คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 26
“นี่นางแป้งเราไม่ต้องทำอาหารเย็นแล้วนะ คุณอเล็กเธอโทรมาบอกว่าวันนี้จะทานข้าวกับคุณแก้วนอกบ้านจ๊ะ....”
น้อยเอ่ยบอกเพื่อนสาวใช้ด้วยกันก่อนจะปรายตามองคนที่กับเดินกระฟัดกระเฟียดเข้ามาในบ้าน ท่าที่เหน็บแนมและประชดประชันไม่ได้ทำให้ลดาวรรณกรี๊ดแตกได้เท่ากับรู้ว่าอเล็กและแก้วมณีจะไม่กลับมาทานข้าวที่บ้านในวันนี้ เขาทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไรออกไปข้างนอกกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาเธอยังไม่พอยังทำสวีตหวานกันให้เธอได้รับรู้อีก
“กรี๊ดดดดดดด”
“เป็นบ้าอะไรไปอีกคะคุณ.....”
แป้งถามทั้งๆที่ยิ้มมุมปากอย่าสะใจ
“เมื่อแกบอกว่าอะไรนะอเล็กกับนางง่อยนั้นจะไม่กลับมาทานข้าวที่บ้านวันนี้อย่างนั้นหรอ อเล็ก!คุณทำแบบนี้กับดาได้ยังไงกันคุณทิ้งดาไว้แบบนี้ได้ยังไง ไม่!!!!”
“อย่ามาเรียกคุณแก้วเธอว่าง่อยนะ ถึงเธอจะเดินไม่ได้แต่เธอก็เป็นคนดีมากกว่าคนปกติแต่หัวใจกับสันดานพิการบ้างคนซะอีก อ่อแล้วทำไมคุณอเล็กเธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ในเมื่อคุณแก้วนั้นก็เป็นเมียเธอ ผัวเมียกันพากันออกไปกินข้าวไปทำนู้นทำนี่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ส่วนพวกนางบำเรอหน่ะมันก็เป็นได้แค่ทางผ่านไม่มีวันไปเรียกร้องหรือเทียบฉันได้หรอกย่ะ”
“นี่แก่ว่าใครว่าเป็นนางบำเรอห่ะนางไพร่.... แกว่าใครฉันหน่ะมาก่อนนายง่อยของแกซะอีกมันต่างหากที่มาแย้งผัวฉัน แล้วฉันจะเรียกมันว่านางง่อยแล้วจะทำไม ก็มันง่อยจริง ง่อย ง่อย ง่อย”
“นางนี่มันหน้านักขอฉันตบแกสักทีหนึ่งเถอะจะได้หายปากเสีย!”
แป้งปรายจะเข้าไปตบลดาวรรณแต่ลดาวรรณกับรู้ทางทันก่อนและตบสวนคืนกลับไปจนแป้งถึงกับล้มทั้งยืนก่อนจะเข้าไปซ้ำ น้อยที่กำลังตกใจอยู่เมื่อได้สติจึงเข้ามาห้ามและพยามจะแยกทั้งสองคนออกจากกัน แต่ก็ไม่วายโดนลูกหลงจากลดาวรรณเข้าอีกคน
“ว้าย!!! อีนี่แกตบฉันงั้นหรอ อย่าอยู่เลยแก...”
“เฮ้ย!นี่มันอะไรกันหยุดเดียวนี้นะ”
ลุงสนที่ได้ยินเสียงเอ๋อะโวยวายรีบวิ่งเข้ามาในบ้านและเมื่อเห็นสายสาวกำลังนัวเนียกระชากหัวตบตีกันอย่างชุนละมุนก็รีบห้ามทัพทันที
“ฉันบอกให้หยุดไง.... ไม่หยุดใช่ไหมได้....”
