ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เกมแค้นไฟเสน่หา

    ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.99K
      6
      29 ก.ค. 57

    สายลมที่พัดผ่านมากระทบกับผิวกายขาวเนียนของแก้วมณีทำให้เธอนั้นรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่นานอเล็กก็เดินเข้ามาหาเธอจากทางด้านหลังพร้อมทั้งเอาผ้ามาคุมไหล่ให้เธอเมื่อเห็นว่าลมเริ่มจะพัดแรงขึ้น

    “ชอบที่นี่ไหมครับแก้ว”

    “คะ....มันสวยมากเลย”

    “ใช่ครับมันสวยมากจริงๆ.....”

    อเล็กมองหน้าของภรรยาในนามของตัวเองอย่างที่ไม่เคยมองมากก่อน เขาไม่เคยมีเวลาได้อยู่กับเธอเงียบๆตามลำพังแบบนี้สักเท่าไรนัก และรอยยิ้มของเธอที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าตอนนี้มันก็ดูสวยงามมากเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆก็มีความรู้สึกบ้างอย่างเกิดขึ้นในหัวใจของเขา เวลาที่เขาอยู่กับเธอเหมือนกับว่าเขานั้นจะไม่ต้องคิดอะไรหรือกังวลอะไรทั้งนั้น มันรู้สึกสงบจนเขาอยากจะหยุดเวลาทั้งหมดของตัวเองเอาไว้แค่ตรงนี้เท่านั้น

    “หน้าแก้วมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นหรอคะ”

    แก้วมณีถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเอาแต่นั่งจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น ไม่พูดไม่จาอะไร

    “เปล่าหรอก.... พี่แค่กำลังมีความสุขมากก็เท่านั้นเอง.....”

    อเล็กลุกขึ้นก่อนจะสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด ก่อนจะมองไปยังท้องทะเลตรงหน้าอย่างสบายใจ

    “แก้วมาทะเลครั้งสุดท้ายเมื่อไรหรอครับ....”

    “ครั้งสุดท้าย.....”

    แก้วมณีคิดถึงตอนสมัยยังเป็นเด็กที่เธอนั้นมาทะเลกับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่และพี่ชาย ตอนนั้นเธอมีความสุขมากมายเหลือเกินครอบครัวของเธออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาและมีความสุข

    “ครั้งสุดท้ายที่มาทะเล แก้วมาพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่และพี่กร.... ตอนนั้นพวกเรามีความสุขกันมากถึงแม้แก้วจะยังเป็นเด็กแต่แก้วก็จำมันได้ไม่เคยลืมเลย...”

    แก้วมณีพูดออกมาในขณะที่สายตาของเธอนั้นมองถอดไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า หวนคิดถึงวันวานเก่าๆและความทรงจำที่แสนงดงามในวัยเด็ก แต่เมื่อได้ยินคนที่อยู่ข้างๆเอ่ยชื่อพี่ชายของเธอขึ้นแววตาของเธอก็เปลี่ยนไป ในใจพลางคิดว่าเขามีสิทธิอะไรมาเรียกชื่อพี่ชายของเธอเช่นนี้

    “พี่กร.... ใครหรือครับแก้ว”

    “เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของแก้วเองคะ.... น้อยคนที่จะรู้ว่าแก้วมีพี่ชายอยู่ เพราะพี่ชายแก้วกับแก้วไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันหน่ะคะแล้วพี่กรเองก็ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นตั้งแต่คุณพ่อแต่งงานใหม่”

    “พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแก้วมีพี่ชายด้วย”

    “มันก็ไม่แปลกหรอกคะเพราะพี่กรไม่ค่อยออกไปไหนมาไหนกับคุณพ่อคุณแม่มากนัก พี่กรเป็นคนติดบ้านตั้งแต่เด็กๆ เลยทำให้ทุกคนคิดว่าแก้วเป็นลูกคุณพ่อแค่คนเดียว”

    “แล้วตอนนี้พี่กรของแก้วอยู่ที่ไหนหรือครับ งานแต่งงานของเราเขาก็ไม่ได้มาร่วมด้วยหรือว่าเขาอยู่เมืองนอกครับ”

