[-End-] {My Playboy!! ขอโทษทีคนนี้ผู้ชายของฉัน}

ลำดับตอนที่ #15 : MY PLAYBOY #14

MY PLAYBOY

------------------------------------------------

.I'm your nightmare.

-----------------------------------------------

'ปัง!!'

ชานยอลปิดประตูห้องเสียงดังจนคนที่ดูทีวีอยู่ถึงกับสะดุงโหยง เขาเดินเข้าไปหาซันนี่เเล้วชูรูปที่เธออยู่กับเซฮุนขึ้นตรงหน้าเธอ

"นี่อะไร!!" เขาตะหวาดเธอด้วยความโมโห ซันนี่ตกใจกับท่าทางของเขามากแต่เธอไม่ได้มีอะไรกับเซฮุนเเค่ไปกินเค้กเพราะฉะนั้นเเค่ตอบความจริงไปก็จบ เธอคิดเเบบนั้น

"ฉันเเค่ไปกินเค้กกับเขาหน่ะ เเต่ดันโดนเเอบถ่าย" เธอตอบไปอย่างไร้เดียงสาเพราะเธอเเค่ไปกินเค้กจริงๆ เเต่ก็คิดไว้เเล้วว่ายังไงซะเขาต้องเห็นอยู่ดี

"อ่อยมันจนได้ไง ทำไมเธอถึงได้ไร้ยางอายได้ขนาดนี้กัน?!" ชานยอลบีบคางเล็กๆของซันนี่จนเธอปวดไปหมด

"นี่! ฉันไม่ได้อ่อยเขา ฉันเเค่ไปกินเค้กนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกด้วยเเละไม่ได้มีอะไรในก่อไผ่ทั้งนั้นแหละ!" เธอพูดความจริงออกไปแต่นั่นยิ่งทำให้ชานยอลโมโหหนักขึ้น

"ไม่ใช่ครั้งเเรก?! หมายความว่าไงวะ" เขาบีบคางเธอแรงขึ้น

"โอ๊ยปล่อยนะ! ก็ตอนที่นายเอายัยโมโมะมานอนที่นี้เเล้วฉันออกจากคอนโดไปก็เจอกับเขาพอดี เขาก็พาไปกินเค้กก็เเค่นั้น! นายก็รู้เเล้วนี่!"

"อ๋อตอนนั้น มิน่าหล่ะ เเต่ฉันว่าคงไปกินอย่างอื่นมากกว่า!!!"

"นายเสียสติไปเเล้วเหรอ ฉันเจ็บนะปล่อย"

"หึ!!เจ็บเหรอ? เเรดเเบบนี้ต้องเจ็บด้วยวิธีอื่น" ชานยอลผลักซันนี่ลงกับโซฟา ตอนนี้เขาหน้ามืดตามัวไปหมด

"นี่อย่านะ ฉันป่วยอยู่นะ!" ซันนี่พยายามขัดขืนเขา

"ป่วยเเล้วทำไมออกไปร่านได้!? ก็อยากได้มากไม่ใช่รึไงจะสนองให้" ชานยอลจับคอเสื้อของซันนี่เเละฉีกมันออกจากกัน

"กรี๊ดด หยุดนะ!!"

"หุบปากซะ!!" ชานยอลดึงกางเกงขาสั้นของซันนี่ออกพร้อมกับปามันออกไปให้ไกล

"ไอ่บ้าปล่อยนะ!!!ไอ่เลว ปล่อยฉันนะ!!" ซันนี่ดีดตัวเต็มที่ เธอดิ้นสุดชีวิตเเม้จะไม่ค่อยมีเเรงก็ตาม เพราะเธอไม่อยากเป็นเหยื่อของเขาอีกแล้ว

"ด่าผัวตัวเองไม่น่ารักเลย" ชานยอลก้มลงมาจูบซันนี่ เเรงกดที่ทับลงมาหนักๆของเขาทำให้ซันนี่เจ็บเเละเหมือนปากเธอจะเเตกด้วย เขาบีบคางเธอไม่ให้ขัดขืนเเละกดจูบลงไปอย่างป่าเถื่อนรุนเเรง เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะตอนนี้เขาโกรธมากจนไม่อยากจะปราณีเธออีกต่อไปแล้ว

