ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #51 : ความสุขที่แสนสั้น Full

วายุหายออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้าและกลับเข้ามาอีกทีก็ฟ้ามืดแล้ว เขาคิดว่าเขานั้นจะกลับมาคุยกันเธอให้รู้เรื่องว่าเธอนั้นไม่ควรทำแบบนี้ เพราะยิ่งเธอรั้งจะทำแบบนี้ต่อไปมันก็จะยิ่งทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันยิ่งยุ่งยากกว่าที่เป็นอยู่ขึ้นไปอีก

“ลูกนอนไปแล้วล่ะคะ....”

นัทชาพูดขึ้นเมื่อเห็นวายุยืนอยู่หน้าประตูห้องของลูกชาย เธอไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรเพราะกำลังนั่งกล่อมน้องลมอยู่จนไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้าง แต่เมื่อห่มผ้าห่มและหอมแก้มลูกชายแล้วเธอก็ต้องหันมาพบกับพ่อของลูกที่ยืนจ้องมาที่เธอและลูกอยู่เงียบๆ สายตาที่เขามองมานั้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปหาเขาและเป็นฝ่ายเปิดฉากพูดขึ้นมาก่อน วายุจ้องมองหน้าเธออีกครั้งก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกไป ในตอนแรกเขาตั้งใจจะกลับมาคุยกับเธอให้รู้เรื่องแต่เมื่อเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขากลับไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมา จึงทำได้แค่เดินหนีไปเท่านั้น

“เดี๋ยวพี่วายุไปไหนมาคะ..... ทำไมกลับเอาป่านนี้ ปกติพี่ออกไปข้างนอกแบบนี้ทุกวันรึเปล่า แล้วแบบนี้น้องลมจะอยู่กับใคร”

เธอต่อว่าชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกที่พึ่งกลับมาบ้านทั้งที่มืดค่ำขนาดนี้แล้ว ระหว่างที่เขาไม่อยู่เธอก็คิดไปต่างๆนานาว่าเขาจะเป็นแบบนี้ทุกวันรึเปล่าที่ออกไปข้างนอกจนมืดค่ำ แล้วแบบนี้ใครกันล่ะที่จะดูแลลูกของเธอในยามที่เขาไม่อยู่ ถึงจะรู้ว่ายังไงแล้วเขาก็คงจะจ้างพี่เลี้ยงหรือคนรับใช้มาค่อยดูแลอย่างแน่นอน แต่ความรู้สึกของคนเป็นแม่ก็พาลทำให้เธออดเป็นห่วงและเคืองคนที่ทำท่าแต่จะค่อยหลบหน้าเธอตลอดเวลาไม่ได้

ส่วนวายุพอได้ยินคำตำหนิของเธอก็หันมาด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอคิดได้ยังไงว่าเขาจะถอดทิ้งลูกชายที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจแล้วออกไประเริงราตรีข้างนอก นี่เขาไม่เคยดีเลยในสายตาของเธอใช่ไหม คิดแล้วก็น้อยใจที่เธอมองเขาในแง่ร้ายแบบนี้เสมอ

“นี่นัทไม่เคยเห็นพี่ดีเลยในสายตาของนัทใช่ไหม ทำไมนัทถึงได้คิดว่าพี่จะกล้าทิ้งลูกแล้วออกไปเที่ยวข้างนอกได้.... หึ ถึงแต่ก่อนพี่จะเคยทรยศกับความรักของนัทแต่พี่ก็ไม่เลวถึงขนาดไม่รักลูกของตัวเอง พี่ตั้งใจให้เขาเกิดมาเชื่อเถอะนัทว่าพี่ไม่ปล่อยลูกให้อยู่คนเดียวนานๆ เราสองคนพ่อลูกไม่เคยอยู่ห่างกัน นัทจะไปรู้อะไรในเมื่อตอนนี้นัทกลับมาก็เพื่อจะตัดเราสองคนพ่อลูกออกไปจากชีวิตตลอดกาล..... ทางที่ดีพี่ว่านัทอย่าทำดีกับพี่หรือลูกมากไปกว่านี้เลย มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกนัท มีแต่จะทำให้เราทุกคนเจ็บปวด พี่ไม่รู้ว่านัทต้องการอะไรจากการที่นัทแบบนี้ แต่พี่รู้สึกอึดอัดพี่รู้แย่ แย่ที่นัทมาทำแบบนี้ พี่กำลังจะตัดใจจากนัทได้ พี่ไม่ต้องการทำผิดอีกแล้วนัทเข้าใจบ้างไหม นัทบอกพี่ว่าที่นัทมาที่นี่มาหาลูกก็เพราะว่านัทต้องการจะสร้างความทรงจำดีๆให้กับลูกแล้วนัทก็จะกลับไปแต่งงานกับเรียว หึหึ โลกสวยไปหน่อยไหมนัท พี่ก็เป็นผู้ชายและเป็นพ่อคนคนหนึ่ง นัทคิดว่าพี่จะไม่รู้สึกแย่เลยใช่ไหมที่เมียกลับมาบอกว่าจะมาทำดีด้วยและทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเพื่อลูกเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ จากนั้นก็จะกลับไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น นี่ใช่ไหมคือวิธีลงโทษพี่ของนัท นัทลงโทษพี่ด้วยการฆ่าพี่ให้ตายทั้งเป็นด้วยวิธีนี้ใช่ไหม..... กลับไปซะก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจแล้วจับนัทขังเอาไว้กับพี่เหมือนอย่างเมื่อก่อน หวังว่าพรุ่งนี้พี่ตื่นมาแล้วจะไม่ต้องพบกับนัทอีก..... ปล่อยพี่กับลูกไปเถอะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายที่ดีกว่าพี่ ทิ้งเรื่องราวรักร้ายระหว่างเราไปซะให้หมด ลืมมันไปซะเหมือนอย่างที่เคยลืม เจอหน้ากันก็ทำเหมือนคนไม่รู้จักได้ยิ่งดี..... ขอให้นัทโชคดีนะกับชีวิตใหม่ที่กำลังจะมาถึง.....”

