รอยแค้นในรอยรัก

ลำดับตอนที่ #4 : 4

เสียงรถคันหรูวิ่งมาจอดตรงหน้าประตูบ้าน ทั้งสามเดินตรงเข้ามานั่งข้างในด้วยความเหนื่อย
ร่างสูงเดินออกมาดูก่อนที่จะทักทายออกไป

“ไง ไปซ่ะนานเลยน่ะ”ร่างสูงทักขึ้นมาพร้อกับนั่งจิบน้ำชาอย่างสบายใจ

“พี่ยุน พี่โบแจป่วยทั้งคนพี่ไม่ห่วงบ้างเลยเหรอ จิตใจของพี่ทำด้วยอะไรง่ะ”ร่างเล็กลุกขึ้นมาถามก่อนที่จะเดินเข้าห้องอย่างหงุดหงิด โดยที่ยูชอนเดินตามมาติดๆ

ชางมินมองดูกิริยาท่าทางของร่างสูงอย่างแปลกใจ ทำไมพี่ยุนโฮถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ไม่เหมือเมื่อก่อนเสียเลย

“มีอะไร ก็ไปทำเสียไปชางมิน นั่งดูพี่อยู่ได้ ไม่เคยเห็นเหรอ”ร่างสูงถามน้องสุดท้องของวงอย่างสงสัย

“อะ ฮ่ะ”ชางมินลุกขึ้นเดินออกไปยังบนห้องอย่างอดสงสัยไม่ได้

สายตาเหม่อลอยของร่างสูงจ้องมองออกไปยังหน้าต่าง แสงแดดยามเย็นทอแสงเปล่งประกายทั่วท้องฟ้า

“ยุนโฮนายทำอะไรลงไป แจจุงต้องมาเจ็บตัวก็เพราะนายไม่ใช่เหรอ นายคิดอะไรของนายกันแน่ คิดยังไงกับแจจุง นายจะเกลียดเค้าหรือว่านายจะรักเค้า นายไม่แน่ใจในตัวเองเลยหรือไง”

ร่างสูงคิดทบทวนขึ้นมา สายตายังคงเหม่อลอยมองดูท้องฟ้าสีแดงในยามเย็น

“ทำไมชั้นต้องคิดถึงนายด้วย คิมแจจุง ทั้งๆที่ชั้น….”ร่างสูงต้องหยุดพูดออกมา

“ทั้งๆที่ชั้นไม่แน่ใจตัวเอง ว่าชั้นเกลียดนายหรือว่าชั้นรักนาย คิมแจจุง”

ร่างสูงถอนหายใจออกมาพร้อมกับเดินขึ้นห้องไป

……………………………………………………………………………………………………….

“จุนซู วันนี้แจจุงต้องออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอ”ยูชอนถามร่างเล็กซึ่งกำลังยืนปอกเกลือกผลไม้อยู่

“อือ แต่อาหมอบอกว่าคงจะเป็นช่วงบ่ายสักหน่อยเพราะว่าต้องเช็คร่างกายอีกครั้ง”ร่างเล็กหันมาบอกพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า

เวลาช่างผ่านไปเร็วเหมือนโกหก(ก็รู้ๆกันน่ะ)ที่โรงพยาบาล

“ฮันฮยองพี่โบแจ!!”ชางมินเปิดประตูกล่าวทักทายร่างบางอย่างโบแจอย่างร่าเริง

“อือ ทุกคนมากันพร้อมหน้าเลยน่ะ” ร่างบางยิ้มรับก่อนที่ดันตัวขึ้นมาพิงข้างหัวเตียง

“แต่พี่ยุนเค้าไม่มาน่ะครับพี่ โอ้ย!!”ชางมินบอกขึ้นมาก่อนที่จะร้องออกมาด้วยเสียงหลง เมื่อโดยจุนซูตีเข้าอย่างจังตรงหัวไหล เมื่อเอ่ยถึง ชองยุนโฮ
ร่างบางหุบยิ้มลงทันที ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอยู่กลับต้องดูเศร้าลง ร่างบางก้มหน้าลง ก่อนที่จะเดินไปสูดอาการบริสุทธิ์ริมหน้าต่าง สายตาเหม่อลอยมองดูท้องฟ้าสีคราม สายลมอ่อนๆพัดต้องไรผมสะบัดไปมาตามแรง

