รอยแค้นในรอยรัก

ลำดับตอนที่ #1 : 1

“อ่ะ..ยุน…อะ…อย่า…น่ะ  อื้อ..” ร่างบางร้องห้ามร่างสูงที่ขึ้นคร่อมลำตัวของเค้าอยู่

“นิ่งๆซี คิมแจจุง  นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งชั้นเข้าใจมั้ย เป็นแค่ทาสรับใช้ นายไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น.” ร่างสูงจ้องมองเขม่งด้วยสายตาที่เย็นชา น้ำเสียงที่ดูเยือกเย็น

“ต่อไปนี้ นายต้องเรียกชั้นว่าคุณชอง ยุนโฮเข้าใจมั้ย”ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับ

“อื้อ..อย่า...ทำผมเลยน่ะครับ..อือๆๆ”ร่างบางอ้อนวอนขอร้องร่างสูงอย่าเห็นใจ น้ำใสจากในตาเอ่อล้นท่วมตา ใบหน้าส่ายไปมาอย่างขอร้องในการกระทำของร่างสูง ซึ่งตอนนี้เค้ารุ้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ขอร้องชั้นเหรอ มันไม่ง่ายเกินไปเหรอ ฮึๆ” ร่างสูงมองร่างบางอย่างเยียดหยาม

“มะ…ไม่…น่ะ…อย่า…ยะ!!” ร่างบางร้องท้วงขึ้นมาแต่ต้องถูกปิดด้วยริมฝีปากของร่างสุง เค้าบดขยี้ริมฝีปากอย่างกระหาย ไม่สนใจว่าคนข้างล่างจะร้องไห้สะอื้นหนักเพียงใด  ในตอนนี้ร่างบางทำได้เพียงแต่ร้องไห้สะอื้นอยู่ในลำคอ  ริมฝีปากเม้นแน่นสะบัดส่ายหน้าหนีร่างสูงไปมาหวังขอโอกาสจากร่างสุง  แต่กลับกันลิ้นร้อนของร่างสูงดุนดันริมฝีปากของร่างบางให้เผยออก  ร่างบางดิ้นรนทุบอกร่างสุงอย่างหนัก  พลางร้องอื้ออึงอยู่ในลำคอ น้ำตาไหลริมอาบแก้มนวลทั้งสองข้างไหลลงมาไม่หยุดสาย

ลิ้นร้อนสอดเข้าในโพลงปากของร่างบาง ควานหาความหอมหวานจากปากของร่างบางอย่างไม่ละเลิก  ร่างบางพยายามดิ้นอีกครั้ง แค่ต้องถูกร่างสุงกดทับร่างและลำแขนนั้นเอาไว่อย่างแน่น ร่างบางได้แต่ร้องไห้สะอื้นอยู่ในลำคอ ร่างสูงควานเก็บความหอมหวานจากโพลงปากของร่างบางอย่างกระหาย

“อ่ะ..อื้อ..อือ” ร่างบางเริ่มหายใจไม่ออก เมื่อร่างสูงเล่นบดขยี้ริมฝีปากควานหาความหอมอยู่เนิ่นนาน

ร่างสูงรู้ว่าร่างข้างใต้หายใจไม่ออกก็ละริมฝีปากออก

ร่างสูงไล้ลิ้นร้อนตรงที่ซอกคอขาวประทับรอยกลีบกุหลาบไว้มือหนาที่ว่างอยู่โอบกอดด้านหลังร่างบางไว้ซ้อนร่างบางขึ้นมารับความหอมจากร่างกายขึ้นมาทันที
“พอ…สัก..ทะ..ทีเหอะน่ะ..อือ”ร่างบางขอร้องร่างสูงอีกครั้งด้วยความหวังอันน้อยนิด เผื่อว่าร่างสุงจะยอมปล่อยเค้าออกไปจากห้วงนรกนี้
ไม่มีเสียงตอบจากริมฝีปากของร่างสูง ลิ้นร้อนลากลงมาไล้วนที่ตุ่มนูนสีชมพูเด่นที่หน้าอก เคล้าคลึงอย่างหลงไหล ร่างสุงบรรจงดูดดุนอย่างกระหาย ร่างบางบิดส่ายไปมา มือบางกดดึงผ้าปูที่นอนจนยับยู้ยี่ไปหมด

“คุณยุน..ฮะ..โฮ..หยุดสักที”ร่างบางร้องขึ้นมาเสียงหลง น้ำตานองหน้าอย่างไม่หยุดไหล เสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ ความเสียใจ ความน้อยใจ เริ่มประทุขึ้นมาในหัวสมองของร่างบาง

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองร่างบางที่ในตอนนี้ร้องไห้แทบขาดใจ

