ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : &.Intro
.&Intro
“น่าเบื่อชะมัดเลยแฮะ ”
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจนั่งลงที่เก้าอี้ตัวโปรดพร้อมกับทอดสายตามองโรงเรียนมัธยมคิงตันซึ่งเป็นโรงเรียนที่อยู่ติดกับมหาลัยของเขา ใช่แล้วเด็กที่จะเข้าเรียนในระแวกนี้ได้จะต้องเป็นพวกพ่อแม่ใหญ่ไม่ก็ต้องรวยแบบสุดๆ นั่นล่ะ
“คยูเว้ยย เลิกเรียนแล้ววววว~ ”
เสียงแหลมของใครคนหนึ่งกำลังเรียกพร้อมกับกวักไว้กวักมือ ท่าทางรีบร้อนซะจนคนที่ถูกเรียกอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ก็ไอ้เพื่อนคนเนี้ย เล่นน่ารักขึ้นซะทุกวัน
“จะรีบไปตายที่ไหนเหรอวะครับ ..คุณ ฮยอกแจ ?
คนที่กำลังกวักมือเรียกได้ยินอย่างนั้นถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่บอกไปตั้งกี่ทีแล้วนะคยูฮยอน..
“มึงจำไม่ได้เหรอวะ ก็ไอ้เด็กโรงเรียนข้างๆนั่นไง ! ที่มันตามจีบกูอ่ะ เห้ย..มันมาโน่นแล้ว มึงไม่กลับกูกลับเองก็ได้วะ .. ”
“อ้าวไอ้นี่ - -”
พูดจบปุ๊บก็ดันใส่เกียร์หมาวิ่งจนลับหูลับตาเลยนะครับมึง กูยังไม่ได้ตอบอะไรสักคำ .. แล้วพวกไอ้ที่เหลือมันหายหัวไปไหนกันวะเนี่ย ? เอ้อ... กลับเองก็ได้วะครับ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คยูฮยอนเดินผละออกจากโต๊ะที่ชอบนั่งอยู่เป็นประจำ เขาเป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า ‘แบทเทิลวูฟ’ จะเรียกว่าเป็นกลุ่มที่รวบรวมคนอันธพาลก็ได้ ในพื้นที่นี้ไม่มีใครหรอกที่จะไม่รู้จักพวกเขา..
“เฮ้.. นายน่ะ ”
“.... หืม ?” เสียงเล็กๆที่ดังมาจากข้างหลังเรียกความสงสัยจากเขาไม่น้อย ก็เขาเพิ่งจะเดินออกมาจากโต๊ะได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ความสงสัยทำให้เขาตัดสินหันกลับไปมอง..
“พลั่ก” .. สิ้นเสียงที่คุ้นเคย คยูฮยอนก็ลงไปนอนกองกับพื้นอย่างกับเพิ่งสำนึกรักแผ่นดินขึ้นมากะทันหัน ก่อนจะนั่งทำหน้าเหลอหลา งง กับสิ่งที่เกิดขึ้น
“เห้ย .. ทงเฮ ไม่ใช่คนนี้นะไม่ใช่ๆๆๆ”
เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาอย่างร้อนรน คยูฮยอนที่พอจะเข้าใจสถานการณ์บ้างแล้วก็รีบลุกขึ้นแล้วมองหาตัวต้นเหตุอย่างคิดจะเอาเรื่อง แต่.. พอได้มองแบบชัดๆแล้วกลับยิ่งเพิ่มความมึนงงขึ้นไปอีก
หะ หา.. เป็นเด็กมัธยมเองงั้นเหรอ ? แถมน่ารักไม่หยอก แต่ทำไมโหดชะมัดเลยแฮะ = =
“อ้าว งั้นเหรอ .. นี่นายขอโทษแล้วกันนะไปล่ะ ว่าแต่คนไหนล่ะ ?” ประโยคแรกน้องเขาคุยกับเพื่อนครับ แล้วก็หันมาคุยกับผม เสร็จน้องเขาก็หันไปคุยกับเพื่อนต่อ เห้ย.. แต่เดี๋ยวนะ จบง่ายๆงี้ได้ไงครับ
“นี่ จบง่ายไปป่ะครับน้อง - -;” ก็คนมันเจ็บนะโว้ยย ถึงจะน่ารัก(มาก)ก็เหอะ คยูฮยอนนคนนี้ไม่ยอม
“อะไรล่ะ ก็ขอโทษแล้วไง” .. เสียงใสๆนั่นตอบมาพร้อมกับใบหน้าที่ไม่รู้สึกผิดสักนิด
“ขอโทษแล้วคิดว่ามันจะจบป่ะครับ ?”
“งั้น เลี้ยงข้าวเอาป่ะ ?” หะ หา เลี้ยงข้าว ? นี่คิดจะยั่วโมโหผมรึไงครับไอ่เด็กโหด - -;
“เลี้ยงข้าวเนี่ยนะ ?”
“ไม่เอาเหรอ ? เรื่องมากชะมัดเลยแฮะ งั้นไปเอาก็ตามใจแล้วกันนะ ไม่อยากขัดใจอ่ะ ยังไงก็อย่าลืมกินข้าวเย็นด้วยล่ะ เป็นห่วง ”
หะ หา เป็นห่วง ?? -O-^
ช่วงที่คยูฮยอนกำลัง งง กับการกระทำของเด็กโหดและพรรคพวกกับประโยคที่ว่าเป็นห่วงนั้น พวกของเด็กโหดที่เขาเพิ่งจะตั้งฉายาให้หมาดๆก็ถือโอกาสเดินชิ่งออกไปอย่างเนียนๆ
“โมโหว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
พอรู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่เพียงลำพังแล้ว มันน่าเจ็บใจนัก อย่าให้เจออีกทีนะครับนะ เอ้ะ เมื่อกี้เพื่อนเด็กโหดนั่นเรียกว่าอะไรนะ
อืมมม .................................................ทะ ท ท.ทง.. ทงเฮ ?
พรุ่งนี้เจอกันแน่ครับไอ้เด็กโหด หึหึหึหึ -_-+
..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สวัสดีค้าบบ ไรเตอร์ชื่อนุ๊กนิก ยินที่ที่ได้รู้จักทุกคนน้า
เอาแค่นี้ไปก่อนเน่อ ! ฝันดีจ้า <3
หวังว่าจะสนุกกับฟิคเรื่องนี้กันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น