"อื้มมมม อื้อออออ!!! อึ้ก" เสียงครางประท้วงในลำคอของซันนี่ไม่ได้ทำให้เขาหยุดเเต่อย่างใด เขายิ่งบดขยี้ลงไปให้หนักขึ้น มือหนาบีบเค้นไปทุกส่วนของเธอ ชานยอลละจากซันนี่เเล้วช้อนตัวอุ้มเธอเพื่อพาขึ้นไปบนห้อง คนตัวเล็กขืนอย่างสุดเเรงเเต่ไม่เป็นผล สุดท้ายเเล้วเขาก็พาเธอเข้าห้องสำเร็จเเล้วโยนเธอลงบนเตียงอย่างเเรง

"เมื่อวานก็ออกไปกับไอ่เเจฮยอน วันนี้ก็ออกไปกับไอ่ฮุน ต้องใช้ผู้ชายกี่คนถึงจะสนองตัญหาของเธอได้ห่ะ!?"

"นายฟังก่อนสิชานยอล! มันไม่ใช่แบบนั้นนะ!"

"จะให้ฟังอะไรอีก!! เธอออกไปกับพวกมันจริงๆจะเเก้ตัวอะไรอีก!"

"นายหึงรึไงห่ะชานยอล นายหวงฉันใช่มั้ย!!!" ซันนี่พูดออกมาอย่างเหลืออด ทำแบบนี้ไม่ต่างจากหึงหวงหรอก มาไม่พอใจที่เธอออกไปกับใครคนอื่นเเบบนี้ไม่มีเหตุผลอื่นเเน่ๆ

"หึ!...ฉันเเค่ยังไม่อยากแบ่งให้ใครกินก็เเค่นั้น!" ชานยอลคร่อมซันนี่เขารวบเเขนเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะจัดการดึงชิ้นส่วนที่ปกปิดร่างกายอันน้อยนิดของเธอทิ้งไป ก่อนจะเริ่มทำสิ่งเลวร้ายนั่นอีกครั้ง ทุกทุกครั้งที่เขาสัมผัสมันทิ้งร่องรอยเอาไว้รุนเเรงกว่าครั้งเเรกเเล้วเขาก็ทำให้เธอเป็นของเขาซ้ำเเล้วซ้ำอีก....

"เธอเป็นของฉัน จำไว้!!"

-----------------------------------------------

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้ด้วยความเจ็บปวดทางร่างกายจนเเทบจะลุกไม่ไหว ชานยอลเหมือนสัตว์ป่าที่คุมตัวเองไม่อยู่ ฉันเเทบจะเเตกออกเป็นเสี่ยงๆเวลาโดนเขาจับ ทำไมถึงได้ป่าเถื่อนเเบบนี้นะ ฉันพยายามพยุงตัวลุกขึ้นเเต่ทันทีที่ขยับความรู้สึกเจ็บก็เเล่นไปทั่วร่าง ฉันพาตัวเองมายืนอยู่ที่หน้ากระจก รอยพวกนี้เหมือนฉันโดนสัตว์ร้ายทำร้ายร่างกาย ชานยอลฝังคมเขี้ยวไว้บนผิวของฉันเหมือนย้ำเตือนว่าฉันเป็นของเขา

"คนเลว" ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปอาบน้ำและเเต่งตัว ระหว่างนั้นก็พยายามคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น...นี่มันเกินที่ฉันจะรับไหวต้องมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของผู้ชายเฮงซวยเเบบนี้ ฉันตัดสินใจเเล้วว่าจะไม่ทนอีกต่อไป..

"ฮัลโหลแม่ค่ะ" ฉันโทรหาเเม่เพื่อที่จะบอกท่านว่าฉันไม่สามารถอยู่กับชานยอลได้อีกต่อไปแล้ว

'ว่าไงจ๊ะลูกรัก'

"คือหนู..." จู่ๆทำไมพูดไม่อกนะ

'เป็นอะไรรึเปล่าลูก น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายรึเปล่าลูก?'

