คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : .: Chapter 15 (100%)
CHAPTER 15
“พี่กั้งงงงงงง ซีมาหาแล้วนะครับบบบบ” เป็นเวลาเกือบ 2 อาทิตย์แล้วครับที่ผมมาหาพี่กั้งทุกๆวันที่โรงพยาบาลแบบนี้ พี่กั้งยังไม่ฟื้นหรอกครับ หลังจากที่พี่กั้งถูกมุกขับรถชนในวันนั้น จนถึงวันนี้ก็ยังนอนนิ่งไม่ขบัยเขยินเลย
ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น เหตุการณ์ทุกๆเหตุการณ์ที่พี่กั้งทำกับผม ผมลืมมันไปหมดแล้วละครับ ลืมไปตั้งแต่วินาทีแรดที่เหตุรถพุ่งเข้าชนร่างพี่กั้งอย่างจัง ที่พี่เขาต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะผม เพราะผมคนเดียว ถ้าพี่กั้งไม่ได้มีเจตนาที่จะมาช่วยผม พี่เขาก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ วินาทีนั่นผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย รักษาสติไว้ให้อยู่กับตัวเองยังยากเลย ได้แต่ร้องไห้ ร้องไห้ออกมาเหมือนคนเสียสติ ณ จุดจุดนั้น หัวใจผมหล่นวูบหายไปทันที คนที่ผมรักต้องมาเจ็บตัวเพราะผม พี่เข้าเป็นอะไรไปปมากกว่านี้ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยจริงๆ
“เมื่อยมั้ย นอนนานๆแบบนี้ ตื่นมาคุยกับซีมั้งสิพี่กั้ง ซีอยากได้ยินเสียงพี่กั้งจังเลย” ผมประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนของพี่กั้ง หวังว่าสักวันพี่เขาจะฟื้นขึ้นมาคุยกับผมได้เหมือนเดิม
“ซีดีครับ พี่จะลงไปข้างล่าง ซีดีจะเอาอะไรมั้ยครับ?” พี่เต้เอ่ยขึ้น เพื่อถามผม ทุกๆวันที่ผมมาหาพี่กั้งก็มีพี่เต้นี่แหละครับที่ค่อยไปรับไปส่งผมที่บ้านที่โรงพยาบาล คอยมาอยู่เป็นเพื่อนผมโดยตลอด พี่เต้เป็นคนดีมากจริงๆครับ เอาเป็นว่าถ้าพี่กั้งฟื้น เดี๋ยวผมจะหาอะไรมาตอบแทนพี่เขาล่ะกัน
“ไม่หิวครับ”
“อยู่ได้ใช่มั้ยครับ?”
“ได้ครับ ผมอยู่ได้”
“งั้นเดี๋ยวพี่มานะ”
“ครับผม”
พอพี่เต้เดินออกไปจากห้อง ผมก็หันมาคุยกับพี่กั้งต่อทันที
“พี่กั้งงงง เห็นมั้ยพี่เต้เขามาอยู่เป็นเพื่อนซีทุกวันเลยน้า เพื่อนพี่คนนี้ดีมากจริงๆ”
“ซีเกรงใจพี่เขาแล้วน้า รีบๆตื่นมาขึ้นมาได้แล้ว.... นะ ..”
“เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาคุยกันเหมือนเดิมซะทีอะ ... ซี.....รอนานแล้วน้ะ..พี่กั้งง...ฮึก ฮือ”โอ้ย ไม่ไหวครับผมนี่มันขี้แยจริงๆ ผมไม่ชอบนิสัยผมแบบนี้เลย ตอนนั้นที่ผมร้องไห้หนักๆ พี่เต้เคยมาขอว่าให้ผมร้องไห้วันนั้นเป็นวันสุดท้ายได้มั้ย พี่เขาคงรับไม่ได้กับการที่ผมร้องไห้ ไม่ยอมกินข้าวกินปลาแบบนั้น ผมรับปากพี่เต้ไปแล้ว แต่ผมก็ยังทำไม่ได้หรอกครับ ทุกๆครั้งที่อยู่กับพี่กั้งแค่สองคนผมก็มันจะร้องไห้ออกมาอยู่เรื่อยๆ เลย มันห้ามไม่ได้นิครับ หัวใจนะครับไม่ใช่ก้อนหินที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย กับการที่คนที่ตัวเองรักมานอนนิ่งๆ อยู่ตรงหน้าแบบนี้อ่ะ
“ซีดี” ผมได้ยินเสียงคนเรียกผมครับ ในห้องนี้มีผมกับพี่กั้ง 2 คน ผมคงไม่บ้าเรียกชื่อตัวเองหรอก แล้ว....
