บ่มเพาะจินตนาการวันละนิด

ลำดับตอนที่ #1 : แม่บัว ระงับโทสะ

เมื่อวันที่ 10/9/09 
ระหว่างยืนรอคุณสามีตรงบริเวณประจำ ข้างทางจะมีอ่างบัววางเรียงไว้อย่างสวยงาม เคยมีใครพูดให้ได้ยินบ้างไหมว่า "การรอคอย มันน่าเบื่อ" รอไปประมาณสิบห้านาที ก็ไม่มาสักที ก็เริ่มเบื่อ หันซ้ายหันขวา สายตาไปปะทะกับอ่างบัวเข้า ก็เลยนึกว่า บัว จะผสมกับคำอะไรได้บ้าง ก็เลยเริ่มต้นนึก ... (ไงลองนึกตามนะ) 
กลีบบัว
ใยบัว
ใบบัว
สายบัว
เม็ดบัว
ดอกบัว
อ่างบัว
กอบัว
คูบัว
ขอบบัว
พอมาทวน เอ๊ะ! รู้สึกบางคำมันแม่ง ๆ ยังไงชอบกล เวลาก็ล่วงเลยไปอีกประมาณได้เกือบห้านาที ไม่ได้การล่ะ ยังไม่มาอีก ทำไง? 
หาวิธีการมาทำให้ตัวเองไม่อารมณ์เสียดีกว่า แล้วคำว่า "แวบ" ซึ่งอาจารย์ในชั้นเรียนเขียนนิยาย รุ่นที่ 6 ท่านย้ำนักย้ำหนาว่า อยากเป็นนักเขียน พยายาม "แวบ" บ่อยๆ และอีกอย่างก็คือ พยายามสะสม "คลังคำ" ให้ได้มาก ๆ 
ได้การหล่ะ! 
ถ้าเรามัวแต่มาคิดหาคำประสมกับบัว คงไม่ได้อะไรแน่ ลองบรรยากาศโดยใช้อ่างบัวเป็นส่วนประกอบหลักซิ นั่นแหละ! เป็นที่มาของ "แม่บัว" 
***********************************************************************************
ภาชนะทรงกลมขนาดใหญ่สีเขียวบรรจุน้ำเต็มปริ่ม ภายในมีกอบัวหลากหลายพันธ์ผสมผสานปนเปกันอย่างไม่ตั้งใจ บางดอกกลีบบานใกล้ร่วงโรยรา บ้างชูช่ออวดโฉมดอกอ่อนๆ ห่อหุ้มด้วยกลีบใบเลี้ยงสีเขียวปิดบัวความงดงามของกลีบดอกภายใน ซึ่งไม่สามารถเดาได้ว่า เมื่อคลี่ออกมาแล้วจะเป็นสีอะไร 

จากการคาดคะเนขนาดและสีสันน่าจะไม่เกินอีกสามราตรี ความงดงามที่ซุกซ่อนอยู่คงจะได้อวดโฉมผู้คนที่เดินผ่านไปมาให้หันมาพักสายตาและคลายความกังวลจากชีวิตประจำวันได้ชั่วขณะ และนั่นก็คิดว่า จะทำให้แม่บัวกลีบใหม่จะพริ้วไหวหยอกล้อผู้คนที่เหลียวสายตามากระทบความงามเป็นที่สนุนสนานของเจ้าเป็นแน่แท้

ยามเมื่อมีสายตาผู้คนแวะเวียนมาทักทาย เจ้าคงมีความสุขที่เห็นแววตาแสดงออกซึ่งความชื่นชมความงดงามของเจ้ามิใช่น้อย แต่ก็น่าเสียดาย กาลเวลาไม่หยุดรอใคร สัจธรรมที่ว่า มีเกิดก็ต้องมีดับเป็นธรรมดาของโลก ไม่เคยลำเอียงหรือละเลยสิ่งใด ยังคงทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์และสมบูรณ์ นั่นก็ทำให้ทุกคนตระหนักได้ว่า ไม่มีผู้ใด หรือสิ่งใดหลีกหนี้ไปได้ 

แม่บัวเมื่อชูช่ออวดโฉมความงดงามแล้ว ก็ต้องโรยราไปเมื่อถึงคราวของมัน เวลาที่มันจะอวดโฉมช่างน้อยนิดเสียเลยเกิน เปรียบได้กับชีวิตของคนเราที่มาอยู่ในโลกใบนี้ได้ไม่ถึง 100 ปี เวลาอันแสนสั้น หากยังปล่อยให้โทสะ โมหะ เข้าครอบงำแล้วล่ะก็ วันนี้คุณสามี ต้องโดนแฉ่งเป็นแน่ เพราะปล่อยให้ดิฉันตั้งตารอนานกว่าชั่วโมงเข้าไปแล้ว 

อ้าวนั่น! เสียงฮึม ๆ ของเครื่องยนต์มาพอดี 
ดิฉันหันไปส่งสายตาชื่นชม แม่บัว ที่ทำให้ดิฉันไม่เกินโทสะ และไประบายกับคุณสามี 
ขอบใจนะแม่บัว