ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #53 : ผิดเพราะรัก full

“คุณคิดอะไรอยู่ถึงได้รับปากโง่ๆมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวของคุณเรียวแบบนี้ แถมยังยอมมาพักที่นี่อีก”

ซาโตชิเดินเข้ามาในบ้านพักที่วายุกับลูกน้องพักอยู่เขาตั้งใจว่าจะมาตรวจตราดูความเรียบร้อยเท่านั้น แต่พอมาเห็นวายุก็อดที่จะพูดไม่ได้

“ผมว่าคุณอย่ามาหาเรื่องเจ้านายผมดีกว่าเพราะไม่ว่ายังไงเราก็มาที่นี่ในฐานนะแขกของคุณเรียวไม่ได้มาเพื่อสู้รบตบมือกับใคร”

วีรยุทธเดินเข้าไปหาซาโตชิอย่างไม่เกรงกลัว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มาหาเรื่องเจ้านายเขาไม่ได้ทั้งนั้นเขาไม่ยอม

“วี! อย่ามีเรื่องกันได้ไหม”

“แต่นายครับ....”

“วี..... นายพาน้องลมไปนอนแทนฉันหน่อยไป..... ไปสิวี!”

“ครับนาย”

วีรยุทธเดินเข้ามารับน้องลมจากอกเจ้านายก่อนจะเดินเลี่ยงไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก

“คุณโอเครึเปล่า....”

ซาโตชิเอ่ยขึ้นหลังจากที่ที่วีรยุทธเดินออกไปแล้วทำเอาวายุแปลกใจไม่น้อยเพราะครั้งล่าสุดที่เจอกันซาโตชิยังแสดงออกว่าเป็นศัตรูกับเขาอย่างออกนอกหน้าอยู่เลยแต่วันนี้กลับมาถามด้วยท่าทีห่วงใยแบบนี้

“คุณต้องการอะไร.... บอกไว้ก่อนเลยนะว่าที่ผมมาที่นี่เพราะว่าเรียวขอร้องให้ผมมาผมไม่ได้มาเพื่อเรียกร้องอะไรทั้งนั้น เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะไปก่อกวนในงานครั้งนี้ ผมรู้ดีว่าควรจะหยุดได้แล้ว”

“คุณคงลำบากใจมากสินะที่ต้องมางานในครั้งนี้ ถ้าเป็นผม....ผมคงไม่ได้แน่ ความจริงคุณหน้าจะตอบปฏิเสธคุณเรียวไปนะ อ้างว่าติดงานด่วนก็ได้ จะมาทำร้ายตัวเองแบบนี้ทำไม”

“หึ.... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงมาที่นี่..... ผมแค่อยากจะทำเพื่อคนที่ผมรักทั้งสองคนอีกสักครั้งมั่ง..... ผมหน่ะมันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติมิตรที่ไหนแต่พอได้มาเจอกับเรียวผมก็รู้สึกดีกับเขาอย่างบอกไม่ถูก คุณอาจจะไม่เชื่อผมนะแต่ผมรักเรียวเหมือนกับน้องชายผมจริงๆ แรกๆผมอาจจะมีคิดไม่ดีกับเขาบ้างแต่นั้นก็เพราะความโง่งมของของผมเองที่มองไม่เห็นความเลวทรามตัวเอง จนทำให้เรื่องทุกอย่างมันต้องมาเป็นแบบนี้....เพราะแบบนี้ล่ะมั่งผมถึงมาที่นี่เพื่อเรียว....”

“คุณนี่มันบ้าจริงๆ เอาเถอะอดทนหน่อยแล้วกัน แล้วอย่าทำอะไรอีกผมไม่อยากทำร้ายคุณ เพราะคุณเป็นสำคัญของคนที่ผมรักเหมือนกัน”

.............................................................................................................................

