เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 25

“ที่พี่แต่งงานกับแก้วก็เพราะว่า...... “

อเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกความกล้าให้กลับตัวเองเขาเลื่อนตัวมานั่งข้างหน้าเธอก่อนที่จะจับมือบางของเมียรักขึ้นมากุมเอาไว้แนบอกของเขา จนเธอเธอสามารถสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของเขาที่มันกำลังเต้นรั่วเหมือนกับจะหลุดออกมาจากอก สายตามคมสบตาเธอนิ่งแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เธอไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เธอเห็นและสัมผัสอยู่ตอนนี้มันจะเป็นเรื่องจริงๆ เธอไม่อยากยอมรับว่าเขานั้นรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขานั้นทำจริงๆ เธอไม่อยากยอมรับมันเลยเพราะถ้าหากเธอยอมรับก็เท่ากับว่าเธอจะไม่หลงเหลือสาเหตุที่จะแก้แค้นเขาอีกต่อไป.....

“ที่พี่แต่งงานกับแก้วเพราะว่าพี่ต้องการเงินจากแก้วเท่านั้น พี่ขอโทษครับ..... พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ พี่...พี่...ผิดไปแล้ว พี่จะไม่โทษว่ามันเป็นผิดของใครเพราะมันเป็นการตัดสินใจของพี่เองทั้งหมด หากพี่ทำตอนที่คุณแม่ขอร้องเรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น ตอนนั้นพี่คิดแค่ว่าพอได้เงินจากแก้วแล้วทุกอย่างมันก็จะจบพี่จะเลิกกับแก้วและกลับไปใช้ชีวิตเหมือนอย่างแต่ก่อนที่พี่เคยเป็นได้ แต่มันไม่เลย..... ยิ่งพี่ได้อยู่ใกล้แก้วมาขึ้นเท่าไรพี่ก็ยิ่งรู้ว่าสิ่งที่พี่คิดมาทั้งหมดมันผิด.... พี่ไม่สามารถทิ้งแก้ว พี่ไม่สามารถเลิกรักแก้วได้ หัวใจและชีวิตของพี่ในตอนนี้มันเป็นของแก้วไม่ว่าจะเป็นปัจจุบันหรืออนาคตของพี่มันก็เป็นของแก้ว ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยเชื่อในความรักเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยคิดว่าคนอย่างพี่จะรักใครได้ จนกระทั้งพี่ได้มาเจอกับแก้วพี่ก็ว่าความรักที่เขาว่ารักแท้มันเป็นยังไง.... พี่กลัวเหลือเกินแก้ว กลัวไปหมดตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่กลัวว่าจะรู้ความจริงพี่กลัวว่าแก้วจะทิ้งพี่ไป กลัวว่า.... คนอื่นจะมาแย้งแก้วไปจากพี่ พี่เลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมีค่าพอที่จะยืนอยู่เคียงข้างกับแก้ว พี่ไม่อยากให้แก้วรู้ความจริงเรื่องนี้จากปากของใครพี่อยากให้แก้วรู้มันจากพี่.... เพราะมันเรื่องที่พี่ทำผิดกับแก้ว พี่มันเลวที่คิดอะไรชั่วๆแบบนั้น.... พี่ขอโทษ....แก้วจะโกรธจะเกลียดก็ได้นะครับแต่ขอร้องอย่าทิ้งพี่ไปพี่อยู่ไม่ได้หากไม่มีแก้ว....... พี่คงตายแน่หากไม่มีแก้วอยู่ข้างๆ แก้วเป็นทุกอย่างทุกอย่างของพี่จริงๆ แก้วทำให้ผู้ชายที่ไม่ค่าอะไรเลยอย่างพี่พยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้มีค่าขึ้นมา อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะครับพี่ขอร้อง......”