ลุงสนรีบวิ่งไปหลังบ้านก่อนจะเอาน้ำใส่ถังและกลับมาสาดไปที่ความวุ่นวาย และดูเหมือนว่าจะได้ผลเมื่อทุกอย่างหยุดนิ่ง
“กรี๊ดดดดดด ไอแก่นี่แกกล้าดียังไงเอาน้ำมาสาดฉัน กรี๊ดดดดดด”
ลดาวรรณเต้นเร้าๆทั้งกระทืบเท้าทั้งกระโดดอย่างไม่พอใจ ส่วนแป้งกับน้อยก็ช่วยกันพยุงกันและกันลุกขึ้น
“หมามันบ้ากัดกันก็เลยต้องเอาน้ำสาดไง”
“นี่แกหาว่าฉันเป็นหมาอย่างงั้นหรอ....”
“ตามนั้นล่ะ เพราะถ้าเป็นคนมันคงฟังภาษาคนรู้เรื่องและไม่ทำอะไรต่ำๆแบบสัตว์อย่างนี้หลอก ที่เห็นว่าดีคงมีแค่หน้าตาสินะแต่จิตใจสกปรกต่ำช้ามากว่าสัตว์ซะอีก”
“ไอแก่!....”
ลดาวรรณทำท่าเหมือนจะเข้าไปตบลุงสนแต่ชายสู้วัยกับชี้หน้าด่าเธอก่อน
“ถ้ากล้าเข้ามาก็ลองดู คนอย่างไอสนหน่ะไม่สนหรอกนะว่าจะเป็นผู้หญิงรึเปล่าถ้าเข้ามาทำร้ายอย่างหวังว่าคนอย่างไอสนไม่เตือน”
ลดาวรรณถึงกับหยุดเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของลุงสน เธอรู้ว่าลุงสนนั้นพูดจริงทำจริงจึงชะงักไป
“ฝากไว้ก่อนนะไอแก่ ค่อยดูอเล็กกลับมาเมื่อไรฉันจะให้เขาไล่พวกแกออกไปให้หมด เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างอีดา พวกแกได้ตกงานไปเป็นขอทานกันแน่”
“เอ่อก็เอาสิว่ะพวกกูไม่กลัวหรอกโว้ย ฟ้องเลย”
น้อยเหลืออดตะโดกรด่าลดาวรรณออกมาอย่างไม่เกรงใจอีกต่อไป
“ส่วนฉันก็ไม่กลัวเธอหรอกเพราะเจ้านายฉันไม่ใช่ผู้ชายของเธอแต่เจ้านายฉันคือคุณหนูแก้ว ฉันรับเงินเดือนกินอยู่กับคุณหนูไม่ได้รับจากคุณอเล็ก แกสองคนก็ไม่ต้องกลัวมันนางแป้งนางน้อยถึงโดนไล่ออกก็ไปเป็นคนของบดินเดชารักษ์ได้เสมอคุณหนูท่านหน่ะยินดีตอนรับพวกแกอยู่แล้วเชื่อข้าเถอะ”
“ขอบใจมากนะลุง.... เป็นไงล่ะพวกฉันหน่ะไม่กลัวแกหรอกแกต่างหากที่ต้องกลัว เต้นเร่าๆแบบเมื่อกี้หน่ะไม่กลัวลูกไหลออกมากองรึไงย่ะ ไหนบอกว่าท้องอยู่ไงหรือว่าท้องลมท้องแล้งย่ะ นางกากี!!! สำส่อนไม่เลือกแล้วยังหน้าด้านมาเร่จับผู้ชายเขาอีก หน้าด้าน!!!!”
“พวกแก.... ฝากไว้ก่อนเถอะค่อยดูฉันจะเอาคืนพวกแกให้ได้”
“รีบๆมาเอานะจ๊ะเพราะฉันอยากจะจัดคืนให้จะตายอยู่แล้ว....”
