คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
“...งั่มๆๆๆอึก!แค่กๆน้ำๆๆ”เด็กสาวที่เกราะหายไปและผมกลับมาเป็นสีดำแล้วกำลังนั่งสวาปามอาหารจานใหญ่ขนาดสำหรับหลายคนกินได้อย่างหน้าตาเฉยถึงแม้จะมีติดคอบ้าง
“เอ้า”ชายผมทองที่ตอนนี้ทำสีหน้าซังกะตายสุดขีดยื่นแก้วน้ำแก้วหนึ่งไปให้เธอคนนั้น
“แค่กๆขอบใจๆ”เธอยกกระดกรวดเดียวหมดแก้วก่อนจะนั่งพักหายใจสักครู่แล้วเริ่มยัดอาหารลงท้องต่อ
‘อาหารสำรองสำหรับ 1 เดือนหมดภายในวันเดียวแหงเลยแฮะ...’ไลเซสอดที่จะคิดอย่างนี้ไม่ได้และถอนหายใจออกมาอีกรอบหลังจากที่ทำมาแล้วไม่รู้กี่รอบ
---
ไลเซสนั่งดูเด็กสาวกินมาได้ซํกพักแล้วก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“นี่เธอ...”คนที่ถูกเรียกไม่สนใจคนถามเลยซักนิด...สนใจแต่อาหารตรงหน้าตนมากกว่า...
“นี่เธอ!”เขาจึงต้องยื่นมือไปกระชากจานอาหารออกมาถือไว้ในมือทำให้เด็กสาวละสายตามาที่ชายหนุ่ม
“จะทำอะไรของนายน่ะฮะ!เอาคืนมานะ!”ด้วยแขนที่สั้นแ ละตัวที่เตี้ยกว่าอย่างเห็นได้ชัดของเธอ...แน่นอนว่าเธอไม่มีทางที่จะแย่งจานอาหารคืนมาได้
“คืนให้ก็ได้แต่เธอต้องตอบคำถามฉันก่อน”
“อะไรก็ช่างรีบๆถามเซ่!ฉันหิวนะ!”กินเข้าไปขนาดนั้นแล้วยังหิวอีกเรอะ= =
“เธอเป็นใคร มาจากไหน เข้าไปทำอะไรที่นั่น?ตอบมาแค่นี้ก่อน...”
“...”เด็กสาวเงียบหลังจากถูกถามเหมือนกับครั้งแรกที่โดนถามเรื่องของตน
“ว่าไง...สงสัยไม่อยากได้จานคืนแล้วสินะ...งั้นชั้นเอาไปเก็บละ”ไลเซสไม่พูดเปล่าแถมยังแกล้งเก็บจานทั้งหมดจะเดินไปล้างจริงๆ
“เฮ้ย!เดี๋ยวสิ!นายก็น่าจะเห็นนี่ว่าฉันก็แค่เข้าไปนั่งดื่มนมเล่นในร้านนั่นน่ะ!”เด็กสาวทำท่าลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าจานอาหารของตนถูกยกออกไป
“แล้วทำไมต้องที่ร้านเหล้า?”เขาเอาจานวางกลับไปที่โต้ะแล้วถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เอ่อ...คือ...ดึกขนาดนั้นร้านอื่นมันปิดหมดแล้วนี่นา~”คำตอบนี้ทำให้เธอดูน่าสงสัยมากขึ้น
“อะๆเชื่อก็ได้ว่าแค่เข้าไปนั่งจิบนมเล่นเฉยๆ...แต่เธอยังไม่ตอบ2คำถามแรกชั้นเลยนา...”
“...ฉะ...ฉันไม่รู้...”เด็กสาวตอบแล้วก้มหน้านิ่ง
“ไม่รู้?แปลว่าอะไร...”
โครม!ทันทีที่คำถามของไลเซสจบประโยคกำแพงบ้านด้านหลังของเขาก็พังลงมาพอดี
“เหอะๆๆแม่หนูน้อย...ข้ายกพวกตามมาแก้แค้นแล้ว...”คนที่ปรากฏขึ้นนั่นก็คือไอ้คนที่มันฉี่ราดแล้วเผ่นหางจุกตูดไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน บรูทัลนั่นเอง...
