คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HOST NO.4
ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่าเนื่องจากห่างหายไปนาน ฟีลอาจจะเพี้ยนๆ แต่ตั้งใจเขียนค่ะ จริงๆกะจะรีไรต์เพราะแต่ละตอนมันสั้นไป แต่ไปๆมาๆทำไม่ได้ ก็แค่ปรับคำพูดแค่เล็กน้อย ช่วยติด้วยนะจ้ะ
HOST NO.4
ชายหนุ่มนั่งขยับตัวอย่างอึดอัดภายใต้ความมืดที่จะมีเพียงแสงหลากสีสาดวูบวาบมาเป็นบางครั้ง ความประหม่าและความขัดเขินทำให้เขาอยู่ไม่นิ่ง
“ไอ้แกง นิ่งๆสิว่ะ”
เสียงหวานของริทดุรุ่นน้องที่มาด้วยกันทั้งที่ไม่ได้หันมามองเลยด้วยซ้ำ พลางสอดส่ายสายตามองหาคนที่เขาต้องการจะเจอ....แต่ก็ไม่มี.....นี่มันจะชั่วโมงแล้วนะเฟ้ย รู้ไหมว่ารอนานๆมันหงุดหงิด
“ผมไม่ไหวแล้วนะพี่ พี่มาทำอะไรที่นี่กันแน่” รุ่นน้องเลิกสนใจสายตาสาวๆป้าๆที่มองมาเป็นระยะ ตั้งคำถามกลับไปทันที โธ่ ไม่น่ามาเลยไอ้แกงเอ้ย
“ก็....” คราวนี้ริทเป็นฝ่ายอึกอัก นั่นสิ เขามาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย มารอผู้ชาย? เนี่ยนะ คิดได้ดังนั้นหน้าหวานก็ขึ้นสีน้อยๆ พลางหดตัวจมลงไปในเบาะนุ่มๆ คิดทบทวนได้สักพักก็ตัดสินใจจะไม่ตอบคำถามแต่จะชวนรุ่นน้องกลับเลยดีกว่า “...คือ.....”
“พี่รออยู่นี่นะ ห้ามไปไหนเลย” สิ้นเสียงเด็กหนุ่มก็วิ่งตามทางสลัวไปด้านหลังโดยไม่ฟังคำทัดทานอะไรทั้งสิ้น
“แกง ไอ้แกงโว้ย จะไปไหน กลับมาก่อน”
“หายไปไหนว่ะ” แกงส้มขยี้หัวตัวเองอย่างขัดใจจนผมยุ่งไปหมด
เร็วชะมัด.... ถ้าไม่ใช่เพราะหางตาเขาเหลือบไปเห็นคน ‘คุ้นเคย’ ที่มองแค่แวบเดียวก็ทำให้ใจเต้นแรงได้ แล้วสองขาก็สั่งให้วิ่งตามมาเขาก็คงไม่ต้องมายืนเซ็งอยู่แบบนี้ ตรงนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน คงจะเป็นส่วนด้านในของร้านสินะ
“โอ๊ะ...” แรงผลักด้านหลังทำให้เขาถลาเอาหน้าแนบเข้ากับกำแพงแข็ง เมื่อได้สติก็รีบหันหลังกลับมา และต้องนิ่งค้างเมื่อได้พบกับ….
“ตามกูมาทำไม”
......คนที่คุ้นเคย….. ยืนกอดอก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ชายหนุ่มร่างสูงแสดงท่าทีจริงจังจนเขาลอบกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง
ใช่จริงๆซินะ
“แล้วป้านั่นไปไหนแล้วล่ะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามไปแบบนั้น เพราะที่เขาเห็นเมื่อคราวแรก คนร่างสูงตรงหน้ากำลังโอบรัดอยู่กับสาวแก่คนหนึ่งซะแนบแน่น ชิ...
