คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : =+=Prequel=+=
....นานมาแล้ว ในดินแดนอันหนาวเหน็บแล้วมืดมิด.......
...........เค้าผู้ถูกเรียกว่า ซาตาน..................
.................ทุกวัน มีแต่ความอ้างว้างและ ว้าเหว่..............
.....................จนเมื่อได้พบกับแสงสว่าง สีทองที่เปล่งประกายนั่น..............
..............................นรกภูมิที่กัดกินจิตใจ ก็กลายเป็นวิมาณ อันแสนอบอุ่น...........
.. .......แต่ซาตาน.....สุดท้าย ก็ต้องอยู่แต่ในความมืด.....ถ้าต้องการแสงสว่างนั่น มีทางเดียวคือต้องย้อมมัน.....ให้เป็นสีดำ..........
~*~ PraY ParT II คำอธิษฐานที่ไม่อาจตอบสนอง~*~
:+:Before that day:+:
วันที่ 2 เมษายน
ก๊อกๆๆ
“หัวหน้าคะ ตื่นได้แล้ว...” เสียงใสของสตรีเคาะประตู้เรียกนาย “7โมงเช้า แล้วค่ะ”
“อะ....อืม......” ผู้ที่ขึ้นว่าเป็นหัวหน้า ซุกตัวลงคลุมโปงกับผ้าห่มหนา หมายจะปิดเสียงรบกวน “ขอต่ออีก 5 ชั่วโมงนะ”
ผลั๊วะ!!
“ หัวหน้า!!!!” แล้วลิมิตความอดทนของลูกน้องสาวก็หมดไป บานประตูไม้เปิดผางออกอย่างรุนแรงพร้อมกับสาวเจ้าเดินเข้าไปกระชากตัวพ่อ หนุ่มขี้เซาลุกจากเตียงพร้อมกับเขย่าตัวให้หายง่วง “บอกให้ชั้นรีบตื่นเพื่อมาปลุก แล้วจะมาขอนอนต่ออย่างนี้ได้ไง ห๊า!!”
“โอ๊ยๆๆ พอแล้วมาจิ ผมตื่นแล้วววว”
พลันร่างสวยก็ปล่อยตัวชายหนุ่มผมดำที่แทบจะกระอักเลือดตายกระแทกกับเตียง แล้วเดินปึงปังไป
“คราวหลังอย่ามาใช้ชั้นปลุกอีกนะ หัวหน้า!”
พอจบคำทิ้งท้ายของมาจิ ลูกน้องคนสนิทที่เดินจากไปแล้ว หัวหน้าหนุ่ม แห่งกองโจรเงามายา คุโรโร่ ก็อมยิ้ม มองตาม
เพราะรู้ดีว่า ถึงมาจิจะพูดแบบนั้น แต่ทุกครั้ง ก็ยอมช่วยเหลือเค้าเสมอ......
.....ช่วยในฐานะของลูกน้อง.....พึงกระทำต่อผู้เป็นเจ้านาย.......
.....และช่วยในฐานะคนที่มีใจให้.......กับคนที่หลงรัก.......
คุโรโร่ลุกจากเตียงหลังใหญ่ เดินไปอาบน้ำ แต่ก็ยังเหลือบมองปฏิทินที่ตั้งอยู่ข้างเตียง
“2 เมษา มะรืนนี้งั้นรึ หึหึ....”
แล้วสายน้ำเย็นฉ่ำที่ไหลเรื่อยผ่านร่างกายที่ร้อนรุ่มพาลให้สงบลง พลันความคิดก็ล่องลอย.......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้....คุโระไปสวดมนต์ที่โบสถ์มาอีกหรอ...”
“อืม...นายไม่ลองมั่งล่ะแฟรงค์”
“ไม่ล่ะ ชั้นไม่ชอบเรื่องพระเจ้าว่ะ”
“ชั้นว่าอย่างนายพระเจ้าก็คงไม่ชอบเหมือนกันว่ะ”
“หนอยยย ปากดีนะเฟร้ยไอโนบุ”
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะร่าทีมีเป็นประจำของแก๊งค์เด็กแมงมุมในนครดาวตก พาลให้ผู้คนชื้นใจในความสุขที่เกิดขึ้นในดินแดนที่ถูกทอดทิ้ง.....
....................พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรด ปกปักษ์รักษาเสียงหัวเราะนี้ไว้ตลอดไปด้วยเถิด.....ความสุขที่แท้จริง.......
และ แล้ว กาลเวลาที่ผ่านไป.....เพราะถูกทอดทิ้ง...เลยต้องขวนขวายเอาตัวรอดด้วยตัวของ เราเอง....ต้องล่าก่อนที่จะถูกล่า....แล้ววันเวลาแห่งความสุข เสียงหัวเราะที่บริสุทธิ์และจริงใจก็ค่อยๆเลือนหาย......
