เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #35 : ตอนที่ 32

“คุณนายตามผมมามีเรื่องอะไรหรือครับ”

ลุงสนรีบเข้ามาในห้องทำงานใหญ่ของบ้านทันทีที่คุณนายใหญ่ของบ้านเรียกพบ แต่ก่อนที่คุณรจนาจะตอบอะไรเธอก็โยนแฟ้มเอกสารแฟ้มหนึ่งไปตรงหน้าของคนขับรถเก่าแก่ของบ้านด้วยท่าทีที่นิ่งจนคนที่นั่งอยู่ต่อหน้าถึงกับต้องหลบสายตาที่เย็นยะเยือนนั้น

“ตอบฉันมาสินี่มันเรื่องอะไรกัน อธิบายมาให้หมดเดี๋ยวนี้....”

“คุณนายหมายความว่าอย่างไรครับผมไม่เข้าใจ”

ชายแก่พยายามที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้เป็นที่หน้าสงสัย เขารู้ดีว่าสิ่งที่อยู่ในแฟ้มตรงหน้าเขานั้นมันคืออะไร แต่ถึงยังไงเขาก็จะไม่คายความรับของคุณหนูออกมาเพราะเขาจะไม่มีวันทรยศต่อคุณหนูของเขาแน่นอน

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ชอบคนโกหกและพูดอ้อมค้อมฉันรู้ดีว่านายรู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่คืออะไร นายรู้เห็นเรื่องทุกอย่างมาโดยตลอดแต่ก็ไม่เคยว่ากล่าวตักเตือนหรือห้ามปรามอะไรแก้วมณีเลย นายทำยังไงกัน.... ฉันอุสาไว้ใจให้นายดูแลลูกสาวของฉันแต่กลับไปให้ท้ายจนเรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ นี่ถ้าฉันไม่ให้คนไปสืบติดตามขุดคุ้ยเรื่องของนายอเล็กนั้นฉันก็คงไม่จะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ใช่ไหม!”

“ผมไม่ห้ามปรามคุณหนูไม่ได้แปลว่าผมไม่ได้ดูแลคุณหนูนะครับ ผมทำหน้าที่นั้นมาตลอดตั้งแต่คุณหนูยังเป็นเด็ก และนั้นก็ก่อนที่คุณนายจะเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ...”

คุณรจนาถึงกับตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจ

“นี่นายจะหาว่าฉันเป็นห่วงแก้วไม่เท่ากับนายงั้นหรอ ใช่ฉันอาจจะไม่ใช่แม่ที่แท้จริงๆของเขาแต่ฉันก็รักเขาไม่ต่างจากลูกแท้ๆของฉัน และสิ่งที่นายกำลังร่วมมือกับลูกสาวฉันอยู่นายรู้ไหมว่าสุดท้ายแล้วมันจะเป็นอย่างไง สุดท้ายการแก้แค้นครั้งนี้มันจะทำลายชีวิตของลูกฉันด้วย นายเป็นผู้ใหญ่ประสาอะไรกันฉันไว้ใจนายแต่นายกับให้ท้ายลูกฉันทำเรื่องผิดๆแบบนี้!”

ชายแก่ถึงกับพูดไม่ออกเขารู้มาตลอดว่าสิ่งที่แก้วมณีทำนั้นมันผิด และสิ่งที่เธอทำนั้นสุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลยแม้แต่นอกและอาจจะเป็นเหมือนการจุดไฟเผาตัวเองด้วยซ้ำ แต่เพราะเขานั้นสงสารเธอและไม่สามารถทนเห็นเธอต้องทุกข์ทรมานเหมือนแต่ก่อนได้เขาถึงได้ยอมร่วมมือกับคุณหนูของเขาในครั้งนี้ แม้ใจจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

“เรื่องนี้มันเป็นแผนของลูกฉันทั้งหมดเลยใช่ไหม....”

