ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 17.1 ความเจ็บปวดของการจากลา

 ทินภัทรกลับมาบ้านด้วยหัวใจที่สับสน คำพูดของแก้วมณียังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขาไม่หาย เขารู้ดีว่าไม่เคยปกปิดความรู้สึกหรือราวใดๆกับเอนสนิทสาวคนนี้ได้เลยสักครั้ง การที่ทั้งเขาและเธอเติบโตเล่นกินนอนมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆมันทำให้การอ่านใจจากสายตาไม่ใช่เรื่องยากสำหรับทั้งเขาและเธอ การที่แก้วมณีพูดว่าเขานั้นรักใครอีกคนที่อยู่ข้างกายนั้นมันทำให้หัวใจของเขาชาวาบเหมือนคนที่ทำผิดแล้วถูกจับได้อย่างไรอย่างนั้น เขารักพลอยสวยอย่างนั้นหรอ มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม เขารักเธอจริงๆใช่ไหม คำถามนี้มันวนเวียนอยู่รอบกายเขาตลอดเวลาที่ขับรถกลับมายังบ้าน และเมื่อกลับมาถึงบ้านเขาก็พบว่าชัยวัฒได้มายืนรอเขาข้างหน้าบ้านอยู่ก่อนแล้ว สีหน้าของคนสนิทหนุ่มที่มองมายังเขานั้นมันทำให้เขาขัดใจซะเหลือเกินกับสายตาตำหนิและโกรธเคืองคู่นั้น

“ชัยแกมองหน้าฉันแบบนี้หมายความยังไงฮะ... แล้วนี่แกมาบ้านฉันนานรึยัง”

“บอสออกไปดูแลเมียชาวบ้านเขาอยู่ได้ทุกวันแต่กลับเมียตัวเองบอสกับไม่เคยสนใจใยดี บอสรู้ไหมครับว่าผู้หญิงท้องหน่ะเขาต้องการกำลังใจจากสามีมากแค่ไหน แต่ดูสิ่งที่บอสทำกับเธอสิครับมันตรงกัน ผมชักจะทนไม่ไหวกับสิ่งที่บอสทำกับพลอยเธอเต็มทนแล้วนะครับ ทำไมครับกับอีแค่ทำตัวดีๆกับเธอหน่อยมันจะยากมากนักหรือยังไงครับ หรือจะต้องรอให้ไม่มีเธอก่อนบอสถึงจะรู้สึก แล้วก็สำนึกอะไรได้บ้าง”

“แกพูดเหมือนจะพาเมียฉันหนีอีกแล้วนะไอชัย แกนี่มันรนหาที่ตายจริงๆนะ พลอยเป็นเมียฉันเรื่องระหว่างเขากับฉันมันเป็นเรื่องส่วนตัวคนนอกอย่างแกไม่เกี่ยว อย่างมายุ่ง! อีกอย่างฉันรู้ดีว่าฉันควรทำยังไงไม่ต้องมาพูดมากน่ารำคาญ อยากได้เมียฉันมากรึว่ะไอชัยถึงได้ทำแบบนี้ ทั้งที่ท้องโตขนาดนั้นแกก็ยังมาค่อยวอแว ถ้าฉันเกิดจิตตกมากๆเข้าฉันสั่งให้แกไปดูแลสาขาที่อียิปเลยดีไหมจะได้ไกลๆเมียฉันได้บ้าง...”

“ตราบใดที่บอสยังทำตัวทิ้งๆขว้างๆและขยันทำร้ายจิตใจพลอยอยู่แบบนี้ ผมก็จะยังทำแบบนี้ต่อไป จนกว่าบอสจะตาสว่างรู้ว่าตัวเองหน่ะรักพลอยไม่ใช่คุณแก้ว บอสยอมรับหัวใจของตัวเองสักทีเถอะครับอย่าทำร้ายทั้งตัวเองและพลอยอีกเลย... ถ้าบอสยังไม่เชื่อที่ผมพูดละก็วันนี้บอสลองถามใจตัวเองดูให้ดีๆอีกทีนะครับว่ามันรู้สึกยังไง ผมของย้ำว่าให้ถามดูให้ดีๆ เพื่อตัวเองเพื่อพลอยและเพื่อลูกบอสควรที่จะยอมรับความจริงได้แล้วนะครับ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป”

ชัยวัฒพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินจากไป เขาไม่รู้ว่าจะเตือนเจ้านายของเขาได้แบบนี้อีกนานเท่าไร เพราะดูเหมือนว่ายิ่งเตือนก็เหมอนยิ่งยุให้เจ้านายของเขาหมางเมินใครอีกคน แต่จะให้เขาอยู่เฉยๆโดยไม่พูดไม่ทำอะไรเขาก็ทนไม่ได้ จึงอดไม่ไหวที่จะพูดออกไปทุกครั้ง

ยิ่งถูกทักและต่อว่าจากคนสนิทความสงสัยที่อยู่ภายในหัวก็ยิ่งโจมตี ซาตานหนุ่มก้าวเดินเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่สั่นไหวมือหนาเปิดประตูที่อยู่ตรงหน้าออกแต่ก็ยังไม่ขยับพาร่างกายเข้าไป เขาจ้องมองหญิงสาวที่ใครต่อใครก็บอกว่าเธอคือคนที่เขานั้นรักอย่างแท้จริงนิ่งและเนินนาน....

“คุณทินคะ.... คุณทิน...”

เสียงของสาวใช้ที่ดังเรียกเขาอยู่ข้างหลังทำให้ซาตานหนุ่มได้สติคืนกลับมา ก่อนจะหันกลับไปหาเธอ

“มีอะไร...”

สีหน้าของสาวใช้ดูกังวลและลังเลทำให้เขายิ่งสงสัย เธอมีอะไรทำไมถึงอ่ำอึงไม่ยอมพูดทั้งที จนเขาต้องคาดคั้นถามด้วยเสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิมอีกครั้ง

“มีอะไรทำไมอ่ำอึงอยู่ได้ มีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะก่อนที่ฉันจะโกรธ”

“เอ่อ.... อย่าหาว่าหนูแส่เรื่องของเจ้านายเลยนะคะ แต่หนูเป็นห่วงคุณพลอยเธอจริงๆคะยิ่งตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องคุณหนูด้วยแล้ว.... คุณทินคะทำดีกับคุณพลอยเธอบ้างเถอะนะคะ เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีทั้งความโกรธ เอาแต่ใจ น้อยใจ และหึงหวง บ้างทีเวลาที่เธอพูดหรือประชดประชันคุณทินก็อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ฮอร์โมนที่เปลี่ยนแปลงของผู้หญิงท้อง... คุณพลอยเธอรักคุณทินมากนะคะ เพราะถ้าหากไม่รักเธอคงไม่ทนอยู่กับคุณทินทั้งๆที่รู้ว่าอยู่ไปก็มีแต่ความเจ็บปวดแบบนี้หรอกคะ เป็นผู้ผู้คนอื่นเขาก็คงไปจากคุณทินนานแล้วแต่นี่คุณพลอยเธอยังอยู่.... คุณพลอยเธออาการแย่ลงทุกวันจนหนูใจหายมากเลยคะ หนูไม่กล้าคุณทินเพราะกลัวคุณทินว่าหนู คุณพลอยเธอหน่ะมีอาการซึมเศร้า ไม่ยอมพูดจากับใคร ข้าวก็ไม่ค่อยยอมทาน วันๆเอาแต่นั่งเหม่อใครเรียกก็ไม่หัน เธอจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลาที่คุณทินไม่อยู่บ้าน... อาการแบบนี้มันเริ่มไม่ดีแล้วนะคะคุณทิน... คือหนูกลัวว่าสักวันคุณพลอยเธอจะ.... ขอร้องเถอะคะทำดีกับบ้างอย่างน้อยก็เพื่อคุณหนูที่กำลังจะเกิดมา นะคะ...”

