คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
"ฮ้า~หลังเดินทางมาเหนื่อยๆแล้วแช่น้ำนี่มันรู้สึกดีจริงๆเล้ย~"แซนว่ายน้ำเล่นอยู่ในลำธารกลางเขาแห่งหนึ่งอย่างไม่กลัวซักนิดว่าจะมีใครมาเห็น
เวลาผ่านไปซักพัก...
"ขึ้นดีกว่าแฮะ...เดี๋ยวไปสายกันพอดี"เธอใช้มือทั้งสองยันตัวขึ้นมาจากน้ำ...จากนั้นเธอก้ค้นกระเป๋าเพื่อหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแล้วแต่งตัวจนเสร็จ...
"หืม...ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ..."เด็กสาวใช้มือสำรวจตัวเองดูแล้วก็พบว่าสิ่งต่างๆอยู่ครบเว้นแต่...
"ที่รวบผมชั้น!กลิ้งตกไปที่ไหนรึเปล่าเนี่ย!"แต่หลังจากลองหารอบๆนั้นแล้วเธอก็ไม่เจอมัน...
"หืม...สงสัยจะมีขโมยอยู่แถวนี้แฮะ..."เธอทำจมูกฟุดฟิดเหมือนจะดมหาอะไรซํกอย่าง...แล้วเธอก็ชักบางอย่างออกมาจากภายในผ้าคลุมของเธอ...
ปัง!ปัง!ปัง!เสิ่งที่อยู่ในมือของเธอส่งกระสุนออกไปจากรังเพลิงไปทางพุ่มไม้ข้างหน้า...
ฟุ่บ!มีเด็กผู้ชายแต่งตัวโทรมๆคนหนึ่งตกลงมาจากต้นไม้กระแทกพื้นดังโป้ก...และมีบางสิ่งกลิ้งออกมาจากมือของเขาด้วย
สิ่งนั้นคือสิ่งที่คล้ายแหวนหากแต่หนากว่าและมีขนาดใหญ่กว่า...มันสะท้อนแสงด้วยสีทองอร่ามของมัน...
"ขโมยของคนอื่นมันไม่ดีเลยน้า~"แซนเดินไปหยิบที่ผูกผมของตัวเองขึ้นมาแล้วรูดมันเข้าไปหยุดอยู่ที่ผมบริเวณคอ
"..."เด็กชายคนนั้นก้มหน้านิ่งเงียบตัวสั่นหงึกๆไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่รอดด้วยสิ่งที่อยู่ในมือของเด็กสาว
"หะๆฉันไม่ยิงเธอหรอกน่า~วันหลังก็อย่าไปขโมยของใครเค้าอีกละ"เธอพูดเหมือนกับอ่านใจเด็กคนนั้นได้แล้วเดินจากไปจากที่ตรงนั้น...
"เอ๋..."เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาพบสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตนก็ประหลาดใจ มันเป็นแซนวิชสองสามชิ้นหร้อมเงินอีกประมาณห้าร้อยโบร
"เก็บไว้ใช้ให้ดีๆอย่าใช้ฟุ่มเฟือยละ!"เขาได้ยินเสียงของแซนแว่วมาแต่ไกล...
ตึกๆๆเด็กคนนั้นตัดสินใจวิ่งตามเธอไปทันทีและเขาก็มาหยุดอยู่ที่ทางออกของป่า
"ขอบคุณมากนะฮะคุณน้า~"เด็กชายพูดแล้วโบกมือให้กับแซน
"ใครเป็นน้าเธอไม่ทราบฮะ!ฉันพึ่งอายุ16เองนะ!"เธอหันกลับมาโบกมือตอบเด็กชายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม...
กึก...เด็กสาวผมดำเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูของจุดหมายที่เธอต้องการจะมา...เอเทล...
เธอมองไปรอบๆที่นั่นสักพักก็พบว่ามีชายแก่คนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต้ะที่เขียนไว้ว่า "ติดต่อผู้ที่ต้องการสมัคร"
เท้าของเธอก็ก้าวไปที่โต้ะตัวนั้นทันที
"มาสมัครหรือ?..."ชายแก่คนนั้นหันมาถามกับแซน
"ค่ะ...ส่วนนี่ก็จดหมายรับรอง..."เธอยื่นซองจดหมายสีขาวออกไปให้ชายแก่คนนั้นและเขาก็หยิบใบรายชื่อขึ้นมาเช็กดูทันที...
"แสนรัก ราเน่า...ชื่อแปลกดีนะเธอเนี่ย...เอ้าเซ็นตรงนี้ซะ"ผึง!...เสียงเหมืองอะไรบางอย่างในหัวของเด็กสาวขาดออกแต่เธอก็หยิบกระดาษนั้นมาเซ็นชื่อของเธอลงไป...
