เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“ออกไป!.....”

เพล้ง.... เพล้ง.... เพล้ง....

เสียงของที่ถูกขวางปาลงพื้นดังไปทั่วบ้าน ทำเอาคุณรจนาต้องรีบวิ่งมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น และก็พบกับแพทย์สาวทางด้านกายภาพที่วิ่งหน้าตื่นออกมาจากห้องของลูกเสียงสาวของเธอ

“คุณนายดิฉันทนกับอารมณ์ร้ายๆของลูกสาวคุณไม่ไหวแล้วนะ เรื่องเงินค่าผิดสัญญาดิฉันยินดีจะจ่ายให้แต่ฉันจะไม่ทนอยู่ดูแลลูกสาวคุณอีกต่อไป....”

“อะไรกันคะคุณหมอ มีอะไรใจเย็นๆนะคะคุณกันก่อนน้องแก้วเขาก็เป็นแบบนี้สงสัยวันนี้คงจะแค่อารมณ์ไม่ดี”

“อารมณ์ไม่ดีหรอคะ ดิฉันมาทำงานที่ได้สามวันก็รู้ได้ทันทีเลยว่านั้นไม่ใช่แค่อารมณ์ไม่ดีแต่นั้นคือนิสัยของลูกสาวคุณ เธอป่วยและคุณจำเป็นที่จะต้องรักษาเธอ ดิฉันไม่ได้หมายความถึงเรื่องการเดินไม่ได้ของลูกคุณ ดิฉันหมายถึงจิตใจของเธอ ฉันไม่รู้ว่าคุณปิดปังอะไรฉัน คุณบอกก่อนว่าจ้างว่าเธอแค่เดินไม่ได้เพราะอุบัติเหตุและต้องการบำบัด แต่ที่ฉันเห็นเนี่ยมันไม่ใช่คุณควรจะจ้างจิตแพทย์ไม่ใช่หมอกายภาพ ขอตัวล่ะคะ”

“กรี๊ดดดดดดดด”

แก้วมณีกรี๊ดดังลั่นบ้านเมื่อขับรถเข็นอัตโนมัติของตัวเองออกมาได้ยินแพทย์สาวเอ่ยว่าตนเอง

“อีบ้า....นี้แกหาว่าฉันบ้าหรอ... กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ฉันตบแก กรี๊ดดดด”

“หยุดได้แล้วแก้วมณี!”

แก้วมณีหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงสั่งเด็ดขาดของรจนา ก่อนจะหันรถเข็นกลับไปทางห้องของตน โดยไม่พูดโต้ตอบอะไรสักคำ

“นี่มันอะไรกันแก้ว นี่มันหมอคนที่ห้าแล้วนะที่เธอไล่ไปแบบนี้ เธอเป็นอะไรของเธอ”

“ก็พวกมันค่อยเอาแต่สั่งนู้นสั่งนี่ที่ฉันไม่ต้องการ ฉันก็เลยโกรธก็แค่นั้น”

“เขาเป็นหมอเขามาทำตามหน้าที่ของเขานั้นก็คือการทำให้เธอสามารถเดินได้อีกครั้ง เมื่อไรเธอจะยอมเข้าใจสักทีห๊าแก้ว ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับเธอแล้วจริงๆ”

“ก็ไม่ต้องทำอะไรสิ ฉันขอให้คุณมาทำอะไรให้ และฉันคิดว่าการที่ฉันยอมเรียนจนจบมหาลัยให้กับคุณมันก็หน้าจะมากพอแล้ว”

“เรียนจนจบเพื่อฉันงั้นเหรอแก้ว นั้นมันเพื่อตัวเธอเองต่างหาก..... ได้ในเมื่อเธอพูดแบบนี้งั้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้เธอจะต้องเริ่มไปทำงานที่บริษัทในตำแหน่งรองประธาน เพราะอีกไม่นานเธอจะต้องขึ้นไปเป็นประธานแทนที่ฉัน เธอจึงต้องฝึกเรียนรู้งานตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป”

แก้วมณีตกใจรีบถามกลับทันควัน

“ให้ฉันไปทำงานที่บริษัท... นี่เธอจะบ้ารึไงเธอก็เห็นสภาพฉันฉันเดินไม่ได้ เธอจะเอาฉันไปประจานให้ทุกคนดูรึยังไง นี่ใช่ไหมคือแผนของเธอมันคือการทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้าผู้คนใช่ไหม”

“ถ้าเธอคิดได้แค่นั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะอธิบาย... ตอนนี้เธออายุได้ยี่สิบเอ็ดแล้วและเธอก็เรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยเกียรตินิยมด้วย เพราะฉะนั้นฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรให้คนอื่นดูถูกเธอเลย ถ้าเธอไม่มั่นใจในตัวเองแบบนี้เธอก็ควรจะหาทางทำให้ตัวเองเดินได้เร็วๆทุกอย่างจะได้ไม่มีปัญหา”

“เธอ.... ออกไปนะ ออกไปจากห้องฉัน ออกไป..”

