ลืมรักร้าย

ลำดับตอนที่ #20 : ไม่ยอมเสียเธอ 15%

นัทชากลับมาถึงที่ห้องของเธอก็ตรงเข้าไปในห้องห้องน้ำทันทีก่อนที่จะเปิดน้ำใส่อ่างขนาดใหญ่จนเต็มและเดินไปหยิบเอาสบู่เหลวมาเทลงไปจนหมดขวดแล้วขวดเล่า จากนั้นเธอยังเทน้ำมันหอมระเหยกับอะไรอีกต่างๆนานาลงไปในอ่างอีกจนเต็มไปหมด เธอค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดและลงไปแช่น้ำในอ่าง ใช้มือและฟองน้ำถูตามร่างกายตัวเองจนเป็นรอยแดงไปหมดแต่ก็ไม่สามารถลบรอยรักที่เขาฝากเอาไว้บนตัวเธอไปได้เลย ไม่ว่าเธอจะพยายามที่จะใช้สบู่หรือน้ำหอมมากมายแค่ไหนมาลบรอยรักและกลิ่นคาวจากการกระทำของเขา มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย รอยรักของเขาก็ยังคงปรากฏเด่นชัดอยู่ตามร่างกายของเธอ และรสสัมผัสของเขานั้นก็ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอ ร่างบางงอตัวกอดเข่าตัวเองอยู่ในอ่างและปล่อยให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวด......

.............................................................................................................................................................

ตอนเช้าเรียวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างหนักเหมือนกับถูกอะไรทุบมาอย่างรุนแรง คอของเขาแห้งผาดไปหมด เขาพยายามที่จะพยุงตัวเองขึ้นจากที่นอนแต่ก็เป็นไปด้วยความยากลำบากจนเขานั้นรู้สึกหงุดหงิดตัวเองเหลือเกิน

“โอ้ย.... ไม่หน้าดื่มมั่วเลยเราทรมานชะมัด....”

“เอากินยานี่ก่อนน้องชาย....”

อยู่ดีก็มีมือหนาของใครบางคนยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับยาแก้ปวดและแก้วน้ำ เมื่อหันหลังไปดูก็พบว่าคนๆนั้นคือวายุ เรียวสะบัดศีรษะสองสามครั้งก่อนที่วายุจะพยุงตัวเขาขึ้นให้นั่งพิงหัวเตียงเอาไว้

“ไหวไม...ให้พี่ตามหมอให้รึเปล่าเรียว”

ศัพท์นามที่ต่างออกไปที่วายุเอ่ยออกมาถึงจะฟังไม่คุ้นหูแต่ก็ทำให้อีกคนหนึ่งพึ่งพอใจมาก ยิ้มรับอย่างเหนื่อยๆ

“ผมชอบนะครับที่พี่เรียกผมแบบนั้นและเรียกตัวเองว่าพี่แบบนี้ ผมหน่ะอยากมีพี่ชายมาตลอดรู้ไหมครับ ขอบคุณนะครับพี่”

“อืม... รู้ไหมว่าเมื่อคืนนายหน่ะเมาหนักมากเลยนะ ขนาดอ้วกรดตัวเองจนที่นอนเลอะเถอะไปหมดนายยังไม่รู้เรื่องเลย ฉันต้องทำความสะอาดให้วุ่นวายไปหมด คราวหลังอย่าดื่มหนักอย่างนี้อีกล่ะ”

“โห... พี่ผมเป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอครับ โอ้พระเจ้าแย่สุดๆแล้วนี่พี่ค่อยดูแลผมทั้งคืนเลยหรอครับ ผมก็เมาเกินไปหลับไม่รู้เรื่องเลย อ่าวแล้วนี้นัทล่ะครับพี่ น้องนัทเป็นไงบ้างเห็นนัทก็ดื่มไปมากพอๆกับผมเหมือน.... เฮ้ออออส่งสันคงยังนอนเมาค้างเหมือนผมอยู่แน่ๆ นี่ถ้าไม่ได้พี่นะผมกับน้องนัทมีหวังต้องไปนอนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างถนนแน่ๆเพราะเมากันทั้งคู่ โชคดีจริงๆที่มีพี่วายุไปด้วย.... ผมโทรหานัทดีกว่าว่ารายนั้นเป็นยังไงบ้างตื่นรึยัง...”

เรียวคว้าโทรศัพท์ที่ถูกวางไว้อยู่ข้างๆขึ้นมากดเอบร์โทรหาคนที่คิดถึง แต่ก็ไม่มีคนรับสาย เขาโทรอยู่สองสามทีจนเริ่มกังวลกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรจึงโทรหาซาโตชิเพื่อถามว่านัทชาเป็นอย่างไรบ้าง

“พี่ซาโตครับนัทเป็นอะไรรึเปล่าครับผมโทรไปตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่รับสายเลย”

“คุณหนูเธอโทรมาบอกผมว่าเธอไม่ค่อยสบาย และเมาค้างนิดหน่อยหน่ะครับก็เลยไม่อยากไปไหน วันนี้เธอจะขอนอนพักในห้องสักวันครับ”

“หรอครับท่าทางเธอจะเมาค้างไม่ต่างจากผม งั้นเราก็ให้นัทเขาได้พักผ่อนเถอะนะครับอย่าไปรบกวนเธอเลย ผมเองตอนนี้ก็ยังโลกหมุนอยู่เลยครับส่งสัยว่าจะอาการผมก็คงจะไม่ดีขึ้น งั้นวันนี้พี่ซาโตก็พักผ่อนตามสบายล่ะกันนะครับ ค่าใช้จ่ายหน่ะผมจ่ายเอง เที่ยวเพื่อผมด้วยนะครับพี่”

เมื่อวางสายไปเรียวก็ทำท่าว่าจะลุกขึ้นจากเตียงแต่จะยืนขึ้นเขาก็เวียนหัวจนเซไปเซมา ทำให้วายุต้องเข้ามาพยุงตัวเอาไว้ก่อนที่จะพากลับไปนอนที่เตียง

“นายจะไปไหนเมาค้างหนักขนาดนี้ฉันว่านายอยู่เชยๆดีกว่านะเรียว”

“มาคิดๆดูแล้วผมเป็นห่วงนัทครับพี่ไม่รู้ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างรายนั้นเวลาไม่สบายชอบเก็บตัวแบบนี้ทุกทีข้าวปลาก็ไม่กิน”

“แล้วสภาพนายตอนนี้มันเอื่อให้ไปดูแลคนอื่นหรอ นอนอยู่ที่นี่แหละพี่สั่งข้าวมาให้ไว้แล้วเดี๋ยวพี่ไปดูนัทเอง เรานอนพักเถอะ”

เรียวคิดสักพักและก็ตอบตกลงไปเพราะมองจากสภาพตัวเองวันนี้แล้วเขาไม่สามารถไปดูแลใครได้จริงๆ สู้ให้คนที่แข็งแรงกว่าไปดูแลดีกว่า

“ก็ได้ครับผมฝากนัทด้วยนะครับพี่ งั้นผมขอนอนต่อสักพักนะครับ”

“อืม...แล้วอย่าลืมทานข้าวกับยาด้วยล่ะอย่านอนเพลินจนลืมล่ะ”

“ครับ!พี่”

เมื่อเดินออกไปได้สักวายุก็ยิ้มอย่างดูถูกดูแคลนคนในห้อง

“ไม่ต้องฝากฉันเอาไว้หรอกเพราะนั้นมันเมียฉัน..... ไอโง่”