เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #74 : ตอนที่ 53.2

“เธอโกหก.... ไม่จริง...”

“ฉันไม่เคยคิดที่จะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังเลย พ่อของเธอเองพยายามจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังหลายครั้งแต่ฉันก็ห้ามเขาเอาไว้ เพราะฉันอยากให้เธอเก็บความทรงจำดีๆระหว่างแม่เอาไว้ไม่อยากให้เธอมองแม่ของเธอไม่ดี ถึงแม้ว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้เธอเกลียดฉันหรือพ่อของเธอก็ตาม.... ก่อนที่แม่ของเธอจะมาแต่งงานกับพ่อของเธอ แม่ของเธอเขาเคยแอบไปมีความสัมพันธ์ลับๆกับคนรักเก่าของเขาและก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมาแม้กระทั่งหลังแต่งงานแม่เธอก็ยังติดต่อกับผู้ชายคนนั้นอยู่ โดยที่พ่อของเธอไม่เคยรู้เลย จนกระทั้งกรประสบอุบัติเหตุรถชน ตอนนั้นกรจำเป็นต้องใช้เลือดซึ่งพ่อเธอก็ไม่รีรอเลยที่จะให้เพราะเขารักกรมาก แต่ผลที่ออกมาก็คือหมู่เลือดไม่ตรงกัน แม่ของเธอกรุ๊ปบี พ่อของเธอกรุ๊ปเอ แต่กรกรุ๊ปโอซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ และตั้งแต่วันนั้นพ่อของเธอก็เก็บความลับเรื่องนี้เอาไว้จะมีก็แต่แม่ของเธอและพี่ชายของเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ฉันเองก็มารู้เรื่องนี้ก็เมื่อตอนที่แม่ของเธอจากไปแล้ว...”

“พ่อเป็นคนบอกพี่กรอย่างนั้นหรอ....”

แก้วมณีถามด้วยเสียงเบาหวิวจนแทบจะเหมือนกระซิบ ภาพความทรงจำสมัยเด็กของเธอย้อนกลับมาฉายเหมือนหนังม้วนเก่า เธอยังจำวันที่พี่ชายของเธอถูกรถชนได้เป็นอย่างดีวันนั้นพ่อของเธอบอกให้เธอรออยู่ที่บ้านกับแม่และคุณรจนาเพราะตอนนั้นฝนตกหนักมากพ่อของเธอไม่อยากให้ทุกคนรีบร้อนออกไปกันหมดจนเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาอีกจึงให้ทุกคนรออยู่ที่บ้าน ส่วนพ่อก็รีบไปดูพี่ที่โรงพยาบาล แต่เมื่อพ่อของเธอกลับมาที่บ้านเขาก็มีท่าทีเปลี่ยนไปเธอได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันดังโวยวายภายในห้อง แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ตอนนั้นเธอกลัวมากกลัวจนบอกไม่ถูกก็จะมีแต่คุณรจนาเท่านั้นที่เข้ามาพาตัวเธอไปจากตรงนั้นและนั่งเล่นนั่งคุยกับเธอจนหายกลัว... เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสาเหตุของการทะเลาะครั้งนั้นจะเป็นเรื่องที่แม่ของเธอนอกใจพ่อแบบนี้

“เปล่ากรเขารู้เอง ตอนนั้นหมอที่โรงพยาบาลเป็นคนบอกกับเขาว่าเขานั้นมีกรุ๊ปเลือดไม่ตรงกับบัตรประจำตัวประชาชนที่แจ้งเอาไว้ กรเขาเลยรู้ทันทีว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของพ่อเธอ หลังจากวันนั้นพ่อของเธอก็แอบตรวจดีเอ็นเอของเธอผลที่ออกมาก็คือเธอคือลูกแท้ๆของเขานี่คือสาเหตุว่าทำไมพ่อถึงรักเธอมากกว่าที่รักพี่ชายของเธอ แม่ใช่ว่าเขาไม่รักกรแต่เพราะเขาเสียใจที่ถูกแม่ของเธอหลอกตลอดมาก็เลยไม่สามารถทำใจที่จะรักกรได้เหมือนเดิมเท่านั้น...”

“และนี่ก็คือสาเหตุว่าทำไมพ่อของฉันถึงได้ไปยุ่งกับเธอใช่ไหม...”

