ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #38 : กีดกันและขัดขวาง 100%

“นายครับสายของเรารายงานว่าตอนนี้นายหญิงไม่ได้อยู่ที่บ้านฟุจิวาระแล้วครับ”

วีรยุทธรายนายนายของตกด้วยท่าทางที่กล้าๆกลัวๆ เพราะตั้งแต่ที่วายุได้ไปหานายหญิงที่บ้านและได้ปะทะคารมกับพ่อตาอย่างไม่เป็นทางการมา วายุก็สั่งให้คนของเขาจับตาดูความเคลื่อนไหวบ้านของตระกูลฟุจิวาระไว้ทุกฝีก้าว โดยที่ตัวของเขานั้นเดินทางกลับมาที่เมืองไทยก่อนเพื่อให้ท่านประธานริวตายใจคิดว่าเขาได้ลามือจากเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ความจริงแล้วเขากลับมาตั้งหลักและค่อยบัญชาการอยู่ห่างๆต่างหาก

และแม้ว่าความคุมกันที่ดูจะหนาแน่นของบ้านจะเป็นอุปสรรคต่อการเฝ้าดูมากแค่ไหน แต่คนของวายุก็ยังมีข่าวมารายงานให้ผู้เป็นนายได้อยู่อย่างไม่ขาดสาย แต่วันนี้ข่าวคราวนั้นกลับหายไปเพราะแผนของซาโตชิที่หลอกคนของวายุซะหมดท่า  คราวแรกเมื่อเห็นความเคลื่อนไหวของคนในบ้านฟุจิวาระทำท่าเหมือนกับว่าจะมีใครออกไปไหนคนของวายุก็จับตามองเป็นพิเศษและเมื่อเห็นว่านายหญิงที่นายของตัวเองออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วขึ้นรถแวนติดฟิล์มดำสนิทไปก็รีบตามไปอย่างไม่ลังเล เพราะเป้าหมายที่เฝ้ารอได้ปรากฏตัวขึ้น และเพราะหวังที่จะได้ผลงานชิ้นโบว์แดงกลับไปให้ผู้เป็นนายตบรางวัลจึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีรถอีกคันหนึ่งเช่นกันที่ขับออกมาจากบ้านแต่แยกห่างออกไปอีกทาง พอมาถึงร้านอาหารในเมืองหญิงสาวที่เหล่าบรรดาคนของวายุก็เตรียมแผนการลักพาตัวนายหญิงกลับเมืองไทยทันที ตามคำสั่งที่ได้รับมาว่า หากมีโอกาสให้ลงมือชิงตัวหัวใจของผู้เป็นนายกลับมาทันทีอย่างไม่ต้องลังเล เมื่อเห็นว่านายหญิงได้เดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำที่ลับตาคนภายในร้านอาหารสุดหรูคนของวายุก็รีบลงมือโป๊ะยาสลบและอุ้มตัวเธอขึ้นรถมา แต่ขณะที่กำลังจะพาตัวเธอขึ้นรถเธอก็กลับตื่นขึ้นมา ในที่แรกทุกคนคิดว่านายหญิงจะร้องโวยวายหรือดิ้นรนขัดขืน แต่มันกลับตรงกันข้ามเพราะเธอกลับยิ้มและหัวเราะเหมือนกำลังสะใจอะไรบ้างอย่าง ทำให้คนของวายุอดสงสัยกันไม่ได้กับท่าทีประหลาดนี้

“ทำไมนายหญิงถึง.....”

หนึ่งคนในกลุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยแต่ไม่ทันที่ประโยคคำถามจะจบลงคำตอบก็ถูกเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ก็เพราะฉันสะใจหน่ะสิ ที่พวกแกหลงติดกับดักที่คุณซาโตชิวางเอาไว้อย่างจัง ฮาฮาฮา”

“นายหญิง....”

“ฉันไม่ใช่คนที่พวกแกต้องการ จับฉันไปก็เท่านั้นเพราะฉันไม่ใช่ ฮาฮาฮา”

“นี่มันอะไรกันเธอหมายความว่ายังไงที่เธอไม่ใช่นายหญิงของพวกเรา”

คนของวายุเริ่มเอะใจจึงเอ่ยขึ้นอย่างไร้มารยาทที่ควรจะมีให้แก่นายหญิงของเจ้านาย เพราะเริ่มจะมีรางสังหรณ์แล้วว่าทุกอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้าในขณะนี้มันจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้

“แก้มัดฉันก่อนสิแล้วฉันจะเฉลยให้....”

พอถูกแก้มัดหญิงสาวที่คนของวายุเข้าใจว่าเธอคือนายหญิงของนายตนก็ค่อยลอกหน้ากากที่สวมไว้ออก มันเหมือนกับเอฟเฟคที่ดาราใช้แต่งหน้าในหนังอย่างไรอย่างนั้น หน้ากากทีเสริมเติมแต่ส่วนต่างๆของใบหน้าหญิงสาวให้ละม้ายคล้ายกับนายหญิงของพวกเขา ตอนนี้กลับมีใบหน้าที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเรียกได้ว่าเป็นคนละคน ทำเอาคนของวายุแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“ป่านนี้คุณหนูคงเดินทางไปไกลจนพวกแกตามไม่ทันแล้ว..... ฝากบอกนายพวกแกด้วยนะว่าอย่าเสียเวลาตามหาคุณหนูให้ยากเลย เพราะนายพวกแกจะไม่มีวันได้เจอกับเธออีก ปล่อยคนดีอย่างคุณหนูเขาไปมีอนาคตกับคนที่เขาดีๆด้วยกันเถอะ และถ้ายังดึงดันตามรังควานไม่เลิก คิดแผนชั่วไม่หยุดอยู่แบบนี้อย่าหาว่าคนของฟุจิวาระเราไม่เตือน”

