คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : .: Chapter 16 (45%)
- CHAPTER 16 –
ตอนนี้ผมกับพี่เต้ก็ออกเดินทางจากโรงพยาบาลมาได้สักพัก ระยะทางจากที่นี้ไปถึงโรงเรียนของผมมันก็ไม่ได้ใกล้แต่ก็ไม่ได้ไกลขนาดนั้น บรรยายภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นจากผมและพี่เต้ทั้งนั้น สีหน้าเรียบเฉยของพี่เต้ในลุคนี้ที่ผมไม่เคยเห็นมันช่างน่ากลัวจริงๆ คือผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าพี่เต้เป็นอะไรอ่ะ แต่มันกลายเป็นแบบนี้ผมไม่ชอบเลย
“ซีดีครับ” พี่เต้พูดขึ้นทำลายความเงียบ เป็นการเปิดบทสนทนา
“คะ ครับ” ผมตอบพี่เต้ไปด้วยน้ำเสียงติดขัด คือผมก็พยายามทำให้มันเป็นปกติแล้วแหละ แต่มันก็ทำไม่ได้ไง
“ซีดีรู้มั้ยว่าซีดีน่ารักมากเลยนะ”
“...” ผมถึงกับเงิบรับประทานเมื่อพี่เต้พูดกับผมแบบนั้น แต่ผมก็เลือกที่จะยังไม่พูดอะไรเพื่อรอดูท่าทีต่างๆก่อน
“พี่ไม่แปลกใจเลยนะ ที่กั้งมันเปลี่ยนความคิดต่างๆที่มันเคยคิดจะทำได้ แล้วกลับกลายมาเป็นหลงรักซีจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้”
“ซีดีทำให้โลกของใครหลายๆคนสดใสขึ้นมากเลยนะ หนึ่งในนั่นก็รวมพี่ด้วยเหมือนกัน” พี่เต้ยังคงพูดออกมาเรื่อๆ โดยที่ผมก็นั่งฟังไปเรื่อยๆโดยไม่คิดที่จะขัดเหมือนกัน เอาจริงๆ ไม่ค่อยมีใครมาพูดกับผมแบบนี้ จนผมรู้สึกเขินขึ้นมาเหมือนกันนะเนี่ย
“ใครที่ได้หัวใจของซีไปครอบครองนี่น่าอิจฉาเอามากๆเลยเนอะ”
“ความจริงพี่มันผิดเองแหละ”
“ทั้งๆที่พี่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ากั้งกับซีดีรักกัน พี่เห็นทุกๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับกั้งแล้วก็ซีมาโดยตลอด”
“แต่พี่ก็ไม่คิดที่จะหักห้ามใจตัวเอง”
“ทำยังไงได้ละเนอะ ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หนิ”
“พี่ขอโทษนะซี พี่ผิดเองที่มันคิดไม่ซื่อสัตย์ พี่ขอโทษ”
“พี่จะพยายามนะ พยายามที่จะลืมเราให้ได้เลย” เป็นประโยคสุดท้ายพอดีกับที่รถของพี่เต้จอดเทียบกับริมฟุตบาทหน้าโรงเรียน ในที่สุดสิ่งที่ผมคิดมันก็เป็นจริง พี่เต้เขาชอบผมหนะ ถึงพี่เต้จะไม่ได้บอกกับผมตรงๆว่าพี่เขาชอบผม แต่ทุกสิ่งที่พี่เขาพูดออกมาทั้งหมดมันก็สามารถยืนยันได้แล้วแหละว่าพี่เขารู้สึกยังไงกับผม ผมดีใจที่พี่เขาเลือกที่จะพูดกับผมตรงๆแบบนี้
“อย่าบอกกั้งนะ” พี่เต้หันมามองหน้าผม พร้อมสงสายตาขอร้องมาให้ผม เอาเขาจริงแล้วผมก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นสาเหตุที่จะทำให้พี่กั้งกับพี่เต้ทะเลาะกันหรอก เพราะผมรู้ว่าถ้าพี่กั้งรู้เรื่องนี้พี่กั้งตอบเลิกคบพี่เต้แน่ๆ ผมคงจะไม่ให้ถึงวันนั่นหรอก พี่เขาสองคนสนิทกันจะตาย ถ้าเขาต้องมาขาดกันเพราะผม ผมคงรู้สึกแย่มากๆ
“พี่เต้ครับ” ผมหันหน้าไปมองพี่เต้ มือเรียวสัมผัสเข้ากับมือของอีกฝ่าย พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มให้พี่เขา
“ผมขอบคุณพี่เต้มากเลยนะที่พี่มีความรู้สึกดีๆแบบนี้กับผม ผมขอบคุณพี่มากเลยด้วยที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาคอยดูแลผมมาโดยตลอด แล้วผมก็ดีใจมากเลยนะที่พี่เลือกที่จะพูดเรื่องนี้กับผมตรงๆ” ผมพูดกับพี่เต้ โดยที่เราทั้งสองไม่ได้ละสายตาจากกัน แววตาของพี่ฉายถึงความเศร้าที่เห็นได้ชัด
