ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #59 : ตอนที่ 31.2 จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดของซาตาน

“น้องพลอยไม่ต้องเฝ้าพี่ตลอดเวลาแบบนี้ก็ได้นะครับ ถ้าน้องพลอยเบื่อไปเดินเล่นบ้างก็ได้พี่อยู่ได้ ”

“ไม่ล่ะพลอยไม่ได้เบื่ออะไร แต่ถ้าพี่ทิมเบื่อเราไปเดินเล่นกันก็ได้นะคะ”

เพราะสรรพนามที่เมียรักเรียกแทนตัวเขาและเธอเปลี่ยนไปทำให้ซาตานหนุ่มถึงกับยิ้มออกมาน้อยๆอย่างมีความหวังขึ้นมาบ้าง ที่เมียของเขาไม่ได้ตัดรอนจนไร้สินเยื่อขาดใยเหมือนกับที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่ได้กลับมาเป็นเมียของเขาอย่างแท้จริงแต่ในใจและความทรงจำของเขาเธอยังเป็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดและแม่ของลูกเขาเสมอไม่เคยเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่เขามองหน้าเธอเขาก็จะเอาแต่โทษและด่าตัวเองซ้ำๆที่เคยทำร้ายเธอเอาไว้มากมายจนเธอต้องจากไปพร้อมกับลูกในท้อง แต่ตอนนี้เขามีโอกาสแล้วที่จะกลับมาแก้ไขมันเพียงแต่เขาไม่รู้ว่าโอกาสในครั้งนี้มันจะมีผลออกมาอย่างไรเท่านั้น เมื่อตอนนี้เธอมีคนอื่นอยู่ข้างกายแล้ว.....

“ขอโทษนะครับที่ทำให้พลอยต้องมาลำบาก ทั้งๆที่พี่มีบอดี้การ์ดตั้งมากมายมาค่อยเฝ้าอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ยังรบกวนให้พลอยมาค่อยดูแลพี่แบบนี้ วันนี้พลอยกลับก็ได้นะครับไม่ต้องค้างหรอก เพราะพรุ่งนี้หมอก็อาจจะให้พี่กลับบ้านได้แล้ว”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกพลอยเต็มใจ”

“ขอบคุณนะครับ ทั้งที่พลอยยอมมาเฝ้าพี่แล้วก็ยังยอมเรียกพี่ว่าพี่ทิมอีก...”

สายตาที่ซาตานหนุ่มพยายามส่งมาเพื่อบอกถึงความในใจทำเอาพลอยสวยถึงกับร้อนๆหนาวๆ เธอไม่ชอบให้เขามองเธอด้วยสายตาอย่างนี้เลยจริงๆ เขาจะรู้ไหมว่าสายตาของเขามันทำให้หัวใจของเธอนั้นสั่นไหวไม่น้อย

ติ๊ด...ติ๊ด....

เสียโทรศัพท์เครื่องเล็กของพลอยสวยดังขึ้นทำให้ความคิดทุกอย่างของทั้งเขาและเธอนั้นกลับมาสู่ความจริงอีกครั้ง มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ ก่อนที่จะเดินออกไปคุยที่ระเบียนของห้องพัก ทำเอาคนป่วยถึงกับกำมือแน่นเมื่อรู้ว่าใครที่โทรเข้ามาหาเธอ

“ฮัลโหลคะพี่คุณ เป็นยังไงบ้างคะ ตอนนี้ที่อเมริกาพึ่งจะแต่ตีสี่กว่าๆเองทำไมถึงได้โทรมาเร็วจัง”

“ก็พี่คิดถึงพลอยนี่ครับ เมื่อวานเราก็ไม่ได้คุยกันเพราะพี่ต้องเข้าเล็ป กว่างานในเล็ปจะเสร็จที่เมืองไทยก็ดึกมากแล้วพี่ก็เลยไม่ได้โทรไปกลัวว่าจะรบกวนพลอย.... แล้วพลอยล่ะครับเป็นยังไงบ้าง”