พอลดาวรรณวิ่งขึ้นข้างบนไปแป้งกับน้อยก็ร้องเจ็บออกมาทันทีเพราะเนื้อตัวของพวกเฮเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำแถมหน้าตายังแตกยับ
“ปากดีไปเถอะพวกแกดูสินางนั้นไม่ค่อยมีรอยอะไรเลย อยู่กันสองคนแท้ๆสู้คนเดียวไม่ได้ สภาพยังกับไปฟัดกับหมามาอย่างนั้นแหละ”
“ก็ฟัดกับหมามาสิลุงหมาบ้าซะด้วย ดูสิอีบ้านั้นมือหนักเป็นบ้าเลยทำเอาหน้าฉันบวมไปหมดไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหนเล่นพวกฉันซะอ่วมเลย”
“นั้นหน่ะสิไหนดูสินางแป้ง ต๊ายยยย หน้าแกบวมยังกับไปโดนผัวตบมาเลย”
“ผัวเผลออะไรหายังไม่ได้เลย.. หน้าแกก็เหมือนกันยังกับไปถูกรถสิบล้อทับหน้ามา”
“จริงหรอ.... อีบ้านี่แกทำพวกเราถึงขนาดนี้เลยหรอ แบบนี้ยันยีจะรับเย็บฉันรึเปล่าเนี่ย”
“ฉันว่าพวกแกสองคนยันยีคงเอาไว้อยู่หรอก แบบนี้ต้องหมอภรทิพย์เท่านั้นฮาฮาฮา”
“นี่ลุงพวกเราเจ็บนะยังจะมาพูดอีก”
“แล้วไปทำอีท่าไหนล่ะมันถึงได้มาตบพวกแกได้ ปากคงไม่ดีสิท่า”
“ฉันพูดความจริงหนิ มันเองที่รับไม่ได้แล้วเข้ามาตบฉันเอง มันเริ่มก่อนนะลุง”
แป้งพูดเสียงอ่อนทันทีเมื่อโดนสักว่าใครเริ่มก่อน
“หรอ... ฉันเห็นแกท่าดีจะเขาไปตบมันก่อนแต่โดนมันสวนซะเละเลยไม่ใช่หรอ”
“เอ่อๆฉันเริ่มก่อนแล้วไงล่ะก็มันว่าคุณแก้วว่านางง่อยหนิ คำก็ง่อยสองคำก็ง่อยใครจะทนไหว”
“ไม่ต้องพูดมากกันแล้วมีอะไรไปทำก็ไปทำไปอย่าลืมเช็ดน้ำตรงนี้ด้วยล่ะ”
“นี่ลุงไม่โกรธอะไรเลยหรอที่มันว่าคุณแก้วแบบนั้นแถมมันยังมาทำอวดดีไม่ไว้หน้าคุณแก้วเธออีก คุณแก้วเธอเป็นเจ้านายลุงนะ”
ลุงสนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรทำไมเขาจะไม่รู้สึกเวลามีใครมาว่าหญิงสาวที่เขารักดุจลูกเพราะเห็นมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กๆ แต่เพราะนี่คือแผนการของเธอทั้งหมดจึงทำได้แค่คุมเกมและเฝ้าดูอยู่ห่างๆเท่านั้น และคุณหนูของเขานั้นก็ไม่ได้ง่อยตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรจากคนปกติที่เห็นอยู่นั้นมันเป็นเพียงแค่ละครตบตาคนเลวเท่านั้น ยิ่งได้เห็นหน้าผู้หญิงที่ทำให้คุณหนูของเขานั้นต้องทุกข์ทรมานและคุณชายของเขาต้องจากไปนั้นเขาก็ยิ่งโกรธแค้นไม่แพ้กับผู้เป็นนาย ผู้หญิงคนนี้เลวยิ่งกว่าสัตว์ร้ายเธอทำลายความรักความหวังของคุณหนูของเขาเธอคือฆาตกรและเธอจะต้องชดใช้กับสิ่งที่ได้ทำลงไปอย่างสามสม แต่คนที่เขานั้นสงสารมากในตอนนี้ก็คือ
อเล็กชายหนุ่มไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้คุณชายของเขาจากไป แต่ก็ตกมาเป็นอีกหนึ่งเป้าหมายในเกมแค้นครั้งนี้ ตั้งแต่เขาตามคุณหนูมาอยู่ที่นี่เขานั้นค่อยจับตามองพฤติกรรมของอเล็กอย่างใกล้ชิด แรกๆเขานั้นไม่มีความสงสารให้ผู้ชายคนนี้เลยนอกจากความสมน้ำหน้าเท่านั้น แต่หลังๆมานี้ยิ่งนานวันเขายิ่งรู้สึกว่าอเล็กนั้นจริงๆแล้วเนื้อแท้เขานั้นเป็นคนดีไม่น้อย เพียงแต่เพราะถูกเล่นดูมาอย่างตามใจจนทำให้หลงทาง และที่สำคัญที่สุดคืออเล็กนั้นรักคุณหนูของเขาจริงๆ พอเป็นอย่างนี้เขานั้นไม่สามารถเดาตอนจบของเรื่องนี้ได้เลยว่ามันเป็นอย่างไร คุณหนูของเขานั้นจะพอใจกับชัยชนะของตัวเองหรือไม่ หรือเรื่องนี้จะจบลงด้วยความเจ็บปวดและทรมานของคนทั้งสอง.....
