ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #79 : ตอนที่ 40.3 Ending

“มาหมัดฉันเอาไว้ทำไมคุณทินภัทร  ปล่อยฉันนะ คุณทินภัทรฉันท้องอยู่นะ ปล่อยสิ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันขอร้อง....”

เมื่อเห็นว่าโวยวายไปเขาก็ไม่สนใจเธอก็เลยเปลี่ยนมาใช้การขอร้องเขาแทน น้ำเสียของเธออ่อนลงมากพอๆกับใจที่กำลังขวัญเสีย เพราะไม่คิดว่าเขาจะจับเธอมาหมัดเอาไว้แบบนี้

“พลอยก็รู้ว่าพี่ปล่อยพลอยไปไม่ได้ พี่ทนอยู่แบบว่าไม่มีพลอยต่อไปอีกแล้ว พลอยรู้ไหมว่าตอนที่พี่ต้องเสียพลอยกับลูกไปคราวที่แล้วพี่เจ็บปวดมากแค่ไหน มันเหมือนกับว่าพี่มีชีวิตอยู่แค่เพียงลมหายใจแต่วิญาณและจิตใจของพี่มันได้ตายไปพร้อมกับพลอยและลูกเรียบร้อยแล้ว พี่...พี่ทนที่จะเจอเรื่องราวแบบนั้นต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พี่เสียพลอยไปไม่ได้... พี่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้พลอยกลับคืนมา พี่อุสาจะจัดการส่งไอหมอหน้าจืดนั้นไปให้ไกลๆซะโดยการให้ทุนมันไปวิจัยที่เมืองนอก แต่พลอยก็ยังเลือกมันและรอมันทั้งๆที่มีพี่อยู่ข้างๆกายอยู่แล้วแท้ๆแต่พลอยก็ไม่เคยสนใจใยดีพี่เลย เอาแต่สนใจแต่ความรู้สึกของมันคนเดียวเท่านั้น หึหึ.... หรือเพราะว่าพลอยต้องการจะลงโทษพี่ที่พี่เคยทำร้ายพลอนกับลูกเอาไว้ในอีกกาลเวลาหนึ่ง ใช่แน่ๆต้องใช่แน่ๆ พลอยกำลังลงโทษพี่....”

ทินภัทรลูบใบหนาของตัวเองด้วยความเสียใจ ภาพเหตุการณ์เดิมๆในอีกกาลเวลาหนึ่งสาดสัดเข้ามาในความทรงจำ ภาพที่เขาทำร้ายจิตใจเธอด้วยคำพูดและการกระทำ ภาพที่เธอร้องไห้และเอาแต่ถามว่าทำไมเขาถึงรักเธอแทนแก้วมณีไม่ได้ ทุกความเจ็บปวดทุกรอยน้ำตาของเธอผุดขึ้นมาทิ้งแทงหัวใจของเขาอย่างเช่นหนามแหลมคม ทำเอาหัวใจของเขาอย่างเจ็บปวด และนี่คงจะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เขาได้ย้อนเวลากลับมาแบบนี้ ย้อนกลับมาเพื่อให้เขาได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอ ความเจ็บปวดที่เป็นได้แค่เพียงตัวสำรอง คนที่เธอใม่เคยเห็นค่าและต้องการ.....

“คุณพูดอะไรของคุณน่ะฉันไม่เข้าใจ ลงโทษอะไรกัน.....”

“ลงโทษที่พี่เคยทำร้ายพลอยกับลูกของเราไง.... ชั่งมันเถอะเพราะไม่ว่าพี่จะเล่าให้พลอบฉันอีกสักกี่ครั้งพลอยก็ไม่มีวันเชื่อพี่อยู่ดีว่าพลอยนั้นคือเมียและแม่ของลูกพี่ในอีกกาลเวลาหนึ่งและพี่ก็ได้ย้อนเวลากลับมา..... พลอยอย่าคิดหนีพี่เลยมันไม่มีประโยชน์ หากพลอยยอมทำตามที่พี่พูดพี่จะแก้มัดพลอยและยอมพลอยทุกอย่าง แต่ถ้าหากพลอยยังมีความคิดที่จะหนีพี่ไปอยู่พี่ก็จะขัดพลอยและมัดพลอยเอาไว้อย่างนี้แหละ พี่จะไม่ยอมให้พลอยออกไปไหนทั้งนั้น พอจะคลอดลูกพี่ก็จะเรียกหมอมาทำคลอดให้ที่บ้านเราไม่ต้องไปมันหรอกโรงพยาบาล..... เพราะพี่จะไม่ปล่อยพลอยให้ออกไปไหนอีก....”

“คุณ.... คุณมันบ้า ถ้าคุณทำกับฉันแบบนั้นละก็ฉันจะฆ่าตัวตาย คุณจะไม่มีวันได้เจอฉันหรือลูกอีกเลยตลอดชีวิตค่อยดูคุณทินภัทร....”

“พี่เคยเจอเรื่องแบบนั้นมาแล้วและพี่จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมได้อีก.... พี่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเกิดเราอยู่ตัวติดกันเป็นแฝดสยามพลอยยังจะทำร้ายตัวเองกับลูกได้อีกไหม...”

ร่างสูงของซาตานหนุ่มเดินไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะโทรหาแม่บ้านที่อยู่ชั้นล่างให้ขึ้นมาหาบนห้องโดยด่วน

“มีใครอยู่ข้างล่างบ้างขึ้นมาหาฉันข้างบนสิ พากันมาสักสองสามคนฉันมีเรื่องอย่างจะให้จัดการ เดี๋ยวนี้!”

เพียงไม่นานคนรับใช้และแม่บ้านสองสามคนก็มาถึง ทุกคนต่างตาโตเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งถูกมัดอยู่บนเตียงนอนของเจ้านาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะถามหรือพูดอะไรได้แต่หลบสายตาลงเท่านั้น

“ฉันต้องการให้พวกเธอทุกคนจัดการกับของมีคมทุกอย่างในห้องนี้ไม่ว่าอะไรก็ตามที่คิดว่าจะเป็นอันตรายต่อเมียและลูกของฉันเก็บพวกมันออกไปให้หมด และเรียงช่างมาติดเหล็กดัดที่หน้าต่างทุกบานในห้องของฉันรวมทั้งหาช่างมาติดระบบล็อครหัสให้ฉันด้วยฉันต้องการให้ทุกอย่างเสร็จภายในวันพรุ่งนี้ เข้าใจไหม”

“ค่ะ”

แม่บ้านละสาวใช้ต่างพากันขานรับอย่างพร้อมเพียง เหมือนกับคำสั่งที่เจ้านายหนุ่มได้สั่งออกมานั้นเป็นคำประกาศสิทธิ์ที่ต้องปฏิบัติการอย่างเคร่งครัด

“อ่อแล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง... ที่ฉันอยากจะบอกพวกเธอทุกคน คุณผู้หญิงคนนี้เขาคือภรรยาของฉันชื่อว่าพลอยสวย เขาจะมาอยู่ที่นี่กับฉันนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป และตอนนี้พลอยเขาก็กำลังท้องอยู่ฉันอย่างให้ทุกคนดูแลพลอยเป็นอย่างดี หวังว่าทุกคนคงรับทราบและเอาไปบอกต่อกับคนอื่นๆในบ้านได้อย่างถูกต้อง”

“ค่ะ....”

