[หอพักนี้รักล้นจายยยยยยย]

ลำดับตอนที่ #1 :

ณ โรงเรียนนาราวิทยาลัย

   “ง่ำๆ...ง่ำ...แจ็บๆ...”

   “สวบ...กรวบๆ...แจ็บ...”

   “ง่ำๆ...ร่อยๆ...กินมะ...”

   “เหรอจริงปะ...ง่ำๆ...แจ็บๆ...มาชิมหน่อยดิ...”

   “ได้ๆ...ง่ำๆ...เอารสไรอะ...”

   “เฮ้ย!...พวกแกจะคุยจะกินกันก็เบาๆหน่อยได้ไหม  please  ขอร้อง รำคราญอะ!  เข้าใจบ่  เสียเวลาดูไมค์สุดหล่อหมด”เซ็งจริงเลยมันจะมากคุยอะไรตอนท่อนที่ไมค์ร้องฮะ ทีตอนท่อนของกอล์ฟทำไมไม่พูดกันนะ...เซ็งวุ้ย

   “ใจร้ายอะ  มาว่าเค้า  ทำไมอะสาลี่”เบอรี่พูดพร้อมกับทำหน้าเมื่อลูกแมว เพื่อเรียกร้องคะแนนสงสาร

   “ไม่ต้องมาอ้อนเลย  ไปแบ๋วกับไอ้แพรโน่น”ฉันพูดทันที 

และแล้วควาบเงียบอันสงบสุขก็บังเกิดกับฉันสักที  ที่นี้ฉันจะได้ดู One By One ได้อย่างสะดวกใจสักที...

   “ฮือๆ...ฮือๆ...แง้...แง้ๆ...”ใครร้องไห้วะกำลังเคลิ้มๆกับความหล่อของไมค์อยู่นะเว้ย

   “ไอ้สา...ฮือๆ...แอล...แอลตายแล้วอะ...แอลตาย แกได้ยินไหมว่าแอลตายแล้ว”ไอ้กีวี่ร้องไห้อย่างกะญาติเสีย

   “ทำอย่างกะไม่เคยดู  เห็นดูทีไรก็เขื่อนแตกทุกที”ฉันจะบ้าตาย  ดูพวกมันทำกับเพื่อนที่น่ารักน่าถะนุถนอมของมันแบบที่ได้ไง(แน่ใจว่าใช่??)

   “ไปนั่งเล่นที่ห้องชมรมดีกว่า”ไอ้เบอรี่แกจะนอนอีกแล้วเหรอ  เชื่อไหมว่าถ้ามันชวนไปห้องชมรมเมื่อไรแสดงว่ามันจะนอนแล้ว เพราะว่าห้องชมรมของมเราเป็นชมรมการแสดงซึ่งทางโรงเรียนสนับสนุนเป็นอย่างมากทำให้มีการติดแอร์เพื่ออำนวยความสะดวกในการซ้อมของนักแสดง  แต่ตอนนี้ยังปิดเทอมอยู่อาทิตย์หน้าถึงจะเปิด เลยบ่มีไพ่หน้าไหนมาซ้อมกัน  อ่ะๆอย่างงนะว่าพวกฉันจะเข้าไปได้ยังไง  มีท่านสาลี่อยู่ทั้งคนต้องเข้าได้อยู่แล้วเพราะว่าฉันเป็นประธานชมรมนะสิ  เพราะสวยถึงได้เป็นนะเนี่ย  เชื่อมะ...

   “~ประกาศ น.ส. สาวิตรี รัตนพโยธา  น.ส.บราลี พินวงศ์ น.ส.พราณี  สาธิตศาสตร์  และ               น.ส. เวณิกา  ธรรมสิทธิ์ โปรดมาพบท่านผู้อำนวยการที่ห้องประชุมที่1 อาคาร 2 ด่วนค่ะ~”

   “แกว่าไหมกีวี่ชื่อที่เค้าประกาศนี่คุ้นๆเนอะเหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนอะ”เบอรี่ถาม

   “ฉันก็ว่ามันคุ้นๆนะ”อันนี้ฉันเอง

   “ทำไมจะไม่คุ้นละก็นั้นมันชื่อของพวกเราเองอ่ะ”ลูกแพรตอบพร้อมกับกินขนมอย่างสบายใจ

   “งั้นเราก็ต่อไปอะดิ”เบอรี่พูดแล้วทำหน้าอย่างกะวิญญาณจะออกจากร่างให้ได้

ไม่ต้องงง ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องคล้องใจ ว่าทำไมเราเป็นอย่างนี้ ไม่มีคำอธิบาย บอกได้คำเดียวว่า...พวกเราเป็นพวกความรู้สึกช้า

 ณ ห้องประชุม

   “ทุกคนมาครบแล้วนะ”ท่านผ.อ.ถาม

   “ยังไม่ครบค่ะ”พวกเราสี่คนพร้อมใจกันตอบมาก

   “อย่ากวนนะยัยพวกตัวแสบทั้งหลาย”

   “โธ่แม่หนูม่ายได้กวนนะ”ลูกแพรตอบแม่แบบกวนบาทามากเลยละ  ไม่ต้องงงนะท่านผ.อ.เป็นแม่ของไอ้แพรมัน พวกแม่ๆของฉันนะเป็นเพื่อนกัน  พวกฉันเลยสนิทกันตั้งแต่เด็ก  สนิทมากจนรู้แม้ประจำเดือนมากันกี่หยด (เวอร์โคด)

   “มีไรเหรอค่ะคุณน้า”ฉันเอง

   “ไม่มีอะไรมากหรอกจ้ะ แค่มีอะไรจะมาฝากดูแลแค่นั้นเอง”

   “อะไรอ่ะค่ะ”ไอ้กีวี่ถาม

   “เข้ามาได้เลยจ้ะ”คุณน้าพูดเหมือนเรียกใครเข้ามา

   “แอ็ด...”เสียงประตูสยองขวัญได้ใจมากเลยค่ะ

และฉันก็ได้พบกับ...

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

    

มาอัพแล้วนะฮับ  หลังจากที่คุยไว้นาน