ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #27 : ใจร้ายเพราะรักเธอ

วายุค่อยเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้วเขาทรุดตัวลงนั่งที่ข้างๆเตียงนอนมือหาเอื้อมไปกุมมือบางเอาไว้แน่นก่อนที่จะฟุบใบหน้าคมลงกับมือบางที่กอบกุมเอาไว้ ร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่อายใครอีกต่อไป

“ฮือๆ...นัท....ที่รัก....บอกพี่มาสิครับว่าพี่ต้องทำยังไงนัทถึงจะไม่ทำร้ายลูกของเรา ฮือ.... บอกพี่ทีว่าพี่ต้องทำยังไง.... พี่รักนัทนะพี่ยังยืนยันคำเดิมว่านัทเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับพี่ พี่ไม่เหลือใครอีกแล้วในโลกใบนี้นอกจากนัท พี่ถูกคนที่ให้พี่เกิดมาทิ้งเหมือนขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง พี่เป็นสิ่งที่คนอื่นไม่ต้องการมาตลอด และนัทก็เดินเข้ามาเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบของพี่ นัทเป็นคนเดียวที่ต้องการพี่ เป็นคนเดียวที่รักพี่จริงๆ ในสายตาของนัทมีพี่เสมอ.....ฮือ...ฮือ....แต่พี่กลับโยนนัททิ้งไปเพราะความคิดโง่ๆนั้น ความคิดที่ว่ายอมขายวิญาณให้กับความโลภเพื่อที่จะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยไม่คิดถึงใจนัทเลย..... ฮือ.... พี่รู้ว่าพี่มันเลวพี่รู้ว่าพี่มันร้ายกาจมากแค่ไหนที่ทำแบบนั้นกับคนที่รักพี่สุดหัวใจได้ลงคอ ทั้งๆที่ตอนนั้นนัทก็ไม่ต่างจากพี่คือมีเพียงแค่พี่เท่านั้น แต่...แต่พี่กลับทำร้ายนัทได้ลงคอ....... ฮือ.... พี่ขอโทษ...นัท พี่ขอโทษ ตั้งแต่นัทหายไปพี่ก็คิดได้ว่าไม่มีอะไรที่มีค่าไปมากกว่านัทอีกแล้วพี่ตั้งหน้าตั้งตาเปลี่ยนตัวเองซะใหม่จนมีวันนี้ วันที่พี่สามารถลืมตาอ่าปากได้ในสังคมวันที่พี่มีอำนาจเหนือใครๆวันที่พี่มายืนอยู่บนจุดสูงสุดของความสำเร็จ แต่นัทรู้ไหมว่าการมายืนอยู่ตรงนี่ตามลำพังมันช่างหนาวเหน็บเหลือเกินที่รัก มันไร้ค่าขึ้นมาทันทีเมื่อพี่ไม่มีนัทอยู่ข้างๆ.... ถ้าพี่รู้ค่าของคำว่ารักเร็วกว่านี้ถ้าไม่มีพวกมันเข้ามานัทก็คงจะกลับมารักพี่ให้อภัยพี่ใช่ไหมที่รัก...... ฮือๆๆ”

วายุลุกขึ้นเช็ดน้ำตาที่อาบอยู่เต็มหน้าอย่างลวกๆ และก้มลงไปจูบที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบามือหนาลูบไล้ที่รอยช้ำข้างๆมุมปากก่อนจะต้องใช้มือหนากุมปิดปากตัวเองไว้เพราะไม่อยากส่งเสียงร้องออกมาให้เธอได้ยินอีก นี่เขาทำอะไรลงไปเขาทำร้ายเธอได้ยังไงกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล วายุย่อตัวลงกับพื้นซุกหน้าลงกับหน้าท้องที่ยังแบนราบ ที่ตอนนี้มีลูกน้อยของเขาหลับใหลอยู่

