เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #48 : ตอนที่ 42.2

อเล็กเดินขึ้นมานั่งบนรถคันหรูของตัวเอง เขาไม่รู้จะไปที่ไหนดีรู้แค่เพียงว่าตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเจอกับเมียรักของเขา ท่าทีของเธอคำพูดของเธอที่เขานั้นได้รับเมื่อเมื่อสองสามวันก่อนมันทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีค่ามากแค่ไหนในชีวิตเธอเขาไม่รู้ว่าเธอรักเขาไหม แต่เขาก็อ่อนแอเกินกว่าที่จะยอมรับความจริงหากเธอไม่ได้รักเขา..... เขามันช่างอ่อรแอและขี้ขลาดสินดีแต่เขาจะเป็นอย่างนี้แค่กับผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น นั้นคือแก้วมณีเมียรักของเขา.....

ร่างสูงก้าวเดินลงมาจากรถเมื่อขับอย่างไร้จุดหมายมาเป็นเวลานาน เขาขับรถเวียนไปเวียนมาลงสุดท้ายก็มาหยุดที่คลับชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่นี่ต้องเป็นสมาชิกเท่านั้นถึงจะเข้าได้ จึงทำให้เขาเอกที่จะมานั่งดื่มที่นี่เพื่อหลบหนีจากควาในความวุ่นวาย แต่พอนั่งดื่มไปไม่นานสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นใครบ้างคนเดินเข้ามา ทรงเกียรติ.... ศัตรูหัวใจของเขาในตอนนี้ ดูเหมือนว่าคนที่มาใหม่จะไม่เห็นเขาเพราะตัวเขานั้นนั่งหลบอยู่ในมุมที่ไม่ค่อยเป็นที่สังเกตของคนมากนัก เขาจับตามองทรงเกียรติตลอดเวลาคิดว่าจะให้มึนๆกว่านี้แล้วจะเดินเข้าไปขอคุยด้วยเพื่อเคลียปัญาหาหัวใจที่คลั่งค้างอยู่ และเมื่อตัวเขามึนได้ที่แล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนตั้งใจจะเดินตรงเข้าไปหาเป้าหมายแต่แล้วเมื่อเดินเข้าไปใกล้ได้ไม่เท่าไรขาทั้งสองข้างของเขาก็ถึงกับก้าวไม่ออกเมื่อเห็นหญิงสาวที่พึ่งก้าวเดินเข้ามาใหม่อีกคนเดินตรงเข้ามาหาทรงเกียรติตัดหน้าเขา

เขาจะไม่ตกใจแบบนี้เลยหากผู้หญิงคนที่เขาเห็นไม่ใช่...... เมียรักของเขา

นี่มันเรื่องอะไร เขาเมาจนเห็นภาพหลอนหรือยังไง ผู้หญิงที่ดูสง่าและเซ็กซี่เร้าใจที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นใครกันทำไมเธอถึงได้หน้าตาคล้ายกับเมียเขาถึงขนาดนี้... ไม่ใช่คล้ายสิเธอเหมือนมาก เหมือนราวกับว่าถอดแบบมาจากพิมพ์เดียวกัน ต่างกันตรงที่เฮเดินได้ก็เท่านั้น และคำพูดของลดาวรรณก็ดังเข้ามาในหัวของเขา คราวก่อนที่เธอบุกมาหาเรื่องแก้วมณีที่บริษัทเธอบอกกับเขาว่าแก้วมณีนั้นเดินได้ หากแต่เขาไม่เชื่อเพราะไม่คิดว่าเมียตัวเองจะมีสาเหตุอะไรที่จะต้องปิดบังใครต่อใครว่าตัวเองเดินได้ ยอมทนนั่งรถเข็นตบตาคนอื่นให้ลำบากแบบนี้ แต่วันนี้เขากลับไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเขานั้นมั่นใจเกินร้อยเปอร์เซ็นว่าผู้หญิงที่เดินเข้ามาทักทายทรงเกียรติอย่างสนิทสนมอยู่ตอนนี้นั้นคือเมียของเขา......

เขาพยายามบังคับขาของตัวเองให้ก้าวเดินไปนั่งหลบข้างหลังโต๊ะของเธอ เพราะเขาอยากรู้ว่าทำไหมเธอถึงต้องโกหกเขา ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายกับเขามากมายขนาดนี้

“สีหน้านายดูไม่ดีเลยนะทรง... นายเป็นอะไรรึเปล่าแล้วที่หายหน้าหายตาไปนี่เพราะมีอะไรใช่ไหม...”