"เปล่าคะเเม่...ซันสบายดีค่ะ"

'ชานยอลหล่ะ อยู่ด้วยกันเป็นยังไงบ้างนี่ก็เดือนนึงเเล้วนะลูกชินรึยังจ๊ะ' พอเเม่ถามแบบนั้นฉันก็พูดอะไรไม่ออก...ถ้าบอกแม่ไปท่านคงเป็นห่วงมากแน่ๆ ฉันไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลเลย..เเต่ว่าเดือนนึงเเล้วเหรอที่อยู่กับชานยอล...งั้นอีกสามสัปดาห์กว่าๆก็ครบกำหนดสัญญาสินะที่ต้องหย่า

"ค่ะ ชานยอลเค้าดีกับซันมากค่ะเเม่ ซัน...สบายดีค่ะ  ซันโทรมาเพราะว่าคิดถึงคุณแม่หน่ะค่ะ คูเวตเป็นยังไงบ้างคะ"

'ดีจ๊ะ ที่นี้ก็น่าอยู่การเจรจาธุรกิจของพ่อก็ไปได้ดีทีเดียว'

"ดีเเล้วคะเเม่ งั้นซันวางก่อนนะคะ รักแม่นะคะ"

'แม่ก็รักลูกจ๊ะ'

ฉันวางสายแม่เเล้วลุกขึ้นจากอ่างเพื่อไปเเต่งตัว ฉันต้องใส่เสื้อที่ปกปิดรอยพวกนี้ได้มันมีเยอะเเละเห็นชัดจนเกินไป..ฉันไม่เห็นชานยอลตั้งเเต่ตื่นมาเเต่มันก็ดีเเล้วหล่ะ เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย

'กิ้ง ก่อง' เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นฉันเลยลงไปเปิดประตูดูว่าใครมา

"ยัยซันทำไมไม่รับสายไม่ตอบเเชทแกหายไปซะดื้อๆเป็นอะไรรึเปล่า" ทันทีที่เปิดประตูแทยอนก็รัวคำถามมาจนฉันรับเเทบไม่ทัน

"ฉัน...เหนื่อยๆหน่ะ เข้ามาก่อนสิ"

"ทำไมสีหน้าแกไม่ดีเลย อ่ะนี้มันเสียบอยู่ตรงกล้องรับของห้องเเก" แแทยอนยื่นซองสีน้ำตาลมาให้จ่าหน้าซองว่า xxx Korea ก็พอจะรู้ว่าเป็นนิตยสารปักษ์ที่ฉันกับเเจฮยอนไปถ่ายแบบด้วยกัน

"ช่วยเอามันไปทิ้งทีเถอะ" ฉันบอกแทยอนเพราะฉันไม่อยากให้ชานยอลเข้ามาเจอ ดีที่เขาไม่เห็นมันถ้าเห็นไม่รู้จะเป็นยังไงอีก ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"มันคืออะไร นี่ใช่ชื่อนิตยสารที่แกไปถ่ายแบบกับเเจฮยอนป่ะ" 

"ใช่ เอามันไปทิ้งที"

"แกเป็นอะไรยัยซัน บอกมาเดี๋ยวนี้" แทยอนจับไหล่เมื่อเห็นว่าฉันมีท่าทีหวาดกลัวหล่อนจับเบาๆเเต่มันก็ดึงเสื้อส่วนคอให้เปิดออกด้วย 

"เปล่า ฉัน..ฉันไม่ได้เป็นอะไร"

"เดี๋ยว! นี่มันอะไรกัน!" แทยอนดึงคอเสื้อฉันออก เผยให้เห็นรอยกัดรอยช้ำมากมายบนคอลามไปถึงไหล่ฉัน

"ฮึก ฮืออออแทยอน ฉัน ฮึก! " ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างอ่อนเเอ อุตส่าห์ทนเก็บความรู้สึกแย่ๆนี้ไว้เเต่พอเห็นเพื่อนสนิททีไรก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้จริงๆ

"ไอ่สารเลวนั่นมันทำกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ!!" ไม่ต้องเล่าเเทยอนก็คงจะเดาออกถึงได้มีท่าทีโมโหแบบนี้ ยัยเเทกอดฉันไว้เเละพาไปนั่งที่โซฟา "แกมีอะไรจะระบายมั้ย ฉันอยู่ตรงนี้ข้างแกนะ" ยัยเเทกอดฉันราวกับต้องการแบ่งความรู้สึกแย่ๆนี้ไป