“ครับ.... แต่คุณนายที่ผมกับคุณทรงช่วยเหลือคุณหนูก็เพราะว่าเรารักคุณหนู ตั้งแต่
คุณกรตายไปเธอเป็นอย่างไรคุณนายก็หน้าจะรู้ เธอต้องทรมานมากแค่ไหนคุณนายก็หน้าจะเห็น และตั้งแต่เธอรู้เรื่องของคุณกรเธอก็กลับมามีกำลังใจรักษาตัวเองจนสามารถเดินได้ เธอกลับมาทำงานที่บริษัท คุณหนูเธอมีชีวิตอีกครั้งนะครับคุณนาย.... ถ้าเป็นคุณหนูมาขอร้องให้คุณนายช่วยคุณนายเห็นแบบนี้แล้วจะไม่ช่วยงั้นเหรอครับ คุณนายจะปล่อยให้เธอต่อสู้ต่อตามลำพังงั้นหรอครับ ผมทำไม่ได้.... ผมรู้ว่าคุณนายรักคุณหนูมากแค่ไหนแต่ความรักของคุณนายมันเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว การที่คุณนายต้องการเก็บคุณหนูไว้เพียงคนเดียวจนกันเธอออกจากทุกคนที่เธอรักตั้งแต่ยังเด็กคุณนายรู้ไมว่าสิ่งที่คุณนายทำมันไม่ได้ทำให้คุณหนูรับรู้ถึงความรักของคุณนายเลยแต่มันทำให้คุณหนูยิ่งเกลียดคุณนายมากขึ้น และนั้นคือสาเหตุว่าทำไมคุณนายถึงไม่เคยเข้าถึงหัวใจของคุณหนูได้เลย เป็นได้แค่เพียงคนนอกและเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่อยู่บ้านเดียวกันเท่านั้น.... เรื่องนี้ผมทราบดีว่าสิ่งที่ผมทำมันเป็นการให้ท้ายคุณหนูในเรื่องที่ผิด แต่ผมผมอยากให้คุณนายเข้าใจว่าพวกนั้นก็ทำร้ายคุณหนูไว้มากมายเช่นกัน...”

คุณรจนาอึ่งกับสิ่งที่ชายแก่ตรงหน้าพูดเธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าสิ่งที่เธอเฝ้าทำให้ลูกสาวนอกสายเลือดของเธอตั้งแต่เด็กนั้นมันจะเป็นการทำให้เธอยิ่งห่างไกลจากลูกสาวของเธอมากขึ้น เป็นเพราะความกลัวที่อยู่ในใจของเธอกลัวว่าแก้วมณีจะรักคนอื่นมากกว่าเธอและทิ้งเธอไปในสักวันมันทำให้เธอนั้นร้ายกาจใส่ทุกคนที่เข้าใกล้แก้วมณี เธอกันทุกคนให้ออกห่างจากลูกสาวแม้กระทั้งพี่ชายของแก้วมณีเองก็ตาม และเมื่อตอนที่แก้วมณีมีทีท่าสนิทสนมกับอเล็กเธอก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เธอเฝ้าแต่ตั้งอคติกับชายหนุ่มและครอบครัวมาเสมอว่าจงใจเข้ามาปลอกลอกลูกสาวของเธอ แต่ที่ความจริงแล้วทุกอย่างกลับผิดไปหมดเมื่อคนที่คิดจะเข้าไปทำลายทุกสิ่งกลับเป็นลูกสาวของเธอเอง... ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรเดือดร้อนหากเรื่องราวในครั้งนี้มันจะจบสิ้นเร็วอย่างที่เธอคาดไว้ แต่ยิ่งเธอขุดลึกสั่งคนตามติดพฤติกรรมลูกเขยเท่าไรเธอก็ยิ่งหนักใจ เพราะดูท่าว่าอดีตเพลย์บอยคนดังจะเปลี่ยนแปลงตัวเองและรักลูกสาวเธอเข้าจริง และหากเป็นอย่างนั้นทุกอย่างมันก็คงจะจบไม่สวยแน่ๆ เพราะการเอาเรื่องของความรักมาล้อเล่นนั้นสุดท้ายมันก็ไม่ต่างอะไรกับการเล่นกับไฟที่จะเผาผลาญคนที่เล่นกับมันให้มอดไหม้ไปด้วย