แก้วมณีถามทรงเกียรติด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนรักดูท่าไม่ค่อยดีเท่าไร

“ฉันไม่เป็นไรเจ้าหญิงแค่ช่วงนี้รู้สึกเพรียๆนิดหน่อย ไม่รู้เป็นอะไรตื่นมาอาเจียนแทบทุกเช้า สงสัยคนไม่เคยป่วยอย่างฉันคงเจ็บหนักแน่คราวนี้”

ทรงเกียรติตอบด้วยน้ำเสียงอิดโรย เขารู้สึกไม่ค่อยสบายมาสองสามวันแล้ว ร่างกายของเขาไม่รู้เป็นอะไรเหมือนมันกำลังประท้วงเขาตลอดเวลา เขาทั้งอาเจียนวิงเวียนศีรษะ และหน้ามืดบ่อยๆ อ่อนเพลียง่าย ทั้งๆที่ตามหมอมาดูแล้วแต่ก็ไม่หายจนหมอประจำตัวของเขาถึงกับงงเพราะไม่รู้สาเหตุของอาการที่เขาเป็นอยู่เหมือนกัน

“นายไปหาหมอมารึยัง ฉันว่าอาการแบบนี้หน้าเป็นห่วงนะ”

“ตามหมอมาดูแล้วแต่ก็ไม่หาย ไม่รู้เป็นอะไร.... เธอไม่ต้องห่วงหรอกฉันดูแลตัวเองได้ ว่าแต่เธอเถอะเจ้าหญิงเป็นยังไงบ้าง ขอโทษนะที่หายไปโดยไม่ได้บอก”

“ไม่เป็นไร.... ตอนนี้ฉันก็สบายดีและจะสบายมากกว่านี้หากแค้นของฉันได้รับการชำระซะที.... เรื่องที่ให้จัดการตกลงจะเรียบร้อยเมื่อไร”

“ไม่น่าเกินสองสามวันนี้... อย่าใจร้อนไปเลยเจ้าหญิงเธอทนมาได้ตั้งหลายปีกับแค่ไม่กี้วันฉันว่าเธอคงจะทนได้นะ”

“ใช่ฉันมาหลายปี ตั้งแต่วันที่พี่กรตายไม่มีเลยที่ฉันจะหลับตานอนได้สนิทโดยไม่ต้องพึ่งยานอนหลับบ้าๆพวกนั้น เพราะทุกครั้งที่ฉันหลับตาภาพของพี่กรในวันนั้นก็ยังคงหลอกหลอนฉัน พี่กรคงเจ็บปวดมากที่ถูกผู้หญิงแพศยาคนนั้นหักหลัง ทำลายความหวังความรักทุกอย่างที่พี่กรมอบให้ หากผู้หญิงคนนั้นจริงใจกับพี่กรสักนิดสงสารพี่ชายฉันสักหน่อยไม่ส่งรูปพวกนั้นมาให้พี่กรดูไม่ด่าว่าพี่แรงๆ ตอนนี้พี่กรอาจจะยังมีชีวิตอยู่...... และถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่คิดที่จะเข้ามาทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้”

แก้วมณีกำมือแน่นเธอเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องพี่ชายที่จากเธอไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับคืนมา

“เธอไม่คิดบ้างหรอว่าการที่เธอแก้แค้นมันอาจจะไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลยเพราะยังไงพี่กรก็ไม่มีวันกลับมา เธอแน่ใจหรอว่าพี่กรอยากเห็นเธอเป็นแบบนี้ เป็นคนที่ไร้หัวใจทนทรมานอยู่กับการสูญเสียที่ไม่วันแก้ไขอะไรได้ ทนอยู่กับความแค้นที่มันทำร้ายเธอ.... เกมแค้นมันไม่ได้ทำลายแค่ลดาวรรณกับอเล็ก แต่มันทำลายเธอ..... ฉันเป็นหวงเธอนะที่ฉันยอมช่วยเธอทุกอย่างเพราะฉันไม่ต้องการให้เธอเผชิญทุกอย่างดดยลำพังอีกแล้ว ถึงแม้เธอจะให้ฉันได้มากที่สุดแค่การเป็นเพื่อนเท่านั้นแต่ฉันก็ยังคงเธอเสมอ.... ฉันพร้อมจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอเพราะเธอคนผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรัก.... พอเถอะนะเจ้าของฉันหยุดมันแค่นี้ก่อนที่ไฟแค้นมันจะเผาไหม้ทำลายเธอ”