......ทั้งหมดก็เพราะถูกทอดทิ้ง....ถูกพระเจ้าเมินห่าง....คำอธิษฐานที่พร่ำอ้อนวอนทุกคืนวัน....สุดท้าย...ก็ไม่สัมฤทธิ์ผล.......
“ ต่อไปนี้สัญลักษณ์ของชั้นคือ กางเขนกลับหัว เพื่อให้เห็นว่าเราคือผู้ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง เพื่อให้เห็นว่าเราคือผู้ที่ทอดทิ้งพระเจ้า!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กริ๊ง...กริ๊ง.....
เสียงกระดิ่งประตูร้านน้ำชาดัง ชายร่างสูงผมสีส้มเข้มก้าวเข้าไปทักผู้ที่นั่งจิบกาแฟรออยู่ก่อน
“ไง รอนานมั๊ยหัวหน้า” ดวงตาสีน้ำตาลเล็กหรี่ ส่อแววเจ้าเล่ห์กราดมองบุคคลที่ตนเรียกว่าหัวหน้า
......ปล่อยผมลงยุ่งๆแบบนี้ น่ารักไม่เลวนิ หึหึ.....
“บอกว่าอยู่ข้างนอกให้เรียกคุโรโร่ ฮิโซกะ”
“อ่า...โทดทีๆ หึหึ”
“ของที่สั่งล่ะ”
“ เดี๋ยวซี่..” ว่าปรามก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับ หนุ่มผมดำ พลางจ้องเข้าไปในดวงตานิลกาฬเข้าคู่ “ใจคอจะไม่ให้ชั้นพักเหนื่อยก่อนเลยรึไง”
“ก็รีบส่งของมาแล้วนายจะนั่งพักนานแค่ไหนก็ตามใจนาย ชั้นมีธุระต่อ” พูดพลางหลบตา....อยู่ต่อหน้าหมอนี่แล้วพาลเสียววาบชอบกล...
“เย็นชาจริงน้า...” แล้วก็แกล้งถอนใจ “แต่ก็สมเป็นนาย..เอ้านี่ของ....”
แล้วนักมายากรหนุ่มก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆให้ คุโรโร่รีบคว้าแล้วรีบลุกออกไปทันที โดยไม่สนใจฟังเสียงล่ำลาอะไรกับอีกฝ่ายเลย
‘ อยู่กับมันแล้วขนลุก โว้ยยยยยย ”!! ‘
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันที่ 3 เมษายน
ก๊อกๆๆ
“หัวหน้าคะ ตื่นได้แล้ว...” เสียงใสของสตรีเคาะประตู้เรียกนาย “7โมงเช้า แล้วค่ะ”
“อะ....อืม......” ผู้ที่ขึ้นว่าเป็นหัวหน้า ซุกตัวลงคลุมโปงกับผ้าห่มหนา หมายจะปิดเสียงรบกวน “ขอต่ออีก 5 ชั่วโมงนะ”
โป๊ก!!
“ โอ๊ยย...ชิซึคุ ไม่ถึงกับต้องเอาเดเมจังฟาดหัวก็ได้ มันเจ็บมากนะ” คุโรโร่น้ำตาเล็ด กุมหัวที่ถ้าอีกฝ่ายเห็นเราเป็นศัตรูมีหวัง ได้ตายเลือดกลบคาเตียง
“ก็ มาจิบอกว่าถ้าหัวหน้าไม่ยอมตื่นให้เอา เดเมจังเขกหัว” ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตดูไร้เดียงสา ทำให้ตัวผู้เสียหายกล่าวโทษไม่ลง
หนอย...ยัยมาจิ...สลัดรักแล้วแก้แค้นรึ
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ หัวหน้า”
“อืมๆ”
แล้วสายน้ำเย็นชื่นก็พาใจให้ล่องลอยไปไหนต่อไหนอีกครั้ง
"อธิษฐาน ผมชอบจะอธิษฐานครับ ภาวนา ผมชอบภาวนาเช่นกัน ก้อ การภาวนาเพื่อบรรลุในคำอธิษฐานเป็นสิ่งที่เผ่าผมต้องทำนี่นา"
เด็กชายตัวน้อยผมทองต้องแสงสุริยาวาว เอ่ยตอบคำถามที่ชายหนุ่มซึ่งนั่งบนท่อนไม้ข้างๆได้ถามไปเมื่อครู่
" แล้วถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่เผ่าเธอต้องทำล่ะ" ชายร่างสูงที่ปกปิดด้วยอาภรณ์ยาวมิดชิดยังคงถามเรื่อยเปื่อยต่อไป อันที่จริงเค้าก็ไม่ได้ใส่มากนักหรอกเพียงแต่ชวยคุยเรื่อยๆเท่านั้นเอง
" นั่นสินะครับ แต่ยังไงๆผมก็ชอบ เวลาเราอธิษฐานเราย่อมอธิษฐานเพื่อขอสิ่งที่เราอยากได้ ทำให้เรามีสุข เพราะงั้นผมคิดว่ามันเป็นสิ่งดี ยังไงๆก็ชอบครับ" ถึงแม้คำพูดจะออกเข้าใจยากตามประสาเด็กแต่กระนั้นก็ยังเข้าใจในความหมาย ร่างสูงหันมามองหน้า เด็กน้อยที่เล่นกับกระรอกที่เพิ่งคลานเข้ามาใกล้
"แสดงว่า ไม่เคยผิดหวังต่อคำอธิษฐานสินะ"...........