“แล้วแก้วเขารู้สึกอะไรกับนายอเล็กนั้นรึเปล่า.... จากที่นายสังเกต”

คุณรจนาเปลี่ยนท่าทีในการพูด เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแต่เต็มไปด้วยความหนักใจไม่น้อยมือบางกุมหน้าผากเอาไว้อย่างกลัดกลุ้มกับเรื่องที่อาจจะเกิดในวันข้างหน้า และดูเหมือนกับว่าลุงสนก็จะรู้สึกเช่นเดียวกันกับนายของตนเพราะเท่าที่เขาจับตาค่อยดูแลคุณหนูของเขามาตลอดตั้งแต่เล็กจนโตมันทำให้เขาแน่ใจว่าคุณหนูของเขาได้หลงรักศัตรูที่เธอหวังที่จะทำลายเข้าให้แล้ว

“ผมคิดว่าคุณหนูรักเขาครับ... เพียงแต่ว่าเธอไม่ยอมรับความจริงก็เท่านั้นเพราะเธอคิดว่าเขานั้นมีส่วนทำให้คุณกรตายถึงแม้จะไม่ใช่คนที่เป็นต้นเรื่องก็ตามที”

“เฮ้อ.... ฉันคิดอยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้อยู่ใกล้กันนอนห้องเดียวกันทุกคืนความรู้สึกรักรู้สึกชอบมันก็ต้องมีบ้างอยู่แล้ว”

“อีกอย่างหนึ่งครับคุณนายคิดว่าคุณอเล็กเขาหน้าจะรักคุณหนูจริงๆ เขายอมเปลี่ยนแปลงตัวเองและทำทุกอย่างเพื่อคุณหนู คุณนายอาจจะมีอคติกับเขาแต่ผมเป็นผู้ชายด้วยกันเองผมมองออกครับ ในครั้งแรกเขาอาจจะเข้ามาหาคุณหนูด้วยผลประโยชน์ของตัวเองแต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้วและเขาก็ยอมสารภาพทุกอย่างกับคุณหนูแล้วด้วยครับ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะกล้าสารภาพมันออกมา”

“ฉันก็คิดเหมือนนาย และตรงนี่แหละที่จะทำให้เรื่องราวทั้งหมดมันจบไม่สวย แก้วเขาเป็นคนดื้อเงียบและเป็นคนที่ไม่ยอมรับความจริงหากเรื่องนั้นมันทำให้เขาไม่พอใจ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เหมือนอย่างที่เขามองว่าฉันเข้ามาทำลายครอบครัวของเขาและเป็นคนทำให้แม่ของเขานั้นต้องตายส่วนพี่ชายก็ต้องระเห็จออกจากบ้าน ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ฉันอาจจะมีส่วนแต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดฉันเคยคิดที่จะอธิบายความจริงให้เธอฟังอยู่หลายครั้งแต่ก็คิดว่ามันคงจะไม่มีประโยชน์อะไรหากเธอปักใจเชื่อแต่สิ่งที่เธอรับรู้และเห็นเท่านั้น หึ..ความจริงแล้วฉันก็ไม่ต่างอะไรกับนายอเล็กเลย ฉันล่ะกลัวจริงๆกลัวว่าเรื่องราวครั้งนี้มันจะทำให้แก้วต้องเจ็บปวดมากกว่ามีความสุข และถ้าหากเป็นแบบนั้นฉันคงทนไม่ได้หากเห็นแก้วต้องกลับไปทรมานอย่างเก่า.... แล้วเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นท้องกับอเล็กเป็นเรื่องจริงรึเปล่า..”

