[-End-] {My Playboy!! ขอโทษทีคนนี้ผู้ชายของฉัน}

ลำดับตอนที่ #11 : MY PLAYBOY #10

MY PLAYBOY

----------------------------------------------

.I'm not your girl.

----------------------------------------------

ฉันถูกกระชากลากถูออกมาจากห้างจนถึงรถของชานยอล เป็นบ้าอะไรของเขานะ ขนาดมากับคนอื่นเเล้วยังจะสนใจฉันอีกเหรอ

"นี่!! ฉันเจ็บนะชานยอล ปล่อยนะ!"

"เจ็บน่ะสิดีจะได้จำ!" เขาหันมาตวาดฉันลั่น

"พี่ชานยอลค่ะ พี่ชานยอลรอด้วย" เสียงผู้หญิงที่เรียกเขาดังมาจากข้างหลังฉันเลยหันไปดูเป็นผู้หญิงที่มากับเขากำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามพวกเรามา

"นี่! หล่อนเรียกนายอ่ะ!" ฉันบอกเขาเผื่อว่าเขาจะหยุดเเต่เค้ากลับไม่ยอมหยุด

"จะทิ้งจื่อวี่แบบนี้ไม่ได้นะคะพี่" เธอคนนั้นวิ่งมาดักหน้าพวกเรา ชานยอลเลยยอมหยุด

"ไว้ค่อยคุยกัน" เขาบอกเธอเสียงเรียบ

"ไม่ได้นะคะ เเล้วพี่ไปลากใครมาด้วยเเบบนี้ได้ยังไง!"

"อย่ามาเกะกะ" ชานยอลเริ่มขึ้นเสียงกับเธอ

"อยู่ๆทำไมเป็นงี้ เมื่อกี้พี่ยังบอกจื่อวี่ว่าจะพาไปค้างที่คอนโดอยู่เลย! พอยัยป้านี้มาก็ไม่สนใจจื่อวี่เลยนะ!" ยัยเด็กนี่ชี้หน้าฉันเเล้วเรียกฉันว่าป้า....ฉันเพิ่งจะ 23 นะยัยเด็กไร้มารยาท!

"ใครป้าหล่อนยะ?" ฉันสะบัดเเขนชานยอลออกเเล้วเดินไปเผชิญหน้ากับยัยเด็กบ้านั่น เเต่หล่อนสูงมากซะจนฉันต้องเงยหน้ามอง เหมือนเวลาคุยกับยัยซูยองเลยเเฮะ

"ก็หล่อนไงเป็นป้า! อย่ามาเเย่งพี่ชานยอลของฉันนะ!!" ยัยเด็กที่ชื่อจื่อวี่นี่พูดจบก็ก็ผลักฉันล้มลงไปกับพื้น หนอยยยย ยัยเด็กบ้านี้

"พอได้เเล้วน่ารำคาญ!" ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นไปจู่โจมยัยจื่อวี่ก็ต้องตัวลอยเพราะชานยอลอุ้มพาดบ่า

"นี่! ฉันจะเอาคืนยัยบ้านี่อย่ามาขว้างนะ!" ฉันดิ้นสุดเเรงเเต่เขาไม่สะทกสะท้าน

"อยู่นิ่งๆ! ส่วนเธอกลับไปได้เเล้ววันนี้ฉันไม่มีอารมณ์!" พูดจบชานยอลก็แบกฉันเดินไปที่รถเเล้วยัดฉันลงที่นั่งข้างคนขับเเล้วตัวเขาก็อ้อมมานั่งที่ฝั่งคนขับเเละออกรถทันที

"หายไปไหนมา" เขาถามฉันอีกครั้งหลังจากที่เราพากันเงียบมาสักพัก เหมือนเป็นการหาเรื่องอ่ะทุกครั้งที่เราคุยกันมันก็จบด้วยการทะเลาะเท่านั้นแหละ เเต่ต่างคนต่างเงียบมันน่าจะดีกว่านิ

"ไปอยู่บ้านเเทยอน" ฉันตอบเขาไปเสียงเรียบเเละไม่หันมองเขาเช่นเคย

"นึกว่าหนีตามผู้ชายไปซะอีก หึ!" เห็นมั้ย คำพูดของเขาไม่ว่าฉันจะพูดดีด้วยหรือพูดความจริง เขาก็จะตอบกลับมาได้หยาบคายแบบนี้เสมอ

"เมื่อไหร่นายจะเลิกคิดเเย่ๆแบบนี้ห่ะชานยอล ฉันไม่ได้เป็นเเบบที่นายพูด...ฉันเหนื่อยจะอธิบายอะไรเเล้ว" ฉันบอกเขาเพราะฉันเหนื่อยจริงๆ ไม่ได้เหนื่อยที่ต้องทะเลาะหรอกเเต่เหนื่อยที่เขามักจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป

"เป็นอะไร" เป็นครั้งเเรกที่ฉันได้ยินเขาถามอะไรแบบนี้ เป็นอะไรงั้นเหรอ?

