เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 19

แก้วมณีกลับเข้ามาในห้องตอนนี้เธอรู้สึกโกรธผู้หญิงแพศยาคนนั้นจนแทบคลั่ง แต่เธอก็ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้เพราะหากเธอแสดงมันออกมาก็อาจจะทำลายแผนของเธอได้ สิ่งเดียวตอนนี้คือเธอต้องการอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อดับอารมณ์โกรธแค้นที่กำลังพุงทยานของเธอให้ลดลง แต่แล้วอเล็กก็กลับเข้ามาในห้องทำลายความเงียบที่เธอต้องการมากในตอนนี้ลงทันที

“แก้วครับ...แก้วยังโกรธพี่เรื่องเมื่อตอนเที่ยงอยู่หรอครับ.... แก้ว”

“แก้วไม่ได้โกรธพี่แล้วคะ แก้วขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหมคะแก้วเหนื่อย”

“แก้วโกรธพี่..... แก้วครับพี่ขอโทษนะครับที่ทำตัวไร้สาระแบบนั้น แต่จะให้พี่ทนไหวได้ยังไงก็มัน... เอ่อ เพื่อนของแก้วเขาพูดเหมือนกับว่าเขามีสิทธิในตัวแก้วมากกว่าพี่เพราะเขานั้นรู้จักแก้วมาก่อนพี่และสนิทกับแก้วมากกว่าพี่ซึ่งเป็นสามี แล้วแบบนี้แก้วจะให้พี่อยู่เฉยไม่รู้สึกอะไรได้ยังไงครับ แก้วเป็นเมียพี่นะครับ พี่เองก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่รักและหวงเมียตัวเองมากเท่านั้น พี่อาจจะใจร้อนทำอะไรไม่คิดไปบ้างแต่พี่อยากให้แก้วเข้าใจพี่บ้างนะครับว่าพี่รู้สึกยังไง”

แก้วมณียังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น ความจริงแล้วเรื่องเมื่อกลางวันนั้นเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับการกระทำของเขา เพราะเธอต้องการให้เขาเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เธอต้องการให้เขานั้นหลงเธอ หวงเธอ หึงเธอ คลั่งเธอจะแทบบ้า นั้นแหละคือสิ่งที่เธอต้องการจากเขา แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องกางอีกอย่างหนึ่งก็คือเธอต้องการอยู่คนเดียว.....

“แก้วครับอย่าโกรธพี่เลยนะครับ....”

“ก็แก้วบอกว่าไม่ได้โกรธพี่ไงคะ! พี่ไม่เข้าใจรึยังไง.... แก้วอยากอยู่คนเดียวพี่ออกไปหาเมียของพี่เถอะคะเพราะเขาคงต้องการพี่มากกว่าแก้ว”

เพราะเหลืออดกับความเซ้าซี้ของเขาจึงทำให้เธอไม่สามารถทนได้ระเบิดอารมณ์ออกมาเหมือนอย่างที่เคยเป็นกับเขาก่อนที่จะคบหากัน ท่าทางแข็งกระด่างและสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของเธอทำให้อเล็กรู้สึกกลัว เขาคิดไปว่าที่เธอพูดกับเขาแบบนี้คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวันและเป็นเพราะเรื่องเมื่อสักครู่ที่ลดาวรรณเข้ามากอดออเซาะเข้าอยู่กลางบ้าน

“เมียพี่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นตั้งแต่เกิดมานั้นก็คือแก้ว ส่วนผู้หญิงคนอื่นก็เป็นได้แค่เพียงที่ระบายอารมณ์ของพี่เมื่อก่อนเท่านั้น กับคนอื่นมันก็แค่ความใคร่แต่กับแก้วมันคือความรัก แก้วอย่าทำแบบนี้ได้ไหมครับ อย่าเย็นชาใส่พี่แบบนี้พี่กลัวครับที่รัก พี่กลัวว่าแก้วจะโกรธจะเกลียดพี่ กลัวว่าแก้วจะไม่รักพี่ กลัวว่าแก้วจะทิ้งพี่ไป ถ้าเป็นแบบนี้พี่คงเหมือนตายทั้งเป็น แก้วเชื่อพี่นะครับพี่มีแก้วคนเดียวในหัวใจจริงๆและมันจะเป็นแบบนั้นไปตลอดชีวิตของพี่และไม่ว่าชาติไหนมันก็ยังจะคงเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลง”

“แก้วจะบอกพี่อเล็กอีกแค่ครั้งเดียวนะคะแก้วไม่ได้โกรธพี่..... และอย่าถามแก้วอีก.... ตอนนี้แก้วเหนื่อยและต้องการพักผ่อนแก้วขออยู่คนเดียวนะคะ....”

แก้วมณีพยายามข่มใจตัวเองให้ใจเย็นที่สุด เธอไม่ชอบเวลาที่ถูกใครเซ้าซี้หรือถามอะไรซ้ำๆไปมา เธอไม่ชอบถูกไล่ตอนแบบนี้ หากเธอบอกว่าไม่นั้นก็คือไม่เธอไม่ชอบความเรื่องมาก แต่ตอนนี้อเล็กกำลังทำเธอคลั่งอีกคนกับการพูดซ้ำๆแต่เรื่องเดิมๆจนเธอรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญ

“พี่ออกไปก่อนนะคะแก้วขอร้อง.....”