“ถ้าไม่มีอะไรก็เริ่มทำตามที่ฉันสั่งได้ ฉันกับพลอยจะไปอยู่ห้องรับรองก่อน..... จัดการให้เรียบร้อยล่ะ”

พอพูดจบซาตานหนุ่มก็อุ้มเมียรักขึ้นมาจากเตียงหน้าตาเฉยโดยไม่อายเหล่าบรรดาคนรับใช้เลยแม้แต่น้อย และพาเดินไปยังห้องรับรองที่อยู่ไม่ไกลจากกันเท่าไรนัก พลอยสวยเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากโว้ยวายหรือดิ้นรนอะไรเพราะแค่เขาแนะนำว่าเธอนั้นคือใครให้กับเหล่าคนรับใช้และสั่งนู้นสั่งนี้ในขณะที่เธอยังมีสภาพถูกเขาจับมัดอยู่บนเตียงแค่นี้เธอก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ทำได้แค่เพียงมองหน้าเขาด้วยแววตากรุนโกรธเท่านั้น

“แล้วสักวันพลอยจะเข้าใจว่าทำไมพี่ถึงได้ทำแบบนี้ พี่รักพลอยมากนะครับที่รัก”

ทินภัทรกระซิบที่ข้างหูของพลอยสวยเบาเมื่อสาวน้อยของเขาได้หมดแรงอาละวาทไปแล้วเพราะความเหนื่อยอ่อน มือหนาลูบไล้ร่างนวลแสนรักของเขาและไปอยู่ตรงหน้าท้องที่นูนออกมานิดๆจนสัมผัสได้แล้วของเธอ เขาซุกหน้าลงที่ไหล่ของเธอและสูดดมกลิ่นหอมของแป้งเด็กอ่อนๆ ก่อนที่จะเข้าสู่นินทราตามเธอไป

ตั้งแต่วันนั้นซาตานหนุ่มก็ไม่ปล่อยให้พลอยสวยห่างสายตาไปไหนอีก เขาจัดการให้ทนายเดินเรื่องจดทะเบียนสมรสระหว่างเขาและเธอจดเสร็จสรรพภายในวันเดียวหลังจากวันรุ่งขึ้นที่เขาลักพาตัวเธอมาอยู่ที่บ้านถึงแม้ว่าพลอยสวยจะขัดขืนและไม่ยินยอมมากแค่ไหนแต่มีหรือที่ซาตานอย่างเขาจะจัดการไม่ได้ จากนั้นเขาก็พาเธอไปทุกที่ที่เขาไปไม่ว่าจะเขาจะมีประชุมหรือนัดลูกค้า หรือแม้แต่ออกงานสังคมเขาก็พาเธอไปหมดและแนะนำเธอให้ทุกคนรู้จักในฐานะภรรยาและแม่ของลูกเขาอย่างไม่อายใคร แต่คนที่ไม่พอใจกลับเป็นพลอยสวยเองที่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาทำกับเธอราวกับว่าเป็นนักโทษหรือของส่วนตัวของเขาที่ถูกติดป้ายชื่อเอาไว้ เธอพยายามที่จะหนีหลายต่อหลายครั้งแต่ทุกครั้งเขาก็ตามเธอทันหมดราวกับว่าเขาได้เข้ามาอยู่ในหัวของเธอ จนตอนนี้ท้องของเธอขยายใหญ่ขึ้นตามอายุครรภ์ที่มากขึ้นทำให้อุยอายจนต้องพับเก็บเรื่องหนีเอาไว้ก่อน แต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่าเธอนั้นจะล้มเลิกความคิดที่จะหนีจากเขาไป ทุกวันเธอแทบจะคุยกับเขาแบบนับคำได้ ความเอาใจใส่และท่าทีห่วงใยของเขาไม่ได้ทำให้ความโกรธและความไม่พอใจของเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย เพราะเขาเป็นจอมเผล็ดการที่ทำลายชีวิตของเธอลงและจับเธอขังเอาไว้ในกรงทองของเขา

"ที่รักวันนี้พอเราไปหาหมอเสร็จแล้วเราไปเลือกซื้อของให้ลูกกันต่อนะครับ พี่กะว่าจะทานข้าวนอกบ้านด้วยเลยพลอยว่าดีไหมครับ”

ทินภัทรบอกแผนการที่เขาตั้งใจจะทำให้กับเธอได้รู้อย่างมีความสุข ทุกวันนี้แค่มีเธออยู่เคียงข้างให้เขาได้ค่อยดูแลเขาก็มีความสุขมากแล้วถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาได้รับตอบแทนกับมาจะมีแค่เพียงความเย็นชาละความว่างเปล่าเขาก็ไม่เคยเอามันมาใส่ใจเพราะมันก็ยังดีกว่าการที่เขานั้นต้องเสียเธอ

“ฉันมีสิทธิที่จะแสดงความคิดเห็นอะไรด้วยหรอ ในเมื่อคุณไม่เคยเปิดโอกาสให้ฉันได้เลือกเลย”

พลอยสวยพูดประชดประชันสามีจำยอมยอมของเธอโดยที่ไม่สบตาเขาแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนกับว่าใครบ้างคนจะไม่ชอบเวลาที่เธอนั้นต่อปากต่อคำหรือโกรธคนที่นั่งอยู่ข้างๆจึงออกฤทธิ์ออกเดชจนเธอเจ็บจุกทุกครั้งที่พูดจาไม่ดีกับซาตานหนุ่ม

“โอ้ย!!!”

“เป็นอะไรรึเปล่าพลอยลูกดิ้นอีกแล้วหรอ... เจ็บมากไหม”

มือหนาของทินภัทรละจากพวงมาลัยรถมาข้างหนึ่งและเอื้อมไปแตะที่หน้าท้องนูนๆของเมียรักอย่างเป็นห่วงก่อนจะลูบเบาๆเหมือนกับต้องการจะปรามคนที่อยู่ในท้องของเธอให้สงบลง

“ไม่เอานะครับลูกพ่อ ไม่เกเรกับคุณแม่เขานะครับ คุณแม่เขาก็แค่หงุดหงิดเพราะว่าเมื่อคืนคุณแม่เขาไม่ค่อยได้นอนเพราะถูกคุณพ่อกวนก็เท่านั้น หนูอย่าดุคุฯแม่เขานะครับคุณแม่เขาเจ็บรู้ไหมลูก”

ราวกับว่าทารกน้อยจะรับรู้ว่าพ่อของตนนั้นเอ่ยปรามอะไรแรงแตะน้อยๆจึงได้สงบลงไป ทำให้คนเป็นแม่ถึงกับทำตาเขียวใส่คนเป็นพ่อที่ละมือจากหน้าท้องมาสัมผัสที่ใบหน้าของเธอก่อนที่จะส่งยิ้มหวานมาให้อย่างไม่สะทกสะท้าน

“ลูกไม่รักคุณแม่เลยเอาแต่เข้าข้างคนที่ชอบรังแกคุณแม่อยู่เรื่อย ค่อยดูแม่จะงอนแล้วก็จะงดกินของเค้กกับช็อกโกแลตไปเลยหนึ่งอาทิตย์ ถึงเราจะทำให้แม่อยากกินมากแค่ไหนแม่ก็ไม่ยอมหรอก”