"นายไม่รู้จริงๆหน่ะเหรอ? เลิกคิดว่าทุกอย่างมันไม่เป็นไร เลิกคิดว่าคนอื่นไม่มีความรู้สึกซะที"

"อย่าพูดอ้อมค้อม เป็นอะไรก็บอกสิวะ!" ชานยอลเหมือนจะเริ่มหงุดหงิด

"คนอย่างนายอธิบายไปก็ไม่เข้าใจหรอก" ฉันไม่อยากพูดอะไรเเล้วเหนื่อยมากพอเเล้ว

"งั้นต้องเป็นคนแบบไอ่เเจฮยอนเหรอเธอถึงจะเต็มใจอธิบาย?"

"แล้วเเต่นายจะจะคิดเลยชานยอล เเล้วเเต่ความคิดปัญญาอ่อนของนายเลย"

"นี่เธอว่าฉันปัญญาอ่อนเหรอห่ะ?!" ชานยอลเป็นพวกสมาธิสั้นรึไงนะ เขาคงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นหรอก ถึงเเม้ที่ฉันพูดออกไปก็เพราะเหนื่อยพอเเล้ว อาทิตย์นึงเขาไม่ตามหาเเถมพอมาเจอก็ยังทำตัวหยาบคายเเบบนี้อีก ผู้ชายเเบบเขามันเกินไปจริงๆ

"ฉันจะหย่าให้....ขอเวลาอีกเดือนนึงเเล้วฉันจะหย่าให้" ฉันตัดสินใจพูดออกไปเพราะฉันรู้สึกว่ามันไม่โอเคเเล้วกับเรื่องที่เจออยู่ ฉันคิดว่าเอาอยู่เเต่ไม่ เป็นเพราะจริงๆเเล้วฉันอ่อนเเอกว่าที่เห็นภายนอก เดือนนึงคงพอเเล้วหล่ะสำหรับเอาไว้อ้างว่าเราเข้ากันไม่ได้จริงๆ

"................................" ชานยอลเงียบไม่พูดอะไรเมื่อฉันพูดถึงเรื่องหย่า ก็คงเป็นคำพูดที่เข้าหูสินะถึงได้ไม่เถียงอะไร เราเงียบกันจนมาถึงคอนโด

ฉันเดินขึ้นห้องตามเข้ามา ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยไม่ชอบเลยจริงๆ ทำไมกันนะ ทำไมถึงเป็นเเบบนี้นะ ทันทีที่ฉันเดินตามเค้าเข้ามาในห้องชานยอลก็ดันตัวฉันติดกับกำเเพง เขาจ้องมาที่ตาของฉันโดยไม่พูดอะไร ฉันเองก็ไม่เข้าใจการกระทำนี้ เราจ้องตากันได้สักพักชานยอลก็ก้มลงมาจูบฉัน...

"ไม่นะชานยอล อย่าทำแบบนี้!" ฉันไม่คิดเลยว่าที่อยากให้กลับมาเพราะเเค่อยากมาระบายอารมณ์กับฉันงั้นเหรอ

"นิ่งๆหน่า" เค้าพูดเเล้วก็กดริมฝีปากลงมาที่ปากฉัน ปากร้อนๆของเขาทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด เขาพาตัวฉันมาที่โซฟาเเละดันให้ฉันนอนลงไปก่อนจะทาบตัวเองลงมาบนร่างฉันเเล้วกดจูบลงมาอีก ชานยอลเคล้าริมฝีปากฉันเหมือนกับโหยหา มันไม่ได้ป่าเถื่อนเหมือนในครั้งนั้น เเต่มันก็ไม่ได้อ่อนโยน ฉันได้เเต่หลับตาให้เขาทำตามใจ พร้อมกับปล่อยให้น้ำตามากมายไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

"เธอ" ชานยอลละออกไปพอเห็นว่าฉันร้องไห้เขาเลยหยุด

"อย่าทำกับฉันเหมือนผู้หญิงพวกนั้น อย่าทำเหมือนฉันเป็นเเค่ที่ระบายอารมณ์ได้มั้ย ฮือออ" ฉันปล่อยโฮออกมาเพราะควบคุมมันไม่ได้

"............................" เขานิ่งเงียบเเต่ก็มองฉันอยู่อย่างงั้น

"ฉันทำอะไรผิดนักเหรอชานยอล ฮือออ"

"..........................."