"ฉันไม่เข้าใจว่าฉันทำอะไรผิดนักหนา ฮึก ฮืออ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้เเล้วฉันอยากกลับไปใช้ชีวิตเดิมๆของฉันฮือออไม่อยากมาเจอเรื่องเลวร้ายเเบบนี้" ฉันร้องไห้อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"ฉันจะไปเอาเลือดหัวมันออก! ฉันจะไม่ญาติดีกับไอ่สารเลวนั่นเเละเพื่อนของเขาด้วย! ต่อให้ต้องเลิกกับเเบคฮยอนก็ตาม" แทยอนพูดอย่างโมโห

"อย่าเลย ฮึก แกไม่จำเป็นต้องเลิกกันเพียงเพราะเเบคฮยอนเป็นเพื่อนกับชานยอล มันคนละคนกันเเกต้องเข้าใจนะ แบคฮยอนรักแก แกเห็นสายตาที่เขามองเเกมั้ย ชานยอลไม่เคยมองฉันเเบบนั้นเลย ฮือออ" เสียงฉันเเผ่วจนเเทบขาดห้วงในประโยคสุดท้าย

"โถ่ซันนี่..ฉันจะทำยังไงดี ฉันทรมาณเเทนแกจริงๆ" แทยอนกระชับกอดเเน่นขึ้น ฉันได้เเต่ร้องไห้ ทำไมถึงได้เจ็บปวดแบบนี้นะ เขาไม่ได้รักฉันเเต่ทำราวกับฉันเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์เท่านั้น

"ฮึก ฉันมีค่าแค่นี้เหรอเเทยอนฮือออ เขาไม่ได้รักฉันเเล้วยังมาทำแบบนี้อีกฉันเจ็บเหลือเกินฮืออ"

"ร้องระบายออกมาจนกว่าแกจะพอใจเลย ฉันอยู่ตรงนี้ฉันจะอยู่กับเเกตรงนี้" แทยอนปลอบฉันกระทั่งฉันรู้สึกดีขึ้นที่ได้ร้องไห้ระบายเรื่องเเย่ๆนี้ออกมา หล่อนพยายามชวนฉันออกไปข้างนอกเเต่ฉันไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้น ฉันไม่อยากออกไปเจอผู้คนด้วยสภาพนี้ เนื้อตัวมีเเต่รอยเเถมตายังบวมฉึ่งเพราะร้องไห้อีก

"แกไปนอนกับฉันมั้ย"

"ฉันไม่อยากออกไปไหนเลยแท ฉันเหนื่อย" ฉันบอกไปอย่างเหนื่อยล้า แทยอนอยู่กับฉันจนถึงเย็น พวกเราดูซีรี่ย์กันสั่งฟาดฟูดส์มากิน นอนอยู่เเต่ในห้องฉัน

"งั้นฉันนอนด้วยมั้ย?"

"ไม่เป็นไร แกเหนื่อยมาทั้งวันเเล้วฉันทำให้แกไม่ได้ไปเดทกับเเบคฮยอนเลยใช่มั้ย ฉันเห็นนะ" ฉันบอกเพราะว่าเห็นขข้อความที่ยัยเเทปฏิเสธเเบคฮยอนเพราะเขาชวนเธอไปเดท เหตุผลคือต้องอยู่กับฉัน

"แล้วถ้าไอ่เลวนั่นทำอะไรแกอีกหล่ะ จะเเจ้งความก็ไม่ได้เพราะมันได้ชื่อว่าเป็นสามีแกทำไมแกต้องมาเจอเรื่องเเย่ๆแบบนี้ด้วยนะ"

"อีกไม่นานฉันก็จะหย่าแล้ว" ฉันบอกแทยอนไปเพราะเเค่ไม่กี่อาทิตย์อาทิตย์ก็จะครบสัญญาตั้งเเต่วันที่ฉันตกลงจะหย่ากับเขา นับๆดูก็ร่วมสามเดือนนะถ้าถึงวันนั้น...เเต่มันก็สั้นไปที่ฉันรู้สึกกับเขาเร็วขนาดนี้