พลอยสวยพูดจางอนลูกที่อยู่ในท้อง ก่อนที่จะได้รับแรงแตะน้อยๆกลับมาราวกับจะอ้อนผู้เป็นแม่ เรียกรอยยิ้มให้กับว่าที่คุณแม่ได้ไม่น้อยเพราะทุกครั้งที่เธอดุเจ้าตัวน้อยกลับก็มักจะได้รับสัมผัสเบาๆราวกับออดอ้อนจากเจ้าตัวน้อยกลับมาแบบนี้แทบทุกครั้งราวกับว่าสำนึกผิดอย่างไรอย่างนั้น มือบางลูกหน้าท้องเบาๆอย่างรักใคร่และเอ็นดู

“ไม่รู้ว่าจะทำตามที่ขู่ลูกได้รึเปล่า.... พี่เห็นไม่ทันไรก็ตามใจลูกอยู่ทุกที หึหึ”

ว่าที่คุณพ่อเอ่ยแซวว่าที่คุณแม่เล็กๆ เพราะทุกครั้งที่เธอขู่เจ้าตัวน้อยก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอนั้นจะทำได้ ลงสุดท้ายก็เรียกหาเขาให้เอาเค้กและขนมของโปรดยามอุ้มท้องเจ้าตัวเล็กมาให้ทานทุกทีไป

“ไม่ต้องมาพูดเลย ลูกคุณหน่ะเอาแต่ใจไม่ตามใจเขาได้ที่ไหนกันล่ะ”

“หึหึ พี่ว่าความเอาแต่ใจของลูกเนี่ยได้มาจากเราสองคนรึเปล่าจ๊ะไม่ใช่พี่คนเดียวหรอเพราะจะว่าพี่ว่าเอาแต่ใจได้ที่ไหน เราก็ใช่ย่อยซะเมื่อไรล่ะ.... จริงไหมครับลูก”

“นี่คุณว่าฉันเอาแต่ใจงั้นหรอ”

“ตามนั้นครับที่รัก.... แต่ถึงจะเอาแต่ใจมากแค่ไหน พี่ก็รักนะครับ”

“หึว่าเขาแล้วมาทำเป็นปากหวานใส่ ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูกหลังเลยนะคนใจร้าย ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว”

“หึหึ....”

..............................................................................................................................

“เด็กสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีนะค่ะ ทุกอย่างดีเยี่ยมเลยค่ะ”

“ดีครับหมอ ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ”

“ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ”

“แล้วตกลงคุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยากทราบเพศของน้องแน่หรือค่ะ”

“ค่ะ/ครับ”

ทินภัทรตอบรับพร้อมๆกับเมียรักก่อนจะดึงมือเธอเข้ามากุมเอาไว้และส่งยิ้มให้กับเธอ ทำเอาว่าที่คุณแม่ถึงกับเขินจนไม่กล้ามองหน้าคนเป็นพ่อ เพราะสายตาและท่าทางที่แสนอบอุ่นและสื่อความรักที่เขาชอบส่งมาให้เธอนั้นมันทำให้หัวใจที่เข้มแข็งของเธอถูกกัดกร่อนลงไม่น้อย เธอจึงไม่อยากสัมผัสความรู้สึกนั้นนาน

“ผมกับภรรยาเราอยากจะเก็บเอาไว้ลุ้นตอนลูกคลอดน่ะครับ”

“ค่ะ...”

พอตรวจเสร็จจากที่โรงพยาบาลทินภัทรก็ขับรถพาพลอยสวยมาทานข้าวและช๊อปปิ้งข้าวของเครื่องใช้ให้กับลูกต่อที่ห้างดัง เขาเลือกซื้อนู้นซื้อนี่เต็มไม้เต็มมือไปหมด ทั้งๆที่ถูกว่าที่คุณแม่ห้ามปรามเรื่องซื้อของที่เกินความจำเป็นเขาก็ไม่สน และดึงดันที่จะซื้อ

“เสื้อผ้าพวกนี้คุณไม่ต้องซื้อมากหรอกค่ะ เด็กๆน่ะตัวโตเร็วจะตายใส่ได้ไม่ครบทุกตัวก็คงจะโตซะก่อน ซื้อไปเยอะแยะเปลืองเงินจะตาย”

“ก็มันน่ารักหมดเลยหนิจ๊ะ พี่เห็นแล้วก็อดใจไม่ได้ นะให้พี่ซื้อเถอะพี่อยากซื้อให้ลูก”

“ถ้างั้นก็ตามใจคุณฉันเตือนแล้วนะ แล้วอย่ามาบ่นทีหลังให้ได้ยินละกัน”

“จ๊ะรับรองพี่จะไม่บ่นสักคำที่รัก”

“แล้วนี่คุณซื้อพอรึยังฉันเหนื่อยแล้วนะ...”

“อ่าวพลอยเหนื่อยแล้วหรอครับ.... พี่ก็ซื้อของเพลินจนลืมไปเลยว่าเมียพี่แบกเจ้าลูกแตกโมน้อยแสนหนักอยู่ งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้จ๊ะเอาไว้วันหลังค่อยมาใหม่ ไปเรากลับบ้านกันดีกว่าเนาะ....”

ซาตานหนุ่มเดินจูงมือเมียรักกลับมาที่ลานจอดรถโดยมีของเต็มไม้เต็มมือ เขามีความสุขจนไม่อาจจะเก็บยิ้มแห่งความสุขออกมาได้ แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อ....

“เฮ้ยหยุดนะเว้ย!!! หยุด!!”

ปัง... ปัง...

“พลอยระวัง!!!!”

เสียงปืนดังลันลานจอดรถของห้างดังก่อนที่ร่างๆหนึ่งจะทรุดตัวลงกับพื้นในทันที....

“พี่ทิม!!!”

“ซวยแล้วไง!! เฮ้ย! หนีเร็วตำรวจมา”

กลุ่มวัยรุ่นพร้อมอาวุธที่วิ่งไล่คู่อริมาต่างพากันโว้ยวายและรีบวิ่งหนีตำรวจไปโดยไม่สนใจคนที่ถูกลูกหลงจากกระสุนปืนมัจจุราชของพวกมันสักนิด ทิ้งเอาๆไว้แค่เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ขุดเข่าลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับร่างของชายที่เอาตัวเข้ามาบังตัวเองและลูกเอาไว้....

“พลอย.... พลอยกับลูกไม่เป็นอะไรนะ...”

เสียงของซาตานหนุ่มแผ่วเบาราวกับจะหลุดปลิวไปตามลมที่พัดโชยมา เขาได้ห่วงตัวเองเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจแค่เพียงว่าดวงใจของเขาทั้งสองดวงปลอดภัยอยู่รึเปล่าเท่านั้น

“ไม่พลอยไม่เป็นอะไร... พี่ทิมทำใจดีไว้นะค่ะอย่าเป็นอะไรนะ.... ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!! มีคนถูกยิง ช่วยด้วย....ฮือๆ”

“ดีแล้ว.... ที่พลอยกับลูกไม่เป็นอะไร ดี.....”

“ทำไมกัน... พี่เข้ามาบังพลอยไว้ทำไม.... ทำไม”

“เพราะ...พี่รักพลอยกับลูก..... พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา.... แต่ที่พี่ทำลงไปก็เพราะว่า....เพราะ.....”