แก้วมณีกัดมองหน้าทรงเกียรติน้ำตาของเธอไหลออกมาอาบแก้มแต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นออกมาสักนิด

“นายจะไปเข้าใจอะไร..... พี่ชายฉันเขาถ่ายคลิปเอาไว้เขาบอกฉันว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน เขาถูกผู้หญิงแพศยากับผู้เลวๆคนนั้นทำร้าย นายจะให้เลิกงั้นหรอชีวิตฉันชีวิตพี่ชายฉันพังพินาศเพราะพวกมัน! พี่กรคือทุกอย่างคือญาติเพียงคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ แต่พวกมันก็พลากเขาไป มันเจ็บปวดมากแค่ไหนนายรู้ไหม สิ่งที่พวกมันได้รับยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดของฉันกับพี่..... อย่ามาพูดให้หยุดเพราะนายไม่เข้าใจหรอกว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน....”

“ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ... ใครล่ะที่ค่อยอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดตั้งแต่พี่กรตาย ใครกันที่ทำได้เพื่อเธอทุกอย่าง... เธอต่างหากที่ไม่เข้าใจ เธอไม่พยายามที่จะเปิดตาและมองให้เห็นทางข้างหน้าความแค้นมันบดบังตาของเธอจนตอนนี้เธอมันไม่ต่างอะไรจากคนหลงทาง แก้ว.... ถามเองเถอะว่าใจของเธอหน่ะต้องการอะไร เพราะก็เคยถามหัวใจของฉันเองว่าฉันต้องการอะไร และคำตอบของมันก็คือเธอ เธอรักเขา...เธอก็ควรจะจบเรื่องนี้ก่อนอะไรๆมันจะสายเกินไป”

เพล้ง!!!

แก้วมณีปัดแก้วที่อยู่บนโต๊ะตกลงไปยังพื้นเศษแก้วกระเด็ดกระจายไปทั่ว สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เธอไม่ชอบให้ทรงเกียรติพูดแบบนี้ พูดว่าเธอนั้นรักคนที่ทำให้พี่ชายของเธอตาย

“ฉันจะรักเขาได้ยังไงเมื่อเขาก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่สมรู้ร่วมคิดฆ่าพี่ชายของฉัน ฉันไม่วันรักเขา นายได้ยินไหมว่าไม่มีวัน....”

คำว่า “ไม่มีวันรัก” ดังก้องไปถึงหัวใจของคนที่ค่อยแอบฟังอยู่ไม่ไกล เขาไม่รู้แน่ชัดว่าเรื่องที่เธอนั้นพูดกับทรงเกียรติคือเรื่องอะไร แต่ที่มั่นใจนั้นก็คือเขากับลดาวรรณทำให้พี่ชายของเธอตาย พี่ชายที่เธอเคยเล่าให้ฟังว่าถูกผู้หญิงที่ร้ายกาจคนหนึ่งทรยศต่อความรักและฆ่าตัวตายจากไป พี่ชายที่เป็นญาติแท้ๆคนสุดท้ายของเธอ “กร” ชื่อนี้ฟังดูคุ้นหูขึ้นมาทันทีทำไมเขาไม่เคยเอ๋ใจอะไรเลย ทั้งๆที่เธอเรียกชื่อพี่ชายเธออยู่บ่อยๆ หากแต่เขาลืมชื่อนี้ไปแล้วเพราะไม่ได้เป็นชื่อของคนที่สำคัญอะไรสำหรับเขา แต่นึกดูเขาก็แทบใจหายเมื่อชื่อนี้คือชื่อของแฟนเก่าลดาวรรณ ผู้ชายที่เขานั้นเคยเจอหน้าเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ความสงสัยที่เกิดขึ้นทำให้ความเจ็บปวดจากการได้ยินคำว่าไม่รักจากปากของเมียตัวเองจางหายไปชั่วครู่ เขาออกจากคลับนั้นทันที ในหัวคิดเพียงแค่ต้องสืบหาความจริงเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ได้ เขาอยากจะรู้ว่าทำไมผู้หญิงที่เขานั้นรักถึงได้โกรธแค้นเขาถึงเพียงนี้จนถึงกลับขนาดที่เธอยอมลงทุนตบตาใครต่อใครว่าเดินไม่ได้ ยอมให้คนอื่นมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาดเวลาไปไหน ทำไมกัน