“เฮ้ย!ไอ้บรูท!แกทำอะไรกับบ้านช้าน~”ไลเซสร้องออกมาเมื่อเห็นสภาพบ้านตัวเองเป็นรูเบ้อเริ่ม
“แกก็ด้วยไลเซส!ทำตัวเป็นคนดีอยู่ได้วันนี้พวกข้าไม่กลัวแกแล้วเฟ้ย!”บรูทัลพูดแล้วหยิบอะไรออกมาจากข้างหลังของมัน
“อาวุธชนิดพิเศษมากมายที่พวกข้าไปปล้นมาจะได้ใช้แก้แค้นแกวันนี้แล้ว!”ดาบยักษ์ของมันถูกยกขึ้นเหนือหัวแล้วฟันลงมาใส่ไลเซสเต็มแรง
เปรี้ยง!แต่ไลเซสสร้างกำแพงเวทได้ทันดาบของบรูทจึงค้างอยู่ที่กำแพงเวทย์
“มันก็แค่ดาบธรรมดาที่ขนาดใหญ่กว่าปกตินิ?แล้วมันพิเศษตรงไหน?”ไลเซสยืนทำหน้าตากวนประสาทถามในขณะที่ดาบของบรูทค้างอยู่อย่างนั้น
“อยากรู้ใช่มั้ย!จัดให้!”
กริ้ก!เมื่อบรูทกดปุ่มอะไรซักอย่างบนด้ามดาบกำแพงเวทย์ของไลเซสก็สลายไปทันทีและดาบก็ตกลงมาหาตัวของไลเซสอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆอาวุธทุกชิ้นติดตั้งระบบสลายเวทย์มนต์ไว้หมดนะเฟ้ย!”บรูทหัวเราะออกมาให้กับความสำเร็จของตน...
ตูม!เสียงดาบกระแทกกับพื้นไม้ดังก้องไปทั่วแต่กลับไม่มีร่างของเป้าหมายอยู่ใต้ใบดาบ...
“หัดระวังตัวมั่งสินายน่ะ...”เด็กสาวที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวน่องไก่กร้วมๆอยู่หิ้วไลเซสออกมาได้ทันก่อนที่ตัวเขาจะขาดออกเป็น 2 ท่อน
“ขะ...ขอบใจที่ช่วย แอ้ฟ!”ตุบ!ตัวของไลเซสถูกปล่อยลงพื้นทันทีที่เขาพูดจบ
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!”เขาลุกขึ้นมาบ่นแล้วลูบหน้าผากตัวเองตรงที่กระแทกด้วยความเจ็บ
“ตัวนายมันหนัก...”เด็กสาวตอบพร้อมโยนน่องไก่ทิ้งไป แล้วหยิบขนมปังมาเคี้ยวต่อ
“ก็ปล่อยดีๆไม่ได้เรอะ!อั่ก!”ชายผมทองถูกถีบปลิวไปติดผนังอีกด้านของบ้าน
“แล้วนี่เธอทำบ้าอะไร...อีกล่ะเนี่ย...”ไลเซสกำลังจะตะโกนใส่เด็กสาวอีกรอบแต่เมื่อหันไปตามที่เด็กสาวชี้ก็พบลูกธนูสองสามดอกปักอยู๋ตรงตำแหน่งที่เขาควรจะเป็นเป้าถ้ายังนั่งนิ่งอยู่
“หัดสนใจไอ้พวกที่เข้ามาบุกรุกบ้านตัวเองก่อนซะมั่ง...”ตึง!พวกของบรูทคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาโดนเสยคางกระเด็นไปกองกับพื้น
“เออใช่!สนใจพวกข้ามั่งสิวะ!”แล้วพวกของบรูทัลอีกนับสิบก็กรูกันเข้ามาจะทำร้ายทั้งสองคน
“นี่นายผมทอง...ไหนๆบ้านก็พังไปแล้วยัดเวทย์ใหญ่ใส่พวกมันเลยดิ้...เดี๋ยวฉันนถ่วงเวลาให้”ผู้เสนอไม่รอคำตอบเรียกอาวุธของตนออกมาแล้วไปตะลุมบอนกับพวกอันธพาลทันที
“เฮ้ย!จะบ้าเรอะ!เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเค้าก็ตกอกตกใจตื่นหมดร้อก!”ไลเซสค้านทันทีตามที่เด็กสาวคิดไว้
“ไม่ต้องเดี๋ยวละ...เค้าตื่นมามุงกันหน้าบ้านตั้งนานแล้ว...ถ้าแกไม่รีบชั้นเชือดพวกนี้ทิ้งหมดจริงๆนะเฟ้ย!”