    อเล็กถามอย่าซื่อๆเขาไม่รู้เลยว่าคำถามของเขานั้นทำให้หญิงสาวที่นั่งฟังอยู่โกรธแค้นแทบลุกเป็นไฟ นี่เขาไม่เคยรู้เลยใช่ไหมว่าตัวเองก็มีส่วนทำให้พี่ชายของเธอจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

    “พี่กรเขาอยู่บนสวรรค์กับคุณแม่ของแก้วแล้วล่ะคะ”

    “สวรรค์.... แก้ว...พี่ขอโทษจริงๆครับพี่ไม่รู้ว่าพี่ชายของแก้วเขาไม่อยู่แล้ว”

    “คะเขาไม่อยู่อีกแล้ว..... พี่กรจากแก้วไปแล้วและจะไม่มีวันกลับมาอีก.... ที่มันเป็นแบบนี้เพราะผู้หญิงและผู้ชายเลวๆสองคนนั้น พวกนั้นพรากพี่ชายของแก้วไปพรากชีวิตของแก้วไป... หึ... แก้วยังจำได้ดีวันที่แก้วเห็นพี่กรนั่งจมกองเลือดอยู่ แก้วยังจำมันได้ไม่ลืมและที่แก้วต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะเรื่องนี้....”

    แก้วมณีกำมือตัวเองแน่นด้วยความคับแค้นใจ เธอไม่มีวันลืมเรื่องราวที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอลงไปได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตามเธอก็จะไม่มีวันให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

    แววตาที่เปลี่ยนไปของแก้วมณีทำให้อเล็กถึงอึ่งเพราะแก้วมณีที่เขารู้จักมาตลอดนั้นทั้งอ่อนหวานเกินกว่าที่จะแข็งกร้าวแบบนี้

    “แก้ว....”

    “ที่แก้วเดินไม่ได้ไม่ใช่เพราะแก้วประสบอุบัติเหตอย่างที่ใครๆรู้ แต่มันเป็นเพราะเรื่องของพี่กร.... หมอบอกว่าเป็นเพราะว่าแก้วเสียใจและตกใจกับเหตุการณ์นั้นมากจึงทำให้ช๊อคจนเดินไม่ได้แบบนี้ พี่ชายแก้วเขาฆ่าตัวตายเพราะความรักโง่ๆที่หลอกลวง เพราะผู้หญิงที่มักมากร้ายกาจกับผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง หึหึ มันบ้าสิ้นดีเลยใช่ไหมคะที่มันเป็นแบบนี้”

    “แก้ว.....”

    “แก้วไม่เป็นอะไรหรอกคะ ไม่ต้องเป็นห่วงแก้วหรอกนะคะ”

    เมื่ออเล็กได้ฟังเรื่องราวของแก้วมณีแล้วก็รู้สึกสงสารหญิงสาวเป็นอย่างมาก เพราะเท่าที่เขารู้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอนั้นมันเป็นเพียงแค่บ้างส่วนในชีวิตของเธอเท่านั้น ซึ่งมันก็ถือว่าหนักหนามากแล้วกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเติบโตขึ้นมาภายในสถานการณ์แบบนั้น และเรื่องราวที่เธอพึ่งที่จะเล่าให้เขาฟังเรื่องใหม่นี้มันก็ถึงว่าเลวร้ายมากเลยทีเดียว ผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่เหลือใครกับต้องมาพอเจอพี่ชายของตัวเองฆ่าตัวตายและทิ้งเธอจาก เหตุการณ์ที่เธอเจอมันคงจะเลวร้ายมากถึงขนาดทำให้เธอช๊อคจนต้องสูญเสียการเดินไป ยิ่งเขาคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมันช่างเลวเหลือเกินที่ยังเข้ามาหลอกลวงเธอทั้งๆที่เธอหน้าสงสารถึงขนาดนี้ และถ้าหากเธอรู้ความจริงว่าที่จริงแล้วเขาเข้ามาแต่งงานกับเธอเพราะสาเหตุใดเธอจะเจ็บปวดมากแค่ไหน เขาก็คงจะไม่ต่างอะไรกับอาชญากรที่ร้ายกาจทำร้ายเธอให้ตายทั้งเป็นอีกครั้งอีกเป็นแน่

