวกว่าใครถามถึงรอยที่แก้มของฉัน ขนาดเอารองพื้นกลบเต็มที่เเล้วนะ

"นอนตกเตียงหน่ะ แก้มเลยไปฟาดกับพื้น" ฉันตอบไป

"นอนดิ้นสินะคะ...อาการนอนดิ้นเป็นผลพวงมาจาก...."

"โอ๊ยซอฮยอน จะไม่วิชาการสักวันโลกจะเเตกรึไง" ก่อนที่ซอฮยอนจะอธิบายภาวะการนอนดิ้นของฉันไปยาวกว่านี้ก็โดนยุนอาดักคอไว้ก่อน

"อย่ามัวเเต่เถียงกันเดี๋ยวไปไม่ทันช่วงประมูลเครื่องเพชรหายากนะ!" ซูยองเร่งพวกเรา ทำให้เเต่ละนางรีบนั่งประจำที่ในรถลีมูซีนหรูที่เป็นของพวกเราเอง เพื่อตรงไปยังงานเปิดตัวเครื่องประดับ เเละฉันก็พยายามนึกอยู่ว่าเจ้าของคือใครกันนะ...

-------------------------------------------------