สมุดอมตะ

ลำดับตอนที่ #4 : พบเพื่อนใหม่

��� "เอาล่ะ ขณะนี้พวกเธอได้หมายเลขกันครบแล้วนะ ฉันจะบอกกติกาละนะ" เขาหยุดพูดเล็กน้อยและกวาดสายตาที่แรงกล้าไปทั่วบริเวณ ผู้คนที่สบตาต่างรีบหลบตาอย่างรวดเร็ว "กติกาคือ.. จะให้พวกเธอทุกคนทุกๆคน.. รุมฉัน และถ้าใครแตะตัวฉันได้แม้แต่ปลายผม"ยังกับผมพี่แกยาวนักละ"ฉันจะจัดการส่งคนที่โดนตัวฉันทุกคนไปในห้องรับรองนักเรียนทันที และจะได้เข้าโรงเรียนโดยไม่ต้องมีปัญหาอะไรอีกเลย เอาล่ะ เริ่มกันรึยัง?"

เป๊ง! เสียงระฆังดังเหง่งหง่างไปทั่วบริเวณ ขนของหลายๆคนคงลุกซู่เพราะรัศมีความน่ากลัวของเซ็ธที่แผ่ออกมาหยั่งกับรัศมีอำมหิต แต่สำหรับซามูเอแล้ว� ขนทั้งตัวไม่เว้นแม้แต่ผมคงตั้งชี้โด่ชี้เด่ไปหลายวันเลยทีเดียว

��� คน2คนหน้าอาจารย์ใหญ่โรงเรียนเอสเปอร์ล้มลงไปในพริบตา แล้วเขาก็ต่อด้วยเด็กเสื้อแดงรูปร่างอ้วนๆและยังต่อไปอีกหลายๆคนที่อยู่รอบๆตัวเขา คนหลายคนล้มแบบไม่รู้สาเหตุ เพราะว่าอาจารย์ใหญ่เซ็ธใช้วิชา "เกราะคุ้มกาย" ที่จะมีสายลมที่คล้ายพายุลูกเล็กอยู่รอบตัวเขา มันจะมีอานุภาพทำให้คนที่อยู่รอบๆในรัศมี1เมตรถูกดูดเข้ามาหาตัวผู้ใช้ทันที แต่มันจะเป็นผลเสียตรงที่ว่าผู้ใช้จะรับมือไม่ทันสำหรับในกรณีที่จะให้คนอื่นแตะตัวผู้ใช้ไม่ได้ แต่สำหรับอาจารย์เซ็ธที่เป็นแชมป์ระหว่างประเทศ18 สมัย มันไม่เป็นปัญหาเลยแม้แต่น้อย
�
��� คนหลายคนพยายามเข้าไปให้ถึงตัว แต่เซ็ธราวกับมีตา360องศา คนไหนที่มาทางด้านหลังเขาก็จะก้มตัวหลบยังกับหนังกำลังภายในของจีนที่เป็นจอมยุทธอันดับ1ที่เก่งจัดจนหาใครเทียมได้ยาก แต่ดันมาแพ้พวกมีแต่ดวงที่ดวงเฮงจนไม่รู้จะเฮงยังไงอย่างซามูเอ

"หมายเลข5788" เสียงจากผู้ประกาศบอกให้ทราบว่ามีคนแรกได้เข้าไปในโรงเรียนเอสเปอร์แล้วตามมาด้วยคนอีกหลายคน
"หมายเลข124และ457"�

��� อาจารย์เซ็ธใกล้เข้ามาซามูเอทุกขณะ เขาไม่มีเหงือให้เห็นบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย สมแล้วที่เป็นแชมป์ระหว่างประเทศ18สมัยซ้อน แม้จะล้มนักเรียนไปแล้วเกือบครึ่ง ซามูเอพยายามจะไปยืนหลังคนตัวใหญ่ที่สุดแถวๆเขา ดันเล่นบังตัวเขาซะมิดจนไม่เห็นแม้แต่มือที่โผล่มาข้างหลังด้วยซ้ำ ผ่านไปประมาณ10วินาทีมีเสียงฝีเท้าที่สัญชาติณานของเขาบอกว่ามันคือเสียงของอาจารย์เซ็ธแน่นอน คนตัวใหญ่เบิ้มที่เขาหลบอยู่ข้างหลังนั้นล้มลงไปทันทีที่ซามูเอได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ แต่ซามูเอดันมีโชคร้ายซะงั้น คนที่ล้มลงมานั้นไม่ได้ล้มที่ไหน แต่ล้มลงมาทับเขา!! ซามูเอใช้สติที่เหลือทั้งหมดไขว่คว้าสิ่งรอบตัวขณะที่น้ำหนักกว่า100กิโลกรัมกำลังทับกระดูกที่เปราะบางหยั่งกับกระดาษของเขา คราวนี้ซามูเอผู้บอบบางมีโชค เพราะเขาคว้าได้ข้อเท้าของอาจารย์ใหญ่เซ็ธที่กำลังอัดคนรอบๆคัวอยู่อย่างเมามันส์