บทสนทนาที่ดูออกจะไร้สาระในยามนั้น กลับ ตราตรึงอยู่ในจิตใจเค้าในทุกวันนี้
คำพูดของเด็กน้อยที่ติดเค้าแจ ยามที่ได้แฝงตัวอยู่ในเผ่าคูลท์ เด็กน้อยที่ใสสะอาด บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และ งดงาม
เด็กน้อยที่เค้าทำให้แปดเปื้อนไปด้วย ความมืดมิดแห่งบ่วงแค้น และ ความมืดมิดของความเหงา ตัวคนเดียว
เจ้าหนูคนนั้นจะเป็นไงบ้างนะ......พรุ่งนี้ก็จะได้รู้....
ถ้ากลับมาสว่างไสว เค้าก็จะดับมันให้มืดมิด จะย้อมสีดำบนความขาวสะอาดนั่น....
แต่ถ้า ยังคงมืดมน.....เค้าก็จะยิ่ง ฉุดแขนบางนั่น ให้จมดิ่งสู่ความเลวร้าย ให้ยิ่งดำมืดยิ่งกว่าเดิม....
จะ ไม่ยอมปล่อย เด็กคนที่ทำให้เค้า คุโรโร่ คนนี้เฝ้าหลงใหล ได้ไกลห่างออกไป จะต้องทำให้เจ้าหนูนั่นอยู่ที่ๆเดียวกับเค้า....เป็นของเค้า...ตลอดไป...... .
...........................ตลอดไป............................
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันที่ 4 เมษายน
“วันนี้แล้วสินะ.....”
ดวงตาสีรัติกาล ทอดมองร่างบางภายใต้ผืนผ้าห่มหนา
เส้น ไหมสีทองนั่นยังคงเป็นประกาย และ พริ้วลื่นเหมือนเมื่อก่อน ใบหน้า ผิวพรรณยังคงขาว เนียนไม่ต่างจากตอนยังเล็กๆนั่น ริมฝีปากสีลิ้นจี่ นั่นก็ยังคงน่าลิ้มลองเช่นเคย และดวงตาปิดสนิทนั่นพอเปิดออกมา ก็จะยังคงเป็นสีมรกตน้ำงามอยู่แน่ๆ
“หึหึ.....อีกไม่นาน....เจ้าหนู....อีกไม่นาน....เธอก็จะกลายเป็นของชั้น......ของขวัญสุดพิเศษของชั้น กำลังรอเธออยู่...”
แล้วร่างสีดำทั้งร่างก็หายวับ ก่อนจะเสียงมือถือจะดัง แล้ว ร่างงามจะรู้สึกตัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไงหัวหน้า อ๊ะ ไม่สิ คุโรโร่”
“อย่าทำตัวน่าหมั่นไส้ได้มั๊ย ฮิโซกะ”
“จ้าๆ อย่าเย็นชากันนักสิ ว่าแต่ของนั่น....”
“เอาไปให้คนอื่นแล้ว...”
“ผู้ใช้โซ่สินะ....หึหึ สเป๊คนายนี่ไม่เลว...แต่บริสุทธิ์อย่างนั้น จะเหมาะกับนายเร้อ..”
“ชั้นถึงพยายามทำให้แปดเปื้อนไงล่ะ เหมือนชั้น.....”
“หึหึ สมกับเป็นนายจริงๆ คุโรโร่ ซาตานผู้หันหลังให้พระเจ้า.....”
.. .......แต่ซาตาน.....สุดท้าย ก็ต้องอยู่แต่ในความมืด.....ถ้าต้องการแสงสว่างนั่น มีทางเดียวคือต้องย้อมมัน.....ให้เป็นสีดำ..........
+END+
ความคิดเห็น