ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #24 : ช่วยเหลือหรือขัดขวาง 50%

เมื่อใกล้ถึงกำหนดการเดินทางกลับญี่ปุ่นซาโตชิก็ยิ่งร้อนใจที่ไม่สามารถติดต่อคุณหนูของตนเองได้ เขาพยายามที่จะไม่ตื่นตูมออกไป เพราะกลัวว่าเรียวจะไม่สบายใจจึงได้แต่สั่งให้คนออกตามหาตัวคุณหนูของเขาทันที แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความล้มเหลว ซาโตชิปักใจเชื่อว่าวายุจะต้องมีส่วนรู้เห็นกับการหายตัวไปครั้งนี้ของนัทชา เขาจึงสั่งให้คนค่อยติดตามดูวายุอย่างใกล้ชิดและยังสั่งให้เปิดไฟล์ข้อมูลในกล้องวงจรปิดทุกตัวที่อยู่ในระแวงโรงแรมและโรงแรมในวันนั้นดูอีกครั้งอย่างละเอียด โดยที่เขานั้นจะเป็นคนตรวจสอบเองในทุกเรื่องและทุกข้อมูลที่ได้รับมา การสืบหาไม่ทำให้พบข้อสงสัยใดๆเลยในตัววายุ เขาดูจะไม่มีส่วนรู้เห็นกับการหายไปของหญิงสาว เพราะเขานั้นมีพยานที่อยู่และพยานบุคคลอย่างรัดกุม ซาโตชิแทบจะมืดแปดด้านนี่เขาทำผิดพลาดทำให้คุณหนูหายไปอีกแล้วหรือ เหมือนครั้งตอนที่นัทชายังเด็กที่เขาไม่ทันระวังระแวงคนใกล้ตัวจนทำให้เธอถูกลักพาตัวไปและกว่าที่เขาจะหาเธอเจอก็ต้องใช้เวลาถึงสิบแปดปี แล้วครั้งนี้ล่ะเขาจะต้องใช้เวลานานเท่าไร..... เขารักเธอเหมือนกับน้องสาวคนหนึ่งหากน้องสาวคนนี้เป็นอะไรไปเขาคงจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตแน่

“บ้าเอ้ย!!! ฉันต้องหาหลักฐานมาให้ได้ว่าแกเป็นคนพาตัวคุณหนูไปนายวายุ....”

ส่วนทางด้านเรียวเองนั้นก็เฝ้าแต่ถามหานัทชาทุกวันเพราะตั้งแต่เธอแยกตัวออกจากทริปการเดินทางไปก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเธอ แต่ทุกครั้งที่ถามซาโตชิเขาก็จะบอกว่าเธอไม่ว่างและโทรมาบ้างแล้ว ถึงเรียวจะรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างที่หญิงสาวทิ้งขว้างเขาแต่ก็พยายามจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ และเฝ้าเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าเขานั้นมีความสำคัญกับเธอเพียงแค่ไหน เป็นเพียงเพื่อนหรือพี่หรืออาจจะเป็นคนรักเขาไม่รู้จริงๆว่าเธอให้ความรู้สึกกับเขาแบบไหน เขาไม่อยากฝันไปไกลเกินกว่าที่เป็นเพราะเขากลัวว่าจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้หากสิ่งที่คาดหวังเอาไว้ไม่เป็นตามที่คิด แค่เขาขอเพียงได้รักและดูแลเธอไปแบบนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา แม้เธอจะไม่มีวันให้โอกาสผู้ชายคนนี้ได้ยืนเคียงข้างเลยก็ตาม แค่เป็นคนที่ได้มองเธอดูแลเธออยู่ห่างๆและเป็นคนที่พักพิงเวลาที่เธอท้อแท้ก็พอแล้ว

“พี่ซาโตครับนัทล่ะครับเธอติดต่อมาบ้างไหม ความจริงถึงจะเที่ยวสนุกมากแค่ไหนก็ควรที่จะโทรมาหากันบ้างสิ ไม่สนไม่แคร์ก็ควรจะบอกบ้างก็ดีว่าอยู่ที่ไหน”

เรียวพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เขาไม่ได้โกรธอะไรเธอเพียงแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้น และรู้สึกใจไม่ดีเลยในช่วงนี้ทำไมก็ไม่รู้เขาชอบฝันถึงเธอแปลกหายครั้ง ในฝันเขามักจะเห็นเธอยืนร้องไห้และเมื่อเขาจะเข้าไปหาเธอก็กลับไกลออกไปเรื่อยๆ มันช่างเป็นฝันร้ายมากกว่า

