ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : ผิดที่ไว้ใจ

เวลาผ่านไปสามปีนัทชาพยายามตั้งใจเรียนเพื่อรอค่อยคนที่เธอรัก ในปีแรกที่วายุย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่เขาโทรมาหาเธอทุกวันอย่างสม่ำเสมอ และเมื่อช่วงเทศกาลมาถึงเขาก็มักจะกลับมาหาเธอหรือหากมีวันหยุดเขาก็จะกลับมาหาเธอ แต่พอเข้าปีที่สองเขาก็กลับมาหาเธอน้อยลงจะกลับมาหาเธอเพียงแค่นานๆครั้งเท่านั้น การโทรศัพท์มาหาเธอก็เช่นกัน ทำให้หลายครั้งที่เธอต้องเป็นฝ่ายโทรไปหาเขาเอง แต่ก็ได้รับเพียงคำพูดที่แสดงออกถึงความรำคาญบอกว่าไม่ว่างเท่านั้น และปีที่สามปีที่นัทชาเรียนก็พยายามเรียนอย่างนักเพื่อชิงทุนไปเรียนต่อที่มหาลัยเชียงใหม่ในคณะแพทย์ที่เธอใฝ่ฝัน ละความพยายามของเธอก็เป็นผลเธอได้รับทุนเรียนในมหาลัยและคณะที่เธอปรารถนา นัทชาปิดเรื่องนี้เป็นความลับเพราะเธอคิดว่าจะไปหาเขาและทำให้เขาแปลกใจ ร่างบางรีบเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋าเตรียมตัวไปเชียงใหม่ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ตื่นเต้นเหลือเกินที่จะได้พบเขาคนที่เธอรักสุดหัวใจ.....

“ฮัลโหล.... พี่วายุอยู่ที่ไหนค่ะ”

นัทชาเอ่ยถามเมื่อมาอยู่หน้าคอนโดของคนรัก

“พี่ไม่ว่าง นัทมีอะไรรึเปล่า...”

“เอ่อเปล่าค่ะ... แล้วพี่ทำอะไรอยู่หรอค่ะ”

“พี่มีประชุมอยู่... แค่นี้ก่อนนะนัท”

นัทชาถึงกับคอตกเมื่อวายุตัดสายโทรศัพท์ไป แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่ได้คิดน้อยใจอะไรเขาคิดแค่ว่าเขาคงจะทำงานหนักมาก เพื่ออนาคตของเขาและเธอ แต่เธอเคยมาที่คอนโดของวายุที่เชียงใหม่ครั้งหนึ่งแล้วและในตอนนั้นเธอก็แอบปั้มลูกกุญแจของคอนโดเก็บไว้เพื่อเวลาที่เธอมาหาเขาจะไปเข้าห้องไปได้เลยโดยที่ไม่ต้องรอให้เขามาเปิดให้ เพราะบางทีเขาอาจจะงานยุ่งเหมือนอย่างเช่นวันนี้

“คิดไม่ผืชิดเลยที่แอบปั้มกุญแจเก็บเอาไว้...... เข้าไปทำอาหารรอพี่วายุข้างในดีกว่า พี่วายุกลับมาแล้วจะได้ทานข้าวได้เลย พี่วายุต้องแปลกใจมากๆแน่เลยที่เจอเรา...”

นัทชาเอ่ยขึ้นอย่างมีความสุขเธอรีบเปิดประตูก่อนที่จะหอบข้าวของของตัวเองเข้ามาในห้อง ก่อนจะได้ถอดรองเท้าเธอก็ได้ยินเสียงบ้างอย่างดังออกมาจากทางห้องน้ำ ในครั้งแรกเธอแปลกใจไม่น้อยว่าใครกันที่อยู่ในห้องนี้ ไหนวายุบอกเธอว่าเขามีประชุมอยู่แล้วทำไมถึงมีเสียงใครอยู่ในห้อง แต่ตาของเธอก็เหลือบไปเห็นรองเท้าส้นสูงสีแดงสดที่ตั้งอยู่ที่ชั้นวางรองเท้าหน้าประตู หัวใจของเธอเหมือนหล่นวูบไปกองอยู่ที่พื้น ก่อนที่เธอจะคิดอะไรต่อก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาที่เธอสวมแค่เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำเท่านั้น สายตาที่ผู้หญิงคนนี้มองมาที่เธอเต็มไปด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยาม

“เธอเองสินะที่เป็นแฟนของวายุ....”

“คุณเป็นใครกัน... ทำไมมาอยู่ในห้องนี่ได้แล้วพี่วายุไปไหน”

“ฉันเป็นใครหน่ะเหรอแม่หนูน้อยฉันก็เป็นคนที่ทำให้วายุเขามีทุกอย่างเหมือนอย่างที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้ไง ฉันเป็น..... เมียเขา จำใส่สมองของเธอเอาไว้ด้วย และฉันไม่สนใจว่าเธอหรือฉันที่มาก่อนมาหลัง เพราะไม่มีอะไรที่คนอย่างฉันอยากได้แล้วไม่ได้ และฉันต้องการวายุเขาเป็นของฉัน ส่วนเธอมันก็แค่เด็กที่เขาหลอกฟันแล้วทิ้งเท่านั้น ฉันเบื่อกับการต้องอยู่แบบนี้เต็มทีฉันกับวายุเรานอนด้วยกันมาได้เกือบสามปีแล้ว เธอคงไม่รู้เลยสินะ ทุกคนที่เขาบอกเธอว่าไม่ว่างหรือติดประชุมนั้นแปลว่าเขากำลังนอนฉัน แล้วเธอก็นับดูเอาเองละกันว่าถี่.....แค่ไหน...”