คำบอกเล่าของสาวใช้ทำเอาเขาแทบคิดอะไรไม่ออก นี่เขาทำอะไรลงไปเขาทำร้ายเธอมากมายถึงขนาดนี้เลยหรือ ทั้งๆที่เธอรักเขาแท้ๆแต่เขากลับทำร้ายเธอ ทั้งๆที่เขารู้ว่าการถูกหมางเมินหรือปฏิเสธจากคนที่เรารักนั้นมันปวดร้าวมากแค่ไหนเขาก็ยังทำมันกับเธอ นี่เขาทำอะไรลงไป ไอทิน!!! ไอโง่ แกทำอะไรของแก....

“คุณทินจะว่าหนูหรือจะไล่หนูออกก็ได้นะคะที่หนูเข้ามายุ่งก้าวก่ายเรื่องของคุณแต่หนูเป็นห่วงคุณพลอยเธอจริงๆนะคะ อีกอย่างหนูคิดว่าคุณทินรักเธอไม่งั้นคุณทินคงไม่พาเธอมาอยู่ที่นี่...ใช่ไหมคะ”

อีกแล้วมีคนบอกว่าเขารักพลอยสวยอีกคนหนึ่งแล้ว... นี่มันอะไรกันแน่....

“ฉันไม่ไล่เธออกหรอก ขอใจนะที่บอกฉันว่าพลอยเป็นอะไร เธอมีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะเดี๋ยวฉันดูแลพลอยต่อเอง”

“คะ...”

เขาหันกลับมามองพลอยสวยที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเตียงอีกครั้งก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องช้าๆและย่องกายลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงนอนของเธอ ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวหม่นหมองมันไร้ซึ่งความสดใสที่หญิงสาววัยเดียวกับเธอควรมี ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอนั้นทุกข์ทรมานใจมากแค่ไหน....

“ฉันรักเธอจริงๆเหรอพลอย.... ฉันรักเธอจริงๆใช่ไหม...”

ซาตานหนุ่มนั่งมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างนั้นพลางคิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาตั้งแต่เขาได้พบเจอกับเธอจนถึงทุกวันนี้ และก็มีคำถามากมายผุดขึ้นมาในหัวของเขา ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปแต่กลับตามหาเธอเพื่อนำตัวเธอกลับมาอยู่ข้างกาย ทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครไม่ใช้เขาไม่เคยลิ้มลองความบริสุทธิ์จากหญิงสาวมาก่อน หากแต่เธอให้รสสัมผัสที่แตกต่างออกไปจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย เขาไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอในตัวเธอ แรกๆมันอาจจะเป็นแค่เรื่องของความต้องการทางร่างกายและความใคร่ แต่พอได้อยู่เธอนานๆเข้าความรู้สึกของเขามันก็พัฒนาจากเดิม เขาหึงหวงเธอทุกครั้งที่คิดว่าเธอกำลังจะหนีเขาไปหรือเธอจะไปเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่เขาหัวใจของเขามันแทบจะลุกเป็นไฟ ไหนเขาจะยังพาเธอเข้ามาอยู่ในบ้านที่เป็นของพ่อกับแม่ที่ล้วงลับไปแล้วของเขา และเขาก็ไม่เคยเลยที่จะพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาอยู่ที่นี่อย่าว่าแต่อยู่เลยเหยียบเข้ามายังไม่เคยมีแม้แต่แก้วมณีเองก็ยังไม่เคยมา หากแต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันถูกเก็บซ้อนเอาไว้ภายใต้ความคิดที่เป็นเหมือนกรงขังตัวเขาเองว่าเขานั้นยังรักแก้วมณีอยู่.....

“ฮือๆๆๆๆ แม่คะพ่อคะ...พลอยเจ็บคะ... พลอยเจ็บเหลือเกิน ฮืออออ...”

เสียงร้องไห้ละเมอของพลอยสวยทำให้ทินภัทรรู้สึกเสียใจ.... เขาลุกขึ้นไปหาร่างบางที่นอนสะอื้นอยู่บนเตียงก่อนจะย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างเตียงของเธอมือที่หยาบกร้านลูบไล้เช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มนวล..