“พลอยสบายดีคะ พี่คุณอย่าทำงานหักโหมมากนักนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ไปอยู่เมืองนอกเมืองนาแบบนั้นไม่มีคนดูแลด้วยเจ็บป่วยขึ้นมาคงลำบากแย่ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นหมอแล้วจะป่วยไม่เป็นนะคะ หมอก็เป็นคนเพราะฉะนั้นป่วยได้คะ”

“ว่าแต่พี่เราก็เหมือนกันชอบทำงานหามรุ่งหามค่ำ บ้างานยิ่งกว่าพี่ซะอีก”

“ไม่ต้องมาล้อพลอยกลับเลยนะคะ ไม่งั้นพลอยจะงอนพี่แล้วด้วย”

“จ๊ะๆพี่ไม่ล้อเราก็ได้ แล้วตอนนี้พลอยทำอะไรอยู่หรอครับ”

เมื่อถูกหมอหนุ่มถามพลอยสวยก็ถึงกับอึ่งไปเธอจะบอกเขาได้อย่างไรว่าตอนนี้เธอมานอนเฝ้าคนเจ็บอย่างทินภัทรอยู่ที่โรงพยาบาล ขืนบอกไปมีหวังหมอหนุ่มได้คิดมากจนไม่เป็นทำอะไรแน่ๆ เธอจึงเอานิ้วไขว้กันก่อนที่จะเอ่ยคำโกหกออกไปเพื่อไม่ให้เขากังวล

“คือ...พลอยอยู่หอคะไม่ได้ออกไปไหน มีแปลนหลายแผ่นที่ต้องแก้ไขพลอยไปไหนไม่ได้หรอกคะ”

“เห็นไหมว่าแต่พี่บ้างานเราก็เหมือนกันนั้นแหละ พักบ้างก็ได้นะครับพี่ว่าลูกค้าของพลอยทุกคนเขาเข้าใจ เขาไม่ว่าอะไรพลอยหรอก “

“แต่พลอยอยากทำมันให้ออกมาดีที่สุดหนิคะ”

“โอเคจ๊ะแม่สถาปนิกจอมติส ยังไงก็อย่าลืมกินข้าวนะครับ พี่ต้องรีบไปอาบน้ำก่อนเพราะว่ามีประชุมเช้า คิดถึงนะครับ แล้วพี่จะโทรไปหาอีกนะ”

“คะพี่คุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

“ครับ”

พลอยสวยเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งทั้งๆที่ใบหน้าของเธอยังเปื้อนยิ้มอยู่พลางชวนคนป่วยออกไปเดินเล่นด้วยเสียงสดใส แต่สิ่งที่เธอได้กลับมากลับเป็นท่าที่ปั่นปึ่งของคนป่วยเท่านั้น

“พี่ทิมเราไปเดินเล่นกันไหมคะแดดเริ่มจะอ่อนลงแล้ว...”

“....”

ซาตานหนุ่มนอนตะแคงไม่พูดไม่จาอะไรกับคนที่กำลังยืนถามเขาอยู่ ในใจของเขาตอนนี้มันเต็มไปด้วยความหึงหวงแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อตอนนี้เขามันเป็นคนนอกที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะทักทวงอะไรเลย

“พี่ทิม...พี่ทิมคะ”

“ครับ”

“ไปเดินเล่นกันไหมคะ”

“น้องพลอยอยากพาพี่ไปหรอครับ”

“คะ ไปเดินเล่นกันอยู่ในห้องอุดอู่แบบนี้เบื่อแย่... แต่เอ๋นี่พลอยต้องเอาวิวแชร์มาให้พี่ทิมด้วยรึเปล่าคะ”

“ไม่เป็นไรครับวันนี้พี่พอไหว ตอนนี้แค่มึนๆนิดหน่อย แต่ถ้าได้สูดอากาศข้างนอกก็คงจะดี”

ขณะที่เดินเล่นอยู่ทินภัทรก็คิดไปถึงบทสนทนาที่พลอยสวยคุยกับหมอนิชคุณ เธอดูสดใสและดูเป็นห่วงเป็นใยคนที่อยู่ปลายสายไม่น้อย ทุกสิ่งที่เธอทำกับหมอนิชคุณเขาล้วนแล้วแต่เคยได้รับจากเธอมาก่อนทั้งนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดร้าวที่ตอนนี้เขานั้นไม่ได้รับสิ่งนั้นจากเธออีกแล้ว และเป็นได้แค่เพียงคนนอกสำหรับเธอกับเขาเท่านั้น

“อากาศสวนข้างบนนี่ดีนะคะว่าไหม”

“ครับ...”