“กรี๊ดดดดดด ไม่จริง พี่วายุเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเธอโกหก ไม่จริง! ออกไปจากห้องพี่วายุเดียวนี้นะออกไป”

นัทชาพุ่งตัวเข้ามากระชากหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะตบเข้าเต็มแรงจนหญิงสาวคนนั้นล้มลง

“แก....นังกำพร้าแกกล้าตบหน้าฉันงั้นหรอ แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉันรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉัน ดวงแข ทัศนะไพรศาร ฉันไม่เคยยอมเป็นรองใครแกนั้นแหละที่ต้องออกไปจากชีวิตวายุเขา เพราะแกมันเป็นตัวถ่วงอนาคตของเขาแกไม่มีอะไรเลยสักอย่าง เรียนก็จบแค่ ม.ปลาย เงินทองก็ไม่มี ชาติตระกูลก็ต่ำ แม่แกก็ติดเหล้าติดยา ยิ่งแกอยู่กับวายุก็จะมีแต่จะฉุดเขาลง ฉันมีพร้อมให้เขาทุกอย่างทั้งหน้าที่การงานและเงินทอง รวมถึงชาติคระกูล เพราะฉะนั้นแกต่างหากที่ต้องออกไป!”

“ไม่จริง..... ไม่....”

นัทชาหมายจะเข้าไปทำร้ายดวงแขอีกครั้งแต่แล้ววายุก็กลับเข้ามาเห็นพอดีดวงแขเมื่อเห็นวายุกลับมาก็รีบเข้าไปกอดแขนวายุเอาไว้ก่อนออดอ้อนชายหนุ่ม

“ที่รักแขเจ็บจังเลยอยู่ดีๆเด็กคนนี้ก็เข้ามาทำร้ายแขดูสิค่ะเธอตบแขด้วย”

วายุมองสภาพดวงแขที่ดูเหมือนจะเป็นหนักกว่าคนตรงหน้าในตอนนี้แล้วก็ถอนหายใจออกมา

“เธอจะมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน แล้วนี่เธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะพี่วายุ ผู้หญิงคนนี้เขาบอกว่าเขามีอะไรกับพี่วายุมานานแล้วจริงหรอค่ะ จริงหรอค่ะพี่วายุ....”

เสียงใสสั่นเครือมองภาพตรงหน้าที่ดวงแขกำลังกอดวายุอยู่อย่างเจ็บปวด

“.......”

“มันเรื่องจริงใช่ไหมค่ะ....นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม.... ทำไม..ทำไมพี่ทำกับนัทแบบนี้ เพราะนัทไม่มีอะไรเหมือนอย่างที่ผู้หญิงคนนี้มีใช่ไหม ใช่ไหมค่ะ!”

“ใช่.... ก็เพราะนัทเป็นแบบนี้ไง ชอบใช้แต่อารมณ์โวยวายไม่ไร้เหตุผลอยู่แบบนี้ รู้ไมว่าพี่เบื่อ พี่เบื่อเข้าใจไหมนัท และแขเขาก็สามารถทำให้หน้าที่การงานของพี่ดีขึ้น แต่กับนัทเราอยู่ด้วยกันก็รั้งแต่จะทำให้ไม่มีอะไรดีขึ้น นัทไม่เคยเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลยเอาแต่ตามพี่แจโทรจิกพี่ทุกชั่วโมง เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกนัท”

“พี่รู้สึกแบบนั้นจริงๆหรอค่ะ.... พี่เบื่อนัทจริงๆหรอค่ะ.... พี่รู้ไหมว่านัทรักพี่มากแค่ไหนพี่เป็นทุกอย่างของนัท ที่นัทโทรตามที่นัทโวยวายก็เป็นเพราะว่านัทรักพี่และกลัวจะเสียพี่ไป เพราะนัทมีแค่พี่คนเดียว นัทเหลือแค่พี่วายุคนเดียวบนโลกใบนี้..... แต่พี่กลับมองความรักนัทเป็นเรื่องหน้าเบื่อ พี่มองนัทว่าเป็นถ่วงความเจริญของพี่ ทั้งๆที่นัทมองว่าพี่คือโลกทั้งใบของนัท พี่ที่นัทเองที่โง่งมงายที่มองพี่ผิดไป......”

“รู้ตัวก็ดีแล้วออกไปจากที่นี่ได้แล้วก่อนที่ฉันจะเรียกรปภ.มาลากแกออกไป ไปสิ! ผู้ชายเขาไม่รักเขาไม่เอาแกแล้วยังจะมาหน้าด้านอยู่ที่นี่อีก นางหน้าด้าน!”

นัทชามองหน้าคนที่เธอรักอีกครั้งเขาไม่แม้แต่จะสบตาเธอกลับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เท่านี้ก็ทำให้เธอรู้แล้วว่าเขานั้นไม่มีวันเลือกเธอ ร่างบางจึงค่อยๆเดินออกไปจากห้องด้วยหัวใจที่แสนจะเจ็บปวด หัวใจของเธอแหลกสลายอย่างไม่มีชิ้นดีมันเป็นผลมาจากผู้ชายที่เธอรักและไว้ใจทำลายเธอโดยไม่ปราณี แต่ก่อนจะพ้นประตูห้องออกไปนัทชาได้ค่อยถอดแหวนทีเขาเคยให้เธอแล้วออกจากนิ้วก่อนจะปล่อยมันล่วงลงสู้พื้นห้อง แล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองเบื้อหลังที่เจ็บปวดอีก

.............................................................................................................................................................

มาเพิ่มตอนแล้วคร้ากับเรื่อง "ลืมรักร้าย" ผลงานอีกชิ้นของหนูทันบี อย่าลืมติดตามกันน้าคร้า