“พี่ขอโทษนะพลอย...ขอโทษจริงๆคนดี อีกไม่นานเรื่องทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว อีกไม่นาน....”

ทินภัทรกดจูบลงที่หน้าผากของเธอก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินจากไป... และเมื่อเขาลับหายออกไปจากห้องร่างบางที่นอนอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆหยาดน้ำตาของเธอเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง คำพูดของเขาที่บอกเธอเมื่อกี้เป็นเหมือนกับฟางเส้นสุดท้ายของเธอ เมื่อเธอคิดว่าคำขอโทษของเขาคือคำขอโทษที่เขานั้นไม่อาจจะรักเธอได้ และที่เขาบอกว่าอีกไม่นานเรื่องทุกอย่างก็จะจบลงนั้นเขาก็คงจะหมายถึงเรื่องระหว่างเขากับเธอ เขาคงไม่ต้องการเธอแล้วจริงๆสินะ...

...........................................................................................................................

ทินภัทรมองรูปของแก้วมณีมากมายที่อยู่ภายในห้องต้องห้ามของเขา เขารู้สึกอย่างไรกับเพื่อนสนิทของเขาคนนี้กันแน่ มันคือความรักหรือแค่เขาคิดไปเอง.... เขารู้จักกับแก้วมณีตั้งแต่เรียนอนุบาล และเขาก็มีเธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวมาตลอด เธออยู่เคียงข้างเขาเขาอยู่เคียงข้างเธอเป็นแบบนี้มาเนินนาน และมันคงไม่ผิดหากเขาจะคิดว่าเขานั้นรักเธอ แต่รักแบบไหนกันล่ะนั้นคือคำถามที่เขาตั้งมันขึ้นมาถามตัวเองในตอนนี้.... เขาบอกว่าเขารักเธอเขายอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่ก็มีบ้างสิ่งบ้างอย่างในตัวเขาที่เธอนั้นยังไม่เคยเห็น บ้างแง่มุมที่ดำมืดนิสัยด้านเสียๆของเขาที่เธอไม่เคยรู้ หากแต่พลอยสวยกับเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขานั้นกล้าเปิดเปลื้องตัวตนทั้งหมดออกให้เธอเห็น.... นี่แหละคือข้อแตกต่างระหว่างแก้วมณีกับพลอยสวย เขากล้าที่จะให้พลอยสวยรับรู้ถึงนิสัยด้านที่ไม่ดีของเขา เขากล้าที่จะพูดคุยกับเธอตรงๆในทุกเรื่อง และเขาก็ห่วงแหนเธออยากอยู่ใกล้ๆเธอ วันไหนที่เธอไปไกลสายตาเขาก็แทบจะทนไม่ได้ ภาพของเธอนั้นเข้ามาวนเวียนในสมองของเขาอยู่ตลอดเวลา ตอนที่เขารู้ว่าชัยวัฒแอบชอบเธอความโกรธของเขาก็พุ่งทะยานสูงซะจนฆ่าคนได้หากไม่ใช่ชัยวัฒป่านนี้เขาก็คงจะสั่งเก็บไปนานแล้ว มันต่างจากตอนที่เขานั้นรู้ว่าแก้วมณีรักอเล็กสามีของเธอ ตอนนั้นเขาแค่เสียใจแต่ไม่ได้โกรธอเล็กแต่อย่างใด.... แสดงว่าความรู้สึกที่เขามีให้กับแก้วมณีนั้นมันไม่ใช่ความรักแบบชู้สาวหากแต่เป็นความรักแบบเพื่อนสนิทและพี่น้อง ที่เหมือนกับเด็กหวงเพื่อนหวงน้องเท่านั้น ไม่ใช่หึงหวงแบบที่เขานั้นเป็นกับพลอยสวย... ใช่แล้ว! เขารักพลอยสวย เขารักเธอถึงอยากเก็บเธอเอาไว้ข้างกายเพียงผู้เดียว.... เขารักเธอ....