ใครเรียก?
“ซีดี”
“พี่กั้ง! พี่กั้งฟื้นแล้ว!!!” ผมรีบปาดน้ำตาทันที
“พี่กั้ง ได้ยินเสียงผมมั้ย พี่กั้ง หมอครับ พี่กั้งฟื้นแล้วครับหมอ!!” ผมกดกริ่งเรียกพยาบาลที่หน้าเคาท์เตอร์ให้เขาเข้ามาดูทันที
“เกิดอะไรขึ้นครับ ซีดี”พี่เต้เข้ามาในห้องด้วยท่าทีเร่งรีบ สงสัยคงตกใจที่เห็นพี่พี่พยาบาลและหมอเข้ามาในห้อง
“พี่เต้ พี่กั้งฟื้นแล้ว พี่กั้งฟื้นแล้ว!!!” ผมรีบวิ่งไปสวมกอดพี่เต้ด้วยความดีใจทันที
พี่เต้ลูบหลังผมด้วยความอ่อนโยน แล้วเราทั้งสองก็ออกไปรอนอกห้อง เพราะหมอต้องการตรวจเช็คร่างกายของพี่กั้ง ผมกับพี่เต้นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ โดยหวังว่าพี่กั้งจะฟื้นขึ้นมาจริงๆ
“แอ๊ดด ดดด” หมอเปิดประตูขึ้นมา ผมนี่รีบลุกขึ้นยืนทันที
“หมอครับ ตกลงพี่กั้งฟื้นล้วจริงๆใช่มั้ยครับหมอ !” ผมถามหมอแทบจะทันทีที่หมออกมาพ้นขอบประตู
“ครับ คนไข้รู้สึกตัวแล้วนะครับ แต่หมออยากให้คนไข้พักผ่อนก่อนอีกสักพัก หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ” หมอยิ้มบางๆ แล้วก็เดินออกไปทันที ผมรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องด้วยดีใจทันที
“พี่กั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ผมเรียกชื่อพี่กั้งสุดเสียงแล้ววิ่งไปกอดพี่กั้งทันที
“ซีดีครับ พี่ขอโทษนะ” พี่กั้งกอดตอบผมแล้วก็พูดขอโทษผมขึ้นมาทันที
“ไม่เอา ไม่ต้องขอโทษแล้ว ซีให้อภัยพี่ทุกอย่างแล้วนะ”
“พี่ขอโทษจริงๆ พี่ขอโทษ”
“ก็บอกว่าให้อภัยแล้วไง ฮึก...ฮือออ” ผมร้องไห้ออกมาอีกแล้ว แต่คราวนี้ไม่ได้เสียใจนะครับ เป็นเพราความดีใจมากๆเลยต่างหาก แค่เห็นพี่กั้งฟื้นขึ้นมาคุยดับผมแบบนี้ผมก็ดีใจมากแล้ว พี่กั้งดันตัวผมออกมา เหมือนจะตกใจกับการที่ผมร้องไห้
“ร้องไห้ทำไมครับ ? เด็กดื้อของพี่” พี่กั้งเช็ดน้ำตาให้ผม ดีใจจังที่ได้ยินคำว่าเด็กดื้อจากปากพี่กั้งอีกครั้ง
“คิดถึงอ่ะ ดีใจด้วย ฮึก ฮืออ” พี่กั้งดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ เด็กดื้อของพี่” มือหนาลูบไปตามเส้นผมของผมเบาๆ
“ซีดีครับ พี่ว่าให้กั้งพักผ่อนก่อนดีกว่านะ” พี่เต้เดินมาข้างๆเตียง พร้อมกับลูกหลังของผมเบาๆ
“อื้อ ครับ” ผมผละกอดจากพี่กั้งตามที่พี่เต้บอก
“พี่กั้งพักผ่อนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวไม่หายนะครับ”
“โอเคครับ แล้วซีจะกลับบ้านเลยมั้ย”
“ยังอ่ะครับ คืนนี้อยยู่นอนที่นี่เป็นเพื่อนพี่กั้งดีกว่า ผมอยากอยู่กับพี่กั้ง”
“แต่พรุ่งนี้ซีดีมีเรียนนิครับ พี่ว่าไปนอนที่บ้านเถอะน้ะ” พี่กั้งใจร้ายง่า อยากอยู่ด้วยก็ไล่กลับบ้าน TT
“พี่เห็นด้วยกับกั้งนะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับเราแต่เช้ามาหากั้งก่อนไปโรงเรียนดีมั้ย?” พี่เต้เห็นด้วยกับพี่กั้ง งื้อออออออ ผมอยากอยู่กับพี่กั้งง่ะ ไม่มีใครเข้าใจผมเลยอ่า TT
“นะครับเด็กดื้อ”