“เธอไม่ได้ท้องครับคุณนาย เธอแค่สร้างเรื่องหวังจะเข้ามาแย้งตัวคุณอเล็กกลับไปเท่านั้น และเรื่องผลตรวจที่ออกมาว่าเธอท้องนั้นก็เป็นเพราะว่าคุณหนูให้คนของคุณทรงไปสับเปลี่ยนผลตรวจครับเพราะต้องการให้เธอยังอยู่ที่บ้านหลังนั้น”

“ทำไมเรื่องราวมันช่างวุ่นวายแบบนี้นะ... ฉันไม่เข้าใจจริงๆแล้วนี่ที่แก้วกลับมาที่บ้านเนี่ยเพราะอะไรกันนายรู้ไหม”

“คุณหนูนัดกับคุณทรงว่าจะไปงานเปิดตัวรีสอร์ทส่วนตัวของคุณทรงบนเกาะสมุยอาทิตย์หน้าครับเลยอ้างว่าต้องการจะกลับมาอยู่คนเดียวเพื่อคิดอะไรสักพักที่บ้าน ความจริงแล้วผมคิดว่าที่คุณหนูบอกคุณอเล็กไปอย่างนั้นเพราะไม่ต้องการให้คุณอเล็กรู้ว่าเธอจะไปต่างจังหวัดกับคุณทรงมากกว่า มันทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่าคุณหนูต้องมีใจให้กับคุณอเล็กเธอแน่ๆ ไม่งั้นเธอคงจะไม่ทำแบบนี้ เลือกสู้ให้รู้ว่าเธอไปไหนเพื่อทำให้เขาหึงและเจ็บปวดไม่ดีกว่าหรือครับ แต่นี่กลับต้องมาสร้างเรื่องให้วุ่นวายแบบนี้มันจะเป็นเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะจริงๆแล้วเธอก็แคร์ความรู้สึกของคุณอเล็กอยู่เหมือนกัน”

“งานนี้ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปเลย เรื่องราวมันวุ่นวายและใหญ่โตกว่าที่ฉันคิดเอาไว้มาก... เฮ้อ... แก้วนะแก้วทำไมคิดทำอะไรโง่ๆแบบนี้.... แล้วทำจะทำอย่างไรกันต่อไปดีสน นายคิดว่ายังไงในฐานะที่นายรู้เห็นเรื่องนี้มาโดยตลอดและไม่ได้ห้ามปรามอะไรเลย....”

ลุงสนก็ไม่สามารถตอบคำถามข้อนี้ของคุณรจนาได้เหมือนกันเพราะทุกอย่างดูเหมือนว่ามันจะมาไกลเกินกว่าที่พวกเขานั้นจะควบคุมได้แล้ว และไม่รู้ว่าตอนนี้แก้วมณีนั้นกำลังจะทำอย่างไรต่อไปด้วย มันจึงทำให้เขาไม่สามารถคาดการณ์และได้ได้เลยว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างไร มันคงสายเกินไปหากเขานั้นเข้าไปขวางคุณหนูเอาไว้ในตอนนี้

“นายก็ตอบฉันไม่ได้ใช่ไหม..... งั้นฉันจะเป็นคนไปคุยกับเธอเองทุกอย่างมันควรจะจบลงได้แล้วฉันจะไม่ยอมให้มันเลยเถิดไปไกลกว่านี้ เธอถูกตามใจมากเกินไปแล้ว”

คุณรจนาลุกขึ้นจากตะทำงานและมุ่งหน้าไปที่บ้านหลังเล็กของลูกสาวทันที เธอจะต้องไปคุยให้รู้เรื่องว่าเกมแค้นนี้ควรจะจบสิ้นกันสักทีก่อนที่จะมีใครต้องเจ็บไปมากกว่านี้

..............................................................................................................................