วันนี้เป็นวันที่นัทชารู้สึกกังวลใจมากที่สุด เธอรู้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่วายุกับลูกของเธอจะมาถึงที่ญี่ปุ่นและพักที่บ้านเธอ หัวอกของคนเป็นแม่อย่างเธอแน่นอนว่าอยากจะเจอลูกใจแทบขาดอยากจะเข้าไปกอดเขาไปจูบให้หายคิดถึง แต่ถ้าหากทำแบบนั้นเรียวที่อยู่บ้านเดียวกันกับเธอก็อาจจะรู้ความจริงได้ เธอสับสนและวุ่นวายใจตลอดทั้งวันแทบจะไม่มีสมาธิเอาไว้ทำงาน เธอบอกยกเลิกเคลสนัดของเธอทั้งหมดเพราะไม่กล้าที่จะรักษาคนไข้ในขณะที่ตัวเองยังไม่พร้อมแบบนี้  แต่เธอเองก็ไม่กล้าที่จะกลับไปที่บ้านในตอนนี้เพราะรู้ดีว่าต้องพบกับอะไร อย่างที่ซาโตชิว่าเธอยังคงรักวายุอยู่และยิ่งเธอกับเขามีพยานรักด้วยกันแบบนี้ด้วยแล้วมันก็ยิ่งทำให้เธอยากที่จะลืมเลือนรักของเขาลงไปได้ หากแต่ถ้าเธอเลือกที่จะทำตามหัวใจของตัวเองละทิ้งความกลัวและกลับไปเริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้ง เธอก็คงจะเลวมากที่ทำร้ายผู้ชายที่แสนดีคนหนึ่ง ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งปวดหัวคนหนึ่งคือผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจไม่ว่าเขาจะเคยทำร้ายเธอแสนสาหัสแค่ไหนก็ตามส่วนผู้ชายอีกคนก็เป็นผู้ชายที่รักเธอและทุ่มเทให้เธอทั้งกายและใจ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพราะไม่ว่าเลือกทางไหนยังไงซะเรื่องนี้ก็ต้องมีคนเจ็บแน่นอน
..........................................................................................................................................................................

ที่โต๊ะอาหารของบ้านฟุจิวาระวันนี้เต็มไปด้วยความอึกอัดเมื่อแขกที่ว่าที่ลูกเขยของบ้านเชิญมามานั่งร่วมโต๊ะด้วย เจ้าบ้านอย่างท่านประธานริวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ถูกกับแขกผู้มาเยือนมากอย่างออกนอกหน้า ซึ่งวายุก็รู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นไม่ได้เป็นที่ตอนรับของที่นี่ตั้งแต่ไหนแต่ไร ก็อดสงสัยอยู่ไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมพ่อตาทางนิตินัยของเขาถึงยอมให้เขามาพักอยู่ร่วมชายคาได้ เพราะทุกครั้งที่เขาเหยียบมาที่นี่ถ้าไม่ถูกไล่ก็ต้องถูกคำพูดดูถูกเหยียดหยาดทำร้ายจิตใจอยู่ร่ำไป แต่อีกใจก็คิดว่าที่ท่านประธานริวยอมให้เขาเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าต้องการเอาใจว่าที่ลูกเขยที่เพียบพร้อมเท่านั้น เลยลงทุนให้เขาเข้ามาแต่ก็ยังไม่วายที่จะส่งสายตารังเกียจเหยียดหยามส่งมาไม่ขาดสาย จะมีก็แต่นายหญิงของบ้านหลังนี้ที่ตอนแรกมีท่าทีเย็นชากับเขาอยู่บ้างแต่พอได้เจอน้องลมหว่านเสน่ห์เข้าให้ก็หลงหัวปักหัวปำอุ้มกอดไม่ยอมห่าง ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่านี่คือหลานชายแท้ๆของตน แต่คนเป็นพ่อเมื่อเห็นคนอื่นรักและเอ็นดูลูกของตนก็อดยิ้มไม่ได้ ได้แต่มองลูกชายหัวเราะอย่างมีความสุขกับญาติที่ตนเองจะไม่มีวันได้รู้ว่ามีอยู่