"ฮืออออ ฮืออฉัน ฉัเเค่ไม่ชอบที่นายเอาคนอื่นมานอนที่นี่ ทั้งๆที่ฉันอยู่ ฉะ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร ฉัน ฉันไม่ชอบเเบบนี้เลย! ฮืออ มัน มันเจ็บแปลกๆที่ใจนายเข้าใจมั้ย เเบบ ฮึก ช่างเเม่งเถอะ ฮืออ" ฉันพูดทุกอย่างออกไป เป็นอะไรของฉันกันนะมาพูดให้คนอย่างเขาฟัง เขาไม่มีวันเข้าใจหรอก

"เอ่อ.."

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฮึก ไม่ต้อง! ฉัน ฉันอยากไปอาบน้ำ" ฉันจะประสาทกินอยู่เเล้ว เหมือนไม่ใช่ตัวเองเลย ชานยอลยอมลุกออกจากตัวฉันเเละปล่อยให้ฉันขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง ระหว่างนั้นฉันก็เช็คไอโฟนของตัวเองว่ามีใครโทรหรือส่งข้อความมาบ้างตลอดเวลา 1 อาทิตย์ ก็มีข้อความจากเพื่อน สายที่ไม่ได้รับจากพ่อกับเเม่เเต่ก่อนหน้านี้ฉันบอกพวกท่านไปแล้ว เเต่ที่มีเยอะที่สุดคงเป็นข้อความจากแจฮยอนและสายที่ไม่ได้รับจากเค้าเป็นร้อยๆสาย ฉันควรโทรไปสินะ

'ฮัลโหลซันนี่ คุณหายไปไหนมา ทำไมไม่รับสายผมเลย ผมเเทบคลั่งเพราะติดต่อคุณไม่ได้ตลอดทั้งอาทิตย์' ทันทีที่เเจฮยอนรับสายเขาก็พูดแบบไม่เว้นช่องให้ฉันได้พูดคำว่าฮัลโหลเลยด้วยซ้ำ

'ขอโทษนะเเจฮยอน คือฉันไปอยู่ที่บ้านของเเทยอนเเล้วลืมโทรศัพท์ไว้ที่นี้ จริงๆฉันควรจะบอกนายก่อนเเต่ฉันแค่อยากอยู่คนเดียว'

'เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?? มันทำอะไรคุณ ตอนนี้คุณอยู่ไหนผมจะไปหา'

'ไม่เป็นไรคะ เขาไม่ได้ทำอะไรฉันนะ ฉันสบายดี กว่าคุณจะเป็นห่วงเลยโทรมาบอก'

'ก็ผมเป็นห่วงไงซันนี่ ผมเป็นห่วงคุณมากเเค่ไหนรู้ตัวรึเปล่า'

'คือ....ฉันไม่รู้'

'งั้นต้องรู้ไว้นะครับว่าผมไม่ชอบให้คุณหายไป การที่ติดต่อคุณไม่ได้มันเหมือนกับตอนนั้น ผมไม่ต้องการให้คุณหายไปจากชีวิตผมอีก ถึงเเม้ว่าตอนนี้คุณจะเป็นของใครเเต่ผมก็อยากมีคุณในชีวิตผม'

'ตอนนั้น?'

'ตอนที่ลลิซบอกว่าผมกับเธอเป็นแฟนกัน..'

'อ่า ตอนนั้นนี่เอง'

'ฟังนะ ผมอยากจะบอกมานานเเล้ว ผมกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันเธอคิดไปเองทั้งนั้น ในตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้เลยคุณรู้มั้ยมันทรมาณทั้งๆที่ผมบอกทุกคนว่าคุณคือแฟน เเต่การที่ผมเอาใจใส่เธอทำให้เธอคิดไปเอง'

'นายนอนกับเธอรึเปล่า?' ฉันฟังที่เค้าพูดมาก็รู้สึกว่าทำไมตอนนั้นถึงได้ไม่ฟังเขา คงเป็นเพราะหึงมาก โกรธมากเเต่การที่ผู้หญิงคนนึงจะมาไล่บอกคนอื่นว่าเป็นแฟนกับใครมันต้องหมายความว่าเธอเห็นเขาสำคัญมากแค่ไหน

'เรื่องนั้น...เอ่อ...ครับ เป็นสิ่งที่ผมรู้สึกผิดมาตลอด เเต่เธอบอกเองว่าจะไม่ผูกมัดเเละผมก็บอกเธอไปแล้วว่าผมมีเเฟนที่รักมากๆอยู่เเล้วเเต่เธอก็....ยอม..'

