ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : MY PLAYBOY #11
MY PLAYBOY
---------------------------------------
.All we know.
---------------------------------------
"ดูก็รู้ คนอย่างเธอหน่ะว่าเเต่เล็งเพื่อนฉันคนไหนไว้ล่ะ?"
"ไม่น่าถาม ฉันนั่งข้างใครละ?"
"อูยยยยยยยยยยย" เสียงอุทานประสานกันของเพื่อนๆชานยอลเเละของซันนี่
"อย่างเธอไม่ใช่สเปคของไอ่ฮุนหรอก เตี้ยก็เตี้ย" ชานยอลยิ้มเยาะใส่ซันนี่ที่กล้าพูดว่าสนใจเพื่อนของเขา
"เตี้ยอย่างฉันใครๆก็อยากได้นิ" ซันนี่ยังคงต่อล้อต่อเถียงกับเขาอย่างไม่ยอมเเพ้
"ตอนนี้ก็ยกเว้นฉันคนนึงไง" ชานยอลพูดอย่างเหนือกว่าเพราะเป็นเขาที่ได้เธอก่อนผู้ชายคนอื่นไปเรียบร้อยเเล้ว เเต่ก็ไม่อยากพูดให้เธอเสียหาย ถึงเขาจะเลว เเต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยากให้เพื่อนๆรับรู้ว่าเขารังแกเธอไปแล้ว
"นั่นมันก็เรื่องของนาย เซฮุนวันหลังเราไปกินเค้กด้วยกันอีกนะ" ซันนี่พูดออกมากลางวงล้อมของเพื่อนๆทำให้คนที่ยังไม่รู้ต่างสงสัยว่าสองคนนี้ไปสนิทกันตั้งเเต่เมื่อไหร่
"นี่อ่อยไอ่ฮุนมันมาเเล้วเหรอ? เเน่ใจว่าชวนไปกินเเค่เค้กหน่ะ" ชานยอลยังคงส่งสายตาเย้ยเยาะใส่ซันนี่เเต่ในใจร้อนรุ่มเหมือนไฟที่ลุกโชน....เขาไม่รู้เรื่องนี้เเละยิ่งเพิ่งมารู้ ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด เเต่ไม่อยากเเสดงอาการว่าหึงว่าหวงซันนี่เลยได้เเต่พูดออกไปให้มัไม่ตรงกับใจ
"นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ! เพื่อนฉันไม่ใช่คนเเบบนั้น" ทั้งเเทยอน ฮโยยอน ซูยองต่างโมโหกันขึ้นมาจากคำพูดที่ไม่ให้เกียรติเพื่อนของเธอ
"ไม่เป็นไรหรอกพวกแก หมาบ้ามันก็ดีเเต่เห่าเท่านั้นแหละ" ซันนี่พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง จนทุกคนเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มกร่อย
"เอาน่า ผัวเมียกันอย่าทะเลาะกันเลยดีกว่า เพิ่งเเต่งงานกันได้ไม่นานเอง ฮ่าๆ" เเบคฮยอนพูดให้บรรยากาศดีขึ้น เเต่บรรยากาศระหว่างซันนี่กับชานยอลยังคงมาคุ
"ร้องเพลงกันดีกว่า" เลย์เสนอ
"ฉ้านร้องนามเองง" ดีโอยกมือยกมือแล้วโบกไปมา
"นักร้องนำของเราหมดสภาพเเล้วครับ" ซิ่วหมินพูดพลางมองดีโอที่ตอนนี้ถึงเเม้จะนั่งอยู่ยังทรงตัวไม่ค่อยได้
"หมอนี้คงไม่ไหวเเล้วหล่ะ ไอ่เตี้ยลุก!" ซูยองพูดพลางลุกเเละดึงตัวดีโอขึ้นอย่างง่ายดายเเละพาลงไปนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น
