ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #21 : ไม่ยอมเสียเธอ 100%

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้คนที่กำลังขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาต้องลืมตาตื่นขึ้นมา ความจริงแล้วเธอไม่ได้หลับอยู่เพียงแค่หลับตาลงเท่านั้นเพื่อที่จะได้หลีกหนีจากความเจ็บปวดและภาพเห็นการต่างๆที่ถูกเขาทำร้ายก็เท่านั้น หวังแค่เพียงความมืดในห้องที่ถูกปิดม่านสนิทจะช่วยรักษาแผลสดแผลนี้ให้บรรเทาลงสามารถสู้ต่อไปได้

แต่เพราะความเหนื่อยล้าของหัวใจจึงทำให้เธอนั้นหลับตาลงอีกครั้งปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเนียนเงียบๆ เสียงเคาะประตูก็ยังอยู่เรื่อยๆแต่สาวเจ้าก็ไม่สนใจปล่อยให้คนเคาะๆไป เธอไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครในตอนนี้ เธอไม่พร้อมจริงๆ และเสียงเคาะนั้นก็เงียบไป เธอจึงคิดว่าคนที่เคาะนั้นอาจจะเบื่อและเลิกเคาะไปแล้วก็ได้จึงค่อยๆหลับใหลไป แต่เพียงไม่นานก็มีใครบางคนเข้ามากอดเธอทั้งๆที่เธอยังอยู่ไต้ผ้าห่ม นัทชาสะดุ้งสุดตัวทั้งดิ้นทั้งเตะคนที่เข้ามากอด

“นัทพี่เองครับ พี่วายุไม่เอานะไม่ดิ้นนะที่รัก”

วายุเอ่ยอย่างอ่อนโยน แต่คนได้ยินไม่ได้สนใจเธอกับยิ่งดิ้นแรงขึ้นเมื่อรู้ว่าเป็นใครที่กำลังกอดเธออยู่ ณ ตอนนี้ และเมื่อดิ้นจนเหนื่อยและเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะขัดขืนเพราะยังไงเธอก็สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว ร่างบางจึงค่อยๆสงบลงและปล่อยให้อีกคนดึงผ้าห่มลงมาให้เขาได้จองใบหน้างามๆของเธอ

“คุณเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง....”

นัทชาเอ่ยถามเสียงเรียบเฉยไร้ความรู้สึกพอๆกับสายตาที่มองไปยังคนที่กำลังกอดเธออยู่ สายตาที่ว่างเปล่าของเธอนั้นทำให้วายุรู้สึกเย็นเฉียบไปทั่วร่างกาย  เพียงแค่คิดว่าเธอคนนี้ไม่ได้รักเขาแล้วความเจ็บปวดก็แล่นพล่านไปทั่วร่างกายของเขา เขาไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีเธอ เขาไม่สามารถลบลืมเธอไปจากหัวใจได้จริงๆไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนหัวใจดวงนี้ของเขานั้นก็ไม่สามารถลืมเธอไปได้ แต่ทำไมเธอกลับลบลืมเขาไปได้ ทำไมเธอถึงลืมเขาแล้วไปรักคนอื่นได้.... ทำไม!

วายุซบหน้าลงตรงอกอิ่มของหญิงสาวที่เขารักจนสุดหัวใจ เขาไม่สามารถเสียเธอไปให้ใครได้จริงๆ หากเป็นคนดีแล้วต้องเจ็บปวด เขาขอเลือกเป็นคนเลวที่ได้เธอมาครอบครองจะดีกว่า