ทินภัทรตอบเธอเพียงสั่นๆเท่านั้นเพราะตอนนี้ในใจของเขานั้นยังคงมีเรื่องให้กังวลใจวนเวียนอยู่ เมื่อพลอยสวยเห็นว่าทินภัทรเงียบผิดไปจากปกติที่เขานั้นมักจะเป็นฝ่ายชวนเธอคุยชวนเธอทะเลาะเสมอ แต่วันนี้เขากลับเงียบผิดปกติ ซึ่งเธอไม่ชอบเลยให้ตายสิ อึดอัดชะมัด

“ทำไมพลอยถึงได้พูดดีกับพี่ครับ... ทำไมถึงยอมมาเฝ้าพี่... มันไม่ใช่เพราะพลอยรู้สึกผิดกับพี่อย่างเดียวใช่ไหมครับ...”

ในที่สุดความอึดอัดก็ถูกทำร้ายลงโดยซาตานหนุ่มที่เงียบอยู่นาน ทำเอาคนที่นั่งข้างๆเขาในตอนนี้ถึงกับตอบไม่ถูก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยอมพูดดีทำดีกับเขาง่ายๆแบบนี้ทั้งๆที่ความรู้สึกลึกๆของเธอเกลียดและรำคาญเขามาตลอด เพียงแค่ได้เห็นท่าทางรู้สึกผิดและแววตาที่น่าสงสารของเขาหัวใจเธอก็พลอยออ่อนยวบลง ถึงแม้จะพยายามบังคับไม่ให้มันรู้สึกแบบนั้นแล้วก็ตามทีแต่หัวใจของเธอมันก็กลับเกเรไม่เชื่อฟังเธอสักที ในเมื่อเธอยังตอบตัวเองไม่ได้ถึงสิ่งที่เธอทำลงไปแล้วเธอจะตอบเขาได้อย่างไรกัน

“พี่คงหวังมากเกินไปสินะ ยังซะพลอยก็คงทำดีกับพี่ก็เพราะว่าสงสารและรู้สึกผิดเท่านั้น หึหึ ตอนนี้พลอยมีคนของพลอยอยู่แล้วพี่เองมันก็เป็นแค่คนนอกเท่านั้นจะหวังได้...”

ทินภัทรพูดอย่างสมเพศตัวเอง นี่เขาพูดอะไรออกไปกันนะ เขากำลังทำให้เธอไกลห่างออกไปอีกครั้งโดยการแสดงความพ่ายแพ้ออกมาให้เธอเห็น

“ช่างมันเถอะครับ.... สงสัยเพราะฤทธิ์ยาพี่เลยพูดอะไรไร้สาระไปเรื่อย พลอยอย่าใส่ใจเลยนะ”

พลอยสวยได้แต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น ในใจของเธอตอนนี้สับสนไม่น้อย ถึงความรู้สึกของเธอนั้นมันจะรู้สึกเกลียดเขาแต่ในขณะเดียวกันหัวใจของเธอมันก็สั่นไหวไม่น้อยเวลาที่อยู่ใกล้เขา ถึงขนาดที่ว่าเมื่อเขาหายหน้าหายตาไปมันกลับเรียกร้องมองหาเขาด้วยซ้ำ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับหมอนิชคุณเลยสักครั้ง อาการหัวใจเต้นแรงและสั่นไหวมันไม่เคยเกิดกับคนที่เธอเรียกว่าแฟนเลยสักครั้งแต่มันกลับเกิดกับคนที่กำลังนั่งข้างๆเธออยู่ตอนนี้ คนที่เธอคิดจะผลักไสออกไปให้ไกลห่างแต่กลับต้องการเขาในเวลาเดียวกันคนนี้

ตุ๊บ!!!