"ทีนี้ก็เหลือเเค่นักร้องหลักอย่างผมเเล้วสินะ อะเเฮ่ม" เเบคฮยอนพูดพร้อมกับส่งสายตาโรเเมนติกไปให้แทยอน เธอถึงกับเผลอยิ้มออกมา
"ชานยอลกีต้าร์อยู่ในมือมึง มึงเล่นนะ" เลย์กลัวว่าตัวเองจะได้เล่นกีต้าร์เลยบอกปัดไปให้ชานยอลเเทน เพราะเเขนของเค้าไม่ว่างต้องโอบไหล่ฮโยยอนไว้
"มึงจะร้องเพลงอะไร" ชานยอลถามเเบคฮยอน
"เพลงนั้นไง"เเบคฮยอนยักคิ้วให้ชานยอลเหมือนรู้กัน เขาจึงเริ่มดีดกีต้าร์
I do believe All the love you give
(ผมเชื่อในรักที่คุณให้มา)
ประโยคเเรกที่ชานยอลร้องบวกับเสียงกีต้าร์ของชานยอลทำให้คนฟังเริ่มนิ่งเเล้วฟังตาม ซันนี่เองก็เผลอมองชานยอลอย่างลืมตัว เธอไม่คิดว่าเขาจะมีมุมที่นั่งเล่นกีต้าร์ให้คนอื่นฟัง....เเต่สาวๆหลายคนอาจเคยฟังมันมามากมายเเล้วก็ได้
All of the things you do
(ทุกๆอย่างที่คุณทำ)
Love you Love you
(รักคุณ...ผมรักคุณ)
เเบคฮยอนร้องไปมองเเทยอนไป เป็นบรรยากาศที่โรเเมนติก ซันนี่เกิดนึกอิจฉาที่ทำไมเพื่อนถึงได้โชคดี มีผู้ชายโรเเมนติกขนาดนี้มาชอบ เพราะเธอเองก็อยากมีคนที่จริงจังกับเธอ เเละโรเเมนติกแบบนี้กับเธอบ้างพลางหันไปมองชานยอลเเล้วคิดว่าทำไมพระเจ้าถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก
I’ll keep you safe Don't you worry
(ผมจะคอยดูเเลคุณ คุณอย่ากังวลไปเลยนะ)
I wouldn't leave wanna keep you near
(ผมจะไม่จากคุณไปไหน จะคอยอยู่ใกล้ๆคุณ)
Cause I feel the same way too
(เพราะผมเองก็คิดเหมือนกันกับคุณ)
ชานยอลเหลือบมองซันนี่ก็เห็นว่าเธอกำลังจ้องเขาอยู่ เธอรีบหลบตาเมื่อเขามองมา....ทำไมต้องเป็นเธอด้วยนะ ผู้หญิงเเบบเธอหน่ะ ทำไมฉันต้องมาเจอด้วยนะ...
Love you Love you
(รักคุณนะ ผมรักคุณ)
(อยากให้คุณรู้เอาไว้ว่า ผมจะอยู่กับคุณ)
"เพราะดีนะ" เซฮุนหันมากระซิบซันนี่
"ห่ะ อะ อื้อ เพราะดี" ซันนี่ถูกเรียกสติกลับมาเลยตอบเขาไป จนกระทั่งเพลงจบเเละทุกอย่างกก็กลับมาเหมือนเดิม
หลังจากที่ช่วยกันเก็บกวาดทุกอย่างพอใกล้เที่ยงคืนทุกคนก็เเยกย้ายกันกลับ ซันนี่เเละชานยอลทั้งคู่เดินมาส่งเพื่อนๆที่หน้าประตู พอทุกคนกลับไปกันหมด ก็เหลือเเค่ซันนี่กับชานยอลที่เป็นเจ้าของห้องแต่ดูเหมือนเขาจะไม่อยู่ติดกับห้องอีกตามเคยนะ
"จะไปไหน?" ซันนี่ถามเขา เธอกลับรู้สึกแปลกๆที่อยู่ๆตัวเองก็ไปยุ่งกับเรื่องของเขา เขาจะไปไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอนี่หน่า
"ยุ่งทำไม?"