อเล็กโผเข้าไปกอดที่ตักของเธอใบหน้าของเขาซุกลงที่ตักนุ่มสองแขนโอบกอดเอวบางไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะจางหายไปหากเขาปล่อยมือจากเธอ เขาร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว กลัวที่จะสูญเสียสิ่งที่เขารักมากกว่าชีวิตเขาไปร้องเพราะความรู้สึกผิดที่มันอัดแน่นอยู่เต็มอกของเขา ร้องเพราะเสียใจในสิ่งที่เขานั้นทำกับเธอ.....

แก้วมณีถึงกับพูดอะไรไม่ออกเธอไม่คิดว่าเขานั้นจะยอมสารภาพกับเธอตรงๆแบบนี้ เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เธอนั้นไม่คาดคิดมาก่อนเธอไม่ได้เตรียมตัวหรือมีแผนที่จะรับกับเรื่องนี้เลย ตอนนี้ในหัวใจของเธอนั้นสับสนไปหมด ว่าเธอควรจะทำอย่างไรกับเขาดีในเมื่อเขาทั้งเล่าเรื่องที่ผ่านมาในอดีตให้เธอฟังพร้อมกับเรื่องที่เขานั้นแต่งงานกับเธอเพราะต้องการเงินของเธอเท่านั้น ทั้งๆที่ความจริงแล้วเรื่องแต่งงานมันเป็นแผนการของเธอที่หลอกล่อเขาเพื่อเกมแค้นเท่านั้น ตอนนี้เธอแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้หัวใจของเธอยิ่งสั่นไหวเข้าไปอีกเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำตาและแรงสะอื้นของเขา ตัวของอเล็กสั่นเหมือนลูกนกตัวน้อยๆที่พลัดหลงออกจากฝูง

เธอค่อยๆยกมือที่ตกอยู่ข้างลำตัวขึ้นมาช้าๆ มือบางนั้นสั่นไหวไม่ต่างจากความรู้สึกในใจของเธอในตอนนี้ก่อนที่จะว่างมันลงไปบนศีรษะของเขามืออีกข้างของเธอก็ยกขึ้นมาโอบกอดร่างหนาเอาไว้กอดลูบไล้แผ่นหลังหนาของเขาเบาๆเหมือนต้องการจะให้เขานั้นหยุดร้องไห้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสงสารเขาเหลือเกินเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอหาคำตอบกับความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ได้จริงๆ

เมื่อได้รับสัมผัสจากเธอที่เป็นเจ้าของของหัวใจเขาก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก เมื่อคิดว่านี่เธอไม่โกรธไม่เกลียดเขาเลยหรืออย่างไร ทำไมเธอไม่ทุบไม่ตีเขา ไม่ด่าว่าเขาสักคำเหมือนอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปควรจะเป็น เขาทำผิดกับเธอมามากเขาเข้าหาเธอเพราะผลประโยชน์และความหลอกลวงถึงแม้มันจะแปลเปลี่ยนเป็นความรักในภายหลังก็ตามที และเพราะสัมผัสจากเธอที่อ่อนโยนในตอนนี้จึงทำให้อเล็กยิ่งกอดเธอแน่นเข้าไปอีก

“แก้ว.... แก้วจะไม่ทิ้งพี่ไปใช่ไหมครับ.... ใช่ไหมครับแก้ว”

“.......”

แก้วมณียังนิ่งอึ่งเธอไม่รู้จะตอบคำถามของเขาอย่างไรดี เพราะไม่ว่าจะช้าหรือเร็วเธอก็ต้องไปจากเขาเพราะสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ระหว่างเขาและเธอในตอนนี้นั้นมันเป็นเพียงแค่เกมๆหนึ่งเท่านั้นที่เธอต้องชนะ หากแต่มันมีหนึ่งคำถามผุดขึ้นมาในใจของเธอว่า หากเธอได้รับชัยชนะที่เธอต้องการแล้ววันนั้นที่จะมีความสุขและพอใจกับสิ่งที่เธอได้เห็นรึเปล่า...... แก้วมณีสะบัดความคิดนั้นออกจากหัวในทั้งที ใช่! เธอต้องมีความสุขกับมันสิเธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไรในเมื่อนั้นเป็นเป้าหมายหลักที่เธอต้องการ เธอยอมเสียเงินทองเสียตัวไปเพื่อสิ่งนี้ การแก้แค้น... การแก้แค้นเพื่อพี่ชายของเธอเธอจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่เธอทำไปเป็นอันขาดและเธอจะมีความสุขอย่างเหลือล้นเมื่อได้รับชัยชนะนั้นมา....