ลูกบอลลูกเล็กๆกระดอนมาโดนขาทินภัทรเข้าอย่างจังก่อนที่จะมีเด็กชายตัวเล็กวิ่งตามมันมา หนูน้อยยกมือไหว้เขาก่อนที่จะเอ่ยขอโทษแบบไม่ชัดนัก

“ก๋อโตดกับ”

ทินภัทรยิ้มน้อยๆก่อนจะส่งลูกบอลให้หนูน้อย แต่แล้วพยาบาลคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

“ขอโทษนะคะคุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ น้องภูมิพี่บอกแล้วใช่ไหมครับว่าอย่าเล่นซนดูสิลูกบอลไปถูกพี่เขาเลย..... ต๊าย!แล้วท่าน.... น้องภูมิขอโทษท่านเร็วนี่คือคุณทินภัทรหุ้งส่วนรายใหญ่ของโรงพยาบาลนี้นะน้องภูมิ ขอโทษท่านเร็วคะ”

พยาบาลสาวลนลานทันทีเมื่อมองหน้าคนตรงหน้าชัดๆแล้วจำได้ว่าเป็นใคร ก็จะไม่มีใครรู้จักเขาได้อย่างกันเมื่อเขาเป็นเจ้าของที่นี่ และเกียรติศักดิ์เรื่องความเอาแต่ใจและเจ้าอารมณ์ของเขาก็เรื่องลืออยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่พยาบาลสาวจะตกใจจะเป็นจะตายเมื่อเห็นหน้าเขา

“พูมม่ายดายตั้งจายนะ พูมก๋อโตดแย้ว”

“อย่าว่าแกเลยครับผมไม่ได้เจ็บอะไรเลย... พี่ไม่เป็นไรครับอย่าร้องนะคนเก่ง”

ทินภัทรพูดปลอบเด็กชายตัวเล็กที่กำลังยืนน้ำตาคลอ เขาสังเกตหนูน้อยที่อยู่ตรงหน้าก็รู้ว่าหนูน้อยก็คงจะเป็นคนไข้ที่โรงพยาบาลนี้เหมือนกับเขา แต่แตกต่างตรงที่หนูน้อยดูจะป่วยหนักกว่าเขา เพราะเนื้อตัวที่ขาวซีดจนเกือบกลายเป็นเหลือ และยังใส่หมวกไหมพรมคลุมศีรษะเอาไว้อีก หนูน้อยเป็นโรคร้ายอะไรแน่ๆ

“น้องพูมม่ายดายย้องกาบ น้องพูมเก่งน้องพูมม่ายย้องขนาดพี่หมอฉีดยาน้องพูมยางม่ายย้องเยย”

“หรอครับเก่งจังเลย เก่งกว่าพี่ซะอีกเพราะพี่หน่ะกลัวพี่พยาบาลมากเลย”

หนูน้อยเงยหน้ามองพยาบาลพิเศษที่มากับตัวเองก่อนที่จะหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

“พี่พายาบาลคนจวยม่ายจายย้ายพี่พายาบาลคนจวยจายดี อย่ากัวน้ากาบ”

“น้องเขาเป็นอะไรหรือครับทำไมต้องมาอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วพ่อแม่น้องเขาไปไหนทำไมถึงต้องให้คุณมาค่อยดูน้องแทน”

“น้องเขาเป็นลูคีเมียนะคะ ตัวเล็กแค่นี้แต่อดทนไม่น้อยเลยนะคะนี่ก็เข้าออกที่นี่อยู่บ่อยๆจนน่าสงสาร ส่วนพ่อแม่น้องภูมิเขาก็ต้องทำงานหน่ะคะเพราะต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยายามให้น้อง พยาบาลที่แผนกก็จะค่อยผลัดกันมาดูแลน้อง เพราะเราไม่ได้คิดค่าพยาบาลพิเศษกับน้องเขาหรอกคะ แค่นี้พ่อแม่ของน้องก็ภาระเยอะอยู่แล้ว”

“ตัวเล็กแค่นี้แต่ต้องมาเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆมันไม่ยุติธรรมเลยนะครับ แต่ความจริงพ่อแม่ก็ควรจะผลัดกันมาดูแลน้องเขาสิถึงจะถูกยิ่งน้องภูมิเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งต้องการกำลังใจ”

“ครับ”