"เเต่นายเมานะ"
"เธอห่วงตัวเองเถอะซันนี่ เพราะที่ฉันออกไปมันเพราะเธอ"
"ฉัน? ฉันทำอะไร"
"เพราะถ้าฉันอยู่...ฉันคงต้องทรมาณเธออีกแน่ เพราะฉันเพิ่งรู้เรื่องเธอกับเพื่อนรักของฉัน"
"........................"
"เพราะฉะนั้นการที่ฉันไม่อยู่..มันจะดีกับตัวเธอมากกว่า.." ชานยอลมีความโกรธเเค้นอยู่ในเเววตา นั่นทำให้ซันนี่รู้สึกผิดเล็กๆที่เธอทำแบบนั้นเเต่ก็ไม่ได้คิดว่าพอเขารู้เขาจะรู้สึกอะไรเลยจงใจพูดออกไป...สุดท้ายกลับกลายเป็นสร้างความไม่พอใจให้ชานยอล เข้าเดินออกไปแล้ว ซันนี่เลยเดินขึ้นห้องเธอล้มลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยเเละหลับไปในที่สุด
---------------------------------------------------
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
"โว๊ยย รู้เเล้วน่าปลุกอยู่ได้"
ฉันโวยนาฬิกาปลุกทั้งๆที่มันก็เเค่ทำตามหน้าที่ของมันทุกเช้า มันช่วยไม่ได้เพราะนี้เป็นเวลาที่ฉันต้องตื่นนี่หน่า ฉันเลยลุกไปอาบน้ำเเต่งตัว เพราะวันนี้มีนัดกับแจฮยอน เเล้วฉันไม่ต้องไปเรียนเหรอ? ไม่เลยฉันฝากคนอื่นจดเลกเชอร์ เช็กชื่อให้ ไปอีกทีก็ตอนสอบนั่นแหละ พวกนั้นก็รับทรัพย์อื้อ ว่าเเต่เมื่อคืนชานยอลออกไปตอนนี้จะกลับมารึยังนะ.....
"เธอจะไปสนใจทำไมล่ะยัยบ้า" ฉันพูดกับตัวเอง...
ฉันส่ายหัวไล่ความคิดนี้ นับวันยิ่งยัดเยียดตัวเองเข้าไปในชีวิตของเขามากไปละ ความคิดบ้าๆนี่ก็มาจากไหนนะ มีสิทธิ์อะไรโผล่เข้ามาในหัว ฉันไม่ได้สั่งให้คิดสักหน่อย! เเล้วฉันเนี่ยะเป็นบ้าอะไร มานั่งด่าตัวเองทำไม ประสาท!
พออาบน้ำเเต่งตัวเสร็จฉันก็ออกมาจากห้อง เเต่ต้องมาเจอกับเสื้อผ้าผู้หญิงที่กระจัดกระจายอยู่ตามทางเดิน....เอาอีกแล้วเหรอ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เห็น เเต่มันไม่ได้ต่างไปจากครั้งเเรกที่เจอจังๆแบบนี้หรอก...เพียงเเต่ฉันควรจะเป็นซันนี่ที่ไม่อ่อนเเอเหมือนอาทิตย์ก่อนๆจริงมั้ย? เพราะนั่นมันไม่ใช่ตัวฉันเลย
'แกร๊ก' ฉันหมุนลูกบิดประตูดูก็รู้ว่ามันไม่ได้ล็อคอยู่ เลยเข้าห้องของชานยอลไปได้อย่างง่ายดาย พอมาถึงก็เห็นว่าเขากำลังนอนเเล้วมียัยผู้หญิงคนนึงนอนอยู่ข้างๆ...เเม่จะไล่ตะเพิดให้ออกไปไม่ทันเลย