“พี่รักพลอย... พระเจ้านี่ฉันทำร้ายคนที่ฉันรักและเขาก็รักฉันมาโดยตลอดเลยหรอ... พระเจ้า....”

เมื่อรู้ความจริงในหัวใจของตัวเองทินภัทรแทบอยากจะชกหน้าตัวเองหลายๆหมัด เพราะเขานั้นมันโง่งี่เง่าเหลือเกินที่ไม่รู้หัวใจตัวเอง แถมยังทำร้ายแม่ยอดดวงใจของเขาด้วยคำพูดและการกระทำที่ร้ายกาจอย่างแสนสาหัส... เขาจะไถ่โทษกับสิ่งที่ทำลงไปอย่างไรเขาจะชดใช้ให้เธอได้อย่างไร แต่ไม่ว่าจะชดใช้ด้วยวิธีไหนเขาก็จะสาบานและสัญญาณกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดอีกแล้ว เขาจะชดเชยให้เธอทุกอย่าง แต่นั้นคงต้องหลังจากที่เขานั้นไปช่วยเหลือแก้วมณีเป็นครั้งสุดท้ายตามที่ได้รับปากเอาไว้กับคุณรจนา ซึ่งคุณรจนาบอกกับเขาว่าไม่นานเรื่องนี้ก็จะจบลงขอให้เขาไปช่วยเล่นละครฉากสุดท้ายที่เชียงใหม่ในสุดสัปดาห์นี้เท่านั้น ซึ่งเขาก็รับปากคุณรจนาไปแล้ว  และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาจะกลับมาหาเธอและบอกกับเธอว่าเขานั้นรักเธอและเธอคือคนที่สำคัญสำหรับเขาเขาจะบอกทุกความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอให้เธอรู้ เขาจะบอกรักเธอให้เธอชื่นใจ จบความเจ็บปวดของเธอลงซะและต้อนรับเธอสู้ความสุขที่เขาจะมอบให้แทน....

“รอพี่ก่อนนะครับคนดี พี่สัญญาว่าเสร็จจากเรื่องของแก้วแล้วพี่จะชดเชยให้กับพลอยทุกอย่าง”

..............................................................................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้นทินภัทรเตรียมเก็บเสื้อผ้าแต่เช้า เขาตั้งใจว่าจะไปช่วยเรื่องเพื่อนสนิทสาวไม่นานแล้วจะขอตัวกลับมาดูแลเมียตัวเล็กของเขา มือหนาหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กไปเรื่อยๆแต่สายกลับจับจ้องที่ร่างบางที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยความสุข... เขากำลังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ที่มีทั้งพ่อแม่ลูก หรืออาจจะเป็นลูกๆด้วยซ้ำในอนาคต ครอบครัวที่จะมีแต่ความรักและความอบอุ่น เขาจะสร้างมันให้มั่นคงและแข็งแรงด้วยความรักของเขาและเมียตัวเล็กของเขา ใช่เมียของเขาเมียที่เขารู้แล้วว่ารักเธอ...

พอเก็บกระเป๋าเสร็จทินภัทรก็เดินมาหาคนตัวเล็กที่เตียงก่อนจะเขย่าตัวเธอเบาๆ

“พลอย.... พลอยครับ อ่าวนี่พลอยไม่ได้หลับอยู่หรอพี่นึกว่าพลอยหลับอยู่นะเนี่ยเห็นนอนนิ่งเชียว”

“เปล่าคะพลอยไม่ได้หลับ...”