"อืมๆ...เซ็นเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปที่หอสีดำข้างในได้เลย..."เขาเอาใบรายชื่อมาม้วนเก็บเข้าที่เดิมจากนั้นประตูก็เปิดให้แซนเข้าไป
"อ้อ...คุณตาคะ...หนูชื่อแซนแล็ค รานัวนะคะไม่ได้ชื่อบ้าๆบอๆแบบนั้น..."เสียงเย็นยะเยือกออกมาจากปากของแซนขณะที่เธอเดินผ่านชายชราคนนั้นไป
"อ้องั้นหรอ...โทษทีๆชั้นมันแก่แล้วน่ะ..."เขายืนมองจนเด็กสาวเดินลับไปข้างใน...
"หึๆไม่สงสัยจะโดนทักเรื่องนี้บ่อยแฮะ..."แล้วจากชายชรา...ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มผมสีขาว...
"กว่าจะมานี่เล่นนั่งรอซะเมื่อยเลยนะเนี่ย..."เขาดีดนิ้วทีนึงทำให้โต้ะตัวนั้นหายวับไป...
"ผู้สมัครคนสุดท้ายมาถึงแล้ว...งั้นก็คงจะเริ่มการทดสอบได้แล้วกระมัง..."
ทางด้านแซน...ตอนนี้เธอกำลังยืนแออัดอยู่กับคนจำนวนมากในโดมเสียงบ่นเซ็งแซ่ดังไปทั่วเนื่องจากคนอื่นๆ(นอกจากคุณนายสายเสมอ)ยืนรอกันมานานพอควรแล้ว...
พึ่บ!ทันใดนั้นเอง...ภายในโดมนั้นก็มืดลงและ...แสงสว่างก็ปรากฎขึ้นที่เวทีเบื้องหน้าผู้สมัคร
"ขอโทษที่ให้รอกันนะครับ...พอดีเกิดปัญหานิดหน่อยจึงต้องเลื่อนเวลาทดสอบออกไป..."ชายคนที่อยู่บนเวทีพูดขึ้น
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา...ผมจะขออธิบายวิธีการทดสอบเลยละกันครับ..."
"เรารับจำนวนคนไม่จำกัด...ส่วนวิธีการผ่านก็ไม่ได้มีอะไรมาก...แค่รอดออกมาจากที่นี่ได้เป็นพอครับ...มีใครจะถามอะไรหรือไม่?"เสียงฮือฮาของคนจำนวนมากเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ชายคนนั้นเคาะไมค์ทีนึงทำให้เสียงเหล่านั้นเงียบลงแล้วเขาก็เริ่มพูดต่อ
"ไม่มีใครจะถามอะไรใช่ไหมครับ...งั้นเอาไปว่า...เริ่มได้..."
แกร้ก!เสียงเหมือนกลกไกอะไรซักอย่างทำงานขึ้นที่ใต้เท่าของผู้สมัครทุกคนหลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบและพื้นที่อยู่ข้างล่างพวกเขาก็หายวับไปในทันที...บางคนกรีดร้อง...บางคนสงบนิ่งพยายามหาทางรอด...ส่วนทางด้านแซน...หมดสติไปเพราะความช้อกเรียบร้อย...
----
ตึก...ตึก...ตึก...เสียงนี้มัน...อะไร...
ภาพที่ปรากฎขึ้นภายในหัวแซนคือคนมากมายเดินผ่านไปมาต่อหน้าเธอ...คนเหล่านั้นใส่ชุดคลุมหน้าสีดำกันหมดทุกคน...
ทำไม...ขยับไม่ได้ล่ะ...แล้วทำไมมีน้ำอยู่รอบๆตัวฉันด้วยละเนี่ย...
แล้วที่นี่มัน...ที่ไหนกัน...?
"ตอนนี้เสร็จไปประมาณเก้าในสิบส่วนแล้วครับ"ชายสองคนยืนมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของแซน หนึ่งในสองคนนั้นสวมชุดแตกต่างจากคนอื่น ดูท่าทางจะเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า...
"งั้นรึ...งั้นก็ลองดูเลยละกัน..."ชายคนนั้นหยิบหลอดแก้วที่ข้างในมีแสงสีดำลอยไปมาอยู่ออกมาจากกล่องสีเงินใบหนึ่ง...
"ตะ...แต่ท่านครับ...ผมว่าควรจะใช้เวลาอีกซักหน่อยให้มันสมบูรณ์พร้อมคงจะดีกว่านี้นะครับ"ชายคนแรกแย้งขึ้นมา
"หึ!...ไม่มีเวลาให้รอแล้ว!ที่สาขาอื่นขนาดได้เซลไปแค่ส่วนเดียวยังทำเสร็จกันแล้วเหลือแค่สาขาเรานี่แหละ...ที่ได้ "ร่าง" มาแต่ยังไม่เสร็จน่ะ!"พอพูดจบชายคนนั้นก็เอาแท่งแก้วอันในใส่เข้าไปที่เครื่องๆหนึ่งข้างๆตัวของเธอทันที...