“พวกแกนี่ยุ่งจริงๆเลยไปๆไปทำงานกันได้แล้ว...”
“ไปก็ได้ลุงนี่แปลกคนจริงๆเลยนะเฮ้อ....”
..............................................................................................................................
อเล็กอุ้มแก้วมณีลงมาจากรถเมื่อถึงบ้านแต่ไม่ทันจะเดินกลับไปที่ห้องลดาวรรณก็รีบวิ่งเข้ามาหาอเล็กก่อนจะหยุดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังอุ้มเมียสาวอยู่
“อเล็ก.... คุณไปไหนมาคะรู้ไมว่าดารอคุณทั้งวันเลยแล้ววันนี้ดาต้องเจออะไรมาบ้างอเล็กต้องจัดการให้ดานะคะอเล็ก....”
“จัดการเรื่องอะไร.... ผมกับแก้วเราเหนื่อยและต้องการจะพักผ่อนเอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ล่ะกัน”
“นี่คุณไม่เห็นหรอคะว่าดาโดนทำร้ายมาคุณไม่สนใจเลยใช่ไหมคะ”
อเล็กปรายตามองลดาวรรณเพียงเล็กน้อยก่อนจะไม่สนใจทำท่าเหมือนจะเดินเข้าห้องไปแต่ก็ถูกลดาวรรณคว้าแขนเอาไว้จนเขาเกือบจะทำแก้วมณีหลนจากอ้อมแขน ทำให้อเล็กถึงกับอารมณ์ขึ้น หันมาหาลดาวรรณด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว
“ทำบ้าอะไนห่ะดาเห็นไหมผมเกือบทำแก้วเขาตกแล้ว ถ้าเมียผมล่วงลงพื้นไปคุณจะรับผิดชอบไหวหรอ”
“คุณห่วงมันแต่คุณไม่ห่วงดาเลยหรอคะ ทั้งๆที่วันนี้ดาถูกคนของคุณกับคนของนางง่อยนี่รุมทำร้ายแท้ๆ”
“ว่าดีๆใครกันแน่ทำร้ายใครห่ะ”
แป้งกับน้อยและลุงสนเดินออกมาจากหลังบ้านเพราะรู้ว่าลดาวรรณคงรอฟ้องเรื่องวันนี้กับอเล็กแน่ๆ
“นี่มันอะไรกันคะคุณดาพี่แป้งพี่น้อยลุนสน ทำไมทุกคนมีสภาพแบบนี้”
แก้วมณีถามด้วยความรู้สึกสงสัยความจริงเธอเห็นสภาพของลดาวรรณตั้งแต่ตอนแรกที่หญิงสาววิ่งเข้ามาหาอเล็กแล้วเธอเองก็รู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อยเพียงแต่ว่าต้องเก็บอาการเอาไว้ แต่พอเห็นแป้งกับน้อยออกมาเห็นก็รู้สึกเปลี่ยนไปทันทีเพราะสาวใช้ทั้งสองสภาพสะบักสะบอมไม่มากกว่าลดาวรรณอย่างเห็นได้ชัดเนื้อตัวเขียวช้ำปากแตกใบหน้าบวมเบ่ง ต่างจากลดาวรรณที่มีรอยเขียวช้ำแค่ตามตัวบ้างแห่งเท่านั้น
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอคะนอกจากวันนี้คนของเธอหน่ะเข้ามารุมตบฉันเท่านั้น..”