'นอนกับใครก็รับผิดชอบเค้าด้วยสิ..ผู้หญิงที่ยอมให้มีอะไรด้วยไม่ใช่เพราะเขารักหรอกเหรอ...เเต่ช่างเถอะเรื่องมันผ่านมานานมากเเล้วลืมๆไปดีกว่า'

'คุณไม่โกรธใช่มั้ย'

'ฉันดีใจที่นายเเคร์ฉันขนาดนี้นะเเจฮยอน รู้สึกขอบคุณจริงๆ' ฉันบอกเค้าไปตามความรู้สึก...คนเราเคยรักกันมากยอมรับเลยว่าตอนนั้นฉันก็เกลียดเขามากๆเหมือนกัน คิดไปต่างๆนาๆว่าถ้าเขากลับมาง้อจะเล่นตัวเยอะๆจะไม่ยอมใจอ่อน เเต่เขาก็ไม่มา...พ่อผ่านมาหลายปีการมาเจอกันอีกครั้งก็ทำให้รู้ว่าจริงๆเเล้วตอนนั้นเรายังเด็กกันมากจนตัดสินไม่ได้ว่าอะไรคือความจริงที่ต้องเผชิญ ฉันอาจใจเต้นเเรงตอนมาเจอเขาอีกครั้ง...เเต่ชีวิตเรามันก็ต้องเดินต่อไป และตอนนี้สิ่งที่ฉันเเคร์ที่สุดกลับกลายเป็นเรื่องของฉันกับชานยอล...

'พรุ่งนี้ผมไปหาได้มั้ย' เเจฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนที่เขาเคยชอบทำ..

'อื่อได้สิ...ไปที่โรงเรียนกันมั้ย ฉันอยากกินไอศครีมร้านนั้นที่เราไปกินกันบ่อยๆ'

'ได้ครับ..พรุ่งนี้เจอกันนะ' ฉันไม่ได้อยากรื้อฟื้นความหลัง เเต่เเค่อยากตอกย้ำความรู้สึกตัวเองว่าถึงเเม้จะไปเจอที่เก่าๆของเราหรือทำอะไรที่เราเคยทำ มันก็ยังคงเป็นได้เเค่ความทรงจำดีๆเท่านั้นแหละ ในตอนนี้ ฉันวางสายจากแจฮยอนเเล้วไปอาบน้ำ เสร็จเเล้วก็มานั่งเป่าผม...ชานยอลคงออกไปข้างนอกเเล้วสินะ นี่ก็เกือบจะเย็นเเล้วด้วย

ถึงจะไม่โอเคที่ต้องติดอยู่เเต่กับบ้านเเต่วันนี้ฉันก็ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นเเล้วหล่ะ

'ปัง ปัง ปัง' เสียงเคาะประกูดังฉันเลยเดินไปเปิด เป็นชานยอลอยู่เเล้วหล่ะก็ฉันอยู่กับเขาจะเป็นใครไปได้ เเต่แปลกที่ตอนนี้เขาไม่ไปไหนซักที

''อะไร?" ฉันถามเาไป

"หิว"

"หิวก็ไปกินสิ นายจะมาเคาะห้องฉันทำไมนี่ไม่ใช่ห้องครัว"

"ทีงี้ปากเก่ง เมื่อกี้ยังร้องขอชีวิตอยู่เลย"

"นี่นาย!" 

"ลงมาทำอะไรให้หน่อย" เขาสั่งเเล้วเดินลงขันไดไป ฉันเลยเดินตามลงไปกะจะต้มรามยอนให้กินจะได้จบๆ เดินไปที่ห้องครัวกลับไม่พบสิ่งที่สามารทำเป็นอาหารได้เลย

"มันไม่มีอะไรเลยอ่ะ งั้นฉันไม่มินิมาร์ทแปปนะ" ฉันบอกเขาก่อนจะไปใส่รองเท้าเเล้วจะเดินออกจากประตู

"ไปด้วย" จู่ๆเขาก็เดินตามมาเเล้วนำหน้าฉันไป ...ถ้าชานยอลเขาอ่อนโยนกว่าฉันสักนิด เเม้เพียงนิดเดียวในตอนนี้...ฉันคงกล้าจะยอมรับใจตัวเองว่าได้รับเขาเข้ามาอยู่ในนี้แล้ว...