อเล็กขับรถออกมาจากคลับเขาไม่รู้จะไปเริ่มสืบเรื่องราวจากตรงไหน มันเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เมื่อเขานั้นไม่รู้เรื่องอะไรของแฟนเก่าลดาวรรณเลย นั้นเป็นเพราะเขาไม่เคยใส่ใจในเรื่องนี้ แย้งมาได้ก็จบและเขาก็ไม่ได้รักใคร่ลดาวรรณจนถึงขนาดต้องถามไถ่เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอให้มารกสมอง เขาจึงแทบจะไม่รู้อะไรเลย จำได้เพียงแค่เขาเคยไปรับลดาวรรณที่บ้านสวนแห่งหนึ่งตอนที่เธอเก็บเสื้อผ้าออกมาจากที่นั้น ตอนนั้นเธอบอกว่าที่นั้นเป็นบ้านของแฟนเก่าเธอ.... ใช่เขาจะเริ่มสืบหาความจริงจากที่บ้านหลังนั้นก่อน หวังว่ามันจะมีข้อมูลอะไรให้เขาได้บ้าง

เส้นทางไปบ้านสวนที่อยู่แทบชานเมืองดูเปลี่ยนแปลงไปมากเพราะความเจริญที่เพิ่มขึ้นมาตามกาลเวลา แต่อเล็กก็ยังคงจำเส้นทางได้เพราะเขานั้นเป็นคนที่มีความจำดี สามารถจดจำเส้นทางต่างๆได้ถึงแม้จะเคยไปเพียงครั้งเดียว และที่นี่ก็เป็นที่ๆถือว่าแปลกตาเขาเพราะเขาไม่ค่อยได้ขับรถมาบ้านสวนชาลเมืองแบบนี้สักเท่าไร จึงไม่ยากที่เขานั้นจะมาที่นี่อีกครั้ง หากแต่พอมาถึงก็ดึกมากแล้วบ้านหลังนี้ถูกปิดสนิทมิดชิด ไม่มีวีแววว่ามีใครอยู่ เขาจึงตัดสินใจที่จะนอนรอในรถจนกว่าจะเช้าแล้วจะลองถามจากคนแถวนั้นเอา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะหน้าต่างด้านคนขับทำให้อเล็กที่เหนื่อยล้าเพราะการขับรถมาไกลบวกกับความเครียดที่มีอยู่ตื่นขึ้น แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาจนเขาต้องขยี้ตาเพราะแสบตาอยู่ไม่น้อย

“พ่อหนุ่ม... พ่อหนุ่ม... เป็นอะไรรึเปล่าทำไมมาจอดรถนอนอยู่ที่นี่”

ป้าสมใจที่มีบ้านอยู่ใกล้ๆกับบ้านเก่าของกัณกรเคาะเรียกเขาด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าเขาปิดหน้าต่างรถและนอนหลับอยู่ในนั้น

อเล็กค่อยๆเปิดประตูรถและเอ่ยทักทายหญิงแก่ที่เขามาไถ่ถามอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณป้า.... เอ่อพอดีผมมาหาเพื่อนหน่ะครับ แต่ผมมาถึงเอาซะดึกและบ้านของเขาก็ปิดเงียบก็เลยเผลองีบหลับไปหน่ะครับ”

อเล็กโกหกออกไป เพราะถ้าหากเขาบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงให้กับหญิงแก่คนนี้รู้คงไม่เหมาะมากเท่าไร

“มาหาเพื่อน.... กรหน่ะเหรอ...”

“เอ่อ.. ใช่ครับ เราเป็นเพื่อนกันสมัยเรียนมหาลัยพอดีผมพึ่งกลับมาจากเมืองนอกเลยอยากจะแวะมาหาเขา เขาเคยให้ที่อยู่ผมเอาไว้ก็เลยมาหาเขาที่นี่หน่ะครับ”

“โอ้ย! พ่อหนุ่มนี่ไม่รู้เลยเรอะว่ากรหน่ะเขาฆ่าตัวตายไปหลายปีแล้ว บ้านหลังนี้หน่ะเลยไม่มีคนมาอยู่ตั้งแต่ตอนนั้น จะมีก็แต่แม่บ้านมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งกับน้องสาวเจ้ากรที่จะมาที่นี่ก็เท่านั้น...”