“ร้องเข้าไป คิมแจจุงให้ตายชั้นก็ไม่ปล่อยนายไปแน่ นายต้องเป็นทาสของชั้นตลอดไป” ร่างสุงพูดขึ้นมาอย่างไม่แยแส
 ร่างบางร้องไห้สะอื้นยิ่งขึ้นทาสที่ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ทาสที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่ร่างกายของตัวเอง ทาสที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะหายใจงั้นซิน่ะชองยุนโฮ!!!
ร่างบางตอนนี้นอนแน่นิ่งหยุดขัดขืนทุกอย่าง หยุดดิ้นรนจาการกระทำต่างๆที่ทำให้ร่างสุงไม่พอใจ

แต่สายน้ำจากตาทั้งสองนั้นยังคงไหลล้นออกมาทีท่าจะไม่ยอมหยุดไหล ปล่อย ปล่อยให้ร่างสุงทำอย่างพอใจ ให้เค้าอย่างสาแก่ใจ แม้ว่าร่างนี้จะเจ็บแค่ไหน จะบอบซ้ำแค่ไหน ก็จะยอมทนเพื่อให้คนตรงหน้าพอใจถึงที่สุด

ร่างสุงไล้ลิ้นลงมาช่วงกลางลำตัว ตรงที่หน้าท้องใกล้กับขอบกางเกงของร่างบาง มือเรียวบางกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เสียงสะอื้นยังคงอื้ออึงอยู่ในลำคอ ร่างบางแม้มปากแน่นพลางน้ำตายังคงไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง

“เป็นอะไรไป คิม แจจุง  ยอมง่ายจังเลยน่ะ”ร่างสูงเงยหน้าดูร่างบางเมื่อรับรู้สัมผัสที่ร่างกายที่เกร็งกระตุกขึ้นมาเมือ่กี้

“หยุดสักที..ยุ…อ๊ะ!!”ร่างบางกระตุกเมื่อฝ่ามือร่างสูงไล้วนที่เป้ากางเกงของร่างบางอย่างไม่ละมือ มือหนาค่อยๆรูดซิปกางเกงออก ชั้นในสีขาวบางยังคงเหลืออยู่เป็นชิ้นสุดท้ายเพื่อปกปิดร่างกายของร่างผู้ที่เป็นทาสตัณหานี้

“ตื่นขนาดนี้คิดจะปฎิเสธชั้นอีกเหรอ”ร่างสูงเคล้าคลึงส่วนอ่อนไหวของร่างบางอย่างมันมือ สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามจ้องมองร่างบางอย่างพึงพอใจ

“……”ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างที่อยู่ข้างใต้ ร่างบางได้แต่แม้มริมฝีปากของตนไว้แน่นจนห้อเลือด น้ำตายังคงไหลริมอาบแก้มเนียนสวย
ร่างสูงแสะยิ้มออกมาจากมุมปากนิ้วยาวเกี่ยวขอบชั้นในตัวบางออกร้นลงมาตามแนวเรียวขาของร่างบาง
ร่างสูงกอบโกยดูดกลืนส่วนอ่อนไหวของร่างบางเข้าช่องปากของเค้าอย่างช่ำชอง ปลายลิ้นตวัดโลมเลียส่วนอ่อนไหว เรียกความเสียวซ่านเป็นอย่างดี มือหนาเรียวเลื่อนขึ้นจิกปลายเม็ดมลที่หน้าอกอย่างชำนาญ แต่ร่างบางไม่มีท่าทีรู้สึกดีขึ้นเลย กลับกลายเป็นความทรมานทางจิตใจเสียมากกว่า

“อื้อ..อ่ะ..ยะ!..หยุดน่ะ…อื๊อ” เสียงร่างบางพูดขึ้นมาอย่างอ่อนแรง มือดึงผ้าที่นอนจนยับยู้ยี้ไปหมด ร่างกายเก็งกระตุกเมื่อร่างสูงกอบโกยส่วนอ่อนไหวของเค้าเอาไว้ ปลายเท้าจิกลงบนเตียงนุ่ม

“โบแจต่อจากนี้ไป ชั้นจะอยู่เคียงข้างนายไม่ว่านายจะท้อแท้สักเพียงใด ชั้นจะเป็นกำลังใจให้นายเสมอ ชั้นจะรักและปกป้องนายจะไม่ทำให้นายต้องเจ็บปวด ชั้นสัญญา”

ร่างสูงเงยหน้าดูร่างบางที่ตอนนี้นอนร้องไห้สะอื้นอย่างทรมาน น้ำในตายังไหลอาบแก้มใส เค้าไม่ได้สนใจคนข้างหน้าแม้แต่นิด ร่างสูงจับขาร่างบางขึ้นพาดบ่าพลางขยับร่างกายเข้ามาใกล้ช่องทางคับแคบนั้น โดยที่ไม่มีการหล่อลื่นให้ขยายแม้แต่น้อย