เราพากันเดินมาที่มินิมาร์ทใกล้ๆคอนโด ของก็ค่อนข้างเยอะเพราะมันเป็นมินิมาร์ทที่ใหญ่พอสมควร

"เธอ....ไม่ได้ไปนอนกับผู้ชายมาใช่มั้ย" ชานยอลผู้มีความคิดสกปรกที่สุดในสามโลกเอ่ยถามฉัน

"วันละห้าคน อาทิตย์นึงก็สามสิบห้าคนอ่ะ" ฉันตอบครับกลับเเบบกวนๆ

"นี่เธอ!" เค้าชี้หน้าฉันเหมือนคนทำความผิด ก็ใครใช้ให้ความคิดของเขามันสกปรกก่อนหล่ะ ช่วยไม่ได้

"อะไร อย่าบอกนะว่าเชื่อ? งั้นก็เเล้วเเต่นายเลย" ฉันเดินไปหยิบรามยอนเเล้วก็ไส้กรอก

"เอานี่ด้วย" ชานยอลชี้ไปที่ช็อคโกแลตบาร์ฉันเลยไปหยิบให้เขา

"นายจะใส่ชีสป่ะ?" ฉันถามเมื่อเรามาถึงโซนของชีสเเละนม

"ใส่ เอานมมาด้วย" ชานยอลยังออกปากสั่ง

"มา หยิบ เอง" ฉันเริ่มหงุดหงิดเขาเเล้วนะ

"ที่รักก็หยิบให้ผมหน่อยสิ" ชานยอลพูดเเบบนั้นทำเอามือไม้ฉันอ่อน เขาทำหน้าหงอยๆด้วย...ไม่นะหัวใจฉัน

"ตายเเล้วนี่คุณชานยอลกับคุณซันนี่สินะคะ ตัวจริงสวยหล่อกว่าในทีวีอีก" เเต่จู่ๆก็มีคนมาทักพวกเรา

"ขอบคุณครับ" ชานยอลตอบไปอย่างยิ้มเเย้ม แหมพ่อนักเเสดง

"คู้รักข้าวใหม่ปลามันนี่น่าอิจฉาจังนะคะ คุณดูเหมาะสมกันมากขอถ่ายรูปไว้ได้มั้ยคะ"

"ได้ครับ" เป็นชานยอลอีกนั่นแหละที่ตอบ เเละมาโอบไหล่ฉันให้เข้าไปยืนใกล้ๆ เหมือนเรารักกันมากกกก พอผู้หญิงคนนั้นถ่ายรูปเสร็จเธอก็ขอบคุณเเล้วเดินจากพวกเราไป เราก็เข็นรถเข็นมาจ่ายเงิน นี่ขนาดที่ว่ามาซื้อของทำกินนิดหน่อยยังได้ของเต็มรถเข็นขนาดนี้นะ ถ้ามาซื้อจริงจริงสามรถเข็นคงไม่พอสำหรับชานยอล ต้องรถบรรทุกอ่ะ

----------------------------------------------------

"ทำไม่อร่อยฉันจะหักคอเธอแน่" 

ชานยอลพูดไล่หลังซันนี่ที่เดินเข้าครัวไป มันมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้ เขาที่ไม่เคยอยู่ติดกับคอนโด ไม่เคยเดินไปซื้อของกับผู้หญิง หมายถึงของกินของใช้ เเละยังเผลอคิดว่าซันนี่เป็นผู้หญิงที่ดีเวลาเธอใส่ใจเลือกซื้อของให้เขามันก็ทำให้คิดว่าการมีเธออยู่มันดีกว่าตอนที่เธอหายไปเป็นอาทิตย์ๆ...เเต่พอมาคิดเรื่องที่เธอหายไป เขาเองก็หงุดหงิดใจเเถมตามหาเธอไปทั่ว เเต่เจ้าตัวกลับไม่รู้อะไรเลย รู้งี้ให้คนไปสืบหาทางไปบ้านของเพื่อนๆยัยนั่นทุกคนดีกว่า เเต่เวลาจะทำอะไรเพื่อนของเขาก็ชวนเที่ยวตลอด ถ้าไม่ไปคงต้องโดนคิดว่าเปลี่ยนไปแน่ๆ สาวๆพวกนั้นก็มาอ่อยจนเขารำคาญ เเต่อาทิตย์ที่ผ่านมาเขากลับนอนกับใครไม่ลง ถึงจะเเค่ควงไปกินข้าวบ้างเเต่เพราะซันนี่ทำให้เขาไม่อยากยุ่งกับใครเลย

