ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้าย
"ทำไมนาฬิาเรือนนั้นมันสำัับเธอมานานี้เลยเหรอ"ผมถามเธออย่าไม่เ้าใ
ทำไมแ่นาฬิาเรือนเียวพลอยถึยอมเปียฝนามหามันนานี้ ผมไม่เ้าใเธอเลย
"นายไม่เ้าใ และนาย็ไม่มีวันเ้าใ"ใ่มันไม่มีใรเ้าใว่าทำไมันถึไ้รัมันนานี้
ันออวิ่ามหามันอีรั้
"พลอยนั่นเธอะไปไหน"
"......"
"พลอย พลอย"
"......."
"พลอยหยุ พลอยบอให้หยุไว่ะ"
"......"
"พลอยหยุ แล้วฟัมันนะมัน็แ่นาฬิาเรือนเียว ันไม่เ้าใทำไมเธอถึไ้รัมันนานี้ พลอย
มันสำัมาเหรอ มันสำันานั้นเลยเหรอไอ้าฬิาบ้าๆๆนั้น " ผมวิ่เ้ามาระาแนอพลอยแล้วถาม้วย น้ำเสียที่โมโหพร้อมับหยิบนาฬิาเรือนนั้นึ้นมา ใ่ผมเป็นนเ็บมันมาเอ
"นายเอามันไป นายทำแบบนี้ทำไม ันอืน"
"ไ้สิ"ว่าแล้วผม็ปามันลพื้นพร้อมับระทืบ้ำไปสอรั้ แ่พอผมะระทืบอีพลอย็เอามือมาหยิบมันพอีทำให้ผมระทืบมืออพลอยไป้วย
"โอ๊ย"
"พลอย ะ...ันอโทษ"
"ทำไม ทำไม นายทำมันทำไม นาย็รู้ว่าสิ่นี้มันมีวามสำัับัน"
"ไม่พลอย เธอเห็นมันสำัมาว่าันที่รัเธอเหรอ"
"รัเหรอ นายรัันแ่สิ่ที่นายทำมันรัน้ามเลยนะ นายไม่ไ้รัันเหรอ นายรััวเอมาว่า"
"พลอย ันรัเธอ"
"แ่ันเลียนาย ไ้ยินไหมว่าันเลียนาย"ันพูบ็วิ่ออไปพร้อมับนาฬิาในมือ
"พลอยรอเียว พลอย"ผมรีบวื่ามและะโนบอให้พลอยหยุพอพลอยหันมาเห็นผม พลอยรีบนไม่ทันระวันะทั่
"พลอยระวั"
"ริ็"
"พลอย."
"แฮ่อ ฝันบ้าอะไรว่ะ เห้อ ฝันร้ายอีแล้ว"ผมสะุ้ื่นมาเือบรุ่สา มันะเป็นแบบนี้ทุปีนับาวันนั้น วันที่เธอไ้าผมไป ั้วันนั้นไม่ใรสามารถิ่อเธอไ้อี ใ่ที่เธอหายไปแบบนี้มันเป็นเพราะผม เห้อ ผมยอมทุอย่าถ้ามันทำให้เธอลับมา มันยัเป็นำพูเียวที่ผมไ้บอลับัวเอและรอบรัวเธอหลัาที่เิเรื่อนั้น สี่ปีแล้วนะที่เราไม่ไ้เอัน ันยัิถึยัรัเธอและรอารลับมาอเธออยู่นะ พลอย
ถ้าเป็นไม่ไ้วันนั้นอเป็นผมเอไ้ไหมที่เ็บแทนเธอ เพราะผมที่ทำให้เธอ้อาไปสี่ปีแล้วที่ผมไม่ไ้่าวาเธอเลย เพื่อนถามาผมว่าเิอะไรึ้น ผมเล่าให้ฟัแ่ไม่มีใรโทษผมเหรอนะ แ่มัน็ยัรู้สึผิอยู่ี เห้อ ถ้าย้อยเวลาลับไปไ้ผมะไมาทำแบบนั้น ะไม่ทำ