"ได้ไง! หมอนั่นมันได้....แกจะไม่ให้มันรับผิดชอบเเกเหรอยัยซันไอ่ชั่วนั่นมันคนเเรกของเเกนะ!" แทยอนดูโมโหหนักมากที่ฉันจะหย่ากับชานยอล เเทยอนมักจะห่วงฉันเสมอ

"เขา...ไม่รับผิดชอบฉันหรอกเพราะถ้าเขาต้องมารับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วย คงรับผิดชอบไม่ไหว"

"เเต่แกไม่ใช่ยัยผู้หญิงใจง่ายพวกนั้นนะยัยซัน!"

"ชานยอลเขา....ไม่มีหัวใจหรอก เเต่ฉันน่ะสิ..ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลยยัยเเท" ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องการจะพูดหรือสื่ออะไร ความรู้สึกนี้เหมือนจะชัดเจนแต่ก็ไม่แน่ใจ

"แก...รักหมอนั่นเหรอ?"

"มะ ไม่! ฉัน...ฉันไม่รู้" ฉันตอบไปอย่างตะกุกตะกัก

"ไม่ต้องพยายามอธิบายละ..แกรักไอ่เลวนั่นเเล้วหล่ะยัยซัน" แทยอนลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน เพียงเพราะเขาเป็นคนเเรกของฉันงั้นเหรอ ฉันเจอผู้ชายมามากมายเเต่ละคนเข้ามาหาฉันด้วยความเป็นสุภาพบุรุษแต่กับชานยอลมันไม่ใช่เลย..เเล้วทำไมฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ

"ฉัน ฉันควรทำยังไงดียัยเเท ฉันสับสน" ฉันบอกแทยอนไป

"ทำอย่างที่เเกอยากทำแหละ..แปลกนะเหมือนเเกเป็นมาโซคิสอ่ะ ดูที่มันทำกับเเกเเกยังรักมันลงอีก ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันผู้ชายมีเป็นร้อยเป็นพัน เเต่แกกลับตกหลุมรักคนชั่วเเบบนี้" ทุกคำที่เเทยอนใช้เเทนการเรียกชานยอลล้วนเเล้วเเต่เป็นคำว่าไอ่ชั่วไอ่เลว เธอคงเกลียดเขาเอามากๆ...ถ้าฉันเป็นเเทยอนเเล้วเพื่อนโดนทำแบบนี้ฉันก็คงเกลียดเหมือนกัน

"แกอยู่ได้ใช่มั้ย" แทยอนถามฉันก่อนจะขึ้นรถเพราะฉันเดินลงมาส่งหล่อนถึงรถเลย

"อื้อ อย่าห่วงเลย"

"ถ้ามันทำอะไรแกต้องรีบโทหาฉันนะ หรือไม่ก็เดี๋ยวฉันจะโทรเช็คตลอดโอเคมั้ย"

"โอเคเลย รักแกนะวันนี้ขอบใจมาก"

"ฉันก็รักแก ดูเเลตัวเองด้วย พรุ่งนี้จะมารับไปทำเล็บห้ามอิดออดหล่ะ"

"อื้อ"

"บ๊าย บาย" เเทยอลจุ๊บหน้าผากฉันหนึ่งทีก่อนจะขึ้นรถเเละขับออกไป ส่วนฉันก็กลับขึ้นห้อง พอมองนาฬิกาก็ปาข้าไปเกือบสามทุ่มเเล้ว ฉันเลยไปอาบน้ำและเข้านอน...ก่อนจะหลับก็พาลไปคิดถึงคนที่ไม่อยากจะเจอจนได้...ดูเหมือนวันนี้เขาก็คงจะไม่กลับห้องอีกเเล้วสินะ สุดท้ายฉันก็ข่มตาหลับไปในที่สุด

