เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่่ 31

คุณรจนาที่กำลังนั่งหนังสืออยู่ที่ห้องโถงของบ้านเหมือนอย่างเช่นทุกวันต้องตกใจเมื่อเห็นรถของลูกเลี้ยงสาวเข้ามาจอดในบ้าน เพราะตั้งแต่แก้วมณีแต่งงานออกจากบ้านไปเธอไม่เคยเลยที่จะกลับมาที่บ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเอ่ยชวนให้แก้วมณีกลับมาทานอาหารร่วมกับเธออยู่บ่อยครั้งแต่ก็ถูกเธอปฏิเสธกลับมาอย่างเย็นชา ความแปลกใจที่มีอยู่จึงทำให้เธอวางทุกอย่างที่กำลังทำอยู่เพื่ออกไปหาคนที่กำลังลงจากรถตู้ประจำตัวของตัวเอง

“แก้ว....”

คุณรจนาวิ่งเข้าไปกอดแก้วมณีเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแล้ว ทำให้แก้วมณีนั้นตกใจไม่น้อยเพราะคุณรจนาไม่เคยทำกับเธอแบบนี้มาก่อนเลย เธอกับคุณรจนามักจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันอยู่เสมอแม้เรื่องราวที่ขัดแย้งกันส่วนใหญ่จะมาจากความเอาแต่ใจและไร้เหตุผลของเธอเองก็ตามที

“แก้ว... เธอจะกลับมาอยู่บ้านเราแล้วใช่ไหมแก้ว ใช่ไหมแก้ว...”

คุณรจนาถามออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือจนคนฟังรู้สึกได้มือของเธอก็พลางลูบหลังของแก้วมณีไปด้วยเหมือนต้องการจะให้เธอรับรู้ถึงความคิดถึงและห่วงใยที่เธอนั้นมีให้แก่หญิงสาวแต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่สามารถเข้าไปถึงใจของคนที่หัวใจด้านชาอย่างแก้วมณีได้ มือบางของแก้วมณีค่อยๆผลักตัวของคุณรจนาออก ก่อนจะจ้องมองหน้าของคุณรจนาด้วยความเย็นชาเหมือนอย่างเช่นทุกครั้ง

“อย่าคิดว่าการที่เธอทำแบบนี้แล้วฉันจะหลงกลเชื่อใจเธอเหมือนอย่างที่พ่อของฉันเป็นนะ.... คราวหลังอย่าทำแบบนี้กับฉันอีกฉันไม่ชอบ....”

“ฉันก็แค่...ก็แค่...”

คุณรจนาคิดจะเอ่ยคำว่าเป็นห่วงและคิดถึงออกมาแต่ก็ต้องกลืนคำๆนั้นลงไปเพราะไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์ในสายตาของลูกเลี้ยงของเธอ ที่ตั้งป้อมจงเกลียดจงชั่งเธอมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

แก้วมณีเคลื่อนรถเข็นผ่านคุณรจนาไปอย่างไม่สนใจท่าทีเสียใจของคุณรจนาแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่เธอจะเคลื่อนออกไปไกลคุณรจนาก็เอ่ยขึ้นมาก่อนทั้งๆที่ยังหันหลังให้กันอย่างนั้น

“เธอไม่ได้กลับมาบ้านนี้นานแล้วนะแก้ว.... ฉันดีใจนะที่เธอกลับมาบ้าน...”

เมื่อรถเข็นของแก้วมณีเคลื่อนออกไปไกลจนลับตาแล้วคุณรจนาก็ถึงกับทรุดลงกับพื้น น้ำตาของเธอไหลออกมาโดยไม่มีแต่เสียงสะอื่น มือที่เริ่มเหี่ยวย่นจับกุมที่หน้าอกของตนเองเหมือนกับใจจะขาด ถึงจะค่อยบอกตัวเองให้ทำใจชินกับท่าทีเชยชาและกร้าวของแก้วมณีมากแค่ไหนเธอเธอก็ยังรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ต้องรับรู้ถึงความเกลียดชังของแก้วมณีที่มีให้กับเธอ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไรหรือจะมีวันไหมที่แก้วมณีจะพูดและคุยกับเธอเหมือนอย่างที่แม่ลูกคู่อื่นเขาทำกัน แม้เธอจะเป็นเพียงแม่เลี้ยงของแก้วมณีเท่านั้น แต่เธอก็หวังอยู่ลึกๆว่าลูกสาวนอกไส้คนนี้จะให้โอกาสแม่เลี้ยงอย่างเธอบ้าง....