“ก็ได้ครับบบ ไปนอนที่บ้านก็ได้ๆ” ผมยอมจำนนต่อคำอ้อนวอนของพี่ๆ นี้เห็นว่าป่วยอยู่หรอกนะ ไม่งอแงก็ได้
“งั้นเราไปกันเลยไหมครับ ?” พี่เต้ถามขึ้น อื้อไปเลยก็ได้ สงสารพี่เต้เหมือนกัน คงอยากพักผ่อนแล้วแหละ
“ไปเลยก็ได้ครับ พี่กั้ง ซีกลับก่อนน้า เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาเยี่ยมใหม่นะครับ”
“ครับ รักซีดีนะครับ” พี่กั้งประทับริมฝีปากเข้าที่หน้าผากของผม
“ผมก็รักพี่กั้งเหมือนกันนะครับ ฟอดดดดดด ”ผมหอมแก้มพี่กั้งเป็นการสั่งลา โอ้ยยย แก้มยังหอมเหมือนเดิมเลยย
“บาย บายๆ”
“ไปแล้วนะเว้ยมึง เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่”
“อื้อมึง ขอบคุณมึงมากนะเว้ยที่ช่วยดูแลซีดี กูซึ้งน้ำใจมึงมาก”
“ไม่เป็นเว้ย กูไปล้ะ”
“เดินทางปลอดภัยนะมึง” พี่กั้งกับพี่เต้ล่ำลากันเสร็จกันเสร็จ พี่เต้ก็พาผมมาลิฟต์มายังลาดจอดรถทันที
“แวะไหนก็รึปล่าวครับ ซีดี” พี่เต้ถามขึ้นหลังจากปิดประตูรถเสร็จเรียบร้อย
“ไม่อะครับ กลับบ้านเลยดีกว่า”
“โอเคครับ”
หลังจากบทสนทนาครั้งนี้จบลง ผมกับพี่เต้ก็ไม่ได้พูดคุยกันอีก จนกระทั่งถึงบ้าน ผมก้าวขาลงมาจากรถ และก็หันหลังไปขอบคุณพี่เต้ทันที
“ขอบคุณนะครับ พี่เต้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับไปหากั้งนะครับ”
“ครับผม”
“อยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหมครับ?”
“ได้ครับ พี่เต้ไม่ต้องเป็นห้องผมหรอกนะ พี่เถอะรีบกลับบ้านได้แล้วนะครับ มืดแล้ว เดินทางมืดอันตรายนะครับ” ผมบอกพี่เต้ไปหลังจากที่ผมรู้สึกว่ามันมืดมากๆแล้ว กลัวพี่เต้ได้รับอันตรายจากผมอีกคน
“โอเคครับ พี่ไปและนะครับ”
“บายๆ ครับพี่เต้”
หลังจากลาพี่เต้เสร็จผมก็เข้าบ้านทันที เห้อออ วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลยจริงๆ พี่กั้งฟื้นแล้ว ผมดีใจมากๆ ผมเคยแอบคิดเล่นนะว่าถ้าพี่กั้งไม่ฟื้นผมจะอยู่ยังไง และวันนี้ผมก็ได้คำตอบแล้ว ว่าถ้าพี่กั้งไม่ฟื้นผมคงอยู่ตัวคนเดียวไม่ไว้จริงๆ แน่ๆ แต่ผมก็มั่นใจแหละว่าพี่กั้งจะไม่มีวันทิ้งผมอยู่แล้ว
ผมเดินขึ้นไปชั้น 2 แล้วตรงเข้าห้องของตัวเองระหว่างทางเดินก็คิดถึงเรื่องมุกขึ้นมาเฉยเลย อื้อ หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้ข่าวมุกอีกเลย รู้แค่ว่าเธอเสียสติจนตำรวจจับไปอยู่โรงพยาบาลบ้า นี่ก็คงเป็นผลกรรมที่เธอควรได้รับแล้วสินะ ยังไงฉันก็อโหสิกรรมให้เธอล่ะกัน รีบอาบน้ำนอนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าไปหาพี่กั้งที่โรงพยาบาล
@เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็รอพี่เต้มารับไปหาพี่กั้งที่โรงเพยาบาล ผมนั่งรอได้ไม่นานพี่เต้ก็มาถึงหน้าบ้านผมแล้ว ผมรีบเดินไปขึ้นรถพี่เต้ทันที
“สวัสดีครับพี่เต้”
“ครับซีดี ขึ้นมาเลย”
“ครับ”
“กินอะไรรึยังอ่ะเรา ให้พี่แวะหาไรกินก่อนไหม?” พี่เต้ยิงคำถามใส่ผมทันทีหลังจากที่ผมกระชากประตูปิดรถ