1 อาทิตย์ผ่านไป

นี่ก็อาทิตย์นึงเเล้วที่ชานยอลไม่กลับมาที่คอนโดเลย...ทำไมฉันรู้สึกโหวงๆแปลกๆอย่างงี้นะเเต่ไม่จำเป็นต้องเเคร์ไม่ใช่เหรอ..ระหว่างนั้นทั้งเซฮุนเเละเเจฮยอนก็โทรมาคุยเเละชวนออกไปเที่ยวไม่ขาด เเต่ฉันปฏิเสธไปทุกครั้ง...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันไม่อยากให้ชานยอลกับเซฮุนต้องมาผิดใจกัน จริงๆฉันน่าจะคิดได้ตั้งเเต่เเรกสินะ

"ฮัลโหลคนบ้า" ฉันกดรับสายเซฮุน

'ฉันจะตื๊อเธอไม่เลิกหรอกนะ' ประโยคที่ฉันฟังมาเกือบทั้งอาทิตย์ เขาพูดมันออกมาอีกเเล้ว

"ฉันก็จะปฏิเสธนายไม่เลิกเหมือนกัน"

'นี่ถามจริง เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไอ่ชานมันทำอะไรเธอเหรอทำไมถึงไม่ยอมออกไปไหนเลย'

"เปล่า ฉันสบายดี นี่!เซฮุนฉันมีอะไรจะพูดหน่ะ"

'ว่ามาสิ ฉันรอฟังอยู่'

"ฉันดีใจนะที่ได้รู้จักนายหน่ะ นายเป็นคนดีเเละนายก็เเคร์ฉันทั้งๆที่เราเพิ่งจะรู้จักกัน"

'เธอจะสารภาพรักฉันเหรอ?' น้ำเสียงของคนปลายสายดูสดใสขึ้นมาทันที

"ฟังให้จบดิ...คือฉันจะบอกว่าเราเหมาะจะเป็นเพื่อนกันมากกว่าเพื่อไม่ให้มิตรภาพเหล่านี้มันเปลี่ยนแปลงไป...นายเข้าใจใช่มั้ย อีกอย่างนะฉันก็เเต่งงานกับเพื่อนนาย ฉันไม่อยากให้เราโดนมองเเย่ๆมันจะเสียหายไปกันหมด เเละที่สำคัญคือ ฉันเห็นนายเป็นเพื่อนคนสำคัญนะ เเละฉันอยากให้นายเป็นเพือนที่ดีเเบบนี้ไปนานๆหน่ะ" ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดประโยดเหล่านี้ออกมา แน่นอนว่าเป็นคำพูดที่ฉันใช่ปฏิเสธใครต่อใครมาเยอะเเล้ว เเต่มีเรื่องจริงอยู่คือเซฮุนเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เขาเหมาะจะเป็นเพื่อนกับฉันมากกว่าจริงๆ

'..........................' เเต่ปลายสายกลับเงียบนั่นทำให้ฉันใจคอไม่ดี

"ฮัลโหล ยังอยู่มั้ย??"

'เข้าใจแล้ว..เเต่ฉันต้องสำคัญพอๆกับเพื่อนในกลุ่มเธอนะ และฉันเต็มใจจะอยู่ในที่ที่ไม่ทำให้เธออึดอัดหรือลำบากใจ' เซฮุนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ได้สิ...หวังว่านายจะดีกับฉันไปตลอดนะ อย่าเหมือนเพื่อนของนายหล่ะ"

'ฉันไม่เหมือนมันหรอก อย่าพูดอะไรเเบบนี้ดิ'

"โอเคเข้าใจเเล้ว งั้นฉันวางก่อนนะไว้ค่อยคุยกัน"

'โอเค'

ฉันวางสายเซฮุนไปด้วยความรู้สึกโล่งใจ จัดการไปได้เเล้วหนึ่ง ยังเหลือเเจฮยอนที่มักจะใช้คำว่าเพื่อนที่ดีมาอ้างในการตื๊อฉันดูก็รู้ว่าเขามีความหวังว่าฉันจะกลับไป...ฉันอาจจะใจเต้นกับเขาเเต่ฉันกลับไปไม่ได้เเล้วจริงๆ รอโอกาสเหมาะค่อยคุยกับเขาตรงๆจะดีกว่า

'กิ้ง ก่อง'

