คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : HOST NO.3
HOST NO.3
อุณหภูมิในร่างถีบตัวสูงขึ้นอย่างน่าตกใจ มือของเขาขยุ้มชายเสื้อของคนตรงหน้าไว้แน่น ความรู้สึกหวาบหวิว ดุดันในคราวเดียวกัน ฝ่ามือหนาประครองใบหน้าเขาให้อยู่ในองศาอันดูดดื่ม ร้อนแรงมากขึ้น มากขึ้น มากซะจนน่ากลัวจะหยุดหายใจไปเลยจริงๆ
“แกง...”
“แกง....แกงส้มมมมมมม”
“หะ ไรว่ะริท”
“เรียกตั้งนาน เอาแต่กัดปากตัวเองอยู่ได้”
เขาสะดุ้งเมื่อเข้าใจสิ่งที่เพื่อนรุ่นพี่พูดขึ้นมา รู้สึกได้ถึงรสคาวเลือดในปาก....เขากัดปากตัวเองจริงๆด้วย...ใจเต้นตึกตึกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ภาพมันฉายชัดซ้ำๆอยู่ในหัว เหมือนกดรีเพลย์เป็นล้านๆรอบ ความรู้สึกก็ยังคงอยู่แม้ไม่ได้พยายามนึกถึงเลยสักนิด.....เป็นบ้าอะไรว่ะฮะ ทำเป็นสาวน้อยแรกรุ่นเพิ่งเสียจูบแรกอะไรอย่างนั้นทั้งๆที่จูบกับใครๆมาก็เยอะ แต่ไม่เคย ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะให้ความรู้สึกได้อย่างคนๆนี้…
“น่าน เงียบ เงียบ โว้ เป็นอะไรของเอ็งหา”
“ก็...ช่างมันเหอะน่า แล้วมาทำไมเนี่ย”
“ยังมีหน้ามาถามอีก เมื่อคืนใครทิ้งริทไว้ที่ผับ” ทิ้ง? นั่นไงล่ะ เมื่อคืนเขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากลับถึงห้องได้ยังไง นับประสาอะไรจะไปนึกถึงริท
ปกติริทไม่เคยเที่ยวผับ ตรงข้ามกับเขาที่ใช้เวลาอยู่ในนั้นพอๆกับอยู่บ้าน และในเมื่อริทเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆก็เป็นเขาเนี่ยละที่คะยั้นคะยอให้รุ่นพี่คนสนิทมาเปิดหูเปิดตา
“ก็ฝากนิกไปส่งแล้วไง”
“ไม่รู้ล่ะ รู้ไหมว่าลำบากมาก แถมต้องไปเจอกับ...”
“กับอะไร” แกงส้มกอดอก เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างจับผิด
“ก็ ก็...ช่างมันเหอะ”
“.....”
“เออ แกง แกเคยไปโฮสต์คลับป่ะ” หนุ่มรุ่นพี่ถามขึ้น พยายามทำเสียงให้ฟังดูเป็นคำถามลอยๆ ที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร
“จะไปทำไม? มีแต่สาวแก่ๆทั้งนั้นที่เข้าไปน่ะ”
“ก็...แค่อยากรู้ว่าคนแบบไหนที่ทำงานแบบนั้น”
“มันก็ไม่แน่ เขาอาจจะมีเหตุผลตะ.... อะไรนะ เดี๋ยวนี้สนใจโฮสต์หรอ ปกติมีผู้ชายมาจีบก็เห็นถีบเค้าทิ้งไปหมดนี่”
“ป๊าววว”
“เสียงสูง”
“ป่าว”
“ต่ำไป บอกมาดีๆ”
โว๊ะ นั่นก็สูงนี่ก็ต่ำ จะให้บอกยังไงว่ะว่าอยากไปเจอหน้าไอ้หมอนั่นอีกอ่ะ เอ๊ะ เราคิดอะไร ไม่ได้อยากเจอๆ อยาก...อยากไปแก้แค้นต่างหากล่ะ… หนุ่มรุ่นพี่คิดแถอย่างสีข้างซิบๆ
“ก็....อยาก...อยากลองทำข่าวไง ทำข่าวน่ะ เอา..เอาไว้สมัครงาน ก็รู้นี่ว่าริทเรียนมาทางนี้”
“.....” มีพิรุธชัดๆ แกงส้มคิดในใจ อย่างริทเนี่ยไม่ต้องทำอะไรแบบนี้เพื่อหางานหรอก
“ตกลงนะ ปะ เปลี่ยนชุด!!”