“ยังอะครับ แต่ว่าผมไม่หิวอ่ะ เรารีบไปหาพี่กั้งกันดีกว่าครับ” ผมก็ตอบไปตามความจริง ตอนนี้อยากเจอพี่กั้งจะแย่อยู่แล้ว ไม่มีอรมณ์กินอะไรหรอกจริงๆ
“งั้นก็ตามใจครับ” พี่เขาพูดจบก็ออกรถไปในทันที ระหว่างการเดินทางผมปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ของรถ ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่เต้ จนในที่สุดก็เป็นพี่เต้ที่พูดขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด
“ซีดี รักกั้งมากสิเนอะ”
“เออ.... ใช่ครับ” ทำไมพี่เต้ถึงพูดอะไรแบบนี้ขึ้นมา =..=
“คงไม่มีพื้นที่เหลือให้ใครอีกแล้วแน่ๆ เลย” เดี๋ยวนะ ผมว่าบทสทนาวันนี้มันไม่โอเคนะ ผมว่า พี่เต้เป็นอะไรรึป่าว
“อ่าคงงั้นมั้งครับ ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะแก้เก้อ
“นั่นสิเนอะ พี่นี่ก็ถามอะไรแปลกๆ ฮ่าๆ” พี่เต้ยิ้มบางๆ วันนี้พี่เต้ดูแปลกๆนะผมสัมผัสได้
“เออ.. พี่เต้ถามมีอะไรรึปล่าวครับ?”
“ไม่มีไรหรอกครับ ชั่งเถอะ ถึงแล้วครับ เราขึ้นไปหากั้งกันดีกว่าเนอะ” พี่เต้ตอบปัดๆ แต่ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้พี่เขาต่อเพราะถึงโรงพยาบาลแล้วอย่างที่พี่เต้ว่า ผมลงจากรถแล้วก็รีบขึ้นไปหาพี่กั้งที่ห้องพักฟื้นทันทีโดยที่ไม่ได้รอคนที่ขับรถมาส่งผม ผมนึกขึ้นได้จึงหันหลังและตโกนไปหาพี่เต้ว่า “พี่เต้ครับ ผมขึ้นไปหาพี่กั้งก่อนนะครับ”
“ครับ ซีดีไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่ตามขึ้นไป”
ผมหวังว่าสิ่งที่ผมกำลังคิดคงไม่ได้เป็นจริงหรอกเนอะ ผมกำลังคิดว่าอะไรนะหรอครับ ผมแค่คิดว่าพี่เต้เขาชอบผมเหรอ แค่นั่นเอง ฮ่าๆ แต่ว่าคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอกเนอะครับ ผมี่คิดอะไรแปลกๆ รีบไปหาพี่กั้งดีกว่า
“พี่กั้งงงงงครับบบ มาแล้วครับบบบ” ผมเรียกพี่กั้งตั้งแต่ร่างของผมยังมพ้นขอบประตูเลย
“อ่าววว หลับอยู่หรอ” หว่าแย่จัง อุ๊ยส่าห์รีบมาหา ดันหลับซะงั้น ผมเดินไปข้างๆเตียงที่พี่กั้งนอนอยู่แล้วแอบขโมยจุ๊บพี่กั้งไปหนึ่งที ง่า เขินอ่ะ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเนี่ยยยยย 555
“เด็กดื้อ แอบแต๊ะอั๋งพี่หรอครับ แน้ๆๆๆ” เอ้านี่พี่มันแกล้งหลับเรอะเนี่ย ตายแล้ววว ผมเขินนนนนอ่า ผมเขินแล้วรีบหันหลังให้พี่กั้งทันที
“ป่าวซะหน่อยย มั่วแล้ววว” แก้ตัวไปแบบโง่ๆ ครับ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่หว่า 555
“ไม่ต้องเลย เด็กดื้อแอบจุ๊บพี่ มานี่เลยย มาให้เอาคืนซะดีๆ ฮ่าๆๆ”
“พี่กั้งบ้า !” แต่ผมก็ยอมหันหลังไปนั่งข้างๆพี่มันบนเตียงครับ 555
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ชื่นใจจังเลยยยยย” แหงแหละ หอมยาวขนาดนั่นแหมมม -.-
“พอเลย พอ ไม่เอาแล้วว”
“แล้วนี่ มายังไงครับ” พี่กั้งถามขึ้นพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ คงสงสัยว่าถ้าพี่เต้มาส่ง แล้วทำไมยังไม่ขึ้นมา
