สโนว์พิ้งค์

เนื้อเรื่อง

สโนวพิ้งค์

นานมาแล้ว ณ เมืองแห่งหนึ่งมีชื่อว่า ซิสเต็มมา ได้มีหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งชื่อว่า สโนวพิ้งค์  บ้านของเธอมีฐานะมากกว่าคนแถวนั้น เธอมีแม่เลี้ยงที่ใจดี และมีพี่สาวอีก 2 คน ทั้งสองคนนิสัยไม่ค่อยดี ชอบกลั่นแกล้งเธอเป็นประจำแต่เธอก็ไม่โต้ตอบแต่อย่างใด วันหนึ่งเธอก็รู้สึกว่าเริ่มทนกับการกระทำของพี่ทั้ง 2 คนไม่ไหวแล้ว จึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพื่อไปหาชีวิตที่ดีกว่า เธอเดินหลงไปถึงเมือง เซนต์โซดาย ซึ่งเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองมาก เธอเดินไปเรื่อย ๆ เธอได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ จึงจะไปหาบ้านที่จะอาศัยพักด้วยชั่วคราว แต่เธอกลับโดนผลักออกมา คนที่ผลักเธอออกมานั้นเป็นคนที่แม่เลี้ยงสร้างขึ้นให้เป็นผู้ติดตามของ สโนวพิ้งค์  โดยไม่รู้ตัว 

“I’m sorry I กำลังซ้อมละครเรื่อง เสือภูเขาอยู่” ลาล่าพูด

“ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน (ไม่ชัด)” ลูลู่แทรก

“ไม่เป็นไร (ไม่ชัด) เอ๊ยไม่เป็นไร เอ๊ะ เธอคงเป็นคนที่แสดงโปงลางสะออนปะ เคยดู ๆ” สโนวพิ้งค์ถาม

“ใช่แล้ว” ลูลู่และลาล่าตอบ

“จะเป็นไรไหมถ้าจะชวนเธอ 2 คนไปกับฉัน” สโนวพิ้งค์ถาม

“O.K.”ลูลู่และลาล่าตอบพร้อมกัน

3 วันผ่านไป ทั้ง 3 เดินผ่านป่าที่มีชื่อว่า คลอเกต ระหว่างทางได้เจอบ้านหลังหนึ่ง สภาพดูเก่าแก่และทรุดโทรมมาก เธอคิดว่าเป็นบ้านร้าง  จึงเคาะประตู (ก๊อก ๆ ๆ เปิดประตูเปิดออกดูว่าใครมา )เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับ เธอจึงเปิดประตูเข้าไปพักอาศัย (แอ๊ด.......) 

 “บ้านอะไรใหญ่ขนาดนี้เนี่ย (ประชด)” สโนวพิ้งค์พูด

“เล็กจะตาย” ลาล่าและลูลู่พูดพร้อมกัน

“ประชดจะรู้จักไหม ไม่รู้จักละซิ บ้านนอก ๆ” สโนวพิ้งค์เถียง

“มุกพวกเรายะ” ลาล่าและลูลู่พูด

“อ๊ะล้อเล่นๆ” สโนวพิ้งค์พูด  

เขาพูดเถียงแซวกันไปแซวมาอย่างสนุกสนานโดยไม่มีใครรู้เลยว่าบ้านที่เขาอาศัยอยู่เป็นบ้านของคนแคระที่นิสัยเสียนี่เอง(เปิดหม้อไม่มีไม่มีข้าวสุกหันไปเปิดกระปุกไม่มีไม่มีข้าวสารมานั่งจนจ๋อๆขอทานช่างสงสารเอ๋ยเวทนา)

กลับไปยังเมืองซิสเต็มมาพี่สาวทั้ง 2 คนแม่เลี้ยงดุแต่ก็ยังว่างใจ ลาล่าและลูลู่อยู่แม่เลี้ยงสะกดจิตให้พี่เลี้ยงกลายเป็นคนดีคอยดูสโนพิงค์แบบหลบๆซ้อนๆหรือเรียกว่า Detective (ดี – เท็ก – ถีบ) นักสืบคอยส่งข่าวให้แม่เลี้ยง “ชีเหม่โจไต๋ ๆ” แม่เลี้ยงท่องคาถา