“คุณคะดูน้องลมสิคะน่ารักมากเลยนะคะว่าไหม นี่ฉันก็เริ่มติดแกเข้าแล้ว อย่างนี้ถ้าน้องลมกลับเมืองไทยยายก็คงจะเหงาแย่ล่ะสิ”

นายหญิงของบ้านเอ่ยขึ้นขณะป้อนข้าวน้องลมอยู่ที่โต๊ะอาหาร ทำเอาท่านประธานใหญ่ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะภรรยาของตนนั้นไม่รู้มาก่อนว่าเด็กที่เธอรักและเอ็นดูคนนี้นั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลฟุจิวาระด้วยเช่นกัน ความจริงแล้วท่านประธานริวก็เอ็นดูหนูน้อยอยู่ไม่น้อยแต่เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเกลียดตัวกินไข่จึงต้องทำเป็นไม่สนใจและเย็นชาใส่ หากแต่เมื่อมองหนูน้อยที่ไรก็อดนึกถึงลูกสาวของตนที่หลบหน้าไม่มาร่วมอาหารมื้อเย็นเพราะอ่างว่าติดงานด่วนที่โรงพยาบาลทุกที

“คุณคะ..... คุณ....”

นายหญิงเรโกะเรียกสามีตัวเองสองสามครั้งเมื่อเห็นว่านั่งเงียบไปเหมือนคนใจลอย ทำเอาคนที่ตกอยู่ในภวังค์หันกลับมาสนใจภรรยาและหนูน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆอีกครั้ง

“คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ....”

“เปล่าผมแค่รู้สึกมึนๆหัวนิดหน่อยหน่ะ ทานข้าวกันต่อเถอะ”

“เฮ้อ.... ฉันล่ะหนักใจจริงๆทั้งๆที่วันนี้เรียวย้ำแล้วย้ำอีกกับนัทซึกิว่าคุณวายุจะมาแต่ก็เบี้ยวนัดอาหารเย็นจนได้เสียมารยาทจริงๆ ขอโทษแทนลูกสาวป้าด้วยนะจ๊ะรายนั้นเขาบ้างาน”

นายหญิงของบ้านหันมายิ้มให้กับพ่อของหนูน้อยที่อยู่บนตักตัวเองอย่างเป็นมิตรทั้งๆที่เธอรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เคยทำร้ายลูกสาวเธอเอาไว้มากมายแค่ไหน แต่เพราะน้องลมที่น่ารักและขี้อ้อนจึงทำให้เธอลดทิฐินั้นลง หากแต่ความสงสัยบ้างอย่างก็ได้ก่อเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอหนูน้อยแล้วแต่เธอก็เก็บความสงสัยนั้นไว้ และคิดว่าจะจะต้องแก้ความสงสัยนั้นให้ได้ในสักวัน

“ครับ... ไม่เป็นไรครับ นัทเขาไม่ได้ตั้งใจหนิครับ อีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นคนสำคัยอะไรมากมาย อย่ากังวลไปเลยครับคุณป้า”

“รู้ตัวก็ดีแล้ว....”

ท่านประธานพูดออกมาเบาๆแต่คนรอบข้างในโต๊ะอาหารก็ได้ยินอย่างชัดเจน ทำเอานายหญิงของบ้านต้องสงสายตาเขียวๆกลับไปที่พูดอะไรออกมาทำลายบรรยากาศบนโต๊ะที่เริ่มจะดีขึ้นในครั้งนี้

“เอ่อ..งพรุ่งนี้พี่วายุไปดูสถานที่กับผมนะครั้งผมอยากได้ความคิดเห็นเรื่องออกแบบสถานที่จากพี่หน่ะครับ”

“อืมได้แล้วแต่นายล่ะกัน”

“ครับ”