เมื่อเรียวถามมาแบบนี้และพรุ่งนี้แล้วที่จะถึงกำหนดการเดินทางกลับญี่ปุ่นเขาจึงไม่สามารถปกปิดเรียวได้อีกต่อไป จึงไม่มีทางเลือกอื่นอีกต่อไปนอกจากบอกความจริงให้กับคนตรงหน้าได้รู้เหมือนอย่างที่เขารายงานให้กับนายใหญ่และนายหญิงได้รู้เมื่อหลายวันก่อน จนพวกท่านสองคนรีบส่งคนลงมาปูพรมหาลูกสาวเมื่อหลายวันก่อน

“คือผมมีเรื่องที่ต้องบอกคุณเรียวครับ ความจริงแล้วคุณหนูไม่ได้มีเพื่อนที่เมืองไทยหรอกครับ.....”

“อ่าวแล้วนัทซึกิหายไปไหน.... พี่อย่าบอกนะว่า”

เรียวหน้าซีดลงเขานึกถึงภาพหญิงสาวที่ยืนร้องไห้อยู่ในความฝันของเขาแล้วก็แทบใจหาย ขออย่าให้เป็นอย่าที่เขาคิดเอาไว้เลย อย่านะ...อย่าเป็นแบบนั้น....

“คุณหนูหายไปครับ..... และคนที่โทรมาในวันนั้นหน้าจะเป็นตัวปลอม... ผมพลาดเองครับที่ทำให้คุณหนูหายไปอีกแล้ว ผมขอโทษครับ”

เรียวมือไม้สั่นไปหมดด้วยความรู้สึกหลากหลาย..... หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นเลยก็ว่าได้เมื่อได้รู้ข่าวร้ายข่าวนี้

“ตั้งแต่วันนั้นนี่มันก็สองอาทิตย์กว่าได้แล้ว..... แล้วทำไมพี่ไม่รีบบอกผม!! ถ้าผมรู้เราจะได้ช่วยกันออกตามหาเธอไม่ใช่มาเที่ยวเล่นกันอยู่แบบนี้!”

“ผมไม่อยากให้คุณเรียวคิดมากครับ และทางฟุจิวาระเราก็ส่งคนออกตามหาคุณหนูแล้วครับ แต่ก็ได้กลับมาแค่เพียงความล้มเหลว แต่ผมสัญยาว่าหากยังตามตัวคุณหนูไม่เจอผมจะไม่กลับไปเหยียบญี่ปุ่นอีกเป็นอันขาด”

“ผมเองก็เหมือนกัน ผมจะไม่มีวันกลับหากไม่พบตัวเธอ และผมจะเป็นคนออกตามหาตัวเธอเอง แล้วใครกันที่จับตัวเธอไป”

“ตอนนี้เรายังไม่มั่นใจครับว่าเป็นการลักพาตัวไปของคู่อริทางธุรกิจหรือเป็นฝีมือของ...”

“ผมจะขอให้พี่วายุช่วย เขาเป็นคนที่มีอิทธิพลที่นี่เขาอาจจะช่วยอะไรเราได้”

ยังไม่ทันที่ซาโตชิจะพูดจบเรียวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาวายุทันที ซาโตชิจึงคิดว่าเขาจะไม่บอกเรื่องความสัมพันธ์ของวายุกับนัทชาให้เรียวได้รู้เพราะมันอาจจะทำให้เรียวรับไม่ได้เขาจึงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

“ฮัลโหลพี่หรอครับ....”

วายุที่กำลังนอนกอดแม่เนื้อนิ่มอยู่บนเตียงกดรับโทรศัพท์อย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าใครโทรมามารความสุขของเขาชัดๆ วายุก้มลงจูบขมับคนขี้เซาแล้วลุกจากเตียงเดินไปที่ระเบียงเพื่อคุยโทรศัพท์ที่เข้ามา

“อืม...ว่ายังไงเรียวมีอะไรรึเปล่า”

“พี่พึ่งตื่นหรอครับผมรบกวนพี่หรือเปล่า....”

“ไม่หรอพี่ต่างหากที่ตื่นสาย นายมีอะไรหรอ”

“น้องนัทหายไปครับ.... ผมอยากให้พี่ช่วยผมตามหาน้องนัทหน่อยได้ไหมครับ ผมไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วจริงๆแล้วที่นี่ ก็มีแต่พี่เท่านั้นล่ะครับที่ผมพอจะรู้จัก”

วายุหันไปมองคนที่หลับอยู่บนเตียงก่อนที่จะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“ได้สิฉันจะช่วยนายเอง เราสองคนก็เหมือนพี่น้องกันถึงจะรู้จักกันไม่นานแต่ฉันก็รักนายเหมือนน้องชายคนหนึ่ง มีอะไรก็บอกฉันได้เสมอ แล้วนี่เธอหายไปตั้งแต่วันไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าตั้งแต่วันนั้น”

“ครับ....ผมก็พึ่งรู้วันนี้พี่ซาโตพึ่งบอกกับผม”

“อืม.... งั้นเดี๋ยวฉันจะไปหานายเอง ตอนนี้นายอยู่ไหนล่ะ”

“ผมอยู่ที่โรงแรม.... ในกรุงเทพครับ”

“อืมได้เดี่ยวฉันไปหานายเอง”

“ขอบคุณมากนะครับพี่”

“ไม่เป็นไร”

เมื่อวางสายจากศัตรูหัวใจที่คาบตำแหน่งคู่กับน้องชายต่างสายเลือดเขาก็เดินกลับมาที่เตียงก่อนจะจูบเธออย่างเรียกร้อง ทำให้คนที่พึ่งหลับไปได้เมื่อไม่นานเพราะไฟราคะที่พึ่งสงบไปก็ต้องตื่นขึ้นอีกครั้ง

“อื่ม....”

“ที่รักพี่ของพี่ พี่ขอปั้มลูกเน้นๆอีกทีนะจ๊ะ เพราะเดี๋ยวพี่ต้องออกไปธุระข้างนอกสักพัก ห่างเมียไปหลายชั่วโมงพี่คงเฉาตายแย่เลย ขอตุนเอาไว้ก่อนนะคนดี”

“มะ...ไม่... อื่ม....”

เสียงหวานหายช่วงไปเพราะจูบที่ร้อนแรงและบทรักที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง และเมื่อตักตวงรักจนล้มปรี่ในหัวใจวายุก็ทิ้งให้คนตัวนิ่มได้พักผ่อนบ้าง เขารู้ดีว่าตัวเองเอาเปรียบเธอมากแค่ไหนดูได้จากรองรอยตีตราที่เขาทิ้งไว้ทั่วไปบนเรือนร่างที่งดงามของเธอก็รู้ว่าเขานั้นกำศึกกับเธอมากแค่ไหน เธอแทบจะสลบคาเตียงไปเลยก็ว่าได้ ร่างสูงลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก แต่ก็ไม่ลืมที่จะล๊อคห้องและหน้าต่างอย่างแน่นหนาพร้อมทั้งเตรียมอาหารไว้ให้เธอพร้อมเพื่อตื่นขึ้นมาแล้วเธอเกิดหิว และเพื่อความรวดเร็วเขาจึงเดินทางด้วยเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว และเมื่อถึงกรุงเทพเขาก็เปลี่ยนมาใช้รถยนต์ไปยังที่นัดหมายต่อ

เรียวที่ลงมานั่งรอเขาอยู่ที่ล๊อบบี้เมื่อเห็นวายุเดินเข้ามาก็รีบก้าวเดินไปหาชายหนุ่มตรงหน้า

“เราขึ้นไปคุยกันบนห้องดีกว่านะครับพี่ ตรงนี้คงไม่สะดวก”

“อืม นายโอเคนะ...”

“ครับ....”

วายุเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางของเรียวไม่ค่อยดีเท่าไร

“เราเดินขึ้นบันได้นะครับพี่ห้องพักผมอยู่ชั้นสองนี่เอง”

เมื่อถึงในห้องวายุก็พบว่าซาโตชินั่งรอเขาอยู่ในนั้นแล้วเช่นกัน ท่าทีของซาโตชิบ่งบอกออกมาชัดเจนว่าไม่ไว้ใจเขาและจ้องจะจับผิดมากเพียงใด แต่วายุเองก็ไม่เกรงกลัวเพราะเชื่อมั่นว่าแผนการของตัวเองนั้นรัดกุมดีพอและไม่มีทางพลาดให้เกิดจุดอ่อนให้ซาโตชิจับได้แน่

“ผมดีใจนะครับที่พี่มา...”