ทั้งสามมองดูหน้ากันอย่าง งงๆ ทำไมพอพูดถึงยุนโฮ แจจุงต้องมีอาการซึมเศร้าลงอย่างประหลาดใจ

“พี่โบแจ เดี๋ยวผมเอาของลงไปเก็บที่รถน่ะครับ”ชางมินเอ่ยบอก แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตรงหน้า ชางมินมองดูหน้ายูชอนอย่าง งงๆ จนยูชอนต้องเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง

“โบแจ นายเป็นอะไรเหรอ”ยูชอนจับต้นแขนคนตรงหน้าจนร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ ใบหน้าก้มลง พร้อมกับมือเรียวที่รีบเร่งเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างรวดเร็ว

“อึ อือ ปะ ป่าวหรอก อือจะไปกันหรือยังเดี๋ยวพี่จะไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ”ร่างบางพูดออกมาพลางเดินก้มหน้าเข้าไปยังห้องน้ำ ไม่อยากให้น้องๆต้องมาเห็นน้ำตาที่เจ็บปวดของเค้า ไม่อยากทำให้ใครๆต้องมาเป็นห่วงเค้าอีก แค่นี้มันก็สาสมแก่ใจเค้ามากพอแล้ว

ทั้งสี่ขับรถมาจอดที่ตลาดเพื่อจะซื้อกับข้าวมาทำเพื่อต้อนรับการกลับบ้านของแจจุงหลังจากที่นอนโรงพยาบาลมา 5วัน

“เย้ ถึงบ้านของเราแล้วครับพี่โบแจ”ชางมินน้องสุดท้องของวงกล่าวต้อนรับ แจจุงยิ้มออกมาอย่างร่าเริงพร้อมกับขยี้ผมชางมินเล่นอย่างหมั่นไส้
ทั้งสี่คนเดินกอดคอเข้าบ้านด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แจจุงต้องชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น

“คุณ ชองยุนโฮ”แจจุงเอ่ยอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มที่มีอยู่เมื่อกี้กลับจางหายลงอย่างรวดเร็ว

“พี่ขอตัวเข้าห้องก่อน ถ้ามีอะไรก็ไปหาพี่ได้เลยน่ะ”ใบหน้าเล็กก้มลงพร้อมกับเดินพลีกตัวออกมาจากร่างทั้งสาม มุ่งหน้าเดินกลับห้องอย่างรวดเร็ว 

ทำไมกัน ทำไมเราไม่กล้าเจอยุนโฮไม่กล้าทักทาย ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้เค้า ไม่กล้าแม้กระทั้งจะสบสายตาที่เย็นชาคู่นั้น
ร่างบางพยายามสาวก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เพื่อหวังที่ผ่านคนตรงหน้าไปสักที

“คิม แจจุง ไม่ทักไม่ทายชั้นเลยน่ะ” ร่างสูงค้อนมองดูร่างบางที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาอยู่

ร่างบางสะดุ้งตัวโยง เมื่อได้ยินเสียงร่างสูงทักมาทางด้านหลัง

“คะ ครับ สะ สวัสดีครับคุณยุนโฮ”ร่างบางพูดอย่างตะกุกตะกัก พลางก้มหน้าหันมาทักทายคนร่างสูง แล้วรีบเดินออกไป
ร่างสูงมองปฏิกิริยาของร่างบางอย่างไม่ละสายตา เค้ารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเมื่อโดยร่างบางทำปฏิกิริยาท่าทางเฉยชาใส่

แจจุงปิดประตูห้องลง ร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนเตียงขาวนุ่ม ใบหน้าซุกลงบนหมอนใบใหญ่
จะทำยังไงดี ไม่อยากเจอสายตาคู่นั้น คู่ที่จ้องมองด้วยความเย็นชา มองด้วยความเคียดแค้น แต่นายหลีกเลี่ยงมันไม่ได้หรอกน่ะ คิมแจจุง นายต้องเจอกับความจริงรู้มั้ย

ร่างบางบอกกับตัวเองก่อนที่จะเผลอหลับไป