อเล็กมองแก้วมณีด้วยหัวใจที่สั่นไหวหากเขาต้องสูญเสียเธอไปเขาคงทนไม่ได้ เขาจึงจำต้องยอมทำตามในสิ่งที่เธอขอแม้ว่าเขานั้นจะอยากทำตรงกันข้ามกับคำขอนั้นก็ตาม

“ก็ได้ครับ.... ถ้าแก้วต้องการแบบนั้น แก้วพักผ่อนนะครับ”

อเล็กเดินออกจากห้องมา เขาเดินตรงไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ก่อนที่จะขับออกไปนอกบ้าน เพราะถ้าเขาไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับแก้วมณีเขาก็จะไม่ขออยู่ในบ้าน เอาไว้รอเธออารมณ์ดีกว่านี้หน่อยเขาค่อยกลับมา เขาพยายามคิดในแง่ดีว่าเธอคงเหนื่อยจริงๆถึงมีท่าทีแบบนี้ เขาไม่อยากคิดไปในแง่ลบเพราะแค่นึกถึงหัวใจของเขาก็เหมือนจะหลุดออกมาจากขั่วแล้วจึงได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองไปแบบนี้ก่อน

หลังจากที่อเล็กออกไปไม่นานรถเบนซ์คันหรูติดฟิล์มดำสนิทก็เข้ามาจอดในบ้าน คุณรจนาก้าวเดินลงมาจากรถด้วยความโกรธเมื่อทราบข่าวว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในบ้านหลังนี้จากการรายงานของลุงสนคนขับรถที่เธอส่งให้มาดูแลลูกเลี้ยงสาว คุณขจีที่กำลังลงมาจากข้างบนเตรียมตัวจะออกไปบ่อนเดินลงมาเจอคุณรจนาก็รู้ทันทีว่าเธอนั้นมาที่บ้านหลังนี้ด้วยเรื่องอะไร แต่ก็ยังปั่นหน้ายิ้มก่อนยกมือไหว้

“สวัสดีคะคุณพี่ ลมอะไรหอบมาคะเนี่ย จะมาทำไมไม่บอกน้องก่อนคะน้องจะได้รอ พอดีน้องนัดพื่อนไว้คงอยู่คุยกับคุณพี่ไม่ได้นานขอโทษด้วยนะคะ”

สรรพนามที่คุณขจีใช้กับคุณรจนาเปลี่ยนไปหลังจากที่แก้วมณีกับอเล็กแต่งงานกัน มันดูเสแสร้งซะจนคุณรจนาแทบทนไม่ไหว เธอรับไหว้คุณขจีอย่างไม่เต็มใจนักก่อนพูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม

“ฉันไม่ได้มาหาคุณ ฉันมาหาลูกสาวของฉัน....”

“มาหาหนูแก้วหรอคะคุณพี่ หนูแก้วอยู่ในห้องแหนะคะเดี่ยวน้องให้คนไปตามให้นะคะ”

“ไม่ต้องฉันไปหาลูกฉันที่ห้องเองได้... ว่าแต่เธอเธอเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ภาษาอะไรทำไมให้เรื่องงามหน้าแบบนี้เกิดขึ้นในบ้านของตัวเองได้ เธอให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านเธอได้อย่างไรกัน”

“ไอลูกเวณหาเรื่องให้ฉันต้องมาโดนถอนงอกแท้ๆ”

คุณขจีด่าอเล็กในใจที่ทำให้เธอถูกคุณรจนาด่าแบบนี้

คุณพี่คงทราบเรื่องทุกอย่างแล้วสินะคะ น้องก็ไม่ได้นิ่งดูดายนะคะคุณพี่ น้องจัดการไล่มันไปแล้วเมื่อเช้าแต่มันก็ไม่ยอมไปขนาดให้คนมาลากมันออกไปมันก็ยังหน้าด้านอยู่ แต่หนูแก้วสิคะขอน้องไว้ว่าให้เธออยู่ที่นี้น้องเลยทำอะไรไม่ได้ เลยต้องตามใจหนูแก้วเขาหน่ะคะ”

“ถึงลูกฉันจะขออย่างไรก็ตามเธอเป็นผู้ใหญ่ก็ควรจะจัดการไม่ใช่ปล่อยให้เลยตามเลยมาได้ถึงขนาดนี้ ลูกสาวฉันวงตละกูลฉันมีหน้ามีตาในสังคมไม่ได้เป็นพวกไร้หัวนอนปลายเท้าที่ไหน กับต้องมาเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะความมักมากของลูกชายตัวดีของคุณทำเรื่องงามหน้าให้ตามติดมาเป็นปลิงแบบนี้ ฉันจะบอกคุณตรงๆนะคุณขจี ความจริงฉันไม่ได้เห็นด้วยกับการแต่งงานระหว่างลูกฉันกับลูกคนเลย ซึ่งคุณอาจจะรู้ดีอยู่แล้ว เพราะฉันไม่ไว้ใจพวกคุณ หากเรื่องนี้คุณเองจัดการไม่ได้ฉันก็จะรับลูกฉันกลับบ้านไม่ให้อยู่เป็นขี้ปากชาวบ้านนินทาได้หลอกว่ามีผัวมั่วเอาเมียน้อยมาอยู่ในบ้าน ฉันขอตัวนะคะ”