เสียงกริ่งหน้าห้องดังอีกแล้วคงจะเป็นพวกเพื่อนๆเอง เพราะทั้งอาทิตย์พวกนั้นมาอยู่ที่นี้ ดีที่ห้องของชานยอลกว้างไปตั้งครึ่งคอนโดเลยมีพื้นที่ให้เราได้อยู่ได้เล่นกันเต็มที่ 

ฉันเดินออกไปเปิดประตู เเต่กลับพบว่าไม่ใช่เพื่อนของฉัน เป็นผู้หญิงหน้าตาสละสวยคนนึงเเถมยังมีเด็กราวๆห้าหกขวบมาด้วย...อย่าบอกนะว่าเป็น เมียเก็บชานยอลเเละลูกของเขา...ไม่นะไม่จริง...

"ซันนี่ใช่มั้ยจ๊ะ?!" เธอทักทายฉันอย่างเป็นกันเองพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นทำให้ฉันไม่กล้าโวยวาย

"เอ่อ ชะ ใช่คะ"

"อ่า สวัสดีจ๊ะนี่น้าโซจินเอง ชานยอลคงไม่ได้บอกเธอก่อนว่าน้าจะมาเพราะน้าเพิ่งบอกเขาไปตอนที่น้าขึ้นลิฟท์มานี่เอง" อ๋อน้าโซจิน น้าของชานยอลที่วันนั้นจะมาทานข้าวด้วยเเต่พวกฉันกลับก่อน ก็วันที่ติดฝนนั้นแหละนะ..

"อ๋อ สวัสดีค่ะคุณน้า เข้ามาก่อนสิคะ" ฉันเชิญน้าโซจินเข้ามาในห้อง เเละเอาน้ำเอาท่ามาให้เธอกิน

"เธอสวยกว่าที่น้าคิดอีกนะเนี่ยะ วันนั้นน้าไปสายเลยไม่ได้เจอเธอเลย เเล้วก็นี่ลูกชายของน้าเองน้องอึนเปียวหวัดดีคุณน้าสิครับ"

"ชาหวัดดีฮับคุณน้า" เด็กชายอึนเปียวกล่าวทักทายฉันอย่างน่ารัก โอ๊ยยน่ารักโฮกกก เด็กอะไรเเก้มตุ่ยเเถมยังเเดงเหมือนลูกท้ออีกน่ารักก

"หวัดดีจ้า" ฉันทักทายกลับ

"พอดีวันนี้ที่น้ามาเพราะว่าน้ามีธุระต้องไปทำน้าต้องไปค้างคืนด้วยไปคุยธุรกิจต่างประเทศหน่ะ เเล้วน้าไม่อยากทิ้งอึนเปียวไว้ที่บ้านเจ้าหนูนี้ไม่ค่อยชอบพี่เลี้ยง จะเอาไปฝากพ่อแม่ชานยอลก็กลัวว่าจะไม่มีใครเล่นด้วยก็เลยจะเอามาฝากไว้กับชานยอลหน่ะจ๊ะ อากับหลานคู่นี้เขาสนิทกันมากกก" น้าโซจินอธิบายให้ฉันฟัง

"อ๋อ เเต่ชานยอลเขาไม่อยู่นะคะตอนนี้"

"ไม่ต้องห่วงหรอกพอบอกว่าจะเอาอึนเปียวมาฝากเดี๋ยวก็รีบมาเองแหละ ยุ่งเเค่ไหนก็เลือกหลานก่อนเเหละหมอนั่นนะ"

"แปลว่าเขาจะมาเหรอคะ" ฉันลืมตัวแล้วเผลอดีใจขึ้นมาเเว็บนึง เเว็บนึงจริงๆนะ

"ทำเหมือนหมอนั่นไม่กลับมาคอนโดเป็นอาทิตย์อย่างงั้นแหละ" ก็ใช่น่ะสิคะเขาไม่กลับมาเป็นอาทิตย์เเล้วค่ะ

"อ่อเปล่าคะ ปกติชานยอลเขากลับดึกหน่ะคะ" 

"อึนเปียว!!"