“ขอร้องอย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนั้นได้ไหมที่รัก อย่ามองพี่เหมือนกับว่าพี่เป็นเพียงแค่อากาศที่ไม่มีตัวตน พี่รักนัทนะที่รัก..... พี่รู้ว่าตอนนี้นัทยังโกรธพี่อยู่กับเรื่องในอดีตที่ผ่านมา แต่พี่ขอโอกาสอีกสักครั้งไม่ได้หรอที่รัก ขอโอกาสให้พี่ได้แก้ตัวอีกสักครั้ง ผู้ชายคนนี้ไม่เคยลืมนัทออกไปจากหัวใจได้เลยนะคนดี ที่พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อนัทนะเพื่ออนาคตของเรา อย่างที่พี่บอกนัท ตั้งแต่วันนั้นวันที่นัทหนีพี่ไป พี่ก็เลิกกับดวงแขแล้วก็หันมาตั้งหน้าตั้งตาสร้างทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวพี่เอง เพื่อรอนัทกลับมา และตอนนี้พี่ก็มีทุกอย่างแล้วเหลือเพียงแค่คู่ชีวิตของพี่เท่านั้น เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคนดี”

 นัทชายิ้มอย่างสมเพชคนที่กำลังพูดพร่ำอยู่ เธอไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้นเลยสักนิด ที่เขาพูดแบบนี้ก็เพราะว่าเขาเห็นว่าเธอมีทุกอย่างทั้งหน้าที่การงานและฐานะแล้วต่างหากถึงได้มาพูดดีกับเธอแบบนี้ หาได้รักเธอไม่

“ทำทุกอย่างเพื่อฉันอย่างนั้นเหรอ การที่คุณไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นก็เพื่อฉันอย่างนั้นหรอ หึหึ ดูมันจะไม่เป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอค่ะคุณวายุ ถ้าหากฉันต้องอยู่อย่างสุขสบายมีทุกอย่างแต่ต้องเสียสละใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่นฉันก็ขออยู่อย่างไม่มีอะไรซะยังจะดีกว่า เพราะฉันไม่อยากมีผัวเป็นแมงดาที่ค่อยเกาะสูบเงินผู้หญิงอื่นมาเลี้ยงดูฉัน หากคุณจะคิดได้ถึงขอนี้สักนิดคุณก็คงจะเข้าใจฉัน เพราะถ้าหากฉันทำแบบคุณไปนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้วมาบอกคุณว่าเพื่ออนาคตของเราเพื่อคุณคุณจะรู้สึกอย่างไร ภูมิใจกับมันไหม ยิ้มรับกับมันรึเปล่า หากเป็นแบบนั้นคุณมันก็ไม่ใช่คนแล้ว นั้นมันไม่ใช่ความรัก เราไม่จำเป็นต้องมีเงินทองมากมายไม่ต้องมีชื่อเสียงไม่ต้องมีอำนาจอะไรก็ได้ อยู่กันอย่างพอมีพอกินใช้ชีวิตเรียบง่ายมีครอบครัวเล็กๆที่มีความสุขเท่านั้นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ แต่คุณเลือกอย่างอื่นที่ไม่ใช่ฉันคุณเลือก ชื่อเสียงเงินทองและทิ้งความรักของฉันไว้ข้างหลัง พอมีทุกอย่างแล้วคุณก็กลับมาก้มเก็บมัน....”

“นัทพี่ขอโทษ....”

“คุณรู้อะไรไหมว่าผู้ชายคนที่คุณเรียกว่าเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องคนนั้น พี่เรียวหน่ะเขาเคยผู้กับฉันว่ายังไง เขาเคยถามฉันว่าหากเขาไม่มีอะไรเลยฉันจะยังคบเขาอยู่ไหม หากเขาทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและชวนฉันหนีไปใช้ชีวิตธรรมดาๆฉันจะไปด้วยรึเปล่า คุณรู้ไหมว่าคำถามนั้นมันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าผู้ชายคนนี้เขารักฉันมากแค่ไหน เขาพร้อมที่จะเผชิญทุกอย่างไปกับฉันไม่ว่าหาทางข้างหน้ามันจะเป็นอย่างไร ต่างจากคุณ คุณมันมักมาก คุณมันไม่รู้จักพอ ก็สมควรแล้วที่ต้องอยู่คนเดียว อ่อไม่สิ อยู่กับความสำเร็จที่คุณถวินหามาตลอดไปคนเดียวเถอะเพราะฉันจะไม่มีวันกลับไปอยู่กับคุณแน่ๆ แต่ถ้าเหงามากหนักหรือต้องการจัดฉันแนะนำนะก็ไปหาไฮโซหน้าโง่ๆมาสักคนมาสนอง มันคงไม่ยากเกินความสามารถของแมงดาเก่าอย่างคุณหรอกมั่ง”