เหตุการณ์กลับพลิกไปอย่างสิ้นเชิงจากตอนแรกที่คิดว่าจะได้ตบรางวัลอย่างงามที่ตามเมียเจ้านาย
กลับมาได้ กลับกลายเป็นความหวาดกลัวเพราะกลัวว่าจะถูกนายทำโทษที่ดันโง่หลงกลคนของฟุจิวาระได้

วายุหันมาหาวีรยุทธด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธทำเอาวีรยุทธเองต้องก้มหน้าเพื่อหลบสายตานั้นเพราะไม่กล้าที่จะสู้ตาของเจ้านาย

“แกหมายความว่ายังไงนะวี...ที่ว่าเมียฉันไม่ได้อยู่ที่บ้านนั้นแล้ว”

“คนของเราหลงกลแผนของซาโตชิครับ เราตามตัวคนผิดคิดว่าคนที่เราตามกันอยู่เป็นนายหญิงแต่กลับกลายเป็นว่านั้นคือตัวปลอมที่ล่อเราให้คลาดสายตาจากนายหญิงจริงๆไป”

“แล้วตอนนี้เมียฉันอยู่ที่ไหน ถ้าไม้ได้อยู่ไอบ้านบ้าๆนั้น”

“เอ่อ..... ไม่ทราบครับนาย”

วีรยุทธตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา ทำเอาอารมณ์ของคนถามยิ่งพุ่งสูงเข้าไปอีก แต่เพราะมีลูกนอนซบอยู่ที่อกวายุจึงไม่สามารถโวยวายอะไรได้มากนัก ได้แต่สงสายตาคาดโทษไปให้วีรยุทเท่านั้น

“สืบมาให้ได้ว่าเมียฉันเขาหนีไปที่ไหน ไม่ว่าจะต้องทำอะไรเพื่อให้ได้ข่าวมานายก็ต้องทำเข้าใจไหม”

“ครับนาย....”

 “ไปได้จัดการตามที่ฉันสั่ง และคราวนี้อย่าหน้าโง่ให้พวกมันหลอกได้อีกล่ะ.... เพราะพวกนี้มันต้องเตรียมรับมือเราเอาไว้อยู่แล้ว มันต้องการแย่งเมียของฉันไปมันทำทุกอย่างเพื่อกีดกันฉันให้ออกห่างจากเมีย.... เลว.....”

“ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเราก็จะต้องหานายหญิงเจอครับนาย นายไม่ต้องกังวลนะครับ”

วายุไม่ตอบอะไรแต่กลับก้มลงมามองหนูน้อยในอ้อมแขนก่อนกดจูบลงที่หน้าผากน้อยๆของลูกสุดที่รัก

“พ่อสัญญานะครับว่าจะพาแม่กลับมาให้หนูให้ได้ เราจะกลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้งและครั้งนี้จะไม่มีใครมาพรากแม่ไปจากเราได้อีก ไม่มีวัน....”

หนูน้อยเหมือนรับรู้ได้ว่าผู้เป็นพ่อทุกข์ใจมากเพียงไร ชูมือขั้นสะเปะสะปะจับจมูกจับปากคนเป็นพ่อมั่วไปหมดอย่างไร้เดียงสาสร้างรอยยิ้มของผู้เป็นพ่อได้ไม่น้อย ทำเอาความเครียดที่เกิดขึ้นเมื่อกี้พลันหายไปหมดสินเมื่อน้องลมส่งยิ้มบริสุทธิ์มาให้

“พ่อรักหนูนะครับน้องลมและพ่อก็เชื่อว่าคุณแม่ก็รักหนูเช่นกัน แม่เขาก็แค่โกรธพ่อเท่านั้น ไม่นานแม่ก็จะกลับมาหาเรา น้องลมต้องช่วยพ่อตามแม่กลับมานะครับ เข้าใจไมลูกพ่อ”

วายุปวดร้าวแทบขาดใจเมื่อมองหน้าลูกชายแล้วคิดว่ายนัทชาไม่ได้รักเขาแล้วและไม่ได้รักน้องลมเลย เธอจึงสามารถหนีเขากับลูกไปได้อย่างไม่ใยดี หากเธอไปมีคนรักใหม่และครอบครัวใหม่ ลูกใหม่ เขาคงทนไม่ได้ที่เขากับลูกจะต้องกลายเป็นแค่ส่วนเกินที่เธอไม่ต้องการ เขาจะไม่มีวันให้ลูกได้รับความรู้สึกนั้น...... ความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ลิ้มรสและสัมผัสมันมาแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะสู้เพื่อลูก เพื่อที่ครอบครัวของเขาจะได้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง แม้จะต้องเจอกับอุปสรรคมากแค่ไหน และอาจจะมีใครเข้ามาขัดขวางและกีดกันสารพัดเขาก็จะไม่ยอมถอยเพื่อถวงหัวใจของเขาคือมา