เมื่อเห็นว่าเขาเหนื่อยอ่อนจนเห็นได้ชัดและลมหายใจของเขาก็เริ่มแผ่วลงใจของพลอยสวยก็ยิ่งสั่นและจวนเจียนที่จะแตก ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขารักเธอจริงๆและรักเธอมากแค่ไหน เธอจะไม่สงสัยกับความรักของเขาอีก และเธอก็จะไม่โกหกตัวเองอีกแล้วว่าเธอนั้นรักเขามากแค่ไหน เพียงแต่ว่ามันจะสายเกินไปรึเปล่ากับการยอมรับหัวใจตัวเองในครั้งนี้

“ไม่ต้องพูดแล้ว พี่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นพลอยรู้แล้วว่าพี่รักพลอยกับลูกมากแค่ไหน ตอนนี้สิ่งที่พี่ทิมต้องทำก็คืออดทนและสู้ความเจ็บปวดครั้งนี้ไปให้ได้ พี่ทิมห้ามทิ้งพลอยกับลูกไปไหนเป็นอันขาด...ฮือๆ พี่ทิมเคยบอกไม่ใช่หรอว่าจะไม่ยอมปล่อยพลอยไป เพราะฉะนั้นพี่ห้าม...ห้ามเป็นอะไรไปทั้งนั้น ไม่งั้นพลอยจะไม่มีวันให้อภัยพี่อีกเลยค่อยดู....ฮือๆ”

“พี่เหนื่อย.....พี่ขอโทษ...พี่รักพลอยมากนะที่รัก.....”

และแล้วเขาก็ไม่อาจจะทนต่อความเจ็บปวดและเหนื่อยล้าได้อีกต่อไปเปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลงช้าๆพร้อมกับสติที่ดับวูบไป....

“ไม่!.... พี่ทิมฟื้นขึ้นมาสิฟื้นขึ้นมา พี่จะทิ้งพลอยไปไม่ได้ พลอยไม่ได้บอกกับพี่เลยว่าพลอยพี่ ฟื้นขึ้นมาสิ!!!!”

..............................................................................................................................

“พลอย...พลอยสวย....”

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากความมืดทำให้คนที่ถูกเรียกหันไปมาหาที่มาของเสียง และเธอก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เรียกเธอนั้นคือผู้หญิงใส่ชุดยาวสีขาวและที่สำคัญที่สุดผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนกับเธอไม่มีผิด....

“เธอ.... เธอเป็นใคร”

“ฉันหรอ... หึหึ ฉันก็คือเธอยังไงล่ะ เธอคือฉันและฉันคือเธอ....”

“เป็นไปไม่ได้นี่มันต้องเป็นฝันแน่ๆ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง”

“ใช่มันคือฝัน ฉันคือผู้หญิงที่อยู่ในฝันร้ายของเธอมาตลอด.... ฉันต้องทนทุกข์ทรมานกับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของตัวเองทำร้ายคนที่ฉันและทำร้ายลูก เพราะความอ่อนแอของฉัน ทุกครั้งที่เธอฝันร้ายมันคือทุกวันที่ฉันต้องเจ็บปวดซ้ำๆอยู่กับการทำร้ายตัวเองและพี่ทิม..... ฉันมาหาเธอในวันนี้ก็เพราะต้องการจะมาบอกให้เธอรู้ว่าสิ่งที่พี่ทิมพูดมันคือความจริงทั้งหมด....”

“แสดงว่าเรื่องที่พี่ทิมเล่าว่าเขาย้อนเวลากลับมาเพื่อแก้ไขเรื่องราวทุกอย่าง และฉันก็เป็นภรรยาของเขาตั้งแต่แรกมันก็คือเรื่องจริงอย่างนั้นหรอ”

พลอยสวยอีกคนพยักหน้าช้าๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

“พี่ทิมรักเรามากรู้ไหมพลอย.... ฉันผิดเองที่รอคำๆนั้นไม่ไหวและตัดสิ้นใจคิดสั้นจนทำให้ทุกคนต่างเจ็บปวด แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นพระเจ้าคงจะสงสารพี่ทิมและเราเลยส่งเขากลับไปพบกับเราก่อนที่เรื่องราวทุกอย่างมันจะเกิดขึ้นอีกครั้ง..... พลอยฉันอยากเธอคิดให้มากๆและลดทิฐิลง ช่วยปลดปล่อยฉันช่วยปลดปล่อยเรา.... เธอช่วยเราได้ไหม....”

“ฉัน....”

ตอนนี้พลอยสวยรู้สึกสับสนไปหมดเธอไม่รู้ว่าจะตอบตัวเธออีกคนอย่างไรดี ตอนนี้ทุกอย่างมันดูจะเหนือการควบคุมของเธอไปแล้ว เธอทั้งสับสนและกลัวไม่รู้ว่าตัวเองนั้นจะทำอะไรได้อีก มันดูมืดมนไปหมด

“แต่ถ้าเธอไม่ต้องการพี่ทิมละก็.... ฉันก็พาพี่ทิมไปอยู่กับฉันและลูกด้วยเพราะมันคงจะดีกว่าหากเป็นแบบนั้น ดีกว่าฉันต้องทนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียวในฝันร้ายของเธอ อย่างน้อยฉันก็ได้อยู่กับคนที่ฉันรัก ถึงมันจะเจ็บปวดแต่ไม่โดดเดียว.....”

“ไม่!!! ฉันไม่ยอมให้เธอพาพี่ทิมไปไหนทั้งนั้น ฉัน.... ฉันรักเขาพี่ทิมจะต้องอยู่กับฉันและลูก ฉันไม่ยอม!!!”

พลอยสวยอีกคนยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินคำว่ารักที่หลุดออกมาจากปากของอีกคน.... เธอค่อยๆเดินเข้ามาใกล้กับพลอยสวยและสวมกอดเธอเอาไว้ พร้อมทั้งเอ่ยคำขอบคุณออกมา..

“ขอบใจนะพลอยสวย ดูแลพี่ทิมและครอบครัวของเราดีๆ รวมทั้งลูกของเราด้วย ขอบใจที่ปลดปล่อยฉัน.....”

เมื่อสิ้นคำขอบคุณร่างของพลอยสวยอีกคนก็หายลับไปราวกับว่าเธอได้หายไปและเข้ามารวมอยู่เป็นคนๆเดียวกันกับเธอ....... พลอยสวยได้แต่ยืนงงอยู่ในความมืดที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน

“น้องพลอยครับ.... น้องพลอย....”

มือหนาของชัยวัฒแตะลงที่ไหล่ของพลอยสวยเบาๆเพื่อปลุกว่าที่คุณแม่ให้ตื่นจากนิทรา เมื่อเห็นว่าเธอนั้นได้เผลอหลับฟุบกับเตียงคนไข้ที่ยังคงเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ไปอีกแล้วเหมือนกับทุกๆวันที่เธอได้มาเฝ้าเจ้านายหนุ่มของเขา

“พี่ชัย....”

“ครับ พี่ซื้อข้าวมาให้กับขนมและก็มาเปลี่ยนเวณเฝ้าบอสครับพลอยจะได้ออกไปเดินเล่นรับลมแล้วก็พักผ่อนบ้าง”

“อืม... ไม่เป็นไรหรอกคะพลอยอยากจะอยู่เฝ่าเขาที่นี่มากกว่า.....”