“กรี๊ดดด หล่อจังเลยอ่ะค่ะน้อง”
“แหม คมขนาดนี้ บาดใจพี่ไปหมดเลย รับผิดชอบด้วยนะคะ”
“นี่น้อยๆหน่อย เดี๋ยวน้องเขาเขิน อร๊ายยยยย”
ผู้จัดการหนุ่มอมยิ้มเล็กๆเมื่อเข้ามาได้ยินเสียงบรรดาลูกค้าสตรีในร้าน หึหึ นี่เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย? วันนี้เขาโทรมาบอกไอ้โน่ว่าจะเข้าสายหน่อย มันจะไม่เป็นอย่างนี้เลยถ้าเขาไม่มัวแต่คิดเรื่องของไอ้บ้านั่น พอจะข่มตาหลับก็มีแต่หน้ากวนตีนของมันลอยเข้ามาๆ ไหนจะประโยคที่ได้ลั่นออกไปแล้วอีก ให้ตายเหอะ อยากจะกลับคำพูดจริงๆ.....เกิดมาไม่เคยต้องเสือกเรื่องของใครเท่านี้เล้ยยยย
“ไงพี่ มาช้าเนอะ” บี้หันไปยิ้มบาง “ก็โทรบอกแล้วไง พี่นึกว่าแกซะอีกที่อยู่บนเวที ไอ้ฮั่นหรอกหรอ”
“อ๋อ หึหึ พูดไปพี่คงไม่อยากเชื่อ”
“อะไรของแกไอ้โน่ ไปๆ ทำงาน” เขาส่ายหัวโบกมือไล่เซียนเกมที่ทำหน้ามีเลศนัยแปลกๆ หันหลังสาวเท้าไปยังบาร์ เพื่อทำหน้าที่ปรุงเครื่องดื่มเช่นเคย
“สวัสดีครับ”
“อือๆ” บี้ตอบรับเสียงทักทายของฮั่นที่เฝ้าบาร์อยู่และถอยออกไปทำหน้าที่ดูแลลูกค้าทันทีที่เห็นเขา
หะ เมื่อกี๊ ฮั่นงั้นหรอ
แล้วบนเวทีนั่น........
ผู้จัดการหนุ่ม พลิกตัวอย่างช้าๆ สายตาจ้องตรงเป๋งไปที่เวทียกระดับ ลูกค้าเรียกได้ว่าทั้งหมดของร้านยืนออกันอยู่หน้าเวที ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดราวกับกลับไปเป็นเด็กสาวพบนักร้องที่ตนเองคลั่งไคล้
“กรี๊ดดด จบแล้วหรอคะ เล่นต่อสิ”
“ครับ แหม อย่าใจร้อนสิครับ...”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นบนเวที ติดที่มันจะอ้อนๆมากกว่าครั้งไหนๆที่เคยได้ยิน ตาเรียวๆเบิกกว้างขึ้นมากกว่าเดิมด้วยความตกใจ
“มีคนกวนประสาทคนนึงบอกว่าผมน่ะเป็นลิง....”
สองตาของเขายังถูกตรึงอยู่ที่เดิม...... หุ่นแมนๆเต็มไปด้วยมัดกล้าม ใส่เสื้อสีขาวสะอาดตา ยีนส์สีดำเข้มกับรองเท้าผ้าใบช่างดูเข้ากันได้ดีกับกีตาร์คู่ใจของเจ้าของ
“ผมก็ว่าจริง.... แต่เป็นลิงจั๊กๆ รักจริงๆนะครับ” พูดจบเจ้าตัวก็ยิ้มเท่ ส่งประกายตาวิบวับผ่านแว่นตากลมแฟชั่นที่ทำให้เขาดูเป็นแบดบอย...แต่น่ารักและขี้เล่นในคนๆเดียวกัน
“กรี๊ดดดดดดด”
“เป็นไงพี่ อึ้งเลย บอกแล้วว่าต้องเห็นเอง” เขาหันขวับไปมองโตโน่นี่เองที่มายืนเบียดข้างๆ อึ้ง.... คิดมาได้ไอ้โน่ แค่อึ้ง มันน้อยไปนะ!! คนบนเวทียังพูดหยอกล้อมุกอื่นๆต่อไปแต่เขาไม่ได้สนใจฟังแล้ว
“นี่มึง..... ไอ้อาร์.....”
ความคิดเห็น