ลดาวรรณพูดแบบลอยหน้าลอยตาใส่แก้วมณีอย่างไม่เกรงกลัวอะไร แต่ลดาวรรณนั้นก็ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาตรงกันข้ามเป็นอเล็กเองต่างหากที่เป็นเดือดเป็นร้อนกับท่าทีนั้น
“ลุงครับช่วยไปเอารถเข็นแก้วมาให้ผมทีได้ไหมครับ เห็นทีว่าเรื่องนี้คงต้องคุยกันนาน”
“ครับ....”
ลดาวรรณยิ้มอย่างมีชัยเพราะคิดว่าอเล็กนั้นคงต้องเข้าข้างและปกป้องเธอแน่ๆ ในเมื่อตอนนี้เธออ่างว่าตัวเองนั้นกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ยังไงเขานั้นก็ต้องเป็นห่วงลูกอยู่แล้ว
“พวกแกได้ถูกไล่ออกแน่งานนี้”
“เอ่อพวกฉันไม่กลัวหรอก ในเมื่อพวกฉันบริสุทธิ์ใจซะอย่าง”
เมื่ออเล็กว่างแก้วมณีลงบนรถเข็นแล้วเขาก็เข็นรถของเธอเข้ามาในห้องโถงใหญ่
“เรื่องมันเป็นยังไงว่ามา....”
“ดาอยู่ของดาดีๆอยู่ดีนางสองคนนี้ก็เข้ามาด่ามาว่าดาหาว่าดาเป็นนางกากีมากผัว หาว่าดาเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ แล้วก็เข้ามาตบมาตีดาคะ อเล็กต้องให้ความยุติธรรมกับดานะคะ”
“พี่อเล็กคะแก้วว่าถามจากพี่แป้งกับพี่น้อยก่อนดีกว่าไมคะว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง”
แก้วมณีเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าอเล็กนิ่งไปเหมือนกับคิดอะไรอยู่เธอไม่รู้ว่าอเล็กนั้นจะทำอย่างไร หากเขาเชื่อเรื่องที่ลดาวรรณพูดและไล่แป้งกับน้อยออกเธอคงจะยอมไม่ได้ในเมื่อเห็นกันอยู่ว่าสาวใช้ทั้งสองคนเจ็บหนักกว่าหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งฟ้องเป็นฉากๆมากแค่ไหน
“ทำไมเธอจะปกป้องคนของเธอล่ะสิ จะบอกว่าฉันหน่ะกุเรื่องขึ้นมาอย่างนั้นงั้นหรอ”
“ฉันก็แค่ไม่อยากฟังความข้างเดียวเท่านั้นเองคะ คุณดาคงจะเข้าใจนะคะเพราะเท่าที่เห็นอยู่เนี้ยพี่แป้งกับพี่น้อยเขาดูจะเจ็บหนักกว่าคุณด้วยซ้ำ”
“นาง....”
“นี่ไงคะคุณแก้วเพราะนางนี้มันก้าวร้าวแบบนี้ไงคะพวกเราถึงทนไม่ได้”
แป้งเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าลดาวรรณนั้นจะพูดว่าอะไร
“นี่แสดงว่าพวกเธอทำอย่างที่ดาเขาพูดจริงๆใช่ไหม.... ถึงได้พูดออกมาแบนี้”
“นั้นไงคะในที่สุดมันก็ยอมรับออกมาเองแล้ว เป็นอย่างไรล่ะคะคุณแก้วขาคราวนี้เธอยังจะปกป้องอะไรได้อีก ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดยังจะมายุ่งเรื่องชาวบ้านเขาอีก เอาเวลาไปหัดเข็นรถหึคล่องก่อนไหมเห็นใช้แต่รถเข็นไฟฟ้าไม่ใช่หรอ”
“ดา! หยุดพูดแบบนั้นกับเมียผมเดียวนี่ถ้าผมได้ยินคุณว่าเมียผมแบบนั้นอีกไม่ว่าหน้าอินหน้าพรหมณ์ที่ไหนมาขอเอาไว้ผมก็จะไล่คุณออกจากที่นี่ อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ...”
