สมุดอมตะ

ลำดับตอนที่ #2 : หมายเลข8978

      "ผู้สมัครทั้ง8978คน กรุณาก้าวมาข้างหน้าแล้วกรุณาจับฉลากหมายเลขที่ท่านจะได้เข้าไปในสนามประลองตัวต่อตัว" เสียงของผู้เป็นประธานคุมการทดสอบดังขึ้น ทุกคนถึงกับแย่งกันเข้าไปที่จะจับฉลาก เพราะทุกคนต่างอยากจะเข้าไปเป็นคนแรกกันทั้งนั้น แต่ซามูเอกลับเข่าอ่อน ไม่เห็นมีบอกเลยว่าจะทดสอบนักเรียนโดยการให้เข้าไปสู้กันเอง!!
 
      "เดี๋ยวก่อนๆ ผู้สมัครทั้ง8978คน ท่านอาจารย์ใหญ่เซ็ธอยากจะกล่าวอะไรกับพวกเธอสักเล็กน้อยก่อนที่พวกเธอจะตัดสินใจเข้าไปในลานประลองอันแสนโหดร้ายของเรา..."

      "อะแฮ่ม"อาจารย์ใหญ่ที่ชื่อเซ็ธก้าวเข้ามาในตำแหน่งที่มีไมค์ลอย(ลอยอยู่โดยไม่มีอะไรจับ ลอยจริงๆ) ซามูเอสังเกตุเห็นว่า อาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนเอสเปอร์มีทรงผมที่เนี้ยบ แม้จะมีลมต้องผม แต่ผมของเขาก็ยังไม่กระดิก เสื้อเป็นสูทอย่างดี ไม่มีแม้แต่รอยยับ รองเท้าหนังก็เป็นมันวาว สงสัยจะเป็นอาจารย์ใหญ่สุดแสนจะเนี้ยบ
"เอาล่ะ พวกเธอ ก่อนที่จะจับฉลากกัน ฉันขอพูดะไรซักหน่อยนะ อย่างแรก อาจารย์ซาร่าครับ ช่วยแจกใบยินยอมให้พวกนักเรียนที" อาจารย์ที่ได้ชื่อว่าซาร่าก็ก้าวออกมาจากมุมมืดแล้วเสกคาถาเบาๆใส่ในกระดาษปึ๊งใหญ่ที่เธอถืออยู่ มันหายวับไปแล้วมาปรากฏบนหน้าของทุกคนที่อยู่ในนี้ทันที
      
     ซามูเออ่านแล้วถึงกับเป็นลมล้มพับไปถึงมีผู้หญิง2-3คนมองเขาอย่างเหยียดหยามเขาก็ไม่สน เพราะมันเขียนว่า ใบยินยอมตาย 
"ใช่ มันคือใบยินยอมตาย"อาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนเอสเปอร์พูดขึ้นท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ "ฉันคิดว่าพวกเธอเข้าไปอาจจะเจอกับผู้ที่มีฝีมือยอดเยี่ยมกว่าเธอหลายเท่าตัว บางคน... อาจจะตาย หรือบางคนอาจจะโชคดีที่แค่คางเหลือง.. แต่ทว่า!ฉันคิดว่า พวกผู้ปกครองของพวกเธออาจจะไม่ยินยอมที่จะให้โรงเรียนของเราใช้มาตราการที่เด็ดขาด! เพื่อคัดลือกนักเรียนที่ไร้ฝีมือหรือไร้สติปัญญาออกไป"เขากวาดสายตาที่เด็ดขาดไปสบตานักเรียนทุกคน ซามูเอแทบจะทนไม่ไหวเพราะสิ่งที่อาจารย์พูดนั้นมันตรงกับเขาทุกๆอย่าง "และ... ฉันจะเปลี่ยนกฏใหม่ที่จะใช้เข้าสอบครั้งนี้ จากให้นักเรียนสู้กันตัวต่อตัว เป็นให้พวกเธอสู้กับครูแทน"
     
เอาละ.. คราวนี้ทั้งครูและนักเรียนต่างวิพากย์วิจารณ์กันอย่างเคร่งเครียด แต่อาจารย์ใหญ่เซ็ธกลับไม่พูดอะไรอีก เพราะเขาสงบนิ่ง เพื่อรอบางสิ่งบางอย่าง
     "แล้วจะให้เราทำยังไง ล้มคุณงั้นหรอ" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างหน้าซามูเอพูดขึ้น เธอทำให้ทุกคนหันไปมองเธอและคนที่เพิ่งให้พวกเขาเซ็นใบยินยอมตายสลับกันไปมาราวกับขอคำตอบ

"เธอชื่ออะไร" 
"สกาเร็ต ฟอกซ์ซี"
"ขอบใจนะคุณสกาเร็ตที่ถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้ให้ ฉันคิดว่าสำหรับพวกเธอ.. คงจะยากเกินไปที่จะล้มฉัน หรือต่อให้รุมกันหมดก็ไม่อาจล้มฉันได้.. เชื่อสิ  ฉันเลยจะให้คนที่พอมีความสามารถเท่านั้น ที่จะได้เข้าไปในโรงเรียนเอสเปอร์ของเรา" เขาเว้นวรรคเล็กน้อยและพูดช้าๆ "พวกเธอมาจับฉลากรับหมายเลขก่อนฉันจึงจะบอกกติกา และต้องนำใบยินยอมตายนั้นมาแลกกับหมายเลขด้วย และขอเตือนว่า ที่ฉันให้พวกเธอเซ็นไปนั้น ฉันอาจจะทำจริงๆก็ได้นะ" เขายิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่าง แล้วคนประมาณ 8ใน10 ก็ทิ้งใบยินยอมตายลงกับพื้นแล้วหอบสมบัติกลับบ้านไป

    ซามูเอก็กำลังจะหันหลังกลับเช่นกัน แต่ด้วยความเฟอะฟะปนงี่เง่าเขาก็ได้ชนคนคนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจแถมโดนผลักด้วยพวกปัญญาชนที่กำลังจะหันหลังกลับไปเรียนที่โรงเรียนอื่นแทน ด้วยความบังเอิญอะไรจะขนาดนั้น เขาดันอยู่ข้างหน้าสุดใกล้กับกล่องที่ใช้สำหรบจับฉลากพอดี (โอ้มายก๊อด พระเอกของเราโชคร้าย(?)อะไรเช่นนี้!!)
"อ้าว! นี่เราได้เปิดประเดิมหนุ่มน้อยผู้นี้เป็นคนแรกรึนี่" อาจารย์ใหญ่เซ็ธก้มมองดูเขาอย่างเอ็นดู"เอ้าเซ็นเลย ฉันจะได้บอกกติกาเลย"
    
    ช่างเป็นเวรและกรรมอะไรเช่นนี้หนอ พระเอกของเราดั๊นเฟอะฟะ แถมเวลาอยู่หน้าฝูงชนเขามักที่จะทำอะไรเปิ่นๆอยู่เสมอ เขาจึงรีบหลับหูหลับตาเซ็นใบยินยอมตายและยื่นให้ให้อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนโดยไม่ได้ตั้งใจซะงั้น 
     "เอ้าจับฉลากได้แล้วเธอ มีคนต่อแถวเธออีกเยอะนะ" พอหันไปก็จริงดังคำพูด สายตาอาฆาตจ้องมาที่ซามูเอนับร้อยคู่ เขาจึงต้องใช้มืออันสั่นเทาจับฉลากและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

     หมายเลข8978 คือหมายเลขของเขา...