คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มันอาจจะใช่รัก2
มันอาจจะใช่รัก2
งานเลี้ยงฉลองเปิดตัวนักร้องกลุ่มใหม่เต็มไปด้วยรุ่นพี่ร่วมค่าย ที่ตั้งใจมาแสดงความยินดีกับน้องใหม่ทั้งสาม แคน ฮัท และแกงส้ม.......
มีเพียงเขาที่ยังหงุดหงิดในใจ อารมณ์ไม่สนุกเกิดขึ้นมาซะงั้น มันแบบ..... รำคาญหัวใจ ฮึ่ยยย เอาเข้าไป ใกล้กันนะ ชิดเข้าไปอีกสิ โธ่เอ๊ยย….
“แกง”
“หะ ว่าไงพี่แคน”
“กินสิกิน จ้องอยู่ได้ ทำไม หึงหรอ” หนุมหน้ามนเอ่ยแซวรุ่นน้อง พร้อมบุ้ยใบ้ไปทางพี่ชาย พี่ใหญ่ใจดีที่เป็นที่รักของทุกคน....ก็ทุกคนจริงๆล่ะ โดยเฉพาะตอนนี้ถูกรายล้อมไปด้วยพี่สาวน้องสาวร่วมค่าย รุมขอถ่ายรูปคู่กันใหญ่ มันอาจจะน่าหงุดหงิดจริงๆน่ะล่ะ ก็ในเมื่อพี่ชายที่ว่า ทำหน้าระรื่น ยิ้มแป้นแล้นแก้มจะแตก.....ไหนว่าปลีกเวลาทัวร์คอนเสิร์ตมาฉลองให้น้องชายคนสนิทอย่างแกงส้มมันไง?
“ตลกแล้วพี่ เออๆ กินก็ได้” เด็กหนุ่มจิ้มกุ้งเผาตัวโตเข้าปากเคี้ยวอย่างมีอารมณ์....ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่ผีทะเล ไหนล่ะไหน บอกว่าจะมาฉลองเปิดอัลบั้มของน้อง เหอะ มาเช้คเรตติ้งตัวเองล่ะสิไม่ว่า.....กุ้งเนี่ย พี่กินไม่ได้ใช่ไหม ดี กินมันเข้าไปๆเคเอส เอาให้มันสะใจ ให้มันเอียนไปข้างหนึ่งเลย
“ฮูว์”
“หลุดรอดมาได้แล้วหรอพี่” ทันทีที่พี่ชายทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างแกงส้มฮัทที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากพูดขึ้นมั่งอย่างคนที่รู้ อะไรๆ มากที่สุด
“หน้าตาดูมีความสุข”
ฮั่นได้แต่ยิ้มรับคำทักทายของฮัทและแคนเขินๆ ก็แหม สาวๆเขาขอถ่ายรูป สุภาพบุรุษที่ดีก็ไม่ควรจะขัดเนอะ ชายหนุ่มหันหน้าไปมองน้องชายคนสนิทที่เอาแต่กินเอาๆ แบบสนใจเขาเลยสักนิด นี่เขามาแสดงความยินดีด้วยนะ สนใจกันหน่อยไม่ได้หรือไง
“แกง อร่อยมั้ย”
“.....” คนถูกถามไม่ตอบ คว้าส้อมจิ้มลงกุ้งตัวหวานฉ่ำอย่างแรงดัง เคร้ง ก่อนจะลากเข้าปากเคี้ยว
หือ ฮั่นเริ่มคิ้วกระตุกด้วยความไม่พอใจเล็กๆ ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมาทันที ไม่สน แถมทำเมินอีกเนี่ยนะ ไอ้น้องชาย
“อร่อยมากใช่มั้ย กุ้งนะ”
“หึ ก็ใช่”
“........”
“พี่รู้มั้ย ผมน่ะชอบกินกุ้งมากที่สุดเลย เนื้อมันทั้งหวาน ทั้งนิ่ม” ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ชายตัวเองแพ้ และกินมันไม่ได้ น้องชายก็ยังยั่วอยู่อย่างนั้น ในมือถือส้อมที่มีกุ้งตัวใหม่ถูกเสียบอยู่ ตากลมโตฉายแววท้าทายแบบไม่คิดจะปิดบัง มือเล็กค่อยๆเลื่อนเข้าหาปากตัวเอง
.....หมับ....
“พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย!!” แกงส้มร้องโวยวายพร้อมเบิกตากว้างทันทีที่มือตัวเองถูกคว้าไป เท่านั้นยังไม่พอ กุ้งตัวอ้วนที่เคยอยู่บนส้อมมันไม่อยู่แล้ว....มันหายไปอยู่ในปากของพี่ชายแทน!!
“บ้าหรือไง ไม่รู้หรอว่าตัวเองแพ้”
“รู้ แต่จะกิน”
“เอาน่าๆ ตัวเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง เนอะฮัท พี่ฮั่น” แคนเห็นท่าไม่ดีเลยช่วยไกล่เกลี่ยให้ ทำให้โต๊ะของพวกเขากลับมาสงบดังเดิม แกงส้มตีสีหน้าบึ้งๆทั้งที่ในใจก็เป็นห่วงคนพี่ คนบ้าอะไรว่ะ ไม่ห่วงตัวเองเลย แต่เขาก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ จึงได้แต่กินๆอาหารตรงหน้ามันเข้าไป แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้แตะกุ้งอีกเลย …กลัวใจคนเป็นพี่ เดี๋ยวจะทำอะไรบ้าๆขึ้นมาอีก
.