“แก้วไม่ทิ้งพี่ไปไหนหรอกคะ....”

ใช่เธอจะไม่ทิ้งเขาไปในตอนนี้ แผนของเธอกำลังจะก้าวไปอีกขั้นผู้หญิงแพศยาที่ทำให้พี่ชายเธอต้องตรอมใจจนตายกำลังจะได้รับบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต แล้วเธอจะถอนตัวไปจากเรื่องนี้ง่ายๆได้อย่างไรกัน....

“แก้ว..... แก้วพูดจริงๆนะครับแก้วจะไม่ทิ้งพี่ไปจริงๆนะครับแก้ว ใช่ไหมครับแก้ว”

“คะ.... แก้วดีใจนะคะที่พี่ยอมพูดความจริงกับแก้วเพราะแก้วก็ไม่ต้องการจะรู้เรื่องนี้จากปากคนอื่นเหมือนกัน.... อย่าคิดมากนะคะอดีตที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปอย่าได้ไปจดจำมันเอาไว้อีก ต่อจากนี้เราจะเริ่มต้นกันใหม่นะคะพี่อเล็ก....”

อเล็กมองหน้าเมียรักนิ่งและเนิ่นนานเข้าไม่อยากจะเชื่อว่าคนเลวๆอย่างเขาจะได้รับโอกาสนี้ เธอช่างเหมือนกับนางฟ้าที่ลงมาอยู่ข้างกายเข้าค่อยชี้นำทางสว่างให้แก่เขา เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเลยจริงๆ ทุกอย่างมันยิ่งตอกย้ำให้เขานั้นยิ่งมั่นใจเหลือเกินว่าเขานั้นรักคนไม่ผิด เขาดีใจเหลือเกินที่เธอยอมอยู่เคียงข้างเขาอย่างนี้มือหนาเอื้อมไปจับที่ใบหน้าเรียวของเมียรักก่อนจะกดจูบอันแสนอ่อนหวานแทนคำขอบคุณให้แก่เธอ และดึงตัวเธอเข้ามากอดอีกครั้งโดยไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมาจากปากของเขาสักคำนอกจากร้อยยิ้มทั้งน้ำตาที่ปรากฏ อยู่บนใบหน้า...

..............................................................................................................................

ที่บ้านวรโชติธนันลดาวรรณเอาแต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้าน ใจของเธอนั้นร้อนรุ่มเพราะตกเย็นแล้วแก้วมณีกับอเล็กก็ยังไม่กลับมาที่บ้าน เธอโทรไปหาเขาก็ไม่รับสายพอเธอโทรไปบ่อยๆเขาเขาก็กดปิดเครื่องยิ่งทำให้ลดาวรรณแทบจะสติแตกเลยต้องมาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าบ้านอยู่แบบนี้

การกระทำของลดาวรรณสร้างความรำคาญใจให้คุณขจีเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ที่ลดาวรรณเข้ามาอยู่ที่นี่เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งคิดว่าต้องมาเห็นหน้ากันแบบนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิด

“เมื่อไรยัยตัวซวยนี่จะออกไปจากบ้านของฉันสักทีนะ...”

“คุณนายว่าอะไรนะคะ...”