    “พี่อเล็กเป็นอะไรรึเปล่าคะ..... ทำไมเงียบไปล่ะคะ เพราะเรื่องที่แก้วเล่าให้พี่ฟังรึเปล่าคะ แก้วขอโทษนะคะที่เล่าเรื่องอะไรก็ไม่รู้ทำให้บรรยากาศเสียไปหมด ความจริงพี่ไม่หน้าพาแก้วมาที่นี่เลยเพราะแก้วจะเป็นภาระของพี่มากกว่า”

    “แก้วอย่าพูดแบบนั้นอีกนะครับ แก้วไม่ได้เป็นภารอะไรของพี่ทั้งนั้น ถ้าการที่พี่พาเมียมาเที่ยวมันคือภาระพี่ก็คงเป็นสามีที่เลวมากคนหนึ่งที่ไม่ดูแลเอาใจใส่อะไรเมียตัวเองเลย ที่พี่พาแก้วมาเที่ยวก็เพราะพี่อยากพาแก้วมา อุดอู้อยู่แต่กับบ้านกับบริษัทมันไม่ดีนะครับออกมาเปิดหูเปิดตากันบ้างดีกว่า”

    “แต่....”

    “อย่าคิดมากเลยครับแก้วพี่เต็มใจและพี่ก็มีความสุขมากๆด้วยวันนี้ เราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะเดี๋ยวพี่จะได้เตรียมตัวทำอาหารให้แก้วทานด้วย วันนี้พี่จะโชว์ฝีมือให้แก้วได้ลองทานดู เตือนไว้ก่อนเลยนะครับว่าฝีมือการทำอาหารของพี่เนี่ยเรียกได้ว่าขั้นเทพเลย แก้วอาจจะติดใจจนต้องขอให้พี่ทำให้ทานทุกวันเลยก็ได้”

    “ขนาดนั้นเลยหรอคะเนี่ย..... แก้วชักอยากจะรู้ซะแล้วสิคะว่าจะสมราคาคุยรึเปล่า”

    “อ่าวๆอย่าหาว่าพี่โม้นะครับลองแล้วจะติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยล่ะ”

    “คะๆแล้วแก้วจะค่อยดูนะคะ”

    แก้วมณียิ้มและหัวเราะกับท่าทีคุยโม้ของอเล็กที่ดูจะเอาจริงเอาจังจนเธอลืมเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดไปชั่วขณะ หัวเราะออกมาด้วยความสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โดยไม่รู้เลยว่าหัวใจที่เต็มไปด้วยความแค้นของเธอนั้นกำลังจะถูกพิษของคำว่ารักเข้ามาสั่นคลอน

    ..............................................................................................................................

    ที่โต๊ะอาหารกลางแจ้งทามกลางแสงเทียนที่อเล็กจัดเตรียมเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ รู้แค่เพียงว่าเขาอยากจะทำอะไรให้กับแก้วมณีบ้างก็เท่านั้น ทั้งที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำแบบนี้ให้กับผู้หญิงคนไหนเลย มีแต่พวกผู้หญิงเหล่านั้นค่อยเอาใจเขา แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายหรือหงุดหงิดที่ต้องมาค่อยทำนู้นทำนี่ให้กับแก้วมณีกลับกันเขากับรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำมัน และตื่นเต้นกับผลที่จะได้รับกลับมาเมื่อเธอได้เห็นในสิ่งที่เขานั้นจัดเตรียมเอาไว้ให้

    เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วอเล็กก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อรับแก้วมณีออกมาข้างนอก

    “นี่เราจะไปทานข้าวที่ไหนกันคะพี่อเล็ก เราไม่ได้จะทานกันในบ้านหรือคะ”

    “มาเที่ยวกันทั้งทีจะทานกันแบบธรรมดาๆได้ที่ไหนล่ะจ๊ะ... จริงไหม”

    อเล็กยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเข็นรถของเธอออกไปยังโต๊ะอาหารที่เขานั้นได้จัดเตรียมเอาไว้แล้ว

    “พี่อเล็ก.....”

    แก้วมณีเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน เธออึ่งไม่น้อยที่อเล็กจัดเตรียมสถานทีและอาหารต่างๆคนเดียวทั้งหมด และสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าก็ช่างงดงามมากเหลือเกินจนเธอไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากเรียกชื่อของเขาออกมาเท่านั้น

    “ชอบไหมครับน้องแก้ว....”