“อเล็ก!”
“เอาว่ายังไงแป้งน้อยเรื่องมันเป็นมายังไงกัน”
แป้งสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเอ่ยความจริงออกไปอย่างไม่เกรงกลัว เพราะเธอคิดว่าสิ่งที่เธอพูดและทำลงไปนั้นมันไม่เกินกว่าเหตุแน่ๆ
“คะแป้งกับน้อยด่าเธอแบบนั้นจริงๆ แต่ก็เพราะว่าเธอมาด่ามาว่าคุณแก้วก่อน แค่แป้งกับน้อยพูดกันสองคนว่าคุณอเล็กกับคุณแก้วจะทานข้าวนอกบ้านเท่านั้นยัยนี่ก็โว้ยวายแล้วก็ด่าว่าคุณแก้วว่านางง่อย แป้งทนไม่ไหวเลยจะเข้าไปตบสั่งสอนเธอแต่เธอกลับเป็นฝ่ายทำร้ายแป้งก่อนจากนั้นน้อยก็เข้ามาช่วยแต่เราสองคนก็ยังสู้แรงแม่นี่ไม่ได้เลยมีสภาพแบบนี้ จนกระทั้งลุงสนเข้ามาช่วยเอาไว้ไม่งั้นแป้งกับน้อยคงเจ็บหนักกว่านี้แน่ๆคะ คุณอเล็กจะไม่เชื่อแป้งกับน้อยก็ได้นะคะแต่พวกเราจะไม่ขอโทษอะไรผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้นเพราะพวกเราเชื่อว่าพวกเราทำถูกต้องแล้ว คุณจะไล่เราออกก็ได้คะเราไม่ว่าและจะไม่ขอรับเงินเดือนเดือนนี้ด้วย”
“ดีไม่ต้องไล่ให้เมื่อยปากออกๆไปซะก็ดี...หึหึ”
“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น หากพี่อเล็กจะไล่พี่แป้งกับพี่น้อยออกแก้วจะขอจ้างพี่แป้งกับพี่น้อยเอาไว้เองคะ เพราะฉะนั้นพี่แป้งกับพี่น้อยก็จะเป็นคนของแก้ว และในเมื่อแก้วอยู่ที่นี่แก้วก็จะใช้สิทธิเอาคนของแก้วมาอยู่ด้วย ดังนั้นพี่แป้งกับพี่น้อยจะไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นนอกจากว่าแก้วจะไปจากที่นี่พี่ทั้งสองถึงจะไปกับแก้วด้วย...”