“เมื่อไรเธอจะเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันทำให้เธอทั้งหมดมันออกมาจากใจของฉันจริงๆไม่ได้
เสแสร้งเลยสักนิดแก้ว....”

.......................................................................................................................

แก้วมณีปิดประตูล็อคเรือนหลังเล็กที่เป็นบ้านพักของเธอมาตั้งแต่ที่เธอนั้นเดินไม่ได้อย่างแน่นหนาเมื่อเธอนั้นเข้ามาแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โซฟากลางบ้านก่อนจะกดโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทรงเกียรติ

“ว่าไงจ๊ะเจ้าหญิง”

“ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วนะ”

“อ่าวหรอ... ทำไมซะล่ะ”

ทรงเกียรติถามด้วยความแปลกใจที่อยู่ดีๆแก้วมณีก็กลับมาอยู่บ้านของตัวเองโดยไม่ได้บอกเขาแบบนี้

“ฉันกลับมาอยู่ที่นี่ก็แค่ชั่วคราวก็เท่านั้น.... ความจริงที่ฉันกลับมาบ้านก็เพราะนายนั้นแหละ”

“เพราะฉัน.... หมายความว่ายังไงเจ้าหญิง”

ทรงเกียรติแอบอมยิ้มน้อยๆดดยที่คนปลายสายไม่รู้ แค่เพียงได้ยินเธอพูดว่าทำเพื่อเขาเท่านั้นเขาก็มีความสุขแล้ว

“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะ ก็ใครล่ะบอกให้ฉันไปงานเปิดตัวรีสอร์ทส่วนตัวใหม่ของตัวเอง ก็นี่ไงเคลียร์คิวให้แล้วพอใจรึยัง”

“ครับผมเจ้าหญิง.... แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมต้องกลับบ้านด้วย ก็บอกสามีเธอไปสิว่าจะมางานเปิดตัวรีสอร์ทของฉัน ดีซะอีกมันจะได้โมโหหึงแทบบ้าที่รู้ว่าเธอมาหาฉัน หรือว่าเธอแคร์ความรู้สึกของมัน.....”

ทรงเกียรติถามกลับเสียงไปทั้งที่ความจริงเขารู้คำตอบของคำถามนั้นอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังอยากได้ยินคำตอบที่ทำให้เขานั้นรู้สึกสบายใจไม่ใช่ความจริงที่เขานั้นรู้

“หึ....ฉันเนี่ยนะจะแคร์คนที่มีส่วนร่วมทำให้พี่ฉันตาย.... นายเอาอะไรมาคิดทรง ถ้าขืนยังพูดอะไรไร้สาระอยู่แบบนี้ฉันจะไม่ไปงานของนายเข้าใจไหม”

“ก็ดีไม่ได้แคร์ก็ไม่ได้แคร์ เพราะต่อจากนี้เกมแค้นของเธอจะสะใจมากขึ้น จนล่ะแทบทนรอดูมันไม่ไหว ถึงตอนนั้นจำคำที่เธอบอกฉันเอาไว้วันนี้ให้ดีล่ะกันนะแก้ว ว่าเธอไม่แคร์คนอย่างเขา โกหกใครหน่ะโกหกได้แต่เราไม่สามารถโกหกตัวเองได้หรอก เหมือนอย่างที่เธอไม่เคยปกปิดความรู้สึกที่เธอมีต่อฉันได้เลยว่าฉันมันเป็นแค่ใครในสายตาเธอ”

พอทรงเกียรติพูดจบก็วางสายไปทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายโต้ตอบอะไรกลับมาเลย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นคิดอะไรรู้สึกอย่างไรกับใครในเมื่อเขานั้นเติบโตมาพร้อมกับเธอ และเธอคือผู้หญิงคนเดียงที่เขานั้นรักและใส่ใจ เพียงแค่มองตาเธอเขาก็รู้แล้วว่าเธอคิดอย่างไร แต่ก่อนเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกดีที่ได้เป็นคนรู้ใจเธอ แต่ตอนนี้เขาเองนั้นกลับเกลียดมันเขาไม่อยากจะรับรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังรักใครที่ไม่ใช่เขา เขาไม่อยากรับรู้ว่าความรู้สึกที่เธอมีให้แก่เขานั้นมันคือคำว่าเพื่อนสนิทเท่านั้น.........

.......................................................................................................................