“เรียวแล้วนี่นัทซึกิเขาบอกไหมว่าจะกลับกี่โมง แล้วงานด่วนที่ว่าเนี่ยมันอะไรกัน”

“นัทไม่ได้บอกครับว่าเป็นงานอะไรแค่บอกว่ามีงานด่วนเข้ามาเท่านั้นและไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเสร็จให้เราทานอาหารก่อนได้เลยไม่ต้องรอเพราะเธออาจจะไม่ได้กลับบ้านคืนนี้ด้วยหน่ะครับ”

“นี่ก็อีกคนบ้างานไม่ต่างจากพ่อไม่มีผิด ใกล้จะแต่งงานแล้วแท้ๆกลับไม่เคยสนใจใส่ใจเรื่องงานตกงานแต่งกับเขาเลยโหมแต่งานทั้งวันทั้งคืน ถึงขนาดต้องให้เจ้าบ่าวหยุดงานลงมือจัดเตรียมทุกเรื่องแม้กระทั้งชุดแต่งงาน ชักจะเหลวไหลใหญ่แล้วลูกคนนี้ เฮ้อ.....”

“นัทเขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วหนิครับคุณป้ารักงานยิ่งกว่าอะไร ดีนะครับที่พี่วายุตกลงมาเป็นเพื่อเจ้าบ่าวของผมและบินมาก่อนเพื่อช่วยจัดเตรียมงานไม่งั้นผมแย่แน่ๆเลย ของคุณนะครับพี่”

เรียวยิ้มขอบคุณวายุที่ยอมมาช่วยเหลือเขาในคราวนี้วายุก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนักเพราะงานนี้มันเหมือนกับเอาน้ำกรดสาดใจของเขาเต็มๆ แต่เขาก็ยอมมาเพื่อคนที่เขารักทั้งสองคน

..............................................................................................................................

ถึงท้องฟ้าคืนนี้ที่ญี่ปุ่นจะเต็มไปด้วยดวงดาวนับร้อยที่ส่องประกายกันให้เห็นแต่ในใจของวายุนั้นกับช่างมืดมน หลังจากที่ส่งเจ้าลูกชายตัวแสบเข้านอนแล้วเขาก็ออกมาเดินเล่นที่สวนของบ้านเพราะว่านอนไม่หลับ เรื่องราวต่างๆระหว่างเขากับนัทชาย้อนคืนมาในความทรงจำของเขาไม่หยุดย้อน ใจของเขามันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะข่มตาลงได้ยิ่งรู้ว่าเธออยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ไม่สามารถคว้ามาอยู่ข้างกายให้เป็นครอบครัวเดียวกันอีกได้แล้ว เพราะเธอกำลังจะกลายไปเป็นของคนอื่น และคนๆนั้นก็เป็นคนที่เขานั้นรักไม่ต่างจากน้องชายจึงทำได้แค่เพียงยืนดูเธออยู่แบบนี้ไม่อาจที่จะคิดหวังไปไกลว่าจะได้เธอคืนมา

“ดาวคืนนี้สวยนะคะว่าไม....”

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลังถึงแม้ไม่ได้หันไปมองเขาก็รู้ดีว่าเป็นใคร ก็ในเมื่อเสียงและภาพของเธอนั้นราตรึงอยู่ในหัวใจของเขาไม่เคยจางหายไปไหน

นัทชาเดินขึ้นมายืนเคียงข้างเขาก่อนจะแหงนหน้าดูดาวโดยไม่ได้สนใจว่าคนที่ยืนข้างๆนั้นจะมองด้วยสายตาแบบไหน ซึ่งพอเมื่อรู้สึกว่าเขานั้นกำลังจะเดินจากไปเธอก็หันกลับไปมองเขาอีกครั้งด้วยหัวใจที่ปวดร้าว วายุเลือกที่จะเดินหนีจากทิ้งเธอเอาไว้ตรงนั้นก่อนที่หัวใจของเขาที่แตกสลายนั้นจะละเอียดมากไปกว่านี้

ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าภาพทุกอย่างนั้นอยู่ในสายตาของคนๆหนึ่งตลอดเวลา มือหนากำเข้าหากันแน่ด้วยความคับแค้นก่อนจะเดินจากไปเช่นกัน

เช้าวันใหม่วายุเองเลือกที่จะทานอาหารที่บ้านพักของตนโดยอ่างว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไรนักจึงไม่สามารถไปร่วมโต๊ะอาหารกับทุกคนได้ จะมีก็แต่นายหญิงของบ้านที่เดินเอาอาหารมาให้พร้อมทั้งอาสาดูแลหนูน้อยให้ในวันนี้ที่เขากับเรียวจะออกไปข้างนอกด้วยกัน วายุนั้นไม่สามารถขัดใจอะไรได้ และก็ดีกว่าทิ้งลูกชายไว้กับเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดหน้าโหดของเขาเป็นไหนๆจึงยอมที่จะให้นายหญิงของบ้านดูแล

“ไปทำธุระกันให้สบายใจเถอะจ๊ะทางนี้เดี๋ยวป้าดูน้องลมให้เอง”

“เอ่อ...งั้นฝากลูกผมด้วยนะครับ”

“จ๊ะ รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะเสร็จเอามืดค่ำเอา”

“ครับคุณป้าวันนี้หวังว่านัทจะมาร่วมโต๊ะด้วยนะครับเพราะผมกะว่าจะมีเชอไพรเธอหน่อย”

“จ๊ะป้าบอกนางพยาบาลที่โรงพยาบาลเอาไว้แล้วว่าให้เคลียคิวทุกอย่างเอาไว้และยังกำชับกับเจ้าตัวเขาเมื่อเช้าอีกว่าต้องมาทานอาหารมื้อเย็นให้ได้ เรียวไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ”

“ขอบคุณครับคุณป้า”

“จ๊ะไปกันเถอะลูก”

“ครับ”

เมื่อรถของเรียวและวายุแล่นออกไปนายหญิงของบ้านก็อุ้มหนูน้อยไปที่บ้านใหญ่อย่างมีความสุข เธอรู้สึกรักและผูกพันกับหนูน้อยมากตั้งแต่แรกเห็น ตอนแรกนึกว่าเป็นเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูของหนูน้อยแต่เมื่อคิดไปคิดมาถึงเรื่องราวทั้งหมดก็อดจะกลัวกับความสงสัยบ้างอย่างที่ก่อเกิดขึ้นมาในใจไม่ได้

“นายหญิงเรียกผมมามีเรื่องอะไรเหรอครับ”

ซาโตชิเอ่ยถามนายหญิงของบ้านอย่างสงสัยเพราะนานๆทีเธอจะเรียกพบเขาเป็นการส่วนตัวแบบนี้

“นั่งลงก่อนสิซาโตชิ”

“ครับ”

“ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่ยังเล็กรักและเอ็นดูเธอไม่ต่างจากลูกชายของฉันแท้ๆคนหนึ่ง.....”

“ขอบคุณครับนายหญิง...ผมเองก็รักและเคารพนายหญิงและนายท่านไม่ต่างจากพ่อแม่แม้ๆของผมเช่นกัน เพราะท่านทั้งสองเป็นผู้มีพระคุณกับผมให้โอกาสและชีวิตใหม่แก่ผม ให้บ้านและที่พักผิงที่แสนอบอุ่นนี้กับผม ผมเองยังไม่รู้ว่าชาตินี้ผมจะสามารถชดใช้หนี้บุญคุณนี้ได้หมดรึเปล่าด้วยซ้ำ”

“ถ้าเธอคิดกับฉันแบบที่เธอพูดออกมาจริงๆ งั้นเธอคงจะสามารถตอบคำถามบ้างอย่างกับฉันได้ใช่ไหม... โดยที่ไม่ปิดบังหรือโกหก...”