วันนั้นผมำไ้ีว่ามันเป็นวันอะไรและมัน็เป็นวันสุท้ายที่ผมไ้เอเธอ วันนั้นพวผมและพลอยมาเล่นบาสันที่สมานอนเย็นทุวันอยู่แล้ว แ่วันนั้นฝนหนัมาพวเราเลยรีบวิ่มาหลบฝนใ้อาารเรียนัน แล้วผมเห็นพลอยหาอในระเป๋าอย่าเอาเป็นเอาาย
"พลอยหาอะไรอยู่" ใ่ผมรู้ว่าเธอหาอะไร
"ัน์ นายเห็นนาฬิาอันไหม"
"ไม่เห็น ทำไมเหรอ"
"มันหายไปไหนไม่รู้ ันหามันไม่เอ นาย่วยันหาหน่อยไ้ไหม หรือว่ามันะอนที่อยู่ที่สนาม"
" พลอยรอให้ฝนหยุ่อน"ผมรีบึัวเธอไว้ไ้ทัน่อนที่เธอทำท่าะวิ่ออไปหานาฬิา
"ไม่ันะไปหามันอนนี้"ว่าพลอย็สะบััวออาผม แล้ววิ่ออไปทันที พอพลอยวิ่ออไปผม็เอานาฬิาเรือนนั้นออมาาาเ พวเพื่อนๆๆหันมาเห็นพอี
"ไอ้ัน์ นี้มึเอามาเหรอ"
"......."ผมไม่อบพวมัน สายาผมมอออไป้านอรทาที่เธอวิ่ออไป
"ัน์ มึเอ็รู้ว่า อสิ่มันสำัับพลอยแ่ไหน"
"ใ่มึิูให้ีนะ ่อนที่มึะทำอะไรลไป"ไอ้สอ เพื่อนัวีอผม แม่เ้า้าันีัว่ะ
"พวมึเียบไปเลย ูรู้ว่าูำลัทำอะไอยู่"
"เห้อ แล้วแ่มึ็แล้วัน ถ้ามึิว่าสิ่ที่มึำลัะทำมันี มึ็ทำ"
"แ่พวูะอยู่้ามึเอ มึรู้ใ่ไหมสิ่ๆๆนี้มันอยู่ับพลอยมาลอ พวูรู้ว่ามึรัพลอย แ่มึรวิถึใพลอยมันบ้า มันะเป็นยัไ ถ้าพลอยมันรู้ว่ามึเป็นนเอามามันะรู้สึยัไ"
"เอาไปืนะ"
"อืม แ่วันนีู้ะ้อรู้ให้ไ้ว่าทำไมพลอยถึรัมันมาว่าีวิัวเอ ูไปล่ะพวมึลับไป่อนเลย"ผมวิ่ออไปามพลอยพร้อมับเอานาฬิาไป้วย ผมวิ่มาถึสนาม ผมเห็นพลอยวิ่ไปหาทั่วทุที่อสมาน นาผมเินมา้าหลัพลอยยัไม่เห็นเลย
"พลอย"ผมเรียพลอย แ่พลอย้อไม่อบผม
"........."
"พลอย"
"ัน์"
"ใ่ันเอ"
"ใหม สรุปนายไม่เห็นมันริๆเหรอ"
"เธอบอไ้ไหมว่าทำไมถึรัมันนานี้"
"......"
"ทำไมนาฬิาเรือนนั้นมันสำัับเธอมานานี้เลยเหรอ"ผมถามเธออย่าไม่เ้าใ
ทำไมแ่นาฬิาเรือนเียวพลอยถึยอมเปียฝนามหามันนานี้ ผมไม่เ้าใเธอเลย
"นายไม่เ้าใ และนาย็ไม่มีวันเ้าใ"ใ่มันไม่มีใรเ้าใว่าทำไมันถึไ้รัมันนานี้ เพราะมันเป็นสิ่เียวที่ทำให้ันไ้รู้ว่ามีนหนึ่ที่รัันมา ไม่มีนเ้าใเหรอว่าในแ่ละวันั้แ่เ็ันเออะไรมาบ้า ไม่เลย ไม่มีใรเ้าใเหรอ ันออวิ่ามหามันอีรั้
"พลอยนั่นเธอะไปไหน"
"......"