“พี่วายุ......”

วายุไม่พูดอะไรอีกเพราะความรู้สึกที่อยู่ในใจของเขานั้นได้เปิดเผยออกมาจนหมดแล้ว เขาเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องลูกชายและกดล๊อคประตู ก่อนตรงไปนอนบนเตียงกับน้องลมที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าผู้เป็นพ่อนั้นนอนกอดตัวเองร้องไห้ไม่ต่างอะไรกับเด็กๆ ทิ้งให้คนเป็นแม่ยืนอึ่งอยู่หน้าห้องและทำอะไรไม่ถูก

นัทชาพาตัวเองกลับมาที่ห้องที่จัดเตรียมไว้เพื่อเธอ เธอเฝ้าถามตัวเองว่าสิ่งที่เธอทำอยู่ในตอนนี้นั้นมันถูกต้องและดีที่สุดสำหรับทุกคนแล้วหรือไม่ ใจของเธอมันตะโกนประท้วงขึ้นมาตลอดเวลาที่เธอกลับมาจำเรื่องราวต่างๆได้ว่า เธอนั้นไม่มีวันรักเรียวได้มากไปกว่าความเป็นพี่ชายเท่านั้น และเธอก็ไม่สามารถลืมความรักและความสุขที่เคยมีกับวายุไปได้ และยิ่งเธอและเขานั้นมีสายใยที่ไม่สามารถตัดขาดได้อย่างน้องลมด้วยแล้วมันก็ยิ่งทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่าหัวใจดวงนี้ของเธอนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปจากวายุเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงแม้ว่าเขานั้นจะเคยทรยศเธอหรือจะเคยทำร้ายเธอมามากแค่ไหนแต่เธอก็ยังรักเขา...... แต่ทุกอย่างทุกความคิดก็วนกลับมาที่เดิมอีกครั้งนั้นก็คือเธอไม่สามารถที่จะทำร้ายเรียวได้ เพราะเรื่องราวทุกอย่างคงเป็นเหมือนกระสุนที่วิ่งเข้าตรงสู้หัวใจของชายหนุ่มหากเขานั้นรู้ความจริงเรื่องราวต่างๆระหว่างเธอกับวายุ

นัทชาลุกขึ้นยืนก่อนที่จะจัดเก็บเสื้อผ้าของตัวเองลงใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ก่อนจะก้าวเดินออกไป เสียงรถหรูของหญิงสาวทำให้คนที่กำลังนอนกอดลูกอยู่ลุกขึ้นมาดู เขามองรถของเธอขับออกไปจนลับตาด้วยหัวใจที่ปวดหนึบไปทั่ว ในที่สุดเขาก็ต้องสูญเสียเธอไปอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็คงจะไม่มีวันได้เธอกลับคืนมาอีก ในเมื่อเธอนั้นกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น

..............................................................................................................................

เมื่อถึงญี่ปุ่นนัทชาก็มีทีท่าเศร้าซึมนักกว่าก่อนที่เธอจะเดินทางไปเมืองไทย ทำให้คนทั้งบ้านพากันเป็นห่วง เพราะหลังจากที่เธอกลับมาแล้วนัทชาก็ขอกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลอีกครั้ง และสัญญาว่าจะดูแลธุรกิจของครอบครัวควบคู่ไปด้วยจึงทำให้เธอนั้นบ้างานหนักกว่าเดิมเป็นหลายเท่า แทบจะเรียกได้ว่ากินนอนบนโต๊ะทำงานเลยกว่าได้ การทำงานอย่างหนักเหมือนเป็นวิธีที่ดีที่สุดของเธอที่จะหนีปัญหาทุกอย่าง ทิ้งมันเอาไว้ข้างหลังงานที่เธอสรรหามากองท่วมชีวิตไปหมด

“คุณหนูมีอะไรอยากจะเล่าให้ผมฟังรึเปล่าครับ”