แก้วมณีรู้สึกกลัวเหลือเกินกับการต้องออกไปพบเจอผู้คนภายนอกอีกครั้งหลังจากที่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านมานานกว่าห้าปี ไม่ว่าจะเรียนหรือทำอะไรเธอก็จะทำที่บ้านเสมอ และไม่มีความคิดที่จะออกไปข้างนอกรั่วบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว ขนาดป่วยหนักมากแค่ไหนเธอยังให้ตามหมอมารักษาที่บ้าน เธอรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง มือบางบังคับรถเข็นของตัวเองไปยังห้องเก็บของในบ้านหลังเล็กของเธอ  ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป มือบางเอื้อมไปคว้ากล่องกระดาษสีเทาขึ้นมาก่อนจะปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ออก เธอไม่ได้เข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่สั่งให้คนเอาข้าวของของพี่ชายที่ไปเก็บมาจากบ้านพักของเขามาไว้ในห้องนี้ เธอทำได้เพียงแค่พาตัวเองมาหยุดที่หน้าห้องนี้เท่านั้นไม่กล้าที่จะเข้ามาเพราะยังไม่สามารถทำใจได้ว่าพี่ชายของเธอนั้นได้จากไปแล้วจริงๆ  แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เธอตั้งใจที่จะเผชิญกับความจริงที่แสนเจ็บปวดดูสักครั้ง เพราะมันคงไม่มีอะไรที่จะทำให้เธอทรมานได้ไปมากกว่านี้อีกแล้ว

มือบางหยิบเอารูปถ่ายในกล่องขึ้นมาดูทีละใบด้วยน้ำตาเพราะมันเป็นรูปถ่ายครอบครัวของเธอตั้งแต่สมัยที่ทั้งเธอและพี่ชายยังเป็นเด็กและครอบครัวยังคงอบอุ่นอยู่ มือบางเปิดรูปถ่ายดูทีละรูปก่อนที่จะหยุดอยู่ที่รูปคู่ใบหนึ่ง พี่ชายของเธอถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยท่าทางมีความสุขอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอเปิดไปดูรูปอื่นๆในกล่องอีกก็พบกับรูปคู่ระหว่างเธอและหญิงสาวนิรนามคนนี้ในอิริยาบถต่างๆ แต่รูปสุดท้ายที่เธอเห็นนั้นทำให้ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปในทันที นั้นก็คือภาพของผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างพี่ชายของเขาในทุกรูปกำลังนอนกอดก่ายอยู่กับผู้ชายคนอื่นอยู่บนเตียง และภาพนั้นก็ช่างวาบหวามเหลือเกิน รูปไปนั้นมีร่องรอยเหมือนถูกขยำขยี้ซะจนยับเยิน เธอรู้ได้ในทันทีว่าความรู้สึกของพี่ชายนั้นรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นรูปนี้ คงเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน แก้วมณีปราดตาไปมองกล่องอื่นๆของพี่ชายจากนั้นก็เริ่มรื้อค้นหาของของพี่ชายต่อไป ก่อนจะไปเจอกับมือถือของเขาเธอรีบเก็บมันและของอื่นๆอย่างเช่นรูปถ่ายใบนั้นและใบอื่นๆที่มีรูปของผู้หญิงนิรนามคนนั้นลงกล่องใบหนึ่งก่อนจะพามันกลับไปยังห้องของตัวเอง

เธอเอามือถือของพี่ชายไปชาร์ตแบตก่อนที่จะเปิดเครื่องเพื่อคนหาข้อมูลเพิ่มเติม มือบางเลื่อนหาไปเรื่อยจนไปพบกับคลิปวีดีโอที่พี่ชายของเธอถ่ายคู่กับผู้หญิงคนนั้นมันช่างเป็นวีดีโอที่ดูแล้วน่ารักและมีความสุขมาก ใครๆก็ต้องอิจฉาพี่ชายเธอกับผู้หญิงคนนี้และเธอเองก็คงจะรู้สึกแบบนั้นเช่นกันหากไม่ได้เห็นรูปเมื้อกี้

“พี่รักดานะครับ พี่สัญญาว่าจะรีบทำงานเก็บเงินและมาขอดาแต่งงานนะครับ...”

“จริงๆนะคะพี่กร พี่กรสัญญาแล้วน้า”

“ครับคลิปวีดีโอนี้จะเป็นหลักฐานชั้นดียืนยันว่าพี่จะไม่โกหกดาแน่นอน”

“ดารักพี่กรที่สุดเลยคะ รักพี่กรคนเดียว”

เมื่อคลิปวีดีโอหวานจบลงคลิปแล้วคลิปเล่าคำบอกรักมากมายจากปากผู้หญิงที่พี่ชายเธอเรียกว่าดายิ่งทำให้เธอโกรธแค้นเป็นร้อยเท่าทวีคูณ และเมื่อมาถึงคลิปวีดีโอที่ลงวันที่วันเดียวกับที่พี่ชายของเธอปลิดชีวิตตัวเอง สายตาของเธอก็เบิกกว่ามือบางสั่นเทาก่อนจะกดเปิดมันขึ้นมาด้วยหัวใจที่สั่นไหว