“คุณพ่อรักหนูนะครับคนดีของพ่อ.... หนูอย่าโกรธคุณแม่นะครับ คุณแม่เขาก็แค่โกรธคุณพ่อก็เลยพูดออกมาแบบนั้น ความจริงแล้วคุณแม่เขารักหนูนะครับคนดี..... คุณพ่อดีใจนะครับที่หนูเกิดขึ้นมา หนูและคุณแม่คือดวงใจและชีวิตของคุณพ่อนะครับ..... ฝันดีนะครับลูก”

วายุจูบลงที่หน้าท้องแบนราบด้วยความรักก่อนที่จะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อวายุลุกไปได้ไม่นาน นัทชาที่รู้สึกตัวรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูดกับเธอตั้งแต่ต้นก็พลิกตัวและขดตัวงอเข้ามาร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเปกันไปหมด เธอเคยรักเขามากและเขาเคยเป็นเหมือนโลกทั้งใบสำหรับเธอ แต่การที่เขาโยนเธอทิ้งไปโดยไม่ได้ใยดีอะไรทำให้เธอเจ็บเจียนตาย สิบกว่าปีที่ผ่านมาเธอพยายามอย่างหนักที่จะลืมเขา และเมื่อเขาเริ่มที่จะลางเลือนไปจากใจเธอเขาก็กลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง และได้สร้างบาดแผลอันเจ็บปวดให้กับเธอ ตอนนี้เธอทั้งโกรธและเกลียดเขามากมายเหลือเกิน แต่เด็กคนนี้ที่กำลังจะเกิดขึ้นมาไม่มีความผิดอะไรด้วยและเขาก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอด้วยครึ่งหนึ่ง เธอจะใจร้ายใจดำทำร้ายเขาได้ลงเชียวหรือ เธอเป็นหมอจรรยาบรรณของเธอสอนให้ช่วยชีวิตไม่ใช่ทำร้ายทำลายชีวิต โดยเฉพาะชีวิตที่เป็นลูกของเธอด้วยแล้ว.... แต่เพราะความโกรธแค้นที่เธอมีต่อพ่อของเด็กทำให้เธอไม่สามารถทำใจยอมรับเด็กคนนี้ได้อย่างสนิทใจ.... เธอจะทำอย่างไรต่อไปดีกับเรื่องนี้...เธอควรจะทำอย่างไร มันเป็นหนึ่งคำถามที่ดังก้องอยู่ในใจของเธออย่างไม่มีที่สิ้นสุด...

……………………………………………………………………………………………….

แสงสว่างยามเช้าสาดส่องเช้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ปลุกให้คนที่กำลังหลับใหลได้ตื่นขึ้นวายุควานหาร่างบางที่เขานอนกอดอยู่ทั้งคืนไปมาแต่ก็ไม่พบทำให้ต้องตื่นลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ กลัวไปว่าแม่เนื้อนิ่มของเขาจะทำอะไรที่ทำร้ายตัวเองและลูกน้อยอีก แต่ความตกใจทั้งหลายก็พลันหายไปเมื่อพบว่าคนที่ตัวเองห่วงหานั้นกำลังนั่งอย่างสงบอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆหน้าต่างปล่อยให้ลมทะเลยามเช้าพัดเข้ามาปะทะกับหน้า สายตาของเธอทอดมองออกไปยังทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตาอย่างไร้จุดหมาย

วายุค่อยๆเดินมาหาเธอก่อนที่จะย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างๆและเอามือบางมากุมเอาไว้ เธอไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืนเขาแต่อย่างใด สายตาของเธอยังมองออกไปอย่างไร้จุดหมายเช่นเดิม

"พี่ขอโทษ..... พี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้าย....”

“ฉันจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้....”