“น้องสาวกร... เธอมาที่นี่ด้วยหรอครับ”

“ใช่เธอมาที่นี่บ่อย แต่หลังๆมานี่ไม่ค่อยเห็นมาสงสัยคงพอทำใจได้บ้างแล้ว เฮ้อ...น่าสงสารจริงๆเลยยัยหนูแก้วต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้”

“เอ่อป้าครับจะว่าอะไรถ้าผมจะขอถามเรื่องของกรเขา.... พอดีผมไม่ได้ติดต่อเขานานมารู้ว่าเสียก็จากป้านี่ล่ะครับ ป้าพอจะเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ”

ป้าสมใจมองหน้าคนที่เอ่ยถาม เธอไม่ค่อยมั่นใจที่จะเล่าเรื่องราวให้เขาฟังเพราะพึ่งจะเจอเขาวันนี้เท่านั้น

“นะครับป้า ผมอยากรู้เรื่องนี้จริงๆ เพราะจะให้ผมถามจากน้องแก้วเธอก็คงจะไม่เล่าให้ผมฟัง นะครับ”

เพราะความสุภาพและหน้าตาที่ดูดีไม่มีพิษมีภัยทำให้ป้าสมใจพยักหน้าตอบตกลงคำขอของอเล็ก

“งั้นตามป้ามาที่บ้านก่อนเถอะ เรื่องมันยาวขืนยืนเล่ากันอยู่ตรงนี้คนแก่อย่างป้าได้ขาเคล็ดขาแพงกันบ้างล่ะคราวนี้..”

“ขอบคุณครับป้า ขอบคุณนะครับ เอ่อผมชื่ออเล็กครับยินดีที่ได้รู้จักป้า...”

“ป้าชื่อสมใจ...เรียกป้าเฉยๆก็ได้ขืนเรียกชื่อด้วยมันยาวเกินไป ไม่ทันใจวัยรุ่น”

“เฮอะๆ ครับๆป้าก็ป้าครับ”

“หรือจะเรียกว่าพี่ดี....”

อเล็กอดขำกับท่าทีเป็นกันเองของหญิงแก่ไม่ได้ แบบนี้แหละนะที่เขาเรียกว่าเสน่ห์คนชนบท ที่ดูมีน้ำใจและเป็นกันเองกับคนทั่วไป ต่างจากคนเมืองที่ชีวิตมีแต่ความเร่งรีบและมีแต่ความหวาดระแวงเห็นแก่ตัวซึ่งกันและกัน จนบางทีเขาก็อยากจะหนีจากความวุ่นวายในเมืองมาอยู่แบบนี้เหมือนกัน ซึ่งตอนนี้คุณธนพลตาของเขาก็ปลดเกษียณตัวเองไปทำไร่ทำสวนอยู่ที่เชียงใหม่เรียบร้อยแล้ว

เมื่อมาถึงที่บ้านของป้าสมใจที่อยู่ติดกับบ้านของกันกรป้าสมใจก็เดินไปหยิบน้ำและขนมมาให้กับแขกของเฮก่อนจะมานั่งด้วยเพื่อเล่าเรื่องราวที่ชายหนุ่มอยากรู้ให้ฟัง

“ป้าอยู่คนเดียวหรือครับ ดูบ้านเงียบๆ”

“อืม... ใช่ป้าอยู่คนเดียวลูกๆป้าพอโตก็หนีหายไปทำงานอยู่ในกรุงเทพกันหมด ไม่มีใครอยู่ที่นี่สักคน สงสัยบ้านป่าบ้านทุ่งอย่างเราคงไม่ถูกใจคนสมัยนี้เท่าไร ก็เลยต้องอยู่กับไอตูบนี่แหละ เพราะมันป้าถึงไม่เหงา แต่จะว่าไปหนูแก้วเขาก็มาเยี่ยมบ่อยพอๆกับที่เขามาที่บ้านกรนั้นแหละ ครั้งล่าสุดที่มาก็บอกป้าเอาไว้ว่าฝากดูแลบ้านด้วยเพราะเอคงไม่ได้มาสักพักเห็นว่ามีธุระต้องจัดการ ก็ดีเหมือนกันนะไม่ต้องมาเจอไม่ต้องมาเห็นให้เจ็บปวด บ้านหลังนั้นหน่ะมีแต่ภาพความทรงจำที่โหดร้ายของหนูแก้วทั้งนั้น ป้าจำเสียงกีดร้องของเธอได้ดีในวันที่กรตาย เธอถึงกับขนาดหมดสติ ร้องไห้วิ่งตามศพของพี่ชาย ปากก็พร่ำบอกว่าไม่จริงพี่เธอยังไม่ตาย ป้าหน่ะสงสารมากเลยนะ เฮ้อหนูแก้ว”