"พลอย พลอย"
"......."
"พลอยหยุ พลอยบอให้หยุไว่ะ"
"......"
"พลอยหยุ แล้วฟัันนะมันแ่นาฬิาเรือนเียว ันไม่เ้าใทำไมเธอถึไ้รัมันนานี้ พลอย
มันสำัมาเหรอ มันสำันาไหนเหรอไอ้าฬิาบ้าๆๆนั้น " ผมวิ่เ้ามาระาแนอพลอยแล้วถาม้วย
น้ำเสียที่โมโหพร้อมับหยิบนาฬิาเรือนนั้นออมา ใ่ผมเป็นนเอามันมาเอ
"นายเอามันไป นายทำแบบนี้ทำไม ันอืน"
"ไ้สิ"ว่าแล้วผม็ปามันลพื้นพร้อมับระทืบ้ำไปสอรั้ แ่พอผมะระทืบอีพลอย็เอามือมาหยิบมันพอีทำให้ผมระทืบมืออพลอยไป้วย
"โอ๊ย"
"พลอย ะ...ันอโทษ"
"ทำไม ทำทำไม นายทำมันทำไม นาย็รู้ว่าสิ่นี้มันมีวามสำัับัน"
"ไม่พลอย เธอเห็นมันสำัมาว่าันที่รัเธอเหรอ"
"รัเหรอ นายบอรัันแ่สิ่ที่นายทำมันรัน้ามเลย นายไม่ไ้รัันเหรอ นายรััวเอมาว่า"
"พลอย ันรัเธอ"
"แ่ันเลียนาย ไ้ยินไหมว่าันเลียนาย"ันพูบ็วิ่ออไปพร้อมับนาฬิาในมือ
"พลอยรอเียว พลอย"ผมรีบวื่ามและะโนบอให้พลอยหยุพอพลอยหันมาเห็นผม พลอยรีบนไม่ทันระวันะทั่
"พลอยระวั"
"ริ็"
"พลอย"ผมะโนั ผมรีบวิ่มาที่ร่าพลอยแ่้าว่า ผู้ายนหนึ่
"น้อพลอย น้อพลอย่ะ ัวเล็อทนไว้นะ่ะนี เียวพี่ะพาไปโรพยาบาล"
"ไม่ พลอยไม่ไปพี่อย่......อย่า อึ บอพ่อนะ"
"ไม่อย่าหลับนะ พี่อร้อ"
"พลอยันอโทษ"
"พี่พั....ร อึ ถ้าพลอยเป็นอะไรไปเอาพลอยไปอยู่ใล้แม่นะ"
"ไม่ เราอย่าพูแบบนี้พี่ะพาเราไปโรพยาบาล นะนีอพี่อทนไว้นะ่ะ อย่าหลับนะ สัาับพี่นะ่ะนี"
"......พลอยรัพ่อับพี่ๆนะอึ พลอยไม่ไหวแล้....ว อี"แล้วพลอย่อยปิาล
"พลอย ื่นสิ พลอยอย่าหลับนะ เ็มแ็ไว้อนเ็เรายัผ่านมันมาไ้ เรา็้อผ่านมันไปให้ไ้อีรั้ ื่นสี่ะ ัวเล็พี่อร้อล่ะ ลืมามามอพี่สิ"ว่าแล้วพี่พัรรีบอุ้มพลอยึ้นมา
"ัน์นาย ับรถไ้ใ่ไหม"
"ไ้รับพี่"
"ีั้นแับ"
พวเรารีบพาพลอยไปโรพยาบาล แล้วพี่พัรโทรบอพ่อับพี่เพร ทั้สอพอรู้เรื่อ็รีบมาโรพยาบาล
"าพัร เิอะไรึ้นลับน้อ ทำไมน้อถึไ้โนรถนแบบนี้"