คุณรจนาเดินผละออกมาและตรงไปที่ห้องของแก้วมณีตามที่ลุงสนนำทางทันที เมื่อคุณรจนาเดินเลี่ยงไปแล้วคุณขจีก็กรี๊ดออกมาดังลั่นด้วยความโมโห เพราะแววตาและท่าทางของคุณรจนานั้นเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามเธอทันทีสายตาที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า และคำพูดที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ไว้ใจเธอทำให้เธอนั้นแทบบ้าเพราะไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้

กรี๊ด!!!!!

“นี่มันวันบ้าอะไรเนี่ยซวยตั้งแต่เช้ายังไม่พอ ตอนเย็นยังมาโดยอีกแก่นี่ถอนงอกอีก ไม่ไปลงไปเล่นมันแล้วเสียฤกษ์หมดแล้วฉัน ตั้งแต่นางเสนียดลดาวรรณก้าวมาอยู่ที่นี้ก็มีแต่เรื่องตั้งแต่วันแรกเลย ค่อยดูเถอะฉันจะต้องจัดการแกให้ได้นางบ้า....”

คุณขจีอารมณ์เสียจนต้องเดินปั่นปึ่งขึ้นไปบนห้องแต่ยังไม่ได้ก้าวเท้าขึ้นไปไหนก็มีสายโทรศัพท์เข้ามา เป็นเบอร์ของทรงเกียรตินี่เองที่ปรากฏขึ้น คุณขจีหน้าซีดเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ใครเพราะตอนนี้เธอนั้นเป็นหนี้ทรงเกียรติอยู่มาก มากกว่าตอนที่เธอหยิบยืมเขามาเล่นเมื่อคราวที่แล้วเสียอีก พอเห็นเบอร์โทรเขาเธอจึงหน้าเสียอยู่ไม่น้อย กลัวว่ามาเฟียหนุ่มจะโทรมาทวงหนี้สินก้อนยักษ์ที่เธอยืมมา

“สะ...สวัสดีจ๊ะ”

“สวัสดีครับคุณนาย รับสายผมช้าจังนะครับหรือว่าคุณนายไม่ว่างครับ ถ้าเป็นแบบนั้นผมขอโทษด้วยนะครับ”

“เปล่าจ๊ะๆ ไม่ได้ยุ่งอะไร คุณทรงโทรมามีอะไรหรือคะ”

“อ่อไม่มีอะไรหรอกครับ แค่วันนี้ยังไม่เห็นลูกค่า VIP อย่างคุณนายมาเล่นก็เลยคิดถึง พอดีเราเปิดโต๊ะใหม่ในคาสิโนหน่ะครับ ตอนแรกคิดว่าจะเจอคุณนายมาเป็นลูกค้ารายแรกๆของโต๊ะแต่กลับไม่เห็นก็เลยโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบกันหน่อยตามภาษาคนทำธุรกิจร่วมกันหน่ะครับ แต่ถ้าคุณนายไม่ว่างไม่เป็นไรครับไว้โอกาสหน้าก็ได้ครับ ผมคงไม่รบกวนคุณนายแล้ว”

“เดี๋ยวคะ.... โต๊ะที่ว่าเนี่ยเดิมพันเป็นอย่างไรคะ”

ทรงเกียรติยิ้มอย่างมีชัยในที่สุดปลาก็กินเหยื่ออีกครั้งจนได้ นิสัยผีพนันของคุณขจีที่พอเห็นการพนันอะไรเป็นไม่ได้ต้องเข้าไปลุ้นเข้าไปลองทำให้เขานั้นไม่ต้องเสียเวลามากนักในการหลอกล่อหญิงวัยกลางคนคนนี้  เขาอธิบายกติกาการวางเดิมพันให้คุณขจีฟังก่อนที่จะว่างสายไป ก่อนจะยิ้มและฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

“นี่พวกแกเตรียมคนของเราไปอยู่ที่โต๊ะรอคุณนายขจีมาแล้วเริ่มตามแผนได้...”

“ครับนาย”

“ขอโทษนะครับคุณนายความจริงผมไม่เคยโกงลูกค้าคนไหนมาก่อนเลย แต่สำหรับคุณนายเนี่ยเป็นกรณียกเว้น ถ้าจะโทษก็ต้องโทษลูกคุณนายที่มาทำร้ายผู้หญิงที่ผมรัก...... หึหึหุ้นอีกยี่สิบเปอร์เซ็นเท่านั้น ผมขอนะครับคุณนาย.... หึหึหึ”