"ชานยอล..." ฉันค่อยๆขึ้นไปบนร่างของชานยอล ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเขาไม่ใส่อะไรนิเลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่....เเค่ร้อนๆที่หน้าเท่านั้นจริงๆ
"อืมม" เขาขยับตัวนิดหน่อยเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัวสินะ อิบ้าข้างๆนี้ก็ด้วย ไปสอยจากที่ไหนมานอนก็อ้าปากเหวอถ้าห้องนี้มีเเมลงวันคงวันคงบินเข้าปากไปเป็นพันตัวละมั้ง
"ชานยอลคะ" ฉันกระซิบข้างหูเขาเบาๆ ชานยอลค่อยๆลืมตาขึ้น ฉันยิ้มให้เขาพร้อมไล้นิ้วลงไปบนเเผงอกของเขา
"มอร์นิ่งค่ะ...เช้านี้เรามอร์นิ่งคิสกันรึยังน้าา" ชานยอลมองฉันงงๆ ฉันก็กดจูบลงไปโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว...หมอนี้ก็เคลิ้มตามอย่างง่ายดาย เเถมยังพลิกตัวฉันให้นอนอยู่ใต้ร่างเค้าอีก
"ทำอะไรของเธอ?" ชานยอลมองฉันนิ่ง เเต่เเววตาของเขาดูแปลกใจปนพอใจเเปลกๆที่จู่ๆฉันคลานขึ้นมาทับอยู่บนร่างเเล้วออดอ้อนเขาเเบบนี้
"มามอร์นิ่งคุณไงค่ะ" ฉันทำหน้าตาอ้อนสุดๆหวังว่ามันจะดูน่ารักน่าชัง เเต่เขาก็กดจูบลงมาอีก ฉันปล่อยให้เขาทำตามใจเเต่มือของฉันก็ไปหยิกอิบ้าข้างๆให้มันสะดุ้งตื่นมาเห็น
"โอ๊ยย อะไรเนี่ยะะ" ยัยนั่นส่งเสียงดังเพราะฉันหยิกเข้าไปเต็มเเรง เเต่ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ยังคงจูบฉันอยู่อย่างไม่สะทกสะท้าน เขาช่างเป็นผู้ชายที่...เห้อเมื่อคืนเขานอนกับผู้หญิงข้างๆคนนี้ เช้ามาเขากลับจูบฉันต่อหน้าผู้หญิงข้างๆคนนี้อีก เเต่ฉันไม่เเคร์ ฉันไม่ชอบที่พาเข้ามากกกันแบบนี้
"กรี๊ดดดดดดด ชานยอลทำอะไรของคุณหน่ะ!" ยัยนั่นตื่นมาก็ผลักชานยอลออกจากตัวฉัน
"อ้าว นี่ใครกันค่ะชานยอล" ฉันทำหน้าตาใสซื่อที่สุดเท่าที่เคยทำมา
"ฉันเป็นเมียเขาหน่ะสิ เธอต่างหากมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง!!!?"
"ก็นี่มันบ้านฉัน ที่ยืนเเก้ผ้าอยู่นั่นก็สามีฉัน อะไรกันคะคุณ??"
"กรี๊ดดดด ไม่จริง! ชานยอล! คุณบอกว่ารักลิซซี่คนเดียวไม่ใช่เหรอ! เเล้วยัยนี่มาได้ไง"
"คนบ้าสินะคะชานยอล" ฉันลุกเดินไปหาเขาพร้อมกับเอาเเขนไปคล้องคอเเล้วโน้มเขาลงมาจูบอีก ชานยอลทำตามอย่างไม่ขัดขืนเลย เเต่ยัยลิซซี่ก็ตามมาผลักฉันให้ออกห่างจากเขา ก็เป็นอย่างที่ฉันต้องการนั้นแหละ
"ชานยอล!! คุณต้องเลือกระหว่างลิซซี่กับยัยเตี้ยนมโตนี่!!"