“ใช่... ที่เขามายุ่งกับฉันก็เพราะต้องการแก้แค้นแม่ของเธอเท่านั้นเขาไม่เคยรักฉันเลย และที่ฉันยอมมีอะไรกับพ่อของเธอก็เพราะ.... เพราะว่าฉันรักเธอ.... แก้วสิ่งที่ฉันเคยบอกเธอตลอดเวลาที่ผ่านมามันเป็นเรื่องจริงนะแก้วฉันรักเธอเหมือนลูกของฉันคนหนึ่ง.... ความใฝ่ฝันของผู้หญิงทุกคนนั้นก็คือการได้เป็นแม่คนสักครั้งแต่ฉันนั้นไม่มีสิทธิที่จะได้เป็น... เพราะฉันเป็นหมั่นมาตั้งแต่เกิด ฉันมีลูกไม่ได้แก้ว.... ฉันมีลูกไม่ได้... ตอนที่ฉันได้เข้ามาทำงานในบ้านบดินเดชารักษ์ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไป ไม่ใช่เพราะคนอื่นภายในบ้านเธอแต่เป็นเพราะเธอสาวน้อยของฉัน นางฟ้าของฉัน...”

คุณรจนายิ้มออกมาเมื่อนึกถึงภาพในอดีต ภาพของเด็กสาวตัวน้อยๆที่เธอเห็นครั้งแรกที่บ้านหลังนี้เด็กสาวตัวน้อยๆที่มีรอยยิ้มตรึงใจของเธอ นับตั้งแต่วินาทีที่เธอได้เห็นหน้าของแก้วมณีเธอก็รู้เลยทันทีว่าทุกวินาทีต่อจากนี้ไปเธอนั้นจะอยู่เพื่อใคร

“ฉันรักเธอนะแก้ว.. รักเธอจนหมดหัวใจทั้งหมดที่รักจนสามารถยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ ฉันถึงยอมอยู่กับพ่อเธอยอมให้ทุกคนมองว่าฉันเป็นผู้แพศยาที่เข้ามาทำลายครอบครัวแสนอบอุ่นของคนอื่น ยอมให้คนตราหน้าว่าเป็นเพียงเมียเก็บเมียน้อย.... เธออาจจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงรักเธอฉันอยากจะบอกเธอว่าฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือเธอคือลูกของฉัน ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันทุกครั้งที่ฉันต้องว่าเธอหรือตีเธอ เธอรู้ไมว่าหัวใจของฉันมันเหมือนจะขาดให้ได้ ไม่มีแม่คนไหนที่อยากจะทำร้ายลูกตัวเองหรอกนะแก้วถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอ แต่มันก็ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันอยากจะทำให้เธอเจ็บปวด แก้วถือว่าฉันขอเถอะอย่าทำอะไรเด็กคนนี้เลยถ้าเกิดเธอไม่ต้องการเขาจริงๆอย่างที่เธอพูด ถ้าเป็นแบบนั้นเมื่อเขาคลอดฉันจะรับเลี้ยงเขาเองและจะไม่ให้เขาไปกวนใจเธอเป็นอันขาด แต่ขอล่ะนะอย่าทำร้ายเขาเลย....”

แก้วมณีเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบไม่ให้คุณรจนาเห็นน้ำตาของเธอที่กำลังเอ่อคลออยู่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการลูกแต่เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อพี่ชายที่จากไปแล้วต่างหาก หากเธอเลือกลูกและเขาก็เท่ากับว่าเธอทรยศพี่ชายของเธอเอง พี่ชายที่น่าสงสารของเธอ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมพี่ของเธอถึงเลือกออกไปอยู่ข้างนอกตามลำพังคนเดียวทันทีที่ทำได้ และไม่สนใจทรัพย์สมบัติของพ่อเธอเลยสักนิด พี่ชายของเธอไม่เคยเรียกร้องและไม่แม้แต่จะรับความหวังดีของเธอ.... คงเป็นเพราะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของพ่อเขาถึงได้ทำแบบนี้ แล้วแบบนี้จะให้เธอทิ้งพี่ชายที่หน้าสงสารของเธอไปได้อย่างไรกัน....

