คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตที่ไม่อาจหวนคืน
ฉันไม่เข้าใจเลย เมื่อเราอุตส่าห์พยายามตามหาสิ่งๆหนึ่งจนเจอแล้ว จู่ๆเราก็ต้องเสียมันไป ทั้งๆที่ก็ดูแลทะนุถนอมไว้เป็นอย่างดี...ทำไมกัน
ถ้าเราตายจากกัน เราจะยังจำเวลาที่เราเคยรักกัน เคยรู้สึกดีต่อกัน วันเวลาแห่งความสุขและเศร้า ที่เต็มไปด้วย เสียงหัวเราะและคราบน้ำตาที่เรามีให้กันได้หรือไม่ ความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่ มันคืออะไรกันแน่.............
Time is not continue, everything are change.
But My mind of you never change forever.
I remember everything of you.
............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
ใบไม้สีน้ำตาลแก่ใบหนึ่ง ค่อยๆร่วงหล่นจากต้น ปลิวพลิ้วไสวไปตามแรงลมเข้าไปติดอยู่ที่หน้าต่างห้องเรียนม.6 ห้องหนึ่ง
เด็กสาวผมยาวสลวย ผิวขาวอมชมพูระเรื่อ หน้าตาสะสวยคนหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเรียนเล่มหนาบนโต๊ะสีไม้สะอาด
“รติรสจ้ะ ช่วยตอบคำถามข้อนี้ของครูทีสิจ้ะ”
อาจารย์สาวท่าทางใจดีถาม เด็กสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะตอบคำถามได้อย่างราบรื่นและฉะฉาน
“เก่งมากจ้ะ ทุกคนปรบมือให้รติรสด้วยจ้ะ”
เพื่อนๆหลายคนต่างปรบมือให้ด้วยความเต็มใจ แต่บางคนก็ทำหน้าไม่พอใจบ้าง อิจฉาที่เธอเก่งกว่าบ้าง
ทรายเป็นเด็กเรียนเก่ง เรียบร้อย และไม่พูดมาก ทำให้มีเพื่อนไม่มากนัก แต่เธอก็เป็นคนอ่อนโยนและจิตใจดี ขาว บริสุทธิ์ราวกับดอกไม้
ออดดดดดดดดด
เสียงออดเป็นสัญญาณบอกเลิกเวลาเรียน เด็กนักเรียนต่างพากันเก็บข้าวของ และทยอยกลับบ้านกัน
“ว่าไงจ้ะ ไปกันรึยัง”
รุ่งนภา หรือรุ้ง เพื่อนสนิทคนเดียวของทรายเดินมายืนข้างๆเพื่อนสาวแสนสวยทันทีที่ได้ยินเสียงออดดังขึ้น
“อืมไปสิ วันนี้ฉันมีนัดกับบลูด้วยน่ะ”
“แง งั้นวันนี้ฉันก็ต้องเดินกลับคนเดียวน่ะสิ ทรายอ่ะ ใจร้าย”
ทรายเอียงคอมองเพื่อนสาวก่อนจะยิ้ม
“น้อยใจไปได้ ยังเราก็ต้องเดินไปด้วยกันก่อนอยู่ดี”
เธอรีบเก็บของที่กองอยู่เต็มโต๊ะก่อนจะเดินตามรุ้งไป
ช่วงนี้เป็นฤดูแล้ง ใบไม้เริ่มพากันผลัดใบ เตรียมเข้าสู่ฤดูหนาว ร่าง2ร่างเดินเคียงคู่กันไปตามทางเดินที่กลาดเกลื่อนไปด้วยใบไม้หลากสี
“ตอนนี้พวกเราก็อยู่ม.6แล้ว เธอคิดว่าจะเอนฯเข้าคณะไหน”
“ฉันคิดว่า ฉันจะเข้าศิลป์น่ะ แต่ความจริงแม่ฉันอยากให้ฉันเป็นนักร้อง” ทรายถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน
“ก็ดีนะ มีคนสนใจเยอะแยะเต็มไปหมด แล้วที่สำคัญเธอก็เป็นคนที่ร้องเพลงเพราะมากเลยนี่”
“แต่ฉันไม่มีความกล้าแสดงออกเลยนะ ไม่เหมือนกับแม่ฉัน...”
“ส่วนฉันเองก็ตั้งใจจะเข้านิเทศตั้งแต่ต้นแล้วล่ะ อยากเป็นดารากะเขามั่ง”
รุ้งเผยความฝันของตน ทรายมองเพื่อนสาวยิ้มๆอย่างเอ็นดู
“เอ ทำไมบลูยังไม่มาอีกนะ”
ทรายชะเง้อคอมองหาใครบางคน เพื่อนคนข้างๆทักขึ้น
“ที่อยู่ตรงใต้ต้นนั้นอ่ะใช่ป่ะ”
หญิงสาวปรายตาไปทางมือของรุ้ง
“ฮิฮิ อย่าสิคะ บลูก็ เมย์จั๊กจี้นะ”
ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทั้งสองก็คือ หญิงสาวกับชายหนุ่มคู่หนึ่ง กำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานใต้ต้นไม้
แหมะ---
หยดน้ำหยดเล็กๆหยดหนึ่ง หยดแหมะบนใบไม้แก่อย่างรวดเร็ว ทรายค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นที่คลาคล่ำไปด้วยใบไม้ สองแขนเรียวเล็กของเธอ ค่อยๆยกขึ้นมาปิดใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา
...เมื่อไหร่ มันจะไม่จบลงอย่างนี้นะ...
รุ้งได้แต่นั่งลงข้างๆเพื่อนสาว ก่อนจะลูบหลังที่สั่นเทาเบาๆด้วยความสงสารเธอ
...ทำไมกัน...ทำไมความรักของฉันมันถึงต้องลงเอยแบบนี้ทุกที...เมื่อไหร่ที่จะมีคนที่รักเราจริง เมื่อไหร่ที่มันจะจบลงอย่างมีความสุขสักที....เมื่อไหร่กัน.........
ความคิดเห็น