แป้งเอ่ยถามออกมาเมื่อได้ยินเจ้านายพูดอะไรงึมงำอยู่คนเดียว

“เอ๋แกนี่สอดรู้จริงๆ ถูพื้นต่อไปเถอะย่ะเห็นไมตรงนี้ยังมีรอยอยู่เลยถูแรงๆหน่อยสิ พิการก็ไม่ได้พิการแรงน้อยจริงๆนะแม่คุณ”

แป้งทำหน้าเว่อเพราะอยู่ดีๆเธอก็ถูกผลาญโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปเพราะไม่อยากมีปัญหากับเจ้านายเธอรู้ดีว่าคุณขจีนั้นมีนิสัยไร้เหตุผลมากแค่ไหนยิ่งไปเถียงก็ยิ่งไร้ประโยชน์เพราะฉะนั้นเงียบไปเลยสะยังดีกว่า

เมื่อคุณขจีทนความหงุดหงิดไม่ไหวจึงคว้ากระเป๋าถือและเดินออกไปที่โรงจอดรถทันที

“วันนี้ฉันไม่กลับมาค้างที่นี่นะไม่ต้องเตรียมอาหารเอาไว้ให้ฉัน ขืนฉันต้องทนนั่งกินข้าวกับแม่นั้นมีหวังคงได้อาหารเป็นพิษตายแน่ๆ”

“แล้วจะให้เรียนคุณอเล็กกับคุณแก้วว่าอย่างไรดีคะคุณนาย”

“จะลงจะเรียนอะไรก็ตามสบายถามมากอยู่ได้คงยิ่งหงุดหงิดอยู่!”

“คะ....”

พอคุณขจีเดินออกจากบ้านไปแล้วน้อยที่ปัดฝุ่นอยู่ไม่ไกลจึงเดินเข้ามาหาเพื่อนแม่บ้านด้วยกันทันที

“สงสัยช่วงนี้คงมือตกอารมณ์เลยเสียเป็นช้างตกมันเลยว่าไหมนางแป้ง”

“อืมฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ดีนะที่คุณอเล็กหันกลับมาเอาการเอางานไม่งั้นบริษัทคงแย่แน่ๆ แต่ดูสิ่งพออะไรๆจะดีขึ้นนางนั่นก็ดันเข้ามาสร้างความร้าวฉานอีก มันหน้าจริง...”

“หน้าอะไรของแกว่ะนางแป้ง”

“หน้าตบให้หน้ายับเลยหน่ะสิผู้หญิงร้ายๆร่านๆแบบนั้น ไม่รู้ว่าไปมั่วกับใครมาจนท้องแล้วมาโบ้ยให้คุณอเล็กเธอรับผิดชอบแถมยังมาทำให้คุณแก้วของพวกเราไม่สบายใจอีก แล้วก็ทำเป็นว่างท่าเป็นนายหญิงของบ้านนี้อีกคนสั่งนู้นสั่งนี่เหมือนคนไม่เคยได้ไม่เคยมี ทำไมหรือว่าแกไม่ได้รู้สึกเหมือนกับฉัน ชอบนางนั้นรึไง”

“จะชอบได้ยังไงกัน ใครที่มันมาทำร้ายคุณแก้วของเราฉันก็ไม่ชอบมันเหมือนกันล่ะย่ะแต่เราหน่ะเป็นแค่เพียงคนรับใช้เท่านั้นจะไปทำอะไรมันได้ แกไม่เห็นเหรอว่าขนาดคุณนายกับคุณอเล็กไล่มันไปมันยังหน้าหนาทนอยู่เลย นี่ถ้าไม่ใช่คุณแก้วขอไว้ป่านนี้คุณนายคงสั่งคนมาลากคอมันจับโยนไปข้างนอกนานแล้ว... เฮ้อคุณแก้วนี่ก็ดีเกินมนุษย์มะนา มีผู้หญิงมาเต้นเร่าๆอ่างว่าท้องกับผัวตัวเองแท้ๆแต่กลับไปสงสารเป็นห่วงเขาให้เขาอยู่ในบ้านอีก.. ถ้าเป็นอีน้อยหย่อยไม่ได้แม่จะตบให้ปากแตกแล้วจับลากไปโยนทิ้งคลองแผลเก่าซะให้เข็ดจะได้ไม่กลับมายุ่งอีก”