“ไม่..น่ะครับ…คุณยุนโฮ..มะ..ม้าย!!!.”ร่างบางกรีดร้องออกมาอย่างทรมานพร้อมกับเสียงร้องที่สะอื้นออกมาอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าส่วนที่แข็งขืนของร่างสุงได้ถูกกลืนกินเข้าไปในร่างกายของตนแล้ว

“อ้า….คิมแจจุง….ดีมาก”ร่างสูงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงพร่าเพราะอารมณ์ที่ตอนนี้ได้กระเจิงไปแล้ว

“เอา..อะ..ออก…ไปที อือๆๆ”ร่างบางร้องขอหวังเพียงโอกาสอันน้อยนิดเท่านั้น
ไม่มีท่าทีที่ร่างสูงจะออมแรงให้ พลางขยับดันส่วนที่แข็งขืนเข้าไปจนสุดปลายอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่สนใจความทุกข์ทรมานของคนข้างใต้แม้แต่น้อย

“ไม่..ม่ะ…หยุด..อึ๊ก..เจ็บ…พอสักที”ร่างบางร้องออกมาเสียงแพ่วเบา หน้าสวยส่ายไปมาในตาสวยตอนนี้ดูอะไรไม่เห็นเสียแล้ว เพราะถูกปิดด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ปากกดแม้มจนแดงช้ำยิ่งกว่าเดิม มือกดลงบนเตียงนุ่มจนปลายนิ้วแดงช้ำเลือด

“อา~..อือ.. อื้อ..ดีมากรัดชั้นได้ดีมาก”ร่างสุงเพ้อออกมาอย่างลืมตัวด้วยความสุขที่เอ่อล้น
ร่างสุงขยับดันร่างกายเข้ามา ทำให้ส่วนนั้นจมลึกเข้าไปอีก ร่างบางกระตุกตัวโยนตามแรงของรางสุงที่ส่งผ่านให้มา มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางรูดขึ้นไปมาอย่างเบามือ ของเหลวขุ่นไหลเยิ้มออกมาตามส่วนนั้น

“เจ็บ…เจ็บหยุด…น่ะ”ร่างบางพูดย่างเสียงหลงเมื่อรุ้ว่าช่องทางคับแคบของเค้าเริ่มฉีกขาด มันเจ็บจนชาไปหมด เลือดอุ่นๆไหลเลอะออกมาตามหน้าขา เปื้อนตรงส่วนที่แข็งขืนของร่างสุง กลับกลายเป็นน้ำหล่อลื่นอย่างดีให้กับคนที่อยู่ข้างบน
ร่างสูงขยับอย่างรวดเร็ว และรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อรุ่ตัวว่าตนเองจะปลดปล่อยออกมา ร่างบางกรีดร้องออกมาก่อนที่จะปล่อยน้ำรักออกมาเลอะทั่วท้องของร่างสูง

“อือ~..อึ๊..อ้า…แจจุง..มะ…ไม่ไหว..แล้ว…อ้าๆๆๆ”ร่างสูงครางกระเส่าออกมาเมื่อได้ปลดปล่อยน้ำรักออกมา ร่างสูงถอนแก่นกายออกอย่างรวดเร็ว จนร่างบางแอ่นกระตุก น้ำรักไหลเยิ้มออกออกมาทางช่องคับแคบของร่างบางซึ่งตอนนี้กลับกลายเป็นสีเลือด

“อ้ะ..อือ…แฮกๆๆ”ร่างสูงหอบหายใจอย่างแรงเมื่ออารมณ์ที่ร้อนแรงได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างสุขล้น

“อ้ะ..อือๆๆ”ร่างบางหายใจหอบถี่เมื่อการกระทำที่ไร้หัวใจไร้ความปราณี ได้หยุดลง

“พอ..ฮึก..ใจแล้วซิน่ะ..ฮึก..คุณยุนโฮ” ร่างบางกลั้นเสียงสะอื้นถามร่างสุงอย่างแพ่วเบา

“แค่นี้หน่ะ เหรอ ฮึ!! นายก็แค่ทาส ทาสที่เป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของชั้นเท่านั้นจำเอาไว้ คิมแจจุง”ร่างสุงบอกพร้อมกับโยนเสื้อผ้าของร่างบางไว้มากองที่ตรงหน้า

“ใส่ซ่ะ แล้วก็รีบออกไปเดี๋ยวนี้ฉันจะอาบน้ำ!!” ร่างสุงนอนมองดูร่างบางด้วยสายตาที่เฉยชา

นายก็แค่ทาส ทาสที่เป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของชั้นเท่านั้นจำเอาไว้ คิมแจจุง