“ยุ่ง”
คนถูกว่าทำตาโตอย่างตกใจ มึงนี่มัน...... “ไอ้ปากเสีย มึงเนี่ยนะเหอะ หน้าตาก็ห่วย นิสัยยังจะห่วยอีก”
“ถ้าฉันมันห่วย.....” ร่างสูงขยับแนบชิดกับคนตรงหน้า มือที่พักอยู่ที่อกแกร่งคลายออกไปวางที่ผนังแข็งข้างหนึ่ง แถมยังลดระยะห่างระหว่างกันให้น้อยลงไปอีก ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้เรื่อยๆ ประกายตาวิบวับเหมือนสั่งให้อีกคนนิ่งค้างถูกตรึงอยู่กับที่ ลมหายใจเป่ารดใบหน้าหวานจรดใบหู เอ่ยคำกระซิบ
“แล้วคนที่ขโมยจูบฉันไปเนี่ยจะเรียกว่าอะไร”
คนถูกปรามาสว่าเป็นโจรขโมยจูบแม้ในใจจะนึกโกรธมากเพียงไหนก็ไร้แรงจะต่อสู้ ใครจะไปทำได้ละหะ เขาคิด ในเมื่อมีลมหายใจร้อนรินรดต้นคอเขาอยู่แบบนี้ ไม่ล้มไปนอนวัดพื้นก็เก่งแล้ว!!
“เฮ้ยยย ไอ้ฮั่น”
ร่างสูงขยับตัวออกทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก แต่คุณโจรยังได้แต่ยันมือสองข้างไว้กับผนัง พลางกัดปากไว้ซะแน่น เมินไปด้านอื่นเพราะรู้สึกร้อนที่ใบหน้า
“ปล่อยนะ ปล่อยๆ” เมื่อเห็นว่าคนที่จูงข้อมืออยู่กำลังตกใจ ร่างเล็กก็เริ่มดิ้น แผดเสียงสู้ท่าเดียว
“ใครเนี่ยพี่โน่” เสียงฮั่นที่เอ่ยถามทำให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกสองคนที่ยืนอยู่
“แกงส้ม” พอข้อมือเล็กถูกปล่อยเป็นอิสระ เจ้าของก็พุ่งเข้าหารุ่นน้องทันที
“อ่อ นี่ริทน่ะ ว่าแต่แกเถอะพาใครเข้ามา”
“ไม่ได้พามา เขามาเอง”
“ไอ้...” เสียงแกงส้มกล่าวลอยๆทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองหน้า พลางกอดอกขมวดคิ้ว องศาแบเมื่อไม่กี่นาทีนี้เป๊ะๆ สายตาเชือดเฉือนถูกส่งไปให้แกงส้มแปลความได้ว่า....ถ้านายพูดอะไรไม่เข้าท่า จะได้โดนแบบเมื่อกี้แน่....
“ทำอะไรกันอยู่ว่ะฮะ ไม่รู้หรือไงว่าอาร์แม่งจะโดนรุมทึ้งแล้ว.......อ้าว แล้วสองคนนี่ใคร”
ทั้งโตโน่และฮั่นหลีกทางให้ผู้จัดการหนุ่มมองเห็นคนแปลกหน้าทั้งสองได้ถนัดตา
“เด็กนะครับ ไม่รู้ใครใช้ให้มา เห็นจะโดนลูกค้า เอ่อ วุ่นวาย ก็เลยดึงมาหลบข้างใน” โตโน่ตอบในส่วนของตนเอง ทำให้ ‘เด็ก’ ที่ถูกกล่าวถึงไม่พอใจคำที่ถูกเรียก แต่พอได้ยินเหตุผลว่าทำไมถึงถูกดึงมาข้างหลังนี่ก็แอบยิ้มเล็กๆ
“ส่วนนี่โจรครับ ไม่รู้จะเข้ามา ‘ขโมย’อะไร”
“อะไรนะ โจร” สามเสียงประสานทั้งริท โตโน่ บี้