“อย่าหาว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะท่าน ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะอยู่ห่างลูกของตัวเองหรอกคะถ้าไม่มีความจำเป็น พ่อแม่น้องภูมิเขายอมทำงานหนักเพื่อจะได้พาน้องภูมิมารักษาที่โรงพยาบาลของเรา เพราะเขาต้องการการรักษาที่ดีที่สุดให้กับลูก พ่อแม่น้องภูมิเขาเป็นคนดีมากนะคะท่าน เขาไม่ได้ถอดทิ้งน้องภูมิแต่มันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆเลยต้องทำแบบนี้ และทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อยื้อชีวิตน้องภูมิเอาไว้เท่านั้น ด้วยความหวังว่าสักวันน้องภูมิจะหายจากโรคที่เขาเป็นอยู่ คงไม่มีพ่อแม่คนไหนที่คิดจะถอดทิ้งลูกของตัวเองหรอกนะคะท่าน”

ใช่ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่คิดจะถอดทิ้งลูกของตัวเอง เขาเองก็เช่นกันหากลูกของเขาป่วยเขาก็คงจะยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะรักษาลูกของเขา ทินภัทรมองเด็กน้อยที่แตะลูกบอลเล่นไปมาด้วยความคิดบ้างอย่างก่อนที่เขานั้นจะส่งสายตาไปหาบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ไม่ไกลให้เข้ามาหา

“ครับบอส”

“จัดการเรื่องนี้ให้ฉันที ต่อไปนี้ฉันจะดูแลค่ารักษาพยาบาลทุกอย่างของน้องภูมิและฉันต้องการให้อาจารย์หมอประจำแผนกที่รักษาโรคของน้องภูมิลงมาดูเคสของน้องด้วยตัวเอง แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งฉันต้องการให้โบนัสเป็นพิเศษกับพยาบาลทุกคนที่อยู่ในแผนกที่ดูแลน้องภูมิ นี่เป็นคำสั่งฉันไปจัดการที”

“ครับบอสผมจะจัดการทุกอย่างตามที่บอสสั่งครับ”

“ดีฝากด้วยนะ ขอบใจมาก”

“เอ่อครับ”

บอดี้การ์ดของซาตานหนุ่มตกใจไม่น้อยกับคำขอบคุณที่เอ่ยออกมาจากปากของเจ้านายซาตานของเขา ก็คนอย่างซาตานร้ายแห่งเอเชียเคยขอบคุณลูกน้องหางแถวอย่างเขาซะที่ไหนกันล่ะ เจอแบบนี้แล้วมันก็เลยอดตกใจไม่ได้

“ส่วนคุณพยาบาลผมฝากบอกพ่อแม่ของน้องด้วยนะครับว่าไม่ต้องห่วงเรื่องค่ารักษาน้องภูมิอีกต่อไป และต่อจากนี้ผมจะขอเป็นคนอุปถัมภ์น้องภูมิเองหากน้องมีค่าใช้จ่ายอะไรผมจะเป็นคนดูแลเอง แต่สิ่งที่ผมอยากให้เขาทำคือทำงานให้น้อยลง และกลับมาอยู่ดูแลน้องภูมิ ก็อย่างที่คุณว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ทุกคนต่างยอมทำทุกอย่างเพื่อลูกกันทั้งนั้น ผมอยากให้เขากลับมาอยู่กับน้องภูมิเด็กตัวแค่นี้แต่ต้องมาเจอเรื่องร้ายแบบนี้หากมีพ่อแม่อยู่ใกล้ๆคงจะมีกำลังใจดีกว่าการอยู่กับคนอื่นคุณว่าไหม”

“คะท่านเดี๋ยวฉันจะไปบอกพ่อแม่น้องภูมิเองคะ ขอบคุณท่านที่กรุณาน้องภูมินะคะ น้องภูมิ น้องภูมิ มานี่สิจ๊ะมาขอบคุณท่านก่อน”

“กอบกุนกาบ”

หนูน้อยพนมมือไหว้ขอบคุณตามที่พยาบาลสาวบอกโดยไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่เขาก็พนมมือน้อยๆเข้าหากันและก้มหัวลงอย่างน่ารัก ทำเอาซาตานหนุ่มยิ้มหวานให้

“พี่ขออุ้มเราหน่อยได้ไหม”