กลับไปยังป่าคลอเกตกันดีกว่าครับ/ค่ะ  คนแคระเดินทางกลับบ้านจากที่ทำงานของเขา  คือ ปรุงยาสลบ  ยาแปลงร่าง ยารักแท้แพ้ใกล้ชิด และยาที่เขาพึ่งคิดค้นขึ้นมาใหม่มีชื่อว่า ยาแท้จุมพิตเขา

ต้องการหาคนทดลองยาอยู่พอดีว่ายาได้ผลรึเปล่า   เมื่อพวกคนแคระกลับมาถึงบ้านก็พบกับ สโนวพิงค์จึงแกล้งทำเป็นคนดีเพื่อจะให้สโนวพิงค์เป็นคนทดลองยารักแท้แพ้จุมพิต

โดยให้ลาล่าและลูลู่อยู่ห่างจากสโนวพิงค์โดยบอกว่า

“ข้าจะพาพวกเจ้าไปเก็บลูกท้อแถวป่าแม่กวนอิม”

โดยเหลือคนแคระอยู่เพียงคนเดียว เพื่อนำยารักแท้แพ้จุมพิตหยุดใส่ลูกแอปเปิ้ล คนแคระบอกสโนวพิ้งค์ว่า

            “ข้าเก็บลูกแอปเปิลลูกนี้ได้จากต้นไม้วิเศษถ้าขออะไรก็จะได้สิ่งนั้นข้าจึงนำมาให้เจ้า”

            “แล้วทำไมเจ้าไม่ทานเองละ” สโนวพิงค์พูด

“ข้าๆไม่มีอะไรจะขอ...ไงละ (ติดๆขัดๆ)” คนแคระตอบอย่างติดๆขัดๆ

“ขอบใจจ๊ะ”สโนวพิงค์พูด

ในขณะที่สโนวพิงค์กำลังจะกินนั้นก็สังเกตเห็นซิลดลอเรลล่าวิ่งผ่านมาทำรองเท้าแก้วตก เจ้าชายที่วิ่งตามมาเก็บรองเท้าแล้วพูดว่า “โอโอ ละหนอ น้องรอดีๆเรื่องพรรคอย่างนี้ต้องใช้เวลา ชาติก่อนทำบุญกันไว้คงไม่หนี้ไปไกลตาพี่ตามไปละหนาคนดี”จากนั้นเจ้าชายก็วิ่งตามซิลดลอเรลล่าไปสโนวพิงค์งงนิดๆจากนั้นเธอก็กัดแอปเปิลไปคำแรก

“อร่อยมาก”สโนวพิ้งค์พูด เธอกัดคำที่ 2 เธอก็ล้มลงไปก่อนที่หัวของเธอจะลงถึงพื้น เธอพูดว่า

“ขอหมอนหน่อย” (จากนั้นมีคนนำหมอนมาให้)

ฝ่ายลูลู่และลาล่าเห็นสโนวพิ้งค์เป็นลมจึงรีบเร่งไปส่งข่าวให้แม่เลี้ยงทราบ  แม่เลี้ยงทราบจึงรีบไปหาสโนวพิ้งค์เมื่อแม่เลี้ยงไปถึง จึงสำรวจรอบ ๆ บ้านพบขวดยา เขียนข้าง ๆ ขวดว่า “ยาแท้แพ้จุมพิต” จึงคิดว่าน่าจะเป็นยาที่ทำให้เธอเป็นนิทราจนกว่าจะมีเนื้อคู่มาจุมพิต

ฝ่ายลาล่าและลูลู่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมืองนี้ไม่น่าจะมีลูกท้อ

“แกหลอกฉันเหรอ (พูดไม่ชัด)” ทั้ง 2 พูดพร้อมกัน จากนั้นก็รุมอัดคนแคระทั้ง 6 คน และอีก 1 คน ที่วิ่งมาด้านหลังด้วย ลาล่าและลูลู่รีบไปหาแม่เลี้ยง ทุกคนเสียใจมากที่เห็นสโนวพิ้งค์หลับไป เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง สโนวพิ้งค์ฟื้นขึ้นมา ที่สโนวพิ้งค์ก็เพราะว่า ยาไม่สามารถใช้งานได้จริง ทุกคนดีใจมากจึงร่วมกันร้องเพลง....