“มีอะไรก็บอกฉันได้ตลอดเวลาฉันยินดีที่จะช่วยนายอยู่แล้ว และอีกอย่างเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องคอขาดบาดตายด้วย พวกนายมาต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้คงลำบากมีอะไรเราก็ต้องช่วยเหลือกันจริงไหม”

“คุณจะมาช่วยเราหรือว่าจะมาทำให้เรื่องมันยิ่งมืดแปดด้านมากไปกว่าเดิมกันแน่..... คุณเรียวครับผมว่าเราไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเขาหรอกครับ เพราะนายท่านก็สั่งให้คนของเรามาสมทบเพิ่มแล้ว เขายิ่งมาบยุ่งเรื่องอะไรมันก็อาจจะล้าช้าลงไปอีกได้”

“ทำไมพี่พูดแบบนั้นล่ะครับ เราไม่ใช่คนที่นี่ เราไม่รู้จักใครเลยถึงจะเอาคนมามากมายแบบปูพรมก็ไม่สามารถทำให้เราพบน้องนัทได้หรอกครับหากเราไม่รู้จุด ตอนนี้เราเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเลยนะครับพี่ซาโตชิ หากพี่จะช่วยวางอคติที่พี่มีกับพี่วายุลงก่อนแล้วมาร่วมมือกันผมคิดว่ามันจะทำให้อะไรๆดีขึ้นนะครับ”

“ผมไม่ได้มีอคติอะไรกับผู้ชายคนนี้แต่ผมไม่ไว้ใจเขา และไม่มีทางไว้ใจ หากคุณเรียวเชื่อใจเขามากผมเองก็ไม่สามารถขัดอะไรได้ แต่ผมก็คงไม่สามารถให้ข้อมูลในการค้นหากแกคุณเรียวและเขาได้เหมือนกัน เพราะไม่แน่บ้างที่คนที่อยู่ใกล้ตัวเรานี่แหละที่ร้ายกาจที่สุด.....”

เมื่อซาโตชิพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องทันทีไม่คิดจะอยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้แม้สักวินาทีเดียว เพราะถ้าหากขืนทนอยู่ต่อไปเขาอาจจะทำร้ายคนคนนี้ก็ได้จึงเลือกที่จะเดินหนีไปดีกว่า และไม่ใช่เพียงแค่เขากลัวควบคุมอารมณ์ไม่ได้อย่างเดียวแต่เขาไม่ไว้ใจวายุด้วยเขาไม่อยากให้วายุเข้ามามีส่วนร่วมในการค้นหาเพราะบ้างทีวายุเองอาจจะเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ก็ได้

“ไม่เป็นไรหรอกเรียว ถ้าคุณซาชิเขาไม่สะดวกใจให้พี่เข้ามาช่วยก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านายไม่สบายใจเรื่องอะไรอะไรนายสามารถโทรหาฉันได้เสมอนะ”

“ผมอยากให้พี่ช่วยจริงๆนะครับ... แต่พี่ซาโตชิเขาไม่ค่อยต้องการความช่วยเหลือสักเท่าไรผมเองก็ตัดสินใจอะไรไม่ได้เพราะนี่ก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องของครอบครัวฟุจิวาระเขา สิ่งที่ผมทำได้ก็คืออกตามหาด้วยตัวเอง และนั่งรอข่าวเท่านั้น หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเป็นอันขาดเลย..... ไม่รู้ว่าตอนนี้นัทไปอยู่ที่ไหนแล้วเธอสุขสบายดีรึเปล่า เธอปลอดภัยไหม ตอนนี้ผมไม่ขออะไรอีกแล้วนอกจากขอให้เธอปลอดภัยกลับมาแม้ต้องแลกด้วยชีวิตของผมผมก็ยอม เพราะผมคงอยู่ไม่ได้หากขาดเธอไป”

วายุมองหน้าเรียวก่อนที่จะตบบ่าหนาเบาๆเป็นการให้กำลังใจ ทั้งๆที่ในใจตอนนี้จะตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่แสดงออกมามากแค่ไหนก็ตาม

“พี่เชื่อว่าคุณนัทซึกิจะต้องปลอดภัยและกลับมาแน่ มันต้องมีสักวันที่เราจะหาเธอเจอ”

“ใช่เธอปลอดภัยดีบนเตียงแสนอบอุ่นของฉัน และเมื่อฉันแน่ใจเมื่อไรว่าเธอกลับมาเป็นของๆฉันแล้วรวมทั้งมีลูก ฉันจะพาตัวเธอกลับมาให้แกได้เจ็บปวดหัวใจจนเจียนตายเลยล่ะ ไปหน้าโง่”

วายุคิดอย่างสะใจในใจตอนนี้เขาไม่สนแล้วเรื่องจะถูกหรือผิด แต่เกมรักครั้งนี้ต้องมีใครแพ้แน่ๆ ซึ่งนั้นต้องไม่ใช่เขา