“อะจ้าๆโอเคๆ”คำตอบแบบขอไปทีมาพร้อมกับแสงสีทองสว่างในมือของเขา
“ด้วยพลังแห่งเทพรามูอันสูงส่ง...โปรดกำราบศัตรูแห่งข้าให้สิ้น...”ชายหนุ่มเริ่มร่ายเวทของตนตามคำสั่งของเด็กสาว
“เร็วสิเว้ยเจ้าหัวทอง...โดนรุมขนาดนี้แบบยั้งมือมันลำบากนะเฟ้ย!”แม้เธอจะพูดอย่างนั้นแต่สภาพที่ไลเซสเห็นคือศัตรูโดนอัดจนน้อกไปแล้วหลายรายนี่เธอยั้งมือแล้วจริงๆเรอะนี่= =
“ไฟฟ้านับอสงขัยที่แตกแยกกันอยู่เอ๋ย...จงมารวมกัน ณ ที่นี้...”เปรี้ยะ!เปรี้ยะ!แสงในมือของไลฌซสสว่างขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆและมันก็เริ่มลอยขึ้นไปอยู่เหนือหัวของพวกบรูทัล...
“ไลท์นิ่งโวลเทค!”
เปรี้ยง!สายฟ้าขนาดใหญ่ผ่าลงมาที่กลางวงแล้วแยกออกเป็นเส้นสายต่างๆมากมายไปช้อตพวกของบรูททุกคนแต่ไม่โดนตัวของเด็กสาวที่อยู่กลางวงซักเส้น...
“แจ่มมากเจ้าหัวทอง!”เด็กสาวหันมาพูดกับไลเซสหลังจากเก็บอาวุธและเกราะของตนเรียบร้อย
“ฉันชื่อไลเซสไม่ได้ชื่อไอ้หัวทอง= =”ไลเซสแย้งกลับไปแต่เด็กสาวก็ไม่ได้สนใจมากมาย
“จะชื่ออะไรก็ช่างมันเหอะน่า~ไปเอาเชือกเส้นโตๆมาซักเส้นแล้วมามัดเจ้าพวกนี้จับส่งซังเตข้อหาบุกรุกยามวิกาลกันเต้อะ”เธอพูดอย่างอารม์ดีก่อนจะไปหยิบแซนวิซอีกชิ้นมากินต่อ(ยังมีอารมณ์จะกินอีกเรอะนั่น= =)
“อืม...ในบ้านน่าจะมีเชือกซักเส้นนา...ขอตัวไปหาแปปเฝ้าพวกนั้นไว้ให้ดีๆละ”
เฟี้ยว!ทันทีที่ไลเซสหันหลังไปก็มีเสียงอะไรบางอย่างพุ่งฝ่าลมเข้ามาโดยมีจุดหมายอยู่ที่ตัวของเขา
“เฮ้ย!”เขายื่นมือของตัวเองออกไปข้างหน้าเพื่อสร้างกำแพงเวทย์ทันที...โดยลืมไปว่าอาวุธของพวกมันสลายกำแพงเวทย์ได้...
ฉึก!...หอกแทงทะลุที่กลางลำตัว...ทำให้เลือดมากมายทะลักออกมาจากปากแผลและจากปากของผู้ถูกแทง...ที่ไม่ใช่ไลเซส
ตุบ!สาวน้อยผมสีแดงล้มลงไปในอ้อมแขนของไลเซส ตัวหอกที่แทงอยู่ถูกเผาทิ้งไปหมดแล้ว...