ที่บ้านหลังเล็กของแก้วมณีคุณรจนาทุบประตูบ้านอย่างแรงเมื่อมาถึงเพราะมันได้ถูกล็อคเอาไว้อยู่ และไม่นานประตูก็เปิดออกแก้วมณีทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าใครอยู่หน้าบ้านพักของเธอ

“เธอมาที่นี่ทำไม...”

คุณรจนาไม่ตอบอะไรเธอทำได้เพียงแค่เดินตามแก้วมณีที่เคลื่อนรถเข็นเข้าไปในบ้านเท่านั้น

“มีธุระอะไรก็ว่ามา อย่าทำให้เสียเวลาฉันต้องการจะพักผ่อน”

“ฉันคิดว่าเธอควรจะเลิกใช้มันได้แล้ว... อยู่ที่นี่เธอไม่จำเป็นต้องปกปิดใคร....”

แก้วมณีหักหน้ามาหาคุณรจนาที่พูดแบบนั้นเธอมีรางสังหรณ์บ้างอย่างว่าคุณรจนานั้นต้องรู้อะไรมาแน่ๆ

“เธอหมายความว่ายังไง ฉันปกปิดอะไรใคร”

“เรื่องที่เธอเดินได้มานานแล้วไงแก้วมณี.... ทำไมเธอทำแบบนี้แก้วทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอเดินได้แล้ว เธอรู้ไหมว่าฉันหน่ะเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน”

“ไม่ต้องมาพูดว่าเป็นห่วงฉัน เก็บคำพูดหลอกลวงของเธอเอาไว้พูดให้คนอื่นฟังเถอะเพราะไม่มีวันเชื่อคำพูดของเธอ”

“เหมือนอย่างที่เธอไม่เชื่อคำบอกรักของอเล็กใช่ไหม...”

แก้วมณีหันไปมองลุงสนที่พึ่งเดินเข้ามาก็รู้ทันทีว่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอนั้นถูกคุณรจนารู้เรื่องหมดแล้ว

“นี่ลุงบอกเรื่องของแก้วกับผู้หญิงคนนี้งั้นหรือคะ.... ลุงทำแบบนี้ได้ยังไงกันแก้วไว้ใจลุง ลุงหักหลังแก้วได้ยังไง”

“ลุงสนเขาไม่ได้เล่นอะไรให้ฉันฟัง... ฉันรู้ของฉันเองนี่ถ้าไม่ใช่เพราะฉันสั่งให้คนไปตามสืบเรื่องของอเล็กกับยัยผู้หญิงคนนั้นฉันก็คงจะไม่รู้เรื่องที่เธอจงใจจะเข้าหาเขาเพื่อแก้แค้น ตอนแรกฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ฉันคิดเพียงแค่ต้องการจะหาหลักฐานมาให้เธอดูว่าความจริงแล้วนายอเล็กนั้นต้องการเข้ามาหลอกเธอเพื่อเงินเท่านั้น และต้องการจะจับผิดเขาเรื่องลดาวรรณเพื่อให้เอเลิกกับเขา แต่พอฉันรู้ว่าลดาวรรณคือผู้หญิงที่ทำให้กรตายและอเล็กก็เป็นผู้ชายที่ลดาวรรณผัวพันธ์อยู่ในช่วงนั้นมันก็ทำให้ฉันค่อยๆปะติดปะต่อเรื่องได้มากขึ้น และเมื่อฉันรู้ว่าคาสิโนที่คุณนายขจีไปติดอยู่นั้นเป็นคาสิโนของทรงเกียรติด้วยแล้วมันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้ทันทีว่านี่คือแผนของเธอที่ตั้งใจให้อเล็กเข้ามาติดกับ..... ทำไมเธอทำแบบนี้แก้วเธอทำร้ายคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน...”

