ลุ้นรักข้ามภพ

ลำดับตอนที่ #2 : พบหญิงงาม (อัพครั้งแรก 28 ต.ค. 49)

        

“อ๊ะ! เสียงอะไร เหมือนเสียงเครื่องดนตรี”

เธอเริ่มมีความหวัง อย่างน้อยแถวนี้ก็มีคนอยู่ เสียงมาจากข้างหน้า เร่งฝีเท้าหน่อยแล้วกัน พอวิ่งมาใกล้เสียงนั้น มัณฑิตา ก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็น เพราะเสียงดนตรีที่เธอได้ยิน มันเป็นการเป่าขลุ่ยของหญิงสาวคนหนึ่ง ผมของเธอเป็นสีทอง ใบหน้างดงามได้สัดส่วน นั่งอยู่บนโขดหินเด่นเป็นสง่า น่าเสียดายแต่งกายเหมือนผู้ชาย  แถมเสื้อผ้าที่ใส่เป็นสีดำ ถึงอย่างนั้นความสวยงามของใบหน้าก็มิได้อับเฉาแต่อย่างใด ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยงาม น่าอิจฉาจริง ๆ หญิงสาวผู้นั้นเหมือนรู้การมาถึงของมัณฑิตา จึงหยุดเป่าขลุ่ย แล้วหันมาทางมัณฑิตา

“เจ้ามาแล้วเหรอ” ใบหน้างาม ๆ นั้น ยามเมื่อมองตรง ๆ ดูสงบเยือกเย็น ดวงตาของเธอเป็นสีน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสัน ปากเป็นสีชมพูระเรื่อ

มัณฑิตา มองหน้าหญิงสาว แล้วก็หันซ้ายหันขวา เอ๊ะ! ก็ไม่มีใครนี่ พูดกับใครหล่ะ แล้วทำท่าชี้มาที่ตัวเอง หญิงสาวผู้นั้นก็พยักหน้า แล้วคล้าย ๆ จะส่งยิ้มให้ แต่มันปรากฎเพียงแวบนึงเท่านั้น

“คุณพูดว่า มาแล้วเหรอ เหมือนรู้ว่า ฉันจะมาที่นี่” มัณฑิตา ถามด้วยความสงสัย แกมประหลาดใจ

“ใช่ซิ ข้ามานั่งรอเจ้า ตามคำสั่งของท่านพี่”

“ท่านพี่! แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะ? บอกฉันหน่อย”

“ตามข้ามา ไม่ต้องถามมากความ แล้วเจ้าจะรู้คำตอบเอง” หญิงสาวผู้นั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปตามทาง

อะไรกัน ถามก็ไม่ตอบ แล้วนี่จะให้เดินตามไปไหนหล่ะเนี้ย อ้าว! แล้วเดินหายเข้าไปในหมอกสีขาวแล้ว มัณฑิตา ชั่งใจว่า จะตามเข้าไปในนั้นดีหรือเปล่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว คงไม่มีหนทางอื่นที่ดีกว่านี้ อีกอย่างเธอก็บอกเองว่า มารับ คงไม่ทำร้ายเรามั๊ง ตามไปแล้วกัน

พอมัณฑิตา เดินตามเข้าไปในสายหมอก ก็ไม่พบบรรยากาศทุ่งหญ้าเขียวขจีเมื่อกี้แล้ว มันเป็นเหมือนอุโมงค์สีขาว ทอดตัวยาวมองไม่เห็นทางสิ้นสุด พวกเราเดินกันมาได้สักพัก โดยที่ไม่มีการพูดคุยอะไรกันเลย เพราะคนเดินนำไม่ยอมพูดอะไร แม้ว่า คนเดินตามจะถามโน้นถามนี่สารพัด เธอผู้นั้นก็แค่หันมามอง แล้วเดินต่อไป สุดท้ายคนเดินตามก็ยอมจำนน ยอมเดินตามอย่างเดียว และแล้วก็เห็นแสงสว่างด้านหน้า เหมือนเป็นปากทางของอุโมงค์ พอเดินพ้นมาก็พบกับบ้าน คงไม่ใช่น่าจะเรียกว่า ปราสาทมากกว่า เพราะหลังใหญ่มาก เป็นทรงแนวยุโรป ท่าทางเก่าแก่น่าดู ถ้าอ่านเทพนิยาย แล้วบอกว่า เจ้าชายอาศัยอยู่ในปราสาทอันงดงาม นั่นแหละ ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าของมัณฑิตา