"เสร็จรึยัง" ชานยอลตะโกนเขาไปในครัว

"ยังงงงงง" ซันนี่ก็ตอบเขากลับมาเสียงลากยาวนั่นทำให้เขาเผลอยิ้ม เขาเผลอคิดว่าเธอน่ารักอยู่หน่อยนึง ตอนที่เจอเธอกับเพื่อนๆนั่งกินไอศครีมแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวก็ยิ่งหงุดหงิด คงมีความสุขมาที่ไม่มีเขา เเต่อีกความรู้สึกที่เจอเธอตอนนั้นคือโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

"เสร็จยัง" เค้าตะโกนเข้าไปในครัวอีกครั้ง

"เสร็จเเล้ววววววว" ซันนีเดินออกมาพร้อมกับหม้อรามยอนร้อนๆ เธอเอามาวางที่โต๊ะหน้าทีวีที่ชานยอลนั่งอยู่

"น่าตาดูไม่น่ากินเลย" ชานยอลพูดพร้อมกับก้มมองในหม้อ จริงๆมันน่ากินนะสำหรับคนที่ไม่ค่อยได้กินรามยอนบ่อยๆอย่างเขา เเต่ซันนี่ที่หน้าแหย่เล่นตลอดเวลาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะบล็อคเธอด้วยคำพูดกวนๆทุกที

"ก็ไม่ต้องกินสิ" ซันนี่พูดเเล้วนั่งลงตรงโซฟาข้างๆ

"ไม่กินรึไง" เขาถามเธอ

"ไม่อ่ะ นายกินไปเถอะ" เธอบอกพร้อมกับเลื่อนรีโมทหาช่องที่น่าสนใจดู ปกติเธอชอบดูการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจเธอถึงได้ชอบพูดถึงชื่อตัวการ์ตูนเวลากวนชานยอลไง

"เธอต้องกิน" ชานยอลมองหน้าซันนี่อย่างบังคับ

"ไม่ กิน" เธอตอบเขาเเละเริ่มทำหน้าหงุดหงิด

"กินซะ ถ้าไม่กินจะหาว่าฉันไม่เตือน" เขาขู่เธอออีก

"ก็บอกว่าไม่กินโว๊ย ไดเอท! ชัดมั้ย!" ซันนี่พูดออกมาตรงๆ ก็เธอต้องไดเอทมั้ยละยิ่งเป็นรามยนอ เเป้งทั้งนั้น

"เธอไม่เห็นจะต้องไดเอท" ชานยอลมองสำรวจซันนี่หัวจรดเท้า

"เออ กินก็ได้ อยากให้กินมากใช่ป่ะ" เธอเลื่อนหม้อไปอยู่ตรงหน้าเเล้วจัดการคีบเส้นบะหมี่ออกมากินจนชานยอลตั้งตัวไม่ทัน 

"เฮ้ย!! อย่ากินหมดดิ ให้คนอื่นกินบ้าง" ชานยอลเเย่งหม้อบะหมี่กลับมา 

"อยากให้กินนักนี่" เธอเคี้ยวบะหมี่ไปด้วยพูดไปด้วย นั่นทำให้ชานยอลเผลอหัวเราไปกับเเก้มตุ่ยๆเเสนน่ารักของเธอ...หัวใจเขามันเต้นเเปลกๆ

'กิ๊งก่องง กิ๊งก่องง'

เสียงออดประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ทั้งเขาเเละเธอแปลกใจ เพราะวันนี้ไม่น่าจะมีใครมาหาที่คอนโด

"นัดผู้หญิงมากินที่นี้อีกเหรอ? งั้นฉันไปละให้เธอเข้ามาเลย" ซันนี่พูดพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจนัก เเละทำท่าจะลุกเดินออกไป