“ได้ในเมื่อเธออยากจะได้เด็กคนนี้.... ฉันก็จะเอาเขาไว้และจะยกให้เธอทั้งทีที่เขาคลอดออกมา”

แก้วมณีพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า น้ำตาของเธอไหลลงมาโดยที่ห้ามไว้ไม่อยู่ ทำให้เธอต้องใช้มือปัดมันออกอย่างรวดเร็วและพยายามทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด คุณรจนารู้ดีว่าแก้วมณีรู้สึกสับสนมากแค่ไหน เพราะเธอคงรู้สึกผิดกับพี่ชายมากหากเลือกทำตามหัวใจตัวเอง หัวใจที่เธอไม่ยอมรับสักทีว่าตอนนี้มันได้กลายเป็นของคนที่นอนนิ่งเป็นตายเท่ากันอยู่ตอนนี้ คิดแล้วเธอก็อดสงสารแก้วมณีไม่ได้หากเธอไม่หลงเข้าไปในวังวนของความแค้น เรื่องราวมันก็คงไม่เป็นแบบนี้.. ตอนนี้เธอก็คงทำได้แค่ช่วยแก้ไขและป้องกันเรื่องราวต่อจากนี้ เธอจะไม่ยอมให้ลูกของเธอไปทำร้ายใครและจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอได้เช่นกัน

“แก้ว.... เธอปล่อยวางเรื่องของกรเขาเถอะนะ เพื่อตัวของเธอเองและเพื่อคนที่รักเธอและคนที่เธอรัก ถ้ากรเขายังอยู่ฉันเชื่อว่าเขาก็คงไม่อยากให้เธอทำแบบนี้หรอนะแก้ว...”

“คนอย่างเธอจะมารู้อะไร... พี่กรเขาถูกทอดทิ้งมาตลอดพี่กรเขาไม่มีใครเลยแล้วแบบนี้เธอจะให้ฉันทิ้งเขาแล้วไปอยู่กับคนที่มีส่วนทำให้เขาต้องตายอย่างนั้นหรอ”

“แต่ก่อนอเล็กเขาอาจจะเป็นคนไม่ดีมาก่อนก็จริง แต่เท่าที่ฉันสังเกตเขามาตลอดฉันเชื่อนะแก้วว่าเขาหน่ะรักเธอ ตอนแรกที่เธอบอกว่าจะแต่งงานกับเขาฉันเองไม่เห็นด้วยกับเธอเลยสักนิดเราะฉันรู้ประวัติเขาดีว่าเขานั้นเจ้าชู้และเละแทะมากแค่ไหน ยิ่งพอรู้ว่าเธอให้เงินเขามากมายฉันก็ยิ่งมีอคติกับเขาและพยายามหาหลักฐานมาเพื่อจับผิดเขาให้เธอเห็น แต่ยิ่งจับผิดเขามากเท่าไรฉันก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าเขานั้นรักเธอเข้าให้แล้วจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเขาเข้ามาหาเธอเพราะอะไรแต่ตอนนี้ฉันเชื่อว่าเขาอยู่กับเธอและต้องการเธอเพราะเขารักเธอ.... เชื่อฉันเถอะนะแก้วหยุดทำร้ายหัวใจตัวเองและหัวใจคนที่รักเธอซะเถอะ ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินไป...”

“ฉันมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปได้แล้ว.... หมดธุระจะคุยแล้วใช่ไหมฉันเหนื่อยอยากพักผ่อน...”

คุณรจนาไม่อยากที่จะรุกลูกเลี้ยงสาวไม่มากกว่านี้เธอจึงจำต้องล่าถอยไปก่อนหวังว่าสิ่งที่เธอพูดไปในวันนี้จะเตือนสติอะไรแก้วมณีได้บ้าง....

“จ๊ะ... พักผ่อนนะแก้วเดี๋ยวเอาไว้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่... ฉันรักเธอนะแก้ว...”

ก่อนออกไปคุณรจนาก็ไม่วายเอ่ยสิ่งที่เธอเก็บงำอยู่ในใจออกมา.... เธอไม่สนใจว่าลูกเลี้ยงของเธอนั้นจะรู้สึกอย่างไรกับเธอหลังจากที่ได้รู้ความจริงทุกอย่างไปแล้ว ไม่ว่าแก้วมณีจะเกลียดเธอมากขึ้นหรือน้อยลงมันก็ไม่สำคัญ เพราะแค่ได้ดูแลหญิงสาวที่เธอรักเหมือนลูกแท้ๆคนนี้ก็ดีเกินพอแล้ว.....
...........................................................................................................................................................