"ผมไม่รู้รับ ผมไปถึผม็เห็นรถันนั้นพุ่มานน้อ น้อเหมือนรีบนไม่ไู้ว่ามีรถมาไหม บวับฝนหนั้วย"
"ผมอโทษรับ"
"ัน์ อโทษทำไมหรือเราทำอะไรพลอย"
"ือ...... ว่า"
"ืออะไรรีบบอมา"
"ผมับพลอยทะเลาะันรับ"
"ทะเลาะันเหรอลู บอพ่อไ้ไหม"
"ผมทำนาฬิาอพลอยพัรับ ือผมไม่ไ้ั้ใ ผมแ่อยารู้ว่าทำไมพลอยถึรัมันมานานี้"
"แว่าอะไรนะ แไม่รู้เหรอว่านาฬิาเรือนนั้นมันสำัยัไับพลอย"พี่พัระอผม ้วยเสียที่โรธั
"ผม...."
"แมันไม่มีวันเ้าใเหรอมันสิ่นั้นมันมีวามสำัยั ถ้าพลอยเป็นอะไรไป ันะไม่มีวันให้อภัยแเลย"
"พัร แใเย็น แ่าไป็เท่านั้นสิ่ที่สำัอนนี้ือีวิพลอย"
"แ่มันทำน้อเรานะ ะให้ผมใเย็นเหมือนพี่ เหมือนพ่อเหรอ ไม่ผ......"
"แ่มันทำน้อเรานะ ะให้ผมใเย็นเหมือนพี่ เหมือนพ่อเหรอ ไม่ผ......"
"พอหยุไ้แล้ว เพรพาน้อแออไป"
"รับพ่อ "
"ัน์อยารู้ใ่ไหมว่าทำไมพลอยถึไ้รันาฬิาเรือนนั้นมา" หลัะที่พี่เพรพาพี่พัรออไปพ่อพลอย็หันมาถามผม
."รับ ผมอยารู้"
"รับพ่อ "
"ัน์อยารู้ใ่ไหมว่าทำไมพลอยถึไ้รันาฬิาเรือนนั้นมา" หลัะที่พี่เพรพาพี่พัรออไปพ่อพลอย็หันมาถามผม
."รับ ผมอยารู้"
" พ่อะบอให้ มันเป็นสิ่เียวที่แม่พลอยไ้ให้ับพ่อ ฝาไว้ให้พลอย เพราะนาฬิาเรือนนั้นเป็นเรือนเียวที่แม่เาสั่ทำึ้นมาเป็นพิเศษ แม่เาเลือที่ะให้พลอยไ้มีีวิอยู่่อ เลือที่ะให้พลอยไ้เห็นโลใบนี้ ไ้เิบโ แ่แม่เาป่วยเป็นโรหัวใ ารที่มีพลอยทำให้แม่เาแย่ล ไม่มียาัวไหนที่ะใ่รัษาไ้เพราะมีผลับเ็โยร ทำให้พลอยเป็นเ็ลอ่อนำหน และร่าายไม่แ็แร พลอยรอยูู่้อบ แ่แม่เาไ้าไปในวันที่ไ้รู้ว่าพลอยมีีวิอยู่่อ มีพ่อที่ะูแลพลอยไม่ว่าะเิอะไรึ้นพ่อะรัพลอย แ่เหุาร์ในอนนั้นทุนทาฝั่แม่โทษว่าเป็นเพราะารมีพลอยทำให้แม่้อาย แ่พ่อับเ้าสอนนั้นไม่ไ้ิยันั้น พวเราิว่าแม่เาไ้มอบนาฟ้าัวน้อยๆไว้ให้พวเราไู้แล เป็นเหมือนัวแทนอเา นาฬิานั้นพ่อให้พลอยไว้ั้แ่เาเ็ๆ อนที่เาป่วย เพื่อให้มันเป็นเหมือนัวแทนวามรัอแม่เา แม่ที่พลอยไม่เยไ้อ พลอยถึไ้รันาฬิาเรือนนั้นมา พ่อไม่รู้นะว่าทำไมเราถึทำมันพั แ่ลูพ่อ พ่อ็้อปป้อเหมือนัน"