"เปล่านะ ไม่ได้นัดใครมาที่นี้" ชานยอลพูดเเล้วเดินไปเปิดประตู

"สวัสดีครับวันนี้พวกกูขอยืมดาดฟ้าคอนโดมึงหน่อยนะครับ" เมื่อชานยอลเปิดประตูออกไปก็เห็นว่าเป็นเพื่อนๆของเขานั่นเอง พร้อมกับผู้หญิงน่าจะเป็นเพื่อนของซันนี่เพราะเขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดี เพราะเสียมารยาทใส่พวกเธอไปเมื่อตอนบ่าย

"ยัยซัน" เเทยอนพุ่งตัวเข้าไปหาซันนี่เหมือนไม่ได้เจอกันมานานทั้งๆที่เพิ่งอยู่ด้วยกันจนถึงบ่ายวันนี้ก่อนที่ชานยอลจะลากเธอกลับคอนโด

"ยัยเเท!! เเล้วฮโย ซูยอง ทำไมมากับ.." ซันนี่เเปลกใจที่ซูยองมากับกลุ่มเพื่อนของชานยอล คงไม่ได้กิ๊กกักกับใครหรอกนะ เท่าที่ดูมีเพื่อนของเค้า 5 คน มีดีโอ แบคฮยอน เลย์ ซิ่วหมินเเละเซฮุนด้วย

"อย่าถามเรื่องนั้นเลย ทำอะไรกินกันหอมเชียว" ซูยองทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเเล้วเดินเข้ามาในห้อง

"รามยอนหน่ะ" ซันนี่ตอบ

"ทำไมเธอกินรามยอน อยู่กับหมอนี่ทำให้เธอตกต่ำขนาดนี้เลยเหรอ" แทยอนพูดเเล้วชี้ไปที่ชานยอล

"เปล่า เเค่อยากกินหน่ะ"

"พวกมึงมาทำอะไรกันที่นี้ จะมาก็ไม่บอกก่อน" ชานยอลถามพวกเพื่อนๆของเขา

"อยากมารับบรรยากาศดีๆที่ดาดฟ้าคอนโดมึงไง พวกกูเบื่อคลับเบื่อผับเเล้ว อีกอย่างที่นี้คือคอนโดที่ดีที่สุดในเกาหลีเเล้วครับ"

"เเล้วทำไมต้องห้องกูวะเนี่ยะ"

"ก็ห้องมึงมีดาดฟ้า ทำไมต้องให้กูพูดหลายรอบวะ พาพวกกูไปจัดโต๊ะเลยครับมึง" เลย์ลากชานยอลไปที่ดาดฟ้าพร้อมกับพวกเพื่อนๆของเขาที่เตรียมของเหมือนจะมาดื่มกัน

"อันนี้เค้กเธอ" เซฮุนยื่นเค้กให้ซันนี่ เธอได้เเต่งงๆเเล้วรับมา

"ให้ฉันเหรอ?" ซันนี่ถามอย่างสงสัย

"ใช่ ร้านเดิมหน่ะ" เขาบอกเธอ ซันนี่รับเค้กมาเเล้วยิ้มอย่างดีใจ ทำเอาคนให้ถึงกับใจกระตุก

"คราวก่อนยังไม่ได้เลี้ยงคืนเลย เเต่ขอบใจนะ ฉันชอบมากๆ" ซันนี่เดินไปหาเพื่อนๆเเล้วพากันไปในครัวเพื่อจัดเค้กใส่จาน พวกเธอไม่ลืมที่จะทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้พวกผู้ชายได้กินเล่น

--------------------------------------------------

"ฉัน เอ่อ ฉันกับดีโอเรากำลังคุยๆกันอยู่หน่ะ" สุดท้ายยัยซูยองก็ยอมพูดออกมาจนได้สินะ ฉันสังเกตุมาตั้งเเต่ต้นเเล้วหล่ะ นี่ถ้าไม่จี้ถามคงไม่ยอมบอก

"ทำไมไม่บอกเพื่อนเร็วๆหล่ะ แหมหัดมีความลับ" ฉันพูดเหมือนนอยด์ยัยซูยอง

"ก็ ก็ยังไม่เเน่ใจนี่หน่า" เธอตอบพร้อมกับทำท่าเขินๆ พวกเรานั่งกินเค้กกันที่ห้องนั่งเล่น ส่วนพวกผู้ชายอยู่บนดาดฟ้า พวกเขาก็กินเหล้าเบียร์ตามประสาเพราะเห็นเพิ่งมีคนเอามาส่งเป็นลังๆ