หญิงสาวพามัณฑิตาเดินเข้าไปในปราสาท มีผู้คนเยอะแยะไปหมด แต่ละคนแต่งตัวคล้าย ๆ กัน คงเป็นชุดแบบฟอร์มหล่ะมั๊ง ทุกคนหันมามองเธอ แล้วยิ้มให้ ราวกับดีใจที่ได้เจอเธอยังงั้นแหละ มัณฑิตา ก็เลยส่งยิ้มตอบ อย่างน้อยก็ผูกไมตรีไว้หน่อย คงไม่เสียหลายมั๊งเรา

“ไปเรียนท่านพี่ว่า ข้าพานางมาแล้ว และจะไปรอท่านที่ห้องสมุด” หญิงสาวหันไปสั่งชายที่เดินออกมาต้อนรับ จากนั้นก็พาเดินผ่านห้องแล้วห้องเล่า จนไปเจอที่โล่งแจ้ง มันคงเป็นสวนดอกไม้เล็ก ๆ ภายในตัวปราสาท เดินไปอีกสักพักตามทางระเบียง ก็พบกับห้องสมุด

มัณฑิตา ตื่นตาตื่นใจกับสถานที่ จนลืมไปว่า ตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่คุ้นเคย นี่เราหลงเข้ามาในเทพนิยายหรือไง แล้วกำลังจะกล่าวต่อ แต่ถูกชิงตัดหน้าด้วยคำพูด

“เชิญเจ้านั่งรอตรงนี้” พูดบอกมัณฑิตาเสร็จ ก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ ซึ่งเป็นเหมือนโต๊ะประชุม มีโต๊ะกลมสีน้ำตาลไม่ใหญ่มากตัวนึงตั้งอยู่ และเก้าอี้ล้อมรอบอยู่เพียง 4 ตัวเท่านั้น มัณฑิตา จึงจำใจต้องเดินตามไปนั่ง

 “นี่ฉันขอถามอะไรหน่อยซิ ห้ามปฎิเสธ หรือเงียบนะ” เธอทำท่าขู่คนที่นั่งเงียบ

เธอผู้นั้นก็แค่หันมา ทำหน้าเหมือนเบื่อเด็กช่างซักเต็มทน แล้วพยักหน้าเป็นเชิงให้รู้ว่า อยากถามอะไรก็ถามมา

“ทำไมคุณรู้จักฉัน”

“ทุกคนที่นี่รอการมาของเจ้า”

“รอการมาของฉัน ทำไมหล่ะ”

“เดี๋ยวเจ้าเก็บไว้รอถามท่านพี่หล่ะกัน”

มัณฑิตา จะคาดคั้นอีก แต่ก็คิดว่า ยังไงเธอคนนี้คงไม่ยอมปริปาก เพราะเวลาถามอะรก็จะตอบว่า ให้รอไปถามท่านพี่ อยู่นั่นแหละ พอนึกเสร็จก็เลยหันไปทำท่าแลบลินใส่ แต่เธอผู้นั้นทำตาดุใส่ มัณฑิตา ก็เลยจำเป็นต้องนั่งก้มหน้าเงียบ ไม่พูดไม่จาอะไร แต่ก็ทนได้ไม่นาน คนที่อยากรู้ก็เริ่มอีก

“คุณชื่ออะไร”

“ถามทำไม”

อะไรของเขาเนี้ย ก็แค่อยากรู้จัก จะได้เรียกถูก คนอะไรสวยเสียเปล่า มารยาทไม่ไหวเลย มัณฑิตาคิด แต่ก็ไม่ยอมลดหล่ะให้ “ฉันชื่อมัณฑิตา เพื่อน ๆ เรียกฉันว่า “ฑิตา”

หญิงสาวแค่หันมามอง แล้วกลับไปอยู่ท่าสงบนิ่งเหมือนเดิม ก่อนที่จะเอ่ยอะไรต่อ ชายที่รับคำสั่งเมื่อสักครู่ เดินกลับมารายงานว่า

            “ท่านรายา ท่านโฟโซ เรียนเชิญครับ”