แก้วมณีลุกขึ้นจากรถเข็นของเธอและยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้ามาหาคุณรจนา นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่กันกรจากไปที่คุณรจนาได้เห็นเธอเดินแบบนี้

“เธอบอกว่าฉันทำร้ายคนพวกนั้น.... แล้วเธอรู้ไหมว่าพวกนั้นมันทำอะไรฉันกับพี่ชายฉันบ้าง เธอรู้ไหม!!! พวกมันฆ่าพี่ชายของฉันพี่ชายที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของฉัน คนที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉัน.... คนอย่างเธอมันจะไปเข้าใจอะไรคนอย่างเธอมันไม่เคยเห็นใครมีความสำคัญอยู่แล้วหนิ อย่างที่ฉันเคยเตือนเธออย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน ในเมื่อรู้แล้วก็จงเงียบเอาไว้อย่าแส่เข้ามาเพราะถ้าหากเธอเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เมื่อไรล่ะก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนละกัน”

คุณรจนาเอื้อมมือไปจับมือของแก้วมณีเอาไว้ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง เธอไม่ต้องการให้แก้วมณีถลำลึกไปกับความแค้นไปมากกว่านี้ เธอไม่ต้องการเห็นหญิงสาวตรงหน้าเจ็บปวดเมื่อถึงตอนสุดท้ายของเรื่องราวทั้งหมด....

“ขอร้องเถอะนะแก้วหยุดเถอะนะลูก... อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ความแค้นมันได้ทำให้ใครมีความสุขหรอนะแก้ว สุดท้ายคนที่เจ็บจะไม่ใช่แค่เพียงพวกนั้นแต่จะเป็นเธอด้วย ถึงอเล็กเขาจะมีส่วนทำให้กรตายแต่เขาก็ไม่ใช่สาเหตุหลักบ้างทีเขาอาจจะไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ แก้วหยุดเถอะนะได้โปรดเถอะนะแก้ว...”

“หึ! ลูกงั้นเหรอ เธอเรียกฉันว่าลูกงั้นเหรอเธอมีสิทธิอะไรมาเรียกฉันแบบนั้นเธอมันก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เข้ามาแย้งผัวชาวบ้านและทำร้ายครอบครัวของเขาคนหนึ่งเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิมาเรียกฉันว่าลูก ฉันไม่ใช่ลูกของเธออย่ามาเรียกฉันแบบนั้นอีก... และอย่ากางปีกปกป้องผู้ชายคนนั้นไม่ว่าเขารู้หรือไม่รู้เห็นเขาก็มีส่วนทำร้ายพี่กร ทำไหมหลงเสน่เขางั้นเหรอ... เธอจะแย้งเขาไปจากฉันเหมือนอย่างที่เคยแย้งพ่อไม่จากแม่ใช่ไหม... ไม่ต้องห่วงนะเพราะอีกไม่นานพอฉันได้ในสิ่งที่ต้องการเมื่อไรฉันก็จะเขี่ยเขาทิ้งถึงตอนนั้นสาวแก่ใกล้ฝังอย่างเธออยากจะทำตัวใจบุญสุนทานรับเลี้ยงผู้ชายอายุน้อยคราวลูกมาทำผัวฉันก็ไม่ว่า....แต่มันไม่ใช่ตอนนี้...”

“ทำไมเธอคิดว่าฉันจะทำแบบนั้น... ฉันไม่เคยดีเลยใช่ไหมในสายตาของเธอ ฉันเป็นได้เพียงแค่คนที่เข้ามาทำลายครอบครัวของเธอใช่ไหมแก้ว.... ถ้าเธอรู้ความจริงเรื่องในอดีตทั้งหมดมันจะทำให้เธอรักฉันบ้างไหม ถ้ารู้มันจะทำให้เธอยอมให้อภัยในความผิดของฉันบ้างส่วนบ้างไหม....”