"เเล้วเธอหล่ะเเทยอน" ฉันหันไปถามยัยเเท เเต่จริงๆก็รู้อยู่เเล้วแหละ

"อย่ามาถามหน่า เธอรู้อยู่เเล้ว" เเทยอนก็เขินไปด้วยอีกคน ฮโยเองก็คบอยู่กับเลย์เหมือนจะไปได้สวยด้วยเฮ้อจริงๆเลยยัยพวกนี้

"นี่พวกเธอ ขึ้นมานั่งด้วยกันสิ ตัวเล็กครับมานั่งกับเค้าหน่อย" เเบคฮยอนลงมาเรียกพวกเราให้ขึ้นไป เเต่ทำไมเรียกยัยเเทซะน่ารักเลย

"นี่ อย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นนะฉันอาย" แทยอนเดินไปหาเเบคฮยอนเเล้วตีเค้าไปทีนึง พวกฉันเลยลุกตามไปด้วย แปลกที่ขึ้นไปก็เห็นชานยอลกำลังถือกีต้าร์อยู่ เค้าเล่นกีต้าด้วยเหรอ

"ทำไมไม่ไปเรียกฉันบ้างห่ะไอ่เตี้ย แบบนี้เลิกคุยกันเลยดีมั้ย" ซูยองดุดีโอที่นั่งมองเธอตาเยิ้มๆ

"ผมลุกไม่ไหวคร้าบ" เขาตอบเธอเสียงเนือย เมาเเล้วเหรอเนี่ย

"ฉันไม่ชอบคนขี้เมานะ" ซูยองพูด

"ผมไม่ได้เมานะคร้าบบ" ดีโอพูดด้วยสายตาเยิ้มๆ ฉันหาที่นั่งว่างๆเเต่ก็ไม่มีเลย ชานยอลเองก็ไม่ขยับให้ฉันนั่งด้วยเลย เพราะเป็นโต๊ะยาวๆ เซฮุนเลยขยับให้ฉันเเทน

"ตรงนี้" เ-าบอกฉัน ฉันเลยไปนั่งข้างๆเ-า กลายเป็นว่าเซฮุนนั่งตรงกลางระหว่างฉันกับชานยอล

"อ้าวไอ่ฮุนทำไมไม่ให้ผัวเมียเค้านั่งด้วยกันมึงนี่ก็" ซิ่วหมินบอกเซฮุน เเต่เขาก็นิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ช่างเถอะ กูไม่อยากนั่งใกล้ยัยนี่หรอกเดี๋ยวคัน" ชานยอลพูดทำร้ายจิตใจฉันอีกแล้ว ฉันไม่ใช่หมามุ้ยนะอยู่ใกล้เเล้วจะคันอิตาบ้า!...เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย..

"นี่! นายไม่หวงเพื่อนฉันเลยรึไงย่ะ" เเทยอนมองหน้าชานยอลอย่าเอาเรื่อง

"ไม่เลย ฉันจะเเบ่งให้เพื่อนกินยังได้เลย หึ"

"หนอย นายทำไมพูดแบบนี้อ่ะ เพื่อนฉันไม่ใช่ของเล่นนะ!" เทยอนเริ่มโมโห เเบคฮยอนเองก็ฉุดให้เธอนั่งลงเพราะเธอเหมือนเตรียมจะลุกมาเอาเรื่องชานยอล

"ไม่เอาน่า อย่าทะเลาะกันให้เสียบรรยากาศเลยนะ" เลย์พูดให้ทั้งคู่ใจเย็นๆ เเต่ฮโยยอนกับซูยองเองก็ไม่พอใจที่ชานยอลพูดเเบบนั้นกับฉัน

"ช่างเถอะยัยเเท ฉันเองก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะเเบ่งให้เพื่อนกินมั้ย เพราะฉันก็อยากกินเพื่อนของเขาเหมือนกัน!" ฉันพูดออกไปอย่างโมโห ชานยอลไอ่คนไร้หัวใจ!

"ดูก็รู้ คนอย่างเธอหน่ะว่าเเต่เล็งเพื่อนฉันคนไหนไว้ล่ะ?" ชานยอลทำหน้าเหมือนสมเพชฉัน คิดว่าตัวเองเหนือกว่าเหรอ ได้จะเอาให้พูดไม่ออกเลย!

"ไม่น่าถาม ฉันนั่งข้างใครละ?" พูดจบเซฮุนก็หันมามองฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ...

-----------------------------------------