“แหะๆเรียกเกราะออกมาไม่ทันแฮะ...แล้วฉันบอกให้ระวังตัวไงเจ้าเซ่อ!แค่กๆ”เธอตวาดออกมาทั้งที่ยังกระอักเลือดอยู่
“อย่าพูดมากน่า!นอนอยู่ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวจะไปตามคนมาช่วย”ว้อย!ไม่น่าโดดเรียนตอนวิชาเวทย์รักษาเลยวุ้ย ไลเซสคิด
“ไม่ต้องหรอกน่า~แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก...”เด็กสาวพยายามที่จะลุกขึ้นมาแต่เธอก็เซจนล้มลงไปอีกรอบ
“ไม่เป็นไรที่ไหนกันเล่า!ฉันอุ้มเธอไปหาหมอเลยดีกว่า!”เขาไม่รอคำตอบแต่ช้อนตัวของเธอขึ้นมาและรีบออกวิ่งทันที
“...ไลเซส...เจอกันคราวหน้าต้องเลี้ยงข้าวฉันอีกนะ...”เธอเอ่ยขึ้นมาเบาๆคล้ายกับเสียงกระซิบ
“เดี๋ยวเซ่!อย่าเพิ่งบอกว่าจะตายได้ม้าย~...ว่าแต่ตกลงเธอชื่ออะไร?”เขาถามโดยที่พยายามรักษาความเร็วในการวิ่งไม่ให้ตกลง...
“ฉัน...ไม่มีชื่อหรอก...”
“...เฟลม...”
“ฮึ?อะไรรึ...”เด็กสาวถามด้วยฝบหน้าที่เริ่มซีดลงเรื่อยๆ
“เฟลม...นั่นคือชื่อของเธอไง!ตกลงมั้ย...”เขาวิ่งมาจนมาหยุดอยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว...
“หะๆ...ขอบใจนะ...หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกที่ไหนซักแห่ง...”พอสิ้นคำพูดของเธอ...ตัวของเธอก็กลายเป็นเปลวเพลิง...และสลายไปในที่สุด...
“มะ...ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั้ย!”ทำไม...ทำไมฉันถึงช่วยใครซักคนไม่ได้เลย...
น้ำตาของชายหนุ่มไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ...ทำไมละ...พึ่งรู้จักเธอยังไม่ถึงวันเลย...
ทำไมต้องเสียใจมากจนร้องไห้...เพราะเธอปกป้องชีวิตของเขาไว้งั้นหรือ...อาจใช่หรืออาจไม่ใช่...
ที่แน่ๆคือ...เธอตายเพราะเขา...
...ชายหนุ่มใช้แขนปาดน้ำตาทิ้งไปแล้วลุกยืนขึ้นมา...
“ร้องไห้ไปคงไม่ได้อะไรขึ้นมา...”เขารำพึงกับตัวเองแล้วหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
“จดหมายเรียกตัวมาพอดีเลยสินะ...ไปซักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร”ซองจดหมายที่มีตัวอักษร E และปีก 6 สีอยู่รอบๆตัวอักษรนั้นถูกโยนขึ้นฟ้าและไหม้ไฟไปด้วยฝีมือของไลเซส
“ไว้เจอกันใหม่นะ...เฟลม...”แล้วชายหนุ่มก็หายไปจากสถาณที่แห่งนั้น...
หนึ่งปีต่อมา...
“ฮ้า~ถึงซะทีสินะ!”เด็กสาวคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงยอดเขาแห่งหนึ่ง...สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเธอคือสิ่งก่อสร้างสีขาวที่รูปร่างคล้ายปราสาท
“ที่นี่วิวก็สวย...อากาศก็ดี...ดีจริ้งๆที่จะได้เข้ามาเรียนที่นี่...”เธอสูดหายใจเอาอากาฦศบริสุทธิ์เข้าไปในปอดของเธอก่อนจะหยิบซองจดหมายที่มีตัว “E” อยู่ออกจากกระเป๋ามาดูเล่น
ซองนั้นมีตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า “To Sanlak Ranua”
กรุ้งกริ้ง...สร้อยคอจั้นทร์เสี้ยวแกว่งไกวไปตามสายลม...
ความคิดเห็น