แก้วมณีไม่สามารถทนต่อความมารยาของลดาวรรณได้ต่อไป เธอจะไม่ยอมให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอทั้งนั้น พี่ทั้งสองคนนั้นเป็นคนที่เธอนั้นให้ความเคารพถึงแม้จะมีศักดิ์เป็นคนรับใช้ก็ตามที
“ขอบคุณมากนะคะคุณแก้ว ขอบคุณคะ”
แป้งกับน้อยถึงกับน้ำตาซึมที่แก้วมณีออกปีกปกป้องพวกเธอโดยไม่ต้องร้องขอแบบนี้ ทั้งๆที่ความจริงเธอจะนิ่งเชยก็ได้จะได้ไม่มีปัญหา
“เป็นไงล่ะฉันบอกพวกแกแล้วว่าคุณหนูหน่ะต้องรับพวกแกเอาไว้ไม่ต้องห่วงว่าจะตกงานหรอกนะ”
ลดาวรรณถึงกับมีทีท่าไม่พอใจ นี่เธอต้องแพ้ผู้หญิงพิการที่นั่งรถเข็นแบบนี้หรือนี่ไม่มีทางซะหรอก
“อเล็กคะ ไม่ได้นะคะคุณจะต้องให้ความยุติธรรมกับดานะคะ ดาไม่ยอมนะคะ”
“ความจริงผมก็เห็นด้วยกับแก้วที่ว่าน้อยกับแป้งเขาก็ดูจะเจ็บมากกว่าคุณและอีกอย่างคุณก็พูดจาว่าเมียผมลับหลังด้วย มันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรอที่จะโดนแบบนี้”
“คุณหมายความว่ายังไงคะอเล็ก นี่คุณจะเข้าข้างพวกมันใช่ไหมคะ ดาท้องลูกคุณอยู่นะคะนี่คุณไม่ห่วงดากับลูกเลยหรืออย่างไร คุณมันใจร้ายใจดำเห็นนางง่อยนี่สำคัญกว่าดา... หึแกก็เหมือนกันอย่าคิดนะว่ามีเงินรวยล้นฟ้าแล้วจะซื้ออะไรได้ทุกอย่าง ฉันจะทำให้แกตาสว่างเองเอาไม่ ความจริงที่พี่อเล็กเขาแต่งงานกับแกก็เพราะว่าแม่เขาหน่ะติดหนี้การพนันหัวโตจนเอาบริษัทไปค้ำ เพราะไม่อยากล้มละลายก็เลยต้องไปหลอกแต่งงานกับแก อเล็กบอกกับฉันว่าเขาหน่ะไม่ได้รักแกแค่ต้องการเงินแกเท่านั้นและเมื่อเขาได้แล้วเขาก็จะหย่าจากแกแล้วมาแต่งงานกับฉัน เป็นยังไงล่ะความจริงอึ่งไปเลยใช่ไหม”
“ความจริง..... หึหึ ฉันก็รู้แล้วล่ะคะคุณดาเพราะพี่อเล็กเขาสารภาพกับฉันหมดแล้ว และฉันก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรด้วย แต่ก็ต้องขอบคุณคุณนะคะที่หวังดีบอกเรื่องนี้กับฉัน เอ๋แต่นี่คุณดาไม่เป็นอะไรเลยหรอคะกำลังท้องกำลังไส้อยู่ไม่ใช่หรอคะ แล้วมาเจอเรื่องแบบนี้เขาเด็กจะเป็นอะไรรึเปล่า แก้วว่าไปให้....”
“แก.... นี่แกรู้แล้วหรอแล้วแกก็ยังทนอยู่กับอเล็กเขาอย่างนั้นงั้นหรอ แกบ้าไปแล้วหรือยังไง”
“เมียผมเขาไม่ได้บ้าหรอก เพียงแค่เขาเชื่อในความจริงใจของผมก็เท่านั้น เรารักกันและนี่คือเรื่องจริง เรื่องระหว่างเรามันก็แค่อดีตที่ผิดพลาดของผมก็เท่านั้น ผมทำผิดพลาดที่ไปยุ่งกับคุณตั้งแต่ต้น ตอนแรกผมคิดว่าได้คุณแล้วก็จะเลิกแต่คุณก็เกาะผมแน่นไม่ยอมปล่อย ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปทำอะไรแฟนของคุณเขาถึงยอมเลิกกับคุณให้มาหาผมได้ แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่ผมต้องการเลยสักนิด อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่าก่อนที่คุณจะมาเจอกับผมคุณผ่านใครมากี่คนบ้างแล้วเวลาอยู่กับผมคุณแอบไปนอนกับใครมาบ้าง ผมไม่ได้โง่นะดา คนอย่างผมแค่มองตาคุณผมก็แผนทั้งหมด คุณไม่ได้ท้องใช่ไหม.....”
อเล็กถามออกมาด้วยสายตาที่เยือกเย็นเขาจะไม่ทนให้ผู้หญิงคนนี้มาสร้างความร้าวฉานให้กับครอบครัวของเขาอีกต่อไปเขาจะต้องจบทุกอย่างในวันนี้ให้ได้
ความคิดเห็น