��� ตัวซามูเอกระตุกวูบอย่างน่ากลัวแล้วหลังของเขาก็กระทบพื้นหินอ่อนแข็งๆพร้อมลงไปนอนกองกับพื้นแบบแผ่หลา เขาลืมตาขึ้นมาแล้วก็มองเห็นห้องลักษณะโดมที่มีกระเบื้องที่เทาสลับขาวคล้ายลายไทยเล็กๆ พื้นเป็นสีเทาสลับขาวที่ไม่ค่อยจะขาวเท่าไหร่ น่าจะเป็นเพราะถูกใช้งานมานานราวๆ100ปีหรือมากกว่านั้น แต่พื้นบางที่ก็แตกเหมือนเคยมีการต่อสู้กันขึ้นด้วยพลังบางอย่างเป็นหย่อมๆ แล้วก็ไม่เค๊ยไม่เคยเข้าใจว่าทำไมไม่เปลี่ยนพื้นซะทีทั้งๆที่มีกระเบื้องแตกเกือบจะทุกแผ่นแล้วมั้งเนี่ย� งบก็ออกจะเยอะแยะ ทำหยั่งกับโรงเรียนรัฐบาลยังงั้นแหละ

"เจ้า"� เสียงเสียงหนึ่งเรียกเหนือหัวเขา น่าจะเป็นเสียงผู้หญิง เขาพยายามลุกขึ้นแต่กระดูกสันหลังลั่นเปรี๊ยะ เหมือนเส้นจะหลุด
"ครับ"� ซามูเอตอบรับเสียงเรียกนั้นแล้วมองไปรอบๆ เขาเห็นแต่ผู้ชายหน้าตาดี2คนที่ยืนอยู่เท่านั้น แต่เสียงเมื่อกี๊มันเป็นของผู้หญิงนี่นา "คุณอยู่ไหนหรอครับ" ซามูเอพยายามพูดให้สุภาพไว้ก่อน เผื่ออาจจะเจอเรื่องเดือดร้อนจากคำพูดได้

���แว่บ! หญิงสาวมาปรากฏตัวข้างหน้าเขาในทันที หน้าของเธอห่างจากหน้าของเขาไม่กี่เซน

"คุณ..ทำยังงั้นได้ไง" ซามูเอรู้สึกทึ่งกับความสามารถของเธอมากๆ ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นผีก็ได้!! (แล้วเขาก็เริ่มขนลุกตามประสาคนขี้กลัวล่ะนะ) "หรือว่า! คุณจะเป็น ผี!!!"

�� โป๊ก!!
"เสียมารยาท! ข้ามีความสามารถต่างหากละ เชอะ!"
"ขอโทษด้วยครับ" ซามูเอทำหน้าจ๋อยแล้วก้มหน้าเพื่อรอรับคำก่นด่าอีกเป็นชุด สงสัยจะไม่ใช่ผีแต่เป็นล่องหนได้แฮะ เพราะผีต่อยไม่เจ็บแน่ๆ

�� "โอ๊ย! เจ้าจะช่วยหุบปากทีได้มั้ยเท็นเซลล์ ข้ารำคาญ" ชายหน้าหล่อคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆพวกเขาพูดขึ้น

��� ผู้หญิงที่ชื่อเท็นเซลล์ตวัดสายตามองอย่างหมั่นไส้� เธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่โมโหและอามรมณ์ดีได้ง่ายพอๆกัน เธอแต่งตัวอย่างมีสไตล์ (สไตล์มาเฟีย) เพราะเธอแบบว่า หน้ารูปไข่เรียวยาว ทรงผมยาวสีน้ำตาลอ่อนยุ่งๆแต่ดูดี เสื้อสีดำสนิทแขนสั้นด้านในเสื้อทับสีเทาหม่นๆแขนยาวถึงศอกแต่แขนเสื้อมันดันขาดกระรุ่งกระริ่ง ข้อมือใส่บางอย่างสีน้ำตาลเข้มคล้ายหนังสติ๊กวงใหญ่ เอวคาดเข็มขัด2เส้นสีครีมไขว้กันเป็นรูปกากบาท ที่เข็มขัดด้านซ้ายห้อยปากกาและสิ่งที่น่าจะเรียกว่า"ปืนเลเซอร์แบบสตาวอร์" ด้านซ้ายใส่หลอดโลหะเล็กๆที่คล้ายหลอดทดลองวิทยาศาสตร์ไว้ กางเกงขาสั้นสีดำเลยเข่าเล็กน้อย หน้าตาไม่บ่งบอกเลยว่าเป็นเจ้าแม่ ไม่บ่งบอกเลยแม้แต่นิดเดียว!!�

��� "แล้วทำไมเจ้าไม่รู้จักมีมารยาทกับคนที่กำลังคุยกันบ้างละ ลูซ"�
"เพราะข้าหมั่นไส้ไอ้แหยนี่น่ะสิ!"� ชายที่ชื่อลูซแทบจะตะคอก
"ห๊ะ" ซามูเอชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆว่าเขาเป็นเหตุของสงครามได้ยังไง "ผมทำอะไรผิดหรอ"
"ใช่ เขาทำอะไรผิด ข้าเดินมาคุยกับเขาเอง เจ้าอยากมีปัญหา มามีกับข้านี่" เท็นเซลล์ขมวดคิ้วแล้วยืนกอดอกอย่างหาเรื่อง
"เฮอะ ยัยทอม" ลูซบ่นเบาๆกับตัวเอง แต่เจ้าแม่มาเฟียก็หูทิพย์ได้ยินซะงั้น
"ทอมแล้วมันหนักอวัยวะเล็กๆอันไหนของนายหรอ" เธอพูดอย่างผู้ชนะและมองส่วนที่ผู้ชายทุกคนต้องมี(แต่ผู้หญิงไม่มี) เพราะรู้ว่าเพื่อนของเธอเกลียดคำนี้ที่สุด เขาจึงยอมถอยมา1ก้าวเพื่อเดินต่ออีกหลายๆก้าว

�� ลูซหรือลูซิเฟอร์เป็นเด้กผู้ชายตัวสูงราวๆ160กว่าๆ รูปร่างผอมเพรียวซะยิ่งกว่าเด็กบางคน เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างหงุดหงิดสุดๆหน้าตาหล่อกว่าผู้ที่ชนะการประกวดเทพบุตรในฝันของดาว ปากโด่งและจมูกเรียวได้รูปรับกับหน้า�แต่ที่ซามูเอฟันธงได้อย่างแรกจากการมองลูซิเฟอร์คือ "รวย"
และต่อมาคือ "หล่อ" รวมๆแล้วน่าจะเป็น "รูปหล่อพ่อรวย" แต่ถ้าเก่งอีกอย่างจะเพอเฟ็คมากๆจนสาวมาห้อมล้อมเพราะเขาใส่เสื้อสูทสีกรมท่าตราราวเดอร์อย่างแพงที่สุดในดาวไดฟ์ กางเกงสีเข้าชุดกัน รองเท้าเป็นมันวับเพราะน่าจะซื้อใหม่ แถมยี่ห้อก็ไม่ใช่อื่นไกล ราวเดอร์อีกเช่นเคย แถมเสื้อยังไม่เกิดรอยยับจากการต่อสู้ซักนิดทั้งๆที่ซามูเอเสื้อยับทั้งตัวจากที่ยับอยู่แล้ว ท่าทางจะไม่ใช่แค่รูปหล่อพ่อรวยเสียแล้ว

"เอ่อครับ.. แล้วสรุปว่าคุณมีความสามารถอะไรกันแน่ครับ"
"นี่ๆ เจ้ามาจากบ้านนอกรึไง คนบ้านนอกเขาจะพูดอย่างนั้น ผม ฉัน เธอ แต่ในเมืองเขาจะพูกัน เจ้า ข้า ท่าน อะไรพวกนี้นะ หัดพูดไว้ซะเดี๋ยวคนเค้าหาว่าเจ้าบ้านนอก" ซามูเอพยักหน้า�"ส่วนความสามารถพิเศษของข้าไม่ใช่ล่องหนแต่เป็นปรับเปลี่ยนร่างกายตามสภาพแวดล้อม คล้ายๆกิ้งก่าน่ะแหละ แล้วลูซิเฟอร์น่ะมีความสามารถเลียนเสียงทุกสิ่งทุกอย่างได้น่ะ"

"แล้วพวกเสียงเครื่องยนตร์ เสียงระเบิดก็เลียนเสียงได้หรอครับ"
"ใช่แล้ว เขามีความสามารถนะ แต่ไม่ค่อยชอบใช้หรอก" 6พยางค์หลังเธอพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบ
"ทำไมละครับ" ไม่มีคำตอบจากเท็นเซลล์เพราะตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยกันมาเยอะขึ้นเรื่อยๆจนห้องขนาด10x10เมตรแออัดเป็นที่สุด� จนในที่สุดก็มีเสียงจ้อกแจ้กดังไปทั่วห้อง

��� จนในที่สุดอาจารย์ใหญ่เซ็ธก็มาโผล่กลางห้องพอดิบพอดี
"เอาล่ะ.. บัดนี้เราจะทำการแบ่งห้องกันแล้ว ช่วยมารวมตัวกันด้วย"� ทุกคนหยุดพูดในทันทีและเดินเข้ามา ซามูเอสูดลมหายใจลึกแล้วเดินเข้าไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดละนะ.....

��