น้องภูมิมองหน้าพยาบาลสาวเหมือนกับขออนุญาตเมื่อเห็นว่าพยาบาลสาวพี่เลี้ยงพยักหน้าน้อยๆ น้องภูมิจึงอ่าแขนออกให้ซาตานหนุ่มได้ช้อนตัวหนูน้อยขึ้นมาอุ้ม

“ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ยเรา ไหนพี่หอมแก้มดูสิว่ามันจะหอมไหมเอ่ย อืมมมม”

หนูน้อยหัวเราะคิดคักเมื่อไรหนวดของซาตานหนุ่มโดนแก้มนิ่มๆของตัวเอง

การกระทำของทินภัทรในครั้งนี้ทำให้พลอยสวยประทับใจอยู่ไม่น้อย ดูท่าทางแล้วเขาจะชอบเด็กอยู่ไม่น้อย เพราะครั้งหนึ่งที่สวนสาธารณะนั้นก็ทีหนึ่งแล้ว แล้วยังครั้งนี้อีก ไม่เพียงแต่เขาจะรักเด็กแต่ความมีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ของเขาก็มีอยู่มากเช่นกัน มันช่างตรงกันข้ามกับภาพลักษณ์ที่ใครต่อใครก็ต่างขนานนามให้เขาเป็นซาตานร้ายแห่งเอเชียเหลือเกิน พลอยสวยได้แต่นั่งมองเขาเล่นกับหนูน้อยด้วยร้อยยิ้มที่เธอก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังยิ้มมันออกมา

“พี่ทิมคะเหนื่อยไม่คะเล่นกับน้องภูมิซะนานเลย”

“ไม่หรอกครับพี่ไม่เหนื่อยเลยกลับสนุกซะอีก เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่พลังเหลือล้นจริงๆ”

ทินภัทรยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อคิดถึงหนูน้อยที่เขาพึ่งจะโบยมือลาไปเมื่อไม่นานมานี้

“ดูพี่ทิมจะชอบเด็กนะคะ”

ซาตานหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาภายในห้องพักของตัวเองก่อนที่จะเงียบไป เขาเนี่ยนะชอบเด็กมันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นกับเขาเลยแม้แต่น้อยตั้งแต่เด็กจนโต ความรู้สึกนี้มันพึ่งมาเกิดขึ้นก็เมื่อตอนที่เขานั้นรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นพ่อคนและในวันที่เขาสูญเสียลูกและเมียรักไปต่างหาก เขาแทบจะตายตามเธอและลูกไปด้วยซ้ำในตอนนั้นเพราะไม่อาจจะอยู่ได้โดยขาดทั้งสองคน แต่พอเขาได้ย้อนเวลากลับมาเพื่อแก้ไขอะไรหลายๆอย่างอีกครั้งถึงแม้ว่าเมียรักจะฟื้นคืนกลับมาในแบบที่เหมือนคนแปลกหน้าที่ไร้ซึ่งความรักต่อกัน แต่สิ่งที่เขาไม่ได้คืนมาด้วยนั้นก็คือลูก ลูกของเขากับพลอยสวย เหตุนี้จึงทำให้เขารู้สึกแปลกๆทุกครั้งเวลาเห็นเด็กตัวเล็กๆเพราะมันทำให้เขานึกถึงลูกของตัวเองที่ยังไม่ได้เกิดมา บ่อยครั้งที่เขาคิดถึงลูกและพลอยสวยมากจนต้องเก็บตัวอยู่ในห้องเด็กภายในบ้านอยู่แบบนั้น เพื่อบรรเทาความคิดถึงที่มีลงถึงมันจะช่วยอะไรเขาไม่ได้มากแต่มันก็หยุดหัวใจที่สั่นไหวของเขาให้คงที่ขึ้นได้ ตอนนี้เขายอมรับแล้วจริงๆว่าเขานั้นรักเธอและลูกมาก และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครัวของเขากลับมา

“อาจจะเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่พี่เห็นเด็กพี่จะนึกถึงลูกของพี่ ลูกที่ไม่ได้อยู่กับพี่แล้ว... ลูกที่พี่เป็นคนทำร้ายเขาเอง”

“ลูก....”