"พูดอะไรของเธอ? เราตกลงกันเเล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะจ่ายเเล้วเธอก็เเค่ปรนเปรอ กลับไปได้เเล้ว" อื้อหือ... เป็นผู้ชายที่ปาก xxx มากเลยนะชานยอล หรือคงเป็นเพราะว่าฉันเคยโดนคำที่เเรงกว่านี้เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไร เเต่ยัยลิซซี่คงเจ็บจุกอกน่าดู
"กรี๊ดดดด ก็คุณบอกว่ารักลิซซี่ กรี๊ดดดๆๆๆ" ยัยนั่นเเหกปากโวยวายไม่หยุด
"นี่! เงียบ! ก็เธอขายให้ฉันเอาเอง ไสหัวกลับไปซะ" ยัยลิซซี่หันมามองฉันอย่างอาฆาตก่อนจะหันกลับไปมองชานยอลด้วยสายตาผิดหวังเเละหันหลังเดินออกจากห้องไป ฉันได้เเต่มองตามเผ่นหลังของหล่อน...นี่ฉันทำรุนเเรงไปรึเปล่านะ เเค่อยากทำให้หมอนี่เสียอารมณ์เเท้ๆ
"ว้ายย!" ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะมัวเเต่มองยัยลิซซี่อะไรนั่นเลยโดนชานยอลกระชากลงเตียงอีกครั้ง
"ปลุกแล้วก็ทำให้สงบด้วยหล่ะ" พูดจบเขาก็ก้มลงมาจูบฉันอย่างรวดเร็ว มือเขาคล้ำไปทั่วตัวฉันเลยมันลื่นๆสากๆอ่ะ ฉันนี่หัวโล่งไปหมด เเต่วันนี้ฉันมีนัดนะ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้!!
"ดะ เดี๋ยวๆชานยอลเดี๋ยว" ฉันพยายามพูดให้เขาหยุด เเต่เขาไม่สนใจเลย
"เงียบหน่า.." เขาพรมจูบไปทั่วคอของฉัน จั๊กจี้นะตาบ้า!
"นี่! ฉันมีงานต้องทำนะ ลุกไปก่อนได้มั้ย" ชานยอลที่พยายามจะปลดชุดฉันออกชะงักก่อนจะมองมาที่ฉันอย่างอารมณ์เสีย
"เเล้วจะอ่อยทำไมวะ!" เขาลุกออกไปจากตัวฉันอย่างหงุดหงิด
"ใครอ่อยนาย? ฉันเเค่จะทำให้นายกับยัยนั่นเสียอารมณ์ก็เเค่นั้นเเหละ" ฉันว่าพลางลุกออกจากเตียงของเขา
"ก็อยากให้ทำไม่ใช่เหรอถึงยั่วขนาดนั้น" ชานยอลยังคงมีสีหน้าที่หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"เเล้วคิดว่าจะได้กินง่ายๆรึไง?" ฉันพูดกับเขาพร้อมกับจะเดินออกจากห้องไป
"ก็เคยกินมาเเล้วนิ" ชานยอลยกยิ้มเหมือนชนะ
"เเล้วเเน่ใจเหรอว่ากินครั้งต่อไปจะเหมือนครั้งเเรกหน่ะ?" ฉันหันมายิ้มอย่างผู้มีชัย เพราะเขาเงียบเเล้วเลิกคิ้วมองฉันที่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา "ไปละ ฉันมีนัด" ชานยอลคือผู้ชายที่น่าหงุดหงิดมากๆสำหรับฉัน ไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอะไรก็ตาม เเต่ทำไมฉันต้องเเคร์เขาไปซะทุกอย่าง เลยกลายเป็นว่าฉันก็หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน!