ภาพของกันกรปรากฏขึ้นมันเป็นชุดเดียวกันกับวันที่เขาจากไป สีหน้าของพี่ชายเธอช่างดูเศร้าและดวงตานั้นก็แดงกลำไปหมด

“ทำไม..... ทำไมหรอดาทำไมต้องทำกับพี่ถึงขนาดนี้ ไหนดาบอกว่ารักพี่บอกว่าจะแต่งงานกับพี่และจะมีพี่เพียงคนเดียวตลอดไปไงดา.... ฮือๆ เป็นเพราะพี่ไม่รวยไม่มีเงินให้ดาเหมือนอย่างไอหมอนั้นใช่ไหมดาถึงได้ทิ้งพี่ไป...... ดาใจร้ายมากเลยรู้ไหมที่ส่งรูปนั้นมาดาเหมือนฆ่าพี่ให้ตายทั้งเป็น ดาก็รู้ว่าพี่รักดาเพียงคนเดียวเท่านั้นและจะไม่มีวันรักใครได้อีก..... พี่ยอมทุกอย่างเพื่อให้ดากลับมา และทางเดียวที่ดาจะเขี่ยพี่ทิ้งไปได้คือดาต้องฆ่าพี่ให้ตายเท่านั้น ซึ่งดาได้ทำแล้วที่รัก รูปนั้นมันคือกระสุนที่วิ่งเข้ามากลางใจของพี่...... ลาก่อนที่รักพี่ขอให้ดามีความสุขกับสิ่งที่ดาเลือก......”

วีดีโอจบลงไปมือบางก็สั่นจนแทบจะคุมเอาไว้ไม่อยู่แต่แล้วก็เลื่อนไปพบกับคลิปสุดท้ายเธอรีบเปิดมันดูอีกเช่นกัน

“ถึงน้องสาวที่รักของพี่ พี่ขอโทษที่ไม่สามารถรักษาคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเราได้ว่าเรานั้นจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.... และพี่จะไม่ทิ้งแก้วไปไหน.... แต่มันเจ็บเหลือเกินน้องรักพี่เจ็บมากมายเหลือเกิน พี่ถูกคนที่พี่รักและไว้ใจทรยศเพียงเพราะเขามองว่าพี่ไม่สามารถเลี้ยงดูเขาได้อย่างสุขสบาย เพียงเพราะพี่ไม่ร่ำรวยอะไรเมื่ออย่างที่ผู้ชายคนนั้นมี...... โลกเรานี่ก็ประหลาดนักนะแก้วแม่ของเราก็ต้องมาตรอมใจตายเพราะความรักทรยศของพ่อ ตอนแรกพี่ไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงได้เป็นแบบนั้น มันก็แค่ความรัก แค่ความรักเท่านั้น...... ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าทำไมแม่ถึงเลือกที่จะจากโลกนี้ไปเพราะมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน การต้องอยู่ทนดูคนที่เรารักเป็นของคนอื่นทั้งๆที่เขาเคยเป็นของเรามาก่อน มันช่างทรมาน.......

พี่หวังว่าเราเข้าในสิ่งที่จะทำ.... อย่าร้องไห้นะคนดี ถึงพี่จะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้วแต่พี่ยังคงอยู่เคียงข้างเราเสมอในนี่.... ในหัวใจของเรา......แก้วเป็นคนเข้มแข็งมาตลอดและเป็นคนเก่งและฉลาดพี่เชื่อว่าแก้วจะสามารถอยู่ต่อไปได้ น้องสาวของพี่เก่งอยู่แล้วจริงไหม.... พี่รักเรามากนะ รักเรามากจริงๆ....... พี่ขอโทษ....”

พอจบคลิปวีดีโอแก้วมณีก็กรี๊ดร้องออกมาอย่างสุดเสียง หัวใจของเธอเหมือนจะสลายอีกครั้งทั้งๆที่มันแทบจะไม่เหลือชิ้นดีแล้ว ปากของเธอเอาแต่ตะโกนเรียกชื่อพี่ชายออกมาไม่หยุดกอดมือถือเอาไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด

“ฮือๆ..... พี่กร.... พี่กร...... ฮือๆ อ๊าก......... พี่กร....ฮือๆ”

เธอร้องไห้จนน้ำตาแห้งหายไปไม่มีไหลออกมาอีกมีเพียงแค่เสียงสะอื้นที่ดังออกมาเท่านั้น ดวงตาที่ว่างเปล่าเปลี่ยนเป็นฉายแววอาฆาตกำโทรศัพท์ของกันกรเอาไว้แน่น

“แก้วจะไม่มีวันให้อภัยให้กับนางผู้หญิงสารเลวกับไอชายชั่วคนนั้น แก้วจะตามหาพวกมัน ไม่ว่าพวกมันจะไปหมุดหัวอยู่นรกขุมไหนแก้วก็จะไปตามล่ามัน มันจะต้องชดใช้เราทั้งสอง มันจะต้องเจ็บมากกว่าที่เราสองคนเจ็บ และมันจะต้องทรมานเจียนตายจนต้องร้องขอให้ฆ่ามันให้ตายๆไปซะ...... มันจะต้องชดใช้....ต้องชดใช้”