คุณรจนาพูดทั้งน้ำตา เธอรู้สึกเสียใจเหลือเกินที่เด็กผู้หญิงที่เธอนั้นรักตั้งแต่แรกเห็นจะจงเกลีบดจงชังเธอมากมายถึงขนาดนี้ หากแต่ความจริงในอดีตบ้างอย่างที่เธอเก็บเอาไว้นั้นมันจะทำให้หญิงสาวตรงหน้าหันมารักเธอได้บ้างเธอก็พร้อมที่จะเปิดเผยออกมา หากแต่เพียงที่เธอเก็บงำเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้มาโดยตลอดนั้นก็เพราะว่าเธอไม่ต้องการจะทำร้ายความรู้สึกรักและศรัทธาของหญิงสาวก็เท่านั้น เธอจึงเลือกที่จะเก็บความลับนั้นเอาไว้ไม่บอกให้ใครรู้

“ความจริงอะไรของเธอ...ความจริงที่ว่าเธอเข้ามายั้วพ่อของฉันและแย้งพ่อจากแม่จนทำให้แม่ต้องฆ่าตัวตายอย่างนั้นหรอ ความจริงที่ว่าเธอทำให้พี่กรต้องออกจากบ้านของเราไปจนทำให้เขาต้องตายงั้นหรอ เธอเองมันก็มีส่วนทำให้พี่กรต้องตาย ไม่ว่าจะยังไงฉันไม่มีวันยกโทษให้เธอ และอย่ามาหวังว่าจะได้ความรักจากฉันเพราะฉันเกลียดเธอ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ เกลียดที่สุด เกลียด!!!!! ออกไป.... ฉันบอกออกไป ออกไปเดียวนี้ ออกไปให้หมดฉันไม่ต้องการเห็นหน้าใครทั้งนั้นออกไป!!!!!”

แก้วมณีสะบัดมือออกอย่างแรงก่อนที่จะกรีดร้องออกมาเสียงดัง เธอไม่ต้องการจะพบเจอใครทั้งนั้น เธอไม่ต้องการจะรับรู้อะไร สิ่งที่เดียวที่เธอต้องการนั้นก็คือการได้อยู่คนเดียวในตอนนี้

“ฉันอยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี่มันไม่ได้เป็นผลดีอะไรกับใครเลย แม้แต่ตัวของเธอเอง สุดท้ายเธอจะต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่เธอทำร้าย หยุดมันก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป และที่ฉันมาห้ามเธอก็เพราะฉันรักเธอ... ฉันรักเธอไม่ต่างจากลูกสาวแท้ๆของฉันถึงเธอจะไม่มีวันเชื่อก็ตามที ไม่มีพ่อแม่คนไหนทนเห็นลูกของตัวเองทำผิดพลาดและต้องเจ็บปวดได้หรอกนะแก้ว เธอไม่ยอมรับว่าฉันเป็นแม่ของเธอก็ได้แต่สำหรับฉันเธอคือลูกสาวเพียงคนเดียวของฉันเสมอ และจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป....”

“ออกไป.... ออกไปได้แล้ว ออกไป!!!”

แก้วมณีทรุดลงกับพื้นก่อนจะเอามือปิดหูตัวเองทั้งสองข้าง คุณรจนาได้แต่มองลูกสาวต่างสายเลือดทั้งน้ำตาก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ เธอทำได้แค่นี้จริงทำได้แค่เพียงเตือนสติลูกสาวเท่านั้น และคงได้แต่ภาวะนาต่อพระเจ้าให้ช่วยนำแสงสว่างมาให้ลูกสาวของเธอในเร็ววันก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป.....