วายุกัดฟันกับคำดูถูกของเธอเหล่านั้น เขาไม่โกรธที่เธอเปรียบเทียบเขาแบบนั้น เขาไม่โกรธที่เธอด่าเขา แต่ที่เขาโกรธแทบลุกเป็นไฟนั้นก็คือคำชื่นชมที่เธอมีให้ต่อเรียว เธอภาคภูมิใจมันจนออกนอกหน้า ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่เขานั้นรับไม่ได้....

“ยกย่องมันเข้าไป ใช่สิ! มันพูดแบบนั้นได้เป็นเพราะว่ามันเกิดมาบนกองเงินกองทองหนิ มันไม่เคยต้องลำบากเหมือนกับเรา เกิดมามันก็มีทั้งครอบครัวมีทั้งความรักเงินทอง มันก็เลยพูดแบบโลกสวยได้ ลองให้มันมาเจอแบบพี่ที่ถูกพ่อแม่ตัวเองทิ้งตั้งแต่เด็กๆปากกัดตีทีบเพื่อให้ได้มาซึ่งทุกอย่างดูสิมันยังจะพูดแบบนี้กับเราได้อยู่ไหม พี่ว่ามันก็คงไม่ต่างกับพี่สักเท่าไรหรอก เผลอๆมันอาจจะเป็นมากกว่าพี่ก็ได้ใครจะไปรู้..... ในเมื่อเรารักมันมากขนาดนั้นชื่นชมมันมากขนาดนั้น พี่ก็จะไม่ยอมอีกต่อไป นัทอยากให้เราใส่หน้ากากเข้าหากันเวลาอยู่ต่อหน้าไอโง่นั้นใช่ไหม ได้!พี่จะทำให้พี่จะทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักนัทมาก่อนจะทำเหมือนกับว่าระหว่างเราไม่มีอะไรต่อกัน....แต่พอลับหลังมันเมื่อไรพี่จะจัดฉากรักเราให้สมใจ นัทไม่มีวันหนีพี่ไปได้หรอก นัทเป็นของพี่ ของพี่คนเดียวเท่านั้น นัทได้ยินไหม นัทจะไม่มีวันเป็นของใครได้อีกนอกจากเป็นเมียพี่เป็นแม่ของลูกพี่เท่านั้น อย่าหวังว่าจะได้ไปเริ่มต้นใหม่กับไอหน้าโง่นั้น ไม่มีวัน.... และเมื่ออยู่กันแบบรักกันดีๆไม่ได้เอ่อก็ไม่ต้องรักวะอยู่กันแบบนี้แหละให้มันตายกันไปข้างหนึ่ง”

พอพูดจบวายุก็ซุกไซ้ลงไปที่ต้นคอของนัทชาทันทีก่อนที่มือร้ายทั้งสองจะทำหน้าที่ของมัน โดยที่มือหนึ่งกอบกุมอกอิ่มส่วนอีกมือก็ควานหาดอกไม้งามบุกเร้าให้เธอนั้นดิ้นเร่าด้วยไฟรักที่เขากำลังจุดขึ้น

“อย่านะ... ไม่....”

“พี่รักนัท.... นัทเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น...ที่รักนัทเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้นได้ยินไหมคนดี”

นิ้วร้ายเข้าออกอย่างรั่วเร็วทำให้ร่างบางแทบจะทนไม่ไหวบิดส่ายไปมาเหมือนจะขาดใจ ยิ่งเขาดูดกลืนอกอิ่มของเธออย่างกับเด็กน้อยกระหายนมยิ่งทำให้เธอหมดแรงต่อสู้และเปลี่ยนมาเป็นเรียกร้องต่อรสรักนั้นแทน ในใจก็ได้แต่เฝ้าด่าตัวเองว่าทำไมถึงได้ใจง่ายยอมเขาได้อยู่ล่ำไป เพียงแค่เขาปลุกเร้าเธอนิดหน่อยเธอก็คล้องตามไปกับรสสวาทที่เขานั้นปนเปรอให้ซะแล้ว...

วายุพอเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีเปลี่ยนไปก็ยิ้มอย่างได้ใจ เขารุจุดอ่อนของเมียเขาดีว่าเธอนั้นจะอ่อนระทวยตรงไหนเมื่อถูกสัมผัส และเขารู้ว่าควรจะทำอย่างไรให้เธอร่ำร้องหา มันจึงไม่เป็นการยากเลยที่เขาจะควบคุมเธอไว้ด้วยรสรักของเขา วิธีนี้แหละที่เขาจะเอามาใช้เพื่อดึงรั้งเธอไว้ เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปให้ใครเป็นอันขาดเพราะเธอเกิดมาเพื่อเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

และเมื่อบทรักจบลงวายุก็ยังคงกอดร่างบางนั้นเอาไว้อยู่แม้เธอจะหลับใหลไปแล้วเพราะความเหนื่อยอ่อน แต่เขาเองก็ยังอดใจหายไม่ได้กลัวว่าหากหลับตาลงแล้วตื่นมาไม่พบเธออยู่ข้างกายจะทำอย่างไร หากต้องสูญเสียเธอไปอีกครั้งจะเป็นอย่างไร เขาคงหมดแรงที่จะหายใจแน่ๆ และนั้นจึงทำให้ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว เขารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกน้องคนสนิทเพื่อสั่งการให้เตรียมการอะไรบ้างอย่างทันที ก่อนที่จะวางสายไปและหันกลับมามองร่างบางที่ยังคงหลับสนิทอีกครั้ง

“ขอโทษที่พี่ต้องทำแบบนี้นะที่รัก แต่พี่เสียนัทไปไม่ได้จริงๆ”

ก่อนจะลุกขึ้นมาแต่งตัวให้ตัวเองและนัทชาและค่อยๆอุ้มร่างบางขึ้นเดินออกไปจากห้องเงียบๆ

...................................................................................................................

ทางด้านเรียวที่ตื่นนอนขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงดังภายในห้องก็พบกับวายุที่เดินเข้ามานั่งที่โซฟาข้างๆเตียง

“เอ่อ...นี่กี่โมงแล้วครับพี่”

“ตอนนี้หรอก็สองทุ่มกว่าๆเห็นจะได้ นายกินข้าวแล้วทานยารึยัง ฉันเข้ามาดูเพื่อให้แน่ใจว่านายโอเค”

“อืมดีขึ้นมากแล้วครับพี่โลกไม่หมุนเมื่อเมื่อเช้าแล้ว เฮ้อ....ผมนี่แย่จริงๆเลยที่ทำตัวเป็นภาระแบบนี้”

“ไม่หรอก.... นายก็ไม่ได้เป็นภาระอะไร”

“แล้วน้องนัทเป็นยังไงบ้างครับพี่”

“ฉันไปเคาะที่ห้องเธอตั้งนานแต่เธอก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ฉันสงสัยว่าคงหลับอยู่ฉันก็เลยไม่กล้ารบกวน นายก็รู้เรียวว่าเธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉัน หากฉันไปยุ่งวุ่นวายมากเกินไปเธออาจจะเกลียดฉันมากกว่านี้ก็ได้”

วายุพูดด้วยสีหน้าหนักใจ ทำเอาเรียวอดลำบากใจตามไม่ได้ เขาไม่อยากให้คนที่เขานั้นเคารพเหมือนพี่ชายแท้ๆกับผู้หญิงที่เขารักต้องมาบาดหมางมีเรื่องขุ่นข้องใจกันแบบนี้เลย เพราะเขาเองเป็นคนกลางก็เลยรู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยที่สถานการณ์เป็นแบบนี้

“ผมต้องขอโทษแทนนัทด้วยนะพี่ ที่เธอชอบทำท่าทางไม่พอใจพี่อยู่บ่อยๆ แต่ปกติเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะครับ....”