.
.
.
.
“พี่ฮั่นเป็นไรพี่”
“มันคันๆ” ฮั่นตอบฮัทพร้อมยุกยิกๆ นั่งอยู่ไม่สุข คันอ่ะ อะไรว่ะเนี่ย ตัวเดียวเองนะ.... แถมเริ่มหายใจไม่ออกแล้วด้วย เขาสุดหายใจลึกๆ วันนี้ไม่ไหว กลับก่อนดีกว่า ค่อยไปเคลียร์กับเด็กดื้อนี่ที่ไม่รู้ว่าโกรธอะไรทีหลัง
“กลับก่อนนะ” เขาบอกพร้อมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จนรู้สึกว่าพื้นมันหมุนๆ อะไรว่ะเนี่ย? จากนั้น เขาก็ไม่รู้ตัวอีกเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ยๆ พี่ฮั่นฟื้นแล้ว”
“แคน... พี่อยู่ไหน” ฮั่นถามทันทีที่เห็นหน้าแคนเป็นคนแรกและพบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่ไม่คุ้น
“โรงบาลพี่ แหม ดีนะที่สลบไปแปปเดียวเอง....”
“เป็นไงล่ะพี่ กุ้งตัวเดียว ทำคนอื่นเขาห่วงนะ” ฮัทต่อคำตอบให้ครบแล้วลากสายตาไปยังแกงส้มที่อยู่อีกฟากของเตียง ฮั่นที่มองตามสายตาฮัทไปต้องสะดุ้งกับตาโตที่มองอย่างดุๆ ปากบางถูกกัดแน่นเสียจนน่ากลัวเลือดจะไหล มือสองข้างถูกเจ้าตัวกอดอกไว้แน่น
“แกงส้ม เดี๋ยว”
“เฮ้ย พี่ฮั่นๆ” แคนร้องเสียงหลงเมื่อพี่ชายกระชากสายน้ำเกลือออกจากท่อนแขนอย่างไม่ใยดีแล้ววิ่งตามแกงส้มไป
“ไหนว่ากลัวเข็มไงว่ะ” แคนบ่น
“55+ พี่ฮั่นคงกลัวไอ้แกงโกรธมากกว่านะแคน”
“อ๋อ ครับ คิดถึงเหมือนกัน...” ร่างบางยืนคุยกับโทรศัพท์ โดยไม่ทันสังเกตุว่ามีเงาคนมายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“....แค่นี้นะครับ สวัสดี อ่ะ” เมื่อหันหลังมาก็ชนเข้ากับอกแกร่งพอดีเด๊ะ
“ดูมีความสุขดีเนอะ ไม่เห็นจะเป็นห่วงกันอย่างที่ไอ้ฮัทว่าเลย”
“หึ แล้วพี่ล่ะ”
“.....”
“แล้วพี่ล่ะรู้สึกยังไงตอนนี้ โกรธผม ไม่พอใจผม หรือยังไง” ปากแดงเริ่มช้ำอีกแล้ว เมื่อเจ้าตัวพูดไปก็กัดปากสลับกันไป
“......”
“งั้นผมบอกให้พี่รู้เลย ว่าพี่รู้สึกมากเท่าไรผมรู้สึกมากกว่านั้นเป็นร้อยเท่า ฮึ่ยย”
ร่างบางหันหลังหนีอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ทัน เพราะร่างสูงคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ก่อน
“ขอโทษ ที่ทำให้ลำบากมา”
“.....”
“โกรธหรอ”
“โกรธ..... ผมไม่ได้โกรธพี่ แต่โกรธตัวเอง ไม่พอใจตัวเองมากกว่า...ทั้งๆที่พี่อุตส่าห์มา แต่กลับไปกวนโมโหพี่แบบนั้น ถ้าผมไม่ทำพี่ก็ไม่ต้องเข้าโรงบาลหรอก...”
“......”
“....โกรธตัวเองที่สุดอ่ะ”
......หมับ.....
ร่างเล็กกว่าถูกดึงเข้าไปกอดแน่นๆ ความรู้สึกถูกส่งผ่านอ้อมกอดนั้นออกมามากมาย
“พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ พี่ผิดเองล่ะ” ร่างสูงพยายามถ่ายทอดความรู้สึกที่ตัวเองมี ทั้งๆที่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ รู้แค่ว่าอยากขอบคุณ เขามันเป็นคนดื้อ คนรั้น แต่น้องชายคนนี้ก็ไม่เคยทิ้ง เป็นห่วง และเป้นกำลังใจให้เขาเสมอมา
“.....”
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงกัน”
--------------------
ยาวเนอะ 55+ อันนี้แบบว่าพาร์ทก่อนหน้าตอนที่1ล่ะ อย่า งง
ก็ช็อตฟิค มันเลยสลับไปๆมาๆแบบนี้ เรานี่บ้าจริงๆเลย 55+
แต่ชอบโมเม้นแบบนี้อ่ะ ไม่ต้องเข้าใจกันทุกเรื่อง แค่บางเรื่องที่สำคัญก็พอแล้ว
ความคิดเห็น