ซาโตชิถามคนที่นั่งทำงานทำการจนดึกดื่นค่ำมืดอย่างเป็นห่วง เขารู้ดีว่าการที่เธอทำแบบนี้นั้นเพราะอะไร แค่เพียงมองตาเธอเขาก็รู้แล้วว่าเธอนั้นคิดอะไรอยู่ เพียงแต่ต้องการให้เธอได้เป็นคนเล่ามันออกมาด้วยตัวเธอเองก็เท่านั้น

“ทำไมพี่ซาโตชิถึงคิดว่านัทมีเรื่องไม่อยากจะเล่าให้พี่ฟังล่ะคะ”

นัทชาถามกลับไปทั้งๆที่รู้เช่นกันว่าบอดี้การ์ดหนุ่มหมายความว่าอย่างไร

“เวลาคุณหนูต้องการจะหนีปัญหาหรือมีเรื่องไม่สบายใจทีไรคุณหนูก็มักจะเอางานมาเป็นโล่กัมบังทุกครั้ง... ผมรู้นะครับว่าคุณหนูหน่ะจำเรื่องราวทุกอย่างได้หมดแล้ว คุณหนูครับผมขอโทษนะครับที่ต้องให้คุณหนูทานยาพวกนั้น”

“ไม่เป็นไรหรอกคะนัทเข้าใจดีว่าพี่ต้องการที่จะปกป้องนัท... นัทไม่โกรธพี่ซาโตชิหรือคุณพ่อหรอกคะ.... แต่นัทแค่เสียใจที่ตัวเองถอดทิ้งลูกไปและจำลูกไม่ได้มาเป็นปีก็เท่านั้น หากนัทจำอะไรได้เร็วกว่านี้ไม่แน่ตอนนี้นัทก็อาจจะรับเขามาอยู่ด้วยกันแล้วก็ได้ และอะไรๆก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้.... แต่ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว..... มันแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว”

“คุณหนูยังรักเขาอย่ใช่ไหมครับ”

“......”

“กลับไปหาเขาเถอะครับ กลับไปอยู่กับสิ่งที่คุณหนูต้องการ....”

“พี่ซาโตชิ..... มันเป็นไปไม่ได้แล้วคะ เขาไม่ได้รักนัทแล้วเขาไล่นัทกลับมาที่นี่ และอีกไม่นานนัทก็กำลังจะแต่งงานกับพี่เรียว ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว....”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ครับ... ทำตามที่หัวใจของคุณหนูต้องการดีกว่าต้องมาเจ็บซ้ำไปตลอดชีวิตนะครับ คนที่ใช่กับคนที่เรารักเนี่ยบางทีมันอาจจะไม่ใช่คนเดียวกันเสมอไปนะครับ”

“พี่ซาโตชิไม่เกลียดเขาแล้วหรอคะถึงยุในนัทกลับไปหาเขา”

“แต่ก่อนหน่ะใช่ครับผมยอมรับว่าผมเกลียดและโกรธเขามากที่มาทำร้ายคุณหนู และโทษว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณหนูต้องเจอเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขา แต่พอมาคิดๆดูแล้วความจริงชีวิตของเขาก็หน้าสงสารไม่น้อย เขาอาจจะเคยทำผิดพลาดแต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยทำมันอีก และการที่เขามาตามคุณหนูหลายครั้งที่ญี่ปุ่นยอมถูกนายท่านด่าว่าดูถูกสารพัดมันก็ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่า คำว่ารักที่เขาพูดนั้นมันเป็นเรื่องจริง ผมอาจจะเคยคิดผิดไปที่กีดกันทั้งคุณหนูน้อยและเขาออกจากคุณหนู ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ”

“อย่าขอโทษนัทอีกเลยคะ.... บอกตรงๆนะคะว่านัทไม่กล้าบอกความจริงกับพี่เรียว นัทกลัวว่าพี่เรียวจะรับไม่ได้ เขารักนัทมากและเป็นคนที่ค่อยดูแลและอยู่เคียงข้างนัทมาตลอดนัททำไม่ได้จริงๆคะ”

“ความจริงเป็นสิ่งที่โหดร้ายสำหรับใครหลายๆคน แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช่หรอครับ ถึงคุณหนูจะแต่งงานไปคุณหนูก็ไม่มีความสุข แถมยังต้องทนทุกข์กับการต้องทำในสิ่งที่หัวใจของคุณหนูไม่ต้องการ คุณหนูครับชีวิตเราเราเลือกเองได้นะครับว่าจะสุขหรือจะทุกข์”

นัทชาคิดตามไปกับคำพูดของซาโตชิที่มักจะเข้ามาเตือนสติของเธอทุกครั้งเวลาที่เธอมีปัญหา พี่ชายคนนี้เป็นที่พึ่งให้เธอได้เสมอไม่ว่าเวลาไหน นัทชาส่งยิ้มให้กับซาโตชิเป็นการขอบคุณก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ โดยมีเขานั่งเฝ้าอยู่ไม่ไกลในห้อง