“แล้วกรเขามาอยู่ที่นี่นานรึยังครับป้า”

“นานแล้วนะป้าเห็นเขามาอยู่ตั้งแต่พึ่งเรียนจบใหม่ๆ กรหน่ะเขาเป็นเด็กดีขยันทำงานเก็บเงิน กรหน่ะเขาจะพูดเสมอว่าเขาอยากทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะจะได้ดูแลน้องสาวกับแฟนเขาได้  แต่แล้วก็ต้องมาตายซะก่อน เพราะผู้หญิงคนนั้นแท้ๆป้าเองหน่ะไม่อยากจะพูดเห็นกรเขารักยัยดามันมาก ความจริงแล้วหน่ะเวลาที่กรมันไม่อยู่บ้านยัยดามันก็พาผู้ชายมานอนไม่ซ้ำหน้า แต่เห็นว่าคนล่าสุดที่ทำให้ยัยดามันบอกเลิกกับกรเนี่ยรวยมาก มันคงหวังจะจับผู้ชายคนนั้นล่ะถึงได้ทำทุกวิถีทางสลัดกรมันออก ตั้งแต่มันเจอผู้ชายคนนั้นมันก็ทะเลาะกับกรมันทุกวันเรื่องเล็กเรื่องน้อยก็เอามาด่ามาว่าทั้งๆที่กรมันดูแลอย่างดีจนแทบจะเทิดทูนเป็นนางฟ้านางสวรรค์ คนเรามันจะเลวอะไรก็ทำให้มันหายเลวไม่ได้ถึงจะทำดีกับมันยังไงมันก็ยังเลวอยู่แบบนั้น สงสารก็แต่คนที่รักมันก็เท่านั้น....”

“ป้าช่วยเล่าวันที่กรเขาเสียให้ฟังได้ไหมครับ น้องแก้วเขามาเจอกรตอนไหนหรือครับ”

“ป้ายังจำวันนั้นได้ดี หนูแก้วหน่ะเขาบอกกับป้าว่าจะอาทิตย์หน้าเขาจะย้ายมาอยู่กับพี่เขาเพราะเขาเรียนมัธยมจบแล้ว พอแก้วเขามาถึงก็ต้องมาเจอกรกลายเป็นศพยิงตัวตายอยู่กลางบ้าน วันนั้นป้าได้ยินเสียงเธอกรี๊ดลั่นบ้านก็เลยรีบวิ่งมาดู โชคดีที่ป้ามาถึงทันเวลาเพราะตอนนั้นเหมือนกับว่าหนูแก้วเขากำลังจะเอาปืนของกรยิงตัวตายตามพี่ชายเขาไปด้วย ป้าต้องกอดเธอเอาไว้เธอทั้งดิ้นทั้งร้องไห้แทบขาดใจสลบไปแล้วสลบไปอีก ปากก็พร่ำเรียกแต่กรมัน ใครจะมาเอาพี่ชายเธอไปเธอก็ไม่ให้วิ่งตามร่างกรมันอย่างหน้าสงสาร จนหมอต้องฉีดยาให้เธอสงบลง  เห็นว่าหลังจากที่ฝืนเธอก็ช๊อคจนไม่สามารถเดินได้ ตอนแรกเธอมาที่นี่โดยให้ลุงสนคนขับรถพาเธอมา แต่ไม่นานเธอก็ขับรถมาเองเหมือนเดิมป้าหน่ะดีใจมากจริงๆที่เห็นหนูแก้วเธอเดินได้อีกครั้ง เพราะสิ่งที่เธอเจอมันก็หนักหนามากเกินไปเธอไม่ควรจะต้องมาเดินไม่ได้เพราะเรื่องนี้อีก... แต่เรารู้จักแก้วเธอด้วยหรอ”

“ครับรู้จัก เราสนิทกันมากด้วย...”

อเล็กเมื่อได้ยินเรื่องราวทุกอย่างจากป้าสมใจเขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเมียของเขาถึงได้ทำแบบนี้กับเขาและลดาวรรณ เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างเขาด้วยกัน หรือการที่เขาและเธอเจอกันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันอาจจะเป็นเรื่องจงใจของเธอก็เป็นได้......

.........................................................................................................................................................................          วันนี้มาแต่เช้าเลย อิอิ อเล็กของเรารู้ความจริงแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ มาลุ้นกันนะคร้า เดี๋ยววันนี้ค่ำๆมาจัดให้ต่อคร้า พร้อมกติกาการเล่นเกม สู้ๆรักทุกคนน้าาาาาา