พลอยสวยหันไปมองคนป่วยที่ยังคงหลับไม่ได้สติมาเป็นอาทิตย์แล้วเธอดึงมือเขาเข้ามากุมเอาไว้และจูบมันเบาๆก่อนเอามาแนบกับใบหน้าของเธอ

“พลอยไม่อยากออกไปไหนกลัวว่าพี่ทิมตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เจอพลอย พลอยอยากให้พี่ทิมเขาตื่นขึ้นมาเห็นพลอยเป็นคนแรกค่ะ....”

“น้องพลอย.... งั้นพี่แกะกับข้าวให้นะครับกำลังร้อนๆทานตอนนี้จะได้อร่อย...”

“ขอบคุณคะพี่ชัย ถ้าไม่ได้พี่ชัยพลอยคงแย่แน่ๆ”

“ไม่เป็นไรครับหน้าที่ดูแลบอสกับน้องพลอยยังไงซะก็เป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว.... ได้ข่าวว่าเมื่อวานนี้หมอคุณมาเยี่ยมบอสหรอครับ”

“ใช่คะพี่คุณเขามาเยี่ยมแล้วก็ช่วยไปถามข้อมูลในการรักษาพี่ทิมให้ พี่คุณบอกว่าทางร่างกายพี่ทิมไม่หน้าจะมีอะไรหน้าเป็นห่วงแล้ว.... แต่ไม่รู้ว่าทำไมพี่ทิมยังไม่ฟื้นก็เท่านั้นอาจจะเป็นเพราะว่าสาเหตุทางสภาพจิตใจของพี่ทิมก็เป็นได้ พี่คุณยังบอกอีกว่าพี่ทิมอาจจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไรก็ได้เมื่อเขาต้องการจะตื่นเขาก็จะตื่นขึ้นมาเอง ตอนนี้เราคงทำได้แค่รอเท่านั้น... พลอยก็เลยไม่กล้าไปไหน เพราะพี่ทิมเขาอาจจะฟื้นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ”

“แต่น้องพลอยก็ต้องออกไปไหนมาไหนบ้างนะครับ นี่ก็ใกล้จะคลอดแล้วมาอุดอู่อยู่แต่ในห้องพักฟื้นแบบนี้มันไม่ดีต่อทั้งน้องพลอยและลูกนะครับ”

“คะพลอยรู้...แต่ว่าพลอย.... โอ้ย!!!”

ยังไม่ทันที่พลอยสวยจะพูดจบประโยคเธอก็รู้สึกเจ็บหน่วงๆขึ้นที่ท้อง ตอนแรกเธอคิดว่าคงไม่มีอะไรเพราะมันแค่เจ็บเบาๆพอที่เธอจะทนได้ และมันก็ไม่ได้เจ็บตลอดเวลาแต่เจ็บๆหายเธอจึงไม่ได้บอกใคร แต่ตอนนี้ความเจ็บมันต่างออกไปเมื่อมันมีมากขึ้นจนเธอต้องทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ตามเดิมและเอามือกุมท้องเอาไว้

“น้องพลอยเป็นอะไรครับ ปวดท้องหรอครับ....”

“คะพลอยปวดท้อง..... พี่...พี่ชัยช่วยตามหมอให้ทีคะพลอยคิดว่าพลอยกำลังจะคลอด โอ้ย!!!”

“พลอยจะค่อย เฮ้ย!! โอเคครับเดี๋ยวพี่รีบไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้พลอยรอพี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่มาอย่าไปไหนนะครับ”

“คะรีบๆไปเถอะคะพลอยปวดจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...”

“ครับๆ บอสครับรีบๆตื่นนะครับน้องพลอยจะคลอดลูกแล้ว ผมไปตามหมอก่อนนะครับบอสฝากน้องพลอยด้วย”

ก่อนออกไปชัยวัฒได้หันกลับมาบอกเจ้านายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่ที่เตียงอีกครั้งก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปตามหมอหรือพยาบาลที่อยู่แถวนั้น พลอยสวยเอื้อมมือไปแตะมือหนาของทินภัทรเอาไว้เธอกำมือเขาแน่นมองใบหน้าคมเข้มที่ยังหลับสนิทนั้นด้วยความหวัง

“พี่ทิม.... ลูกของเรากำลังจะคลอดแล้วนะคะ พี่ทิมได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถอะคะพลอยต้องพี่... โอ้ย!!! ใจเย็นๆนะลูกแม่เจ็บ....”

เพราะความเจ็บปวดที่เริ่มถี่และหน่วงขึ้นจึงทำให้พลอยสวยไม่รู้สึกถึงแรงบีบของมือสากที่บีบกลับมาเบาๆ เธอก้มหน้าสบกับเตียงด้วยความเจ็บปวดแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ถึงกับตะลึงไปเมื่อใบหน้าคมที่เคยไร้ซึ่งการตอบรับกับลืมตาและมองมาทางเธอ....

“พี่ทิม....”

“พะ..พะ...”

“พี่ทิมฟื้นแล้ว... พี่ทิมฟื้นแล้ว.... โอ้ย!!! โอ้ย!!!”

“น้องพลอยครับหมอมาแล้วครับ... รีบเลยนะครับหมอน้องสาวผมกำลังจะคลอดแล้วครับ ไม่เป็นไรนะน้องพลอยทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย”

“พี่ทิม...พี่ทิม...”

“ไม่ต้องห่วงบอสหรอกนะครับน้องพลอยเดี๋ยวพี่จะให้การ์ดเฝ้าบอสเอง...”

ชัยวัฒรีบเข้ามาพยุงพลอยสวยขึ้นแทนที่บุรุษพยาบาลเพราะเขารู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มนั้นหวงเมียมากแค่ไหน หากปล่อยให้พลอยสวยไปห้องคลอดคนเดียวมีหวังว่าเขาคนถูกเจ้านายอัดเละแน่ๆ เลยเตรียมตัวทำหน้าที่แทนเจ้านายหนุ่มที่นอนป่วยอยู่อย่างเต็มใจ แต่แล้วเขาก็ต้องหักกลับมามองเสียงๆหนึ่งที่คุ้นเคยนั้นก็คือเสียงของเจ้านายเขานั้นเอง

“ไอ.... ชัย...”

“บอส....บอสฟื้น บอสฟื้นแล้ว เฮ้ย!น้องพลอย เอาไงดีว่ะ บอส....น้องพลอย”

“แก...ตามไปดูเมียฉัน...”

ทินภัทรรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีพูดสั่งลูกน้องคนสนิทไป ทั้งที่ตอนนี้เขารู้สึกมึนงงไปหมดแต่เมื่อจับต้นชนปลายได้ก็รีบสั่งลูกน้องหนุ่มทันที

“พี่ทิม....”

“ไม่เป็นไรที่รัก.... ไม่เป็นไรนะ....”

ทินภัทรหันมายิ้มให้กำลังใจเมียรักก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกน้องหนุ่ม และพลอยสวยก็ถูกพาออกไปจากห้องพักฟื้นของเขาและตรงไปยังห้องคลอดทันที ไม่นานหมอประจำตัวของเขาก็เข้ามาดูอาการของเขา หลังจากนั้นเขาก็ได้แต่รอค่อยเมียรักและลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมาอย่างใจจดใจจออยู่ที่ห้อง

“ขอน้ำให้ฉันหน่อย”

ทินภัทรของน้ำจากบอดี้การ์ดที่มานั่งเฝ้าเขาแทนที่พลอยสวยและชัยวัฒ...

