คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : We belong together 1
ร่างบางยืนฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยเมื่อได้ยินคำพูดจากคนตรงหน้า
“ลีทึกชั้นมีไร จะบอก”ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
“ชั้นจะไปเรียนต่อต่างประเทศ”ซีวอนพูด
ร่างบางยืนอึ้งกับคำพูดของร่างสูง จะไม่ให้อึ้งได้ยังไง ในเมื่อลีทึกกับซีวอนเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ไปไหนก็ไปด้วยกัน แม้จะมีบ้างที่ไม่ได้เจอกันแต่ไม่ใช่ห่างกันไกลขนาดนี้ และที่สำคัญเค้าเองก็ชอบเพื่อนของตัวเองนั่นก็คือ ซีวอน
“นายจะไปนานมั้ย”ลีทึกถามด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเพื่อที่จะไม่ให้คนตรงหน้ารู้สึกไม่ดี
“ก็คงจะประมาณ 2-3 ปีละมั้ง”คำตอนนั้นทให้ร่างบางถึงกับอึ้ง ถึงจะยิ้มแต่ที่จริง
แล้วไม่ไดยินดีเลยซักนิด ห่างกันตั้งหลายปีชั้นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นายจะรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกยังไงจะรู้มั้ยว่าตอนนี้ชั้นคิดอะไร นายคงไม่รู้เลย
“โชคดีนะ ซีวอน ส่งข่าวมาบ้างนะ”ร่างสูงไม่ตอบได้แต่พยักหน้ารับคำ เค้ารู้สึกผิดหวังกับท่าทีของคนตรงหน้าทั้งที่หวังไว้ว่าร่างบางคงยื้อเค้าไว้หรือเสียใจซักนิด แต่ไม่มีวี่แววเลย ผิดคาดด้วยซ้ำในเมื่อคนตรงหน้ากลับยิ้มอย่างดีใจ นายคงอยากให้ชั้นไปจากชีวิตนายแล้วมั้ง
“ชั้นไปก่อนนะ”ร่างสูงพูดพร้อมกับจะเดินไป แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยคำถามของร่างบาง
“นายจะไปวันไหน” “มะรืนนี้แล้วหละ ไปส่งชั้นด้วยนะ”“อื้ม” คำพูดสั้นๆแต่ก็ทำให้คนที่ได้ฟังคำตอบรู้สึกดี
……………………..
“ผู้โดยสารที่ต้องการจะเดินทางไปประเทศอังกฤษกรุณาขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ”สิ้นเสียงประกาศจากทางสนามบิน ซีวอนหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาคนคนหนึ่ง คนที่เค้าอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้คนที่เค้ากำลังรออยู่อยากเห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้าย แต่เมื่อโทรไปก็พบว่าเค้าคนนั้นปิดเครื่อง
……………………..
เอี๊ยด….ปัง!!!!!!
“ช่วยด้วยคะมีคนถูกรถชน”ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วความตกใจ
หน้ารถสีดำคันนึงมีชายคนนึงนอนจมกองเลือดอยู่ ตามตัวเต็มไปด้วยแผลที่เกิดขึ้นจากอุบัติเหตุเมื่อครู่นี้
“คุณ! คุณครับเป็นอะไรรึเปล่า” เจ้าของรถวิ่งลงมา
“ผม…จะไป..สะ สะ หนาม…บิน” คำพูดสุดท้ายออกจากปากคนที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น
............................................................
“ซีวอน ไปได้แล้วลูก เครื่องจะออกแล้ว”สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ ชายหนุ่มก็เดินหยิบกระเป๋าตามผู้เป็นแม่ไป
“นายคงไม่มาแล้วจริงๆ ลาก่อนนะลีทึก” ซีวอนพึมพำกับตัวเอง
.................................................................
หน้าห้องฉุกเฉินมีผู้ชายผมดำ ลักษณะเหมือนหมี สายตาของเค้าค่อยสอดส่องเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ความคิดของเค้าวนไปวนมา และคอยภาวนาไม่ให้คนที่อยู่ข้างในเป็นอะไรไป
“คุณเป็นญาติของคนเจ็บใช่ไหม”ผู้ชายในชุดสีขาวสะอาดท่าทางดูเคร่งขรึมเดินเข้ามาถาม ชายลักษณะคล้ายหมี
“เอ่ออ..คับ”ชายคนนั้นตอบคำถาม ถึงแม้มันจะเป็นการโกหกแต่มันก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุด
“แล้วคนเจ็บเป็นยังไงบางคับ....”เค้าถามออกไปด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง
“พ้นขีดอันตรายแล้วคับ เดี๋ยวทางเจะย้ายคนเจ็บไปอยู่ห้องพักนะคับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ”คังอินพูดด้วยความดีใจ ก็ตั้งแต่เกิดมาแล้วขับรถเป็นยังไม่เคยขับชนใครเลย
......................................................................
เช้าวันต่อมา
“คุณครับที่นี่ที่ไหนหรอ”คนที่นอนอยู่บนเตียงถามด้วยความสงสัย แต่ไม่จำเป็นต้องรอคำตอบจากคนตรงหน้า เพราะร่างบางมองเห็นสายน้ำเกลือและอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลยทำให้รู้เลยว่านี่แหละโรงบาล
“คุณชื่ออะไรหรอ”ชายร่างหมีถามไป
“ผมชื่อลีทึก คุณเป็นคนที่ช่วยผมไว้ใช่มั้ย”ลีทึกถามพร้อมกับส่งยิ้มให้ เอาซะหมีละลายเลย
“เอ่อ.....อื้มผมชื่อคังอิน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”โกหกอีกแล้ว แต่ถ้าขืนบอกว่าเป็นคนที่ขับรถชนคนตรงหน้าละก็ได้โดนไล่ตะเพิดออกไปแน่ๆ
“ลีทึกกกก......เป็นไงบ้าง”เสียงเปิดปะตูพร้อมกับคำพูดของคนน่ารัก2คน ส่วนอีกคนเดินเข้ามาสำรวจตัวเพื่อน พร้อมทั้งมองหน้าชายที่น่าจะเป็นคนโทรตามเค้าและดงแฮมาที่นี่
“นายมาที่นี่ได้ยังไง” ลีทึกเอ่ยถามเพื่อน
“ผู้ชายคนนั้น”ซองมินพูดพร้อมกับชี้ไปที่คังอิน
“โทรมาบอกเราโดยใช้มือถือของนาย”ดงแฮพุดต่อจากซองมิน
สองคนนี้มักจะทำอะไรเหมือนกัน นิสัยคล้ายๆกัน คิดอะไรเหมือนกัน รู้ใจกัน แทบจะเป็นฝาแฝดกันได้เลย แต่มีอย่างนึงที่ไม่เหมือนกันนั่นคือความอ่อนโยน ซึ่งซองมินมีมากกว่าดงแฮหลายล้านเท่า ส่วนดงแฮก็จะเป็นคนโหดๆๆ
“แล้วนายเป็นยังไงบางละ”คำถามของซองมินถามออกไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“แล้วเจ็บตรงไหนรึเปล่า”อีกคำถามนึกของหนุ่มน้อยนามดงแฮและตามมาด้วยอีก
สิบๆๆคำถาม เช่น “นายไปทำอีท่าไหนถึงถูกรถชนละ” “แล้วนายกินข้าวรึยัง”
“นายสองคนกะจะไม่ฉันหายใจเลยใช่ไหมเนี่ย ถามซะเยอะเลย”อีทึกพูดออกไป
“เออ.... ว่าแต่ทำไม่ฉันถึงถูกรถชน”และก็นึกได้ว่าทำไมตัวเองถึงถูกรถชน(คนโดนชนไมรู้ แล้วคนอื่นจะรู้เหรอ ไม่น่าโง่เลยทึกกู)ดงแฮกับซองมินพร้อมใจกันส่ายหน้าและจ้องไปที่คังอิน
คนที่ถูกจ้องถึงกับบสะอึกตอบไม่ถูก
“ออ..เออ.....ตอนสุดท้ายก่อนที่ลีทึกจะสลบไปเห็นลีทึกพูดว่า ผม…จะไป..สะ สะ หนาม…บิน คุณมีธุระอะไรรึเปล่าคับถึงได้รีบขนาดนั้น”
“เอ๊ะ..ไม่รู้สิฉันจำไม่ได้” คำตอบของลีทึกทำเอาคนที่ได้ฟังถึงกับเหวอ
ไปเลย
“นายนอนพักก่อนดีกว่านะ ทึกกี้เดียวฉันกับดงแฮจะเฝ้านายเอง”สิ้นเสียงของซองมินลีทึกก็ล้มตัวลงนอนไม่สนใจใครทั้งสิ้น เพราะเค้าเอาแต่ครุ่นคิดว่าเค้าไปที่สนามบินทำไม จนเค้าผลอยหลับไป
“งันผมกับก่อนนะคับ ฝากลาลีทึกด้วยแล้วกันนะคับ”
“คับ ขอบคุณคุณคังอิน”
“มากๆๆ เลยนะคับที่ช่วยลีทึกไว้”
“ไม่เป็นไรหรอกคับ(ก็ผมชอบลีทึกตั้งแต่ ผมได้เห็นเค้าแล้วละคับ)ไว้ผมจะมาใหม่นะคับ”
“คับ”แล้วเค้าก็เดินออกไป พร้อมพึมพำเบาๆๆกับตัวเองว่า
“ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งผมให้เกิดมาพบกับลีทึก”(เน่าจัง)
....................................................
“ม่ายยยยย.......” ฝันร้ายอีกแล้ว ซีวอนฝันแบบนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“นายเป็นอะไรรึเปล่า แหกปากลั่นเลย”ฮีชอลถามเสียงบ่งบอกว่ารำคาญประมานว่าเมิงจะแหกปากทำไมกูง่วง
“ชั้นฝันร้าย 2 คืนติดกันแล้วด้วย”ร่างสูงพูดด้วยสีหน้ากลุ้มใจ
“มีไรก็เล่าให้ฟังได้นะ แต่ขอเป็นพรุ่งนี้เพราะชั้นจะนอนแล้ว บะบาย ราตรีสวัสดิ์นะไอ้สิงโตหัวฟู”คนสวยพูดพร้อมหยิบผ้าห่มมาคลุม ซีวอนส่ายหัวอย่างปลง กับท่าทางของคนตรงหน้า
ฮีชอลเป็นคนนิสัยดี รักเพื่อน(บางครั้ง) เรื่องหน้าตา เข้าขั้นว่าสวยกว่าผู้หญิงหลายคนเลยหละ
..............................................................
RRRR~~~~
“ฮาโหล โทรมามีไรหรอ”เสียงใส่ๆๆ ถามคนที่โทรมาด้วยเสียงที่ออนโยน
(นายอยู่ไหนอะ ซองมินฉันคิดถึงนายจังเลย)
“ฉันหน่ะเหรอ ฉันอยู่กับลีทึกกับดงแฮที่โรงพยาบาลหน่ะ”
(นายไปทำอะไรที่โรงบาล!!! ใครเป็นอะไรรึเปล่า)น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทำให้คนฟังถึงกับอมยิ้มแก้มแทบแตก
“ไม่มีอะไรหรอกแค่ทึกกี้ถูกรถชนหน่ะ”ซองมินพูดปกติ
(ห้า!!!!! ลีทึกถูกรถชน แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า)
“ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วละ มีแค่บาดแผลตามตัว แล้วก็เข้าเฝือกที่ขาเท่านั้นเอง”
(เข้าเฝือกที่ขา!)
“นายจะตื่นเต้นทำไมเล่า กะอีแค่ทึกกี้เข้าเฝือกที่ขา”
(แล้วซีวอนมันรู้ยัง)คำถามนั้นถูกส่งไปยังกระต่ายน้อยของเค้า
“ยังเลย ฉันติดต่อหมอนั้นไม่ได้”
(ที่นั้นก็คงประมาณ เที่ยงคืนละมั้ง)คำตอบที่ถูกส่งมาทำให้กระต่ายน้อยถึงกับเหวอไปเลยที่เดียว
“เที่ยงคืน!! จะเป็นไปได้ยังไง”เสียงหวานเอ่ยถามอย่างตกใจ
(ซีวอนมันยังไม่ได้บอก ลีทึกหรอว่ามันต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ)
“ห๊ะ!! นายว่าอะไรนะ ซีวอนไปเรียนต่อ........”เสียงหนึ่งขัดขึ้นทำให้ซองมินต้องวางสายจากคยูฮยอน
“ใครหรอ คนที่ชื่อซีวอน”เสียงใส่ถามขัดบทสนทนา และทำให้คนที่ฟุบอยู่ตื่นขึ้นมามองหน้าคนถาม นายจำซีวอนไม่ได้จริงๆหรอทึกกี้ เค้าคือคนที่นายรักหมดหัวใจ นายจำเค้าไม่ได้จริงๆๆหรอ...........................
....................................
ถ้าไม่ถูกใจยังไงก็ติชมได้นะอิอิ
ช่วยชี้แนะตัวนะมือใหม่หัดแต่งงงง
ไปแว้วววววววววนะ^-^
ขอบคุนคนอ่านทุกๆๆคนมากๆๆนะคะ
ความคิดเห็น