“ครับ” ฮั่นรับ พลางยกยิ้มกวนประสาทหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า ที่ถูกคำว่าขโมยที่ฮั่นจงใจเน้นเสียงเล่นงานซะหน้าร้อนอีกรอบ เพราะมันชวนให้คิดถึงเรื่องที่ตนเองเป็นจอมโจร ขโมยจูบ นั่นจริงๆ
“แกงส้มนายเข้ามาทำอะไร ไม่ใช่นะ น้องผมไม่ใช่คนขี้ขโมย” ริท
“หะ เด็กอย่างนายนี่มีน้องเป็นขโมยหรอ” โน่
“ก็บอกว่าไม่ได้ขโมย” ริท
“ฉันจะแน่ใจได้ไงว่าน้องนายไม่ใช่ขโมย” บี้
“แกงส้มไม่ใช่ขโมยเว้ย” ริท
“ถ้าน้องนายขะ....” โน่
“โว้ยยยยยย เลิกพูดซะทีได้ไหมไอ้คำว่าขโมยเนี่ย” โจรหน้าหวานตะโกนสุดเสียง เพราะทนอึดอัดกับคำต้องห้ามนั้นไม่ไหว เสียงลมหายใจถี่ๆตามแรงอารมณ์ค่อยๆถูกปรับลง
“ผมไม่ได้เป็นขโมยจริงๆนะครับ คุณคนนี้เขาเข้าใจผิด...” แกงส้มเอ่ยเสียงนุ่มกับบี้ เปรยหางตาไปทางฮั่นเล็กน้อยเมื่อพูดประโยคหลัง
“เห็นไหมว่าว่าแกงส้มไม่ใช่ขะ... เอ้ยย ไม่ได้ทำ” ริทเอ่ยสมทบ และหยุดปากตัวเองได้ทัน ใครจะเชื่อว่าเวลาแกงส้มโมโหนี่ร้ายใช่ย่อย
“พวกเราจะมาสมัครงานต่างหากละครับ”
“ใช่ครับ สมัคร หา.....” ริทเหวอ เมื่อประมวลผลคำพูดตามรุ่นน้อง
“คือ เราอยากมีรายได้เสริมนะครับ แล้วที่นี่ก็น่าสนใจ พี่รับเราสองคนด้วยนะครับ”
“เราสองคน” ริททวนคำแกงส้มเสียงสูง
“อืม เรื่องนี้พี่ขอคิดก่อน เอาเป็นว่าตอนนี้ไปช่วยอาร์มันก่อนเถอะ”
“น่ะๆ วันนี้อะไรๆก็พี่อาร์ ฮ่าฮา” โตโน่เอ่ยแซวบี้ แล้วต้องรีบหลบฝ่าเท้าบี้ที่วิ่งตามออกไปแทบไม่ทัน
“คิคิ” ริทหัวเราะอย่างชอบใจ ไม่รู้ว่าชอบที่เห็นคู่รณีอย่างโตโน่จะโดนถีบ หรือชอบมุมกวนๆของคู่กรณีกันแน่
ฮั่นมองใบหน้าด้านข้างของแกงส้มที่จงใจหลบเขาอย่างพินิจ โดนไปขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ยังจะกล้าอยู่ต่ออีกหรอ ใครจะไปเชื่อว่าจะมาสมัครงานเฉยๆ
.....เฮือก......
ฮั่นต้องสะดุ้งเพราะคนที่เมินหน้าหนีกลับหันหน้ามาหาเขาอย่างไว พลางส่งรอยยิ้มสุดแสนจะกวนมาให้ แถมด้วยยักคิ้วข้างหนึ่งอีก
“แล้ว – เจอ - กัน” ริมฝีปากบางขยับคำพูดแบบไร้เสียงส่งมาที่ร่างสูง จนคนรับสารต้องขมวดคิ้ว เขาหันหลังกลับเพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่กลับหยุดยกยิ้มให้กับความร้ายของใครบางคนไม่ได้ อารมณ์ตื่นเต้น ท้าทายแบบนี้ห่างหายจากเขาไปนาน ทำให้รู้สึก...สนุก
“หึหึ ได้ ..... แล้วเจอกัน...... นายโจรหน้าหวานตัวแสบ”
ความคิดเห็น