ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #41 : คนที่ตามหา Full

เมื่อทานอาหารเช้ากันเสร็จเรียวก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อนที่จะลงมานั่งเล่นข้างล่างโดยที่มีน้องลมนั่งเล่นของเล่นอยู่ไม่ไกลจากเรียวมากนัก เรียวจองมองหนุ่มน้อยที่ท่าทางจะหล่อไม่แพ้ผู้เป็นพ่ออย่างสนใจ เพราะน้องลมมีหน้าตาที่เขารู้สึกว่าคุ้นเคยมากเหลือเกินแต่ก็นึกไม่ออกว่าคุ้นเคยจากไหน ในทีแรกเขานึกว่าอาจจะเป็นเพราะน้องลมหน้าตาละมายคล้ายกับผู้เป็นพ่ออย่างวายุจึงทำให้เขารู้สึกคุ้นตา แต่เมื่อมานั่งพินิจดูน้องลมอีกครั้งกลับไม่ใช่ความคล้ายที่ว่า ก็จริงที่น้องลมเหมือนกับวายุยังกับโขก แต่รอยยิ้มของน้องลมทุกครั้งที่ส่งมาให้เขานั้นมันช่างคุ้นตาอย่างประหลาด เพราะความสงสัยจึงทำให้เรียวลุกจากโซฟาที่ตนนั่งอยู่และเดินไปนั่งข้างๆน้องลมที่กำลังตั้งอกตั้งใจเล่นอยู่กับเหล่าบรรดาตุ๊กตาและหุ่นยนตร์มากมายของตนอยู่คนเดียว เพราะผู้เป็นพ่อตอนนี้นั่งเดินออกห่างไปคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ก็ไม่วายทอดสายตาหันมามองลูกชายอยู่เป็นระยะๆ อย่างเป็นห่วงแต่เพราะต้องโทรคุยงานกับวีรยุทธที่เมืองไทยเลยทำให้ต้องเดินออกมาคุยข้างนอก และเพราะเขาเห็นว่าคนของเขาก็ยืนดูแลลูกชายอยู่ไม่ไกลพร้อมกับเรียวเองที่เดินเข้ามานั่งเล่นอยู่ไม่ไกลจากลูกเขามากนัก เขาจึงวางใจที่จะออกมายืนคุยงานข้างนอก แต่วายุเองก็สังเกตเห็นว่าเรียวเองดูมีท่าทีสนใจในตัวลูกชายของเขามาตั้งแต่ตอนทานอาหารเช้าแล้วรวมถึงตอนนี้ที่เรียวแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจน้องลม โดยการลงมานั่งเล่นด้วยข้างๆและจ้องมองสังเกตน้องลมแบบตาไม่กระพริบ

“ว่าไงครับ....น้องลม”

เรียวเอ่ยทักหนูน้อยด้วยท่าทีที่เป็นมิตร แต่น้องลมที่ไม่คุ้นเคยกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อเห็นผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้าลงมานั่งหยิบจับของเล่นของตนอยู่ข้างๆ

“โอ๋ไม่ร้องนะครับ อาชื่อเรียวนะ.... เรามาเป็นเพื่อนกันเอาไหม”

เรียวพูดกับหนูน้อยเป็นภาษาไทยเพื่อให้น้องลมคุ้นชิน เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าถูกชะตากับน้องลมมากเหลือเกินไม่ต่างจากพ่อของหนูน้อย เขารู้สึกรักและเอ็นดูน้องลมแม้จะพบกันไม่นานเท่านั้น  

เรียวพยายามใจเย็นให้มากกว่าที่เป็นอยู่เพราะรู้ว่าหนูน้อยตรงหน้าตอนนี้ไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างเห็นได้ชัด และเขาก็ไม่ต้องการให้น้องลมกลัวหรือเกลียดเขา ตรงกันข้ามกลับสิ่งที่เขากลัวเขาอยากให้หนูน้อยรักเขามากกว่า

พักใหญ่กว่าที่เรียวจะสามารถแตะต้องตัวน้องลมได้ ก่อนที่เขาจะขออุ้มตัวน้องลมขึ้นมานั่งบนตักและเล่นของเล่นไปด้วยกัน วายุที่พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จและหันกลับมาเห็นลูกชายของตนกำลังนั่งเล่นกับเรียวอยู่ก็ออกอาการไม่พอใจ เขาหวงน้องลมเขากลัวว่าลูกชายจะไปรักและให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตนเหมือนอย่างที่เขาหวงแม่ของลูกเช่นกัน วายุเดินตรงเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก ก่อนเอ่ยขัดจังหวะคู่ซี้ต่างวัยคู่ใหม่คู่นี้

“วันนี้นายไม่มีธุระไปไหนเหรอถึงได้คลุกอยู่ที่บ้านพี่ได้ทั้งวันแบบนี้”

เรียวไม่ทันสังเกตน้ำเสียงและท่าทีไม่พอใจของวายุเพราะกำลังหลงน้องลมแบบไม่ลืมหูลืมตา พลางตอบอย่างอารมณ์ดีไปอย่างไม่คิดอะไร

“ไม่ครับวันนี้ผมไม่มีธุระอะไร มีแค่นัดทานข้าวตอนเย็นกับคุณลุงริวและคุณป้าเรโกะที่บ้านเย็นนี้เท่านั้นครับ”

เรียวตอบแบบไม่ได้คิดอะไรไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาจะทำให้วายุถึงกับอึ่งไปชั่วขณะ

“นายยังคงติดต่อกับพ่อแม่ของนัทอยู่งั้นหรอ”

“ครับ....”