“นะ...นัทว่ายังไงนะครับ....นัท...ขอบคุณครับขอคุณพี่รู้ดีว่านัทจะต้องไม่ทำร้ายลูกของเรา..นัทให้อภัยพี่แล้วใช่ไหมที่รัก เราจะมาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ เราจะมาสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันนะครับ”

“ฉันบอกว่าจะเก็บเด็กเอาไว้ แต่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะให้อภัยกับความเลวที่คุณได้ทำเอาไว้กับฉัน ในเมื่อคุณต้องการเด็กคนนี้มาฉันก็จะไม่ทำร้ายเขา ฉันจะให้เขาได้มีโอกาสเกิดมาดูโลกที่โหดร้ายนี้ แค่นั้นเท่านั้นที่ฉันจะให้แก่คุณ แต่อย่างหวังว่าฉันจะรักหรือสนใจเด็กคนนี้ เพราะคุณต้องการไม่ใช่ฉัน..... อย่ามาเรียกร้องเอาอะไรกับฉันอีกแค่นี้เท่านั้นที่ฉันจะให้คุณได้ และนี้จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณ.....”

“นัท....”

วายุอึ่งไปก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมองคนที่ตัวเองรักด้วยสายตาที่ปวดร้าว

“สักวันพี่จะทำให้นัทกลับมารักพี่ให้ได้... พี่จะไม่มีวันยอมแพ้ไอเรียวนั้นแน่ๆ”

“คนอย่างคุณนี่มันเลวจริงๆ พี่เรียวเขารักและจริงใจกับคุณแต่คุณกลับคิดร้ายกับเขาตลอดเวลา มันไม่ต่างอะไรเลยกับที่คุณเคยทำกับฉันเมื่อก่อน เลวเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน.....”

“ฮึคนอย่างพี่มันก็ไม่เคยดีในสายตานัทอยู่แล้วหนิตั้งแต่มีไอเรียวนั้นเข้ามา มันคงจะดีเลิศประเสริมมากเลยสินะนัทถึงได้มองว่าใครต่อใครก็ไม่สามารถสู้มันได้ แต่พี่เป็นผัวและเป็นพ่อของลูกนัท เพราะฉะนั้นนัทจงทำใจยอมรับข้อนี้เอาไว้ว่านัทจะไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากพี่และลูกๆของเราเท่านั้น”

“ลูกๆงั้นเหรอ...แค่เด็กคนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละที่ฉันจะให้เกิดมา และมันจะไม่มีความผิดพลาดแบบนี้เกิดขึ้นมาอีก”

“นัท!... ลูกเราเขาไม่ใช่ความผิดพลาด นัทอย่าพูดแบบนั้นให้พี่ได้ยินอีกนะ เขาคือสิ่งที่เกิดจากความรักและความตั้งใจของเราเขาไม่ใช่ความผิดพลาด!”

“เด็กนี่มันเกิดขึ้นเพราะความเห็นแก่ตัวและความเห็นแก่ตัวของพ่อมันต่างหาก มันไม่ได้เกิดมาจากความรักอะไรทั้งนั้น เพราะฉันเกลียดแกได้ยินไหม ว่าฉันเกลียด....เกลียดแก กรี๊ดดดดดด”

“โธ่เว้ย! ….. ได้อยากเกลียดก็เกลียดไปเพราะยังไงนัทก็ไม่มีทางหนีพี่ไปไหนได้อยู่แล้ว ไม่มีวัน อยู่กันไปแบบนี้แหละ หึหึ ในเมื่อนัททำร้ายพี่แบบนี้พี่ก็จะไม่ใจดีอีกต่อไป นัทจะไม่มีวันได้กลับไปหาใครที่ญี่ปุ่นนั้นอีกตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นพ่อกับแม่ของนัทหรือไอพี่เลี้ยงซาโตชิอะไรนั้นรวมทั้งไอเรียวมันด้วย นัทจะไม่มีวันได้เจอพวกมันอีก นัทจะต้องอยู่กับพี่และลูกของเราที่นี่ไปจนตาย ถึงนัทจะเกลียดพวกเราพ่อลูกมากแค่ไหนนัทก็ต้องอยู่ พี่จะไม่มีวันปล่อยนัทไปไม่มีวัน!”

