ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #48 : ความเจ็บปวด 1.5

วายุเดินกลับมาที่หน้าห้องพักฟื้นของนัทชาพร้อมๆกับเรียว  แต่วายุกลับหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องทำให้เรียวที่กำลังจะเปิดประตูห้องเข้าไปหันกลับมามองวายุด้วยความสงสัย

“ฉันคิดว่าวันพรุ่งนี้ฉันจะกลับเมืองไทยแล้วล่ะ....”

วายุเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่คิดอยู่นาน เขาไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไปกว่านี้เพราะจะยิ่งทำให้เรียวยิ่งสงสัย เพราะเดี๋ยวนี้เรียวมีท่าทีกับเขาแปลกๆต่างจากแต่ก่อนทั้งคำพูดคำจาที่ดูเหมือนจะเหน็บแนมและกระทบกระแทกเขาอยู่ตลอดเวลา มันทำให้เขานั้นรู้สึกอึดอัดใจเสียยิ่งกว่าการต้องทนสายตาของซาโตชิและท่านริวทุกครั้งที่เขามาเยี่ยมนัทชาซะอีก ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วว่าจะหลีกทางให้เธอได้มีชีวิตใหม่กับคนที่ดีเช่นเรียว เขาก็ไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีกเพราะอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถึงแม้เขานั้นจะรู้สึกเป็นห่วงและรักเธอมากเพียงใดแต่การที่เขาอยู่ที่นี่ก็เหมือนกับเป็นการทรมานตัวเองทุกวัน และแผลในใจครั้งนี้เขาก็รู้ดีว่ามันจะไม่มีทางหาย เมื่อมันคือแผลเป็นที่ฝังลึกลงไปในใจของเขา

“พี่จะกลับพรุ่งนี้เลยหรอครับ.... ทำไมตัดสินใจปุบปับแบบนี้ล่ะครับ”

“พอดีเลขาฉันเขาเมล์มาบอกฉันเมื่อกี้หน่ะว่ามีงานด่วนให้รีบกลับไปดู”

“หรอครับ.....”

เรียวมองหน้าวายุแล้วไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไร มันก็จริงที่เมื่อกี้วายุมีหยิบมือถือขึ้นมาดูบ้างตอนที่นั่งดื่มกาแฟกันอยู่แต่อยู่ดีมันจะเหมาะเจาะอะไรแบบนั้นเลยหรือ เพราะเขาพึ่งถามเรื่องกำหนดกลับวายุไปไม่นานอยู่ดีๆวายุก็กลับเลยทันทีแบบนี้มันแปลกๆ แต่เรียวเองก้ไม่อยากคิดอะไรมาก ถ้าวายุกลับไปก่อนที่นัทชาฟื้นก็ดี เพราะเขากลัวเหลือเกินว่าถ้าหากเธอฟื้นขึ้นมาแล้วเกิดจำเรื่องราวทุกอย่างได้ และเลือกกลับไปกับวายุและน้องลมแล้วเขานั้นจะทำอย่างไร เขาคงอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น เพราะฉะนั้นกันให้วายุและน้องลมออกห่างจากนัทชาได้มากเท่าไรก็จะยิ่งดีเท่านั้น

“งั้นโชคดีนะครับพี่ แต่พรุ่งนี้ผมอาจจะไปส่งพี่ที่สนามบินไม่ได้นะครับเพราะว่าผมคงต้องมาเฝ้านัทเขา ขอบคุณพี่มากนะครับที่ค่อยมาอยู่เป็นเพื่อนผม เอาไว้นัทฟื้นเมื่อไรแล้วผมจะโทรไปบอกนะครับ และคงอีกไม่นานผมคงจะสงการ์ดเชิญไปให้เพราะเมื่อนัทแข็งแรงขึ้นเมื่อไรผมคิดว่าจะแต่งงานกับเธอทันทีหน่ะครับ เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้ผมรู้แล้วว่าชีวิตคนเรานั้นมันแสนเศร้าจะตายจากกันวันไหนเรายังไม่รู้ ผมเลยอยากทำทุกอย่างตั้งแต่ตอนที่ผมนั้นยังมีโอกาสอยู่หน่ะครับ”

วายุรู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนโดยเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าไปที่หัวใจของตัวเอง เขารู้อยู่แล้วว่าหากเขาถอยแล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปเพียงแต่พอได้ยินเรียวบอกว่าจะรีบแต่งงานกับเธอเขาก็แทบจะทนไม่ได้  แต่ต้องเฝ้าบอกตัวเองไว้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันถูกต้องที่สุดแล้ว

“ฉันขอเข้าไปเยี่ยมนัทอีกครั้งได้ไหม.....”

“พี่พูดเหมือนกับว่าพี่จะไม่ได้เจอนัทอีกแล้วอย่างนั้นแหละครับ”

“บ้างทีมันก็อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้.... ใครจะไปรู้จริงไหม”
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
            ช่วงนี้งานยุ่งและเยอะมากเลยคร้ากว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำทำเอาหมดแรงข้าวต้มไปเลยอ่า แต่ยังไงก็จะสู้จร้า จะพยายามมาอัพนะจร้า สู้ๆ รักทุกคนน้า