“ขอบใจ... แกให้คนอื่นออกไปดูสิว่าเมียฉันเขาออกมาจากห้องคลอดรึยัง แล้วเป็นยังไงบ้างตอนนี้ทำไมถึงนานขนาดนี้.....”

“ครับบอส...”

แต่ไม่ทันที่บอดี้การ์ดประจำกายจะออกไปชัยวัฒก็เดินกลับเขามาด้วยใบหน้าที่ขาวซีด ทำเอาทินภัทรใจเสียไม่น้อย

“พลอยเป็นอะไรไอชัย เมียกับลูกฉันเป็นอะไร....”

ชัยวัฒไม่พูดอะไรเขาเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างๆนายหนุ่ม และหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆเตียงขึ้นมารินน้ำก่อนจะดื่มมันอย่างกระหาย

“ไอชัยแกไม่ได้ยินฉันรึไงฉันถามว่าเมียกับลูกฉันเป็นยังไงบ้าง”

“น้องพลอย..... น้องพลอยกับคุณหนูปลอดภัยดีครับ ยินดีด้วยนะครับบอส บอสได้ลูกสาวครับ....  น่ารักน่าชังมากเลยครับ”

ซาตานหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่ทั้งเมียและลูกของเขานั้นปลอดภัยดี แต่ก็ยังสงสัยถึงไอสภาพดูไม่ได้ของไอลูกน้องคนสนิทอยู่ ว่าทำไมถึงได้มีหน้าตายังกับคนหมดเรี่ยวหมดแรงแบบนี้

“แล้วนี่แกเป็นอะไรทำไมถึงได้มีสภาพแบบนี้”

“ก็ผมช่วยน้องพลอยเขาเบ่งคุณหนูจนหมดแรงหน่ะสิครับ ไหนน้องพลอยจะทั้งกัดทั้งจิกมือจิกแขนผมอีก คราวหน้าผมไม่เอาด้วยแล้วนะครับบอสต้องเข้าไปเองผมไม่เข้าไปแทนแล้ว...”

“นี่แกเข้าไปในห้องคลอดกับเมียฉันด้วยงั้นหรอ.... แกไอชัย!!”

“อ่าวก็บอสบอกผมว่าให้ตามไปดูแลน้องพลอยผมก็ทำตามที่บอสสั่งทุกอย่าง ทั้งให้กำลังใจทั้งถ่ายวีดีโอ ทำไมบอสถึงได้โกรธผมล่ะครับเนี่ย”

“ใช่ฉันบอกฝากเมียฉันด้วย แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าให้แกเข้าไปในห้องคลอดด้วย แบบนี้แกไม่เห็นอะไรต่อมิอะไรเมียฉันหมดเหรอ ไอชัยรอให้ฉันหายดีก่อนเถอะนะฉันจะอัดแกให้น่วมเลย”

“โธ่บอสผมไม่เห็นอะไรหรอกครับเพราะผมค่อยนั่งอยู่ข้างๆน้องพลอยให้กำลังใจเธอตลอดเวลา ส่วนวีดีโอหน่ะผมให้คุณพยาบาลเขาถ่ายเก็บเอาไว้บอสดูต่างหากล่ะครับ.... บอสเองหน่ะควรที่จะหายกลัวคุณพยาบาลเขาสักทีนะครับโตจนมีลูกมีเต้าแล้วยังกลัวอะไรแปลกอยู่ได้.... อ่อแล้วก็หนีไปเที่ยวไหนมาครับถึงได้หลับเป็นตายไปเป็นอาทิตย์แบบนี่ รู้ไหมว่าน้องพลอยเขาต้องลำบากมานอนเฝ้าบอสขนาดไหน ทั้งๆที่ท้องแก่ใกล้คลอดขนาดนี้ นี่ที่คลอดก่อนกำหนดแบบนี้ก็ต้องโทษบอสเลยคนเดียวเลย”

“ไอชัยได้ทีแกก็เอาใหญ่เลยนะ เอ่อๆขอโทษ แล้วก็ขอบใจมากที่ช่วยดูแลพลอยแทนฉัน แต่ตอนนี้สิ่งที่แกต้องทำนั้นก็คือพาฉันไปหาพลอยกับลูกเดียวนี้ แล้วก็ทำเรื่องเปิดห้องวีไอพีห้องใหญ่ของที่นี่ด้วยฉันอยากอยู่ห้องเดียวกันกับเมียแล้วก็ลูก”

“อะไรนะครับบอสนี่ผมพึ่งจะได้พักนะครับบอส อีกสักพักไม่ได้หรอครับ”

“ไม่ได้ฉันอยากเจอเมียกับลูกเพราะฉะนั้นแกต้องรีบพาฉันไป”

“โครตเอาแต่ใจตัวเองเลย....”

“แกว่าไงนะไอชัย!”

“เปล่าครับเปล่า โอเคครับเดี๋ยวผมพาไป”

เพียงไม่นานซาตานหนุ่มก็มาถึงห้องพักของเมียรัก... เขาเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและคำขอบคุณ เพราะว่าผู้หญิงคนนี้นั้นทำให้เขานั้นได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง และทำให้ชีวิตของเขานั้นมีค่าขึ้นมา รวมทั้งเธอยังได้ให้ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดให้แกเขาอีกด้วย

“น้องพลอย...”

“พี่ทิม... พี่ทิมจริงๆด้วย....”

“จ๊ะพี่เอง.... พี่ขอโทษนะครับที่หลับไปซะนานแล้วยังไม่ได้อยู่ข้างๆพลอยในตอนที่น้องพลอยต้องการอีก”

“ไม่เป็นไรคะ..... แค่พี่ทิมฟื้นขึ้นมามักก็มีค่ามาพอกับพลอยแล้วก็ลูกมาแล้ว ที่ทิมคะ...เราได้ลูกสาวคะ ลูกเราน่ารักมากเลยนะคะแต่หมอยังต้องให้ลูกอยู่ในตู้อบเพราะลูกคลอดก่อนกำหนด....”

ทินภัทรแปลกใจไม่น้อยที่เมียของเขากลับมาพูดดีกับเขาอีกครั้ง แต่นั้นก็ไม่สำคัญเพราะแค่เธอยอมพูดดีกับเขาและไม่เย็นชากับเขาอีกแค่นี้ก็พอแล้ว

 “พลอยอยากให้พี่ทิมเห็นหน้าลูกของเราจังคะว่าเขาน่ารักน่าชังมากแค่ไหน”

“จ๊ะยังไงลูกของเราก็ต้องน่ารักอยู่แล้วเพราะว่าเขามีพลอยเป็นแม่ คุณแม่ทั้งสวยและน่ารักแบบนี้ลูกจะไม่น่ารักได้ยังไงจริงไหม”

“พี่ทิม.... พี่ทิมคะพลอยยังไม่ได้ตั้งชื่อลูกของเราเลยคะ เพราะพลอยอยากจะให้พี่ทิมเป็นคนตั้ง.... พลอยก็เลยรอยังไม่ได้แจ้งกับคุณพยาบาลไป”

“พลอย.... พี่ขอบคุณมากนะครับที่รัก.....”