วายุโผลงคำถามออกมาทำให้เรียวได้สติ เขาไม่ควรเอ่ยถึงอะไรที่เกี่ยวกับนัทชาให้วายุฟัง เพราะมันไม่ใช่เรื่องดีเลยหากวายุเอ่ยถามถึงเธอ และเขาเองก็ไม่อยากโกหกพี่ชายคนนี้ด้วย

“แล้วนายเจอเธอแล้วหรอ...”

วายุถามหยั่งเชิงไป ทั้งๆที่รู้ว่าเรียวคงได้พบกับนัทชาแล้ว เพราะพ่อตาทางพฤตินัยของเขานั้นคงรีบแจ้งให้ชายหนุ่มตรงหน้ารู้แน่หลังจากที่พรากลูกสาวกลับไปได้ เพราะครอบครัวฟุจิวาระของประธานริวนั้นอยากจะดองกับครอบครัวซูซูกิมากแค่ไหนเป็นที่รู้กันดีในหมู่สังคม เพียงแต่เมื่อข่าวคราวของลูกสาวตระกูลฟุจิวาระขาดหายไปอยู่ร่วมๆสองปีกว่า ข่าวการจับคู่ของสองครอบครัวก็พลันเงียบหายไปด้วย

“ครับ... ผมขอโทษพี่ด้วยนะครับที่ไม่ได้บอกอะไรพี่ พี่คงเสียเวลาตามหาเธอเปล่าๆเพราะผมเงียบหายไปไม่แจ้งข่าวแบบนั้น”

วายุพยายามข่มอารมณ์อยากรู้ให้สงบลง ไม่อยากจะรีบร้อนอะไรจนทำให้เสียการ เขาลงนั่งข้างๆอย่างสบายๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงออกว่าคนพูดรู้สึกอย่างไร

“ไม่เป็นไรหรอก นายเจอเธอก็ดีแล้ว แล้วตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างล่ะไม่เห็นมีข่าวออกงานสังคมบ้างเลย”

วายุทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น หลับหูหลับตามไปเผื่อจะได้ความจริงอะไรมาบ้าง และก็เป็นอย่างที่คิด เรียวคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะปิดบังเรื่องของเธอกับวายุ วายุก็ไม่ต่างอะไรกับพี่ชายของเขาเพราะฉะนั้นเขาจะไม่มีความลับกับวายุแน่ๆ

“เธอไม่ค่อยสบายหน่ะครับพี่.... คุณลุงริวบอกว่านัทถูกคนร้ายลักพาตัวไปและตอนที่ช่วยเธอกลับมานัทก็ประสบอุบัติเหตุและเพราะสภาพจิตใจที่บอบซ้ำของเธอเลยทำให้สมองของเธอลบลืมเรื่องร้ายร้ายๆทั้งหมดไป ทั้งอดีตสมัยตอนที่เธอเคยถูกลักพาตัวไปโดยแม่บ้านในวัยเด็กและเรื่องราวการถูกลักพาตัวไปอีกในคราวนี้.... ผมไม่สนหากเธอจะเคยเป็นของใครหรือถูกใครย่ำยีมามากแค่ไหนขอเพียงผมได้ดูแลเธอและรักเธอแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว ไอเลวที่ลักพาตัวเธอไปมันทำลายชีวิตเธอ มันทำให้เธอต้องทิ้งงานที่เธอรักความฝันของเธอที่เธออยากเป็นหมอไป เธอบอกว่าเธอไม่สามารถกลับไปเป็นหมอได้หากเธอยังไม่สามารถรักษาตัวเองได้ ทุกครั้งที่ผมมองเขาไปในตาของเธอผมรู้ดีว่าเธอรู้สึกเสียใจมากแค่ไหน และยิ่งอากาศปวดหัวที่มักจะเกิดขึ้นมาอยู่บ่อยๆนี่อีก.... ผม... ผมไม่รู้จะพูดยังไง เห็นนัทเป็นแบบนี้ผมก็ทรมานและเจ็บปวดไม่แพ้กับเธอ”

“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน.... แล้วผู้หญิงที่นายขอแต่งงานนั้นคือ....”

“ตอนนี้เธอกลับมาญี่ปุ่นครับ เพราะงานประชุมที่จะมีในอีกไม่กี่วันนี้  และใช่ครับเธอคือคนที่ผมขอแต่งงาน....”

เรียวยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงอนาคตของเขากับเธอ แต่คนฟังอย่างวายุแทบจะกระโดดบีบคอคนตรงหน้าคนนี้ให้ตายเพราะเขาคือมารหัวใจที่ต้องกำจัด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาคิดได้ว่าถึงจะทำแบบนั้นไปก็เท่านั้น เอาไว้รอให้เขาเจอตัวนัทชาซะก่อนแล้วถึงตอนนั้นเขาจะเอาตัวเธอกลับมาร่วมทั้งขยีหัวใจของเรียวให้แหลกเละให้ไม่ต่างจากหัวใจของเขาในตอนนี้เลย.....

สิ้นสุดสักทีการค้นหาของเขา เพราะในที่สุดเขาก็จะได้พบเธอแล้ว และครั้งนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอให้หลุดมือไปอีก และเขาจะไม่ไว้หน้าใครหน้าไหนทั้งนั้นที่จะเขามาขัดขวางความรักของเขาในครั้งนี้
..........................................................................................................................................................................