    “..... ชอบคะมันสวยมากเลย นี่พี่อเล็กทำทุกอย่างเองหมดเลยหรอคะ”

    “จ๊ะ.... เราทานข้าวกันดีกว่านะครับ”

    “คะ....”

    อเล็กเอาแต่จ้องหน้าแก้วมณีอยู่แบบนั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมความคิดเห็นของเธอหรือความรู้สึกของเธอว่าเธอนั้นชอบในสิ่งที่เขาทำนั้นดีไหม มันช่างสำคัญกับเขามากเหลือเกิน เขาอยากจะเห็นรอยยิ้มของเธออยากเห็นเธอมีความสุขกับสิ่งที่เขาทำให้ เท่านั้นจริงๆที่เขาต้องการและเมื่อเห็นเธอพอใจในสิ่งที่ทำเขาเขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย

    “เป็นยังไงบ้างครับอาหารอร่อยไหม”

    “อืม...... มันก็.....”

    “ไม่อร่อยหรือครับ ไม่ถูกปากแก้วหรอ”

    อเล็กเริ่มรู้สึกกังวลเมื่อแก้วมณีทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเมื่อเธอชิมอาหารของเขา หากเธอไม่ชอบเขาคงรู้สึกแย่มากๆเป็นแน่

    “แก้วว่าพี่อเล็กคงจะลำบากแล้วล่ะคะ.... เพราะว่าแก้วคงต้องขอให้พี่ทำอาหารให้แก้วทานทุกวันแล้วล่ะคะ”

    “แก้ว.... นี่แก้วแกล้งพี่งั้นหรอรู้ไหมว่าพี่ลุ้นแทบแย่ว่าแก้วจะชอบรึเปล่า... ร้ายจริงๆนะเรา”

    อเล็กถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเขาหัวเราะออกมาก่อนจะตักกับข้าวอย่างอื่นให้เธอทาน ทั้งสองคนนั่งคุยเรื่องราวต่างๆด้วยกันหัวเราะและยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

    “พี่ทำแบบนี้เวลาจีบผู้หญิงทุกคนรึเปล่าคะ....”

    “ทำไมแก้วถึงถามพี่แบบนี้ล่ะครับ”

    “แก้วก็แค่สงสัยว่าพี่ทำแบบนี้ให้กับผู้หญิงทุกคนรึเปล่า.... เพราะไม่งั้นพี่คงไม่เนื้อหอมแบบนี้จริงไม่คะ”

    “แก้วครับนั้นมันเป็นแค่อดีต ตอนนี้พี่มีแค่แก้วคนเดียวเท่านั้น และพี่ก็ไม่เคยทำแบบนี้ให้กับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นนอกจากแก้วคนเดียวเท่านั้น”

    อเล็กตอบเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังจนแก้วมณีรู้สึกได้ แต่ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตามแต่แก้วมณีนั้นก็ไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เขานั้นพูดออกมา เพราะคนอย่างเขาเนี่ยนะจะมาลงทุนทำอะไรให้กับเธอ สิ่งที่เขาทำให้เธอทั้งหมดนี้นั้นมันก็เป็นเพียงแค่การเอาใจเพื่อหวังผลเท่านั้น แก้วมณีดูถูกอเล็กอยู่ในใจเธอไม่เชื่อว่าผู้ชายอย่างเขาจะมาทำอะไรให้เธอถ้าไม่หวังผลอะไร

    “พี่ได้ไวท์ดีมาขวกหนึ่งด้วยครับเรามาดื่มด้วยกันนะครับ”

    อเล็กเห็นแก้วมณีเงียบไปจึงอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศที่ดูตึงเครียดนี้ให้ดีขึ้นโดยการช่วยเธอดื่ม อเล็กเลี่ยงตัวเองเข้าไปหยิบไวท์ที่เตรียมเอาไว้ในบ้านด้วยความกระตือรือร้นเพราะอยากจะเอาใจเธอ

    “ที่คุณทำดีกับฉันก็เพราะเงินทองของฉันสินะ...อเล็ก.... ฉันจะไม่มีวันหลงกลคุณเป็นอันขาด... ไม่มีวัน”

    เมื่ออเล็กเดินกลับมาแก้วมณีก็ทำตัวเป็นปกติ

    “แก้วเคยดื่มบ้างไหมครับ”