“แต่ยังไงแล้วคนที่ซีรักมากที่สุดแล้วพร้อมที่ยกหัวใจให้ก็คือพี่กั้งนะครับ พี่เต้เข้าใจซีนะ” และผมก็เลือกที่จะพูดความจริงจากใจผมให้พี่เต้เขาได้รับรู้เหมือนกัน ดูเผินๆเหมือนมันจะเป็นการตอกย้ำให้พี่เต้รู้สึกแย่นะ แต่จริงๆแล้วผมจะช่วยให้พี่เต้เขารู้สึกดีขึ้นต่างหากหละ
“ครับ พี่เข้าใจ” พี่เต้ส่งรอยยิ้มอ่อนหวานตามแบบฉบับของเขามาให้ผม พร้อมทั้งเอามือมาขยี้หัวผมด้วยความเอ็นดู
“ไปเรียนได้แล้วนะเรา นี่โรงเรียนจะเข้าแล้วนะ” พี่เต้พูดกับผมเพียงเท่านั้นพร้อมทั้งเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าผมที่อยู่เบาะด้านหลังมาส่งให้ผม ผมกล่าวขอบคุณพี่เขาอีกครั้ง และก็เปิดประตูลงมาจากรถ
“พี่เต้ เย็นนี้ไม่ต้องมารับซีหรอกนะครับ เดี๋ยวซีไปหาพี่กั้งเอง” ผมหันไปพูดกับพี่เต้อีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าโรงเรียนไป
“โอเคครับ ตั้งใจเรียนนะครับ” พี่เต้พูดเพียงเท่านี้แล้วก็ขับรถออกไป เมื่อรถของพี่เต้ขับออกไปพ้นสายตาผมก็เดินเข้าไปในโรงเรียนทันที ผมเดินเข้าไปที่ตะประจำยามเช้าที่ผมกับเพื่อนๆใช้รวมตัวเพื่อนกัน ผมก็เห็นว่าตอนนี้บิวแล้วก็อาเมนเพื่อนสนิทของผมมาถึงแล้ว บิวหันมาเห็นผมพอดีจึงกวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหาเธอ
“ซี มึงทำการบ้านอาจารย์สมพรเสร็จยังหว้ะ” นี่คือประโยคแรกที่มันทักผมตอนเจอหน้ากันครับ =_____=;;
“เสร็จแล้ว อ่ะ” ผมหย่อนกายลงนั่งที่ที่ว่างข้างๆเธอพร้อมทั้งยื่นสมุดการบ้านให้เธอ คือแม่งไม่ต้องขอหรอกครับ พูดกับผมแบบนี้ไม่เสร็จชัวร์
“โอ๊ย มึงนี่ขยันจริงๆ เยี่ยมมากเลยเพื่อน” อาเมนพูดขึ้นพร้อมทั้งเงยหน้าจากงานที่ตัวเองลอกอยู่มาหยิบสมุดการบ้านไปจากมือผม
“เออมึง พี่กั้งเป็นไงมั้งวะ” เป็นเสียงของบิวที่ถามขึ้นเพื่อถามไถ่อาการของพี่กั้งจากผม คือไอ่เรื่องที่พี่กั้งโดนรถชนเนี่ย ไอ่สองคนนี้จะรู้ก็ไม่แปลกหรอกครับ ก็ถูกชนที่หน้าปากซอยบ้านอาเมนหนิ ซึ่งวันนั้นมันทั้งสองก็อยู่กับผมด้วย
“อือ ฟื้นแล้ว ปลอดภัยแล้วแหละ แต่หมอเขาก็ให้นอนดูอาการก่อนอ้ะ” ผมก็เล่าไปตามความจริงครับ พี่กั้งพึ่งฟื้นได้วันเดียวเองยังไม่แข็งแรงพอที่จะกลับบ้านหรอกครับ
“แล้วมึงยังโกรธพี่เขาอยู่ป่าวหว้ะ” อาเมนหันมาพูดกับผมอีกครั้ง
“โกรธอะไรกัน หายนานแล้ว ถ้ากูยังโกรธพี่เขาได้ลงทั้งๆที่เขาสภาพเป็นแบบนี้นะ กูก็ใจร้ายไปแล้ว” พี่พูดขึ้นพร้อมทั้งแสดงสีหน้าออกรสตามในสิ่งที่ผมพูด
“ไปเยี่ยมได้ป้ะ ?” อาเมนถามผมขึ้น
“เอออยากไปเยี่ยมหว้ะ” บิวพูดขึ้น เป็นการเห็นด้วยกับความคิดอาเมน
“ก็ไปดิ ใครห้ามหล้ะ” ผมตอบคำถามของทั้งสองไปแบบนั่น ก็ไม่มีอะไรจะต้องปิดบังแล้วทำไมจะไปเยี่ยมไม่ได้
“เลิกถามได้แหละมึง รีบๆทำการบ้านไปเหอะ จะอ๊อดแล้วนะเว้ย” ผมหันไปโวยใส่พวกมันสองคนเพราะตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบแล้ว โรงเรียนจะเข้าแล้ว
อ๊อดดดดดดดด
สัญญาอ๊อดดังขึ้นเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนไปเข้าแถวให้พร้อมเพรียงกันที่หน้าเสาธง ผม บิวแล้วก็อาเมนก็เดินไปเข้าแถวกันตามปกติดเพื่อทำกิจกรรมยามเช้า
.
.
.
.
[Loading 45%]
ความคิดเห็น