“อืมไม่เป็นไรหรอพี่ไม่ได้ถือสาอะไร นัทเขาก็คงจะมีสาเหตุของเขาบางทีที่เขาไม่ชอบพี่อาจจะเป็นเพราะว่าพี่หน้าตาเหมือนคนที่เขาเกลียดก็ได้ หึหึ”

วายุเอ่ยขำขำ

“ดีนะครับที่พี่ไม่คิดมากอะไร ขอบคุณนะครับ”

ครืนนนนนน

เสียงท้องของเรียวดังลั่นจนคนเป็นเจ้าของต้องเอามือมากลุ้มเอาไว้ วายุเมื่อเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาดังลั่น

“พี่! ก็คนมันหิวหนิ สงสัยผมหลับนานไปหน่อย”

“โอเคๆ ฉันเข้าใจ งั้นเราสั่งอะไรมาทานในห้องกันไหม เพราะฉันก็หิวเหมือนกัน”

“ก็ดีครับพี่ แต่นัทหน่ะสิครับนอนยาวตั้งแต่เช้าจะเป็นยังไงบ้าก็ไม่รู้”

“ไม่ต้องห่วงเธอหรอเธอไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวหรอเชื่อพี่”

“หรอครับ... อืมจริงสินะน้องนัทคงไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวหรอก งั้นเราสั่งอาหารมาทานกันเถอะครับพี่”

วายุนั่งทานอาหารและคุยกับเรียวจนเกือบเช้าก็เผลอหลับไปที่โซฟาส่วนเรียวเองก็เช่นกันจนถึงเช้าวันต่อมา ทั้งสองคนก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูของซาโตชิ

“โอ่นี่กี่โมงแล้วเนี่ยใครกันนะมาเคาะประตูแต่เช้า”

เรียวเดินโซเซไปเปิดประตูก็พบกับซาโตชิที่ยืนหน้าเครียดอยู่

“พี่ซาโตมาทำไมแต่เช้าครับเนี่ย มีอะไรรึเปล่า”

“คุณหนูหายไปครับคุณเรียว”

“อะไรนะน้องนัทหายไป!”

เสียงเอ๋อะโวยวายของชายทั้งสองปลุกให้วายุตื่นขึ้น เขาเดินออกมาดูยังตนเสียง พอซาโตชิเห็นว่าเขาเดินออกมาก็รีบเข้าไปกระชากคอเสื้อวายุทันที

“บอกมานะว่าคุณเอาคุณหนูไปไว้ที่ไหน ผมรู้นะว่าต้องเป็นคนแน่ๆที่ลักพาตัวคุณหนูไป”

“เดี่ยวๆพี่ซาโตนี่มันอะไรกัน ทำไมพี่ไปกล่าวหาพี่วายุเขาแบบนั้นล่ะบางทีนัทอาจจะแค่ไปเดินเล่นแถวนี้ก็ได้นะครับพี่”

“ไม่ใช่แค่เดินเล่นแน่ๆเพราะตั้งแต่เมื่อวานผมตั้งใจจะไปปลุกคุณหนูเพื่อมาทานอาหารเย็นผมเคาะประตูห้องอยู่นานคุณหนูก็ไม่เปิดและเมื่อโทรเข้ามือถือเธอก็ไม่รับโทรเข้าเบอร์ในห้องก็เช่นกันผมเลยไปขอคีการ์ดสำรองมาเปิด พอเข้าไปก็ไม่พบคุณหนูอยู่ในนั้นแล้ว ผมออกตามหาคุณหนูไปทั่วจนเช้าแต่ก็ไม่พบเธอ เธอจะต้องถูกเขาลักพาตัวไปแน่ๆ เอาตัวคุณหนูคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“บ้าจริง!!!! นัทหายไปไหน.... แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับว่าพี่วายุจะเป็นคนพาตัวนัทไปเพราะพี่วายุอยู่กับผมที่ห้องนี่ทั้วคืน เราทานอาหารเย็นด้วยกันและนั่งคุยกันจนหลับไป ตื่นอีกทีก็ตอนที่พี่มาปลุกเนี่ยแหละครับ เพราะฉะนั้นต้องไม่ใช่พี่วายุแน่ๆ แล้วมันจะมีเหตุผลอะไรที่พี่เขาจะต้องลักพาตัวนัทไปด้วยล่ะครับพี่ซาโตทั้งสองคนพึ่งจะเจอกันไม่นานเองนะครับ”