น้ำในตาเอ่อล้นออกมาอย่างมาก คำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากของชองยุนโฮเหรอ ไม่จริงใช่มั้ย การกระทำที่ผ่านมาก่อนหน้านี้เค้าได้ เพียงแต่ฝันไปใช่มั้ย น้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง ไหลลงมาอย่างไม่สามารถที่จะห้ามมันได้  ร่างบางควานหาผ้านวมก่อนที่จะซุกหน้าลงพร้อมกับร้องสะอื้นอย่างหนัก ร่างกายสั่นระริก เพราะความรักที่เค้าให้กับร่างสุงแต่กลับกลายเป็นความทุกข์ทรมานที่เกาะกินหัวใจของเค้าจนยากที่จะเยียวยา

“อย่ามาทำเป็นสำออยข้างชั้นน่ะ คิมแจจุง!! อย่าคิดว่าชั้นจะสงสารนาย คนอย่างนายชั้นไม่มีทางลดขั้นตัวเองลงไปหานายหรอก จำไว้เสียด้วย!!”ร่างสูงตัดพ้อร่างบาง

“ออกไปสักทีซิฉันจะอาบน้ำ”ร่างสูงทำท่าเอือมระอา นอนดูร่างบางด้วยความเหน็ดหน่าย

“ครับ..ผมไปแล้วครับ”ร่างบางปาดน้ำตาออก  สายตาลดต่ำลง เพื่อหลบสายตาที่เย็นชาที่เค้าไม่อยากมอง ร่างบางขยับร่างกายแต่ความเจ็บเกาะกินส่วนล่างจนต้องเซล้มลงบนเตียง เค้าพยายามลุกขึ้นเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเค้าไม่พอใจ มือเล็กพยายามดันร่างกายที่ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นแม้แต่น้อย แต่ต้องจำใจลุกออกจากห้องนี้ไป

“อ้ะ…โอ้ย!!.”ร่างบางชันตัวลุกขึ้นมาอย่างทรมาน พยายามใส้เสื้อผ้าที่กองตรงหน้าให้เรียบร้อย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริมอย่างไม่หยุดสาย ความเจ็บถาโถมเข้ามาอย่างหนัก ต้องยอมทนเพื่อคนที่อยู่ตรงหน้าได้พอใจ ทนกับความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจที่คนตรงหน้านี้มอบให้
ร่างบางเดินโซเซไปตามห้อง มือควานหาที่เกาะกุมเพื่อที่จะพยุงตัวที่หนักอึ้งนี้ไว้ได้ ร่างบางถึงกับหยุดเดินเมื่อความเจ็บเริ่มเล่นริ้วเข้ามาตรงสะโพก เรียวขาตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะก้าวออกไปเสียแล้ว ร่างบางกัดฝันทนต่อความเจ็บปวดนั้น แต้ต้องหยุดอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงร่างสุงดังขึ้น

“คิม แจจุง ตอนหกโมงเช้ามาขัดร้องเท้าให้ชั้นด้วย และก็ทำกับข้าวให้ชั้นกินด้วยเข้าใจมั้ย”ร่างสูงพูดพลางมองดูร่างบางอย่างเวทนา

“ครับ..คุณยุนโฮ”ร่างบางตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ตอนนี้เรียวแรงแทบจะไม่เหลืออีกแล้ว เค้าเหลียวมองนาฬิกาที่ฝาผนังซึ่งตอนนี้บ่งบอกเวลา5.20ร่างบางลดหน้าต่ำ น้ำตาไหลพรูยิ้มรับให้กับความเจ็บปวดที่เค้าได้รับ ร่างบางลากร่างกายที่อ่อนแรงออกมาขากห้องของร่างสุงได้อย่างทุกข์ทรมทาน เสียงประตูปิดลงอย่างเบาแรง เดินโซซัดโซเซเข้าห้องของตน

ร่างบางร้องไห้อย่างหนักเมื่อมาถึงห้อง มือเรียวยกปิดใบหน้าเอาไว้น้ำตาไหลอาบมือทั้งสองข้าง ตาแดงปวมปูดอย่างเห็นได้ชัด สายตามองทะลุเข้าในกระจก ร่องรอยที่ร่างสูงได้กระทำขึ้นมันทำให้ร่างบางสะอื้นไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

คนอย่างนายชั้นไม่มีทางลดขั้นตัวเองลงไปหานายหรอก จำไว้เสียด้วย      
                  
“คนอย่างผมไม่สมควรที่จะคู่ควรกับคุณซิน่ะ คุณยุนโฮ”
ร่างบางพูดด้วยเสียงเบาๆก่อนที่จะพยุงร่างของตนเองเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล