บ่มเพาะจินตนาการวันละนิด

ลำดับตอนที่ #5 : สระบัวหน้าบ้าน ความภูมิใจเล็กๆ แบบพอเพียง

ชีวิตวัยเด็ก เคยได้สัมผัสกับสระบัวหน้าบ้านของผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง แล้วชอบจริงๆ ฝันไว้ว่า ถ้าเรามีบ้านเป็นของตนเองจะขอมีสระแบบนี้บ้าง 

ในที่สุดหลังจากนั้นกว่า 20 ปี ความฝันเล็กๆ ชิ้นนั้นก็เป็นจริงขึ้นมา 

สระบัวหน้าบ้านก็ได้ปรากฎโฉมขึ้น แถมที่น่าภาคภูมิใจอีกอย่างก็คือ เป็นฝีมือความร่วมแรงร่วมใจของคนในบ้านด้วย

รูปตอนขุด มันไม่ยากเลย แต่เหนื่อยสุดยอดดดดดด 



คนงานคนนี้จ้างแพ้น่าดู เพราะต้องทำกับข้าวให้กินทุกมื้อเชียว 

การขุดบ่อเริ่มแรก ความรู้สึกตื่นเต้นน่าดู แต่พอขุดไปได้ประมาณส่วนหนึ่งแค่นั้น ด้วยที่ไม่เคยออกกำลังกาย ความเหนื่อย ความล้าเริ่มเข้ามาทักทาย บวกเข้าทำให้รู้สึกขี้เกียจขึ้นมา 

แต่หากหยุดกลางคัน การทำอะไรสักอย่างคงไม่สามารถสำเร็จได้ ดังนั้น ก็เลยกัดฟันปาดเหงื่อทำหน้าที่ต่อไป คนที่มีแรงเยอะกว่า ก็ทำหน้าที่ขุด ขุด ขุด ส่วนคนที่มีแรงน้อยและเป็นเพศอ่อนแอก็ทำหน้าที่ขนดินในบ่อไปถมไว้ที่อื่น เดินเที่ยวแล้วเที่ยวเล่า เที่ยวแล้วเที่ยวเล่า 

จนในที่สุด สระบัวก็ได้พื้นที่ ความลึก ความกว้าง เป็นไปอย่างที่เราสองคนพอใจแล้ว หลังจากนั้นก็ผ่านขบวนการฉาบปูน เปิดน้ำทิ้ง เอาบัวที่ซื้อมาใส่ ไปหาปลามาเลี้ยง  

นิยายเรื่องนี้มิได้จบเพียงเอาปลามาเลี้ยง แต่มันยังมีภาคต่อจากนั้นอีก เพราะพอมีปลา บ่อก็ต้องการออกซิเจนเพื่อให้ปลาได้มีอากาศหายใจคล่องขึ้น 

เจ้าของฝ่ายแรงเยอะ ก็เริ่มทำเครื่องกรองน้ำพร้อมสร้างออกซิเจนให้เจ้าปลาน้อยๆ ซึ่งตั้งแต่ปล่อยลงสระ ก็ไม่ค่อยว่ายมาให้ยลโฉม เพราะพวกเขาสนุกสนานกับการได้ว่ายน้ำไปมา พร้อมคลุกขี้โคลนเล่น จนน้ำในบ่อไม่ใสแจ๋วให้เห็นตัวปลาเลย 

แล้วอยากเห็นเครื่องกรองน้ำของสระบัวเราหรือเปล่า มันก็ทำขึ้นจากฝีมือคุณสามีอีกนั่นแหละ (ผู้เล่าเอง ก็ทึ้งเครื่องกรองน้ำเขาทำกันแบบนี้เหรอ เออ ไม่ยากง่ายจัง)  สังเกตุให้ดีอยู่ข้างสระด้านซ้ายมือนั่นแหละ



ความฝันเมื่ออดีตสำเร็จได้ ด้วยสองแรงของคนสองคน ด้วยความพอเพียงทำให้ไม่เสียงเงินในการทำสระมากมาย แม้จะไม่สวยงามจนประกวดได้ แต่มันก็สวยงามในสายตาของคนทั้งคู่ พร้อมความภูมิใจเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นภายในใจ 

อยากให้ทุกคนลองเอาไปใช้ คนสองคนจะอยู่ด้วยกัน ยิ่งช่วยกันทำอะไรสักอย่างด้วยกัน ความภาคภูมิใจมันจะยิ่งเพิ่มทวีขึ้น อีกอย่างที่สำคัญที่สุด คือ ประหยัดสตางค์อย่างแรงค่ะ