“เพราะว่าเขาเป็น......”

ซาโตไม่กล้าเอ่ยต่อเพราะเขาไม่ต้องการให้เรียวรู้ถึงอดีตของคุณหนูที่เขารักเหมือนน้องสาวแท้ๆเพราะกลัวว่าหากเรียวรู้จะทำให้เรียวนั้นเสียความรู้สึกทั้งกับตัวคุณหนูของเขาและกับคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ เขาจึงเลือกที่จะเลี่ยงมันไป

“ไม่ว่าเพราะอะไรผมก็เชื่อว่าเป็นฝีมือของเขา เอาคุณหนูนัทซึกิมาคืนเดี๋ยวนี้เข้าใจไหม คุณเอาตัวเธอไปไว้ที่ไหนบอกมา!!!”

วายุมองหน้าซาโตชิแบบไม่เกรงกลัวอะไร แต่กลับตีหน้าซื่อใส่กลับไปซะด้วยซ้ำ

“ผมไม่รู้ ผมไม่ได้เป็นคนพาเธอไปไหนทั้งนั้น ที่ผมทำก็แค่ไปเคาะประตูห้องของเธอก็เท่านั้นแต่พอเธอไม่เปิดผมก็เดินจากมาเพราะไม่อยากรบกวนเธอ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปเปิดกล้องวงจรปิดดูสิ”

“ได้ผมจะไปเปิดดู ไม่ต้องท้าหรอก และผมขอเตือนคุณเอาไว้ก่อนเลยว่าหากคุณหนูเป็นอะไรแม้แต่ปลายเล็บละก็คุณตายแน่”

“.....”

ซาโตชิเดินออกไปจากห้องด้วยความรวดเร็ว โดยมีเรียวเดินตามไปติดๆเพราะความเป็นห่วงหญิงสาวเช่นกัน วายุเองยิ้มกริ่มก่อนจะจัดเสื้อของตัวเองให้เข้าทีเข้าทางและเดินตามไปติดๆ

เมื่อถึงห้องกล้องวงจรปิดซาโตชิก็ขอดูกล้องทุกตัวที่อยู่รอบห้องของคุณหนูของเขาแต่ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร มีเพียงภาพของวายุที่ไปยืนเคาะประตูอยู่เท่านั้น และภาพเดินไปเรื่อยๆไม่นานก็ปรากฏภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกับนัทชาเดินออกมาจากห้อง แต่เพราะว่าเธอนั้นสวมหมวกปกปิดใบหน้าจึงทำให้เห็นหน้าไม่ชัด ซาโตชิถึงกับตาค้างเมื่อเห็นภาพนั้นและขอดูกล้องตัวต่อๆไปเพื่อจับว่าเธอเดินไปที่ไหน ภาพสุดท้ายที่กล้องจับได้ก็คือภาพที่เธอเดินออกจากโรงแรมไป

“นั้นต้องเป็นนัทแน่ๆ แล้วนัทเดินออกไปไหน”

“ไม่จริงนั้นไม่นั้นไม่ใช่คุณหนู..... ผมไม่เชื่อ มันเป็นแผนของคุณใช่ไหม”

ตืด.....ตืด.....

ซาโตชิหยุดโวยวายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ใครโทรเข้ามา เขารีบกดรับสายด้วยความเป็นห่วงเจ้านายสาวของเขา

“คุณหนู... คุณหนูอยู่ไหนครับรู้ไหมครับว่าผมเป็นห่วงคุณหนูมากแค่ไหน”

“นัทขอโทษค่ะพี่ซาโต”

ซาโตถอนหายใจทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุณหนูของเขา อย่างน้อยก็รู้ว่าเธอนั้นปลอดภัย

“คุณหนูไม่เป็นอะไรนะครับ”

“พี่ฟังนัทนะค่ะ นัทอยากจะพักผ่อนคนเดียวสักพัก เพราะตั้งแต่นัทมาที่เมืองไทยนี่นัทก็รู้สึกอึดอัดเหลือเกินความทรงจำร้ายๆมันกลับมาหลอกหลอนนัทอีกครั้ง และพอนัทเจอเขามันก็ยิ่งหนักเข้าไปอีก นัทเหนื่อยค่ะ นัทอยากพักพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนัทนะค่ะนัทขอเวลาอยู่กับตัวเองสักพักแล้วนัทจะกลับไปเองค่ะ ฝาพี่ซาโตดูแลพี่เรียวด้วยนะค่ะ บอกเขาว่านัทมาเยี่ยมเพื่อนที่อยู่ที่เมืองไทย พอดีเราเจอกันโดยบังเอิญและเขาก็ชวนนัทไปเที่ยวที่บ้านที่ต่างจังหวัด มันอาจจะดูเป็นเหตุผลที่ไม่ค่อยหน้าเชื่อเท่าไรแต่นัทก้ไม่อยากให้พี่เรียวเขารับรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง พี่ซาโตต้องช่วยนัทนะค่ะ”

“แต่คุณหนูครับ คือ....แล้วคุณหนูพอจะบอกที่อยู่กับผมได้ไมครับผมจะได้ไม่กังวลอย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าคุณหนูอยู่ไหน”

“มันเป็นที่ที่เงียบสงบและปลอดภัยค่ะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะเอาไว้นัทสบายใจแล้วนัทจะกลับไปค่ะ ฝากพี่เรียวด้วยนะค่ะ นัทคงต้องวางสายแล้วแค่นี้นะค่ะ”

“เดี๋ยวครับคุณหนูเดี๋ยว!”

“น้องนัทว่ายังไงบ้างครับพี่ซาโต นัทอยู่ที่ไหนตอนนี้แล้วทำไมไม่บอกใครเลยว่าจะไปไหน ยัยคนนี้นี่ชักจะเอาใหญ่แล้ว”

“คุณหนูบอกว่าเธอเจอเพื่อนคนไทยที่นี่หน่ะครับ แล้วเพื่อนเธอชวนเธอไปเที่ยวบ้านที่ต่างจังหวัดเธอเลยตามไปด้วย ฝากบอกคุณเรียวว่าไม่ต้องห่วง”

“ห๊า.... อะไรนะเจอเพื่อน เพื่อนที่ไหนคนอย่างนัทหน่ะหรอมีเพื่อน แล้วเป็นเพื่อนคนไทยด้วยผมไม่เห็นนัทเคยพูดถึง แล้วทำไมไม่ชวนเราไปด้วยล่ะครับไปคนเดียวแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย ไหนบอกว่าทริปนี้จะมาเป็นเจ้ามือไงแล้วทำไมทิ้งกันแบบนี้”

“เอ่อ....คือ.... เพื่อนของคุณหนูคนนี้เธอเป็นคนรักความเป็นส่วนตัวหน่ะครับคงไม่สะดวกหากคุณหนูจะพาคุณเรียวหรือผมไปด้วย คุณหนูบอว่าเธอขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน และให้คุณเรียวกับผมเที่ยวกันตามปกติได้เลยเอาไว้เธอเสร็จธุระแล้วเธอจะตามมาครับ”