“นายหญิง....”

“นายว่าน้องลมหน้าตาเหมือนนัทซึกิลูกสาวของฉันรึเปล่าซาโตชิ..... ว่าอย่างไรล่ะเหมือนรึล่า”

“เอ่อคือ....”

“ฉันว่าเหมือนนะเหมือมากเลย ถึงแม้ว่าเคล้าโคลงหน้าจะเหมือนพ่อเขามากก็ตามแต่มีบ้างส่วนที่พอฉันมองแล้วก็อดนึกถึงลูกสาวของฉันไม่ได้.... เท่าที่ฉันรู้มาก็คือนายวายุอะไรนี่เป็นคนลักพาตัวลูกสาวของฉันไปเมื่อหลายปีก่อน และเป็นคนเดียวกับที่ทำร้ายหัวใจของลูกฉัน แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือหนึ่งปีกว่าๆที่เขาจับนัทซึกิไปนั้นมันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ฉันรู้มันมีอะไรที่ขาดหายไปรึเปล่าซาโตชิ นายพอจะบอกฉันได้ไหม”

“เอ่อ....”

ซาโตชิถึงกับพูดอะไรไม่ออกเพราะท่านประธานริวสั่งเอาไว้นักหนาว่าไม่ให้บอกเรื่องที่วายุกับนัทชามีลูกด้วยกันให้นายหญิงของบ้านได้รู้

ท่าทีของซาโตชิเป็นคำตอบอย่างดีให้กับเรโกะ เธอถึงกับอึ่งไปกอดตัวหนูน้อยเอาไว้แน่ ก่อนจะมองหน้าหนูน้อยอีกครั้งชัดๆ

“หลานยายจริงๆใช่ไหม..... พระเจ้าหลานยายจริงๆ”

นายหญิงของบ้านร้องออกมาอย่างไม่คาดคิดความจริงที่เธอไม่เคยรู้มันช่างหน้ากลัวมากมายเหลือเกิน เพราะเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นมันจะทำให้ใครหลายๆคนต้องเจ็บปวดและทรมานแสนสาหัส
.........................................................................................................................................................................
                    ขอโทษนะคะที่หมู่นี้หนูเนสหายหน้าหายตาไปบ่อยๆและอัพนิยายน้อยมาก อย่างที่บอไปเมื่อคราวที่แล้วคะเนื่องจากช่วงนี้หนูเนสมีโรคประจำตัวกำเริบค่อนข้ามมากอยู่เหมือนกัน คือหนูเนสเป็นหอบหืดคะ ก็เลยเหนื่อยง่ายและไม่ค่อยสบายบ่อย บวกกับช่วงนี้งานที่ออฟฟิตค่อนข้างเยอะมาก เล่นเอาพอถึงบ้านก็สลบไปเลย สองสามครั้งที่หอบไปขึ้นที่ออฟฟิตถึงขนาดต้องเอายาพ้นติดตัวตลอดเวลา ยังไงก็ขอโทษเพื่อนๆด้วยนะคะ สำหรับเรื่องลืมรักร้ายนั้นหนูเนสคาดว่าอีกสักประมาณสองตอนก็จะจบลงแล้วคะ ยังไงก็เป็นกำลังช่วยเชียร์กันด้วยนะคะว่าตอนจบของเรื่องจะเป็นอย่างไรวายุจะสามารถได้รักกลับคืนมาหรือไม่ หรือเรียวจะได้เป็นคนที่ยืนอยู่เคียงข้างนัทชาตลอดไป ร่วมลุ่นกันด้วยนะคะ และแน่นอนว่าหนูเนสมีเขอไพรให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆด้วยคะ ยังไงก็ฝากติดตามผลงานของ ทันบี ด้วยนะคะ รักเพื่อๆทุกคนนะคะ และขออภัยมากๆอีกครั้งคะ ฝันดีนะคะทุกคน