"ผมอโทษรับ" พอผมไ้ฟั ผมรู้สึแย่ แย่มาที่ทำแบบนั้นับพลอย
หลัานั้น็ไม่มีใรพูอะไรอีเลย นระทั่
หลัานั้น็ไม่มีใรพูอะไรอีเลย นระทั่
"พ่อ หมอออมาแล้ว"
"หมอรับ อาารลูสาวผมเป็นยัไบ้ารับ"
"ืออนนี้ ร่าายนไ้ยัไม่ให้ารอบสนอที่ีเท่าไหร่ ผลาาร สแนสมอมันน่าเป็นห่วอยู่รับ และอนมาถึหัวใไ้หยุเ้นไป้วย หมอะถามทาวาิว่า ถ้าหัวใหยุเ้นอีะให้หมอปั้ม่อไหม"
"ลูผมะไม่เป็นไรใ่ไหมรับ"
"็้อรอูอาารรับ ส่วนอาารทาสมอมีวามเป็นไปไ้ว่าะวามำเลื่อมไปเลยือำเรื่อราวในอีไม่ไ้เลย หรืออีรีหนึ่ือสมอะเรื่อบ้าเรื่อไว้"
"ถ้าผมย้ายลูไปรัษาัว่อที่อื่นะไ้ไหมรับ"
"ไ้รับ แ่อนนี้ร่าายยับอบ้ำอยู่มานะรับ อาะทำให้นไ้ไปไ้ทุเมื่อ"
"ผมอุยับหมอเป็นารส่วนัวไ้ไหม"
"ไ้รับ เิทานี้"
พ่ออพลอยหายไปพัให่
"พ่อ"
"ลับไปเรียมัวและเอาอน้อมา พ่อโทรไปบอแม่บ้านไว้แล้ว อีสอั่วโมเอันที่นี้"
"รับพ่อ"
"ุพ่อรับ ือ..."
"ไม่เป็นไรัน์ พ่อไม่โทษเราหรอ เราไม่รู้เราไม่ผิ แ่พ่อำเป็น้อปป้อพลอย นับานี้หวััว่าเราะไม่ไ้เอันอี"
"หมายวามว่าไรับ"
"พ่อะพาพลอยไปรัษาัว่อที่อื่น ไม่ลับมาที่นี้อี"
"แ่ผมอยาอโทษพลอย"
"ไม่ำเป็น"
"แ่....."
"พ่อ้อไปแล้วมีอีหลายเรื่อที่้อทำ"พ่ออพลอยเินาไป นับั้แ่วันนั้นผม็ไม่ไ้พบัยพลอยอีเลย ไม่มีแม้แ่โอาสที่ะอโทษ ผมเสียใับเรื่อที่เิึ้น แ่โอาสอผมไ้หมไปแล้ว ถ้าวันนี้ผมไ้เอพลอยอีรั้ผมะเิมพันรั้นี้้วยหัวใ ถึแม้มันะแพ้็าม
๊อ ๊อ ๊อ
"ุหนู่ะื่นยั่ะ ุแม่ให้ป้าึ้นมาาม่ะ"
"รับ บอแม่เี่ยวผมลไป" เสียเรียะป้าแม่บ้าน เรียผมออมาาอีที่ฝันร้าย เห้อมีสัวันนะที่ันะไ้เอเธอ พลอย
.......................................................................................................
อโทษ้วยนะ พอีมือใหม่หัแ่ยัไิมไ้เลย่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น