ฉันเดินออกมาจากห้องเเละตรงไปที่รถของตัวเอง เพราะให้คนไปเอามาจอดไว้นานเเล้ว ก่อนที่จะกลับมาอยู่ที่นี้ พอขึ้นรถก็รีบสตาร์ทเครื่องทันที ดูเหมือนตอนนี้ยังจะไม่เลยเวลานัด เพราะฉันนัดกับเเจฮยอนที่ร้านไอศครีมหน้าโรงเรียนเก่าของพวกเรา
"มานานรึยังคะ?" เมื่อไปถึงก็เห็นว่าเเจฮยอนนั่งรออยู่ก่อนหน้านี้นานเเล้ว เวลานี้ยังไม่ใช่เวลาเลิกเรียนของเด็กๆเลยไม่ค่อยมีคนเยอะ จะมีก็เเต่วัยผู้ใหญ่บ้าง เด็กเล็กๆบ้างที่มากินกับครอบครัว
"เพิ่งมาถึงเองครับ" ฉันรู้ว่าเค้าโกหก เพราะน้ำเเข็งในเเก้วละลายไปจนจะหมดเเล้ว ไอที่เกาะอยู่ตรงรอบนอกของเเก้วก็ไหลลงไปซึมอยู่ที่ผ้าปูโต๊ะจนเปียก
"อย่าหลอกคนอย่างซันนี่นะ" ฉันมองค้อนเค้าไปทีนึง
"ก็ผมตื่นเต้น เลยมารอก่อน"
"มารอก่อนเวลานานเเค่ไหนเนี่ยะ ฉันมาตรงเวลานะ" จริงๆฉันสายเสมอนะ เเต่ไม่อยากสร้างความไม่ประทับใจให้เขาเฉยๆเลยฝืนธรรมชาติตัวเอง
"ช่างมันเถอะครับ เสร็จเเล้วไปสวนสนุกกันมั้ย?" เเจฮยอนถามฉัน เดี๋ยวนะสวนสนุกไม่ได้อยู่ในเเผลนที่วางไว้ เเล้วคือชุดเดรสของฉันไม่ค่อยเหมาะกับการไปสวนสนุกวันนี้เลยนะ
"เอ่อ เเต่ชุดฉัน..."
"เปลี่ยนก่อนเเล้วค่อยไปสิครับ" เเจฮยอนทำหน้าเหมือนเกือบจะผิดหวัง ฉันเป็นพวกปฏิเสธคนไม่ค่อยได้ด้วยสิ
"แบบนั้นก็ได้ สั่งไอติมกันเถอะ ฉันอยากกินอะไรหวานๆเเล้ว" ฉันพูดเเล้วยิ้มให้เเจฮยอน
"ปากผมไง" ตึง! โยนมุขเเบนี้มาทำไมกันฉันรับไม่ทันค่ะ
"แหม พูดอะไรก็ไม่รู้นะนายเนี่ยะ" ฉันเเกล้งทำเป็นไม่สนใจเเล้วกางเมนูออกดู
"ของคุณต้องไอศครีมกล้วยกับสตรอวเบอร์รี่สินะ" ...เขาจำได้ หลายปีเเล้วเค้าก็ยังคงจำได้ ตึก ตึก ตึก..
"ของนายก็รสช็อคโกแลตสินะเคสเปอร์" ฉันเองก็จำได้ เขายิ้มที่ฉันจำได้เเละเรียกฉายาองเขาที่เพื่อนๆชอบเรียกกันตอนมัธยม
"คุณจำได้"
"นายก็จำได้นิ" อ่า..บรรยากาศดีจังเหมือนมารื้อฝื้นความหลังเรามองหน้ากันเเละยิ้มให้กันเหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกเดิมๆกลับมา เเต่มันไม่ใช่ในสถานะนั้น ฉันสบายใจกับการเป็นเพื่อนเเบบนี้จริงๆ ฉันเเน่ใจเเล้วหล่ะเรายังมีความรู้สึกดีๆต่อกัน ถามว่ารักมั้ยฉันยังรักเเต่รักแจฮยอนเมื่อห้าปีที่เเล้ว เเละอยากเก็บเขาเอาไว้เป็นความทรงจำที่สวยงามแบบนี้ไปตลอดเพราะฉันกลับไปเป็นเเบบเดิมไม่ได้เเล้ว เป็นเพื่อนมันยั่งยืนกว่า เเต่ไม่รู้ว่าเขาจะคิดเหมือนกันมั้ย...
------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น