“พี่เต้มาส่งครับ แต่พี่เต้บอกว่าเดี๋ยวตามขึ้นมา”ผมบอกพี่กั้งไปแค่นั่น แต่ไมได้เล่าเหตุการณ์บนรถให้พี่กั้งฟัง
“อ่อ แล้วนี่เต้มาอยู่ด้วยทุกวันเลยจริงหรอครับ”
“ครับ ตั้งแต่พี่กั้งมานอนที่โรงพยาบาล พี่เต้ก็มารับมาส่งผมทุกวัน ผมล้ะสงสารพี่เข้ามากๆเลยแหละ”
“แล้วนี่แอบมีใจให้มันรึปล่าวครับเนี่ยยย” พี่กั้งแอบแซวผม
“พี่กั้งง่ะ ถามอะไรบ้าๆ ผมรักพี่กั้งคนเดียว ไม่นอกใจนะตัวเองง” ผมเอานิ้วไปวนรอบๆสันจมูกของพี่กั้ง ด้วยความอ่อนโยน
แอ๊ดดด ดด
เสียงประตูเปิดขึ้น ส่งสัญญาณว่ามีอีกคนกำลังเข้ามาอยู่ในห้องนี้ และเมื่อประตูถูกปิดลงก็พบกับเจ้าของร่างที่เปิดประตูขึ้นนั่นก็คือพี่แต้นั่นเอง สีหน้าพี่แต่ดูไม่สดใสเหมือนทุกๆวันเลย ดูยิ้มฝืนๆยังไงไม่รู้ด้วย เหนื่อยรึ่ปล่าวเนี่ย ที่ตามมารับมาส่งผมทุกวัน หว่ารู้สึกแย่จังเลยย
“อ้าว ว่าไงเต้ ไปไหนมาหว้ะ” พี่กั้งกล่าวทักทายเพื่อนรักของเขา
“ไปสูญอากาศบริสุทธิ์มาหวะ”
“แล้วมึงเป็นไรป่ะเนี่ย ดูไม่สดใสเลยหว้ะ”สงสัยไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึก แม้กระทั่งพี่กั้งเองก็ยังสัมผัสได้เลย
“ป่าวหรอก ไม่ได้เป็นไร” พี่เต้ตอบห้วนๆ พร้อมกลับทิ้งตัวลงบนโซดาแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านแล้วพูดกับผมจ่อว่า “ซีดีจะไปเรียนเหมือนไรก็บอกนะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” และพี่เต้ก็เงียบไปในที่สุด พี่กั้งทำหน้างง และหันมาทำปากขมุบขมิบถามว่าผม
- มันเป็นอะไร -
- ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน -
ผมขมุบขมิบปากตอบพี่กั้งไปอย่างงั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนี้ว่าพี่เขาเป็นอะไรอ้ะ
ผมใช้เวลาอยู่กับพี่กั้งไปนานมากนักก็ขอตัวไปเรียนก่อน แล้วบอกพี่กั้งว่าจะมาหาใหม่ตอนเย็น พี่กั้งรับทราบ แล้วผมก็เรียกพี่เต้ทันที พี่เต้ตอบรับแล้วยืนขึ้นเต็มความสูงและเดินนำผมออกไปจากห้องทันทีโดยไม่พูดอะไร นี่พี่มันเป็นอะไร ผมละสงสัยจริงๆ ผมก็คิดในแง่ดีว่า พี่มันคงเหนื่อยแหละมั้งที่ต้องมาส่งผมทุกๆวันแบบนี้ เย็นนี้กะจะมาหาพี่กั้งเองแล้วจะค้างด้วย เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ พรุ่งนี้โรงเรียนปิด ยังไงก็ขอให้มันเป็นยังงั้นด้วยหล้ะกัน ....
TO BE CONTINUE
#เย้! ไรท์กลับมาแล้วน้าทุกคน สัญญาแล้วว่าจะอัพให้จบยังไงก็อัพให้จบแน่นอนอยู่แล้ว ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยน้า ใกล้อวสานแล้วเต็มที อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะ
#แล้วก็ฝากเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยน้า เป็นฟิค #GOT7 คู่ลีดเดอร์กับออมม่าเน้ออ #BNIOR ยังไงก็ฝากด้วยละกันน้า
http://writer.dek-d.com/pitithan35/story/view.php?id=1332560
รักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิม <3
ความคิดเห็น