"อึก...อ๊า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~"ร่างกายของแซนร้อนขึ้นเหมือนกับว่าได้มีอะไรบางอย่างได้เข้ามาอยู่ในตัวของเธอ...แล้วสติของเธอก็ขาดห้วง...
----
โป้ก!หัวของแซนที่ลุกขั้นมาโดยเฉียบพลันไปชนกับหัวของใครบางคนเข้าอย่างจังทำให้แซนต้องเอามือมากุมหัวส่วนที่ชน
"อูย...เจ็บๆๆ...ที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย..."เธอมองไปรอบๆก็รู้ว่าเธออยู่ในห้องๆหนึ่งกับคนอีกหลายๆคน
"ฟื้นซะทีนะคะ^ ^คุณเป็นคนเดียวเลยนะเนี่ยที่สลบนานถึงขนาดนี้"ผู้หญิงผมสีเทายาวสลวยที่นั่งลูบหัวตัวเองอยู่ข้างๆแซนพูดขึ้น...ดูท่าเธอคนนี้จะนั่งเฝ้าเธอตอนที่หลับอยู่...
"อ้าว...สัวสดี...เอ่อ..."แซนพยายามนึกชื่อเธอคนนี้แต่ก็นึกไม่ออก
"ชั้นชื่อเอลซ่า...เอลซ่า โรการ์ดค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"เธอยื่นมือออกมาหาแซนซึ่งแซนก็ยื่นมือออกไปจับตอบ
"ชั้น...แซนแล็ค ลานัว...ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน^ ^ ว่าแต่...ที่นี่มันที่ไหนรึ"
"สถาณที่ที่ใช้ทดสอบเข้าไงล่ะคะ...ตอนนี้การทดสอบเริ่มมาได้ซักชั่วโมงแล้ว...คนบางคนก็ล่วงหน้าออกไปแล้วล่ะค่ะ..."
"แล้วทำไม...ยังมีคนอยู่ที่นี่อีกล่ะเอล?"แซนถือวิสาสะเรียกคนตรงหน้าด้วยชื่อที่ตนคิดว่าเรียกง่ายกว่าชื่อเต็มทันทีทั้งที่พึ่งจะรู้จักกัน
"ก็...พอดีมีคนเสนอขึ้นมาว่าควรวางแผนให้ดีก่อนออกไปจากห้องน่ะค่ะ...คนที่แห็นด้วยก็เลยยังอยู่ในห้องนี้..."เอลซ่าตอบกลับอย่างไม่ถือสาแซน
"อืมๆงั้นหรือ...แล้วประชุมกันใกล้จะเสร็จรึยังละ..."คำตอบของแซนถูกตอบโดยเด็กผู้ชายหัวเขียวใส่แว่นที่นั่งอยู่หัววงประชุมนั้น
"สุดท้ายก็เธอ..."เขาชี้มือมาทางแซน
"เดินนำ...เจออะไรประหลาดๆยิงทิ้งให้หมด..."อ้อ...ท่าทางจะง่ายแฮะ แซนคิด
"เฮ้ย!เดี๋ยวสิ!นายรู้ได้ไงว่าชั้นใช้ปืน!แล้วทำไมชั้นต้องเดินนำ!"เด็กสาวแย้งกลับไปทันทีหลังจากฉุกคิดได้...หน้าที่นี้มันอันตรายสุดเลยนี่นา
"ชั้นรู้ได้ยังไงก็ช่างมันเหอะ...รีบออกไปนอกห้องกันได้แล้วเดี๋ยวเวลาจะหมดก่อน..."เด็กชายใส่แว่นคนนั้นลุกขึ้นยืนทันทีและคนอื่นรวมทั้งเอลซ่าก็ลุกขึ้นตาม...
'เอาไงก็เอากันฟะ= ='แซนคิดพร้อมถอนหายใจออกมาหนึ่งทีแล้วลุกขึ้นยืนตามคนอื่น...
จากนั้นประตูบานใหญ่เบื้องหน้าพวกเขาก็ถูกเปิดออก...แสงสว่างสาดส่องเข้ามาผ่านทางประตูนั้น...
ต่อหน้าพวกเขาและเธอนั้น...คือป่าดงดิบสีเขียวขจี...มันคงจะสวยงามดีอยู่หรอกถ้าหากว่าไม่มีเสียงคนร้องโหยหวนลอยมาจากที่ไหนซักแห่ง...
ความคิดเห็น