“เช้าแล้วเดี๋ยวพลอยลุกขึ้นมาทานข้าวแล้วก็ทานยานะครับเจ้าตัวเล็กจะได้แข็งแรงไง”

สายตาของพลอยสวยจับจ้องไปที่กระเป๋าเดินทางใบเล็กที่วางอยู่ไม่ไกลนักจึงทำให้ซาตานหนุ่มรู้ทันทีว่าเมียของเขานั้นกำลังสงสัยอะไร ปากหยักคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนบอกเรื่องที่เธอกำลังสงสัยเพราะไม่มีอะไรที่เขาจะต้องปิดบังคนตัวเล็กคนนี้

“พี่จะไปช่วยแก้วที่เชียงใหม่สักวันสองวันนะครับ พอทุกอย่างเรียบร้อยพี่ก็จะรีบกลับมาหาพลอยกับลูกนะ ถึงตอนนั้นเราคงมีเรื่องต้องคุยกันเยอะแยะเลยล่ะคนดี แต่ตอนนี้พี่ขออุบเอาไว้ก่อนนะ เอาไว้ค่อยมาคุยกันทีเดียวเพราะเรื่องนี้มันสำคัญมาก.... พลอยอยู่บ้านก็อย่าดื้ออย่าซนนะคนดีของพี่ พี่ไปไม่นานหรอกครับแล้วจะรีบกลับ อย่าโกรธนะคนดีที่พี่ไปหาแก้วเขาพี่ต้องไปจริงๆครับเพราะพี่สัญญากับแม่ของแก้วเขาเอาไว้แล้ว”

คนตัวเล็กได้ยินแต่เธอก็ยังคงนิ่งเงียบไม่พูดจาอะไร เธอเงียบซะจนคนที่โอบกอดเธออยู่ในตอนนี้แปลกใจเธอไม่เคยเชยชาแบบนี้กับเขามาก่อน ความจริงเธอควรที่จะโกรธหรือโมโหใส่เขาสิเมื่อรู้ว่าเขานั้นกำลังจะไปหาแก้วมณีอีก แต่นี่เธอกับนิ่งเงียบจนเขาใจหาย

“พลอย... พลอยไม่สบายรึเปล่าครับ”

“เปล่าคะ..ทำไมคะ”

“ปกติถ้าพี่บอกว่าจะไปหาแก้วพลอยจะโกรธพี่มากแล้วก็จะต้องโววายไม่ใช่เงียบแบบนี้ไม่ใช่หรือครับ หรือว่าพลอยโกรธพี่มากจนไม่อยากคุยกับพี่ โธ่คนดีพี่....”

“พลอยไม่ได้โกรธพี่ทิมคะ เพราะตอนนี้พลอยรู้แล้วว่าพลอยหน่ะไม่มีสิทธิที่จะโกรธอะไรพี่ทิมเลย...”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก สีหน้าของเธอไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใดๆ

“พลอย... พลอยมีสิทธิ์สิครับพลอยเป็นเมียพี่นะคนดี...”

ทินภัทรตั้งท่าจะอธิบายให้คนตัวเล็กฟังแต่แล้วเมื่อเหลือบเห็นนาฬิกาเขาก็ต้องเลือกที่จะหยุดซะก่อน เพราะไม่งั้นเขาจะไปช้ากว่าที่นัดเอาไว้ อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จริงจังและละเอียดอ่อนเกินกว่าที่จะมาพูดกันแบบส่งๆได้ เขาจึงตัดสิ้นใจตัดจบการสนทนาไปก่อนหมายจะกลับมาเคลียร์ปัญหาที่มีอยู่ที่เดียวหลังจากกลับมามันหน้าจะดีที่สุด

“โอเคเราค่อยคุยเรื่องนี้กันดีกว่านะ พี่บอกแล้วว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันหลายเรื่อง พูดตอนนี้ก็คงจะไม่หมดเอาไว้เราค่อยกลับมาคุยกันนะครับ เพราะตอนนี้พี่สายกว่ากำหนดการมากแล้ว.... เป็นเด็กดีนะพี่ถึงที่เชียงใหม่แล้วพี่จะโทรมาจ๊ะ”

เขาก้มลงหอมแก้มเธอหนึ่งทีก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินจากไป มีเพียงเสียงหนึ่งเท่านั้นที่ดังอย่างแผ่วเบาตามหลังของเขามา....

“ลาก่อนคะพี่ทิม...ลาก่อน”