“อ่าวจะไปกี่วันก็ไม่บอกอีก นี่ทริปเราเหลืออีกแค่สองอาทิตย์เองนะครับ โอ้ยเอาแต่ใจตัวเองใหญ่แล้ว นัทนะนัทนึกว่าจะเลิกนิสัยนี้ได้แล้วซะอีก แต่ก็เอาเถอะนานๆทีนัทเขาจะได้พักเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้างทำงานมาตลอดเลยนี่นา..... งั้นเราก็ไปเที่ยวตามที่วางแผนเอาไว้กันเถอะครับพี่ซาโต.... แต่พี่ต้องขอโทษพี่วายุเขาก่อนนะครับที่ไปกล่าวหาเขาแบบนั้นเมื่อกี้”

ซาโตชิที่แม้จะยังไม่ค่อยเชื่อเรื่องราวอะไรนักเท่าไรไม่เต็มใจนักที่จะเอ่ยคำขอโทษให้กับคนที่ยืนทำหน้าตาเหมือนผู้ชนะตรงหน้า แต่ก็จำต้องขอโทษเมื่อเหตุกาณ์มันกระจ่างถึงขนาดนี้เขาเองก็ไม่สามารถเอ่ยถ่วงอะไรได้

และมื่อกลับมาที่ห้องของหญิงสาวก็พบว่าเสื้อผ้าต่างๆและของสำคัญก็ถูกเก็บหายไปหมดดดยพนักงานโรงแรมแจ้งว่าเจ้าของห้องเข้ามาเช็ดเอาท์ออกไปแล้ว รวมทั้งได้ฝากบัตรเครดิตเอาไว้ให้ซาโตชิด้วย

“คุณหนู.....”

ซาโตชิถอนหายใจออกมาด้วยความเป็นห่วงคุณหนูของเขา ทางด้านเรียวที่มีทีท่าเซ็งๆก็หันมาหาวายุทันทีหมายจะได้เพื่อนเที่ยวคนใหม่เมื่อเพื่อนร่วมทริปคนเก่าได้แยกตัวออกไปแล้ว

“พี่วายุครับ พี่ไปเที่ยวกับผมนะ อีกแค่สองอาทิตย์กว่าๆผมก็กลับแล้วไปด้วยนะครับพี่ นี่น้องนัทก็แยกตัวไปแล้วเหลือก็แต่ผมกับพี่ซาโตเท่านั้น นะครับพี่”

“เอ่อ.... พี่เกรงว่าจะไม่ได้เพราะฉันเองก็มีงานรออยู่เหมือนกัน เอาแบบนี้นะเอาไว้นายจะกลับนายโทรมาหาฉันเดี๋ยวฉันจะมาหาดีไม”

“หรอครับ..... ก็ได้ครับ เซ็งจริงๆเลย นัทนะนัททำกันได้”

“เที่ยวให้สนุกนะน้องชาย แล้วเจอกัน”

“ครับพี่ ไปกันเถอะครับพี่ซาโตชิเราไปเหนือกันดีกว่า ค่อยดูนะพ่อจะเที่ยวให้สุดๆไปเลยแล้วถ่ายรูปมาเยาะเย้ยยัยผู้หญิงใจดำนั้นเยอะๆ เอาให้เสียดายที่ทิ้งเราไปเที่ยวคนเดียวเลยค่อยดู"

..................................................................................................................

เมื่อแยกจากเรียวและซาโตชิมาได้วายุก็รีบไปลงเรือส่วนตัวของเขาที่จอดรออยู่และขับเรือออกไปยังเกาะส่วนตัวของตัวเอง

............................................................................................................................................................

เอาแล้วสินายวายุของเรามีแผนร้ายอะไรหล่ะเนี่ย แล้วหนูนัทหายไปไหน หนูนัทเจอเพื่อนจริงๆหรือว่าอะไร แล้วถ้าเกิดมันไม่ใช่แล้วเป็นแค่แผนของวายุแล้วใครเป็นคนโทรมาหาซาโตชิหล่ะ 

โปรดติดตามกันต่อไน้าคร้า รับลองว่าต่อจากนี้จะทั้งเร้าร้อนแลัเข้มข้นแน่คร้า รักทุกคนน้าคร้าฝันดี
คร้า