วายุเดินหนีไปด้วยความโกรธ เขาไม่อยากทำร้ายเธอเพราะความโกรธที่พุ่งสูงขึ้นมาอีกเลยทำได้เพียงแค่เดินหนีไปเท่านั้น แม้ต้องการที่จะอยู่ใกล้มากแค่ไหนก็ตาม
..........................................................................................................................................................................
           สวัสดียามค่ำคืนคร้าทุกคนที่น่ารักของหนูเนส คิดถึงทุกคนจังเลยยยยยอ่าาาา จากหลายๆคำถามที่เพื่อนถามกันเข้ามาว่า นายวายุเนี่ยใช่พระเอกแน่หรอทำไม นางถึงเลว...เลว.....เลวอะไรมากมายขนาดนี้ ตอบเลยค่ะว่า ใช่กาบนางเป็นพระเอกคราบ (ข้าน้อยผิดไปแย้ววววว) เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่หนูเนสตั้งใจแต่งให้พระเอกเลววววววกว่าทุกๆเรื่องที่เคยแต่งมา ไม่ใช่เพราะความสะใจของเขานะตะเองแต่เพราะว่าเขาต้องการให้ทุกคนเห็นว่าคนเราเวลาที่เกิดมาแล้วไม่เคยได้ไม่เคยมีเหมือนคนอื่นเขานั้นเป็นอย่างไร และเมื่อเขากำลังเสียสิ่งที่ครั้งหนึ่งเขาเคยโยนทิ้งไปนั้นคนประเภทนี้เขาจะทำอะไรได้บ้างเพื่อรักษามันเอาไว้หรือถวงมันคืนกลับมายังไง ประมาณว่าคนที่เลวบ้างคนบ้างครั้งเขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเลวแต่เป็นเพราะปมในอดีตที่ทำให้เขานั้นทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องที่ผิดพลาด ถึงแม้ว่าจะมารู้ที่หลังว่ามันผิดไปแล้วแต่เขาก็ยังคงทำผิดอีกเพราะต้องการจะทวงบางสิ่งคืนมาและต้องการจะเก็บสิ่งนั้นเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว มันอาจจะดูเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว แต่มันก็เป็นความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง
                เขาอยากให้ทุกคนลุ้นกันต่อไปน้าว่านายวายุเนี่ยจะเป็นยังไง เขาจะได้รับบทเรียนอะไรบ้างและเขาจะมีด้านดีบ้างไหม แฮะๆ แม้ตอนนี้จะมองไม่เห็นเลยก็ตาม 5555555
                   ส่วนคุณเรียวของเรานี่ก็น่ารักเหลือเกิน เป็นที่ปลื้มอกปลื้มใจของเหล่าบรรดาแม่ยกกันถ้วนหน้า รับรองค่ะว่าเขาจะออกมามีบทบาทให้เหล่าบรรดาแม่ยกได้เท่คะแนนให้เขาอยู่เรื่อยๆแน่ๆ หนูเนสเองยังรักนางเลย อิอิ 
                    เรามาร่วมลุ้นกันนะค่ะ ว่า "ลืมรักร้าย" เนี่ยจะเป็นการลืมอย่างไร สู้ๆนะคร้า พรุ่งนี้วานทำงานอีกแว้ววววว Y^Y ไม่....ใครก็ได้บอกเขาทีว่ามันไม่จริง ฮือๆ แต่อ่ะนะงานคือเงินเงินคืองานถ้าไม่ทำก็ไม่ได้ เดี่ญวนี้จิตตกคิดแต่เรื่องงานหยุดงานวันไหนห่วงงานทุกที จนไม่อยากหยุดงานเลยยยย ถึงเดี้ยงก็ต้องไปนะ โอ๋งานที่รักกกก สู้นะค่ะทุกคนขอให้เป็นอาทิตย์ที่สดใสและมีแต่สิ่งดีๆเข้ามานะค่ะ รักทุกคนน้า อยู่กับเขาไปนานๆน้าตะเอง จุ๊บๆ ฝันดีคร้า