"อาชานยอลฮับ"

พูดไม่ทันขาดคำชานยอลก็มาพอดี อาหลานคู่นี้วิ่งมากอดกันเหมือนไม่ได้เจอกันมานานมาก

"เห็นมั้ยน้าบอกแล้ว" น้าโซจินหันมาพูดกับฉันก่อนจะเดินไปหาชานยอล

"น้าหวัดดี จะเอาไอ่เสือมาฝากกี่วัน"

"สองคืนสามวัน ข้าวของเสื้อผ้าเอามาให้หมดเเล้ว ชงนมเป็นใช่มั้ยนายหน่ะ"

"โถ่นี่ลูกทูลหัวผมนะน้า ชงให้กินมาตั้งเเต่ยังคลานไม่ได้ด้วยซ้ำ"

"จ้า นี่ลูกชายแกหนิ" น้าโซจินพูดประชดเขา ฉันมองดูชานยอลที่อุ้มอึนเปียวอยู่ก็รู้สึกแปลกๆ เขาดูเเตกต่างจากที่เป็นอยู่ทุกครั้ง ไม่ยักรู้ว่าเขารักเด็กขนาดนี้ เเล้วเขาก็ดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่ออยู่กับหลานของเขา

"งั้นน้าไปก่อนนะชานยอลซันนี่ อึนเปียวครับเเม่ไปแล้วนะเป็นเด็กดีนะครับ!"

"ฮับผม" อึนเปียวน้อยยกมือมาทำท่าวันทยาหัตถ์อย่างน่ารัก ฉันโค้งให้น้าโซจินก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป...เเล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุมฉันเเละชานยอลอีกครั้ง 

"อึนเปียวอาซื้อนี่มาให้ด้วยนะ" เขาทำเป็นพูดกับอึนเปียวเเละเดินผ่านฉันไปนั่งตรงโซฟา เมินฉันเหรอ หายไม่เป็นอาทิตย์เเล้วมาเมินกันเนี่ยะนะ ได้สิไม่สนใจฉัน ฉันก็ไม่สนใจไม่เห็นยาก

"อาชานยอลฮับ แม่บอกว่าเดี๋ยวอาชานยอลจะมีน้องมาให้อึนเปียวเล่นด้วยจริงเหรอฮับ" จู่ๆอึนเปียวก็ถามชานยอลด้วยใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์เเละเล่นหุ่นยนต์กันดั๊มที่ชานยอลซื้อมาให้ไปด้วย เดี๋ยวนะชานยอลจะไปทำใครท้องเหรอ

"แล้วอาจะไปมีน้องกับใครละครับ เเม่อึนเปียวมั่วเเล้ว"

"คุณน้าซันนี่ไงฮับ แม่บอกว่าพอคุณอาชานยอลเเต่งงานกับคุณน้าซันนี่ก็จะมีลูกกัน" อึนเปียวพูดด้วยเสียงเจื่อยเเจ้วน่ารักน่าชัง ฉันที่ได้ฟังถึงกับอึ้ง..

"น้าไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงเเบบนี้หรอกครับ อึนเปียวคงไม่อยากมีน้องที่เกิดมาจากผู้หญิงคนนี้หรอก" ทำไมต้องพูดอะไรเเบบนี้ด้วยนะ มันเจ็บนะเฟ้ย!

"ทำไมล่ะฮับ น้าซันนี่สวยเหมือนนางฟ้า น้องอึนเปียวก็จะสวยแบบนี้ใช่มั้ยฮับ"

"อึนเปียวจ๊ะ น้าจะไม่ท้องให้ผู้ชายพรรค์นี้หรอก น้าไม่อยากให้ลูกที่เกิดมาเหมือนพ่อเเย่ๆของเขาหน่ะ" ฉันชิงพูดก่อนที่ชานยอลจะพูดอะไรเเละเมินใส่เขาเหมือนไม่มีตัวตน

"อึนเปียวไม่เข้าใจฮับ ตอนนี้อึนเปียวอยากดูการ์ตูน" อึนเปียวทำหน้างงกับสิ่งที่ฉันเเละชานยอลพูด

"ได้สิ เดี๋ยวน้าเปิดให้นะ" ฉันเเย่งชานยอลเปิดทีวีซึ่งๆหน้า หึ!!ฉันจะเเย่งหลานนายมาคอยดู เมินกันดีนักฉันก็จะเมินเหมือนกัน!

--------------------------------------------------