เมื่อทุกคนออกไปหมดและเหลือเพียงเธอคนเดียวแค่ตามลำพังแก้วมณีร้องไห้ออกมาอย่างคนไร้สติ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเช่นนี้ น้ำตาที่ออกมาเป็นเพราะความโกรธหรือเป็นเพราะความเสียใจเธอก็ไม่อาจจะรู้ได้ เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่คุณรจนาพูดเธอไม่อาจจะเชื่อคำว่ารักของคนที่ทำลายครอบครัวเธอได้เหมือนอย่างที่เธอไม่เชื่อคำรักของอเล็กเช่นกัน ความสับสนและความกลัวมันประดังเข้ามาเกาะกุมหัวใจของเธอจนหมด มือบางยกขึ้นกอดตัวเองเอาไว้ทำไมเธอรู้สึกโดดเดียวและเหน็บหนาวอย่างนี้ ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน ได้แต่คิดว่าเมื่อไรความเจ็บปวดนี้จะจ่างหายไปจากเธอสักทีเพราะเหลือเกินที่ต้องอยู่แบบนี้ และหวังว่าเมื่อเกมแค้นของเธอสิ้นสุดถึงตอนนั้นจะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอสิระจากความเจ็บปวดและทรมานนี้ ซึ่งได้แค่หวังเท่านั้น

“พี่กร... แก้วทำถูกแล้วใช่ไหมคะพี่กร.....แก้วทำถูกแล้วใช่ไหม คนพวกนั้นต้องชดใช้ให้พี่ใช่ไหมคะ ฮือ.... ฮือ... แก้วเหงาเหลือเกินคะพี่กรเมื่อไรพี่กรจะมารับแก้วสักที พี่กรเคยสัญญากับแก้วแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน... มันจะอีกนานไหมคะแก้วต้องรออีกนานไหม...ฮือ...ฮือ... พี่กร...ฮือๆๆๆ”
..........................................................................................................................................................................
          สวัสดีคร้าเพื่อนๆทุกคนวานนี้หนูเนสมาดึกมากมาย เหลือมองดูนาฬิกาโอ้แม่เจ้าตีสองครึ่ง โอ้ดึกจนเช้าเลย แต่ก็มารายงายตัวตามที่สัญญาว่าจะเป็นเด็กดีแล้วนะคร้า อิอิ พอดีเพื่อนหนูเนสเขามาหาเลยอยู่เม้าท์กันนานไปหน่อย นี่พอเพื่อนกลับหนูเนสก็รีบมาเสิร์ฟพี่อเล็กกับน้องแก้วให้ทันทีเลย อิอิ วันนี้ดราม่ากันสักหน่อยนะคะ คุณรจนารู้เรื่องทุกอย่างแล้วในวันนี้ วันนี้ทุกคนอาจจะสงสัยได้ว่านางนั้นเก็บงำความลับอะไรไว้อยู่เพราะเอาแต่พูดถึงเรื่องบ้างอย่างในอดีต ต้องค่อยลุ้นกันนะคะอิอิว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร และค่อยเอาใจช่วยพี่อเล็กกันด้วยน้า ทุกคน
             ปล.ขอโปรโมทกันสักหน่อยตอนนี้หนูเนสกำลังสุ่มแต่งเรื่องใหม่ซึ่งได้พระรองจากเรื่อง "เกมแค้นไฟเสน่หา" อย่างพี่ทรงของเรามาเป็นพระเอกเต็มตัวกับเขาบ้าง ในเรื่องนี้หนูเนสตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้แต่งและตื่นเต้นที่จะได้สร้างเรื่องราวใหม่ๆที่ไม่เคยลองมาก่อน เรื่องนี้จะเป็นเรื่องเหนือความจริงเล็กๆ (อิอิใบ้ให้แค่นี้นะ) มีให้ยิ้มและน้ำตาตกกันตลอดเรื่อง มันจะเป็นอย่างไรเมื่อผู้ชายคนหนึ่งมารู้ใจตัวเองเมื่อต้องสูญเสียความรักนั้นไปแล้ว และถ้าหากเขาได้โอกาศนั้นกลับมาอีกครั้งล่ะเขาจะทำอย่างไร อ่าวๆสปอยกันให้พอหอมปากหอมคอเนาะ แชอีกไม่นานหนูเนสจะลงนิยายและคำโปรยนะคะ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ สู้ๆ
           รักทุกคนน้าคร้าฝันดีคร้า.......