“คลองแผลเก่าอะไรของแกว่ะนางน้อย... ฉันไม่เข้าใจว่ะ”

“ก็คลองแสนแสบไงนางโง่ ไม่รู้จักหรือไงขวัญเรียมนะ... ตอนนี้หน่ะน้ำใสไหลเย็นเชียวล่ะแก พี่ขวัญกับนางเรียมมาเห็นคงอยากจะลงว่ายจนตัวสั่น”

“ฮาฮาฮา สั่นเพราะกลัวว่าจะได้เน่าตายเพราะว่ายน้ำในคลองล่ะสิไม่ว่า เนาซะเขาติดป้ายปลาหงายท้องตายตาเหลือกแบบนั้น”

“เรียมเหลือทนแล้วนั้น.....ขวัญของเรียม...คิดผิดแล้วขมขืน.....”

น้อยเดินลอยหน้าลอยตาร้องเพลงเข้าบ้านไปอย่างมีความสุขทำให้เพื่อนสาวใช้ด้วยกันอดหมั่นไส้ไม่ได้

“หน้าถีบจริงๆนางคนนี้.... เฮ้อเมื่อไรบ้านนี้จะสงบสุขสักทีนะ มีแต่เรื่องแต่ราวตลอดคุณท่านก็ไปอยู่ที่อื่นแล้วเมื่อไรคุณนายจะเลิกเล่นการพนันกลับมาเป็นแม่ที่ดีสักทีกันนะ เฮ้อ....ฉันล่ะหนักใจแทนจริงๆ หวังว่าสวรรค์คงมีเมตตาช่วยประทานความสุขมาให้แก่ครอบครัวนี้ด้วยนะเจ้าคะเพี้ยง!!!”

“นี่นางแป้งพูดคนเดียวอยู่ได้บ้าไปแล้วหรอย่ะ มาช่วยกันเตรียมทำอาหารเย็นเถอะเดี๋ยวก็ไม่ทัน”

“เอ่อๆไปเดี๋ยวนี้แหละ”
..........................................................................................................................................................................
      ต้องขอโทษนะคะที่หนูเนสหายไปเมื่อวานเพราะว่าเน็ตที่บ้านหนูเนสเน่าคะ กากมากเลยอ่าตะเอง ขอโทษนะคะ คิดถึงทุกคนจังเลย
               อาทิตย์หน้าเพื่อนทุกคนที่กำลังเรียนมหาลัยกันอยู่คงจะเปิดเทอมกันอย่างเต็มตัวแล้ว สู้ๆกันนะคะทุกคน เต็มทีไปเลยน้า และมีเพื่อนๆอีกหลายคนที่พึ่งจะได้ใช่ชีวิตมหาลัยและเด็กหอกันเป็นครั้งแรก ยังไงก็มาเล่าสู่กันฟังบ้านเนาะว่าเป็นอย่างไรบ้าง
                ส่วนเพื่อนที่อยู่ในวันทำงานเหมือนกัน.... วันพรุ่งนี้วานอาทิตย์อีกแว้วอ่าาาาาา ตะเอง ม่ายวานหยุดผ่านไปเร็วมากมาย แต่พวกเราก็จะสู้ๆเนาะ "พวกเราคือเพื่อน พี่ น้อง กัน เราจะโตไปด้วยกัน" อย่าทิ้งกันไปไหนนะ เพราะมีพวกตัวเองเขาถึงมีกำลังใจทำทุกอย่างนะ พวกตัวเองมีค่ากับเขาเสมอนะ
                ช่วงอาทิตย์หน้าเขามีสอบที่มหาลัย (สอบซ่อมอ่า) ครั้งนี้เขาต้องทำให้ได้ถ้าสองวิชานี้เขาผ่านเขาก็จะจบแว้ว เป็นกำลังช่วยเขาด้วยนะพวกตัวเอง 
              คิดถึงพวกตัวเองจังรักพวกตัวเองน้า พักผ่อนและดูแลตัวเองด้วยน้าคร้า ฝันดีจร้า