ทินภัทรกุมมือของเมียรักเอาไว้แน่นผู้หญิงคนนี้ช่างวิเศษเหลือเกินสำหรับเขาเพราะเธอนั้นสามารถทำให้เขานั้นมีความสุขได้เสมอ ต้องขอบคุณพระเจ้ามากจริงๆที่ทำให้เขานั้นมีวันนี้

“งั้นชื่อว่าน้องพลอยใสดีไหมครับ พลอยรุ้ง ยุธรไพรศาร แม่ชื่อพลอยสวยลูกชื่อพลอยรุ้ง”

“คะเพราะมาก แต่ทำไมถึงเป็นพลอยรุ่งล่ะคะ”

“พี่อยากให้ลูกสาวของเรามีชื่อคล้ายๆพลอย และรุ้งก็มักจะเกิดขึ้นหลังฝนตกและแสงแดดฉายแสงเสมอ ลูกของเราก็เหมือนกับของขวัญชิ้นหนึ่งที่พลอยนั้นได้ให้กับพี่ ของขวัญที่มีค่ามากที่สุดชิ้นที่สองในชีวิตพี่ ขอบคุณนะครับน้องพลอย ขอบคุณ”

“ของขวัญชิ้นที่สอง.... แล้วชิ้นแรกล่ะคะ”

“ชิ้นแรก....ชิ้นแรกก็คือพลอยยังไงล่ะครับ น้องพลอยก็คือของขวัญที่มีค่าอีกชิ้นในชีวิตพี่ พี่รักน้องพลอยมากนะครับ....”

“คะ.... พลอยก็รักพี่ทิม...”

คำว่ารักที่อยู่ดีๆเธอก็เอื้อนเอ่ยออกมานั้นทำเอาซาตานหนุ่มถึงกับช็อคจนพูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินจากเธอ และแล้วน้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหนอาบแก้มสากที่เต็มไปด้วยหนวกเครารุงรังเพราะไม่ได้โกรนและดูแล เขารวบรวมพลังกายทั้งหมดที่มีพยุงตัวเองขึ้นจากรถเข็นที่นั่งมาช้าๆ สร้างความตกใจให้แกพลอยสวยเป็นอย่างมากเพราะเธอรู้ดีว่าเขานั้นพึ่งจะฟื้นจากที่นอนสลบไปเป็นอาทิตย์

“พี่ทิม! พี่ทิมจะทำอะไรคะลุกขึ้นมาทำไม”

ทินภัทรไม่พูดอะไรเขาโผตัวเข้ากอดเมียรักเอาไว้แน่นและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

“ขอบคุณครับน้อง .....ฮือๆขอบคุณ พี่รักพลอยกับลูกมากนะครับ ขอบคุณครับที่ในที่สุดพลอยก็ยอมรักพี่ตอบ ขอบคุณ....”

“ความจริงพลอยก็รักพี่ทิมมานานแล้วเพียงแต่ว่าพลอยไม่ยอมรับมันเองก็เท่านั้น แต่ต่อจากนี้ไปพลอยจะไม่โกหกตัวเองอีกแล้ว เพราะเวลาของแต่ละคนมันมีค่ามาก เราไม่ควรจะเสียเวลาที่จะสร้างความสุขด้วยกันไปอีก..... พลอยรักทินนะคะ พลอยขอโทษที่ทำร้ายจิตใจของพี่ทิมมาโดยตลอด”

ทั้งสองกอดกันแน่นต่างฝ่ายต่างซึมซับความอบอุ่นที่มอบให้แก่กันอย่างเงียบๆในที่สุดมรสุมในชีวิตของทั้งเขาและเธอก็ได้ผ่านไปแล้ว และต่อจากนี้ไปมันจะมีแต่ความสุขและความเข้าใจกันเท่านั้น...

ชัยวัฒที่แอบฟังและแอบดูอยู่ห่างๆหน้าห้องยิ้มออกมาน้อยๆ เพราะในที่สุดเจ้านายของเขาก็สมหวังสักที เมื่อเจ้านายมีความสุขลูกน้องอย่างเขาก็มีความสุข

“ยินดีด้วยนะครับบอส....”

..............................................................................................................................

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก เพราะตั้งแต่ที่ทินภัทรและพลอยสวยกับหนูน้อยพลอยรุ้งออกมาจากโรงพยาบาลที่ก็ร่วมๆเข้าห้าเดือนแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันพิเศษเพราะเขาได้พาครอบครัวเล็กๆของเขามีเที่ยวทะเล คุณพ่อมือใหม่ที่ติดลูกสาวยังกับอะไรได้แต่วุ่นอยู่กับการจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้ให้กับลูกสาวจนตอนนี้เขาต้องเปลี่ยนจากพารถยนต์กลายเป็นรถตู้แทน เล่นเอาคุณแม่อย่างพลอยสวยปวดหัวเมื่อเห็นสามีสุดป่วงกับพี่ชายคนสนิทอย่างชัยวัฒหอบข้าวหอบของขึ้นรถยังกับย้ายบ้าน

“นี่พี่ทินจะเอาอะไรไปเยอะแยะคะเนี่ย นี่เราไปพักผ่อนกับแค่สี่ห้าวันนะคะไม่ได้จะย้ายบ้านไปอยู่ที่นั้น”

“จ๊ะพี่รู้... และทุกอย่างที่พี่เอาไปเนี่ยมันก็จำเป็นกับลูกของเราทั้งนั้น”

“สำคัญ รถเข็นสองคันกับเปลลูกแบบถอดประกอบเนี่ยนะคะสำคัญ พี่ทิมคะพลอยว่าเอาออกบ้างเถอะคะนี่รถเราจะไม่มีที่นั่งอยู่แล้วนะคะ”

“ไม่มีที่นั่งอะไรกันครับที่รัก มีที่ให้พี่แล้วก็พลอยแล้วก็ลูกนั่งตั้งกว้างขวาง ส่วนชัยมันก็นั่งหน้าข้างๆคนขับรถ ไม่เห็นจะคับแคบตรงไหนเลย”

“ตอนแรกเรากะว่าจะเอาแค่รถยนต์ แต่เพราะพี่เอาของไปมากเกินไปเราก็เลยต้องเปลี่ยนเป็นรถตู้ นี่ถ้าพลอยไม่ปรามพี่พี่ทิมไม่ต้องให้พี่ชัยไปเปลี่ยนรถมาเป็นรถทัวร์สองชั้นเลยหรอคะ”

“โธ่พลอย ก็ของสำคัญของลูกทั้งนั้นหนิครับ แล้วพลอยจะต้องขอบใจพี่ทีหลังที่พี่พาพวกมันไปค่อยดูสิ”

“คะให้มันจริงเถอะนะ แต่อย่ามาบ่นว่าเมื่อยนู้นเมื่อยนี่เพราะแบกของขึ้นๆลงๆรถละกันนะ ค่อยดูพลอยจะไม่ช่วยนวดให้เลย”

“หึหึจ๊ะ แต่พี่ก็จะดูละกันว่าพลอยจะทนไม่นวดให้พี่ได้แค่ไหน ขอบอกว่าพี่เตรียมตัวยั่วเมียเต็มที่ตลอดทริปห้าคืนหกวันเลยนะครับ”

ทินภัทรพูดแบบมีนัยบ้างอย่างทำเอาพลอยสวยที่อุ้มลูกน้อยอยู่ถึงกับหน้าแดงด้วยความอายที่เขานั้นกล้าพูดจาล่อแหลมแบบนี้ต่อหน้าชัยวัฒและสาวใช่คนอื่นๆแบบนี้

“พี่ทิมทะลึ่งไม่เข้าเรื่อง คนอื่นอยู่ด้วยเห็นไหม”

“ก็ได้จ๊ะงั้นพี่จะเก็บเอาไว้ทะลึ่งกับเมียสองคนตอนกลางคืนละกันนะครับ หึหึ”

“บ้า!!! พลอยไม่พูดกับพี่ด้วยแล้ว...”