    “เคยคะแต่ไม่บ่อยมากนัก แก้วไม่ใช่พวกนักดื่มหรอกคะ พี่ก็หน้าจะดูออกว่าสภาพแก้วจะออกไปนั่งดื่มนั่งเที่ยวได้ที่ไหน จะได้ดื่มบ้างก็ต่อเมื่อออกงานนั้นแหละคะ”

    “แก้วครับอย่าพูดดูถูกตัวเองแบบนั้นสิครับ แก้วหน่ะสามารถทำทุกอย่างเลยนะเพียงแค่แก้วไม่ทำมันเท่านั้น ต่อจากนี้ไปพี่จะพาแก้วออกไปข้างนอกบ่อยๆ เราจะไปดูหนังทานข้าวแล้วก็ช๊อปปิ้งกันดีไหมครับ”

    “แก้วทำแบบนั้นไม่ได้หรอกคะ ก็แก้ว...”

    “ทำได้สิครับเชื่อพี่นะเราทำได้.... ดื่มเพื่อแก้วมณีคนใหม่ คนที่จะออกมาสู้โลกภายนอกคนที่จะไม่มีคำว่าไม่ได้อีกต่อไป”

    “......”

    “พี่จะอยู่เคียงข้างกับแก้วเสมอ เชื่อพี่นะครับ”

    “คะ”

    เมื่อนั่งดื่มกันไปได้สักพักสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาอย่างหนักอย่างไม่ปี่ไม่มีขลุ่ยจนอเล็กต้องรีบอุ้มแก้วมณีกลับเข้าไปในบ้าน ทั้งสองคนเนื้อตัวเปียกชุ่มไปหมด อเล็กอุ้มพาแก้วมณีเข้ามาในห้องนอนก่อนที่จะวางเธออย่างแผ่วเบาลงบนเตียง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศภายนอกที่ดังคลอไปด้วยเสียงฝนหรือเป็นเพราะความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศในห้องที่ต้องเสื้อผ้าที่เปียกชื้น หรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ในไวท์ที่ดื่มเข้าไป จึงทำให้ทั้งสองจ้องมองกันและกันดั่งเหมือนถูกมนตร์สะกด อเล็กไม่อาจจะทนต่อความต้องการในตัวเองได้อีกต่อไป เขาค่อยๆก้มลงจูบริมฝีปากที่เป็นเหมือนอย่างผลไม้หวานหอมอย่างดูดดื่มอย่างคนที่ไม่เคยได้ลิ้มลองผลไม่เลิศรสมาก่อน แก้วมณีเองก็เช่นกันเธอหลงมั่วเมาไปกับรสจูบที่เขามองให้มือบางเริ่มโอบกอดคล้องคอของเขาอย่างโหยหา หลังจากจูบที่เนินนานอเล็กค่อยๆถอนจูบออกช้าๆอย่างเสียดายก่อนจะมองหน้าของเธออย่างปรารถนา และเอ่ยขออกมาอย่างคนละเมอ

    “เป็นของพี่นะครับแก้ว..... พี่รักแก้วนะ....”

    “แต่แก้ว.....”

    “อย่ากลัวนะครับแก้ว... แก้วเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชีวิตของพี่ พี่ต้องการแก้วคนเดียวเท่านั้นที่รัก ได้โปรดนะครับ....”

    อเล็กก้มลงจูบแก้วมณีอีกครั้งซึ่งเธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรซึ่งนั้นก็เป็นเหมือนคำตอบของเธอที่อนุญาตเขาอย่างกลายๆ อเล็กยิ้มอย่างพอใจ เขาไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อนแต่กับแก้วมณีหากเขานั้นไม่ได้ครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ เขาก็คงจะขาดใจตายไป ณ ตรงนี้แน่ๆ มือหนาลูบไล้ร่างกายสมส่วนด้วยความต้องการอย่างเสน่หา ไฟรักของเขาและเธอถูกจุดขึ้นทีละน้อยอย่างค่อยเป็นค่อยไป นี่หรือที่เขาเรียกกันว่าความรัก อเล็กนึกขึ้นในใจด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ก่อนจะซุกไซ้ลงที่ต้นคอขาวเนี่ยของเมียรัก......

    ..............................................................................................................................................................
                มารายงานตัวแล้วคร้า เข้ามาพูดคุยให้กำลังใจกันเยอะนะคะ หนูเนสคิดถึงทุกคนน้า YvY

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×