หนูน้อยพลอยรุ้งเหมือนจะรับรู้ว่าคุณแม่คงจะงอนคุณพ่ออีกแล้วก็ทำท่าเบะปากจากนั้นก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาทันที และเป็นที่รู้กันว่าถ้าหากหนูน้องพลอยรุ้งร้องไห้โยเยคนๆเดียวที่จะปลอบให้หนูน้อยเงียบลงได้ก็จะต้องเป็นคนพ่อจอมเห่อเท่านั้น

“โอ๋ๆไม่ร้องนะคะไม่ร้อง... พี่ทิมคะช่วยพลอยหน่อยสิคะดูสิยัยหนูร้องอีกแล้วนี่คงจะงอนพลอยล่ะสิที่ไปดุพ่อของเขา จริงๆเลยลูกคนนี้ลูกพ่อจริงๆ”

“มาจ๊ะเดี๋ยวพี่โอ๋แกเอง มาครับเจ้าหญิงน้อยของพ่อโกรธที่คุณแม่เขาดุคุณพ่อหรอครับคนเก่ง ไม่เอานะครับไม่ร้อยเดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่จะหาน้องมาเป็นเพื่อนเล่นให้หนูนะครับ ไม่ร้องนะครับไม่ร้อง”

“พี่ทิม!!!”

พลอยสวยเอ็ดทินภัทรเสียดังอีกครั้งด้วยความเขินอาย เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีกเดินหน้ามุ้ยขึ้นรถไปโดยไม่หันกลับมามองพ่อลูกตัวแสบเลย เรียกเสียงหัวเราะให้ชัยวัฒและคนรับใช้คนอื่นๆได้ไม่น้อย

“พี่ชัยไม่ต้องมาหัวเราะเลย หัดดุเจ้านายพี่บ้างนะคะเดี๋ยวนี้ชักจะทะลึ่งใหญ่แล้ว”

“น้องพลอยก็รู้ว่าพี่ทำอะไรได้ที่ไหนละครับจริงไหม”

“หึ ยังไงซะก็พวกเดียวกันสินะพลอยไม่พูดด้วยแล้ว...งอน!”

“ดูสิครับน้องรุ้งคุณแม่งอนเราแล้วลูกทำไงดี ฮึบ! หยุดร้องเร็วคนเก่งแล้วไปง้อคุณแม่กัน ฮึบเร็วครับฮึบ.....”

ไม่นานหนูน้องพลอยรุ้งก็หยุดร้อง ทินภัทรจึงพาลูกสาวขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมเดินทางไปยังทะเลแสนสวย และเมื่อสองพ่อลูกขึ้นมานั่งเคียงข้างผู้เป็นแม่ ทั้งสองคนก็ส่งสายตาเป็นประกายเพื่องอนง้อทั้นที

“คุณแม่คะไม่เอาไม่โกรธคุณพ่อกับน้องรุ้งนะคะคุณแม่ น้องรุ้งกับคุณพ่อรักคุณแม่นะคะ”

ทินภัทรทำเสียงเล็กเสียงน้อยราวกับว่าลูกสาวตัวน้อยเป็นคนงอนง้อเอง ก่อนที่จะยื่นลูกสาวเข้าไปใกล้ๆแก้มของคุณแม่คนสวย หนูน้อยก็เหมือนรู้งานหอมแก้มคุณแม่ไปหนึ่งฟอดทันที จากนั้นฟอดที่สองก็ตามมาแต่ตอนนี้กับมาจากพ่อของลูกแทน ทำเอาคุณแม่ถึงกับหน้าแดงที่เขากับลูกง้อเธอแบบนี้

“นั้นไงคุณแม้ยิ้มแล้วน้องรุ้ง มาๆมาโอ๋คุณแม่กันนะครับ”

ทินภัทรได้ทีก็ดึงตัวเมียรักเข้ามากอดโดยมีลูกสาวตัวน้อยอยู่ตรงกลางหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างมีความสุข

“วันนี้พี่บอกน้องพลอยรึยังครับว่าพี่ รักน้องพลอย”

เขากระซิบข้างๆหูของเมียรักเบาๆก่อนที่จะหอมแก้มเธออีกครั้ง

“พลอยก็รักพี่ทิมคะ...”

ในที่สุดเธอก็ต้องยอมแพ้กับลูกอ้อนของเขาทุกทีสินะ คิดแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ ชีวิตนี้เธอคงจะหนี้เขาไปไหนไม่พ้นจริงๆก็แค่เขาอ้อนนิดอ้อนหน่อยเธอก็ใจอ่อนซะแล้วแบบนี้

“เลิกหวานกันได้แล้วครับคุณพ่อคุณแม่เพราะเรากำลังจะออกเดินทางกันแล้วครับ...”

ชัยวัฒแซวเจ้านายหนุ่มเล็กก่อนที่จะขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งตัวเอง ทำเอาได้รับสายตาค่อนๆจากเจ้านายหนุ่มกับมาราวกับว่าเขานั้นเป็นก้างขวางคอความสุขระหว่างเขากับเมีย แต่มีหรือที่ผู้ช่วยหนุ่มอย่างเขาจะเกรงกลัวไม่มีทางซะหรอก

“ไอชัยขับรถไปเองดีไหมถ้าแกจะมาทำตัวเองก้างฉันขนาดนี้”

“ไม่ล่ะครับบอสขับไปเองก็เปลื้องน้ำมันรถผมสิครับ แถมยังเหนื่อยอีกเพราะต้องขับเองสู้อยู่เป็นก้างแบบนี้ก็ไม่ได้ มีความสุขกว่ากันเยอะ”

“ไอชัย...”

“พี่ทิม! พลอยบอกแล้วไงคะว่าอย่าเรียกพี่ทิมเขาแบบนั้น พูดเพราะๆสิคะเดี๋ยวลูกก็จำแล้วก็เติบโตมาเป็นเด็กก้าวร้าวหรอก”

“โอเคครับได้ที่รัก พี่จะไม่พูดไม่ดีกับไอ...เอ้ยชัยเขาอีก ดีไหมครับคุณชัย”

“ดีครับคุณบอส งั้นเราออกเดินทางกันเลยนะครับ”

“ดีครับคุณลูกน้องที่รัก”

“เรียกแบบนี้ให้ได้ตลอดนะคะสองคน หึหึ”

ทินภัทรได้แต่มองค้อนๆชัยวัฒเท่านั้น เขาแสนที่จะหงุดหงิดก็เลยหันมากอดเมียกับลูกแก้เครียดอีกครั้ง รถของเขาเคลื่อนตัวออกจากบ้านช้าๆมุมหน้าสู้ทะเลที่สวยงาม เหมือนอย่างเช่นชีวิตที่ผ่านพ้นมรสุมมาแล้วของทุกคน และมันก็จะเป็นอย่างนั้นตลอดไปตราบนานเท่านาน